[Τέλος] Είναι αλήθεια το τέλος;

"Και τώρα; Πού πήγε αυτός ο βλάκας... Θα περιμένω εδώ την Sakura και θα ξεκινήσουμε μαζί να ψάξουμε τον Gost."
Έτσι, έκατσα στην αποβάθρα και περίμενα. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, άρχισα να βαριέμαι
και αποφάσισα να πάρω έναν υπνάκο. Ξάπλωσα στην ξύλινη αποβάθρα και έκλεισα τα μάτια μου. Αν και ο ήλιος με χτύπαγε κατάμουτρα (ήταν μεσημέρι πλέον), ο καιρός είχε γίνει γλυκός και έδινε μια αίσθηση γαλήνης. Λίγα λεπτά αργότερα κοιμόμουν του καλού καιρού.
~ Ήμασταν στο χωριό μας και τρέχαμε στο λιμάνι. Ένιωθα ευχάριστα όσο τρέχαμε.
Τα σπίτια κι η αγορά ήταν τα ίδια, όπως ακριβώς πριν 8 χρόνια. Ο Gost έκανε κλασικά σαν
βλάκας και εγώ τον έκραζα, αλλά αυτό το συναίσθημα χαράς και γαλήνης δε με εγκατέλειπε.
Ξαφνικά, το τοπίο άρχιζε ν'αλλάζει... άρχισε να σκοτεινιάζει και ύστερα να βρέχει.
Τα σπίτια άρχιζαν να καταστρέφονται, ενώ ο Gost απομακρυνόταν από δίπλα μου,
απλώνοντας το χέρι του και φωνάζοντας απεγνωσμένα για βοήθεια. Εκεί εμφανίστηκε ο
Higuma και τον είδα να σκοτώνει τους γονείς μου, τους χωρικούς και μετά να μαχαιρώνει τον
Gost. Εγώ στεκόμουν ακούνητος δίχως να μπορώ να αντιδράσω. Είδα τον Higuma να
έρχεται προς το μέρος μου με ένα πλατύ χαμόγελο και... ~

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, ενώ κρύος ιδρώτας κυλούσε στο πρόσωπό μου.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτριψα τα μάτια μου και σηκώθηκα.
"Πού είσαι Sakura? Κάτι δεν πάει καλά..."
Άρχισα να περπατάω νευρικά στην αποβάθρα. Είχα ένα κακό προαίσθημα.
Κάτι είχε συμβεί στον Gost. Καθώς η ώρα περνούσε, το ηλιοβασίλεμα έδινε ένα κοκκινωπό
χρώμα στον ουρανό, κάνοντας την ερημωμένη πόλη να φαίνεται νοσταλγική και απόμερη.
Η ανησυχία μου όσο πήγαινε και μεγάλωνε και έχανα την υπομονή μου.
"Είχαμε πει 3 κωλοώρες, που είσαι και εσύ;"
Ξάφνου, απ'το δεξί στενό ξεπρόβαλε μια γυναικεία μορφή που ερχόταν βιαστικά προς το μέρος μου. "Sakura!" σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς το μέρος της.

J!!! σε αυτό το νησί έχει γίνει χαμός!!! πρέπει να σκοτώσουμε ενα ολόκληρο πλήρωμα!!είναι επικίνδυνοι και πρέπει να προσέχουμε πολύ...>του είπα αγχωμένη αλλά εκείνος με έπιασε απο τους ώμους και με διέκοψε.

<το ξερω. πρέπει να βρούμε τον γκοστ. δεν είναι πουθενά.> μου είπε εκείνος με σοβαρό βλέμμα. κάτι συνέβαινε.

<τι??! με δουλεύεις έτσι? που πήγε??/λες να έπαθε κάτι?! πρέπει να τον βρούμε το συντομότερο! δεν ξέρουμε τι στο καλό έχουμε να αντιμετωπίσουμε...> του απάντησα αποφασισμένη. φοβόμουν μήπως είχε συμβεί τίποτα στον γκοστ....

<συμφωνώ μαζί σου...αλλά πού να κοιτάξουμε?> με ρώτησε ο J. για πρώτη φορά τον έβλεπα να έχει χάσει την ψυχραιμία του....κάτι μου έκρυβε...και έπρεπε να μάθω τι.

< κατι έχεις εσύ....πες μου..> του είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια.
εκείνος ξεφύσηξε, κοίταξε προς την θάλασσα και μετά πάλι σε εμένα και μου απάντησε:
<δεν ξέρω σάκουρα....έχω ένα άσχημο προαίσθημα..πως κάτι κακό θα συμβεί.> φαινόταν φοβισμένος και παράλληλα αγχωμένος..
<δεν το νομίζω...δεν πρόκειται να αφήσω τίποτα και κανένα να πειράξει εσένα ή τον γκόστ ακόμα και αν αυτό κοστίσει την ζωή μου.>του απάντησα και τον αγκάλιασα. αυτό που του είπα ήταν η αλήθεια. δεν θα επέτρεπα σε κανένα να τους βλάψει. φυσικά ήξερα πως μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους αλλά...ένιωθα πως τους χρωστούσα...

έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την αναζήτηση του γκοστ στην πόλη. δεν είχαμε προσδιορίσει το πού θα τον ψάχναμε αλλά και οι δύο μας μέσα μας ξέραμε πού έπρεπε να κοιτάξουμε πρώτα. στο κρησφύγετο του μπάγκι.
έτσι λοιπόν κινηθήκαμε προς το κέντρο της πόλης όπου ο μπάγκι είχε στήσει τις σκηνές του. όσο πλησιάζαμε ακούγονταν ήχοι απο κανονόμπαλες και τα σπίτια που 'βογκούσαν' καθώς έπεφταν επάνω τους. ήταν άσχημο σκηνικό.
είχε σχεδόν νυχτώσει και εμείς τώρα κρυβόμασταν σε ένα μισοκατεστραμμένο κτήριο περιμένοντας να μας έρθει η ευκαιρία να χωθούμε...παντού υπήρχαν κλόουνς και ζογκλέρς πειρατές που έπιναν και έκανα παράξενα ακροβατικά. έμοιαζε με το 'τσίρκο του τρόμου' που είχα δει παιδί μαζί με τον κενσίν όταν είχε έρθει στην σελ τάουν.
αναμνήσεις άρχισαν και πάλι να τρέχουν στο κεφάλι μου αλλά με ένα τίναγμα εξαφανίστηκαν. δεν ήταν ώρα για αυτά.
με τον J δεν μιλούσαμε. δεν χρειαζόταν άλλωστε. ήξερα πως ανησυχούσε για τον γκοστ..και η αλήθεια ήταν πως και εγώ είχα αρχίσει να ανησυχώ....είχαν περάσει πολλές ώρες απο την ώρα που τον είδαμε για τελευταία φορά..

Ήταν ήδη απόγευμα όταν ξεκίνησα να παλεύω με τον Mohji... Ήξερα ότι οι άλλου θα ανησυχούσαν... Δεν μπορούσα όμως να κάνω αλλιώς... Τα έπαιζα όλα για όλα... Ο Mohji είχε αποφύγει μεγάλο μέρος των επιθέσεων μου... Ήξερα όμως πως δεν μπορούσε να με χτυπήσει... Δεν ειχε είχε τα μέσα... Μα ήμουν σίγουρος ότι κάποιος από τους πειρατές σίγουρα θα μπορούσε, μα στο όνομα των φίλων μου θα ζούσα... Κάποια στιγμή μέσα στην μάχη μαζί με τον Mohji κάποιοι πειρατές δοκίμασαν να με καρφώσουν, να με χτυπήσουν με σφυρί και διάφορα άλλα όπλα...
Κάποια στιγμή ο Buggy είπε:
"Για κάθε 15 λεπτά μάχης που περνάνε θα καταστρέφω ένα σπίτι..."
Εκείνη την στιγμή πάγωσα, ξεκίνησα να παλεύω με μανία. Από εκείνη την στιγμή είχαν περάσει 2 ώρες....

Η μάχη μου με τον Mohji ήταν άγρια και δύσκολη. Είχα αρχίσει να κουράζομαι... Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα δυσκολευόμουν τόσο πολύ... Αυτό το λιοντάρι ήταν ακούραστο...
"Μήπως κουραστήκαμε, μικρέ;"
"Χα... Θα ήθελες... Έχω πολύ δύναμη ακόμη... Δεν έχεις μόνο εσύ κατοικίδιο...
Mizu Mizu no... Dragon...!!!"
Το Tsunami Sword απορροφήθηκε από το σώμα μου και μετά την υδάτινη έκρηξη που ακολούθησε βγηκε ο δράκος...
"Νοιμιζεις ότι θα σε φοβηθώ;"
"Θα έπρεπε..."
Κατεύθυνα τον δράκο προς τον Mohji και λόγο του μεγάλου όγκου του νερού ο Mohji χτυπήθηκε άσχημα... Σηκώθηκε ξανά... Είχε ματώσει όλο του το πρόσωπο...
"Καλό χτύπημα, μικρέ...."
Εκνευρισμένος πήρα φορά και πήδηξα προς τον Mohji και με όλη μου την δύναμη πέταξα το Tsunami Sword καρφώνοντας το στον σβέρκο του λιονταριού του Mohji...

κάποια στιγμή ένας πειρατής πλησίασε τους πειρατές που ήταν μπροστά μας και τους είπε πως ο mohji έχανε στην μάχη απο το μικρό. για στάσου....ποιον έλεγαν μικρό? εγώ και ο J σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα και έτσι αρχίσαμε να ακολουθούμε το τσούρμο με τους πειρατές στην διαδρομή προς τον λόφο που είχε στημένη ο μπάγκι την σκηνή του και είχε και τα κανονιά με τα οποία βομβάρδιζε την πόλη.
αυτό που αντικρίσαμε όταν φτάσαμε επάνω ήταν απρόσμενο....ο γκοστ ήταν αυτός που έδινε μάχη!!!έβλεπα πως κάποιοι πειρατές είχαν αποφασίσει να πάρουν και αυτοί μέρος στην μάχη με σκοπό να δυσκολέψουν τον γκοστ!!!! κοίταξα τον j και χαμογέλασα πονηρά...και πιστεύω πως είχε καταλάβει τι σκόπευα να κάνω.τράβηξα το stealth katana και έτρεξα κατά επάνω τους.
<αυτή η μάχη είναι άνιση!!!!!οπότε θα πάρω και εγώ μέρος!!>είπα και πετσόκοψα 2 κλόουν.

ο j μπήκε και εκείνος στην μάχη και αρχίσαμε να σκοτώνουμε τον έναν μετα τον άλλο. τότε άκουσα μια δυνατή φωνή και ένα φρικιαστικό γέλιο μέσα απο την σκηνή!
<χαχχαχααχ dark assassin sakura...τι νομίζεις οτι κάνεις? νομίζεις πως μπορείς να με νικήσεις?????χαααααχαχαχαχαχαχα εσύ και το πλήρωμά σου θα πεθάνετε εδώ!!>
γύρισα και κοίταξα απότομα πίσω μου. μία σκιά εμφανίστηκε η οποία σιγά σιγά ερχόταν στο φως..ένας ψηλός και αρκετά 'σπουκι' ,όπως θα τον χαρακτήριζα, κλόουν εμφανίστηκε και κινήθηκε προς το μέρος μου. όλοι τριγύρω σταμάτησαν την μάχη και έμειναν να κοιτάνε αμίλητοι.
<Buggy. αλλού τις απειλές σου!> είπα ήρεμα καθώς πλησίαζα προς το μέρος του..τώρα η απόστασή μας ήταν μικρή. ο μπάγκι πήρε θέση μάχης και μου έκανε την πρώτη του επίθεση

<Bara Bara Punch>είπε και το χέρι του αποκολλήθηκε απο το σώμα του χτυπόντας με στο πρόσωπο...αλλά δεν ήταν αυτό το περίεργο...αλλά το οτι...ΕΊΧΕ ΙΔΙΟ ΦΡΟΎΤΟ ΜΕ ΕΜΕΝΑ!!!!ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!

<με εκπλήσεις...αυτή η μάχη θα είναι ενδιαφέρουσα!!!>είπα, σηκώθηκα όρθια και στάθηκα ακριβώς απέναντί του:
<Bara Bara no free drop!!>φώναξα και τα χέρια μου αποκολλήθηκαν και τον έπιασαν απο τον λαιμό ανεβάζοντας τον στα 4 μέτρα και πετώντας τον κάτω απότομα...εκείνος δεν πρόλαβε να αντιδράσει στο φρούτο μου...αλλά τώρα που ήξερε πως είχαμε το ίδιο φρούτο...η μάχη θα δυσκόλευε κατά πολύ...
παράλληλα όσο μας κοιτούσε το πλήρωμα του μπάγκο ο Gost και ο J είχαν βρει ευκαιρία να επιτεθούν και να σκοτώσουν αρκετούς απο το πλήρωμα του μπάγκι...

η μάχη μου με τον μπαγκι συνεχίζονταν για κανα μισάωρο χωρις κανένα αποτέλεσμα ομως..και οι δύο αποφεύγαμε τις επιθέσεις του άλλου....είχα αρχίσει να κουράζομαι και πάσχιζα να βρω έναν τρόπο να σκοτώσω τον μπάγκι...

"Βλάκα Gost!!! Ηλίθιε. Ανησύχησα. Είδα και εκείνο το κωλοόνειρο. ΓΙΑΤΙ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠ ΤΗ ΒΑΡΚΑ!!!" του φώναζα καθώς σκότωνα τον ένα πειρατή μετά τον άλλο με τα ξίφη μου.
"Ε, να... ήταν βαρετά στη βάρκα και αποφάσισα να σας ψάξω..."
"ΜΕ ΤΙ ΜΥΑΛΛΟ ΡΕ? ΕΣΥ ΧΑΝΕΣΑΙ ΣΤΑ 5 ΜΕΤΡΑ!!!"
"Δε χάνομαι... απλά.. εμμ... ξεχνιέμαι. Ναι."
"Kage no Tamashi! Δε συνεχίζω τη συζήτηση, αλλά λύσε μου μια απορία... τι είναι αυτή η γάτα εκεί?"
"Δεν είναι γάτα ηλίθιε!!! Είναι ο Richi μου. Και εσύ το χτύπησεςςςς!"
"Δεν το χτύπησα... τον σκότωσα. Έχει διαφορά." είπε με ένα βαριεστημένο ύφος.
" Δεν αντέχω άλλο. Πάω πιο μέσα να διαλύσω και καμιά σκηνή. ΜΗ ΧΑΘΕΙΣ ΠΑΛΙ!"
"ΟΚ!"
και με αυτά τα λόγια πήγα πιο βαθιά στη βάση του Buggy.

Στεκόμουν δίπλα από μια σκηνή και την περιεργαζόμουν για να δω πως θα τη διαλύσω με απλούς τρόπους. Ξαφνικά, ακούστηκε ένα τρίξιμο από πίσω μου. Γύρισα αστραπιαία και είδα έναν...
ας τον πούμε κλόουν πάνω σε μια ρόδα. Δεν μπορούσα να αντισταθώ και ξέσπασα σε γέλια.
"Πώς είσαι έτσι ρεεεεεεε?? Χαχαχαχαχα. "
"Άχρηστε πειρατή. Θα πεθάνεις απ'το σπαθί μου!" είπε εκνευρισμένα και μου επιτέθηκε. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν αρκετά γρήγορος με τη ρόδα, αλλά όχι πιο
γρήγορος από μένα. Απέφυγα αρκετά χτυπήματά του, αλλά δεν μπορούσα να σπαταλήσω άλλο
χρόνο εδώ.
"Θα πεθάνεις!!! Acrobat Sword Attack!!!" φώναξε και κάνοντας μερικά ακροβατικά προσπάθησε να με καρφώσει.
"Τι παριστάνεις; Δεν μπορείς να με νικήσεις. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θα σου δείξω λοιπόν τη διαφορά μας... Kage... Inparusu!!!
Η σκιά μου μίκρυνε και φαινόταν σαν ένας μαύρος κύκλος, όχι μεγαλύτερος απ'την παλάμη μου. Άπλωσα
το χέρι μου προς τον ακροβάτη και η σκιά μου εξφενδονίστηκε χτυπώντας τη δική του. Το σώμα του κλόουν πετάχτηκε στον αέρα και έπεσε μερικά μέτρα πιο πίσω, ενώ έφτηνε αίμα. Στη συνέχεια η σκιά μου
πήρε ξανά την κανονική της μορφή και συνέχισα να ψάχνω τρόπους για να καταστρέψω τις σκηνές.

Ο Richie ή όπως αλλιώς λεγόταν ήταν νεκρός... Είχε μείνει μόνο ο Mohji...
"Λοιπόν ήρθε η ώρα να πληρώσεις για τα εγκλήματα που έχεις κάνει..."
"Άσε να ζήσω σε παρακαλώ..."
"Για κανέναν λόγο..."
Πλησίασα το πτώμα του λιονταριού και τράβηξα το Tsunami Sword.
"Σε παρακαλώ..."
"Στην μνήμη του νεκρού αδερφού..."
Και εκείνη την στιγμή κάρφωσα το σπαθί μου στο στήθος του Mohji. Ύστερα, το τράβηξα ακούγοντας την τελευταία ανάσα του καθάρματος αυτού να βγαίνει μέσα από το σώμα του, μαζί με πόνο και αίμα. Έβαλα την ματωμένη λεπίδα στην θήκη της και προχώρησα προς την Sakura και τον J.

Καθώς πλησίαζα την Sakura με περικύκλωσαν γύρω στους 15 πειρατές... Έπεσαν όλοι πάνω μου απέφυγα γύρω στα δέκα χτυπήματα μα κάποια στιγμή κάτι με τρύπησε... "Μα πως;" Σκέφτηκα...
Όπλο από Sea Stone με είχε καρφώσει στην πλάτη και είχε βγει μπροστά στο στήθος... Ήταν λογικά στην καρδιά γιατί από εκείνη την μεριά έχει βγει η λεπίδα... Έπιασα τον άντρα που βρισκόταν από πίσω μου. Με την παλάμη μου έπιασα όλο του το πρόσωπο "Mizu Mizu no Yari..."
Το νερό διέλυσε το κρανίο του. Κοίταξα το έδαφος... Αίμα έσταζε από την πληγή ενώ η λεπίδα ήταν ακόμα μέσα μου. Ήξερα ότι θα πέθαινα, ήμουν έτοιμος όμως. Πίσω άφηνα δυο φίλους και μια οικογένεια... Με όλη μου την φωνή φώναξα:"ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!"
Όλα έσβησαν...

κάποια στιγμή είδα ένα τσούρμο ατόμων να πέφτει επάνω στον γκοστ...αλλά δεν ανισύχησα. ήξερα πως τους είχε.τότε όμως όλοι σιγά σιγά άρχισαν να απομακρύνονται απο αυτόν και ο ίδιος να βρίσκεται με ένα ξίφος καρφωμένο στο στήθος...Ω θεε μου!!!!!!
το πρόσωπό του είχε μια χλωμή σαστισμένη και παράλληλα λυπημένη έκφραση, είδα πως δάκρυσε και τα τελευταία του λόγια με διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα: ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!!!...τότε τα μάτια του άδειασαν και σωριάστηκε στο χώμα.
ένιωσα την αδρεναλίνη να ανεβαίνει μέσα μου και τ μυαλό μου να τρελαίνεται. δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό !!!

<GOOOOOOOOOST!!!!>ούρλιαξα με όλη μου την δύναμη.

ανάμεικτα συναισθήματα με είχαν πλημμυρίσει. θυμός, πόνος, και ενα μεγάλο ΓΙΑΤΙ.... ένιωθα να βγαίνω εκτός εαυτού και με έβλεπα να προσπαθώ απελπισμένα να απωθήσω η έστω να καθυστερήσω τον μπάγκι ώστε να φτάσω στον γκοστ.....δεν ήθελα να πεθάνει...δεν έπρεπε...
δεν καταλάβαινα τι έκανα και όλα γύρο μου τα έβλεπα θολά. έμοιαζε σαν μια αρχαία ελληνική τραγωδία που διεξάγονταν στο θέατρο, όλες οι κινήσεις της μάχης ρυθμικές να σου τρελαίνουν το μυαλό και το συναίσθημα της αδικίας να σε πνιγεί,αυτό το συναίσθημα...αχ αυτό το συναίσθημα που καταριόμουν μια ζωή,αυτό το συναίσθημα που με ακολουθούσε πάντα!!!!!χα και ήταν και η τραγική ειρωνεία....ποιος ήξερε την κατάληξη της μάχης? εγώ πάντως όχι.
δάκρυα κυλούσαν απ τα μάτια μου και τότε άκουσα τον j να ουρλιάζει για τον θάνατο του gost....

Τελικά, βρήκα εκρηκτικά μέσα στην σκηνή και αφού πήρα σπίρτο που βρήκα, τα άναψα.
Βγήκα τρέχοντας απ'την σκηνή, αλλά αυτό που είδα ήταν κάτι απίστευτο. Στάθηκα λίγα βήματα
μπροστά και η έκρηξη ακολούθησε, η οποία με πέταξε 3 μέτρα μπροστά. Σηκώθηκα δίχως να
με νοιάζει ο πόνος στην πλάτη μου. Κάτι προφανώς με είχε χτυπήσει, αλλά δεν με ενδιέφερε.
Μερικά μέτρα μπροστά μου κειτόταν ο Gost με ένα σπαθί καρφωμένο στο στήθος.
"Ε! Σήκω." του φώναξα. "Σταμάτα να παίζεις! Σήκω!!!"
Είχα χάσει τη ψυχραιμία μου. Ένιωθα κενός. Ένιωθα ότι ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου είχε
χαθεί. Ο φίλος με τον οποίο μεγάλωσα και πέρασα τα πάντα μαζί μου ήταν.. νεκρός;
Τράβηξα τα σπαθιά μου και έτρεξα προς το μέρος που ήταν σωριασμένος. Οι πειρατές του
Buggy προσπαθούσαν να με σταματήσουν, αλλά είτε με τα ξίφη μου είτε με τις δυνάμεις μου
σκότωνα τον ένα μετά τον άλλο. Έφτασα πάνω απ'το σώμα του Gost με μικρές γρατζουνιές και
μώλωπες και έμεινα να κοιτώ το χλωμό πρόσωπό του.

Το βλέμμα του ήταν αχανές και φαινόταν να κοιτούσε στο άπειρο. Δεν έβλεπα τίποτε γύρο μου,
μόνο το νεκρό φίλο μου. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου και ξέσπασα σε λυγμούς.
Δεν είχα ξανανιώσει τόσο μεγάλη θλίψη. Ακόμη κι όταν είδα να σκοτώνουν τους γονείς μου δεν
είχα νιώσει έτσι. Με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει, έκλεισα τα μάτια του και αφήνοντας το
σώμα του κάτω σηκώθηκα. Έσφιγγα με όλη μου τη δύναμη τα σπαθιά μου. Τόση, ώστε αίμα έσταζε απ'τα χέρια μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκούπισα τα δάκρυα μου. Ξάφνου, ένιωσα μια
σουβλιά στην πλάτη μου. Ένα ξίφος είχε καρφωθεί στο στέρνο μου. Γύρισα και είδα έναν κοντό
πειρατή με ένα μαντίλι στο κεφάλι του. Ένα πελώριο χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό
του και άρχισα να φωνάζει: "Τι έγινε; Θα πεθάνεις κι εσύ σαν σκουλήκι όπως ο φιλαράκος σου, μην ανησυχείς!"

Δίχως να με νοιάζει ο πόνος, γύρισα και τον αποκεφάλισα. Η θλίψη και ο πόνος για την απώλεια
του Gost είχε αντικατασταθεί από μίσος και θυμό. Ένα θυμό που όμοιό του δεν είχα ξανανιώσει.
"Χαχαχαχα! Άστε με να τον σκοτώσω εγώ, όπως ακριβώς σκότωσα και τον άλλο." ακούστηκε μια φωνή απ'το βάθος. Τα μάτια μου έγιναν δύο σχισμές. Ο δολοφόνος του
καλύτερού μου φίλου είχε φανερωθεί. Έτρεξα προς το μέρος του, ενώ οι υπόλοιποι πειρατές με
μαχαίρωναν και με πυροβολούσαν. Ένιωθα τις πληγές σε όλο μου το σώμα, αλλά δε θα σταμάταγα για τίποτα. Έπρεπε να τον σκοτώσω. Έπρεπε να τον διαλύσω. Δε θα επέτρεπα σε κανέναν να καυχιέται και να υποβιβάζει τον Gost. ΚΑΝΕΝΑΝ. Πέρασα γεμάτος πληγές απ'το πλήθος των πειρατών και βγήκα μπροστά σε έναν ψηλό άντρα με αφάνα.
"Όπα! Όπα! Χαλάρωσε... Δεν το κανα εγώ. Αυτός που τον σκότωσε είναι νεκρός.. Αλήθεια!!!" ούρλιαξε απεγνωσμένα ο πειρατής, αλλά ήταν πολύ αργά. Του κάρφωσα και τα δύο σπαθιά μου στο στήθος.

Η όραση μου άρχισε να χάνεται. Όλα θόλωναν γύρω μου. Ο όχλος των πειρατών ερχόταν προς τα πάνω μου. Ήξερα τι έπρεπε να γίνει. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμασταν μόνο εγώ κι ο Gost, ήταν
κι η Sakura που αν και καινούργια στην παρέα μας, δεν έπαυε να είναι φίλη μας. Έπρεπε να ευκολύνω το δρόμο της.
"Kage... Moji Retsu!!!"ούρλιαξα.
Την ίδια στιγμή η σκιά μου διαμελίστηκε και χωρίστηκε σε 10 περίπου μέρη, ενώ άρχισε να κινείται άτακτα. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Αυτή τη φορά δεν είχα αφήσει στο έλεος την
επίθεση. Την έλεγχα. Δεν είχα σκοπό να αφήσω κανέναν ζωντανό. Αν ήταν γραφτό να πεθάνουμε οι δυο μας, ας ήταν. Δε θα επέτρεπα όμως να μας ακολουθήσει κι η Sakura. Η σκιά μου άρχισε να κινείται με απίστευτη ταχύτητα καλύπτοντας μεγάλη έκταση. Είχε περάσει σχεδόν
απ' όλες τις σκιές των πειρατών που είχα στο οπτικό μου πεδίο, όταν ξαφνικά... πάγωσα.
Ένιωθα ένα μεγάλος βάρος να φεύγει. Τα τραύματα μου άρχισαν να με πονούν απίστευτα πολύ και πλέον όλα γύρω μου ήταν θολά. Ήξερα ότι θα πέθαινα. Έτσι κι αλλιώς, για να εκδικηθώ μπήκα στον όχλο τους. Αλλά έπρεπε να πάρω μαζί μου όσους το δυνατόν περισσότερους.

Ένιωσα την σκιά μου να επιστρέφει στη φυσιολογική της μορφή, ενώ ταυτόχρονα κι άλλα σπαθιά
να διαπερνούν το σώμα μου. Άπλωσα τα χέρια μου δίχως πλέον να βλέπω. Δίχως να έχω δύναμη και φώναξα "Kage Inparusu!!!
Άκουσα κάποιες κραυγές και μετά, όλα άρχισαν να χάνονται. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει, φώναξα
"Sakura! Ζήσε! Μην αφήσεις τον εαυτό σου να πεθάνει εδώ. Σε ένα τέτοιο μέρος. Φέρε εις πέρας τα όνειρά σου και τις υποσχέσεις σου."
Χαμογέλασα στο άκουσμα των λέξεων που άρθρωσα. Μου φάνηκε ότι τις είχα ξανακούσει. Διάφορες στιγμές απ'τη ζωή μου κυλούσαν μπροστά μου. Έβλεπα να παίζω με τον Gost, να εξασκούμαστε στο δάσος,
να μιλάμε καθισμένοι μπροστά στη φωτιά, να πίνουμε μπύρα στην ταβέρνα μετά το θάνατο του Higuma, να
συναντάμε την Sakura στην Shell Town...
Αυτά ήταν τα τελευταία πράγματα που "είδα" και μετά.... όλα σκοτείνιασαν.

ο J προσπαθούσε να με καλύψει και τα είχε καταφέρει πολυ καλά! λίγο ακόμα και θα τα καταφέρναμε...λίγο ακόμα σκεφτόμουνα και τότε το μεγαλύτερο πλήγμα ήρθε.
άκουσα τον καπετάνιο μου, τον φίλο μου, να μου λέει Sakura! Ζήσε! Μην αφήσεις τον εαυτό σου να πεθάνει εδώ. Σε ένα τέτοιο μέρος. Φέρε εις πέρας τα όνειρά σου και τις υποσχέσεις σου. και μετά να σωριάζεται με ένα χαμόγελο.....
<ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΧΙΙΙΙ ΜΗΝ ΜΕ ΑΦΗΝΕΤΕΕΕΕ.....σας παρακαλω...> ούρλιαξα και όλοι έμειναν να με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα

<ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕΕ ΟΛΟΙΙΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ!!!!!ΘΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΣΩ ΌΛΟΥΣ!!!!!!> ούρλιαξα και ήμουν εκτός εαυτού ένιωθα μια τεράστια ανακατωσούρα και πονούσα σαν να μου είχαν καρφώσει άπειρα μαχαίρια στην καρδιά. δεν υπήρχα πια εγώ αλλά ο άλλος μου εαυτός...

κάρφωσα με τα μάτια μου τον μπάγκι και εκείνος πάγωσε μπροστά μου. οι πειρατές του πληρώματος του άρχισαν να τρέχουν καταπάνω μου.

<ΒΑRA BARA NO......DECEPTION!!!!> ούρλιαξα και έκανα την επίθεσή μου αφήνοντας ένα τσούρμο πειρατές νεκρούς, αποκεφαλισμένους ή με κομμένα μέλη.

ξαναέριξα το βλέμμα μου στον μπάγκι και τότε εκείνος κατάλαβε.
ένιωθα έναν τρομερό ανεξέλεγκτο θυμό και μια τεράστια καταστροφική δύναμη να ξυπνάει μέσα μου. συσσώρευσα όλη μ την δύναμη στο χέρι μου και....\
<bara bara no....TOUCH OF DEATH!!!!> το κατάνα είχε γίνει ένα με το χέρι μου και εγώ καθώς έτρεξα προς το μέρος του έσκισα τον αέρα και μία δύναμη συμπιεσμένου αέρα τον χτύπησε και τον πέταξε μέτρα μακριά.

έτρεξα προς το μέρος του και πήγα απο πάνω του. άρχισα να τον χτυπώ στο πρόσωπο με μπουνιές καθώς ήξερα πως ήταν το μόνο που μπορούσε να τον επηρεάσει όπως και εμένα.
ήμουν ανεξέλεγκτη και ουρλιαζα κάθε φορά που τον χτυπούσα. ένιωθα τα κόκαλα του προσώπου του να σπάνε και οι γροθιές μου πονούσαν αφάνταστα αλλά δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τον πόνο που ένιωθα εσωτερικά. μου ερχόταν στο μυαλό τα λόγια του J. ζήσε
<ΘΑ ΖΗΣΩ ΓΙΑ ΣΑΣ!!!!ΘΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΣΑΣ!!!ΠΕΘΑΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΑ*&^%$#!!!!!> φώναξα και τράβηξα την το κατάνα και με την λαβή του χτύπησα το κεφάλι του μπάγκι με όλη μου την δύναμη. ένιωσα το κρανίο του να συνθλίβεται και εκείνος σταμάτησε να κουνιέται. δεν ένιωθα όμως καμία απολύτως ευχαρίστηση. τράβηξα το θροουινγκ ναιφ απο την ζώνη του και το έσφιξα στο αριστερό μου χέρι ενώ στο δεξί κρατούσα το stealth katana.

το συναίσθημα είχε ριζώσει για καλά μέσα μου και όλο φούντωνε.
έκλεισα τα μάτια μου και ένιωσα τους πειρατές του μπάγκι που είχαν απομείνει να με πλησιάζουν...ο πόνος μου ήταν αβάσταχτος και έκλαιγα με λυγμούς ένιωθα τα μαλλιά μου να σηκώνονται και το σώμα μου να εκρήγνυται μια πρωτόγνωρη δύναμη.
<bara bara no.....COUP!!!> φώναξα και έκανα την επίθεση χρισημοποιόντας και τα δύο μου όπλα. λίγα δεύτερα μετά όλοι ήταν νεκροί και εγώ έτρεξα προς τα σώματα του J και του gost.
ήταν πεσμένοι δίπλα-δίπλα και φαίνονταν ευτυχισμένοι. τα όπλα μου έπεσαν απο τα χέρια μου και γονάτισα πάνω από τα άψυχα σώματα τον δυο φίλων μου. οι λυγμοί ακολουθούσαν ο ένας τον άλλο και ένιωθα μέσα μου ένα τεράστιο κενό
γιατί....γιατί είμαι καταραμένη?γιατί να μην μπορώ να βρω την ευτυχία...?ΓΙΑΤΙ??????έπεσα απο επάνω τους και έκλαιγα τους παρακαλούσα να γυρίσουν πίσω να μην με αφήσουν. αλλά δεν με άκουγαν...είχαν ήδη φύγει...