[Τελος] An Island's Hope!

Αφηνοντας τον παραδεισο πισω μου οδευα προς το επομενο νησι. Το ονομα του ηταν Commi Island! Ειχα ακουσει οτι στο νησι ζουσαν και ψαρανθρωποι. Θα ηταν ενδιαφερον να τους γνωρισω. Ειχα δει μερικους στην Holy Land Of Mariejois, μου ειχαν πει για τις δυσκολιες που ειχε περασει η φυλη τους για την κακομεταχειρηση που ακομη περνουσαν. Κατα πολλες εννοιες συγκρινα τον εαυτο μου με αυτους, πραγματικα, πλασματα απο αλλο κοσμο που βιωσαν τα πανδεινα στα χερια των ανθρωπων. Ετσι λοιπον ανυπομονουσα να φτασω στο νησι θα ηταν μια ενδιαφερουσα εμπειρια να γνωρισω ατομα σαν και εμενα... πρωην σκλαβους.

Καθως προσεγγιζα το νησι ειδα ενα παιδακι να κολυμπαει μακρια απο την ακτη. Το παιδι με ειδε και αυτο.
-Βοηθεια! βοηθεια! με κυνηγουν! φωναξε οταν με ειδε.
Επιταχυνα αμεσως την βαρκα μου προς το μερος του. Τι μπορει να τον κυνηγουσαν? Πειρατες? Ληστες? Σιγουρα μερικοι ακομη απληστοι ανθρωποι!
Ξαφνιαστηκα ομως οταν ειδα μερικους ψαρανθρωπους να βγαινουν απο το νερο και να το αρπαζουν και να το σερνουν στην στερια το παιδι. Δεν εχασα χρονο. Σημαδεψα με ακριβεια τους ψαρανθρωπους και τους σκοτωσα ακαριαια πυροβολώντας τους στο κεφαλι.
Πλησιασα το παιδι που τρομοκρατημενο ισα ισα μπορουσε να κολυμπησει και το σηκωσα μεσα στην βαρκα...

-Τι επαθες? Ποιοι ηταν αυτοι?
-Ψαρανθρωποι!
-Ναι το ειδα αυτο! Γιατι σου επιτεθηκαν?
-Γιατι προσπαθησα να φυγω απο το νησι!
-Σας το απαγορευουν?
-Καλα δεν ξερεις τι γινεται στο Commi island? Δεν ξερεις την κατασταση και την τυραννια που ζουμε? Μας φερονται σαν σκουπιδια!
-Πως?
Δεν πιστευα οσα ακουσα! Ειναι δυνατον για αυτα ολα να εφταιγαν οι ψαρανθρωποι? Αυτοι που ειχαν ζησει την τυραννια πιο πολυ απ'ολα?

-Θα ηθελες να μου πεις τι συμβαινει στο νησι αυτο? Τι σαν κανουν?
-Οχι! Δεν προλαβαινω πρεπει να βρω βοηθεια. Η αδερφη μου κινδυνευει!
Τοτε ο μικρος αρχισε να κλαιει.
-Τι.. τι συμβαινει?
-Οι ψαρανθρωποι, ο Αρλονγκ σκοτωσε τους γονεις μας!
-Γιατι?
0 μικρος συνοφρυοθηκε ξανα.
-Δεν μπορω να σου πω τωρα! Πρεπει να την βοηθησω.
-Καλα, καλα! Αν σε βοηθησω εγω, θα μου τα πεις ολα?
-Εσυ? Ναι! Σε παρακαλω! Θα κανω οτι θες!
-Ωραια λοιπον! Φυγαμε!
Ετσι φυγαμε προς στο νησι, στο μερος που μου εδειχνε ο μικρος!

Φτασαμε στο χωριο του. Πριν ακομη φτασουμε ο μικρος πεταχτηκε και αρχισε να τρεχει προς την πλατεια.
-Ει! Περιμενε! φωναξα αλλα δεν με ακουσε!
Αρχισα και εγω να τρεχω ξοπισω του να τον προλαβω.
Συντομα εφτασα στην πλατεια.
Αυτο που αντικρυσα με αφησε με το στομα ανοιχτο.
Καμια 10αρια ψαρανθρωποι στεκονταν μπροστα σε ενα πληθος ανθρωπων. Οι ψαρανθρωποι κρατουσαν μια κοπελα απο τον λαιμο, η οποια ηταν πεσμενη στο εδαφος και χτυπημενη.
-Μην νομιζεις οτι θα παει μακρια ο αδερφος σου! Θα τον βρουμε και θα τον σκοτωσουμε οπως θα κανουμε και με εσενα! Οι γονεις σας δεν πληρωσαν και πεθαναν, τωρα εσεις δεν πληρωσατε αρα θα πεθανετε!
-Θα πληρωσουμε εμεις! ειπε ενας γερος με μια περιεργη στολη...
-Οχι γερο! Ο καθενας για τον εαυτο του!
-Δεν ειναι αυτο και το ξερεις! Δεν θελετε τα λεφτα απλα να τους σκοτωσετε!
-Προσεχε πως μιλας γερο γιατι εσυ μπορει να εισαι επομενος!
Ο γερος σωπασε σφιγκωντας τα δοντια...

-Ασχημομουρη! Ασε την αδερφη μου ελευθερη! Η φωνη του μικρου εσπασε την σιωπη της στιγμη.
-Τζιμπο! Μη! ειπε η αδερφη του και αμεσως δεχτηκε μια κλωτσια απο το κοντινοτερο ψαρανθρωπο εναν με μια τραβηγμενη φατσα και φλωρικα κοκκινα χειλη πιο μεγαλα απο το στομα του.
-Τι ειπες μικρε? Ευτυχως που μας γλιτωσες απο τον κοπο να σε πιασουμε! Γιατι εγω προσωπικα θα σε κανω να πεθανεις πολυ πολυ αργα για αυτο που ειπες...
-Οχι, αφηστε τον!
-Σκασε εσυ! ειπε και την χτυπησε ξανα!
-Μικρε ηρθε η ωρα σου! Δεν εχεις πουθενα να κρυφτεις και πουθενα να πας! Κανεις δεν θα σε προστατευσει! Πιαστε τον!!!
-Εδω κανεις λαθος! Φωναξα. Τον μικρο δεν τον αγγιζει κανεις! Η τυραννια σας τελειωνει εδω!
Ειχα κανει πλεον και εγω αισθητη την παρουσια μου.

Οι ψαρανθρωποι με κοιταξαν και αρχισαν να γελανε!
-Καλα που ζεις ανθρωπε μου? Δεν εισαι απο εδω? απο τον ουρανο μας ηρθες?
-Δεν αστειευεται ασχημομουρη! θα σας λιωσει οπως και τους βλακες που με ακολουθουσαν!
-Τιιι? Κοπηκε το γελιο ολων των ψαρανθρωπων!
-ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!
Οι ψαρανθρωποι ξεχυθηκαν πανω μου!
-Nuclear Laser!
Το πυρηνικο μου λειζερ εφυγε απο τα δυο μου χερια και εκαψε τοπροσωπο δυο ψαρανθρωπων αφηνοντας τους στο εδαφος να σπαρταρανε!
Πριν ακομη με φατσουν καταφερα να σκοτωσω εναν με τα πολυβολα μου. Στην συνεχεια ομως με φτασανε και ενας ψαρανθρωπος μου εριξε μια δυνατη μπουνια στο στομαχι. Το φρουτο μου ωστοσο δεν λειτουργησε αλλα η μπουνια του βρηκε το ατσαλινο σωμα μου σπρωχνωντας με πισω αλλα χωρις να με πληγωσει σημαντικα. Ο ιδιος ψαρανθρωπος κατησε το χερι του απο τον πονο. Τοτε παρατηρησα οτι ηταν βρεγμενο. Για αυτο καταφερε να με χτυπησει!
-Τ... τι εισαι? με ρωτησε!

-Ανδροειδες! απαντησα
Χαιρομουν που ακομη δεν αποκαλυψα την δυναμη μου. Χωρις να πω αλλα ωστοσο χτυπησα με μια δυνατη μπουνια τον κοντινοτερο ψαρανθρωπο που εχει μεινει αναυδος.
Εκανα μερικα βηματα πισω και οι υπολοιποι ψαρανθρωποι μου ορμηξαν ξανα! Ηταν ομως αργα! ημουν αρκετα πισω για να τους φαω ολους!
-CANNON WRATH!!!
Η επιθεση τους πηρε και τους σηκωσε στην κυριολεξια. Ηταν ολοι αναισθητοι. Ειχε μεινει μονο ο αρχηγος τους αυτος με την παραξενα τραβηγμενη φατσα.
-Μαλλον ηρθε η ωρα να σε αντιμετωπισω μονος μου! μπορει να ειναι ανδροειδες αλλα το πολυβολο νερου μου μπορει να χτυπησει και να τρυπησει τα παντα!

Ωστοσο το κανονι νερου αποδειχτηκε πολυ αδυναμο για τις ανυπερβλητες δυναμεις μου. Μου επιτεθηκε αλλα δεν εκανε παρα μια τρυπα στο νερο! Παρ'ολο που ηταν αδυναμος ομως, ηταν πολυ ενοχλητικος καθως οι δυναμεις του καθως και ολων των ψαρανθρωπων μπορουσαν να με χτυπησουν κανονικα αφου οι περισσοτερες περιειχαν θαλασσινο νερο το οποιο ακυρωνε τις δυναμεις μου. Δεν αργησα ωστοσο να παρω το πανω χερι στην μαχη μας! Την ωρα που μου εκτοξευσε ενα αρκετα μεγαλο κανονι νερου ενεργοποιησα την πυρηνικη μου ενεργεια και το ξεσπασμα της εξατμισε το νερο και τον χτυπησε αρκετα ασχημα. Λιγο αργοτερα με μια τρομερη εκρηξη ενεργειας καταφερα να διαλυσω τον ψαρανθρωπο και να τον κανω να υποκλιθει στην δυναμη μου! Η μαχη ειχε τελειωσει. Ημουν νικητης!

-Ποτε δεν θα περασεις... απο τον μεγα... αρλονγκ... Αυτες ηταν οι τελευταιες λεξεις του ψαρανθρωπου.
-Μην φοβασαι, συντομα θα γευτει και αυτος την δυναμη μου! απαντησα.
Το πανδαιμονιο που ακολουθησε ηταν τρομερο! Οι πολιτες διχαστηκαν! καποιοι πιστευαν οτι θα τους ελευθερωσω απο την τυραννια καποιοι οτι θα τους καταδικαζα σε πολυ πιο ασχημη μοιρα.
-Μπραβο! Ευχαριστουμε! Να σαι καλα! Αυτες ηταν καποιες φρασεις που ακουγονταν απο την μια μερια.
-Ενας θεος ας μας φυλαξει απο την οργης τους! Τι εκανες??? αυτες ακουγονταν απο την αντιθετη!
Συντομα ολα ηρεμησαν. Συντομα τα πληθη διαλυσαν. ολοι περιμεναν με αγωνια την επομενη μου κινηση. Ελπίζοντας... Αγωνιώντας...

-Θες να σε φιλοξενησουμε στο σπιτι μας? Αυτο θα σε τραβηξει μακρια απο τα βλεμματα τους... ειπε η κοπελα που εσωσα.
-Ναι αδερφουλα! Πολυ καλη ηδεα! Θες? ειπε και με κοιταξε. Θα σου εξηγησουμε και την κατασταση στο νησι οπως σου υποσχεθηκα!
Βλεποντας οτι αυτη ηταν η καλυτερη επιλογη αποφασισα να δεχτω την ευγενικη προταση τους και να τους ακολουθησω στο σπιτι τους.
Η χαρα στο προσωπο του μικρου ηταν τοσο εμφανης, ωστοσο το προσωπο της κοπελας προδιδε μια ανυσηχια, κατι που δεν μπορουσα να εξηγησω αλλα σκοπευα να μαθω αμεσως.
-Φοβασαι και εσυ, ε?
-Ναι, πιστευω πως εγινα η αιτια να πεθανεις εσυ, και ολο το χωριο μας! Νιωθω τρομερη αγωνια! Ελπιζω ολα να πανε καλα.
Κατι με ενωνε με τα λογια της κοπελας, κατι με εκανε να την θαυμαζω να την παρομοιαζω με εμενα.
-ολα θα πανε καλα... Μην φοβασαι.

Το σπιτι τους ηταν πολυ απλο λιτο και ομορφο. Μου εξεφραζε θερμοτητα και θαλπωρη.
-Αυτο ειναι το σπιτακι μας! Δεν λεει και πολλα αλλα πιστεψε με ηταν καλυτερο οταν ζουσαν οι γονεις μας!
-Ναι αλλα αυτοι οι απαισιοι ψαρανθρωποι μας τους πηραν μακρια! Καποια μερα θα πληρωσουν για οτι εχουν κανει!
-Ηρεμα τζιμπο, η ωρα περασε, γιατι δεν πας να κοιμηθεις?
-Μα θελω να κατσω με τον... Μα δεν ξερουμε το ονομα σου! Πως σε λενε δυνατε φιλε μας!?
Γελασα. Πρωτη φορα μετα απο πολλα χρονια με αποκαλουσαν φιλο.
-Mephistopheles. Αυτο ειναι πλεον το ονομα μου.
-Παραξενο ονομα. Και μεγαλο. Θα σε λεω Μεφιστο.
-Ελα μικρε. Ασε ησυχο τον φιλοξενουμενο μας! Πανε για υπνο γρηγορα!
-Μπα... Οτι πεις καληνυχτα Μεφιστο! Βαιολετ να του τα εξηγησεις ολα!
-Ναι ναι πανε τωρα.
Ο μικρος εξαφανιστηκε και η κοπελα εμεινε μονη μαζι μου.

-Θα θες καποιες εξηγησεις τωρα ε?
-Μονο αμα δεν σου ειναι δυσκολο.
Χαμογελασα. Πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο.
Χαμογελασε και αυτη. Ηταν το πιο ομορφο χαμογελο που ειχα δει. Αν ποτε τελειωναν ολα. Αν επαιρνα την εκδικηση μου και ολοκληρωνα τους στοχους μου, τοτε θα μπορουσα να ονειρευτω μια ζωη αντικρυζοντας το χαμογελο αυτο καθημερινα. Θα ηταν για εμενα οτι καλυτερο μετα απο εναν τετοιο αθλο. Ηδη τωρα την εβλεπα και θεραπευε τις πληγες μου. Σωματικες... και ψυχικες.
-Τι εχεις? με ρωτησε. Μαλλον ειχα καρφωσει τα ματια μου πανω της χωρις να το καταλαβω.
-Τιποτα.
-Ωραια. Ας αρχισουμε λοιπον. Ακου την τραγικη ιστορια του νησιου αυτου...

Ηταν ενας συγκινητικός μονολογος. Μου θυμιζε πολυ την ζωη μου, και ιδιαιτερα την στιγμη που μιλησε για σκλαβια, ενιωσα να βραζω απο θυμο! Οι ανθρωποι αυτοι τραβηξαν τοσα πολλα. Και το χειροτερο: Τους τα εκαναν ανθρωποι που εχουν μπει στην θεση τους! που εχουν βιωσει την δουλεια και την κακομεταχειρηση στο πετσι τους! Οι ψαρανθρωποι αυτοι ειχαν ξεχασει απο που προηλθαν! Αυτο επρεπε να σταματησει εδω! Ο θυμος μου και οι δυναμεις μου θα το φροντιζαν αυτο.
-Μην φοβασαι! ειπα Θα σας ελευθερωσω ακομη και αν χρειαστει αν θυσιασω και την ζωη μου! Σε κανεναν δεν αξιζει αυτο που ζειτε!
-Εχεις περασει και εσυ πολλα ε? Φαινεται! Ειναι σαν να εζησες τα παντα οσα σου περιεγραψα.
Δεν μιλησα.
-Ειναι συζητηση αλλης ωρας. Βραδυασε. Ας ξεκουραστουμε. Αυριο θα ειναι μεγαλη μερα!
Καληνυχτηστηκαμε και ακολουθησαμε διαφορετικους δρομους. Δεν μπορουσα να την βγαλω απο το μυαλο μου...

Το πρωι σηκωθηκα πριν απο ολους. Πουρνο πουρνο ετοιμαστηκα και πηγα προς την πορτα. Θα το τελειωνα πριν το καταλαβουν.
-Για που το εβαλες? Ηταν η φωνη της.
-Πρεπει να το τελειωσω!
-Γιατι βιαζεσαι τοσο ας περασουμε καποιες στιγμες μαζι. Τωρα θα σηκωθει και ο Τζιμπο. Σε θαυμαζει πολυ, ας του κανεις την χαρη να φαει πρωινο μαζι σου.
-Συγνωμη,. Πρεπει να το τελειωσω. Μην φοβασαι θα γυρισω συντομα.
Προσεξα το βλεμμα της.
-Αυτο ειναι? Φοβασαι? Τι?
-Φοβαμαι μην χασω ξανα την ελπιδα! Φοβαμαι μην χαθεις και εσυ εξ αιτιας μου! Μετα τους γονεις μου δεν θα αντεχα και αλλον να πληρωσει για εμενα!
Ξεσπασε σε κλαματα.
Την αγκαλιασα.
-Ολα θα πανε καλα. της ειπα τρυφερα. Την φιλησα στο μετωπο και ανοιξα την πορτα. Θα το δεις.
Εκλεισα την πορτα πισω μου και ξεκινησα τον δρομο για το παρκο των ψαρανθρωπων!
Με την ακρη των ματιων μου ειδα τον τζιμπο αλλα και πολλου χωριατες να με κοιτουν απο τα παραθυρα τους!
Ημουν η μονη τους ελπιδα!!!