[Τέλος]Επιστροφή στο σπίτι. Η περιπέτεια αρχίζει!

Το πρωινό είχε έρθει μουντό. Ο ουρανός είχε τώρα βαφτεί με μια, αρκετά σκούρη, απόχρωση του γκρίζου, και όπου και να κοιτούσες, έβλεπες σύννεφα να τον καλύπτουν. Τα καλά νέα ήταν πως δεν είχε ακόμα βρέξει φέτος. Σύννεφα υπήρχαν πολλά, αλλά κατά τ'άλλα, ο καιρός ήταν ήρεμος. Ο αέρας δεν φυσούσε και πολύ δυνατά. Κατευθυνόμουν προς το νησί Organ. Στο νησί αυτό ζούσα από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι γεννήθηκα εκεί. Όχι, οι γονείς μου, μαζί μ'εμένα, που τότε ήμουν μόλις μερικών μηνών μωρό, μετακόμισαν σ'ένα σχετικά ήσυχο χωριό στο νησί. Για να πω την αλήθεια, πιο πολύ θα το χαρακτήριζα ως προάστιο της πόλης Orange, παρά ως χωριό. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που εμείς μετακομίσαμε εκεί, αφομοιώθηκε, σιγά-σιγά, με την πόλη, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν να χτίσουν εκεί το σπίτι τους. Εγώ ζούσα σ'ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, εκεί όπου άρχιζε το δάσος. Το σπίτι άνηκε παλαιότερα στον παππού μου, ο οποίος, όταν πλέον γέρασε υπερβολικά για να ζει μόνος του, και πήγε να ζήσει με την κόρη του, δηλαδή τη μητέρα μου, το είχε αφήσει ερημωμένο. Μόλις άκουσε για τον καυγά με τους γονείς μου, εκείνος, ο οποίος ήταν "με το μέρος μου", μου πρότεινε να πάω να ζήσω εκεί. Αυτό συνέβει περίπου δύο χρόνια πριν. Ήταν ένα αρκετά ευρύχωρο σπίτι, ειδικά αν λάβαινε κανείς υπ'όψη του το γεγονός πως ζούσα μόνος μου εκεί, με παλιομοδήτικη διακόσμηση. Είχε ένα υπνοδωμάτιο, έναν ξενώνα, μπάνιο και κουζίνα, καθώς κι ένα μεγάλο σαλόνι, μ'ένα τζάκι στη μέση, και δύο καναπέδες, οι οποίοι τώρα είχαν ένα μεγάλο κενό ανάμεσά τους: Εκεί όπου παλιότερα βρισκόταν η πολυθρόνα του παππού, πριν τη μετακινήσουμε στο "νέο" του σπίτι.

Τέσσερα περίπου χρόνια πριν μετακομίσω εκεί, όταν δηλαδή ήμουν είκοσι χρόνων, κατάφερα να πιάσω δουλειά στο τοπικό παντοπωλείο. Ήταν μια αρκετά μονότονη, καθώς και βαρετή εργασία, ειρωνεία μεγάλη, αν σκεφτείς πως ο λόγος που τσακώθηκα με τους γονείς μου ήταν πως δεν ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου, καθώς έβρισκα τη δουλειά του μονότονη, αλλά το παντοπωλείο βρισκόταν πρακτικά έξω απ'την πόρτα μου, και μου παρείχε μέχρι τώρα τα προς το ζην. Σκεφτόμουν εδώ και αρκετό καιρό να παραιτηθώ, αλλά δεν το πήρα τελικά απόφαση, καθώς δεν ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν να βρω κάτι καλύτερο...ή ακόμη και αντίστοιχο. Βεβαίως, μετά απ'την τελευταία "περιπέτειά" μου, δεν είχα να ανησυχώ πια γι'αυτό. Έλειπα απ'το νησί τουλάχιστον ενάμιση μήνα τώρα, και ήμουν σίγουρα απολυμένος.
Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως αυτό δεν ήθελα;, μονολόγησα, χαζεύοντας το συννεφιασμένο ουρανό πάνω απ'το κεφάλι μου...
...Είχαν περάσει κάμποσες ώρες. Ο ήλιος τώρα ήταν ψηλά, αν και κρυμμένος από τα σύννεφα, εύκολα διέκρινε κάποιος πως είχε μεσημεριάσει. Εγώ συλλογιζόμουν. Σκεφτόμουν για το μέλλον. Τι θα έκανα, άραγε, μόλις γύριζα σπίτι; Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα έμενα εκεί. Είχα περάσει τόσο καλά αυτές τις μέρες, μακριά απ'το σπίτι, παρά το γεγονός πως, για μια στιγμή, έφτασα κοντά στο θάνατο. Πριν απ'αυτή τη μάχη, είχα να λάβω μέρος σε καυγά τουλάχιστον τέσσερα χρόνια...πόσο μάλλον σε κανονική μάχη. Μου άρεσε. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά τα συναισθήματα που ένιωθα στο πεδίο της μάχης, κάθε άλλο παρά με απέτρεπαν απ'αυτό. Η εγρήγορση που νιώθεις, ακόμα και η πίεση του χρόνου, όταν γνωρίζεις πως η παραμικρή καθυστέρηση, σε κίνηση ή σκέψη, μπορεί να σου στοιχίσει ακριβά. Δεν μπορούσα πια να μείνω καθηλωμένος στο σπίτι μου.

Αυτό που με προσγείωσε και πάλι στην πραγματικότητα ήταν ένα δροσερό, ίσως και κρύο, αεράκι, το οποίο φύσηξε προς το μέρος μου, αναγκάζοντάς με να φορέσω τη ζακέτα που φυλούσα κάτω από το κάθισμα στη βάρκα μου. Σήκωσα το κεφάλι μου, και, με αρκετή δυσκολία, κατάφερα να διακρίνω μια μικρή μαύρη γραμμή στον ορίζοντα.
~Φτάνω..., σκέφτηκα, και ξάπλωσα γι'άλλη μια φορά. Μου έμεναν μερικές ώρες ακόμα, πριν να αράξω στο λιμάνι της πόλης Orange. Με πήρε ο ύπνος...
Όταν ξύπνησα, η βάρκα μου έμπαινε στο λιμάνι της πόλης. Την έδεσα στην εξέδρα και πήδηξα έξω. Δεν πρόλαβα να πατήσω καλά-καλά στα πόδια μου, όταν κάτι, ή μάλλον κάποιος, έπεσε πάνω μου με φόρα, ρίχνοντάς με, σχεδόν, στο πάτωμα. Ήταν ο μικρός Hayato. Ένα παιδί, 12 χρονών, ο οποίος έμενε στη γειτονιά που έμενα κι εγώ. Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό του. Οι γονείς του Hayato, οι οποίοι δούλευαν ολημερίς καθημερινά, δεν είχαν σχεδόν καθόλου χρόνο να αφιερώσουν γι'αυτόν. Τον γνώρισα 5 χρόνια πριν. Εγώ είχα βγει βόλτα για να δω τον παππού μου, που έμενε στην ίδια γειτονιά με τον Hayato, όταν είδα δύο νεαρούς, 1-2 χρόνια μικρότερούς μου, να γελούν περιφρονητικά. Αρχικά δεν έδωσα σημασία, αφού, άλλωστε, δεν ήταν δική μου δουλειά ο λόγος για τον οποίον γελούσαν, και συνέχισα να πλησιάζω προς το σπίτι του παππού μου, αλλά και, κατά συνέπεια, προς εκείνους. Πλησιάζοντας, όμως, παρατήρησα δύο ακόμα παιδιά, ένα μεγαλύτερο, γύρω στα 15-16 χρόνια, καθισμένο στο πάτωμα, και μπροστά του, ανάμεσα σ'αυτόν και τους άλλους δύο, τον Hayato. Τότε ήταν που άνοιξε ένας απ'αυτούς το στόμα του:
Φύγε απ'τη μέση μικρέ, αλλιώς θα την πληρώσεις κι εσύ., απείλησε.
Αφήστε ήσυχο τον αδελφό μου!, φώναξε το παιδί, χωρίς να κουνηθεί καθόλου από τη θέση του. Τότε, αυτός που μίλησε σήκωσε ψηλά το χέρι του, έτοιμος να χτυπήσει τον Hayato, κι εγώ αποφάσισα να δράσω. Έπιασα το χέρι του άντρα, σταματώντας τον. Εκείνος, καθώς και ο φίλος του, γύρισαν ξαφνιασμένοι προς το μέρος μου.

Θα χτυπήσεις το παιδί; Δεν ήξερα πως έπεσες ΤΟΣΟ χαμηλά., αποκρίθηκα εγώ περιφρονητικά. Τον αναγνώριζα. Αυτός και το φιλαράκι του, είχαν χάσει συντριπτικά σε καυγά εναντίων μου δύο βδομάδες πριν. Στο πρόσωπό τους ζωγραφίστηκε μια ελαφρώς τρομαγμένη έκφραση.
Δίνε του, Jones. Ή μήπως θέλεις επανάληψη της προηγούμενης φοράς;, απείλησα εγώ σηκώνοντας τη γροθιά μου, ως ένδειξη πρόκλησης. Κανένας απ'τους δύο δε μίλησε, απλώς έκαναν μεταβολή, και φρόντισαν να φτάσουν σε μια σχετικά μεγάλη απόσταση από 'μας, πριν αρχίσουν να μουρμουρίζουν κάτι που εγώ δεν μπορούσα να ακούσω. Εγώ γύρισα προς τον Hayato:
Είσαι γενναίος, μικρέ, αλλά πρόσεχε τι κάνεις, πριν να είναι πολύ αργά...πίστεψέ με, ξέρω. , γέλασα εγώ, θυμούμενος τους δικούς μου παιδικούς καβγάδες, ιδιαίτερα εκείνον από τον οποίον σώθηκα χάρη στον Yamamoto. Τα δύο αδέλφια με ευχαρίστησαν, και, έπειτα από δική μου ερώτηση, μου διηγήθηκε ο μεγαλύτερος το τι είχε γίνει. Από εκείνη τη μέρα, ο μικρός Hayato με θεωρεί πρότυπό του, έχοντάς με ως, με μια έννοια, ως δεύτερο μεγαλύτερο αδελφό, ειδικότερα από τότε που μετακόμισα, και γίναμε, πρακτικά, γείτονες...
Γιατί κλαις;, τον ρώτησα.
Ε...εξαφανίστηκες. Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανα'βλεπα!, απάντησε το παιδί.
~Παραλίγο..., σκέφτηκα γελώντας.
Γιατί γελάς; Και πού ήσουν;, ρώτησε.
Τίποτα...απλώς είχα πάει να δω έναν παλιό φίλο., απάντησα.
Γιατί δεν μου είπες τίποτα τότε;, ρώτησε, φανερά πειραγμένος.
Επειδή αν το έκανα, θα επέμενες να έρθεις μαζί., είπα εγώ περιπαικτικά. Άδικο είχα;, ρώτησα λίγες στιγμές αργότερα. Εκείνος άνοιξε το στόμα του, να πει κάτι, αλλά τελικά το ξανά'κλεισε σιωπηλός.

Τι έγινε λοιπόν, όσο έλειπα;, ρώτησα.
Τίποτα σημαντικό...τα ίδια, όπως πάντα., που απάντησε εκείνος, που τώρα είχε ξεκολλήσει από πάνω μου.
Πολύ καλά...να πηγαίνω, λοιπόν, εγώ. Έχω μερικές δουλειές να κανονίσω πριν πέσει ο ήλιος. Τα λέμε, μικρέ., είπα εγώ, κι έκανα μεταβολή.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ!, φώναξε εκείνος εκνευρισμένος. Εγώ δεν απάντησα, απλώς σήκωσα το χέρι μου, χαιρετώντας τον, και συνέχισα το δρόμο μου, μ'ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Κατευθύνθηκα προς το πατρικό μου σπίτι. Αποφάσισα πως προτεραιότητα είχε να ενημερώσω τους δικούς μου, σχετικά με το γεγονός πως γύρισα, πριν κάνω οτιδήποτε άλλο. Χτύπησα την ξύλινη πόρτα, την οποία άνοιξε, όπως πάντοτε, η μητέρα μου. Ένα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπό της, αλλά τίποτε παραπάνω. Ήξερα καλά πως δεν ήθελε να δείξει συγκίνηση, αν και είχε, όντως, συγκινηθεί.
Καλησπέρα...να περάσω;, ρώτησα χαμογελώντας εγώ. Εκείνη δεν απάντησε, απλώς παραμέρισε, και, αφού πέρασα, με ακολούθησε στο σαλόνι, όπου ο παππούς καθόταν στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Αρχικά, δε με είδε, αφού είχε την πλάτη του γυρισμένη στην πόρτα.
Καλησπέρα, παππού., είπα εγώ. Εκείνος γύρισε απότομα.
Luke?!, αναφώνησε εκείνος. Που ήσουν τόσον καιρό;, ρώτησε έπειτα από λίγο. Τον διέκοψε η μητέρα μου:
Πατέρα, άσε το παιδί να κάτσει πρώτα., είπε καλοσυνάτα.
Ευχαριστώ, μητέρα., απάντησα εγώ, και πέρασα μέσα στο σαλόνι, όπου κάθισα στον καναπέ. Απέναντί μου κάθισε και η μητέρα μου.
Που ήσουν, παιδί μου;, επέμεινε τότε ο παππούς.

Είχα πάει επίσκεψη σ'έναν παλιό φίλο...τον ξέρετε και οι δύο αρκετά καλά. Πήγα να δω τον Yamamoto, στο Dawn Island., απάντησα εγώ.
Yamamoto; Να κι ένα όνομα που έχω να ακούσω καιρό. Πως είναι...;, ρώτησε. Εγώ άνοιξα το στόμα μου να απαντήσω, αλλά με διέκοψε ο παππούς μου:
Για μισό λεπτό...Dawn Island?!, αναφώνησε.
Ναι...Dawn Island., απάντησα εγώ. Καλά είναι, μητέρα. Έχει ανοίξει εστιατόριο στο χωριό Fusha, και η πελατεία δεν του λείπει., συμπλήρωσα.
Χαίρομαι...γιατί δεν είπες τίποτα, όμως, σε κανέναν;, ρώτησε και πάλι η μητέρα μου.
Για προσωπικούς λόγους, ο Yamamoto δεν ήθελε να το αναφέρω σε κανέναν, ή τουλάχιστον έτσι μου έλεγε στο γράμμα που έστειλε., απάντησα.
Και πήγες μέχρι το Dawn Island;, ρώτησε έκπληκτη.
Ναι...και όχι απλώς πήγα... Θα προτιμούσα να είναι και ο μπαμπάς, όμως, πριν μιλήσω γι'αυτό. Που είναι, παρεπιπτόντως;, ρώτησα εγώ.
Παραδίδει μια παραγγελία...θα πρέπει να γυρίσει, όπου να'ναι. Θα μείνεις για φαγητό;, με ρώτησε.
Θα ήμουν τρελός ν'αρνηθώ!, αναφώνησα χαρούμενος. ~Ειδικά αν συλλογιστείς πως το δικό μου ψυγείο είναι άδειο..., σκέφτηκα...
...Ο πατέρας μου δεν άργησε να φτάσει. Χάρηκε μόλις με είδε, κι εγώ κάθισα στο τραπέζι, μαζί τους, για βραδινό φαγητό. Μόλις τέλειωσε το φαγητό, ο παππούς ξεκίνησε και πάλι τη συζήτηση:
Κάτι ανέφερες πριν, ότι θα μας πεις, μόλις γύριζε σπίτι ο πατέρας σου..., είπε.

Α, ναι!, αναφώνησα εγώ, και, αφού διηγήθηκα στον πατέρα μου όσα είπα και στους άλλους δύο πριν το φαγητό, ρώτησα τη μητέρα μου αν είχαν εφημερίδα από ενάμιση μήνα πριν. Μου απάντησε αρνητικά. Δεν πειράζει. Αρκεί να την είχατε διαβάσει., είπα εγώ. Και οι τρεις μου απάντησαν καταφατικά, οπότε κι εγώ ξεκίνησα να μιλάω:
Φαντάζομαι θα θυμάστε ένα άρθρο, το οποίο μιλούσε σχετικά με πειρατές στο νησί Dawn, έτσι; , ρώτησα. Εκείνοι έγνεψαν καταφατικά. Πολύ ωραία. Στην επικεφαλίδα, έλεγε για ομάδα κατοίκων του χωριού με αρχηγό γνωστό ιδιοκτήτη εστιατορίου της περιοχής - Αυτός είναι ο Yamamoto. Αν και, κατά μεγάλο βαθμό ήταν ακριβές, δεν έλεγε όλη την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, ο "αρχηγός" της ομάδας αυτής, καθώς κι αυτός που αναμετρήθηκε με τον καπετάνιο, Hisagi, των πειρατών ήμουν εγώ., είπα τέλος εγώ, και μια έκφραση έκπληξης ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό τους.
Σοβαρά μιλάς τώρα;, ρώτησε έκπληκτος ο παππούς.
Σοβαρότατα., απάντησα εγώ. Και ακόμα πιο σοβαρά μιλάω, όταν ανακοινώνω το εξής: Αποφάσισα να βγω κι εγώ με τη σειρά μου στη θάλασσα., συμπλήρωσα. Εκείνοι γούρλωσαν τα μάτια τους. Η, προηγουμένως, έκπληκτη έκφραση που είχαν, είχε τώρα αντικατασταθεί από μια έκφραση που δήλωνε σοκ, ανάμεικτο με δυσπιστία.
Μα...μα γιατί; Μια χαρά δεν είσαι εδώ;, ρώτησε ελαφρά τρομαγμένη η μητέρα μου.
Και ναι και όχι...Ήταν ωραία όσο κράτησε, αλλά μετά απ' αυτήν την περιπέτειά μου στο νησί Dawn, το σπίτι δεν μπορεί να με κρατήσει άλλο. Θέλω να νιώσω το αίσθημα αυτό ξανά...αυτό που ένιωσα στο πεδίο της μάχης., απάντησα εγώ. Μη φοβάσαι, μάνα. Μια χαρά θα είμαι. Ποτέ μου δεν ήμουν ήρεμος σ'ένα μέρος, ούτως ή άλλως, κι εσύ το ξέρεις καλύτερα απ'όλους., συμπλήρωσα.

Ξανασκέψου το, παιδί μου. Δεν..., ξεκίνησε να λέει ο παππούς μου.
Πατέρα, αρκετά. Το παιδί πήρε την απόφασή του., τον έκοψε η μητέρα μου.
Ευχαριστώ. Θα αναχωρήσω στο κοντινό μέλλον...αυτή τη φορά, αφού σας ενημερώσω, βέβαια., είπα εγώ και σηκώθηκα. Βγήκα απ'το σπίτι στο δρόμο. Ο ήλιος είχε τώρα πέσει. Εγώ ξεκίνησα να περπατώ προς την κατεύθυνση του δικού μου σπιτιού. Στο δρόμο του γυρισμού, πέρασα μπροστά από πολλά καταστήματα, άλλα ήδη κλειστά, κι άλλα με τους καταστηματάρχες να τα κλείνουν εκείνη τη στιγμή. Αποφάσισα να πάρω το μακρύτερο δρόμο του γυρισμού, με σκοπό να περάσω μπροστά απ'το κατάστημα όπου δούλευα πριν φύγω απ'το νησί. Όταν έφτασα εκεί, η γριά ιδιοκτήτρια, και, μέχρι πρώτεινως, εργοδότης μου, κλείδωνε την πόρτα.
'Σπέρα., είπα. Εκείνη γύρισε απότομα προς το μέρος μου.
Καλησπέρα Luke. Αν ήρθες εδώ να πάρεις πίσω τη δουλειά σου, άδικο κόπο έκανες..., είπε εκείνη ψυχρά.
Όχι...δεν σκόπευα. Απλώς πέρασα να δω τι κάνετε., απάντησα εγώ. Αμέσως, η έκφραση στο πρόσωπό της μαλάκωσε.
Καλά είμαι εγώ...εσύ πως πας; Που ήσουν όλον αυτόν τον καιρό;, ρώτησε.
Καλά είμαι κι εγώ. Είχα πάει επίσκεψη σ'έναν παλιό μου φίλο., απάντησα.
Α, πολύ ωραία τότε. Πως τα πέρασες;, με ρώτησε.
Καλύτερα από ποτέ...αυτός είναι κι ο λόγος που πέρασα να σας δω. Έφτασα στο νησί σήμερα, και ξαναφεύγω αύριο το μεσημέρι., απάντησα εγώ.

Συζητήσαμε για λίγη ώρα, και μετά καληνύχτισα, και άρχισα γι'άλλη μια φορά να κατευθύνομαι προς το σπίτι μου. Ξεκλείδωσα την ξύλινη πόρτα, και πέρασα μέσα. Έκλεισα πίσω μου, και πήγα ευθέως στο δωμάτιό μου, όπου έπεσα στο κρεβάτι μου κι αποκοιμήθηκα αμέσως...
...Ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα. Είχε πια ξημερώσει, και μια ακτίνα του ήλιου, ο οποίος είχε τώρα ανατείλει, χτύπησε το πρόσωπό μου, απ'το παράθυρο του δωματίου μου. Δε σηκώθηκα αμέσως, παρά έμεινα για λίγη ώρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χαζεύοντας το ταβάνι. Είχα συνηθίσει την όψη του, ελαφρώς συννεφιασμένου τώρα, ουρανού πάνω απ'το κεφάλι μου, απ'όλα αυτά τα μερόνυχτα που πέρασα μέσα στη βάρκα μου. Ανυπομονούσα να ξαναβγώ στην ανοιχτή θάλασσα. Σηκώθηκα. Σ'έναν πάγκο, δίπλα στο κρεβάτι μου, υπήρχε ένα μικρό σεντούκι. Το άνοιξα, και πήρα από μέσα όλα τα beli που φυλούσα εκεί. Δεν θα ξαναγύριζα στο κοντινό μέλλον, εξ'άλλου. Το σακίδιό μου ήταν έτοιμο, απείραχτο από χθες βράδυ. Το φόρεσα στην πλάτη μου, και βγήκα απ'το σπίτι. Κλείδωσα την πόρτα, και βγήκα στο δρόμο. Στο δρόμο μου για το λιμάνι, πέρασα πρώτα απ'το σπίτι των γονιών μου, όπου τους αποχαιρέτησα γι'άλλη μια φορά, ενημερώνοντάς τους πως ήρθε η ώρα να φύγω. Στο λιμάνι συνάντησα και τον Hayato, μαζί με τον αδελφό του, που είχαν βγει έξω. Όταν τους ενημέρωσα, ο μικρός, όπως περίμενα, επέμεινε να τον πάρω μαζί μου. Ήταν αρκετά επίμονος, αλλά στο τέλος κατάφερα να τον πείσω να μείνει στο νησί, δίνοντάς του την εξής πρόκληση: Όταν κι αυτός μεγαλώσει, αν θέλει ακόμα να βγει στη θάλασσα, να προσπαθήσει να φτάσει εμένα. Πήδηξα γι'άλλη μια φορά μέσα στη βάρκα μου, και καταπιάστηκα στο κουπί, αφήνοντας πίσω μου το νησί Organ...

Όνομα Χαρακτήρα:Luke Sykpe
Παράταξη:Civillian
Bounty:-
Story of the month:-
Φήμη:-
Beli:4.500
Βαθμολογία:7/10
Παρατηρήσεις:Όπως είπες δεν ήταν και η καλύτερη σου ιστορία, αλλά για το περιεχόμενο της και για το ότι είναι κατουσίαν μια ενδιάμεση ιστορία, ήταν καλή.

Τα βραβεία προστέθηκαν