[Αρχή-Εκπαίδευση] Μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και λουκάνικα!!! Μιαμ Μιαμ

Όνομα Χαρακτήρα: Hattori Saizou
Παράταξη: Civilian
Bounty: Nope
Φήμη: Nope
Τίτλος Ιστορίας: Error 404: Not found
Προηγούμενη Ιστορία(Link): Error 404: Not found

Στα δεξιά, άμμος... Στα αριστερά, άμμος... Πίσω, άμμος... Μπροστά, άμμος...
-ΠΑΝΤΟΥ ΑΜΜΟΣ!!! ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ!? κραύγασε ανήμπορος να πιστέψει το πως είχε μπλεχτεί σ'αυτή την υπόθεση. Μπάστ**δε Rokurou! σκέφτηκε, ενώ συνέχιζε να περπατάει στην έρημο που όσο περνούσε η ώρα, φάνταζε ατελείωτη.
Ο Saizou είναι ένας νεαρός που έχει αποφασίσει να ζει τη ζωή του χωρίς περιορισμούς. Αυτοί οι ανύπαρκτοι περιορισμοί όμως φαίνεται πως δημιουργούν προβλήματα... οικονομικά προβλήματα. Οι στοιχειώδεις αξίες και ήθη που πήρε, τον απέτρεπαν να επιβιώνει κλέβοντας από αυτούς που εργάζονταν σκληρά για το ψωμί τους. Κυρίως επειδή ένιωθε ότι αν έκλεβε από τέτοιους, θα ήταν σαν να έκλεβε τον πατέρα του. Εκάστοτε ήταν ανεξέλεγκτος, οπότε έμπλεκε συχνά σε καυγάδες. Άλλοτε πάλι ήταν υπερβολικά δειλός για να ξεκινήσει ή να εμπλακεί σε αυτούς. Πολύ περίεργη προσωπικότητα από μικρό παιδί. Ρωτάτε για τα πρότυπά του; Απολύτως κανένα... Το μόνο άτομο που θα μπορούσε να βρίσκεται έστω και λίγο κοντά στη λέξη πρότυπο, υπήρξε ο θείος του, ο οποίος όντας ταξιδιώτης καθόταν στην τραπεζαρία και εξιστορούσε τις περιπέτειες του.

Γιατί ξεκίνησα να τα λέω όμως όλα αυτά; Διάφοροι λόγοι, αλλά κυρίως μια πειρατική εισβολή που ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο πολλών συνανθρώπων του τον έκανε να ξεκινήσει τη δική του περιπέτεια. Στα ταξίδια του συνειδητοποίησε ότι χρειάζεται λεφτά και όπως τα έφερε το αλκοόλ μια νύχτα, έδειρε έναν άντρα, ο οποίος τυχαία είχε μερικά belli στο κεφάλι του. Μόλις τον πήγε στην κοντινότερη βάση, κατάλαβε πως βλάκες σαν αυτόν σήμαιναν εύκολα λεφτά. Οπότε συνέχιζε να ταξιδεύει, πιάνοντας μικροκακοποιούς ως εισόδημα. Και κάπως έτσι έφτασε στο Ferum Island... Ή μάλλον έφτασε στο Pingtan Island, απ'το οποίο ένας τύπος εν ονόματι Rokurou τον έστειλε στο Ferum για να κυνηγήσει έναν ληστή, τον Jaffar, που έχει επικήρυξη 36.000 belli, ώστε να επισκευάσει ένα κομμάτι της βάσης των Marine που κατέστρεψαν όσο πολεμούσαν κάτι άλλους ληστές εκεί... Γενικότερα ένα μεγάλο μπάχαλο. Φαίνεται ηλίθια γραμμένο, αλλά λίγο η ζέστη, λίγο η δίψα και λίγο η κούραση, έτσι είναι και το μυαλό του Saizou αυτήν την στιγμή.
Ο νεαρός είχε φτάσει στο νησί νωρίς το χάραμα, υπό την καθοδήγηση του υπεύθυνου για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την στιγμή, Rokurou. Τον είχε ενημερώσει για το πόσο άγονο ήταν το νησί, αλλά άλλο άγονο κι άλλο έρημο (κυριολεκτικά) στο λεξιλόγιό του. Απ'το χάραμα μέχρι και τώρα περπατούσε ασταμάτητα κάτω από τον καυτό ήλιο, με θέα μονάχα την χρυσαφένια άμμο.

Το νερό στο παγούρι του είχε τελειώσει και ο μανδύας του όσο τον προστάτευε απ'τις καυτές ακτίνες του ήλιου, άλλο τόσο τον βάραινε και τον ζέσταινε. Κρίνοντας απ'τη θέση του ήλιου, υπολόγισε ότι το μεσημέρι έφτανε κι αυτό μόνο καλά νέα δε σήμαινε. Βάδιζε τουλάχιστον 4 ώρες, με το τοπίο να παραμένει απαράλλαχτο και το κεφάλι να βουίζει απ'τον καύσωνα. Αν συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό θα κατέρρεε το πολύ σε μία ώρα.
~Purupurupurupuru... Purupurupurupuru... το μικρό Den-Den Mushi, που είχε στην εσωτερική τσέπη του μανδύα του άρχισε να χτυπάει. Με χρονοκαθυστέρηση, το έπιασε και το έφερε μπροστά στο καταϊδρωμένο πρόσωπό του.
-Yo Saizou! Πώς πάει το κυνήγι; ακούστηκε μια γνώριμη βαριά αντρική φωνή.
-Rokurou παλιο**** ... μετά από μερικές ακόμα υβριστικές προτάσεις, η ενέργεια του νεαρού εξαφανίστηκε και συνέχισε να περπατάει με δυσκολία.
-Α! Συγγνώμη, συγγνώμη. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα σε ενοχλούσε λίγο περπάτημα στην έρημο. τόνισε και άρχισε να γελάει εξοργίζοντας ακόμα περισσότερο τον νεαρό. Απ'ότι φαίνεται κατέβηκες στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Αν δεν έχεις πετύχει ήδη κάποια όαση είσαι άτυχος, αλλά σίγουρα θα βρεθεί κάποια μπροστά σου! Ωπ, έρχεται η Bertona... θα σε ξαναπάρω πιο μετά! Το νου σου στους νομάδες! πρόσθεσε γρήγορα και έκλεισε.

Αυτή η "συζήτηση" ίσως να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να ακούσει. Πέρα απ'το γεγονός ό,τι δεν τον βοήθησε καθόλου, σπατάλησε αρκετή απ'την ενέργειά του ξεστομίζοντας βρισιές προς τον Rokurou. Συνέχισε να τον βρίζει με μένος από μέσα του, καθώς έβαζε το Den-Den Mushi ξανά στην τσέπη του, για να συνειδητοποιήσει ότι η όλη κατάσταση μπορούσε να γίνει ακόμα χειρότερη... ή και καλύτερη. Στο βάθος μπορούσε να διακρίνει δυο σιλουέτες. Όσο πλησίαζαν, η μορφή τους άρχιζε να γίνεται και πιο ορατή, μέχρι που τα χαρακτηρίστηκαν έγιναν ξεκάθαρα. Προς το μέρος του έρχονταν δύο καμήλες με τους αναβάτες τους να φορούν μεγάλους μπεζ μανδύες και τουρμπάνια. Γενικότερα, θα έλεγε κανείς, ότι η εικόνα δε θα μπορούσε να έχει περισσότερα στερεότυπα, αλλά αυτό επρόκειτο να αλλάξει όταν έφτασαν μπροστά στον Saizou.
-Ποιος είσαι; Τι κάνεις στη μέση της ερήμου; ακούστηκε μια λεπτή φωνή με απαράδεκτη προφορά. Αν δεν ήταν τόσο κουρασμένος, σίγουρα θα ξεσπούσε σε ηχηρά γέλια.
-Τι στο διάολο... είναι όπως μου έλεγε ο θείος μου για τους μαυριδερούς σκλάβους... σκέφτηκε και η εικόνα με τον θείο του στο οικογενειακό τραπέζι εμφανίστηκε σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά στα μάτια του.

-Σου μιλάω! φώναξε ξανά ο αναβάτης και πήρε το χέρι του απ'τον ιμάντα της καμήλας. Τα μάτια του νεαρού πετάρισαν και επέστρεψε στην ζεστή πραγματικότητα.
-Λέγομαι Hattori Saizou και είμαι ταξιδιώτης. Έχασα τον έλεγχο της βάρκας μου και έφτασα πολύ μακριά απ'την πόλη... είπε με αρκετές διακοπές, που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από την εμφανή του κούραση.
-Και από πότε οι ταξιδιώτες κρατούν σπαθί και πιστόλι; ρώτησε εύστοχα. Πέρα απ'το ότι τα μαύρα του ρούχα είχαν γίνει μούσκεμα και κολλήσει πάνω του απ'τον ιδρώτα, λόγω της έντονα σκυφτής του απ'την κούραση στάσης, το πελώριο εξάσφαιρο όπλο που έκρυβε στην αριστερή πλευρά του μανδύα του και το σπαθί που έφερε στην πλάτη του ήταν πλέον εμφανή με το μάτι.
-Οι καιροί είναι δύσκολοι. απάντησε με ένα ψεύτικο καταϊδρωμένο χαμόγελο.
-Τι σε φέρνει στο Ferum;
-Ψάχνω δουλειά... Είμαι καλός μάγειρας... Έχετε λίγο νερό;
Ο αναβάτης του πέταξε ένα παγούρι, το οποίο και άδειασε κατευθείαν στον οισοφάγο του.
-Ααααα! Με σώσατε! είπε εμφανώς αναζωογονημένος. Μήπως ξέρετε πόσο μακριά είναι η πόλη;
-Χμφ... Δεν απέχει πολύ από εδώ, αλλά δε θα βρεις τίποτα καλό εκεί.

-Μπορείτε να με βοηθήσετε να φτάσω; Δε νομίζω ότι θα αντέξω.
Οι αναβάτες κοιτάχτηκαν και αυτός που μιλούσε του έγνεψε. Εκείνος γύρισε την καμήλα προς το σημείο απ'όπου ήρθαν.
-Ακολούθησε τον. Μην κάνεις τίποτα ύποπτο. Η άμμος θα γίνει ο τάφος σου.
Χωρίς να γνέψει ή να φέρει αντίρρηση, περπάτησε προς τον άλλον αναβάτη, ενώ ο ομιλητής γύρισε την καμήλα πίσω του. Οι καμήλες ξεκίνησαν, με τον Saizou να βλέπει τα πισινά της να κουνιούνται δεξιά κι αριστερά, ενώ το αίσθημα ότι ο αναβάτης πίσω του τον είχε καρφώσει με το βλέμμα του δεν έλεγε να φύγει. Δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν έφτασαν μπροστά από μια όαση. Τρία λεπτά δέντρα με μεγάλα φύλλα κι ένα ακόμα που έμοιαζε με φοίνικα βρίσκονταν στη μέση του πουθενά, στο κέντρο των οποίων υπήρχε μια μικρή λιμνούλα με νερό (δε ξεπερνούσε το μισό μέτρο). Στη θέα της, το πρόσωπο του νεαρού έλαμψε και ασυνείδητα έτρεξε προς την σκιά, αγνοώντας τις 9 ακόμη καμήλες και ανθρώπους που είχαν κάνει στάση εκεί. Έπεσε άγαρμπα κάτω απ'το ένα δέντρο, αλλά η απότομη αντίδρασή του έκανε τους πάντες να σηκωθούν και κάποιους να τραβήξουν τα ξίφη που βρίσκονταν στις ζώνες τους.

Με νόημα του ενός αναβάτη, έβαλαν τα ξίφη τους στις θήκες τους και κάθισαν. Σύντομα έφτασαν στην παρέα τους οι δύο αναβάτες. Η ελάχιστη δροσιά που είχε κάτω απ'τα φυτά φαινόταν παράδεισος στον Saizou. Ένιωθε ότι θα μπορούσε να κάτσει εκεί για πάντα, μέχρι που μια μπεζ μορφή κάλυψε το γεμάτο ικανοποίηση πρόσωπό του.
-Τι κάνει αυτός εδώ, Avdol? ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.
-Περιπλανιόταν στην έρημο και χρειαζόταν βοήθεια. ακούστηκε ο αναβάτης με την λεπτή φωνή και την περίεργη προφορά.
-Έπρεπε να το περιμένω... είπε εκείνη και ξεφύσηξε.
-Εεεμμ... Είμαι ο Hattori Saizou! Ήρθα για να βρω δουλειά και χάθηκα. είπε προσπαθώντας να αποτρέψει κάποια ανεπιθύμητη στροφή στην κουβέντα.
-Μην μπαίνεις στον κόπο. Αν χάπταμε ό,τι μας έλεγε ο καθένας δε θα βρισκόμασταν εδώ τώρα. αναφώνησε η γυναίκα.
-Πράγματι... τόνισε και κοίταξε με κοφτές ματιές το μέρος γύρω του. Όπως και να χει, αν δε με βοηθούσατε το πιθανότερο θα ήταν να μην ήμουν ούτε εγώ εδώ τώρα, οπότε έχετε την ευγνωμοσύνη μου. είπε και αφού κάθισε σταυροπόδι, έσκυψε το κεφάλι του προς το μέρος τους.

-Είσαι απλά τυχερός που σε βρήκε ο Avdol. Δεν μπορεί να αφήσει τους περιπλανόμενους στην τύχη τους... Αν πάλι σε έβρισκα εγώ, δε θα έθετα σε κίνδυνο τους υπόλοιπους.
-Αρκετά δίκαιο. πρόσθεσε σκουπίζοντας τον ιδρώτα απ'το πρόσωπό του.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα;
-Σας είμαι υπόχρεος και δεν έχω σκοπό να γίνω περαιτέρω βάρος. Θα ξεκουραστώ εδώ για λίγη ώρα ακόμα και θα συνεχίσω για την πόλη.
-Την πόλη!; Απ'ότι βλέπω δεν είσαι πλούσιος, αμφιβάλλω ότι ήρθες εδώ για να δουλέψεις. Ποιος είναι ο πραγματικός σου στόχος;
Η γυναίκα ήταν αρκετά έξυπνη κι εκείνος πολύ κουρασμένος για να φτιάξει μια καλή ιστορία. Για την ακρίβεια και στα καλύτερά του να ήταν, του φαινόταν σχεδόν αδύνατο να τη ξεγελάσει. Αν τους έλεγε την αλήθεια, ίσως είχε μια ελπίδα. Τι θα γινόταν όμως αν ο Jaffar ήταν ένας απ'αυτούς;
-Δε βλέπω να το γλιτώνω και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να φανταστώ να σας νικάω με κάποιον τρόπο. απάντησε ξεφυσώντας και ακούμπησε την πλάτη του στο δέντρο. Ψάχνω έναν άντρα που λέγεται Jaffar. Τον συνάντησα στο Pingtan και εξαιτίας του χρωστάω λεφτά σε κάποιους τύπους που δε θες να χρωστάς.

Οι νομάδες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για μια στιγμή. Η γυναίκα συνέχισε να κοιτάει τον νεαρό προσεκτικά.
-Δε μας αφορούν τα προβλήματά σου, αλλά... τι θα κάνεις μόλις βρεις αυτόν τον Jaffar?
-Θα τον κάνω να πληρώσει φυσικά. Απ'όσο γνωρίζω είναι εδώ για να κάνει μια ανταλλαγή.
-Τι είδους;
-Δε ξέρω ακριβώς, πάντως μαντεύω ναρκωτικά. Στο Pingtan υπήρχε η φήμη ότι αν καλλιεργήσεις ένα συγκεκριμένο είδος μανιταριού υπό ορισμένες συνθήκες, δημιουργεί παραισθησιογόνες επιδράσεις. Η τιμή του υπολογίζεται να είναι αρκετά μεγάλη.
-Κάτι μου λέει ότι ξέρω τι θα κάνει. Τι θα έλεγες να κάναμε μια συμφωνία Hattori Saizou?
-Αν με τιμήσεις με το όνομά σου, δε θα μπορούσα να αρνηθώ! απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.
-Ξεναμπιέ, αρχηγός αυτών των νομάδων! είπε αναγκαστικά η αρχηγός.
-Δε φαίνονται και πολλοί... αναφώνησε κατσούφικα και η γυναίκα άρχισε να γελάει.
-Αυτή είναι η ομάδα ανίχνευσης. Λοιπόν, τι ξέρεις για την Askaban?
-Askaban? ρώτησε γεμάτος απορία.
-Θες να μου πεις ότι ήρθες στο Ferum χωρίς να γνωριζείς για τη μοναδική πόλη του νησιού;
-Αααα... Ναι... Φυσικά! Βασικά όχι... ξέρω μόνο ότι έπρεπε να πάω στην πόλη που είναι στη βόρεια πλευρά του νησιού. {...} Τι εννοείς μοναδική; ρώτησε φοβούμενος για την απάντηση.

-Ολόκληρο το νησί καλύπτεται από έρημο... Υπάρχει μονάχα μία πόλη μερικά χιλιόμετρα από εδώ... απάντησε ξεφυσώντας η γυναίκα, ενώ κάποιοι απ'τους νομάδες άρχισαν να γελάνε με την άγνοια του νεαρού. Η πόλη διοικείται από έναν άντρα ονόματι Χαμαμπί που νοιάζεται μόνο για τα λεφτά. Το επίπεδο φτώχειας είναι τεράστιο και οι φρουροί του σουλτανάτου είναι σαδιστικά καθίκια.
-Ακούγεται ιδανικό μέρος για μερικές παράνομες αγοραπωλησίες ή κάποια ανταλλαγή. πρόσθεσε σκεπτικός ο Saizou.
-O Χαμαμπί δεν ενδιαφέρεται για τους νομάδες, καθώς δεν του προσφέρουν πολλά. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να αγοράζει καμήλες από μας, κάτι που συμβαίνει αναγκαστικά γιατί τα τρόφιμα στην έρημο είναι περιορισμένα. Κατά τ'άλλα η συμπεριφορά του απέναντί μας είναι ίδια με αυτή των φτωχών. Για το λόγο αυτό, φροντίζουμε να έχουμε όσο λιγότερες επαφές με την πόλη γίνεται.
-Μάλιστα... κι εγώ τι πρέπει να κάνω;
-Ο σουλτάνος είναι ηλίθιος. Το μόνο που τον κρατά στην εξουσία είναι τα λεφτά του και ο αρχηγός της φρουράς Σελεμετάν. Χάρη στην ελευθερία που του έδωσε ο Χαμαμπί, έχει κερδίσει την πίστη του και φυσικά ο είναι ο υπεύθυνος όλης της κακομεταχείρισης στην Askaban.
-Χμμμ... Αν κατάλαβα καλά θες να τον βγάλω απ'τη μέση, αλλά μου είναι αδύνατο... Δε θέλω προβλήματα με την Κυβέρνηση.

-Όχι βέβαια! Δε θα έπεφτα ποτέ τόσο χαμηλά! Στην τελική και να στο ζητούσα αμφιβάλλω ότι θα τα κατάφερνες. Θέλω να πιάσεις αυτόν τον Jaffar πριν γίνει η ανταλλαγή. Η πόλη δε χρειάζεται και ναρκωτικά, είναι ήδη στα πρόθυρα του αφανισμού όπως έχει...
-Κατάλαβα. Όταν ξεκινήσαμε απ'το Pingtan, με περνούσε ήδη κατά δύο ή τρεις ώρες, με την καθυστέρηση στην έρημο, είναι τουλάχιστον μισή μέρα μπροστά μου. Αν η ανταλλαγή δεν έχει γίνει ήδη, τότε είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρω.
-Ωραία, ο Avdol θα σε πάει μέχρι την πόλη. Μου ακούγεται απίθανο να γίνει κατά τη διάρκεια της μέρας, οπότε πιστεύω ότι έχουμε χρόνο. Είπες ότι έψαχνες δουλειά ε;
-Τι; Βασικά ήταν δικαιολογία... Τώρα ξέρετε τον πραγματικό λόγο...
-Τέλεια, ενημέρωσε το Hakim, ότι θα έχει καινούργιο μάγειρα για μερικές ώρες. πρόσταξε τον αναβάτη με την λεπτή φωνή, ο οποίος έγνεψε καταφατικά.
-Μα δε ξέρω να μαγειρεύω... μουρμούρισε ο Saizou.
-Ελπίζω να ξεκουράστηκες αρκετά. Γέμισε το παγούρι σου και ανέβα στην καμήλα. Ο Avdol θα σε ακολουθήσει με τα πόδια.
-Δεν είναι λίγο άδικο αυτό; Εννοώ... είμαι απλά ένας ξένος και...
-Δεν έχεις δει ποτέ άνθρωπο που να ανήκει στους Supīdo kyō, ε;