Η Αλήθεια Για Τον Πατέρα Μου[Τέλος]

Εδώ και μία μέρα πάει που έχω αφήσει πίσω μου το Puzzle Island. Δεν θα μπορέσω με τίποτα να ξεχάσω την περιπέτεια με τη Lucy. Μακάρι να την ξανασυναντήσω στο ταξίδι. Ήδη μου λείπει ενώ έχει περάσει τόσος λίγος χρόνος που χωριστήκαμε. Ο καιρός είναι πολύ καλός. Στον ουρανό υπάρχουν λίγα κάτασπρα σύννεφα και οι γλάροι πετάνε ανέμελα ψηλά. Το φαγητό που αγόρασα είναι αρκετό για να περάσω ακόμα μία μέρα στη θάλασσα. Κάθομαι κάτω και σκέφτομαι πως θα βρω τον πατέρα μου. Δεν ξέρω τίποτα για αυτόν. Δεν έχω ένα στοιχείο να αρχίσω από κάπου. Μακάρι να ήξερα έστω και το παραμικρό. Ο ήλιος χτυπάει το πρόσωπό μου και μου έρχεται μια νύστα. Λέω να την πέσω λιγάκι. Κοιμάμαι. Ξυπνάω. Το κεφάλι μου πονάει λίγο. Απορώ πόση ώρα να έχει περάσει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ένα πλοίο. Τους κάνω νόημα. Αυτοί ανταποκρίνονται και έρχονται προς το μέρος μου. Βγαίνει ένας γεροδεμένος άντρας. Φοράει μία μπαντάνα και ένα σκουλαρίκι στο αυτί. Φαίνεται πολύ δυνατός.
-Μήπως μπορείς να μου πεις πόσο απέχω από το κοντινότερο νησί;
Ο άντρας δεν λέει τίποτα. Με κοιτάζει περίεργα και φεύγει. Ακούω μια φωνή.
-Σε μία ώρα θα βρίσκεσαι στο Baterilla.
Χαρούμενος εγώ που άκουσα καλά νέα τους λέω ευχαριστώ. Δεν ξέρω ποιος μου το είπε αλλά του είμαι ευγνώμων. Περνάει περίπου μία ώρα και βλέπω μπροστά μου ένα νησί...

Φτάνω στο λιμάνι του νησιού. Σύμφωνα με τα λόγια εκείνων των πειρατών πρέπει να βρίσκομαι στο νησί Baterilla. Κάνω μία βόλτα στην αγορά. Γύρω μου οι άνθρωποι είναι πού χαρούμενοι. Το περίεργο είναι ότι κανένας δεν με φοβάται. Μάλλον η φήμη δεν θα έχει φτάσει μέχρι εδώ. Σταμάτησε στη West Blue και το Puzzle Island. Λέω να αγοράσω μερικά ψαριά. Κοιτάω στην τσέπη μου και βλέπω ότι είναι άδεια. Τώρα θυμήθηκα ότι ξόδεψα όλα τα λεφτά μου για να πάρω σχεδία. Προχωράω πιο κάτω και μπαίνω σε μια μικρή πόλη. Πάω σε μία ταβέρνα. Ο ταβερνιάρης έρχεται κατευθείαν και με καλωσορίζει. Οι άνθρωποι εδώ φαίνονται πολύ φιλόξενοι. Μου λέει να καθίσω.
-Όχι ευχαριστώ αλλά δεν θα κάτσω δεν έχω λεφτά.
-Δεν πειράζει. Κάθισε. Φαίνεσαι κουρασμένος από το ταξίδι σου. Δουλειά μου είναι να ταΐζω όσους πεινάνε.
-Χίλια ευχαριστώ!
Μου φέρνει αμέσως να φάω, κάτι τεράστια πιάτα γεμάτα μέχρι πάνω-πάνω. Τελειώνω το φαγητό μου. Πάω να φύγω και με σταματάει ο ταβερνιάρης.
-Σου άρεσε το φαγητό;
-Ναι πολύ νόστιμο. Ήταν όλα υπέροχα.
-Χαίρομαι. Τώρα όμως θα ήθελα και εγώ μια χάρη.
-Μα αφού σου είπα δεν έχω λεφτά. Και εσύ επέμ-
-Δεν θέλω λεφτά! Κάτι άλλο θέλω. Να πας στο λόφο που βρίσκεται έξω από την πόλη και να δώσεις αυτό το γράμμα σε ένα γέρο που θα βρεις εκεί.
-Και πως θα ξέρω ποιο σπίτι θα είναι από όλα αυτό που θες εσύ;
-Ένα σπίτι υπάρχει στο λόφο.
-Και γιατί δεν πας εσύ;
-Υπάρχουν ληστές στο δρόμο και φοβάμαι. Ενώ εσύ είσαι ένα νέο παιδί. Μπορείς να τους αντιμετωπίσεις.
-Μμμ. Εντάξει θα πάω. Δώσε μου το γράμμα.
Ο ταβερνιάρης μου δίνει το γράμμα και έτσι εγώ ξεκινάω για το λόφο...

Βγαίνω έξω από την πόλη και κατευθύνομαι προς το λόφο. Μπροστά μου ξεδιπλώνεται ένα απέραντο, καταπράσινο και πανέμορφο λιβάδι. Ο αέρας μυρίζει φρεσκάδα. Το τοπίο είναι φανταστικό. Πολύχρωμα λουλούδια υπάρχουν παντού. Δέντρα ψηλά και ωραία. Βλέπω και δύο ελάφια να τρέχουν και να παίζουν μεταξύ τους. Τα πουλιά κελαηδήζουν κάνοντας ένα πολύ όμορφο ήχο που σχεδόν σε κοιμίζει. Καθώς προχωρά βλέπω έναν άντρα να κάθεται κάτω και να μαζεύει διάφορα φυτά.
-Γεια σου φίλε. Τι κάνεις εδώ;
-Γεια σου καλέ μου άνθρωπε! Είπα να βγω να μαζέψω κάτι λουλούδια που χρειάζομαι.
-Τι να τα κάνεις; Που σου χρειάζονται;
-Είμαι ο γιατρός του νησιού και πρέπει να φτιάξω φάρμακα για τους ανθρώπους. Πρέπει να τους προστατέψω ώστε να μην είναι ποτέ άρρωστοι.
-Και πολύ καλά κάνεις.
-Ποιο είναι το όνομά σου ξένε;
-Jinta. Jinta Silverine. Το δικό σου μεγάλε;
-Fuji. Χάρηκα για τη γνωριμία και ωραίο όνομα.
-Επίσης. Μπορώ να πω το ίδιο και για σένα.
-Προς τα που πηγαίνεις;
-Ψάχνω ένα λόφο. Να βρω ένα γέρο και να του δώσω ένα γράμμα.
-Καλά πας. Όλο ευθεία είναι και θα το βρεις.
Τον ευχαριστώ και συνεχίζω το δρόμο μου. Πολύ ωραίος τύπος. Χαρούμενος άνθρωπος. Μου άρεσε πολύ. Καθώς προχωράω συναντώ έναν άντρα μπροστά μου ξαπλωμένο στο έδαφος. Γύρω του υπάρχουν αίματα και δεν φαίνεται να είναι πολύ καλά. Τρέχω αμέσως να δω τι έχει πάθει...

Πηγαίνω προς το μέρος του τραυματισμένου άντρα.
-Φίλε. Φίλε. Φίλε. Τι έχεις πάθει; Ξύπνα φίλε.
Τον σκουντάω για να σηκωθεί. Αλλά τίποτα. Αυτός είναι αναίσθητος. Μα τι να έγινε; Ακούω κάτι ομιλίες. Σηκώνομαι και βλέπω πέντε άντρες. Όλοι είναι ντυμένοι χάλια και μυρίζουν. Η μυρωδιά της μπύρας κοντεύει να μου σπάσει τη μύτη. Αυτοί πρέπει να είναι οι ληστές που μου έλεγε ο ταβερνιάρης.
-Ποιοι είστε εσείς; Εσείς τον χτυπήσατε;
-Χαχαχα. Και να το κάναμε τι θα κάνεις εσύ; Θα μας βαρέσεις;
-Θα το κάνω αν χρειαστεί. Μην με υποτιμάτε.
-Για πάρτε τον μικρό. Κοντοστούπη θα μας κλάσεις. Τίποτα δεν μπορείς να μας κάνεις. Είσαι άλλο ένας αδύναμος άνθρωπος που θα προσπαθήσει να τα βάλει μαζί μας και στο τέλος θα καταλήξεις σαν αυτόν τον άντρα μπροστά σου. Θα πεθάνεις.
Αμέσως τους ορμάω για να τους βαρέσω. Αλλά ο ένας από τους πέντε μου ρίχνει μια πού δυνατή κλωτσιά και με πετάει δέκα μέτρα προς τα πίσω. Από ότι φαίνεται είμαι μια χαψιά για αυτούς. Είναι και πολλοί. Δεν νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι. Όμως δεν μπορώ να πεθάνω σε ένα τέτοιο μέρος. Πρέπει να μάθω για τον πατέρα μου. Στέκομαι στα πόδια μου να συνεχίσω τη μάχη. Οι ληστές γελάνε έντονα. Πάω να επιτεθώ αλλά ο πόνος στο στομάχι μου δεν μου το επιτρέπει. Τους βλέπω να με πλησιάζουν έτοιμοι να επιτεθούν. Ευτυχώς είναι και ζαλισμένοι, προφανώς από το ποτό. Ίσως καταφέρω να τους ξεφύγω. Ξαφνικά νιώθω μια τρομερή δύναμη σαν αύρα. Τόσο δυνατή που ιδρώνω από το φόβο μου και πέφτω στα δυο μου γόνατα. Οι ληστές πέφτουν κάτω ξεροί...

Ένας ηλικιωμένος άντρας εμφανίζεται μπροστά μου. Τον κοιτάω στα μάτια και διακρίνω μία ικανοποίηση. Μου πιάνει το χέρι και με βοηθάει να σηκωθώ.
-Ευχαριστώ πολύ παππού. Μπορώ να ρωτήσω το όνομά σου;
-Koga. Το δικό σου νεαρέ;
-Jinta. Jinta Silverine. Ευχαριστώ και πάλι που με έσωσες. Θα σου χρωστάω μεγάλη χάρη.
-Δεν κάνει τίποτα.
-Μα τι τους έκανες; Πως έπεσαν όλοι κάτω ξαφνικά;
-Δεν ξέρω απλώς το έκανα. Εσύ όμως τι δουλειά είχες με αυτούς;
-Με έστειλε ένας ταβερνιάρης να παραδώσω ένα γράμμα σε έναν γέρο που μένει σε έναν λόφο.
-Για να το δω. Μάλλον για μένα είναι. Μόνο εγώ ζω εδώ γύρω. Δεν υπάρχει κανένας άλλος.
-Να ορίστε πάρτο. Όλο δικό σου. Να σε πάω μέχρι σπίτι σου;
-Ναι θα το εκτιμούσα πολύ αυτό. Έλα πάμε.
Εγώ με τον γέρο κατευθυνόμαστε προς το σπίτι του. Ανοίγει το γράμμα και βλέπω μέσα κάτι λεφτά και ένα σημείωμα. Δεν μπορώ να δω τι λέει. Δεν με νοιάζει κιόλας. Προχωράμε και βλέπω ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο σπιτάκι με έναν ωραίο κήπο. Ένας άσπρος σκύλος έρχεται και χαϊδεύεται στα πόδια του Koga. Μου γαβγίζει αλλά το αφεντικό του λέει να κάτσει ήσυχα και το κάνει. Μπαίνουμε σπίτι του και καθόμαστε στο τραπέζι...

Καθόμαστε και φωνάζει τη γυναίκα του να μας σερβίρει φαγητό. Αυτή φέρνει ένα ταψί με κρέας και πατάτες και δύο πιάτα. Απορώ γιατί μόνο δύο ενώ είμαστε τρεις.
-Εσείς κυρία μου δεν θα φάτε μαζί μας;
-Όχι. Έχω φάει ήδη. Δεν πεινάω άλλο. Ποιο είναι το όνομά σου νεαρέ μου;
-Jinta Silverine. Το δικό σας κυρία μου;
-Miyu. Χάρηκα για τη γνωριμία. Λοιπόν τρώγετε. Εγώ πάω έξω να απλώσω τα ρούχα.
Η γυναίκα φεύγει από το σπίτι και μένω μόνος μου με τον Koga. Αρχίζουμε και τρώμε χωρίς να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Φαίνεται έχουμε μεγάλη πείνα. Τελειώνουμε και αρχίζουμε να μιλάμε.
-Λοιπόν τι σε φέρνει σε αυτό εδώ το μέρος νεαρέ μου;
-Ψάχνω να βρω ένα συγκεκριμένο άτομο. Να μάθω για αυτό.
-Μπορείς να μου πεις για ποιο ή είναι μυστικό;
-Όχι δεν είναι. Για τον πατέρα μου. Δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ. Και εξαιτίας του έχω περάσει δύσκολες μέρες.
-Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω.
-Τίποτα. Μεγάλη ιστορία.
Ο γερός σηκώνεται και φεύγει από την κουζίνα. Πάει σε ένα διπλανό δωμάτιο. Έχω απορία τι πήγε να κάνει. Έρχεται και κρατάει μια φωτογραφία. Μου τη δείχνει. Βλέπω έναν ωραίο άντρα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Έχει καστανά μαλλιά και καφέ μάτια. Φοράει ένα σκουλαρίκι στο δεξί αυτί. Και ένα κόκκινο κασκόλ. Μου θυμίζει αυτό που φοράω εγώ.
-Ορίστε αυτός είναι ο πατέρας σου! Πως σου φαίνεται;
-Ποιος είναι;!
Η γη κάτω από τα πόδια μου χάνεται. Αυτός είναι ο πατέρας μου; Πρώτη φορά τον βλέπω. Αισθάνομαι υπερβολικά χαρούμενος που δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου...

Δεν μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου. Θέλω να κλάψω. Επιτέλους βλέπω τον πατέρα μου.
-Δεν χρειάζεται να κλαις Jinta. Καταλαβαίνω πόσο χαρούμενος είσαι αλλά είσαι άντρας πλέον. Μην κλαις.
-Ναι το ξέρω έχεις δίκιο σε αυτό. Σταματάω τώρα.
-Έτσι μπράβο. Χαίρομαι τώρα για σένα.
-Που τον ξέρεις όμως τον πατέρα μου; Και πως ξέρω ότι όντως αυτός είναι ο πατέρας μου;
-Χμμ. Όταν γεννήθηκες μου είπε κάτι που μόνο αυτός, εσύ, η μάνα σου και εγώ το ξέρουμε. Έχεις ένα σημάδι στο αριστερό μπούτι σου που κανένας δεν το έχει δει μέχρι τώρα.
-Ναι σωστά. Ναι αυτός είναι ο πατέρας μου στα αλήθεια.
-Η μάνα σου τι κάνει; Έμαθα ότι πριν κάτι χρόνια ήταν βαριά άρρωστη.
-Ναι. Μετά όμως έγινε μια χαρά. Έφυγα πριν δύο χρόνια από το σπίτι οπότε δεν ξέρω πως θα είναι τώρα. Μου έχει λείψει.
-Και λογικό το βρίσκω. Πάντως την θυμάμαι ότι ήταν πολύ χαρούμενη γυναίκα. Έτσι είναι ακόμα;
-Ναι πάντα με ένα χαμόγελο. Δεν μου είπες όμως. Εσύ που ξέρεις τον πατέρα μου;
-Όλα ξεκίνησαν πολύ παλιά. Όταν σε αυτό το νησί ζούσε ακόμα ο Gol D. Roger...

-Θα σου πω μην ανησυχείς. Μέσα στο διάστημα αυτών των τριών μηνών γνώρισε μια κοπέλα, τη Julia. Με αυτή την κοπέλα έκαναν ένα παιδί, εσένα!
-Μα τη μητέρα μου δεν την λένε έτσι. Την λένε Mandy.
-Λάθος κάνεις. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει ο πατέρας σου η Julia ήθελε να τον ακολουθήσει. Αυτός θα έκανε ένα επικίνδυνο ταξίδι για να εκπληρώσει το στόχο του και έτσι δεν μπορούσε να την πάρει μαζί του. Την άφησε λοιπόν. Της είπε όμως να πάει στη West Blue και να μην ξαναπατήσει εδώ γιατί θα την ψάξουν. Όλοι ήξεραν για το παιδί του. Έτσι λοιπόν εγώ με τη γυναίκα μου σου δώσαμε αυτό το όνομα έτσι ώστε κανένας να μην καταλάβει ότι εσύ είσαι γιος του. Και η μάνα σου για αυτό άλλαξε το όνομά της. Για να μην σας βρουν. Ο πατέρας σου ήξερε ότι θα του έμοιαζε και θα ξεκινούσες ένα ταξίδι. Και έτσι σου άφησε το κασκόλ και του σκουλαρίκι για να σε αναγνωρίσουμε.
-Ναι αλλά πως ήξερε ότι θα πέρναγα από αυτό το νησί;
-Δεν το ήξερε. Απλώς πατρικό ένστικτο.
Νιώθω μια τεράστια χαρά και ικανοποίηση. Ο ενθουσιασμός που νιώθω είναι απερίγραπτος. Αισθάνομαι σαν ένα τεράστιο βάρος να έφυγε από πάνω μου τώρα που έμαθα για τον πατέρα μου...

-Ο πατέρας σου όμως πριν φύγει από το νησί άφησε μια τελευταία επιθυμία για σένα. Να ακολουθήσεις τα βήματά του όχι μόνο σαν πειρατής αλλά και σαν αρχαιολόγος.
-Αρχαιολόγος; Τι εννοείς; Τι είναι αυτό;
-Ο πατέρας σου δεν ήταν μόνο ένας απλός αντίπαλος του Roger που κάθε μέρα πολέμαγαν. Ήταν επίσης και δύο καλοί φίλοι. Κάθε βράδυ τα έπιναν μαζί στη ταβέρνα και κουβέντιαζαν για ώρες. Μαζί κέρδιζαν κάθε πειρατή που απειλούσε αυτό το νησί. Αλλά ο πατέρας σου ήθελε να τον ξεπεράσει.
-Ο αρχαιολόγος όμως που κολλάει; Δεν μπορώ να καταλάβω.
-Έχεις ακούσει τίποτα για τον Void Century;
-Όχι δεν έχω ιδέα τι είναι.
-Ήρθε η ώρα να μάθεις λοιπόν. Είναι γνωστός ως απαγορευμένος αιώνας. Κατά τη διάρκεια είχε γίνει ένας μεγάλος πόλεμος και υπήρξαν πολλές καταστροφές. Σύμφωνα με την World Goverment κανένας δεν πρέπει να ξέρει για αυτόν. Όσοι ξέρουν κυνηγιούνται και εξολοθρεύονται. Υπάρχουν τα Poneglyph. Είναι πέτρες που πάνω τους αναγράφεται το τι συνέβη σε αυτόν τον αιώνα. Ο Roger τα είχε διαβάσει όλα. Και τα είπε στον πατέρα σου αλλά αυτός ήθελε να τα ψάξει και να βρει μόνος του. Έχει κρατήσει σε σημειώσεις αυτά που του είπε ο Roger και μου ζήτησε να στα δώσω για να συνεχίσεις και εσύ το έργο του. Θέλει να μάθεις την αλήθεια για τα πάντα, μου είπε. Τον πατέρα σου τον κυνήγησαν πολλοί αλλά κανένας δεν τον έπιασε. Τουλάχιστον από ότι μάθαινα. Ίσως είναι όλα φήμες. Όταν τα διαβάσεις θα καταλάβεις περισσότερα πράγματα. Εγώ δεν θέλω να ξέρω άλλα για να μην έχω μπλεξίματα. Αλλά εσύ κάντο για τον πατέρα σου.
Σκέφτομαι σοβαρά αυτά που μου λέει ο Koga. Αποφασίζω να ακολουθήσω το έργο του πατέρα μου, να τον βρω και να του μιλήσω.
-θα το κάνω. Θα ακολουθήσω το όνειρο του πατέρα μου για να κάνω και εγώ το δικό μου πραγματικότητα. Να τον βρω...

Ο Koga σηκώνεται και πηγαίνει στο διπλανό δωμάτιο να μου φέρει τις σημειώσεις του πατέρα μου. Όλα μου αποκαλύφθηκαν τόσο απότομα. Δεν ξέρω αν θα αντέξω. Είμαι τρομερά χαρούμενος. Επιτελούς ένα τόσο μεγάλο κενό που είχα μέσα μου καλύφθηκε. Τώρα ξέρω την αλήθεια. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο πλέον. Ο Koga μπαίνει στην κουζίνα κρατώντας κάτι χαρτιά και ένα μαχαίρι.
-Να ορίστε αυτά είναι τα πράγματα του πατέρα σου. Οι σημειώσεις και το αγαπημένο του μαχαίρι.
-Το αγαπημένο του μαχαίρι;
-Ναι! Αυτό είναι σπάνιο μαχαίρι και από τα πιο ακριβά στον κόσμο. Είναι πολύ κοφτερό και έχει χρυσό περίγραμμα. Το λάτρευε. Το είχε πάντα μαζί του γιατί έλεγε ότι του έφερνε γούρι και ποτέ δεν το χρησιμοποιούσε για μάχη. Μου είπε να στο δώσω.
Το πιάνω στα χέρια μου και το κοιτάω. Νιώθω την πολυτέλεια του πατέρα μου να περνάει από μέσα μου. Αισθάνομαι σίγουρος τώρα για το μέλλον.
-Να τα διαβάσεις καλά αυτά. Και να ξέρεις από τη στιγμή που διαβάσεις έστω και μια σειρά θα θεωρήσε αρχαιολόγος και η κυβέρνηση θα σε κυνηγάει συνέχεια μέχρι να σε σκοτώσει.
-Δεν πρόκειται να πεθάνω μέχρι να γνωρίσω τον πατέρα μου. Κανένας δεν θα με σκοτώσει.
-Μακάρι. Γιατί αυτό θα στενοχωρούσε πολύ τον πατέρα σου αλλά και τη μάνα σου.
-Δεν πρόκειται ποτέ να τους στενοχωρήσω έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα ζήσω για πάντα.
-Να κεράσω ένα κρασάκι;
-Άντε φέρε ένα γιατί είμαι πολύ χαρούμενος και λέω να πιω...

Πίνουμε το κρασάκι μας και τραγουδάμε μαζί:"Παρήγγειλα στο γάμο σου να φέρουνε λουλούδια και να σου πουν αγάπη μου τα πιο όμορφα τραγούδια... Μα εγώ δε ζω γονατιστός είμαι της γερακίνας γιος είμαι της γερακίνας γιος, τι κι αν με ανοίγουνε πληγές εγώ αντέχω τις φωτιές εγώ αντέχω τις φωτιές... Μπήκαν μωρέ μπήκαν τα γίδια στο μαντρί τα πρόβατα στη στρούγκα-" Ακούμε φωνές από έξω. Άγριες φωνές.
-Koga! Έλα έξω. Και φέρε και το μικρό μαζί σου. Ξέρουμε ότι είναι μαζί σου. Μην τον κρύβεις.
-Ποιοι είναι αυτοί; Πάλι μπελάδες προκάλεσα;
-Όχι. Δεν τους έφερες εσύ. Έχουν ξαναέρθει εδώ. Πιστεύουν ότι επειδή ξέρω τον Roger μπορώ να τους πω για τον θησαυρό. Για να τον βρουν πιο εύκολα. Είχαν ένα χρόνο όμως να έρθουν. Τους είχα κερδίσει παλιά δύο φορές. Τι να θέλουν τώρα;
-Είναι δυνατοί; Θα σε βοηθήσω να τους ξανακερδίσεις.
-Εσύ μην ανακατευτείς. Είναι πολύ δυνατοί. Ο καπετάνιος τους είναι ο γνωστός Yoshiro. Ένας από τους πιο δυνατούς πειρατές στη South Blue. Είναι πολύ καλός ξιφομάχος. Δεν έχεις ελπίδα εναντίον του.
Η γυναίκα του Koga μπαίνει μέσα φοβισμένη και μας ρωτάει τι συμβαίνει. Ο Koga δεν απαντάει και πάει έξω. Πάω και εγώ μαζί του. Βλέπω δεκαεφτά πειρατές. Φαίνονται πολύ δυνατοί. Φοβάμαι. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να παλέψω.
-Koga; Τι κάνεις; Σε πεθυμήσαμε!
-Τι θέλετε πάλι; Φύγετε αλλιώς θα το μετανιώσετε όπως τις προηγούμενες φορές.
-Έτσι νομίζεις. Τι μπορείς να κάνεις;
Ο Koga εκπέμπει μια τρομερά ισχυρή αύρα και όλοι οι πειρατές πέφτουν κάτω εκτός από τον Yoshiro. Ίσα που μπορώ να κρατηθώ στα πόδια μου. Είναι πολύ δυνατός. Ξαφνικά ο πειρατής μου επιτίθεται. Σκύβω πολύ γρήγορα, κάνω ένα βήμα προς τα δεξιά όμως και τον αποφεύγω. Πάω να τον βγάλω το μαχαίρι και να του επιτεθώ. Θυμάμαι όμως πως ο πατέρας μου δεν το χρησιμοποίησε ποτέ για μάχη όπως μου είπε ο Koga. Ούτε εγώ θα το κάνω. Το βάζω πίσω στην τσέπη μου. Χάνω την ισορροπία μου όμως και πέφτω κάτω. Ο πειρατής σηκώνει ψηλά το σπαθί και είναι έτοιμος να με καρφώσει. Κλείνω τα μάτια μου. Δεν θέλω να πεθάνω σε ένα τέτοιο μέρος. Τα ανοίγω και βλέπω το σπαθί να έχει καρφωθεί όλο στο δεξί ώμο του Koga.
-Ko-Ko-Ko-Kogaaa...

Ο Koga μαχαιρώθηκε. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν είναι αλήθεια. Δεν θέλω να πεθάνει. Μου είπε τόσα πολλά για τον πατέρα μου. Σηκώνομαι όρθιος και γεμάτος νεύρα, οργή και λύπη αρχίζω τον πειρατή στα μπουκέτα. Του ρίχνω μια μπουνιά στο πρόσωπο και μία κλωτσιά στην κοιλιά. Σχεδόν τον έχω αφήσει αναίσθητο. Με πιάνει όμως από το λαιμό και με πετάει πίσω. Είναι πολύ πιο δυνατός τελικά. Περισσότερο από εμένα. Πάει να μου επιτεθεί αλλά ακούμε μια φωνή.
-Σταματά εκεί που είσαι Yoshiro. Αν κάνεις την παραμικρή κίνηση θα σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα.
Βλέπω τον Fuji να κρατάει ένα όπλο και να σημαδεύει τον πειρατή. Ευτυχώς που ήρθε. Σώθηκα. Δεν θα πεθάνω.
-Fuji αυτό δεν έχει να κάνει με σένα. Μείνε από έξω.
-Και φυσικά με νοιάζει. Αν πάθει τίποτα αυτό το παιδί τότε δεν θα είμαι πια σωστός φίλος. Πρέπει να φύγει από το νησί χωρίς καμία γρατζουνιά.
-Χαχαχα. Τι βλάκας που είσαι! Θα έρθει σε λίγο η κυβέρνηση και θα σας πιάσει όλους. Και θα πάτε φυλακή για πάντα.
-Fuji άστα αυτά. Κοιτά τον Koga.
-Καλά είμαι εγώ. Αφήστε με. Που κολλάει όμως η κυβέρνηση;
-Θα σας πω εγώ. Ψάρεψα κάποιους από τους Marine και έμαθα τι έχει γίνει. Τον πλήρωσε η κυβέρνηση για να ακολουθήσει τον Jinta έτσι ώστε αυτός να πιάσει εσένα και η κυβέρνηση τον μικρό. Έτσι και οι δύο παρατάξεις θα κατάφερναν τον στόχο τους. Αν ερχόταν κανονικά θα τον έπαιρνες χαμπάρι και δεν θα χρειαζόταν να τον πολεμήσεις. Θα έφευγες και θα κρυβόσουν κάπου μαζί με τη γυναίκα σου. Τώρα όμως είχες βυθιστεί στη συζήτηση και δεν τον κατάλαβες.
-Πολύ σωστά. Τώρα όμως που θα έρθει η κυβέρνηση να δω τι κάνετε. Χαχαχα!
-Δυστυχώς για σένα δεν θα έρθει καμία κυβέρνηση...

-Τι εννοείς; Αυτό είναι αδύνατον. Αφού είναι ήδη στο νησί πως γίνεται να μην έρθουν.
-Θα σου εξηγήσω εγώ. Επειδή έχω καλό μητρώο με θεωρούν έμπιστο στη κυβέρνηση. Έτσι κατάφερα να τους πείσω ότι δεν υπάρχει κανένας Jinta στο νησί και πως ότι τους είπες ήταν ψέματα. Στην αρχή ήθελαν να έρθουν να σε σκοτώσουν αλλά τους έπεισα και πάλι πως θα ήταν καλύτερα να πέθαινες από τον Koga. Έτσι πήραν όλα σου τα πλούτη, έκαψαν το πλοίο σου και έφυγαν.
-Πως; Θα σε σκοτώσω!
Ο Yoshiro τρέχει προς το μέρος του Fuji αλλά πριν προλάβει να φτάσει ο γιατρός τον πυροβολεί στο κεφάλι και αυτός πέφτει κάτω νεκρός. Έρχεται αμέσως δίπλα μου να δει πως είμαι.
-Άσε με εμένα. Τον Koga κοίτα. Εγώ είμαι μια χαρά.
Αμέσως ο γιατρός πάει να δει τον Koga. Ευτυχώς μου λέει δεν είναι κάτι σοβαρό. Θα γίνει καλά σύντομα. Τον σηκώνουμε και τον πηγαίνουμε στο κρεβάτι. Η γυναίκα του κλαίει. Δεν μπορεί να αντέξει το θέαμα. -Fuji πάμε λίγο έξω που θέλω να σου πω κάτι.
-Πάμε!
Βγαίνουμε έξω και απομακρυνόμαστε λίγο για να μην μας ακούνε.
-Πρώτον με το πτώμα τι θα κάνουμε;
-Θα το αναλάβουμε εμείς αυτό.
-Ωραία! Και δεύτερον είπες ότι αν τραυματιζόμουν δεν θα ήσουν καλός φίλος. Τι εννοούσες;
-Όταν ήταν εδώ ο πατέρας σου είχαμε μεγάλη κόντρα για κάθε πράγμα. Την ταχύτητα, το ύψος μας, τη δύναμή μας, τα πάντα. Αλλά καταβάθος ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Όταν έφυγε λοιπόν μου ζήτησε μία χάρη. Αν σε συναντήσω ποτέ να σε προσέχω μέχρι θανάτου. Και του υποσχέθηκα πως θα το κάνω. Οπότε αν πάθαινες κάτι ενώ ήμουν μπροστά δεν θα ήμουν καλός φίλος. Σωστά;
Αγκαλιάζω τον Fuji και κλαίω ελάχιστα.
-Μην κλαις τώρα. Το μόνο που πρέπει να σε νοιάζει είναι να φύγεις γρήγορα πριν μάθουν ότι είσαι εδώ.
-Μα θέλω να χαιρετήσω τον Koga.
-Πρέπει να κοιτάξεις το δικό σου καλό και να φύγεις αμέσως.
-Μα εγώ-
-Jinta Silverine. Πρέπει να φύγεις αμέσως.
-Koga τι κάνεις εδώ; Πρέπει να είσαι ξαπλωμένος.
-Μια χαρά είμαι εγώ άσε με. Λοιπόν φύγε τώρα αμέσως!
-Φύγε.Η σχεδία σου είναι στο λιμάνι κάτω από ένα πανί.
Τρέχω αμέσως προς το λιμάνι με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό μου.
-Θα τα ξαναπούμε σύντομααααααααααααα!
-Γεια σου. Σου εύχομαι να βρεις τον πατέρα σου όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Φτάνω στο λιμάνι. Βρίσκω τη σχεδία και ξεκινάω αμέσως το ταξίδι μου για το επόμενο νησί.


To Be Continued...

Όνομα: Jinta Silverine
Haki Points: 2
Player of the Month Points: 8
Beli: 26.000+3.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πάρα πολύ καλή ιστορία σου...Πλήρης, καλά ποστ, καλές περιγρφές...Ανυπομονώ να δω την συνέχεια του χαρακτήρα σου...