[Τέλος] Είναι αλήθεια το τέλος;

...Άνοιξα τα μάτια μου. Το φως ήταν εκτυφλωτικό. Κάλυψα με το χέρι μου το πρόσωπό μου και προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά μάταια.
Οι πληγές μου με πόναγαν απίστευτα πολύ. Κοίταξα γύρω μου. Ήμασταν πάνω στη βάρκα και βρισκόμουν ξαπλωμένος στη θέση
κάτω απ'το μικρό κατάρτι.Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα τραύματά μου για να δω σε τι κατάσταση βρίσκονταν.
Κάποιος τα είχε ράψει και πραγματικά... ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΙΑΤΡΙΚΗ!!!!
"Ω θεέ μου! Θα πεθάνω από εσωτερική αιμορραγία !!!"
Γύρισα και είδα τη Sakura να κάθεται στην πλώρη, ενώ ο Gost φαινόταν να κοιμάται του καλού καιρού.
"Καλημέρα! Κυρία πλοηγέ, κάθεστε στη θέση μου." είπα σιγανά.
"Ο! Με συγχωρείτε κύριε καπετάνιε!!" απάντησε χαριτωμένα εκείνη και με βοήθησε να σηκωθώ.
"Πόση ώρα κοιμάμαι;"
"Είμαστε 6 ώρες περίπου στη θάλασσα."
"Μάλιστα! Εσύ με έραψες;"
"Ναι!!! Καλή δουλειά ε;"
"Εεεε.. Ναι.. ναι... πολύ καλή " "Το φαντάστηκα... "
"Εμμμ... Είστε όλοι καλά;"
"Ναι. Εσύ πώς είσαι;"
"Αφού ζω, όλα καλά. Ο Gost είναι πτώμα ε;"
"Ναι. Κοιμάται κι αυτός όλη την ώρα."

"Τι έγινε όσο ήμουν εκτός;"
"Να, ο Gost πήγε κοντά στο σώμα σου και το προστάτεψε μέχρι να έρθω κοντά. Ε, μετά βγάλαμε απ'τη μέση μερικούς ακόμα και καταφέραμε να μπούμε στη βάρκα και να ξεφύγουμε με την ομίχλη."
Ακούμπησα το κεφάλι μου στο κατάρτι και κοίταξα τον ουρανό. Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος έκανε έντονη την ύπαρξή του.
Σκεφτόμουν το πόσους σκοτώσαμε και τι καταστροφές προκαλέσαμε.
"Απειλούμασταν. Καλά κάναμε!" είπε καθώς τεντωνόταν ο Gost.
"Μέρα και σε σένα Gost!"
"Νιώθω πολύ αδύναμος. Να πάρει..."
"Για αρχή, ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΑΠ'ΤΟ ΝΕΡΟ!!!"
"Μπράβο Sakura! Μπαίνεις στο κλίμα. Συγγνώμη για την αγένεια. Gost, πιάσε 3 ποτήρια μπύρα, αποκτήσαμε νέο μέλος στο πλήρωμα!"
Και έτσι έγινε. Γέμισε 3 ποτήρια, τα μοίρασε στον καθένα μας και φωνάζοντας "Για το νέο μέλος!!! ΚΑΝΡΑΙ!!!" αρχίσαμε να πίνουμε.

Αφού τα πιαμε για το νέο μας μέλος, έπεσε και πάλι σιγή.
"Συγγνώμη. Συνήθως είμαστε πιο κεφάτοι, αλλά αυτό που συνέβη δεν είναι και κάτι το ασήμαντο."
"Χαχα! Δεν υπάρχει πρόβλημα!"
"Δύο ερωτήσεις. Πρώτη, πού πάμε τώρα;"
"Στο Organ Island σύμφωνα με το χάρτη. Με βάση τους υπολογισμούς μου θα είμαστε εκεί κατά το χάραμα."
"Ωραία! Δεύτερη και κυριότερη, πες μας για σένα. Δε γνωρίζουμε αρκετά και θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε!"
"Ναι, αλλά πρώτα πρέπει να της πούμε εμείς για το παρελθόν μας."
"Σωστά. Θα ξεκινήσω εγώ λοιπόν. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμασταν 9 ετών, όπου ο Higuma,
ένας ληστής με 8.000.000 bounty και 400 περίπου άντρες, εγκαταστάθηκε στο χωριό μας στο Dawn Island.
Μας λεηλατούσε επί 8 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, έχασα τους γονείς μου και μαζί με τον Gost, ζήσαμε σ'ένα δάσος λίγο έξω απ'το χωριό. Εκεί εξασκιόμασταν και
στήναμε ενέδρες στους ληστές του Higuma. Όταν μας έκαναν επιδρομές,
τους επιτιθόμασταν για να τους βγάλουμε εκτός πορείας. Έτσι, πήραμε τις δυνάμεις και τα όπλα μας,
καθώς τα μετέφεραν για τον αρχηγό τους. Αφού συνηθίσαμε και ελέγξαμε σε ικανοποιητικό επίπεδο
τις δυνάμεις μας, σκοτώσαμε τον Higuma και τους μισούς απ'τους ληστές του. Εν τέλει,
καταλήξαμε στην Shell Town, ένας θεός ξέρει πώς, για να σωθούμε από κάτι Marines
που μας είχαν βάλει στο μάτι. Αυτά εν συντομία." της είπα χαμογελώντας
και περίμενα να ακούσω το δικό της παρελθόν.

αφού μου είπαν για την ζωή του άρχισα και εγώ να μιλώ για τη δική μου. η αλήθεια ήτανε όμως πως δεν χρειαζόταν να τους π΄ω τα πάντα και πως ούτε σκόπευα να το κάνω άλλωστε. έτσι τους μίλησα για την δολοφονία του κενσιν και για τα 2 χρόνια που αποκόπηκα απο τον κόσμο κάνοντας σκληρή προπόνηση, για το πώς μετά την επιστροφή μου εκδικήθηκα τους δολοφόνους του κενσιν και εν τέλει το πώς είχα σκοτώσει τον μόργκαν. Για τον αδελφό μου πάλι δεν τους ανέφερα τίποτα...σαν να μην υπήρχε, θεωρούσα πως δεν χρειαζόταν να ξέρουν πως ένας απο τους πιο δυνατούς bounty hanters ήταν αδελφός μου.ούτε και για το χάρτη που είχα βρει ο οποίος οδηγούσε στο μέρος με τα σχέδια του πλοίου στη ράφτελ, δεν τους ανέφερα τίποτα. όσα λιγότερα ήξεραν για αυτό τόσο το καλύτερο, σκόπευα να τους τα αποκαλύψω μόνο όταν θα ήμουν σίγουρη πως δεν θα με πρόδιδαν ποτέ.

<με συγχωρείτε, πάω να τακτοποιηθώ> είπα και στους δύο και με κοίταξαν με ένα βλέμμα που ήταν σαν να μου έλεγαν 'τι λες?'. προχώρησα προς το σκέπαστρο που από κάτω βρίσκονταν το τιμόνι. για καλή μου τύχη ήταν αρκετά μεγάλο και σε μήκος και σε πλάτος και σε ύψος, οπότε έβγαλα 2 μεγάλες πρόκες από την τσάντα μου και τις κάρφωσα έκαστη σε κάθε μεριά του σκέπαστρου. μετά απο τις 2 πρόκες έδεσα την αιώρα και ξάπλωσα.
<παιδιά εγώ την πέφτω για ύπνο!! είμαι πολύ πτώμα...> είπα και είδα τον J να πλησιάζει με ένα τρελαμένο βλέμμα και το ένα του μάτι να πετάει.
<φαίνεσαι λίγο εκνευρισμένος...> του είπα και η φάτσα του έγινε ακόμα πιο αστεία.
<ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΝΕΙΣ?!!!!>μου φώναξε και εγω δεν άντεξα και έσκασα στα γέλια.
<εμ, όπως είναι φανερό...π-ρ-ο-σ-π-α-θ-ω να κ-ο-ι-μ-η-θ-ω και εσυ δεν με αφήνεις!!!!!> του είπα και εγώ με ειρωνικό υφάκι και άλλαξα πλευρό.

άκουσα και πάλι τον
J.να μου λέει. <
βγάλε την αιώρα τώρα!!>
είχα αρχίσει να τσαντίζομαι και ήμουν πολύ κουρασμένη για να τσακωθώ.έτσι γύρισα απο την άλλη , σηκώθηκα , στάθηκα με το πρόσωπό μου λίγα εκατοστά μακριά απο του J και κολλώντας το δάχτυλό μου στο μέτωπο του του είπα
<σορρυ κάπτεν μα η θέση του πλοηγού μέρα νύχτα είναι στο πηδάλιο,αλλά σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ που είμαι χρειάζομαι ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ και φυσικά μην ξεχνάς πως δεν θα μπορώ να ρίξω ξύλο αν δεν έχω κοιμηθεί.οπότε σπάσε τώρα και άσε το υφάκι για αλλού. καληνύχτα.> του είπα και καθώς ξάπλωνα του έκανα νόημα με το χέρι μου να φύγει.

αυτός έφυγε και εγώ έκλεισα τα μάτια μου.ένιωθα μία εσωτερική αγαλλίαση για κάποιο λόγο...λίγα δευτερόλεπτα μετά με είχε πάρει ο ύπνος..

Αφού όλα πλέον είχαν ηρεμήσει έκατσα και εγώ κάτω από το κατάρτι...
Ήθελα να σκευτώ, να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη... μα πώς να τα βάλεις
σε μια σειρά όταν μέσα σε λίγο χρόνο όλα αλλάζουν; Πώς να συμβιβαστείς
με την πραγματικότητα όταν δεν έχεις καταλάβει που είσαι; Τί θες; Τί
ψάχνεις και το πού πας... Βέβαια όλα αυτά είναι λίγο δύσκολα μόνο να τα
συλλάβει το μυαλό ενός ανθρώπου... Είναι κάπως περίεργα... Μα αν το πάρεις
από την αρχή πάντα σε κάποιο συμπέρασμα καταλήγεις, καλό ή κακό...
Δεν ξέρεις... Παρά μόνο στο τέλος του νήματος των σκέψεων... Κοιτώντας το
ηλιοβασίλεμα άρχισα να σκεύτομαι και να οργανώνω την σκέψη μου...

Το πλοίο σάλπαρε... Για ακόμα μια φορά. Σκευτόμουν πως έφτασα ως εδώ,
προσπαθούσα να μαντέψω τι θα συνέβαινε μετά... Λιγότερο από ένας μήνας
είχε περάσει από τότε που φύγαμε από το Dawn Island, μα με κάθε ταξίδι,
με μια πνοή του ανέμου θα μας έβγαζε ακόμα πιο μακρυά, σε κάποια στεριά ξένη
και αγριεμένη, όπως έπεφτε ο ήλιος τα νερά μαύριζαν και η θάλασσα γινόταν
σκοτεινή... Δεν φοβόμουν ούτε την θάλασσα την αγριεμένη μα ούτε και το άγνωστο
αύριο, μα φοβόμουν για τον J. και την Sakura. Στην Shell Town είχα δει τον
φίλο μου, τον "αδερφό" μου, να έχει φτάσει στο χείλος του θανάτου και εγω δεν
μπορούσα να κάνω κάτι για να το αλλάξω... Ίσως δεν είμαι αρκετά δυνατός ακόμα,
όπως είχε πει και ο γερο-Kiru...

Το όνομα αυτού του παράξενου γεράκου μου θύμισε όλα όσα είχαμε συζητήσει...
Ήταν πολλά για μια ημέρα. Εγώ αρχαιολόγος; Εγώ καλά-καλά δεν ξέρω την ιστορία
του χωριό μου, πώς θα μάθω ολόκληρου του κόσμου; Δεν ξέρω για το μέλλον μου...
Αυτό κοίτεται μέσα στις σκιές χωρίς να μπορεί κανείς να το δει. Αυτά που είχα
δει στο όνειρο μου θα έπρεπε να ήταν αληθινά... Μα τότε εκείνη η εικόνα που είχα
δει πάνω στον ουρανό; Μα είναι δυνατόν; Για εμένα ήταν δύσκολο να πιστέψω όλα
όσα μου συμβαίνουν. Καθώς μεσά σε μια μέρα έμαθα οτί μπορώ να διαβάζω και να γράφω
μια νεκρή, πλέον, γλώσσα. Η οποία γλώσσα μέσα κρίβει το μεγαλύτερο από όλα τα μυστικά
αυτού του κόσμου, την αλήθεια για το τι έγινε στο Void Century. Αποστολή μου, ως αρχαιολόγος
είναι να φτάσω στο τέλος του κόσμου και να γυρίσω πίσω ζωντανός και να πω σε όλους
την αλήθεια... Με αποτέλεσμα να πάω κόντρα για μια ολόκληρη ζωή στην Παγκόσμια
Κυβέρνηση... Την αποστολή αυτή την έφερε εις πέρας ένα και μόνο ένα άτομο...
Ο Gol D. Roger, ο Βασιλιάς των Πειρατών... Πού πάω να μπλέξω την ζωή μου;

Μα το μυαλό μου ακόμα πίσω στις ίδιες σκέψεις γυρνούσε, γύρναγε στον τόπο που
νοσταλγούσα τόσο πολύ,το χωριό μου... Στα άτομα έκεινα που έμειναν για να με
περιμένουν, στην αδερφή που δεν χάρηκα, στους γονείς που τόσο πολύ μου λείπουν...
Μα για το καλό όλων αυτών έφυγα... Ανοίχτηκα στις άγνωστες αυτές θάλασσες που χιλιάδες
άλλοι βρίσκονται και με περιμένουν να τους γνωρίσω... Να γίνουμε φίλοι ή εχθροί...
Εγώ πάντως πίσω θα γυρίσω εκεί που μεγάλωσα... εκεί στο σπίτι μου... Αυτές οι σκέψεις
με κράτησαν ξύπνιο όλο το βράδυ...

Είχαν περάσει 5 ώρες και πλέον καθόμουν στην πλώρη, την οποία και είχα κατοχυρώσει ως θέση μου.
Η Sakura κοιμόταν δίπλα στο πηδάλιο, ενώ ο Gost καθόταν κάτω απ'το κατάρτι. Φαινόταν να σκέφτεται κάτι. Αποφάσισα να μην τον ενοχλήσω και βγάζοντας το μικρό τηλεσκόπιο απ'την τσέπη μου,
άρχισα να παρατηρώ. Το τοπίο ήταν το ίδιο, παντού το ίδιο γαλάζιο.
"Ελπίζω να μην συναντήσουμε κανά πλοίο πάλι. Η Sakura είναι χειρότερη απ'τον Gost
και εμένα μαζί. Αν δει Marines θα τους χημίξει όπως ο Gost στο φαγητό. "
Έβαλα και πάλι το τηλεσκόπιο στην τσέπη μου και ξάπλωσα. Συνέχισα να σκέφτομαι το σκηνικό στην
Shell Town. Έσφιξα τις γροθιές μου και σήκωσα τη μία προς τον ουρανό,
ο οποίος είχε πάρει ένα κόκκινο χρώμα λόγω του ηλιοβασιλέματος.
"Δε θα ξανά χάσω! Δε θα επιτρέψω τους συμμάχους μου να ανησυχήσουν ξανά για μένα.
Είμαι ο καπετάνιος και από εδώ και πέρα θα το δείξω!"

Έμεινα ξαπλωμένος κοιτώντας τις αλλαγές των χρωμάτων στον ουρανό και ακούγοντας τον ήχο που έκαναν τα κύματα,
καθώς χτυπούσαν τη βάρκα. Σκεφτόμουν την τελευταία μου επίθεση και τα αποτελέσματά της.
"Kage Inparusu. Τι βλάκας που είμαι. Δεν την είχα δοκιμάσει καν, αλλά παρ'όλα αυτά την χρησιμοποίησα. Πρέπει να σταματήσω να φέρομαι απρόσεχτα."
Συνέχισα να σκέφτομαι για το πώς θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω την πλήρη δύναμη των ικανοτήτων μου.
Αφού σταμάτησα τους συλλογισμούς μου, άνοιξα το σάκο μου, έβγαλα τα βιβλία που μου είχε δανείσει ο κ.Jin και συνέχισα να διαβάζω. Είχα μάθει αρκετά πράγματα στο μικρό μας ταξίδι. Από τι αποτελείται ο ανθρώπινος οργανισμός, πώς καταπολεμούνται οι ασθένειες
και πώς δημιουργούνται τα φάρμακα. Με ψυχαγωγούσε πολύ η ιατρική και με έκανε να νιώθω ασφάλεια.
Ήξερα ότι αν αρρώσταινε κάποιος, θα ήμουν σε θέση να τον βοηθήσω. Συνέχισα να διαβάζω,
ώσπου ένα νησί φάνηκε στον ορίζοντα και φώναξα στον Gost να ξυπνήσει την Sakura.

αρκετές ώρες αργότερα η φωνή του γκοστ με ξύπνησε:
<σάκουρα,ξύπνα.φτάνουμε!>
εγώ άνοιξα τα μάτια μου και ανακάθισα στην αιώρα.πρέπει να κοιμόμουν πολλές ώρες αν έκρινα απο τον ήλιο που κόντευε να ανατείλει.
βγήκα έξω απο το σκέπαστρο, τεντώθηκα και αφού καλημέρησα τον J. και τον Gost άναψα ένα τσιγάρο και άραξα σε ένα απο τα πλευρά της βάρκας. πλησιάζαμε στο όργκαν άισλαντ και τώρα ήμουν σίγουρη για αυτό καθώς το νησί είχε αρχίσει ήδη να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.
πήγα και πήρα ένα μπουκάλι ρούμι απο τον σάκο και άρχισα να το κατεβάζω. σκεφτόμουν τι έπονταν να γίνει στην συνέχεια, διότι το μόνο σίγουρο ήταν οτι καθώς προχωρούσαμε στα νησιά τα πράγματα θα δυσκόλευαν κατά πολύ.

είχα ακούσει για έναν πειρατή που είχε καταλάβει το νησί στο οποίο επρόκειτο να βρεθούμε.αν θυμόμουν καλά το όνομά του ήταν μπάγκι και ήταν χρήστης κάποιου φρούτου, δυστυχώς για μένα δεν ήξερα περισσότερες λεπτομέρειες.το μόνο σίγουρο ήταν πως θα τον πολεμούσα εγώ καθώς ήθελα αυτοπροσώπως να του κόψω τον κ*&^.στην τελική κάποιος έπρεπε να του δείξει πως δεν μπορεί να κάνει ότι γουστάρει

είχαμε φτάσει σχεδόν στο λιμάνι και έτσι αρχίσαμε να ετοιμάζουμε την βάρκα για την αποβίβαση.ο γκοστ θα καθόταν να την προσέχει ενώ εγώ με τον J θα χωριζόμασταν και θα πηγαίναμε στην πόλη.
έστειλα τα χέρια μου στο τιμόνι ώστε να κρατάνε σταθερή την πορεία μας και είπα στον γκοστ να μαζέψει το πανί.
μέσα στα επόμενα 5 λεπτά είχαμε φτάσει στο λιμάνι και είχαμε αποβιβαστεί από την βάρκα.

το λιμάνι ήταν αρκετά μεγάλο, όλο λιθόστρωτο αλλά το περίεργο ήταν το ότι δεν υπήρχε καθόλου κόσμος.
εγώ ως συνήθως φόρεσα την κουκούλα της μαύρης καμπαρτίνας μου και είχα τον κατάνα στην θήκη του γύρο από την μέση μου.
<παιδιά εγώ πάω μια βόλτα στην πόλη να δω τι παίζει...σε 3 ώρες ραντεβού στην βάρκα.>τους είπα χωρίς καν να τους κοιτάξω όχι για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά κοιτούσα τριγύρω το μέρος με καχυποψία. κάτι δεν πήγαινε καλά.
έτσι άφησα το πλήρωμα και κατευθύνθηκα προς την πόλη. τα περισσότερα σπίτια ήταν ερειπωμένα και υπήρχαν παντού έντονα σημεία μάχης, λογικά η πόλη θα έπρεπε να είχε δεχθεί λεηλασίες.

Αφού έφυγε η Sakura... Έμεινα εγώ και ο J. πάνω στην βάρκα... "J;"
"Έλα..."
"Θα πας και εσύ να δεις τι μπορεί να μας φανεί χρήσιμο από την πόλη.."
"Ναι..."
"Άμα βρεις καμία ταβέρνα... Θα μου πάρεις κάτι να φάω;;"
"Είσαι ηλήθιος;;" "Δεν ξέρουμε αν ζει κάπιος εδω... ΚΑΙ ΕΣΥ ΡΩΤΑΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΦΑΓΗΤΟ..."
"Μα γιατί;;" "Είσαι κακός..."
"Φεύγω... Πρόσεχε το πλοίο... Κανόνισε... Το θέλω ολόκληρο... Αλλιώς..."
"Καλά..."
Και μετά από μια στιγμή ο J. κατέβηκε από την βάρκα.. Και κάπως έτσι έμεινα μόνος και πεινασμένος...

συνέχισα να περπατώ στα σοκάκια της πόλης όταν τελικά βρέθηκα σε ένα αδιέξοδο. το περίεργο ήταν πως όταν έκανα να γυρίσω πίσω μου φάνηκε πως είδα μια σκιά.το θέμα ήταν : ήταν η ιδέα μου ή όντως υπήρχε κάποιος σε αυτή την πόλη-φάντασμα?
κοίταξα γύρο μου ύποπτα και εξετάζοντας μ λεπτομέρεια όλα τα κτήρια, και τότε το είδα. μέσα σε ένα κτήριο στον 3ο όροφο κατάφερα να διακρίνω ένα κερί που σιγόκαιγε κοντά σε ένα παράθυρο.
έτσι λοιπόν πλησίασα στην παλιά και ξύλινη πόρτα του κτηρίου η οποία έπεσε πολύ εύκολα με μία κλωτσιά.


πέρασα την πόρτα και άρχισα να παρατηρώ τον εσωτερικό χώρο που αν και σκονισμένος και αραχνιασμένος ήταν φανερό πως κάποτε ζούσαν μια οικογένεια με τα παιδιά της εδώ.

υπήρχε ένα μεγάλο τζάκι χτιστό ολόγυρα με πυρόλιθο και παντού σκονισμένα έπιπλα τα οποία ήταν καλυμμένα με λευκά πανιά. κατευθύνθηκα προς τις σκάλες καθώς παρατηρούσα το μωσαϊκό στο πάτωμα που ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο μοτίβο σχεδίων.
άρχισα να ανεβαίνω τις ξύλινες σκάλες οι οποίες 'βογκούσαν' εξαιτίας των πολλών χρόνων που βρίσκονταν εκεί. το δεύτερο πάτωμα βρισκόταν ακριβώς στην ίδια άσχημη κατάσταση μόνο που υπήρχε μία περίεργη μυρωδιά θανάτου στην ατμόσφαιρα και αυτό ήταν που με τράβηξε.
έτσι αποφάσισα για λίγο να αφήσω το μυστήριο του κεριού στο παράθυρο και να ακολουθήσω υην μυρωδιά. άρχισα να κινούμαι μέσα στον χώρο μέχρι που η μυρωδιά με οδήγησε σε έναν διάδρομο.ένας σκονισμένος και γεμάτος ιστούς πολυέλεος βρισκόταν πάνω απο το κεφάλι μου ο οποίος με τα κρύσταλλα σε σχήμα πρίσματος που παγίδευαν τις λιγοστές ακτίνες φωτός που έμπαιναν στο σπίτι απο ένα βρώμικο παράθυρο, έπαιζε με τα χρώματα και τα σχήματα στους τοίχους.η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη κ τώρα ήμουν σίγουρη πως μύριζε καμμένη σάρκα.

Μπήκα σε ένα παιδικό δωμάτιο και αυτό που αντίκρισα ήταν πραγματικά αποκρουστικό.! Ένα παιδικό απανθρακωμένο σώμα βρισκόταν πάνω στο κρεβάτι και πραγματικά ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση που δεν μπορούσα να καταλάβω αν προερχόταν από κορίτσι ή αγόρι...έβαλα ΄τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ήμουν σοκαρισμένη., ποιος μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο σε ένα παιδάκι? τα μάτια μου είχαν δακρύσει... ένιωθα μια τρομερή αηδία , όχι με το θέαμα που είχα αντικρίσει πριν λίγα λεπτά αλλά με το τέρας που είχε κάνει κάτι τέτοιο, διότι ήταν φανερό πως δεν ήταν ατύχημα αφού το δωμάτιο και γενικά το σπίτι δεν έφερε πλήγματα πυρκαγιάς. Κάποιος λογικά θα είχε μεταφέρει το πτώμα εκεί.
πήρα 2 βαθιές αναπνοές και γύρισα πίσω προς τις σκάλες που άρχισα να τις ανεβαίνω για το τελευταίο πάτωμα.

άκουγα αμυδρά μουσική που έμοιαζε με νανούρισμα απο μουσικό κουτί...όσο πλησίαζα απο το μέρος που ακουγόταν η μουσική τόσο πιο πολύ ένιωθα να παγώνει το αίμα στις φλέβες μου...αυτό το νανούρισμα μου ξύπναγε μισοσβησμένες αναμνήσεις που σιγά σιγά ξεπρόβαλαν απο το πίσω μέρος του μυαλού μου..αναμνήσεις απο τα παιδικά μου χρόνια πριν ακόμα με αφήσει η μητέρα μου...ήταν το νανούρισμα που μου τραγουδούσε τα βράδια που πεταγόμουν απο τους εφιάλτες για να ηρεμήσω και να ξανακοιμηθώ...

Os iusti meditabitur sapientiam
Et lingua eius loquetur iudicium

Beatus vir qui suffert tentationem
Quoniam cum probatus fuerit accipiet coronam vitae

Kyrie, fons bonitatis
Kyrie, Ignis Divine, Eleison

O quam sancta, quam serena, quam benigna
Quam amoena esse virgo creditur

O quam sancta, quam serena, quam benigna
Quam amoena O castitatis lilium.....

σιγοτραγουδούσα τους λατινικούς στίχους χωρίς να ακούγομαι...ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό μου και πριν καλά καλά το καταλάβω τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα που δεν μπορούσα με τίποτα να κρατήσω.τα γεγονότα του παρελθόντος με καταδίωκαν τώρα, κάνοντάς με να λυγίζω μπροστά σε ξεθωριασμένες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας...ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και γλυστρησα προς τα κάτω χώνοντας το πρόσωπό μου ανάμεσα στα γόνατα και στο στήθος μου..δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα που κυλούσαν τώρα ποτάμι...μου έλειπε...και την χρειαζόμουν....ήθελα πίσω την μητέρα που δεν είχα σχεδόν ποτέ...
<είσαι δυνατή δεν πρέπει να κλαις...ηρέμησε...> είπα στον εαυτό μου και πήρα μερικές βαθιές ανάσες και σηκώθηκα σκουπίζοντας με τα χέρια μου το πρόσωπό μου.

συνέχισα να προχωράω προς το μέρος απ το οποίο ακούγονταν το νανούρισμα. παντού γύρο μου υπήρχαν τεράστιες κούτες και μία τρομερά μουντή και άβολη ατμόσφαιρα, δεν ήξερα απο πού πήγαζε αλλά με είχε καταβάλλει ένα περίεργο και παράλληλα ανεπιθύμητο συναίσθημα ανατριχίλας.τελικά η μουσική με οδήγησε σε μία μισάνοιχτη πόρτα και καθώς ήμουν περίεργη δεν άντεξα να μην κοιτάξω μέσα...

Περπατούσα στο δρόμο αριστερά του λιμανιού. Ήταν ακριβώς όπως στο λιμάνι, έρημος. Το μόνο που φαινόταν μπροστά, ήταν διαλυμένα σπίτια ή κατοικίες που είχαν δεχτεί μεγάλες ζημιές και
δεν ήταν σε θέση να φιλοξενήσουν πλέον ανθρώπους. Κοιτούσα μονίμως δεξιά και αριστερά,
μήπως και δω κάτι ή κάποιον που να βγάλει την ιδέα απ'το μυαλό μου ότι ήμαστε τα μόνα άτομα
πάνω στο νησί. Συνέχισα να περπατάω για περίπου ένα τέταρτο. Είχα αρχίσει να συχαίνομαι αυτό το μουντό και αφιλόξενο σκηνικό. Ύστερα από λίγα λεπτά ακόμα,
βγήκα σε μια μεγάλη αλάνα, η οποία είχε παντού σημάδια μάχης και βομβαρδισμών.
"Μα πώς γίνεται αυτό;" αναρωτήθηκα και άρχισα να εξερευνώ το μέρος.
Έψαχνα για στοιχεία στη γεμάτη καταστροφές πλατεία, αλλά δεν έβρισκα τίποτα πέρα από συντρίμμια.
Απόφασισα να πάω πιο βαθιά στην πόλη. Συνέχισα να προχωράω, ώσπου άφησα πίσω μου τη μεγάλη αλάνα. Πλέον περπατούσα σ' έναν λιθόστροτο δρόμο γεμάτο ρογμές. Τα κτήρια δεξιά κι αριστερά μου, είχαν δεχτεί σοβαρές ζημιές.
"Αν όλη η πόλη είναι έτσι, δεν παίζει να υπάρχει κανένας κάτοικος."

Καθώς περνούσα από ένα μισοδιαλυμένο παντοπωλείο, ένα μικρό κοριτσάκι βγήκε απ' την πόρτα κι άρχισε να τρέχει στην αντίθετη κατεύθυνση απ' τη δική μου. Με το που την είδα, γύρισα προς το μέρος της και της φώναξα
"Ει!! Περίμενε! Θέλω να σε ρωτήσω κάτι!!!" αλλά είχε ήδη χαθεί στο επόμενο στενό.
Ακολούθησα την ίδια διαδρομή που πήρε το κορίτσι. Δεν έπρεπε να χάσω αυτήν την ευκαιρία, ήταν το μοναδικό άτομο που είχα συναντήσει μετά από τόση ώρα ψαξίματος.
Έστριψα στο ίδιο στενό, αλλά το μόνο που αντίκρησα ήταν μια μεγάλη μάζα ερειπίων. Παρατήρησα στα γρήγορα το μέρος, αλλά δε βρήκα κανένα μέρος στο οποίο θα μπορούσε να είχε κρυφτεί. "Προφανώς πέρασε πάνω απ' τα συντρίμμια."
Με σβέλτες κινήσεις, ανέβηκα τα μπάζα και πήδηξα στην άλλη μεριά. Η εικόνα ήταν η ίδια, παντού καταστροφές. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια κίνηση στα δεξιά μου.
Έστριψα προς τα κει και είδα το κοριτσάκι να μπαίνει σε ένα σπίτι και ακολουθώντας τη μπήκα
κι εγώ.

Η οροφή είχε πέσει σε πολλά σημεία, ενώ οι περισσότεροι τοίχοι είχαν γκρεμιστεί. Ένας καναπές βρισκόταν δίπλα στην πόρτα, ο οποίος δε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και
λίγο πιο πέρα υπήρχαν διάσπαρτα έπιπλα τραπεζαρίας. Γενικότερα, το σπίτι δεν ήταν
σε θέση να κατοικηθεί. Το κορίτσι μπήκε σ' ένα δωμάτιο αριστερά της πόρτας.
Αφού κοίταξα λίγο το μέρος την ακολούθησα, αλλά δεν την έβλεπα πουθενά.
Παρατήρησα το δωμάτιο. Πριν τους βομβαρδισμούς, πρέπει να ήταν το καθιστικό,
με βάση το μέγεθος και όση διακόσμηση είχε μείνει. Στο κέντρο βρισκόταν
ένα ξεσκισμένο χαλί 1 περίπου μέτρου. "Μη μου πεις...." ψιθύρισα και το σήκωσα,
αποκαλύπτοντας έτσι μια καταπακτή. Χαμογέλασα με την εξυπνάδα του παιδιού.
Έτσι, εάν λεηλατούσαν την πόλη δε θα την έβρισκαν και φυσικά είχε πολύ καλή κάλυψη έναντι ενδεχόμενου βομβαρδισμού. Γονάτισα και χτύπησα 3 φορές την
ξύλινη "πόρτα" λέγοντας: "Συγγνώμη για την ενόχληση. Θέλω μερικές πληροφορίες, δε θα σου κάνω κακό!"
Έκανα λίγα βήματα προς τα πίσω και περίμενα μερικά λεπτά για να λάβω απάντηση.
Έλπιζα ότι θα βγει, δεν ήθελα να διαλύσω το κρησφύγετο της και να μάθω τι συμβαίνει με τη βία.
Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ ακόμα, ακούστηκε ένα ξεκλείδωμα λουκέτου και η καταπακτή άνοιξε...

Πλέον είχα μείνει μόνος μου στην βάρκα..."Επιτέλους ηρεμία..." σκεύτηκα...
Χάζευα την απεραντοσύνη της θάλασσας και σκευτόμουν τι κόσμο και τι συνήθιες θα συναντίσουμε... Η ώρα δεν πέρναγε και εγω βαριόμουν 3 ώρες μόνος μου έπρεπε να μείνω
αλλά βαριούμουν τοσο πολύ μόνος μου... Δεν ήξερα τι να κάνω να πάω καμία βόλτα αλλά θα άφηνα την βάρκα μόνη της και μετά ποιός κάθεται να ακούει τους άλλους να βρίζουν... Αλλά σάμπως θα πάθει και κάτι η βάρκα σε αυτό το ερημοχώρι; Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο και όταν ξύπνησω αν δεν έχουν γυρίσει θα πάω να τους βρώ...