[Τέλος] Είναι αλήθεια το τέλος;

Καθώς κοιμόνουν κάποιος ανέβηκε στην βάρκα άτσαλα και με ξύπνησε... Με μισάνοιχτο το μάτι είδα ότι δεν ήταν ούτε ο J. αλλά ούτε και η Sakura... Ήταν κάποιος ντυμένος με περίεργα ρούχα... Εμένα μου φάνταζε για κλόουν ή παλιάτσος... Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Εκείνη την στιγμή φώναξε:" Παιδιά υπάρχει κάποιος εδώ πάνω, άμα κάνουμε υσηχία δεν τον ξυπνήσουμε..."
"Τότε εσύ γιατί φωνάζεις, βρε ηλήθιε..."
"Για να σας πω να μην φωνάζεται.."
"Με το να φωνάζεις αναιρείς αυτό που λες..."
"Δεν σε καταλαβαίνω...."
Μετά από λίγη ωρα ενα αναφωνιτο ακουστηκε απο το ιδιο ατομο:
"Να εκεί από κάτω έχει ένα σεντούκι, στο πυδάλιο..."
Αυτομάτως κατάλαβα οτι μίλαγαν για τα λεφτά της Sakura...

Περίμενα μέχρι να κατεβούν έτσι ώστε να μην προκαλέσω καμιά ζημιά στην βάρκα. Έτσι λοιπόν περίμενα την κατάλληλη στιγμή αφού κατέβηκαν από αυτήν και απομακρύνθηκαν. Εκείνη την στιγμή εγώ κατέβηκα από την βάρκα την κατάλληλη στιγμή και στάθηκα σε μια απόσταση από πίσω τους.
"Που πάτε με το σεντούκι της φίλη μου;"
"Να... το πάμε μια βόλτα να πάρει αέρα..."
"Είστε πραγματικά πολύ ηλίθιοι..."
"Τι είπες;"
"ΑΑ.. Είστε και κουφοί τώρα..."
"Είσαι πολύ αγενής ξέρεις με τους ξένους...Να το προσέξεις..."
"Ευχαριστώ πολύ... Δεν θα πάρω.. Λοιπόν έχετε 3 ολόκληρα δευτερόλεπτα να αφήστε το σεντούκι και να εξαφανιστείτε...
3..2... Ακόμα να φύγετε;;..."
"Νίκησε μας και βλέπουμε για το σεντούκι..."
"...1... Σας προειδοποίησα.."
"Δεν μπορείς να μας κάνεις κάτι... Είμαστε οι Buggy Pirates!!!!"

"Και εγώ είμαι ο Gost των Unforgiven Pirates..."
Mizu Mizu no Yari!!!!
Μια λόγχη από νερό βγήκε από το χέρι μου και με τεράστια ορμή χτύπησε τον έναν ληστή στο στέρνο και έπεσε κάτω νεκρός...Ύστερα τράβηξα το Tsunami Sword και μπλόκαρα την επίθεση ενός από τους πειρατές... Τον έσπρωξα πίσω με το σπαθί μου και με μια κίνηση του σπαθιού μου τον έκοψα οριζόντια στο στομάχι... Είχαν μείνει 3 όρθιοι... 'Ένας ακόμα πειρατής μου όρμησε και τον χτύπησα στην κοιλιακή χώρα με το γόνατο... Ακουμπώντας το χέρι μου στην πλάτη του όπως ήταν σκυφτός φώναξα:Mizu Mizu no Pound Cannon"
Ένας πίδακας από νερό σώριασε στο έδαφος τον πειρατή με μεγάλη δύναμη... Οι δύο άλλοι πειρατές μείνανε πίσω κατατρομαγμένοι...
"Μην... μμ.. μας πειράξεις..." Είπε ο ένας με τρεμουλιαστή φωνή...
"Δεν θα σας πειράξω αρκεί να προσέχετε την βάρκα και το σεντούκι..."
"Ναι, μάλιστα, ότι θες κάλε μου άνθρωπε...."
"Έτσι μπράβο τα καλά παιδάκια... Εγώ τώρα φεύγω..."

Ένας άνδρας με κουρελιασμένα ρούχα καθόταν σε μία κουνιστή πολυθρόνα και κρατούσε ένα παιδικό ξύλινο μουσικό κουτί. Φαινότανε χαμένος σε έναν δικό του κόσμο και ήμουν σίγουρη πως έκλαιγε. Κινούσε αργά την πολυθρόνα και σιγοτραγουδούσε το νανούρισμα...το ίδιο νανούρισμα... Το ίδιο που μου τραγουδούσε η μητέρα μου.. Ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό μου αλλά τον κατάπια και συνέχιζα να κοιτάζω γύρο μου.
Δίπλα του υπήρχε ένα περίτεχνο ξύλινο τραπεζάκι με σκαλιστά σχέδια και επάνω του ένα μεγάλο λευκό κερί που σιγοέλιωνε και κατέστρεφε το τραπεζάκι-αντίκα καθώς έτρεχε επάνω του. Πήρα την πρωτοβουλία και πέρασα μέσα. Ο περίεργος άνδρας χαμένος στις σκέψεις του δεν με είχε ακούσει. στην αριστερή πλευρά υπήρχε ένα παλιό κρεβάτι με μάλλινες κουβέρτες επάνω, ακόμα υπήρχε μία ξύλινη βιβλιοθήκη με τζαμαρία η οποία ήταν γεμάτη μέσα με δερματόδετους τόμους. Το δέλεαρ ήταν μεγάλο. Πλησίασα τον άνδρα, πήρα μια βαθιά ανάσα και του είπα..\

<γεια σας..συγγνώμη που μπήκα απρόσκλητη μέσα αλλά δεν υπάρχει κανένας κάτοικος σε αυτή την πόλη και όταν είδα το κερί στο παράθυρο δεν άντεξα να μην κοιτάξω αν υπάρχει κάποιος ζωντανός εδω...>
η μουσική σταμάτησε και ο άνδρας με μία βαριά και βραχνή φωνή μου απάντησε χωρίς να με κοιτάξει
<φύγε απο το νησί πριν να είναι αργά. αυτός ο κλόουν θα σε κάνει να ζήσεις έναν εφιάλτη.>
κλόουν? είπε κλόουν???!!!πρέπει να εννοούσε τον μπάγκι, σκέφτηκα..
αφού πήρα άλλη μία ανάσα τον κοίταξα και του απάντησα
<είμαι εδώ για να σκοτώσω τον μπάγκι! έχω έρθει με το πλήρωμά μου!>

ο άνδρας πάγωσε για μερικά δευτερόλεπτα, μετά σηκώθηκε αργά και πλησίασε προς το μέρος μου. καθώς βρισκόταν στην σκιά δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του, αλλά όταν πλησίασε στο φως αντίκρισα ένα θέαμα αποκρουστικό! το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο απο εγκαύματα!
τότε έκανα αυτόματα έναν όχι και τόσο ευχάριστο συνειρμό: το παιδάκι που είχα βρει νορίτερα απανθρακωμένο προφανώς σχετίζονταν άμεσα με αυτόν τον άνδρα....μπορεί να ήταν και κόρη του! ω θεε μου πόσο πόνο πρέπει να είχε περάσει αυτός ο άνθρωπος...
ήρθε προς το μέρος μου, με έπιασε από το μπράτσο αρχίζοντας να με ταρακουνάει και να μου φωνάζει!
<κοριτσάκι σου είπα να φύγεις!!! αλλιώς θα πεθάνετε και εσύ και οι υπόλοιπη του πληρώματός σου!!>μου είπε και στα μάτια του διέκρινα τον πόνο και την απελπισία...
<άσε με!!!!!μην με αγγίζεις!!> του φώναξα και έκοψα το χέρι μου απο τον ώμο με αποτέλεσμα αυτός να πέσει στο πάτωμα ουρλιάζοντας:
<ααα!! είσαι ένα τέρας!!!!είσαι σαν και αυτόν!! μην με πειράξεις!!!> είπε τρομαγμένος ο άνδρας με την ίδια έκφραση στο πρόσωπό του...

<τι? τι είπες? τι εννοείς με το 'σαν αυτόν'?! εγώ δεν είμαι σαν αυτό το τέρας!!!>του φώναξα και πλησίασα προς το μέρος του, εκείνος όμως σύρθηκε προς τα πίσω μέχρι που η πλάτη του ακούμπησε στον τοίχο. έχωσε το πρόσωπό του ανάμεσα στα γόνατά και έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του, ο τύπος έτρεμε!
<μη...μη με πειράξεις....> μου είπε ξανά με μία φοβισμένη φωνή. το περίεργο ήταν το ότι με φοβόταν τόσο πολύ...! ενώ δεν του είχα κάνει κάτι...
<δεν θα σε πειράξω...θες να μου πεις τι συνέβηκε σε αυτό το μέρος? τον ρώτησα καθώς γονάτισα μπροστά του. αυτός με κοίταξε δειλά και μου είπε
<όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια... ένας πειρατής εν ονόματι μπάγκι επιτέθηκε στο χωριό μας και άρχισε να το λεηλατεί...> άρχισε να μου διηγείται με σπαστή φωνή. και που και που έβηχε σαν να επρόκειτο να πεθάνει...

σήκωσε τα μάτια μου προς εμένα και συνέχισε...
< οι πολίτες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, μαρίνς δεν έρχονταν και ο μπάκγι με τους πειρατές του άρχισαν να σκοτώνουν τους πολίτες που αρνούνταν να τους δώσουν τα λεφτά τους..>σταμάτησε απότομα καθώς άρχισε να βήχει και πάλι. εγώ άναψα ένα τσιγάρο..
<συγνώμη που σας διακόπτω αλλά...είδα ένα πτώμα κάτω...> είπα και ο άνδρας κοκάλωσε.
μετά με κοίταξε με ένα ψυχρό σαστισμένο βλέμμα και μου είπε
<ναι...θα φτάσω και εκεί....ο καιρός περνούσε και η κατάσταση με τους πειρατές όλο και χειροτέρευε, έτσι πολλοί κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν το νησί μας και με τον καιρό έμειναν ελάχιστοι....με λένε Daiki και είμαι ο μοναδικός κάτοικος της πόλης..μένω εδώ για 2 λόγους πρώτα απ όλα γιατί αγαπώ αυτό το μέρος, το οποίο είναι η μόνη μου παρηγοριά και γιατί.....> του κόπηκε η φωνή και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα..

<γιατί δεν θέλω να αφήσω την κόρη μου...αυτό το τέρας ο μπάγκι το έκανε αυτο....ένα πρωί είχαμε πάει στην πόλη για πάρουμε κάποια τρόφιμα και...και τότε συνέβηκε.μία κανονόμπαλα του μπάγκι ήρθε απο το πουθενά και έπεσε αρκετά κοντά μας...ακούστηκε ένα φρικιαστικό γέλιο και το μέρος άρχισε να πιάνει φωτιά.η κόρη μου είχε χάσει το αρκουδάκι της και δεν με άφηνε να την πάρω μακριά απο εδω, όχι αν δεν το έβρισκε.σε κάποια φάση ξεγλίστρησε απο την αγκαλιά μου και έτρεξε κατευθείαν μέσα στις φλόγες για να σώσει το αρκουδάκι της...εγώ έτρεξα και την έβγαλα...αλλά ήταν ήδη πολύ αργά..> η φωνή του έτρεμε και τώρα ο περίεργος άνδρας έκλαιγε...
<καταλαβαίνω τον πόνο σας...θέλω όμως να βοηθήσω...θέλω να σκοτώσω αυτό το τέρας..> του είπα και πραγματικά τον λυπόμουν...ο άνδρας έκλαιγε και εγώ αυθόρμητα τον αγκάλιασα, χωρίς να πω κάτι...απλά τον αγκάλιασα..

λίγη ώρα αργότερα, αφού τον ηρέμησα του ζήτησα να μου πει που θα βρω τον μπάγκι και εκείνος μου αποκάλυψε πως αράζει μέσα στις σκηνές του στο κέντρο της πόλης.αυτή η πληροφορία μου ήταν πολύ χρήσιμη καθώς θα μπορούσα να τους αιφνιδιάσω..
αφού χαιρέτησα τον περίεργο άνδρα τον άφησα στην μοναξιά του και έφυγα απο το σπίτι. πήρα τον δρόμο του γυρισμού προς την βάρκα..
κατά περίεργο τρόπο αυτός ο άνδρας με είχε αγγίξει...αναρωτιόμουν πως στο καλό είχε αντέξει όλων αυτόν τον καιρό μόνος του εδώ..αυτομάτως μου ήρθε στο μυαλό ο αδελφός μου...να ήταν καλά άραγε?πως θα ήταν αμα τον έχανα?...κούνησα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά για να βγάλω τις αρνητικές σκέψεις απο το μυαλό μου..
μέσα μου ένιωθα σχετικά ευτυχισμένη που επιτέλους είχα βρει ένα πλήρωμα με το οποίο θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο...ήταν καλά παιδιά κια τους συμπαθούσα. ο καθένας τόσο ξεχωριστός αλλά παράλληλα ήταν ίδιοι...ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον...
εξαιτίας των σκέψεων που τριγύριζαν στο μυαλό μου δεν είχα καταλάβει καν πότε είχα φτάσει σχεδόν στο λιμάνι..έστριψα στο τελευταίο στενάκι αριστερά και άρχισα να ακολουθώ τον λιθόστρωτο πεζόδρομο που θα με οδηγούσε εκεί

4 άτομα βρέθηκαν στο δωμάτιο, ένας ψηλός άντρας με μαύρα μαλλιά, το κοριτσάκι που είχα είχα δει προηγουμένως, μία ηλικιωμένη γυναίκα με ένα πιστόλι στο χέρι της και ένα μικρό αγοράκι
περίπου 7 χρονών που στεκόταν πίσω απ' τον άντρα, ο οποίος προφανώς ήταν ο πατέρας του.
Ήταν επιφυλακτικοί απέναντί μου και φαίνονταν φοβισμένοι.
"Ποιος είσαι και τι θες από μας;"
"Ονομάζομαι J. και είμαι πειρατής. Δεν ήρθα εδώ με σκοπό να βλάψω κανέναν. Απλά ήρθαμε με το πλήρωμά μου για να ανεφοδιαστούμε, αλλά η περιοχή είναι ερημωμένη.
Θα μπορούσατε να μου πείτε που μπορώ να αγοράσω τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο;"
"Πειρατής; Δεν ήρθες για κακό; Όλοι έτσι λένε και μας αφανίζετε όλους μετά, όπως αυτός ο κλόουν. Χάσου από δω!" φώναξε η ηλικιωμένη γυναίκα και
με σημάδεψε με το όπλο της.
"Όπως είπα, δεν έχω σκοπό να βλάψω κανέναν. Ουσιαστικά, πειρατής έγινα αναγκαστικά αλλά δεν σας ενδιαφέρει αυτό. Είπατε κάτι για έναν πειρατή κλόουν,
μπορείτε έστω να μου πείτε γι' αυτόν;"
"Είναι ένας δαιμονικός πειρατής που όλο το πλήρωμά του είναι κλόουν. Ήρθε στο νησί μας και διέλυσε τις πόλεις και τις ζωές μας." πετάχτηκε το κορίτσι που είχα ακολουθήσει.
"Το όνομά του;"
"Buggy!"
"ΟΚ! Αν το βρω, θα τον σκοτώσω για σας!" και με ένα πλατύ χαμόγελο,
γύρισα την πλάτη μου και βγήκα απ'το σπίτι.

Αφού δεν έμαθα από που να αγοράσω προμήθειες, αποφάσισα να πάω προς το βορά.
Λίγο πριν ξεκινήσω, το μικρό αγοράκι ήρθε και γραπώθηκε απ το παντελόνι μου.
Στην πόρτα του σπιτιού πίσω μου, η ηλικιωμένη γυναίκα φαινόταν αναστατωμένη.
Το αγόρι με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα και μου είπα:
"Αλήθεια θα τον σκοτώσεις;"
Του χαμογέλασα και του είπα: "Φυσικά! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέφει
τις ζωές των άλλων. Αυτό είναι ένα μάθημα που πήρα όταν ήμουν λίγο
πιο μεγάλος από σένα."
Εκείνη τη στιγμή, άρχισε να κλαίει και με αγκάλιασε. Τον χαϊδεψα στο κεφάλι και
ξεκίνησα το περπάτημα. "Περίμενε!!!" ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.
Γύρισα να δω ποιος με φώναξε και είδα τον πατέρα του παιδιού.
"Για κάποιο λόγο... σε εμπιστεύομαι. Πολύ καλά, θα σου πω που μπορείς
να πάρεις τρόφιμα για το πλήρωμά σου. Ως αντάλλαγμα, θα μας απαλλάξεις από
την παρουσία του Buggy."
"Μα, όπως είπα πριν. Αυτό θα το κάνω ήδη!!!" απάντησα με ένα χαμόγελο.

"Πάμε μέσα να σου εξηγήσουμε τι έχει γίνει."
Τον ακολούθησα και μπήκαμε όλοι μαζί στο σπίτι. Μπήκαμε στο δωμάτιο και στη συνέχεια ο άντρας, άνοιξε την καταπακτή και κατεβήκαμε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο.
Ήταν αρκετά μεγάλο και χωρούσε άνετα 4 άτομα όπως εκείνους.
Είχε αρκετά φανάρια και δαυλούς, τα οποία έκαναν το υπόγειο δωμάτιο πολύ φωτεινό και ζωντανό. 2 μεγάλα κρεβάτια βρίσκονταν στην μία άκρη του δωματίου,
ενώ στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι. Πάνω του υπήρχαν λερωμένα πιάτα
και πολλά σκόρπια χαρτιά, τα οποία πρέπει να ήταν αρχεία της πόλης.
4 καρέκλες ήταν γύρο απ' το τραπέζι και στη γωνία αριστερά της πόρτας υπήρχε
ένα σκαμπό με φάρμακα. Απ'ότι φαίνεται, ζούσαν εδώ αρκετό καιρό και ήταν έτοιμοι για ενδεχόμενους κινδύνους. Η ηλικιωμένη πέρασε μπροστά μου και σηκώνοντας το τραπεζομάντιλο, αποκάλυψε μια μεγάλη στοίβα με πυρομαχικά.
Άφησε το πιστόλι εκεί και έκατσε σε μία απ'τις καρέκλες. Το ίδιο έκαναν ο πατέρας και
το κορίτσι, ενώ το αγόρι έκατσε στο πάτωμα τραβώντας μου την καρέκλα.
Δεν αρνήθηκα την ευγένειά του και έκατσα. Έτσι, περίμενα να μου διηγηθούν
τα γεγονότα που έλαβαν μέρος σ'αυτή την πόλη.

"Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου 3 χρόνια. Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες και
ο κόσμος έκανε τις δουλειές του. Όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει,
ένα πειρατικό πλοίο ήρθε στην πόλη και δημιούργησε φασαρίες. Αυτός ήταν ο Buggy.
Ένας πειρατής κλόουν, ο οποίος ήταν μέλος στο πλήρωμα του Βασιλιά των Πειρατών,
Gol D Roger! Είπε ότι ήρθε για να ανεφοδιαστεί και να πάει στην Grand Line,
αλλά όταν έμαθε για τα πλούτη του νησιού αποφάσισε να εγκατασταθεί.
Έτσι ξεκίνησε να μας λεηλατεί και να μας κλέβει τις περιουσίες μας. Αφού μας τα πήρε όλα, είχε κι άλλες απαιτήσεις και άρχισε να μας σκοτώνει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα
να φύγουν πολλοί κάτοικοι από δω και να χάσουν τη ζωή τους πολλοί άλλοι!"
"Και εσείς γιατί μείνατε;"
"Να... υπάρχει κάτι που έχω να κάνω και συμφώνησαν όλοι σε αυτό. J σωστά;"
"Ναι"
"Ονομάζομαι Boodle! Από δω η μητέρα μου Yao, η κόρη μου Hiro και ο υιός μου Hideki. Μείναμε εδώ για να προσέχουμε ένα σκύλο."

" Πλάκα μου κάνεις;;; Μείνατε εδώ, υπομένοντας τόσες δυσκολίες για έναν σκύλο;"
"Δεν είναι τόσο απλό. Κάποτε ο αδερφός μου είχε ένα μαγαζί με τροφές για ζώα. Έπρεπε να φύγει για κάποιες δουλειές έξω απ΄το νησί και έβαλε τον σκύλο του
να προσέχει το μαγαζί του. Δυστυχώς, ο αδερφός μου πέθανε σε εκείνο το ταξίδι
και ο σκύλος του συνεχίζει να προσέχει το μαγαζί παρ'όλες τις δυσκολίες.
Το θεωρώ άτιμο να αφήσω τον σκύλο αυτό μόνο του απέναντι σε τέτοιους κινδύνους.
Στην τελική, συνεχίζει να προσέχει το μαγαζί του νεκρού αδερφού μου,
άρα είναι καθήκον μου να το προστατεύω κι εγώ."
"Μάλιστα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι με εκπλήσει το γεγονός αυτό.
Πόσο καιρό έχει πεθάνει ο αδερφός σου;"
"40 χρόνια τώρα."
"Π...Πώς; Θες να μου πεις ότι ο σκύλος έχει ζήσει για τόσο πολύ;
Αυτό είναι αδύνατον."
"Δε ξέρω πώς, αλλά ναι... ισχύει! Ο σκύλος αυτός έχει ζήσει
4 φορές παραπάνω από τα υπόλοιπα σκυλιά."

Λοιπόν όταν ξεκίνησα από την βάρκα, κατευθύνθηκα προς άγνωστη κατεύθυνση μήπως βρω κάποιο από τα παιδιά. Περπάτησα για κανένα μισάωρο... καμιά τύχη... Βέβαια όλη η πολύ φαινόταν ίδια, σε κάθε τέταρτο στενό συναντούσα τα ίδια πράγματα...Πολύ Περίεργα... "Μήπως είναι λαβύρινθος;".. Σκέφτηκα... Έρημη φάνταζε η πόλη... Παντού σημάδια από κανονιές... Το τοπίο θύμιζε πεδίο μάχης... Κάποια σπίτια καμμένα αλλά βομβαρδισμένα... Η πόλη πρέπει να πέρασε έναν μακρόχρονο πόλεμο...
"Μα γιατί δεν υπάρχει κανένας στους δρόμους; Γιατί όλα τα μαγαζιά της πόλης είναι κλειστά;" Τέτοιες και άλλες πολλές σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου οσο περπάταγα ανάμεσα στα καταστρεμένα κτήρια της πόλης...[code]

Καθώς περπάταγα μέσα στην πόλη... Μια έντονη μυρωδιά... Μύριζε κάτι ωραίο... Μύριζε κουλούρια... Πωωω... τι γλυκιά μυρωδιά... Ακολούθησα την μυρωδιά μα βγήκα σε αδιέξοδο...
Κοίταξα γύρω μου... Μα δεν έβλεπα κάτι... Ύστερα από λίγη ώρα μια πόρτα άνοιξε στον δεξιό τοίχο.. μια νεαρή κοπέλα άνοιξε την πόρτα και μου είπε:
"Ποιός είσαι και τι ξαχνεις εδω περα;"
"Μια μυρωδιά... Μου μυρίζει κουλούρια.."
"Κουλούρια εε; Για πλησίασε λίγο στην πόρτα και πες μου αν μυρίζει πιο έντονα..."
Καθώς πλησίαζα η μυρωδιά γινόταν όλο και πιο έντονη...
"Ψήνεις κουλούρια;"
"Ναι..."
"Έχεις και άλλα;;;"
"Ναι πολλά... Αν θες έλα να φας.."
Έτσι αποφάσισα να μπω...

Αυτή η όμορφη χαριτωμένη κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά μου έδειξε μια καρέκλα και ευγενικά μου ζήτησε να κάτσω... Μετά από λίγα λεπτά ήρθε με μια πιατέλα γεμάτη κουλούρια και έκατσε δίπλα μου. Με ρώτησε:
"Σου αρέσουν;"
"Μλαι..."(Ναι...) είπα με το στόμα μου γεμάτο...
Γέλασε κρυφά μέσα στην χούφτα των χεριών της...
"Χαίρομαι.."
Αφού τελείωσα το μασούλημα την ρώτησα:
"Τι έχει γίνει μέσα στην πόλη;" Η κοπέλα έμεινε σιωπηλή...
"Πες μου σε παρακαλώ..."
Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια της...
"Μην κλαις... Έχεις πολύ ωραίο πρόσωπο μην κλαις..."
"Δεν μπορώ..."
"Πες τι σε στεναχωρεί;"
"Αυτό το κάθαρμα..."
"Ποιος; Πες μου..."
"Ο Buggy..."
Για λίγο σώπασα...
"Τι σου έκανε;"
"Ο ίδιος τίποτα... Ένα από τα τσιράκια του.... Ο Mohji.."
"Τι σου έκανε..."
"Σε εμένα τίποτα... Στον αδερφό... Τον σκότωσε..."
"ΤΙ; Πως τολμάει... Να σπάει τον ιερότερο δεσμό..."
Εκείνη την στιγμή ένιωσα μια απέχθεια προς το πρόσωπο αυτού, του Mohji...
"Θα πάρω εκδίκηση... Για εσένα..."
"Όχι δεν μπορείς είναι πολύ δυνατός.. Είναι θηριοδαμαστής και έχει για κατοικίδιο ένα υπερτροφικό λιοντάρι του όποιου τα νύχια έσκισαν το κορμί του αδερφού μου..."
Αυτά είπε και λύθηκε στα κλάματα...

"Μην κλαις..". Της είπα...
"Πάω σε μια δουλειά.... Δεν θα αργήσω... Απλά πες μου που βρίσκονται αυτοί οι πειρατές..."
"Όχι, δεν σε αφήνω να σκοτωθείς..."
"Δεν είμαι τόσο αδύναμος όσο φαίνομαι..."
"Μα... ο Buggy..."
"Δεν με ενδιαφέρει ο Buggy..."
"Τότε;"
"Αυτός ο Mohji... Δεν μπορείς να με σταματήσεις... Για αυτό απλά πες μου..."
"Είναι στην κορφή του λόφου που δεσπόζει πάνω από την πόλη μας εκεί ο Buggy έχει μαζέψει όλο το πλήρωμα του και εκεί ακόμα βρίσκεται και το μεγάλο του κανόνι... Που βομβαρδίζει κατά καιρούς την πόλη..."
"Ευχαριστώ πολύ αυτά ήθελα να μάθω..."
Έβαλα το Tsunami Sword στην πλάτη και βγήκα από το σπιτάκι... Καθώς απομακρυνόμουν άκουσα την μικρή αυτή χαριτωμένη κοπέλα να λέει:
"Να προσέχεις... Είναι επικίνδυνος ο κόσμος..."
Γύρισα και της είπα:"Ο κόσμος να προσέχει εμένα... Είμαι χειρότερος από εκείνον..."
Και έτσι ξεκίνησα για τον μεγάλο λόφο...

Καθώς βγήκα από το σπίτι γύρισα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά για να δω που είναι ο λόφος, αφού τον εντόπισα ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα εκεί. Μετά από κανένα 15λεπτο περπάτημα στα δεξιά μου μια τεράστια κόκκινη μπάλα από κανόνι εξεράγει καταστρέφοντας μεγάλο μέρος από 3 σπίτια και ένα ολόκληρο το ισοπέδωσε... Η κανονιά αυτή ήρθε από τον λόφο... Ήταν αυτός ο αναθεματισμένος Buggy. Σοκαρισμένος από το θέαμα συνέχισα τον δρόμο μου προς τον Buggy και αυτόν, τον ξεδιάντροπο, τον Mohji... Πόσες αθώες ψυχές πέθαναν εδώ από αυτές τις βόμβες δεν ξέρω... Αυτό σκέφτηκα και μερικές στιγμές αργότερα ξεκίνησα να τρέχω προς τον λόφο αποφασισμένος να βάλω ένα τέλος ανεξάρτητα από τις συνέπειες... Για το καλό όλων....

"Απίστευτο. Και μείνατε εδώ για να τον προστατέψετε ε; Είστε πολύ καλοί άνθρωποι!"
"Η αλήθεια είναι ότι δε μείναμε μόνο γι αυτόν. Στα θύματα των επιδρομών του Buggy, βρισκόταν και η γυναίκα μου. Δε θα επιτρέψω σε αυτό το απόβρασμα να ζήσει.
Δε ξέρω πώς, αλλά κάποια μέρα,πίστευα ότι θα τον σκότωνα. Παρ'όλα αυτά, όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα. Βλέπεις, έχει φάει ένα φρούτο του διαβόλου.
Bara Bara no Mi λέγεται και δε γίνεται να τραυματιστεί από μαχαίρια ή σπαθιά.
Έτσι βρήκαμε όπλα και όταν τον ξανά συναντήσω.."
"Τι είπες μόλις τώρα; Ξανά πες μου το όνομα του φρούτου του."
"Bara Bara no Mi! Γιατί;"
"Αδύνατον! Αυτό είναι αδύνατον."
"Τα φρούτα του διαβόλου είναι μοναδικά στον κόσμο. Δε γίνεται κάποιος να έχει κοινό φρούτο με κάποιον άλλο. Προφανώς θα κάνει λάθος. Αν ισχύει τότε κάτι δεν πάει καλά. Δεν είναι εφικτό αυτός ο Buggy να έχει τις ίδιες δυνάμεις με την Sakura!"

"Συμβαίνει κάτι;"
"Όχι... όχι.. όλα καλά."
"Λοιπόν, σου διηγήθηκα τα περιστατικά που έλαβαν μέρος στο νησί μας. Μου είπες ότι
έψαχνες ένα μαγαζί για να αγοράσεις προμήθειες. Η τοποθεσία του βρίσκεται δίπλα στο μαγαζί
που φυλάει ο Chou-Chou. Έτσι λέγεται ο σκύλος."
"Ωραία. Θα ξεκινήσω αμέσως. Εάν πετύχω κανέναν απ'το πλήρωμα του κλόουν,
θα τον στείλω να κάνει παρέα με τα ψάρια!" και κατευθύνθηκα προς την έξοδο.
"Όχι! Περίμενε! Δεν είναι τόσο απλό. Ο Buggy ξέρει ότι έχουν επιζήσει μερικοί κάτοικοι και
έχει βάλει φρουρά. Ανά ώρα, ένας απ'τους φρουρούς πάει στη βάση του και τον ενημερώνει.
Ακόμα και αν μπορείς να τους νικήσεις, δε θα έχεις ελπίδα μπροστά σε ένα ολόκληρο
πλήρωμα πειρατών."
"ΟΚ! Θα το λάβω ως προειδοποίηση. Λοιπόν, ξεκινάω. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες!"
"Καλή τύχη!"
"Χαχαχα! Δεν τη χρειάζομαι!" τόνισα καθώς ανέβαινα τις σκάλες.

Λίγα μέτρα με χώριζαν από το να φτάσω στην κορυφή του λόφου... Εκείνη την στιγμή η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή... Δεν ήξερα τι με περίμενε μα η αποφασιστικότητα μου να φέρω εις πέρας τους στόχους μου με βοήθησε να πλησιάσω ακόμα πιο κοντά... Με το που βγήκα στο ξέφωτο είδα πολλούς άντρες να πίνουν και να τρώνε και στο βάθος δίπλα σε ένα τεράστιο κανόνι υπήρχαν τρεις σκηνές.... Στην μεσαία και στην πιο μεγάλη από τις τρεις απεικονιζόταν μια πειρατική σημαία κλόουν... Περίεργο έμβλημα για πειρατικό πλήρωμα... Μάζεψα όλο το θάρρος μου και φώναξα...
"MOHJIIII!!!!!!!!!!"
Εκείνη την στιγμή όλοι σώπασαν και γύρισαν προς το μέρος μου... Και άρχιζαν να γελάνε...
Λέγανε που πάω και πόσο ρεζίλι είμαι και γενικότερα με γιουχάρανε... Μετά από μερικά δεύτερα βγήκαν από τις σκηνές 3 άντρες... Ήταν ο ένας ντυμένος κλόουν, ήταν ένας πάνω σε μια ρόδα, ακροβάτης μάλλον και ήταν ένας όπου ήταν πάνω σε ένα λιοντάρι, αυτός ήταν ο Mohji....

Ο Mohji άρχισε να με πλησιάζει... Το λιοντάρι του άρχισε να με μυρίζει, τότε του είπα:
"Πάρε το βρομόγατο από την μούρη μου..."
Εκείνη την στιγμή το λιοντάρι βρυχήθηκε και ο Mohji μου απάντησε
"Μην μου πας κόντρα... Μικρέ..."
"Δεν είμαι μικρός..."
"Mizu Mizu no Pound Cannon"
Το λιοντάρι πήδηξε αποφεύγοντας την επίθεση μου...
"Είσαι γρήγορος..." Σχολίασα...
"Μην είσαι τόσο αφελής... Είμαι πολύ πιο έμπειρος από εσένα..."
"Δεν μας παρατάς... Εγώ εδώ ήρθα να πάρω την ζωή σου..."
"Χα!Χα! Είσαι πολύ μικρός για να μιλάς έτσι..."
Έβγαλα το Tsunami Sword από την θήκη του και του είπα:
"Ετοιμάσου να πεθάνεις..."

Βγήκα απ'το σπίτι και ξεκίνησα για τη βάρκα μας. Σκαρφάλωσα τα μπάζα και έστριψα δεξιά για
την πλατεία. Σε λίγα λεπτά ήμουν εκεί αντικρίζοντας το ίδιο αισχρό θέαμα.
Συνέχισα την πορεία μου ακάθεκτος μέχρι που έφτασα στο λιμάνι. Κάτι ήταν ασυνήθιστο όμως. Ναι όντως, έλειπε η βάρκα...
"ΠΩΩΩΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ!? GOSTTTTT ΘΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΗ ΜΟΥΡΗ!"
Εκείνη τη στιγμή 3 άντρες εμφανίστηκαν απ'το δίπλα στενό και με περικύκλωσαν.
"Τι κάνει ένα παιδάκι σαν εσένα στα λημέρια των Buggy Pirates? Πρέπει να σου μάθουμε ένα μάθημα!"
"3 πράγματα. Έχω νεύρα, είμαι σχεδόν ενήλικος και φυσικά παρά είστε ζώα! Φύγετε απ'τη μέση!" φώναξα ρίχνοντας μια γροθιά στον πειρατή δεξιά μου.
Ύστερα έσκυψα και ξεθηκώνοντας το Kage no Tanken, το έμπηξα στο στήθος του άλλου πειρατή. Τώρα ήμασταν ένας εναντίον ενός. Ο πειρατής εκνευρισμένος έκανε την πρώτη κίνηση και τραβώντας το σπαθί του, προσπάθησε να με κόψει. Απέφυγα το χτύπημά του και αστραπιαία, τον έκοψα στο λαιμό με το Kage no Tanken. Αφού σκούπισα το αίμα απ'το στιλέτο, το ξανά έβαλα στη θήκη του.