Μία απρόσμενη συνάντηση

έκανα έναν τόσο γλυκό ύπνο..σαν κάτι που με βασάνιζε τόσο καιρό να είχε χαθεί...άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα να στέκεται από επάνω μου...αμέσως πετάχτηκα και τον αγκάλιασα.έκλαιγα και πάλι..
<εσύ είσαι! επιτέλους σε βρήκα! ονειρευόμουν πολύ καιρό αυτή την στιγμή...μην με αφήσεις σε παρακαλώ υποσχέσου πως δεν θα με αφήσεις όπως έκαναν όλοι οι άλλοι δεν θέλω πια να είμαι μόνη μου...μείνε μαζί μου..και θα παρατήσω το όνειρό μου να γίνω πειρατίνα...σε παρακαλώ> τον παρακαλούσα...γιατί το ένιωθα...θα έφευγε και πάλι για να κυνηγήσει πειρατές...και εγώ θα έμενα μόνη μου...ξανά.....θα έδινα τα πάντα για να έμενα μαζί του...

Με το που είπε αυτό ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό μου...Σαν ένα μαχαίρι να τρύπησε την καρδιά μου...από την μία ήθελα να μείνω για πάντα μαζί της,να την δω να μεγαλώνει,να ζήσω μαζί της όλες τις μέρες που χάσαμε...αλλά δεν γινόταν!
Την αγκάλιασα και εγώ και τις χάιδεψα τα μαλλιά!Ύστερα την σήκωσα από το κρεβάτι!
-Ξέρω πως χτύπησα τα πόδια σου...πονάς ακόμα?Συγγνώμη για αυτό,αν ήξερα ότι ήσουν εσύ από την αρχή δεν θα έκανα τίποτα!
Την κοίταξα στα μάτια...πρέπει να είχα θλιμένο ύφος!
-Πρέπει να πεινάς,ας συζητήσουμε όσο τρώμε...δεν έχεις δυνάμεις ακόμα και δεν θέλω να είσαι έτσι όσο είμαι εγώ εδώ!Έχω χρέη μεγάλου αδερφού να ξεπληρώσω,τα οποία χρωστάω εδώ και 18 χρόνια,οπότε ας αρχίσω από τώρα!
Την κοίταξα και χαμογέλασα!

αν δεν μου το έλεγε ούτε καν θα ένιωθα τον πόνο..η αλήθεια ήταν πως δεν πεινούσα αλλά ήθελα να φάω ένα γεύμα μαζί του..ήθελα να κάνω αυτά τα απλά πράγματα που πολλοί θεωρούνε δεδομένα..όπως μια συζήτηση, μια βόλτα ,ένα γεύμα...μια αγκαλιά που είναι κάτι τόσο απλό και συνηθισμένο αλλά κρύβει μέσα τόσα συναισθήματα και επιθυμίες...επιθυμία για αγάπη, στοργή...ένα σημάδι πως υπάρχει κάποιος που νοιάζεται και σε σκέφτεται...
οικογένεια...κάτι που ποτέ δεν είχα πραγματικά..και τώρα το απέκτησα.χρειάστηκαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να τον λατρέψω...
<δεν πειράζει...και εγώ χειροτέρεψα την κατάστασή σου...οπότε είμαστε πάτσο..!χαχαχα! ας φάμε λοιπόν...έχω τόσα πολλά να σ πω για όλα αυτά τα χρόνια...και τόσα πολλά να ακούσω επίσης...>είπα χαμογελώντας
μετά με έναν σάλτο κατέβηκα απο το κρεβάτι και κινήθηκα προς το μικρό ξύλινο τραπεζάκι με τις 2 καρέκλες. του έκανα ένα νόημα με το κεφάλι μου και αυτός πλησίασε.

Σηκώθηκε και πήγε προς το τραπέζι,το ίδιο έκανα και εγώ!Όταν φτάσαμε κούνησα την καρέκλα και την βοήθησα να καθίσει...Μετά της σερβίρησα και της έβαλα ρούμι στο ποτήρι!
-Δεν ήξερα αν πίνεις ρούμι ή σάκε,αλλά μιας και μου αρέσει υποθέτω πως θα σου άρεσε και εσένα το ρούμι,οπότε αυτό έφερα!
Χαμογέλασα...Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου,η πρώτη μέρα που πέρασα χωρίς δράση,κάνοντας κάτι απλό,δηλαδή ένα μεσημεριανό με την αδερφή μου...άρχισα πραγματικά να το απολαμβάνω!Κάθισα και εγώ και έβαλα ρούμι,ήταν ώρα να ανοίξω τον διάλογο!
-Καταρχήν,επειδή βλέπω ότι δεν ξέρεις όσα έγιναν,δεν φταις εσύ για όσα πέρασα!Τα ζόρια μου ξεκίνησαν πριν καν εσύ γεννηθείς!Τα ζόρια τα δικά σου,είναι δικιά μου ευθύνη εν μέρη,γιατί η μητέρα μας σε παράτησε για να έρθει να ψάξει για μένα...Νιώθω ενοχές για αυτό!Πες μου λοιπόν πως πέρασες αυτά τα χρόνια!

είχαμε κάτι κοινό με τον αδελφό μου! λατρεύαμε και οι 2 το ρούμι!!

< με δουλεύεις?!κοντεύω να καταντήσω αλκοολική από το πολύ ρούμι χααχχα>του είπα και άρχισα να χαχανίζω σαν χαζή.
μετά του εξήγησα όλα αυτά που συνέβηκαν: το πως έφυγε η μητέρα μου και εγώ μεγάλωσα με τον κενσίν, το πως ασχολήθηκα με την χαρτογραφία και την απόφασή μου να γίνω πλοηγός, το πως δολοφόνησαν τον kenshin μπροστά στα μάτια μου..πως αποκόπηκα απο όλον τον κόσμο και για την εξάσκηση που έκανα..πως επέστρεψα για να πάρω την εκδίκηση μου, για τον μαριν destro που με είχε βοηθήσει, το πως σκότωσα τον άρλονγκ και την συμμορία του, για το γράμμα της μητέρας που διάβασα και για τα πράγματα μέσα στο κουτί , για τον γέρο Kiyo που δολοφονήθηκε απο τους άντρες του μοργκαν, για την ενέδρα που μου είχαν στήσει, για τον χάρτη που βρήκα και τις πληροφορίες που είχα για αυτόν και τέλος για τους σκοπούς μου όσον αφορά το μέλλον.

μιλούσα για ώρες και αυτός με άκουγε με μεγάλη προσοχή και κοιτάζοντάς με στα μάτια.
στο τέλος τον ρώτησα...
<εσύ τι έκανες αυτά τα χρόνια?>

Όταν άκουσα την ιστορία της,κατάλαβα ότι είχε περάσει όσο δύσκολα όσο εγώ!Άρχισα να νιώθω άχρηστος...που ήμουν εγώ αυτές τις ώρες?Θα μπορούσα να είχα καθαρίσει αυτά τα συμβάντα εύκολα...όλο αυτον τον καιρό κυνήγαγα πειρατές...Πήρα το βλέμα μου από τα μάτια της και έσκυψα το κεφάλι μου!
Μετά θυμήθηκα τι μου είχε πει ο Θείος μου...η αδερφή μου είχε ταλέντο στην πλοήγηση όπως όλη η οικογένεια μου...Συγκινήθηκα αφάνταστα...που να ήταν η μητέρα μας?
Ξανασήκωσα το βλέμμα μου και την κοίταξα στα μάτια....
Άρχισα να της λέω για μένα και για όσα δεν ήξερε για την οικογένεια μας!

-Όλα ξεκινάνε από αυτό το μενταγιόν...Είναι το κλειδί για τα σχέδια ενός πανίσχυρου πλοίου,τα οποία βρίσκοντε στην Ραφτέλ!Ο πρώτος κάτοχος ήταν ο Gol D. Roger!Όταν πέθανε τα άφησε στον Θείο μας,τον οποίο βρήκα στην Logue town λίγες βδομάδες πριν!Αυτός μου είπε για σένα...νόμιζα πως ο πατέρας μου ήταν άλλος και η μητέρα μας πέθανε στην γέννα!Τέλος πάντων...Όταν ο πατέρας μας παντρεύτηκε την μητέρα μας,ο θείος έδωσε αυτό το μενταγιόν στον πατέρα μας και έφυγε για ένα τελευταίο ταξίδι στην μεγάλη γραμμή!Όταν έφυγε,η μητέρα μας έμεινε έγγυος σε μένα!Το κακό ήταν ότι μόλις γέννηθηκα ο πατέρας μας αρρώστησε και λίγους μήνες μετά πέθανε...μετά τον θάνατο του,στην κηδεία,ήρθε κάτι που έδωσε σε όλους ελπίδα...εσύ!1 βδομάδα μετά τον θάνατο του πατέρα μας η μητέρα μας ήταν ξανά έγγυος σε εσένα αυτήν την φορά!Πάνω στην χαρά όλων όμως συνέβη κάτι φριχτό...Ο αδερφός του πατέρα μας με σκοπό να πάρει το μενταγιόν του πατέρα μας,κατηγόρησε την μητέρα μας για τον θάνατο του και έτσι πήρε εμένα τον κληρονόμο του μενταγιόν μέσω του νόμου...Εκεί αρχίσαν τα δικά μου βάσσανα....
Της είχα πει όλα όσα δεν ήξερε για τον θάνατο του πατέρα μας και την ιστορία του μενταγιόν!Ήταν ώρα να της πω για μένα...

<δεν το πιστεύω...αυτό είναι τρομερό....τι κακός άνθρωπος!! θέλω να κάνω 1000 κομματάκια αυτόν τον άνθρωπο!!!...>του είπα και ήμουν τρελά εκνευρισμένη....
μετά συνέχισα..
<βρήκα έναν χάρτη...που οδηγεί σε έναν άλλο χάρτη..που δίχνει τον δρόμο για να βρει κάποιος το πλοίο στην ραφτελ!!!καταλαβαίνεις?εγώ τον χάρτη εσύ το κλειδί...μπορούμε να δημιουργήσουμε το πιο δυνατό πλοίο που υπήρξε ποτεε!!!>του είπα.ήμουν τρομερά ενθουσιασμένη!!να που και κάτι άλλο μας ένωνε...,..

<βασικά σε διέκοψα....πες μου για σένα...>τώρα τον κοίταζα στα μάτια...
έβλεπα μέσα ένα κομμάτι δικό μου...αυτός συνέχισε...

Χαμογέλασα...πόσο μοιάζαμε τελικά....
-Ας αφήσουμε το πλοιο λίγο εκτός συζήτησης..είναι άλλη ιστορία!Όταν με πήρε λοιπόν ο "Θείος μου" δεν ήμουν αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνω!Μεγάλωσα νομίζοντας πως είναι ο πατέρας μου και η μητέρα μου πέθανε στην γέννα!Ύστερα από λίγο καιρό,έχασε στα χαρτιά το μενταγιόν και την ύπαρξη μου,έτσι κατέληξα στο να γίνω πειραματόζωο αυτού του γιατρού!Όταν μεγάλωσα αρκετά και η τύχη μου έδωσε το φρούτο μου,σκότωσα και τον γιατρό και τον δήθεν πατέρα μου..οπότε δεν χρειάζεται να πάρεις εκδίκηση!Ας προχωρήσουμε τώρα στο θέμα του πλοίου....

-Ανακάλυψα ότι τα πειράματα του γιατρού πάνω μου ήταν για να κατασκευάσει τέλειο αίμα,με σκοπό να με σκοτώσει και να ζωντανέψει το πλοίο!Βλέπεις κάθε τι που προσφέρει δύναμη σε αυτόν τον κόσμο χρειάζεται ένα αντάλαγμα...αυτό το πλοίο λειτουργεί με ανθρώπινο αίμα!Όταν το ανακάλυψα σταμάτησα να θέλω να το αποκτήσω,όχι ότι λυπάμαι να χρησιμοποιήσω αίμα ανθρώπων,αλλά σκοπεύω να γίνω ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο βασιζόμενος στις δικές μου δυνάμεις!
Υπάρχει ένα πρόβλημα μεταξύ μας όμως...
Την κοίταξα πάλι στα μάτια...η καρδιά μου πονούσε με αυτό που πήγα να πω...
-Πρέπει να χωριστούμε για τελευταία φορά...Όταν σκότωσα τον γιατρό και τον θείο μας για να πάρω εκδίκηση,βρήκα ένα γράμμα από έναν πειρατή στον γιατρό,που του έλεγε να συναντηθούν στην Μεγάλη γραμμή σε 1 μήνα από τώρα...πρέπει να πάω να τον πιάσω για να τελειώσω την εκδίκησή μου...
Είχα πέσει στα γόνατα της και την αγγάλιασα...

είχα παγώσει....τώρα που τον βρήκα..θα με άφηνε...και αυτός...για να εκδικηθεί! με είχε αγκαλιάσει αλλά εγώ δεν κουνιόμουν....πως μπορεί να μου το κάνει αυτό?..

<πάρε με μαζί σου...>του είπα...

<τι?>μου είπε και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.

<σου είπα πάρε με μαζί σου...τώρα που σε βρήκα δεν σκοπεύω να σε αφήσω να φύγεις....ούτος η άλλος η εκδίκησή σου είναι και δική μου...> του είπα αλλά με πιο επιθετικό τονο αυτή τη φορά...

<αυτό δεν γίνεται..>μου είπε και έσκυψε το κεφάλι του προς τα κάτω..

<μα γιατι?!! με αφήνεις και εσύ όπως όλοι οι άλλοι!!!καλύτερα να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ!!να μην είχα μάθει πως έχω αδελφό> τον έσπρωξα απο πάνω μου με τόση δύναμη που έπεσε κάτω μαζί με την καρέκλα του.σηκώθηκα όρθια.

<είναι πολύ επικίνδυνο...> μου είπε και σηκώθηκε..

<δεν με ενδιαφέρει!!! θέλω να έρθω μαζί σου..> του είπα...τώρα τον παρακαλούσα...τον πλησίασα και έβαλα το πρόσωπό μου απέναντι απο το δικό του. μετά με τα χέρια μου ακούμπησα το πρόσωπό του...
<σε παρακαλώ....> του είπα για τελευταία φορά...έκλαιγα...

Περίμενα αυτήν την απάντηση...Περίμενα αυτήν την αντίδραση..αλλά ήταν επικίνδυνο...δεν μπορούσα να την πάρω μαζί μου σε μια τόσο επικίνδυνη αποστολή!
-Άκουσε με...
-Όχι δεν θέλω...φύγε!
Την αγγάλιασα ξανά και της μίλησα ψιθυριστά στο αυτί!Σταμάτησε να κλαίει...
-Ξέρω πόσο πονάς,γιατί και εγώ τόσο πονάω...Μην λες ότι δεν έπρεπε να συναντηθούμε γιατί δεν το εννοείς και ούτε έχω σκοπό να σε αφήσω!Κάποια πράγματα στην ζωή όμως δεν αποφεύγοντε και ούτε πρέπει να αφήσεις το όνειρο σου για μένα!Γίνε πειρατίνα,σκέψου αν όντως θέλεις αυτό το πλοίο και θα σε περιμένω σε ένα χρόνο στην μεγάλη γραμμή,αν θέλεις ακόμα το πλοίο θα σου δώσω το μενταγιόν...βλέπεις εγώ δεν είμαι πλοηγός όπως είσαστε όλοι,έγινα γιατρός!
Φυσικά θα κάτσω εδώ μια βδομάδα για να αναπληρώσω όσο χρόνο χάσαμε μέχρι τώρα!Και φυσικά....θα σε αγαπώ για πάντα και θα είμαι παρών ώπου με χρειαστείς!
Την αγγάλιασα πιο σφιχτά τώρα...δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν από τα μάτια μου!

< κατάλαβε με...δεν θέλω να ξαναμείνω μόνη μου...και θα ανησυχώ για σένα...πως θα ξέρω αν είσαι καλά?ε?και αν γίνω όντως πειρατίνα...κάποια μέρα θα σου θέσουν ως αποστολή τον θάνατο μου...και εγώ δεν μπορώ να σε πολεμήσω..μόνο εσύ μου έμεινες...>του είπα κλαίγοντας...κάτσαμε λίγα λεπτά αγκαλιά...μετά τον κοίταξα και του είπα
<όπως θέλεις...σε ένα χρόνο απο σήμερα στην μεγάλη γραμμή..>τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα μετά τον φίλησα στο μάγουλο και του είπα
<και εγώ σαγαπώ!>χαμογελούσα σηκώθηκα όρθια και τον έπιασα απο το χέρι

<πάμεε!!!>του είπα και τον τράβηξα προς την πόρτα

<κάτσε που πάμε???> μου είπε απορριγμένος

< να πιούμε ρούμι μέχρι να σκάσουμε φυσικά!!!!>του είπα με ενθουσιασμό

<μα κάτσε δεν εχεις βάλει τίποτα επάνω σου και είσαι καταζητούμενη!>μου είπε προσπαθόντας να με μαζέυει

<αχχααχ δεν με νοιάζει!!>του είπα και τον τράβηξα...όταν βγήκαμε από το κτήριο αρχίσαμε να περπατάμε στον δρόμο να μιλάμε και να κάνουμε πλάκα. όλοι μας κοίταζαν <η dark asssassin sakura μαζί με τον μπαουντι χαντερ Kint D. One the green?>λέγανε διάφοροι περαστικοί αλλά εμάς δεν μας ενδιέφερε.

τον πήγα στο μπαρ που συνήθιζα να πηγαίνω.αφού χαιρέτησα τον μπαρμαν καθίσαμε σε ένα τραπέζι..
<πάω λίγο στην τουαλέτα>μου είπε ο kind και έφυγε..
κάτι τύποι στο απέναντι τραπέζι με κοιτούσαν και έλεγαν κάτι..σε κάποια φάση ένας φώναξε

<μακάρι όλες οι δολοφόνοι να ήταν τόσο κά^&*#>και γέλασε.

τσαντίστηκα.σηκώθηκα όρθια και χτύπησα τα χέρια μου στο τραπέζι.μετά τον κάρφωσα με ένα βλέμμα.τότε και οι 7 που κάθονταν εκεί ήρθαν και με περικύκλωσαν. τράβηξα το stealth katana και χτύπησα τον ένα με την λαβή.τότε ένας άλλος μου έπιασε τα χέρια αλλά εγώ διαμελίστηκα και ελευθέρωσα τα χέρια μου.

Πήγα στην τουαλέτα και έβρεξα το πρόσωπο μου...είχα ζαλάδες,μιας και οι πληγές μου ήταν ακόμα φρέσκες...Έριξα νερό στο πρόσωπό μου και βγήκα από το μπάνιο για να γυρίσω στο τραπέζει μας...Τότε είδα την αδερφή μου περικυκλωμένη από 7 πειρατές!
-Μακάρι όλες οι δολοφόνοι να ήταν τόσο κά^&*#...χαχα!
Πήρα ένα προσποιητό χαμόγελο και πήγα στο τραπέζι μας...
-Βλέπω το γλεντάμε εδώ....Τι λέει παίδες?
-Ο....ο...ο....Ο Γκριν....είναι ο κυνηγός που έπιασε τον σούπερνόβα
τέομέσσι...
-Βλέπω έχουμε γλέντι εδώ με την μικρή....
Οι πειρατές χαλάρωσαν...
-Θέλεις να διασκεδάσεις και εσύ?
-Μπα...μόνο οι ανώμαλοι διασκεδάζουν με την μικρή τους αδερφή...Doro Doro no Mud Bullet!
Η σφαίρα καρφώθηκε στο κεφάλι του ενός...κατέληξε νεκρός στο πάτωμα!

οι υπόλοιποι είχαν μείνει κατάπληκτοι
<αυτοί οι 2 είναι αδέλφια?>είπε ένας
εγώ βρήκα ευκαιρία και επιτέθηκα σε έναν άλλο
bara bara no back crash>τα χέρια μου έφυγαν από τους ώμους μου και του συνέθλιψαν την σπονδιλική στήλη...

λίγο αργότερα εγώ και ο αδελφός μου τους είχαμε ρίξει όλους νεκρούς.
τελικά καθίσαμε μέχρι το επόμενο πρωί πίνοντας ρούμι, μιλώντας για τις ζωές μας και γελώντας με αστεία που λέγαμε..

ένιωθα πανευτυχής μετά από πολύ πολύ καιρό...και στεναχωριόμουν που θα έπρεπε να φύγει...αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Ήταν πραγματικά η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου!Ήταν η πρώτη μέρα που πέρασα διασκεδάζοντας,χωρίς να έχω κάποια έγνοια στο κέφαλι μου ή κάποια αποστολή να ολοκηρώσω!Αυτό φυσικά που έκανε αυτήν την μέρα πιο διασκεδαστική ήταν ότι είχα παρέα την αδερφή μου,την οποία λάτρεψα και την έβλεπα μετά από 18 χρόνια για πρώτη φορά!Το καλύτερο ήταν ότι είχα ακόμα 6 τέτοιες υπέροχες μέρες να περάσω...και μετά?
Ποιος νοιαζόταν για το μετά...δεν με ένοιαζε το μετά,με ένοιαζε το τώρα μόνο,για το μετά θα ασχολιούμουν αργότερα...τώρα πέρναγα υπέροχα με την μικρή μου αδερφή...μακάρι αυτές οι 6 μέρες να μην τελειώνανε ποτέ!

την υπόλοιπη εβδομάδα την περάσαμε πίνοντας και πλακώνοντας στον ξύλο άχρηστους που νόμιζαν πως ήταν κάποιοι...

----τελευταίο βράδυ-----
ο αδελφός μου κοιμότανε μα εγώ δεν μπορούσα... πνιγόμουν στην ιδέα ότι θα έμενα και πάλι μόνη μου και πως θα έφευγε...αλλά αυτές οι μέρες ήταν οι καλύτερες της ζωής μου..

το επόμενο πρωί σηκώθηκα νωρίς και του ετοίμασα πρωινό.ήθελα να τον περιποιηθώ για μια τελευταία φορά...αφού φάγαμε περπατήσαμε ως το λιμάνι στο σημείο που είχε αφήσει την βάρκα του..
όταν φτάσαμε γύρισα και τον κοίταξα...
< θα μου λείψεις πολύ...μην με ξεχάσεις...> του είπα και προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου..
το αγκάλιασα <σαγαπάω>...το τελευταίο που του είπα

Έπεσε στην αγκαλιά μου....καταλάβα ότι με το ζόρι δεν έκλαιγε....
-Αφού σ'αγαπάω ρε χαζό!Περιμέναμε 18 χρόνια,ένας χρόνος μας έφαγε?
Την φίλησα στο μέτωπο και άρχιζα να της χαιδεύω τα μαλλιά!
-Ξέρεις πως σ'αγαπάω και δεν πρόκειτε να σε ξεχάσω...Ούτε τον λόγο μου θα πατήσω!Σε ένα χρόνο έλα ως η πιο δυνατή πειρατής της East Blue στην μεγάλη γραμμή!Το ότι είμαι κυνηγός δεν με αναγκάζει να σε κυνηγήσω και αν μου το ζητήσουν θα γίνω πειρατής!
Εις το επανειδείν λοιπόν μικρή...και να προσέχεις!
Της έδωσα μια τελευταία αγγαλιά και πήδηξα στην βάρκα μου...Η ΜΕΓΆΛΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ!
" Δεν ξέρω ποιος πειρατής ευθύνεται για αυτά που περάσαμε...αλλά του μένει λίγος χρόνος! "

καθόμουν και τον έβλεπα να απομακρύνεται...στεναχωριόμουν αλλά ήξερα πως τα χειρότερα πέρασαν. ένας χρόνος...
θα έκανα αυτό που μου είπε θα προσπαθούσα να γίνω η πιο δυνατή πειρατίνα στην east blue!


ήταν ώρα να πάω να ξεκουραστώ.με περίμενε ένας χάρτης!
κοίταξα άλλη μια φορά το πέλαγος.ο αδελφός μου δεν φαινότανε πια...
άλλαξα κατεύθυνση και πήγα προς το δωμάτιο


[ΤΕΛΟΣ]