[Τέλος] Σταθμός για ανεφοδιασμό στη Shell Town.

Ήταν ένα σχετικώς σκοτεινό πρωινό. Ο χειμώνας είχε αρχίσει να έρχεται, και ο ουρανός δεν φοβόταν να το δείξει. Ήταν γεμάτος σύννεφα. Η ατμόσφαιρα ήταν λίγο μουντή, αλλά εμένα δε με πείραζε. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, και το ρεύμα με πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση. Είχαν περάσει περίπου τρεις εβδομάδες από τότε που αποχώρησα από τη νησί Dawn. Αυτή τη στιγμή κατευθυνόμουν προς την πόλη Shell, μοναδική πόλη πάνω στο μικρό νησί που μόλις έβλεπα στον ορίζοντα. Θα σταματούσα εκεί για λίγες νύχτες, κυρίως για να ανεφοδιαστώ με προμήθειες, για το ταξίδι σπίτι, αλλά και για να δώσω το γράμμα από τον Yamamoto στον προμηθευτή του εστιατορίου του. Πήρα στα χέρια μου την εφημερίδα που είχα αγοράσει 2 βδομάδες πριν. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, περιείχε ένα άρθρο σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στο Dawn Island. "Ομάδα κατοίκων του νησιού, με αρχηγό γνωστό ιδιοκτήτη τοπικού εστιατορίου, καταφέρνουν να αποκρούσουν επίθεση του πειρατή Hisagi.", έλεγε ο τίτλος. Το είχα ήδη διαβάσει, και μέσα στο άρθρο δεν ανέφερε ονόματα, εκτός από αυτά του Yamamoto και του Hisagi. Αυτό, εγώ, το είχα πάρει ως καλό, αφού και οι δύο προαναφερόμενοι ήταν ήδη γνωστοί ως πειρατές, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δεν είμαστε. Υπήρχε μια πιθανότητα να υπάρξει επικήρυξη στο κεφάλι μας λόγω της νίκης αυτής, αν οι Marines ήξεραν ποιοι είμασταν.

...Είχαν περάσει αρκετές ώρες. Ο ήλιος ήταν τώρα ψηλά, και τα σύννεφα είχαν λίγο-πολύ καθαρίσει. Άραξα στο λιμάνι της πόλης Shell, κι αμέσως πήδηξα έξω από τη βάρκα μου. Περιπλανήθηκα λίγο στο λιμάνι της πόλης, μέχρι που βρήκα έναν τυχαίο περαστικό. Ήταν αρκετά κοντύτερος από 'μένα, και είχε κόκκινα μαλλιά. Μόλις με είδε έκανε να αλλάξει κατεύθυνση, για λόγο άγνωστο σ'εμένα, αλλά σταμάτησε όταν του μίλησα:
Με συγχωρείς, μπορώ να κάνω μια ερώτηση;, είπα εγώ, που ήμουν ακόμη λίγο καχύποπτος σχετικά με τη συμπεριφορά του. Εκείνος δεν απάντησε, απλώς σήκωσε το κεφάλι του και μου έριξε ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε "Συνέχισε." Θα ήθελα να ρωτήσω που μπορώ να βρω πληροφορίες σ'αυτήν την πόλη., συμπλήρωσα τότε εγώ.
Πάρε τον κεντρικό δρόμο της πόλης. Στο δεξί σου χέρι θα δεις ένα Μπαρ. Εκεί λογικά θα βρεις ό,τι ψάχνεις, αλλά πρόσεξε να μη δημιουργήσεις φασαρίες, ακόμα κι αν σε προκαλέσουν οι πειρατές που συχνάζουν εκεί. Οι Marine στο νησί δεν έχουν πολύ μεγάλη υπομονή ως προς τις φασαρίες και τους καβγάδες., απάντησε εκείνος και συνέχισε αμέσως το δρόμο του.
Ευχαριστώ., απάντησα εγώ και έκανα μεταβολή. Ακολούθησα τη συμβουλή του και κατευθύνθηκα προς τον κεντρικό δρόμο της πόλης. Ήταν ένας αρκετά φαρδύς, πλακόστρωτος δρόμος, ο οποίος φαινόταν αρκετά περιποιημένος, με ελάχιστα έως και καθόλου σπασμένες, ή έστω ραγισμένες, πλάκες, και οδηγούσε, τέλος, σε μια μεγάλη μεταλλική πύλη, με το γνωστό σήμα των Marine πάνω της.

Άρχισα να ανεβαίνω προς την κορυφή του λόφου, και, όντως, έπειτα από μερικές εκατοντάδες μέτρων περπάτημα, βρήκα το πρώτο μπαρ στο δεξί μου χέρι. Μπήκα μέσα. Το μπαρ είχε κλασσική διακόσμηση πειρατικού μπαρ, με τους τείχους και το πάτωμα φτιαγμένα από ξύλο, ώστε να θυμίζουν το εσωτερικό πλοίου. Είχε 1-2 μεγάλα διακοσμητικά ψάρια κρεμασμένα στους τείχους, και πολλά στρογγυλά τραπέζια με ξύλινες καρέκλες ολόγυρα. Τα περισσότερα ήταν γεμάτα από άντρες και γυναίκες, οι οποίοι έφεραν χαρακτηριστικά σημάδια, δείχνοντας πως ήταν πειρατές. Εγώ κατευθύνθηκα προς τον πάγκο, και κάθισα στη μοναδική άδεια θέση που είχε. Μια ψηλή γυναίκα με μπαντάνα στα μαλλιά κατευθύνθηκε προς το μέρος μου.
Τι θα πάρετε;, με ρώτησε.
Ευχαριστώ, αλλά θέλω απλώς πληροφορίες., αποκρίθηκα εγώ, που ήμουν πρακτικά άφραγκος.
Τι θα πάρετε;, επανέλαβε, αυτή τη φορά με νόημα, σαν να μου έλεγε πως "Δωρεάν πληροφορίες δεν έχει".
Αν το θέτεις έτσι, θα πάρω ένα μπουκάλι Sake., απάντησα, ελάχιστα εκνευρισμένος.
~Πάνε τα λιγοστά Beli μου..., σκέφτηκα. Η γυναίκα μου έφερε το μπουκάλι που ζήτησα, και μαζί ένα μικρό ποτήρι από αυτά που χρησιμοποιούνται για ουίσκι.
Τι πληροφορίες θα θέλατε, τώρα;, ρώτησε.
Θέλω να βρω κάποιον., απάντησα εγώ, και της έδειξα το φάκελο με το γράμμα του Yamamoto, όπου ανέφερε το όνομα του φίλου του μπροστά. Μου έδωσε οδηγίες για το κατάστημα το οποίο είχε εκείνος, και, αφού πλήρωσα, έβαλα το, ανάνοιχτο ακόμα, μπουκάλι στο σακίδιό μου και έφυγα.

Καλά πήγε κι αυτό...χωρίς πολλές φασαρίες..., μονολόγησα, μ'έναν αναστεναγμό στο τέλος, σε ένδειξη ενόχλησης για τα τελευταία beli που, μέχρι πρώτεινος κατοικούσαν στην τσέπη μου. Δε μου πήρε πολλή ώρα να βρω το κατάστημα που έψαχνα. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Είδα έναν άντρα με αρκετά μεγάλη φιγούρα, ψηλή και καλοχτισμένη, να γυαλίζει ένα πιστόλι.
Καλησπέρα., είπα εγώ. Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του, και μίλησε μ'έναν αρκετά καλοσυνάτο τόνο στη φωνή του.
Τι θα θέλατε;, με ρώτησε.
Ο John, να φανταστώ;, ρώτησα εγώ.
Μάλιστα, ο ίδιος., απάντησε. Τότε, πήγα στον πάγκο πίσω από τον οποίο στεκόταν, και του παρέδωσα το γράμμα από το Yamamoto.
Φίλος του Takeshi, ε; Καλωσόρισες στην πόλη μας., είπε.
Ευχαριστώ., απάντησα εγώ.
Παραγγελία για προμήθειες, ε; Πολύ ωραία, θα είναι εκεί σε ένα μήνα περίπου., απάντησε. Επίσης, μου ζήτησε να σε φιλοξενήσω για όσο θα μείνεις στην πόλη. Ευχαρίστως. Έτσι κι αλλιώς μένω μόνος, λίγη παρέα δεν θα έβλαπτε., πρόσθεσε τέλος.
Ευχαριστώ και πάλι., αποκρίθηκα εγώ. Εκείνος έκανε νόημα προς την πόρτα που βρισκόταν πίσω του, κι εγώ κατευθύνθηκα προς τα'κει. Μου έδωσε ένα κλειδί, και μου είπε πως θα έμενα στο πρώτο δωμάτιο στα αριστερά. Ανέβηκα τη σκάλα, και ξεκλείδωσα την πόρτα. Το δωμάτιο δεν ήταν τίποτα μπροστά στο ήδη απλούστατο δωμάτιο του Yamamoto, αλλά δεν παραπονιόμουν. Ήταν κατά πολύ καλύτερο απ'ότι η εναλλακτική λύση του άφραγκου ξένου: το παγκάκι της πλατείας.

Άφησα εκεί το σακίδιό μου, και βγήκα για άλλη μια φορά έξω, στην πόλη. Δεν μπορούσα να φύγω από το νησί χωρίς προμήθειες, και, άφραγκος όπως ήμουν, έπρεπε να βρω μια προσωρινή δουλειά. Περιπλανιόμουν για αρκετή ώρα στην πόλη, τόσο στον κεντρικό δρόμο, όσο και στα μικρά σοκάκια, χωρίς να καταφέρω να βρω τίποτα, μέχρι που άκουσα φασαρία και φωνές να έρχονται μέσα από ένα μπαρ. Άνοιξα την πόρτα, και αντίκρισα αρκετούς πειρατές να έχουν σηκωθεί από τις θέσεις τους και να μαλώνουν μεταξύ τους. Έμεινα για λίγο να τους παρακολουθώ, μισογελώντας με το "θέαμα", όταν κάποιος με σκούντηξε στην πλάτη. Γύρισα και είδα τρεις άντρες με στολή Marine πίσω μου.
Συγγνώμη, αλλά πρέπει να περάσουμε., μίλησε πρώτος ένας από αυτούς. Εγώ δεν απάντησα, απλώς έκανα στην άκρη. Μπήκαν μέσα, και τότε ένας άλλος απ'αυτούς μίλησε. Ήταν πολύ ψηλότερος από τους άλλους, και αρκετά μεγάλος σε ηλικία, με κάποιες άσπρες τρίχες να φαίνονται ανάμεσα στα, αλλιώς μαύρα, μαλλιά του.
Ποιος άρχισε τον καυγά;, ρώτησε ήρεμα. Αμέσως, όλοι οι πειρατές σταμάτησαν και γύρισαν προς το μέρος του. Οι μισοί περίπου απ'αυτούς απέκτησαν μια ελαφρά έντρομη έκφραση μόλις είδαν το πρόσωπο του άντρα που μιλούσε. Κάποιοι ανάμεσα σ'αυτό το μισό της μάζας των πειρατών άρχισαν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, αλλά το μόνο που κατάφερα να βγάλω από τους ψιθύρους ήταν: "Αυτός είναι ο κα...ος ...Αρλ, ε;". Ένας από τους υπόλοιπους πειρατές τότε μίλησε:
Και γιατί να απαντήσουμε σ'εσάς, τα σκυλιά της κυβέρνησης;, απάντησε κοροϊδευτικά, κουνώντας το σπασμένο μπουκάλι που κρατούσε στο χέρι του, σαν να ρώταγε τους Marine αν ήθελαν φασαρίες.

Ανόητε! Δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός;, φώναξε ένας από τους πρώτους μισούς πειρατές.
Ε;, ρώτησε εκείνος κοροϊδευτικά.
Είναι ο καπετάνιο Καρλ, της βάσης των Marine του νησιού., του απάντησε ο άλλος.
Και τώρα πρέπει να φοβηθώ;, γέλασε.
Η τρίτη φορά που θα ρωτήσω δεν θα'ναι με όμορφο τρόπο. Ποιος ξεκίνησε τη φασαρία; Λάβαμε αμέτρητα παράπονα από τους γείτονες., επανέλαβε ο Captain Karl.
Εγώ. Τι θα κάνετε γι'αυτό; Είστε μόνο τρεις, ενώ εμείς 26., απάντησε, αυθάδης όσο πάντα, ο ίδιος πειρατής, κουνώντας το σπασμένο μπουκάλι στο χέρι του ακόμα πιο έντονα. Τότε, με μια εκπληκτική ταχύτητα, την οποία μετά βίας ακολούθησα με τα μάτια μου, ο Καρλ βρέθηκε μπροστά στον πειρατή, στέλνοντάς τον μέχρι τον απέναντι τοίχο με το χτύπημα του. Έμεινα για λίγο με γουρλωμένα τα μάτια. Ο καπετάνιος Καρλ ήταν δυνατός, και δε φοβόταν να το δείξει. Οι δύο άλλου Marine μπήκαν τότε στο μπαρ, και συνέλαβαν τον, αναίσθητο τώρα, πειρατή. Δεν πείραξαν τους υπόλοιπους, απλώς έφυγαν απ'το μπαρ, κατευθυνόμενοι προς τη βάση τους. Θυμήθηκα τα λόγια, τότε, του πρώτου περαστικού που είδα στο νησί. Όντως, οι Marine εδώ ήταν αρκετά δυνατοί, και δεν σήκωναν πολλά-πολλά...
...Ο ήλιος έπεφτε. Εγώ περπατούσα τώρα προς το κατάστημα του φίλου του Yamamoto, με τη σημερινή σκηνή ακόμα στο μυαλό μου. Είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο δυνατός ήταν ο καπετάνιος Καρλ. Τα παλιά χρόνια, στο χωριό μου, και τι δεν θα'δεινα για να είχα μια, φιλική, μάχη με κάποιον του επιπέδου του, αν και αμφέβαλα αν είχα κάποια ελπίδα εναντίων του, μετά απ'αυτά που είδα. Μπήκα στο κατάστημα, που είχε τώρα δύο πελάτες, οι οποίοι χάζευαν τη βιτρίνα με τα καλογυαλισμένα όπλα. Τους προσπέρασα και ανέβηκα. Μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου, και αφού γδύθηκα, έπεσα στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα αρκετά νωρίς. Σηκώθηκα, και ντύθηκα στα γρήγορα, κι αμέσως κατέβηκα, και βγήκα έξω. Το κατάστημα δεν είχε ακόμα ανοίξει, αλλά η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Περιπλανήθηκα στην πόλη για μισή ώρα περίπου, όταν είδα στο δρόμο έναν νεαρό, ο οποίος πουλούσε την τοπική εφημερίδα, η οποία αναφερόταν αποκλειστικά στα νέα της πόλης και του νησιού, τα οποία, 9 απ'τις 10 φορές ήταν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Βεβαίως, ήμουν εντελώς άφραγκος, οπότε δεν μπορούσα να αγοράσω μία, αλλά αυτό που τράβηξε πολύ την προσοχή μου ήταν η ανακοίνωση του πρωτοσέλιδου, την οποία έκανε κάθε 5-10 λεπτά: "Ο καπετάνιος Καρλ ηττημένος; Μάθετε περισσότερα αγοράζοντας την εφημερίδα!", έλεγε.
~Ποιος είναι αρκετά δυνατός για να τον νικήσει σε μάχη?!, απόρησα εγώ, που τόσο με είχε εκπλήξει η ικανότητα του Καρλ τη χθεσινή μέρα. Αμέσως έκανα το πρώτο πράγμα που μου πέρασε απ'το μυαλό: Κατευθύνθηκα προς τη βάση των Marine. Ήταν περιτριγυρισμένη από ένα πελώριο τείχος, οπλισμένο μέχρι τα δόντια με κανόνια, και η μόνη είσοδος φαινόταν να είναι η τεράστια ατσάλινη πύλη στην οποία οδηγούσε ο κεντρικός δρόμος της πόλης. Απ'ότι φαίνεται, δεν ήμουν ο μόνος που είχε αυτή την ιδέα. Μεγάλο πλήθος πολιτών είχαν μαζευτεί μπροστά στην πύλη, ανάμεσα απ'τους οποίους προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο μια τετραμελής ομάδα Marine, η οποίοι ήθελαν να βγουν στην πόλη, όπως υπέθεσα εγώ, μάλλον για περιπολία.

Δεν πέρασε βεβαίως και πολλή ώρα μέχρι να καταφέρουν να βγουν, κι άρχισαν να κατεβαίνουν τον κεντρικό δρόμο. Ένας απ'αυτούς με πρόσεξε που στεκόμουν εκεί στη γωνία, και η ομάδα σταμάτησε απότομα. Ψιθύρισε κάτι στους συνεργάτες του, το οποίο εγώ, που κοιτούσα με περιέργεια, δεν άκουσα. Μου πήρε λίγες στιγμές να το καταλάβω, αλλά αναγνώρισα, τελικά, τον Marine που αυτή τη στιγμή μιλούσε στους υπόλοιπους, και ο οποίος με είχε προσέξει: Ήταν ένας από τους δύο Marine που συνόδευαν τον Καρλ χθες, στο μπαρ, και που συνέλαβαν τον πειρατή που είχε ξεκινήσει τον καυγά. Συζήτησαν αρκετά, αλλά μετά από λίγο, ο ίδιος Marine άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος μου.
Σε γνωρίζω εσένα. Ήσουν στο μπαρ που έγινε ο καυγάς χθες. Δεν πιστεύω να γνωρίζεις κάτι ως προς το τι έγινε με τον καπετάνιο;, ρώτησε.
Όχι, και ήλπιζα να μάθω περισσότερα. Έχω μείνει στο ότι ηττήθηκε. Αυτό, και τίποτα παραπάνω..., απάντησα εγώ, αρπάζοντας την ευκαιρία που είδα για να μάθω περισσότερα.
Γιατί δεν αγοράζεις μια εφημερίδα τότε; Τέλος πάντων, συγγνώμη για την ενόχληση. Πρέπει να βρούμε ποιος το έκανε., μου είπε κι έκανε μεταβολή.
Εφημερίδα δεν παίρνω γιατί είμαι άφραγκος...όσο για το δεύτερο πράγμα, θα μπορούσα πιθανότατα να βοηθήσω, αν με εμπιστεύεστε., είπα εγώ με τον "τόνο του επαγγελματία" στη φωνή μου. Εκείνος σταμάτησε απότομα, και πήρε ένα σκεπτικό ύφος. Τότε έκανε νόημα στους συντρόφους του να έρθουν κι εκείνοι προς το μέρος μας.

Τι έγινε;, ρώτησε ο ένας απ'αυτούς. Τότε, ο Marine πλησίασε περισσότερο στους υπόλοιπους, κι άρχισε πάλι να συζητάει ψιθυριστά μ'εκείνους. Απ'ότι φαινόταν υπήρχε διαφωνία ανάμεσά τους. Εγώ περίμενα υπομονετικά, και κάθε τόσο ξεχώριζα και μια λέξη, όταν η διαφωνία γινόταν εντονότερη. Συζήτησαν για αρκετή, σχετικώς, ώρα, και τελικά μίλησε πάλι ο ίδιος Marine με τον οποίο συζητούσα προηγουμένως.
Τελικά, αποφασίσαμε να σ'εμπιστευτούμε. Ο καπετάνιος μας είναι εκτός υπηρεσίας αυτή τη στιγμή, και θα χρειαστούμε όλη τη βοήθεια που μπορούμε να βρούμε. Ούτως ή άλλως, ό,τι θα σου πούμε δεν είναι και κανένα μυστικό. Τα μισά ήταν στην εφημερίδα, και τα υπόλοιπα, θα ήταν κι εκείνα, αν είχαν ανακαλυφθεί νωρίτερα., είπε.
Πολύ ωραία, λοιπόν, ακούω., είπα εγώ, που χάρηκα που επιτέλους θα μάθαινα τις λεπτομέρειες.
Αρχικά, χθες βράδυ ήταν το μόνο βράδυ του μήνα, κατά το οποίο ο καπετάνιος Καρλ βγαίνει μόνος του για περιπολία. Προφανώς, όποιος, ή όποιοι, του επιτέθηκαν το γνώριζαν αυτό., άρχισε.
Όχι απαραίτητα., σχολίασα σκεπτικός.
Τι εννοείς;, ρώτησε τότε εκείνος.
Τίποτα, απλώς σχηματίζω μια θεωρία στο μυαλό μου. Συνέχισε., απάντησα εγώ.
Πολύ καλά λοιπόν. Αυτό που ελέγξαμε αμέσως μόλις μάθαμε τα νέα για την ήττα, σήμερα το πρωί, ήταν οι φυλακές της βάσης. Οι τρεις φρουροί ήταν άσχημα χτυπημένοι, κι έλειπαν αρκετοί κρατούμενοι, αν και, όχι όλοι., συνέχισε.
Αρκετοί, λες; Ήταν ανάμεσά τους εκείνος που συλλάβατε χθες;, τον έκοψα εγώ για άλλη μια φορά.

Ναι. Είχε δραπετεύσει κι αυτός. Τι σχέση έχει όμως αυτό;, ρώτησε.
Τίποτα. Συνέχισε., απάντησα κοφτά.
Τα νέα για την ήττα του καπετάνιου μάθαμε από έναν γέρο που μένει στην ανατολική πλευρά της πόλης. Είπε πως σηκώθηκε σήμερα το πρωί για να πετάξει τα σκουπίδια, και βρήκε τον καπετάνιο αναίσθητο μέσα σ'ένα σοκάκι. Με βάση όλα αυτά, συμπεράναμε πως οι δράστες ήταν πιθανότατα οι επαναστάτες που έχουν τη βάση τους στο νησί αυτό., είπε τέλος.
Χμ...αμφιβάλλω., απάντησα εγώ.
Τι εννοείς;, με ρώτησε τότε.
Πρέπει να μάθω λίγες ακόμη λεπτομέρειες πριν μπορέσω να εξηγήσω., απάντησα.
Πάλι; Ξέρεις, για κάποιον που ζητάει εμπιστοσύνη ενεργείς πολύ καχύποπτα., παρατήρησε εκείνος.
Δεν το'χω ακριβώς συνήθεια να παραδίδω μισοτελειωμένες θεωρίες., απάντησα εγώ με ειρωνικό τόνο.
Και ποιος είσαι εσύ; Κανένας ντετέκτιβ;, ήρθε η απάντηση από 'κείνον.
Πες το κι έτσι., είπα εγώ. Θα ήθελα να μάθω τον τρόπο με τον οποίο έγινε η επίθεση. Θέλω να πάω στο σοκάκι όπου βρέθηκε ο καπετάνιος., πρόσθεσα τέλος.
Πολύ καλά. Θα έρθουμε μαζί σου όμως, μην προσπαθήσεις τίποτα. Όσο δυνατός και να'σαι, είμαστε τέσσερις εναντίων ενός., είπε τονίζοντας την τελευταία του φράση.
Δεν σκόπευα., απάντησα εγώ με ελαφρώς ενοχλημένο τόνο στη φωνή μου.

Κατευθυνθήκαμε προς την ανατολική πλευρά της πόλης Shell, προς το σοκάκι που είχε αναφέρει ο γέρος πως βρήκε τον καπετάνιο Καρλ. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο Marine προσπάθησε να ανοίξει συζήτηση. Με ρώτησε:
Δεν καταλαβαίνω όμως ένα πράγμα. Για ποιο λόγο προσφέρθηκες να μας βοηθήσεις; Δεν έχεις καμία σχέση με την παγκόσμια κυβέρνηση, έτσι;
Όχι. Απλώς με εξέπληξε η δύναμη του καπετάνιου σας. Βοηθάω για δύο λόγους, και οι δύο προσωπικοί. Δεν έχουν να κάνουν τίποτα με παρατάξεις και συμφέροντα, αφού δεν ανήκω σε μία. Πρώτον, βοηθάω από σεβασμό για τον καπετάνιο Καρλ. Στις λίγες συζητήσεις που είχα με τον φίλο που με φιλοξενεί στην πόλη, άκουσα πολύ καλά πράγματα για τον καπετάνιο και τη γυναίκα του. Πραγματικά νοιάζονται για την πόλη και τους κατοίκους της, σε συνδυασμό με το πόσο δυνατός είναι, ενέπνευσε κάποια δόση σεβασμού σ'εμένα. Ο δεύτερος λόγος είναι πως, στο απίθανο ενδεχόμενο πως έχασε σε δίκαι μάχη ενός εναντίων ενός, θα ήθελα πολύ να γνωρίσω το νικητή. Ίσως και να τον προκαλέσω σε μάχη ο ίδιος. , απάντησα εγώ.
Πιστεύεις πως είσαι δυνατότερος από τον καπετάνιο, δηλαδή;, είπε αυτός, μ'ένα τόνο στη φωνή του που έδειχνε πως κρατιόταν μετά βίας να μη γελάσει.
Όχι. Μην ξεχνάς όμως πως μια μάχη δεν κρίνεται μόνο στη δύναμη των δύο αντιμαχόμενων., απάντησα εγώ με αισιόδοξο τόνο.
Ξέρεις κάτι, είσαι παράξενος., γέλασε. Με την καλή έννοια, πάντα., πρόσθεσε γρήγορα.
Δεν υπήρξε παρεξήγηση, μην ανησυχείς., είπα εγώ.

Μετά από αυτή τη συζήτηση, και οι δύο πλευρές μείναμε αμίλητοι, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στη "σκηνή του εγκλήματος". Μπήκαμε στο σοκάκι.
Ξέρουμε που ακριβώς βρέθηκε ο καπετάνιος;, ρώτησα.
Μπροστά από εκείνες τις σακούλες με τα σκουπίδια., απάντησε ο Marine.
Μπροστά?!, αναφώνησα.
Ναι, γιατί;, ρώτησε ένας από τους άλλους τρεις.
Αρκετά παράξενο, τολμώ να πω., απάντησα, και μπήκα λίγο πιο βαθιά στο σοκάκι. Τότε, μου ήρθε μια περίεργη ιδέα: Σήκωσα μία από τις σακούλες με τα σκουπίδια. Το χώμα κάτω από τη σακούλα είχε ένα βαθούλωμα, το οποίο όμως, δεν ήταν στο σχήμα της σακούλας.
Το φαντάστηκα. Οι σακούλες είναι εκεί για να κρύψουν τα ίχνη. Η μάχη δεν έλαβε χώρα εδώ. Κάποιος, ή κάποιοι τον έσυραν μέχρι εδώ από την πίσω μεριά του στενού. Γι'αυτό και ήταν μπροστά από τις σακούλες, αντί να ήταν πίσω, ή, ακόμα καλύτερα, ανάμεσα., είπα τέλος.
Τι εννοείς;, ρώτησε για άλλη μια φορά ο πρώτος Marine.
Έχω τον ύποπτο., απάντησα εγώ. Δεν ήταν οι επαναστάτες, όπως αρχικά υποθέσατε. Για την ακρίβεια, καμία απολύτως σχέση. Οι δράστες ήταν πειρατές, και μάλιστα εκείνοι που δημιούργησαν τη φασαρία χθες. Ακριβέστερα, Ο δράστης ήταν ο πραγματικός δράστης της χθεσινής ιστορίας., συμπλήρωσα με σιγουριά.
Πως είσαι τόσο σίγουρος;, ρώτησε ένας άλλος Marine.

Θα ξεκινήσω απ'τα βασικά. Κατ'αρχήν, δεν ξέρω αν το καταλάβατε. Μάλλον ο καπετάνιος Καρλ το κατάλαβε, αλλά αυτός που συλλάβατε εχθές δεν ήταν όντως αυτός που ξεκίνησε τη φασαρία. Ήταν μέλος του πληρώματός του. Η απάντηση που έδωσε, ήταν πρόκληση για καβγά. Οι δράστες ήταν πιθανότατα παραπάνω από ένας, αφού ένας δεν θα μπορούσε εύκολα να μεταφέρει έναν τόσο μεγαλόσωμο άντρα, όσο ο καπετάνιος σας. Η μάχη έλαβε χώρα έξω από το σοκάκι, στο δρόμο, απ'όπου κι έσυραν τον αναίσθητο καπετάνιο. Αυτό σημαίνει πως χρειάζονταν αρκετό χώρο για να στήσουν την επίθεσή τους, άρα ήταν πολλοί παραπάνω από ένας. Αν θυμάμαι καλά, ο πειρατής είχε αναφέρει 26, αν και αμφιβάλλω αν του επιτέθηκαν όλοι αυτοί. Αυτό επιβεβαιώνει και την αρχική μου θεωρία, ότι δηλαδή, το γεγονός πως ήταν μόνος του ήταν μια, ευχάριστη για αυτούς, σύμπτωση. Δεν το γνώριζαν, αφού είχαν ετοιμάσει ενέδρα με πολλά άτομα, για πολλά άτομα. Τέλος, το στοιχείο που απέκλεισε εντελώς τους επαναστάτες από τη λίστα μου ήταν το γεγονός πως δραπέτευσαν κάποιοι από τους πειρατές από τις φυλακές. Αν ήταν δουλειά των επαναστατών, δεν θα είχαν απελευθερώσει κανέναν, επειδή απλώς δεν τους ένοιαζε παρά να βγάλουν τον Καρλ από τη μέση, ή θα τους είχαν απελευθερώσει όλους, για να σας προξενήσουν πρόβλημα. Όχι συγκεκριμένους απ'αυτούς, όμως., είπα τέλος, με έναν τόνο απόλυτης σιγουριάς στη φωνή μου. Μια έκφραση έκπληξης είχε σχηματιστεί στα πρόσωπα των Marine, οι οποίοι άκουγαν με το στόμα ανοιχτό αυτά που ανέλυα πριν. Αρχίσαμε αμέσως να κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι. Οι τέσσερις Marine ανέβηκαν στο καράβι των πειρατών, κι έπειτα από μερικές ερωτήσεις, αποδείχθηκε πως η θεωρία μου ίσχυε. Νίκησαν σχετικά εύκολα τους πειρατές, οι οποίοι όπως αποδείχθηκε είχαν αποδεκατιστεί σε μεγάλο επίπεδο, πριν καταφέρουν να ρίξουν τον Καρλ, και ήταν εύκολη λεία για την τετραμελή ομάδα.

Εγώ δεν εμπλάκηκα στη μάχη, καθώς δεν ήμουν ούτε μέλος του πληρώματος, αλλά ούτε και Marine. Όχι ότι με χρειάστηκαν δηλαδή. Όταν έμαθαν τα νέα, ο Καρλ και η γυναίκα του με ευχαρίστησαν θερμά για τη βοήθειά μου, τόσο για την "εκδίκηση" των αντρών του πάνω στους πειρατές, όσο και για τη βοήθεια στη σύλληψη των πειρατών που προκάλεσαν φασαρίες στο νησί. Η γυναίκα του, που είχε φιλικές σχέσεις με, σχεδόν, τους πάντες στο νησί, κατάφερε να μου βρει ακόμα και την προσωρινή δουλειά που έψαχνα. Ο Καρλ επίσης, αφού άκουσε αυτά που του είχαν πει οι σύντροφοί του, μου είπε κιόλας, πως θα είχε ευχαρίστως μια φιλική μονομαχία μαζί μου, κάποια στιγμή, στο οποίο εγώ απάντησα πως είχα δρόμο ακόμα μπροστά μου. Κατά τα άλλα, οι υπόλοιπες μέρες παραμονής μου στο νησί πέρασαν ομαλά, και χωρίς πολλές φασαρίες. Παρέμεινα για περίπου δύο εβδομάδες, μέχρι που κατάφερα να βγάλω ένα μικρό ποσό χρημάτων, αρκετό για να μπορέσω να ξεκινήσω και πάλι το ταξίδι μου. Το μπουκάλι, εκείνο, με το Sake, στο οποίο σπατάλησα τις οικονομίες μου δύο βδομάδες πριν, καθόταν ακόμα, απείραχτο στο σακίδιό μου. Σκέφτηκα να το κουβαλήσω πίσω στο χωριό, ως δώρο για τους γονείς μου. Με αυτή τη σκέψη, πήδηξα μέσα στη βάρκα μου, και συνέχισα, για άλλη μια φορά, το ταξίδι του γυρισμού...

Όνομα Χαρακτήρα: Luke Sykpe
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:-
Φήμη:1
Beli:7.000
Βαθμολογία:7/10
Παρατηρήσεις:Η ιστορία ήταν ωραία, με καλή ανάπτυξη. Αν δεν ήταν  έτσι μια "απλή", "φιλλερ" ιστορία, θεωρώ πως θα ήταν ακόμα καλύτερη. Επίσης ήταν πολύ σωστό το ότι το συζήτησαν πρώτα(διαφώνησαν κιόλας) πριν σε δεχτούν, και δεν το έβαλες απλά "οκ, έλα μαζί μας". Το μόνο που δεν μου άρεσε στην ιστορία ήταν η ανοχή των marines στους πειρατές.

Τα βραβεία προστέθηκαν