[Αρχή] Αϋπνίες

"Άλλες τρεις ώρες..."
Τέσσερις τα ξημερώματα, και σε τρεις ώρες θα πρέπει να φύγω από αυτό το νησί... Εδώ και τέσσερις ώρες, από την στιγμή που έβαλα για ύπνο τα μικρά,  την γλυκιά Rem και τον αθώο Harry... Γιν και Γιάνγκ... Πάντα έτσι τους βλέπω... Εδώ και τέσσερις ώρες, ξάπλα στο χορτάρι κοντά στο σπίτι τους, να χαζεύω τα αστέρια... Και να παίζω με την δύναμη μου βγάζοντας μάτια παντού στα δέντρα τριγύρω και όπου βλέπω ζωντανά πλάσματα να κοιμούνται, εμφανίζω χέρια μου τριγύρω και τα τρομάζω όσο πιο πολύ μπορώ... Ειδικά έναν γάτο με χρώματα τίγρης... Είχε ξαπλώσει σε ένα κλαδί μιας καστανιάς... Είχε απλωθεί ολόκληρος και φαινόταν να απολαμβάνει τον υπνάκο του... Φαινόταν τόσο πολύ να τον απολαμβάνει που εκνευρίστηκα... Εμφάνισα ένα χέρι με το οποίο του έπιασα απαλά την ουρά και με άλλα δύο χέρια τον άρπαξα από το κεφάλι... Το σοκ του ήταν τόσο μεγάλο που πετάχτηκε να πηδήξει από τα 4 μέτρα ύψος στα οποία κοιμόταν. Για κακή του τύχη, του κρατούσα την ουρά οπότε βρέθηκε να κρέμεται κάτω από το κλαδί σαν εκκρεμές... Όμως αγριόγατα βλέπεις, σηκώθηκε με κάποιον ευλύγιστο τρόπο και με γρατσούνισε στο χέρι με αποτέλεσμα να τον αφήσω να πέσει κάτω...

"Κωλόγατο..."
Δυο χέρια εμφανίστηκαν δίπλα του και αστραπιαία του έπιασαν τον λαιμό. Ένας μικρός ήχος σπασίματος ακούστηκε και έναν μικρό χνουδωτό κουφάρι έπεσε στο χορτάρι... Το χέρι μου ήταν ματωμένο... Αν με την δύναμη του φρούτου μου φτιάχνω αντίγραφα και αυτά πληγωθούν, πληγώνομαι και εγώ η ίδια! Όμως ας σταθούμε λίγο στην πράξη μου... Μόλις σκότωσα ένα μικρό και ανυπεράσπιστο πλασματάκι... Γιατί; Γιατί να το κάνω αυτό; Η απάντηση είναι... Επειδή μπορώ!!! Μα φυσικά και η απάντηση είναι ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΩ!!! Έχω την δύναμη να αποφασίσω αν η γάτα θα ζήσει ή θα πεθάνει... Είμαι ο θεός της. Μπορώ να την φυλακίσω, να την ταΐσω, να της βρω ταίρι να ζευγαρώσει, να την στειρώσω... Μπορώ να κάνω ότι θέλω... Και τι αποφάσισα; Να της πάρω την ζωή... Δεν είμαι και τόσο καλός θεός τελικά... Αλλά ποιος θα ήταν;;;

Το πώς θα ήμασταν ως θεοί το βλέπεις στην καθημερινότητα μας... Όλοι μας είμαστε μικροί θεοί... Ο παπάς στους πιστούς, ο αστυνομικός στους τυπικούς, ο δικαστής στους κατηγορούμενους, ο δήμαρχος στους πολίτες, ο γιατρός στους ασθενείς, οι γονείς στα παιδιά, το αφεντικό στους εργαζομένους του, το παιδί στο μυρμήγκι, το κοριτσάκι στο χαμστεράκι της. Όλοι, όλοι αυτοί οι μικροί θεοί, τουλάχιστον μία στιγμή έχουν γίνει κακοί θεοί. Ο παπάς να ζητήσει λεφτά για να κάνει μια βάφτιση, ο αστυνομικός να δείρει έναν αδύναμο, ο δικαστής να χρηματιστεί για μια υπόθεση, ο δήμαρχος να απαιτήσει σαρκικά ανταλλάγματα από μία για να της δώσει δουλειά, ο γιατρός να απαιτήσει φακελάκι, οι γονείς να βαρέσουν τα παιδιά ή να τους πουν όχι σε κάτι επειδή απλώς βαριούνται, το αφεντικό να κόψει ρεπό, έτσι γιατί θέλει, το παιδί να πατήσει το μυρμηγκάκι, το κοριτσάκι να αφήσει νηστικό το χάμστερ επειδή απλώς το ξέχασε... Για τρεις μέρες... Πραγματικά, τι θεοί θα ήμασταν...

Στις σχέσεις Θεού-ανθρώπου, τι γίνεται όταν ο Θεός έχει ξεπέσει τόσο πολύ πλησιάζοντας την θνητή φύση ή ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό; Όλοι ξέρουμε την ιστορία του πύργου της Βαβέλ. Δηλαδή; Τι έγινε εκεί; Ο άνθρωπος πλησίαζε τον Θεό, και ο Θεός τον γκρέμισε... Τι μας λένε οι παπάδες; Τον γκρέμισε γιατί έπραξαν βλασφημία... Ότι μπορούσαν να φτάσουν τον Θεό... Έτσι και τα αφεντικά... Όταν τους πλησιάζεις, στα λεφτά, στα δικαιώματα, στην άνεση... Θα κάνουν τα πάντα να σε γαμήσουν... Παραδείγματα άπειρα... Δεν γίνεται να παίρνω εγώ, ένας προϊστάμενος 1.000 Μπέλλι και εσύ ένας εργαζόμενος κάτω από μένα να παίρνεις 950. Οπότε φάε προστίματα. Δεν γίνεται ένας εργαζόμενος να παίρνει παραπάνω ρεπό, οπότε κομμένο μεθαύριο γιατί σε χρειάζομαι στην δουλειά... Μα μεθαύριο είμαστε 10 άτομα στην δουλειά, δεν θα έχω τι να κάνω, θα πεις εσύ... Θα έρθεις θα σου πει αυτός... Απαίσιοι θεοί...

Ύστερα, σκέφτομαι, ένα αφεντικό, δεν πολυσκέφτεται τις ανάγκες των εργαζομένων του... Φαντάσου να ήσουν θεός και να είχες 7 δισεκατομμύρια κόσμο να προσεύχεται σε σένα καλώντας σε με διάφορα ονόματα, σε διαφορετικές γλώσσες... Είναι σαν να μου λέει μια τρίχα μου ότι πέφτει και εγώ να την ακούω και να την κρατάω... Ούτε θα την άκουγα, ούτε και θα ασχολιόμουν μαζί της, έχω άλλες κάμποσες χιλιάδες... Έτσι και ο Θεός... Αν αρρώστησες φταις εσύ και οι νόμοι της φύσης... Ο Θεός δεν θα ασχοληθεί μαζί σου. Άλλο αν προσευχηθείς και πιστεύεις ανεβάζεις την ψυχολογία σου και αποβάλλεις ένα μέρος του άγχους σου... Τι κακοί Θεοί... Βασικά, είναι χειρότερο να μην ασχολείσαι ή να ασχολείσαι και να κάνεις κακό; Προτιμάμε να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει ή όχι Θεός (επειδή δεν ενδιαφέρεται να κάνει αισθητή την παρουσία του) ή ένας παρόντα μα απολυταρχικό και "άρχοντα" Θεό... Η απάντηση μου είναι... Να γίνω Θεός...