[Τέλος]Sneaky Pirates! No Escape For Them!

Είχα βάλει πλώρη για το νησί που όλοι μιλούσαν τελευταία. Λεγόταν Puzzle Island. Είχα ακούσει φήμες ότι εξαιτίας ενός μεγάλου σεισμού υπήρξαν πολλά ρήγματα και από ένα νησί χωρίστηκε σε αρκετά τα οποία έμοιαζαν με κομμάτια από παζλ. Επίσης άλλο ένα σημαντικό θέμα που συζητιέται είναι ότι αυτά τα νησιά έχουν πολλές ίδιες ιδιότητες με την Grand Line η οποία επίσης ονομάζεται και ως νεκροταφείο των πειρατών. Και μόνο από το όνομα καταλάβαινες ότι δεν θα ήταν και εύκολη θάλασσα για να δαμάσεις. Μετά από αρκετή ώρα έφτασα στο πρώτο νησί από όλα. Ο καιρός ήταν ήρεμος και ο ήλιος έλαμπε αλλά μετά από λίγα δευτερόλεπτα καταιγίδα ξέσπασε και αναγκάστικα να μείνω μέσα στο καράβι. Αλλά πριν από αυτό σταθεροποίησα το πλοίο ώστε να μην το πάρει το κύμα. Οι άγκυρες έπεσαν...

Έμεινα μέσα στο πλοίο για κανά 5άλεπτο μέχρι που κατάλαβα ότι η κακοκαιρία είχε φύγει και ο ήλιος είχε ξαναεμφανιστεί στον ουρανό. Βρήκα την ευκαιρία και έριξα βάρκα για να πάω στο νησί. Φρόντισα να πάω όσο πιο κοντά στο νησί που είχε την βάση των Marine. Ήταν ολόιδια με το περίφημο Marineford στην Grand Line. Το μεγάλο φρούριο αυτό είχε αποτρέψει πολλούς πειρατές στο παρελθόν από το να συνεχίσουν στο ταξίδι τους. Το ακριβές αντίγραφο αυτού του κτηρίου βρισκόταν εδώ. Κατευθύνθηκα προς αυτή τη βάση με τα πόδια. Έως τώρα δεν φαινόταν κάτι από την βάση και το νησί είχε έρημο.

Είχα ιδρώσει και δεν είχα μαζί μου νερό ή κάτι άλλο για να υγράνω το σώμα μου. Η ανάσα μου βάρυνε και ένιωσα πως δεν είχα πολύ δύναμη για να περπατήσω άλλο. Σταμάτησα και γονάτισα. Έσφιξα τις γροθιές μου και έπιασα λίγη άμμο από κάτω. Όση προπόνηση έκανα έως τώρα ήταν ανούσια? Η δύναμή μου είχε εξαντληθεί εντελώς και δεν μπορούσα να κουνηθώ ενώ ο ήλιος με βάραγε στο κεφάλι ανελέιτα. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Ξάπλωσα ενστικτωδώς και παραλίγο να κλείσω τα μάτια μου γιατί δεν άντεχα άλλο. Τα μάτια μου πονούσαν και το ίδιο και το κεφάλι μου. Ένιωθα μουδιασμένο όλο μου το σώμα. Αν έμενα έτσι είμουν σίγουρος πως θα πέθαινα...

Τα μάτια μου πήγαν να κλείσουν αλλά τελευταία στιγμή τα άνοιξα και είδα μπροστά μου κάτι παρόμοιο με το Baterilla. Ένας εξωτικός παράδεισος γεμάτος φοίνηκες και κόσμο. Η παραλία ήταν γεμάτη και όλοι φαινόντουσαν χαρούμενοι πλατσουρίζοντας στα νερά. Πρόσεξα ότι βρισκόμουν σηκωμένος και όχι ξαπλωμένος όπως λίγα δευτερόλεπτα πριν. Δεν κατάλαβα τι γινόταν αλλά δεν έδωσα σημασία.
-Jellal! Έλα να κολυμπήσουμε! Μπες! Το νερό είναι τέλειο! ακούστηκε μία πάρα πολύ γνώριμη φωνή.
Είδα την μητέρα μου και τον πατέρα μου στην θάλασσα που έπαιζαν με τον αδερφό μου. Είχα πολύ καιρό να τους δω και παραξενεύτηκα λίγο.

Πήγα να περπατήσω προς αυτούς αλλά τότε εμφανίστηκε ένας πολύ γρήγορα πίσω από τον πατέρα μου και τότε το νερό γύρω του έγινε κόκκινο ενώ ο πατέρας μου είχε πάρει μία εκφραση πόνου. Όλοι άρχισαν να φωνάζουν ενώ κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Τον σκότωσε...
-Πατέρααααααααααα........
Φώναζα μέχρι που ξανάνοιξα τα μάτια μου και είδα ένα ταβάνι. Σηκώθηκα αμέσως και είδα πως βρισκόμουν αλλού. Σε ένα άσπρο δωμάτιο που έμοιαζε με νοσοκομείου. Ήταν όνειρο αυτό που είδα. Όμως ήταν το δεύτερο που με ανησυχούσε πραγματικά. Είχα ένα κακό προαίσθημα για το τί θα γίνει στο κοντινό μέλλον.

Βρήκα τα ρούχα μου λίγο πιο πέρα και τα φόρεσα. Ζαλιζόμουν στην αρχή αλλά κατάφερα να φτάσω την πόρτα. Την στιγμή που γυρνούσαν το πόμολο η πόρτα άνοιξε προς το μέρος μου και με έριξε κάτω. Είδα έναν γιατρό να μπαίνει μέσα.
-Ώστε ξύπνησες! Σε βρήκαμε στην έρημο πεσμένο και σε μαζέψαμε. Πρόσεχε άλλη φορά.
-Πού είμαι?
-Στο Little Marineford! Την βάση των Marine του Puzzle Island. Καλώς ήρθες! Πήγαινε κάτω! Είσαι έτοιμος να φύγεις. Πέρνα από τις αναθέσεις αποστολών όπως φεύγεις! Σε θέλουν...
-Εντάξει...
Έφυγε και σηκώθηκα. Τι περίεργος τύπος! Μου μίλησε τόσο γρήγορα και τα είπε όλα σε μία πρόταση. Προχώρησα και βγήκα από το δωμάτιο.

Πέρασα από τους διαδρόμους του νοσοκομείου και τελικά βρήκα την έξοδο. Με το που βγήκα βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο κτήριο που είχε πάνω του το σήμα της Δικαισύνης. Marines ήταν παντού και γέμιζαν το τεράστειο μέρος. Έμεινα για 5 λεπτά ακίνητος αντικρύζοντας το κεντρικό κτήριο του Little Marineford. Μετά "ξύπνησα" από τον θαυμασμό μου και πήγα να ρωτήσω για το μέρος όπου ανέθεταν τις αποστολές... όπως μου είχε πει ο γιατρός. Ρώτησα 2-3 άτομα και μου έδωσαν οδηγίες. Με το που έφτασα και έδειξα το σήμα μου τότε μου είπαν να πάω σε ένα δωμάτιο λίγο πιο πέρα. Μπήκα και με ρώτησαν κατευθείαν αν είμαι ο Jellal Nortrom. Τους απάντησα...

Αμέσως μου έδωσαν ένα έγγραφο και μου είπαν να το υπογράψω. Το διάβασα και πρόσεξα ότι ήταν μία αποστολή. Έλεγε να πάω στο νησί τριγύρω και να επιβεβαιώσω αν έμοιαζε πραγματικά με την Grand Line. Το είχα βιώσει από πρώτο χέρι ήδη λίγο πριν φτάσω στο νησί και μόλις κατέβηκα όπου λιποθύμισα. Το υπέγραψα αμέσως και ξεκίνησα. Βγήκα από το κτήριο και πέρασα τις πύλες του Marineford από τα πλάγια. Λιακάδα και πράσινο σε όλη την έκταση που απλονώταν μπροστά μου. Καμία σχέση με πριν, με ότι είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια. Έτρεξα για να ολοκληρώσω την αποστολή όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Σύντομα όμως πρόσεξα πως από ένα σημείο και πέρα ο εφιάλτης της ερήμου εμφανιζόταν...

Είχα εφοδιαστεί όμως πλήρως για κάτι τέτοιο. Είχα πάρει μαζί μου νερό πολύ ώστε να υγραίνω συνεχώς τον εαυτό μου. Έτσι όπως προχωρούσα μέσα στην έρημο έπιασε το μάτι μου κάτι από την μεριά της θάλασσας. Φαινόταν σαν μία σημαία. Έτρεξα προς τα εκεί και είδα πως ήταν πειρατική. Πειρατές είχαν ξεχυθεί στην παραλία στήνοντας σκηνές. Το πλοίο τους φαινόταν λίγο τσακισμένο και κατάλαβα ότι είχαν περάσει δύσκολες ώρες λίγο πριν. Ευκαιρία να δω τι θα έκαναν. Είχα να συναντήσω πειρατές πολύ καιρό και ήθελα να δω και τους καρπούς της προπόνησής μου. Άρα θα τους πολεμούσα ούτως ή άλλως. Δυστηχώς δεν ήταν πολλοί και η δουλειά θα τελείωνε γρήγορα...

Από ότι είδα ήταν περίπου στους 20. Πλησίασα αρκετά αλλά χωρίς να τους αφήσω να με δουν. Ηπια μία ολόκληρη γουλιά από νερό και συνέχισα να τους πλησιάζω ώστε να βρεθώ σε απόσταση για Shadow Step. Μόλις βρέθηκα στο κατάλληλο σημείο η ταχύτητά μου αυξήθηκε τρελά και εμφανίστηκα πίσω από το πρώτο μου θύμα. Ένιωθα τα πόδια μου πολύ ελαφρύτερα από την τελευταία φορά που πολέμησα κάποιον. Το μαχαίρι μου βρέθηκε στην πλάτη του και έπεσε κάτω βγάζοντας μία χαμηλή φωνή πόνου. Ευτυχώς που δεν σταμάτησα το Shadow Step εκεί και συνέχισα χωρίς να μειωθεί η ταχύτητά μου καθόλου. Έφτασα επιτέλους την εξελιγμένη μορφή της ικανότητάς μου... έφτασα το Shadow Dance!

Καθώς περιστρεφόμουν και έκανα ελιγμούς ανάμεσα στους πειρατές φαινόταν σαν να χορεύω γύρω τους σκοτώνοντάς τους. Από ότι μέτρησα 10 είχαν πέσει νεκροί στο έδαφος. Οι άλλοι 10 μόλις που κατάλαβαν ότι είμουν ανάμεσά τους. Αμέσως ανασυντάχτηκαν και έβγαλαν τα σπαθιά και τα όπλα τους.
-Πάλι Marine βρήκαμε! Θα το πληρώσετε που μας το κάνατε αυτό!
-Θα το πληρώσουμε? Μάθε την θέση σου! Είσαι πειρατής και αυτό είναι αδίκημα! Σκοτώνεις τον αθώο κόσμο χωρίς δεύτερη σκέψη άχρηστε! Παραδωθείτε!
-Μας σκοτώσατε τις οικογένειες βρωμιάρηδες χωρίς κανέναν λόγο και μας αναγκάσετε να μείνουμε ορφανοί και μόνοι στα σπίτια μας!
-Τι?! Χωρίς λόγο?
-Ακριβώς!

-Μην μιλάτε έτσι για τους Marine! Αν δεν υπήρχαμε ο κόσμος θα κυρίευε από χάος και καταστροφή!!
-Χάος κια καταστροφή? Εσείς κάνατε έτσι τον κόσμο υποτάσσοντας αθώους και κάνοντάς τους να σας υπακούνε πλήρως! Αν κάποιος παραβεί τον παραμικρό νόμο εκτελείται! Το αποκαλείς αυτό δίκαιο!!!!???
-Δεν είναι έτσι!
-Μας παίρνετε τις οικογένειες και μετά μας αφήνεται στην μοίρα μας να πεθάνουμε! Άθλιοι! Όλοι σας έτσι είστε!
Εκείνη τη στιγμή, ο ήλιος κρύφτηκε και μαύρα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό. Βροχή άρχισε να πέφτει καταρρακτωδώς και κεραυνοί έσκιζαν τους ουρανούς. Όλα αυτά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό επιβεβαίωσε και την θεωρία του Grand Line. Η αποστολή μου μόλις τελείωσε...

Όμως οι σκέψεις για τους Marine και για το αν ήταν πράγματι δίκαιοι ή αν είχαν πέσει στην διαφθορά. Αποκλείεται να έλεγαν ψέματα αυτοί οι πειρατές. Κάτι μου έλεγε πως όλα ήταν αλήθεια αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Τους ξανακοίταξα και πρόσεξα ότι τα μάτια τους με κοιτούσαν συνεχώς και ένιωσα σαν να με τρυπάει σπαθί στην καρδιά συνεχώς. Έκαιγα μέσα μου αλλά δεν ήξερα γιατί. Έδιωξα τα πάντα από το μυαλό μου και αποφάσισα να κάνω την δουλειά μου. Θα τους έδινα στους Marines. Έκανα Shadow Dance και έριξα 5 άτομα κάτω αναίσθητα χτυπώντας τους στον σβέρκο σε συγκεκριμένο σημείο.

-Ώστε θα μας σκοτώσεις ε? Κλασσικός Marine! Σε χρησιμοποιούν ---
-ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!
Ξαφνικός θυμός με έπιασε και έβγαλα και το μαχαίρι του Sato. Κρατώντας 2 πλέον όρμησα πάνω του και του έκοψα το κεφάλι ενώ συνέχισα να τον μαχαιρώνω στο σώμα του χωρίς σταματημό. Δεν ήξερα τι με έπιασε αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Ένιωθα πολύ ωραία καθώς το έκανα αυτό και με ευχαριστούσε. Οι υπόλοιποι με κοιτούσαν με φόβο και έπεσαν κάτω. Πλέον το πτώμα του πειρατή δεν φαινόταν το ίδιο... Είχε χάσει το πρωταρχικό του σχήμα από τις μαχαιριές και τα σκισίματα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήρθα στα λογικά μου και ξανακοίαξα το πτώμα στο οποίο καθόμουν πάνω.
-Τί συναίβη?....

-Είσαι τέρας! Τέρααααας! Φύγε από εδώ.... φώναζαν οι άλλοι καθώς με κοιτούσαν και αηδίαζαν.
Εφόσον είμουν πάνω στο πτώμα κατάλαβα ότι εγώ είμουν αυτός που ευθυνόταν. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όσο το έβλεπα τόσο πιο πολύ αηδίαζα και φοβόμουν. Έπιασα τα μαχαίρια μου και τα έβαλα στις θήκες τους. Σηκώθηκα και έτρεξα προς την κατεύθηνση του πλοίου μου. Η βροχή είχε γεμίσει την άμμο με το αίμα του καιμένου πειρατή που έσφαξα. Παράλληλα ξέπλενε και τα ρούχα μου αλλά δεν ήταν εκεί το θέμα. Έπιασα το Den Den Mushi που μου έδωσαν για την αποστολή και τους είπα περί τίνος πρόκειται. Τους είπα πως ολοκλήρωσα την αποστολή και έπιασα μερικούς πειρατές στην τάδε κατεύθυνση. Όμως δεν θα τους συναντούσα... έφευγα. Οι σκέψεις με είχαν καταστρέψει...

Τέλος Sneaky Pirates! No Escape For Them!