[Τέλος] Έξοδος απο τη κόλαση με κλάματα

Είχε περάσει μια βδομάδα απο τη μέρα που φύγαμε απο το Island of Rare Animals. Κάθε φορά που σκεφτόμουν τον Gaimon καταλάβαινα την αδικία που υπάρχει στον κόσμο.
Δεν μπορεί να υπάρχει τόσο ατυχος άνθρωπος στον κόσμο. Όχι μόνο εγκαταλείφθηκε σε ένα ερημονήσι απο τους συντρόφους του αλλα έμεινε κολλημένος και σε ένα σεντούκι.
Όσο και αν προσπάθησα να τον κάνω να έρθει μαζί μας, δεν δέχτηκε.
Απο την αλλη η Bonny ήταν σαν "Μεγάλη Παρασκευή"
-Μπορείς να μου πεις γιατί είσαι έτσι;

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Βonny

Ήταν βράδυ όταν φτάσαμε στο Tequila Wolf. Και ευτυχώς που ήταν βράδυ γιατί αλλιώς θα είμασταν εύκολος στόχος. Μόλις βγήκαμε στην ακτή, προσπάθησα να καλύψω το raft μου όσο πιο καλά γινόταν για να μη το βρει κάποιος και έχουμε πρόβλημα.
-Και τώρα....και τώρα τι κάνουμε;
-Θυμάσαι που μένετε;
-Ναι.
-Ωραία. Θα πηγαίνουμε μέσα απο τα στενά. Το σκοτάδι που θα υπάρχει εκεί θα μας παρέχει πολύ καλή κάλυψη. Να προσέχεις μη κάνεις κάποιο θόρυβο. Έτσι και μας πάρουν χαμπάρι, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν και μπήκαμε στο χωριό. Παντού υπήρχαν περιπολίες.
Παράξενο. Γιατί περιπολούν τόσοι πολλοί; Μπορεί να είναι μια φυλακή αλλα ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κάποιος είναι μόνο απο τη θάλασσα. Οπότε δεν μπορεί να φύγει κανείς. Κατι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Αφού περάσαμε αρκετά στενά και συνέχεια τη γλυτώναμε απο το να μας πιάσουν, φτάσαμε στο σπίτι της.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny
Γυναίκα

Για την ακρίβεια δεν ήταν σπίτι. Πιο πολύ σαν κοιτώνας έμοιαζε. Όταν μπήκαμε μέσα, δεν φαινόταν να είναι κανείς.
Θα κοιμούνται. Καλύτερα. Ποιος ξέρει πως θα αντιδρούσαν αν μας έβλεπαν.
Καθώς προχωρούσαμε πιο μέσα, είδαμε μια σκιά. Πήγαμε προς το μέρος της όσο πιο σιγά γινόταν. Έκανα νόημα στη Bonny να μείνει πίσω μου. Μόλις φτάσαμε κοντά, είδα οτι ήταν μια γυναίκα. Πήγα αμέσως απο πίσω της και της έκλεισα το στόμα.
-Μη φωνάξεις. Δεν θέλω να σου κάνω κακό. Απλώς ψάχνουμε κάποιον.
Κούνησε καταφατικα το κεφάλι της. Την άφησα και εκείνη γύρισε σιγα σιγα το κεφάλι της.
Μόλις γύρισε, την είδα να γουρλώνει τα μάτια της.
-Bo...bo...Bonny;;;!!!!
-Μαμά;;;;!!!!!

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny
Η μητέρα της

Η Βonny έπεσε στην αγκαλιά της και άρχισαν και οι δύο να κλαίνε.
-Είσαι καλά κοριτσάκι μου;
-Μια χαρά είμαι μαμά.
-Σε πείραξαν; Σου έκαναν τίποτα;
-Όχι...όχι... Για την ακρίβεια δεν πρόλαβαν. Με έσωσε ο Alexander.
Γύρισε και με κοίταξε. Σηκώθηκε και ήρθε προς μέρος μου. Έπεσε στα γόνατα και άρχισε κλαίγοντας να μου φιλάει το χέρι.
-Σε ευχαριστώ παλικάρι μου....σε ευχαριστω απο τα βάθη της καρδιάς μου.
-Μα τι κάνετε;;; Σας παρακαλώ...σηκωθείτε. Το καθήκον μου έκανα. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να πάθει κάτι.
-Σε ευχαριστω πολύ.
Πήγε ξανά προς τη Bonny και αφού την αγκάλιασε κάθισε
-Λοιπόν μαμά... Ο μπαμπάς τι κάνει;
Η μητέρα της χαμήλωσε το κεφάλι.
Ωχ
-Τι συμβαίνει μαμά; Έπαθε κάτι ο μπαμπάς;;;
-Θα σας αφήσω να τα πείτε με την ησυχία σας.
-Τι να πούμε;;;
Δεν της απάντησα και έφυγα.
-Υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθεις.....

Παρόλο που απομακρύνθηκα μπορούσα ακόμα να τις ακούσω. Όταν την πήρανε οι marines, ο πατέρας της αντέδρασε. Παρόλο που προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν δεν τα κατάφεραν. Στη προσπάθεια του να φτάσει στο καράβι τους, τα έβαλε με κάποιους στρατιώτες. Αφού τον χτύπησαν βάναυσα, τον έβαλαν φυλακή και λίγες μέρες μετά τον εκτέλεσαν για παραδειγματισμό.
Όταν τα άκουσε όλα αυτά ξέσπασε σε λυγμούς. Ήθελα να τη βοηθήσω, αλλα ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Καταλάβαινα πως ένιωθε γιατί και εγώ είχα το ίδιο συναίσθημα. Και το μόνο που θες είναι να μείνεις μόνος και να περάσεις τη δυσκολία. Να μπορέσεις να ουρλιάξεις με την ησυχία σου. Και τότε θα βγάλεις μια κραυγή που θα ηχήσει μέχρι τους ουρανούς.
Μόνο τότε θα γίνει πιο ελαφρύ το βάρος που νιώθεις μέσα σου και σε τρώει.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Η μητέρα της

Πήγα προς το μέρος τους και έκανα νόημα στη μητέρα της να έρθει.
-Τι είναι;
-Υπάρχει κάποιο μέρος εδω μέσα που να μπορούμε να....κρυφτούμε;
-Γιατί να κρυφτείτε;
-Γιατί δεν ξερω τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί κάποιος να πει στους στρατιώτες οτι είμαστε εδώ και....
-Κατάλαβα. Και μάλλον έχεις δίκιο. Μπορείτε να πάτε στη σοφίτα. Εκεί δεν πάει κανείς.
-Και κάτι αλλο. Θέλω να προσέχετε.
-Τι να προσέχω;
-Δεν πρέπει να αλλάξετε τη συμπεριφορά σας. Ότι κάνατε και οπως φερόσασταν τόσο καιρό, έτσι πρεπει και τώρα για να μη κινήσουμε υποψίες.
-Εντάξει. Κατάλαβα.
-Και πηγαίνετε να κοιμηθήτε. Χρειάζεστε ξεκούραση.
-Ναι αλλά...
-Μην ανησυχείτε. Θα μείνω εγώ μαζί της.
-Σε ευχαριστώ αγόρι μου. Σε ευχαριστώ πολύ.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny

Πήγα και κάθισα απέναντι απο τη Bonny.
Δεν είχε σταματήσει να κλαίει. Δεν ήταν μόνο οτι έχασε τον πατέρα της, αλλα σύντομα θα θεωρούσε τον εαυτό της υπεύθυνο για αυτό που έγινε. Και αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα τη κατέστρεφε.
-Βonny......καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλα θα πρ...
-Όχι δεν ξέρεις!! Κανείς δεν ξέρει!! Ο πατέρας μου πέθανε το καταλαβαίνεις;;; ΠΕ-ΘΑ-ΝΕ!!!!!! Πέθανε!!!! Πως μπορείς να μου λες οτι ξέρεις πως νιώθω;
-Bonny....
-Kαι για αυτό φταίω εγώ!! Μόνο εγώ!
Το ήξερα.
-Άκουσε με Bonny. Δεν φταίς εσύ για αυτό που έγινε και δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου.
-Και ποιος φταίει; Για μένα σκοτώθηκε.
-Ίσως. Αλλα και πάλι....
-Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο. Δεν φταίω εγώ. Αυτοί φταίνε.
Αμέσως σηκώθηκε και έτρεξε προς τι πόρτα.
Ευτυχώς την πρόλαβα πριν βγει έξω.
-Τι νομίζεις οτι θα καταφέρεις μου λες;
-Θα τους σκοτώσω. Θα τους κάνω να μετανιώσουν για αυτό που έκαναν στο πατέρα μου.
-Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σκοτωθείς.
-Δεν με ενδιαφέρει.
-Δεν περίμενα να είσαι τόσο εγωϊστρια.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny

Με κοίταξε με ένα άγριο βλέμμα. Φαινόταν καθαρά στα μάτια της οτι το μόνο που είχε στο μυαλό της ήταν η εκδίκηση
-Τι είπες;;;!!!!
-Αυτό που άκουσες.
-Πως τολμάς; Πως είναι δυνατόν να μου λες οτι είμαι εγωιστρια;
-Το λεω γιατί σκέφτεσαι μόνο το μίσος σου και όχι την οικογένεια σου.. Για πες μου. Πως νομίζεις οτι θα νιώσει η μητέρα σου αν πεθάνεις; Τι νομίζεις οτι θα κάνει αν μέσα σε ένα μήνα χάσει και τον άνδρα της και τη κόρη της;
Κατέβασε το κεφάλι της. Κατάλαβα οτι είχε αρχίσει να σκέφτεται λίγο καθαρά.
-Έχασες τον πατέρα σου και είναι τελείως φυσιολογικό να είσαι νευριασμένη και να θες να εκδικηθείς τον θάνατο του. Αλλα όταν ζητάς εκδίκηση, θα πρέπει να ξέρεις ένα σημαντικό κανόνα.
-Ποιο κανόνα;
-Οτι πρώτα πρέπει να πεθάνει ο αλλος και μετά εσύ. Αν πας να τα βάλεις με ολόκληρο στρατό πιστεύεις οτι θα κερδίσεις; Δεν έχεις ουτε μια πιθανότητα. Βασικά έχεις πιθανότητες και μάλιστα αρκετές. Αλλα πιθανότητες για να πεθάνεις εσύ όχι αυτοί. Ωραία. Δεν ξέρω πως νιώθεις. Αυτό που ξέρω όμως είναι οτι η εκδίκηση είναι κάτι που σε τρώει συνεχώς. Και μπορεί να σε οδηγήσει σε καταστροφικά μονοπάτια. Για αυτο μην τη κυνηγήσεις.
-Να μην εκδικηθώ για τον θάνατο του πατέρα μου; Πως θα ζήσω μετά;
-Ακριβώς αυτό που είπες. Θα ζήσεις. Αν πας για εκδίκηση το μόνο σίγουρο είναι οτι θα πεθάνεις. Και αν συμβεί αυτό θα μειώσεις τη θυσία του πατέρα σου.
-Τι πράγμα;
-Αυτο που άκουσες. Ο πατέρας σου πέθανε γιατί ήθελε να ζήσεις. Δεν θα ήθελε με τίποτα να σε δει να πετάς τη ζωή σου για κάτι που δεν έχει αξία.
-Αυτό είναι εύκολο το λες. Εσένα δεν σου σκοτώσανε τον πατέρα.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny

Την κοίταξα στα μάτια, αλλα δεν της είπα τίποτα. Απλώς κατέβασα το κεφάλι. Για μερικά λεπτά δεν είπαμε τίποτα. Αυτο που μου είπε με αποσυντόνησε πλήρως. Τελικά μπόρεσα να ξαναοργανώσω τη σκέψη μου.
-Ναι. Έχεις δίκιο. Εγω δεν έχασα ποτέ κανέναν. Και δεν ξέρω πως είναι. Αλλα ξέρω ένα πράγμα. Οτι ο πατέρας σου δεν θα ήθελε να πετάξεις τη ζωή σου. Αν το θες εσύ αυτό είναι δικό σου πρόβλημα.
-Και τι θα πρέπει να κάνω ρε συ Alexander;
-Να κάνεις αυτό που ήθελε ο πατέρας σου. Αυτο για το οποίο έδωσε τη ζωή του. Να ζήσεις.
-Ναι ρε συ Alexander. Αλλα πως θα μπορεσω....
-Να το ξεπεράσεις; Θα είναι πολύ δύσκολο. Το ξέρω. Αλλα τουλάχιστον για τώρα θα πρέπει να ξεχάσεις οτι έγινε. Απο μεθαύριο θα μπορείς να τον πενθήσεις όπως θες.
-Τι εννοείς;
-Θα στα εξηγήσω όλα αύριο. Για την ώρα θα πρέπει να κοιμηθείς. Πέρασες μια πολύ δύσκολη μέρα και πρέπει να ξεκουραστείς

Τελικά την έπεισα και ανεβήκαμε στη σοφίτα. Αλλα και πάλι δεν ήθελε να κοιμηθεί. Δεν της είπα τίποτα γιατί ήξερα οτι δεν θα αντέξει. Όπως και έγινε καθώς ύστερα απο λίγο κοιμήθηκε. Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Όχι γιατί δεν μπορούσα αλλα γιατί έπρεπε να βρω ένα σχέδιο.
Καλά μπήκαμε....Πως βγαίνουμε είναι το θέμα.
Δυστυχώς δεν θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω. Ήταν πάρα πολλοί. Ίσως αν ήμουν πιο δυνατός να είχα κάποια ελπίδα, αλλα για την ώρα δεν γινόταν. Προσπαθούσα λοιπόν να σκεφτώ ένα σχέδιο διαφυγής.
Θα πρέπει να βγώ έξω. Ότι και να λέω απο εδώ μέσα, δεν με βγάζει πουθενά. Πρέπει να μάθω πόσοι είναι, ποια μέρη φυλάνε περισσότερο και ποια λιγότερο. Και το κυριότερο. Να μάθω τη περιοχή. Αν τη ξέρω θα μπορέσω να αντιδράσω πιο εύκολα αν πάει κάτι στραβά. Δεν μπορώ να αφήσω πάλι τη Bonny να μας καθοδηγεί. Τη πρώτη φορά κατα τύχη γλυτώσαμε απο το να μας πιάσουν. Και τώρα δεν πιστεύω να είμαστε το ίδιο τυχεροί.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Βonny
H μητέρα της

Το να βγω απο τη μπροστινη πόρτα δεν θα ήταν και πολύ έξυπνο. Έτσι χρησιμοποίησα το παραθυρο της σοφίτας και βγήκα στη σκεπή.
-Ωραία. Ας αρχίσουμε απο εδώ.
Είχε ήδη πάει μεσημέρι όταν γύρισα. Όταν μπήκα στη σοφίτα είδα τη Bonny να κάθετε μαζί με τη μητέρα της.
-Μπορείς να μου πεις που στο διάολο ήσουν;
-Γιατί σου έλειψα;
-Απλώς φοβήθηκα μη σε βρει κανένας γιατί μετά εμείς θα τη πληρώναμε.
-Χαχαχαχα. Αστα αυτά. Πες απλά οτι θέλεις να είμαι συνέχεια δίπλα σου.
-Είσαι βλαμμένος.
-Μπορείτε να σταματήσετε; Αlexander...τι έγινε;
-Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απο οτι πίστευα.
Η Bonny μας κοιτούσε παραξενεμένη.
-Θα μου εξηγήσετε και εμένα τι συμβαίνει;
-Δεν της εξήγησες;
-Δεν γινόταν να της πώ κάτι χθες.
-Τι να μου πεις;
-Θα μάθεις σε λίγο.
Γύρισε και με κοίταξε γεμάτη αγωνία.
-Τι συμβαίνει;
-Είναι δύσκολο. Και φοβάμαι οτι θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

Xρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny
H μητέρα της

-Γιατί; Τι έγινε;
-Δεν είναι μόνο ο στρατός πλέον εδώ. Έχουν έρθει και marines
-Marines;;; Λες να έμαθαν για εμάς;
-Δεν νομίζω. Πιο πολύ σαν να προετοιμάζονται για κάτι. Πάντως γέμισε ο τόπος. Ούτε κουνούπι δεν περνάει.
-Όχι!!!!!
-Τι συμβαίνει;
-Είχα ακούσει κάτι...οτι κάποιος σημαντικός θα έρθει. Μάλιστα μας έβαλαν να φτιάξουμε ένα δρόμο ειδικά για αυτόν.
-Ειδικα για αυτόν;
-Ναι. Αλλα δεν ξέρω ποιος θα έρθει. Μάλλον κάποιος πολύ σημαντικός marine
-Ή κάτι πολύ χειρότερο.
-Τι εννοείς;
-Οι marines μπορεί να έχουν πολλούς ξιπασμένους, αλλα ποτέ δεν θα έβαζαν να τους φτιάξουν ειδικούς δρόμους. Μόνο μια ομάδα....ηλιθίων, θα μπορούσε να ζητήσει κάτι τετοιο.
Η μητέρα τη Bonny παγωσε.
-Δεν μπορεί.....
-Είχα κάποιες αμφιβολίες στην αρχή, αλλα τώρα που μου είπατε για τον δρόμο, είμαι απολύτως σίγουρος.
Ο επίτιμος καλεσμένος είναι......ένας Celestial Dragon!!!!

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny
H μητέρα της

-Ένας τι;
Κοιτάζω παραξενεμένος τη Bonny
-Πλάκα κάνεις έτσι; Δεν ξέρεις ποιοι είναι οι celestial dragons;
-Όχι γιατί θα έπρεπε;
-Ίσως. Είναι οι απόγονοι αυτών που δημιούργησαν τον σημερινό κόσμο.
-Τι πράγμα;!
-Δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Kαι τώρα τι θα γίνει;
-Θα είναι πολύ δύσκολο. Τόσοι στρατιώτες μαζεμένοι.....είναι δύσκολο. Ξέρεις πότε είναι να έρθει;
-Απο οτι άκουσα αύριο ή μεθαύριο.
-Αυτό σημαίνει οτι δεν έχουμε χρόνο. Οτι είναι να γίνει πρέπει να γίνει άμεσα. Και συγκεκριμένα σήμερα το βράδυ.
-Δεν θα είναι επικίνδυνο να φύγετε μέσα στη νύχτα;
-Η αλήθεια είναι οτι αν φεύγαμε το πρωι θα μπορούσα πιο άνετα να τους αντιμετωπίσω. Απο την αλλη όμως, το σκοτάδι θα παρέχει πολύ καλή κάλυψη. Καί όταν θα προσπαθούμε να βγούμε απο εδώ καί όταν θα είμαστε στη θάλασσα.
-Έχεις βρεί.....
-Μια διαδρομή; Ναι. Και πιστεύω οτι είναι η καλύτερη.
-Αlexander τι σχεδιάζεις;
-Ακριβώς οτι σχεδίαζα και πριν. Σήμερα το βράδυ.....φεύγουμε.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Η μητέρα της Bonny

Είχε ήδη αρχίσει να βραδιάζει και σε λίγο θα ερχόταν η ώρα της "απόδρασης". Ενω ετοιμαζόμασταν, έρχεται η μητέρα της Bonny με παίρνει και με πάει λίγο πιο παράμερα.
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να μιλήσουμε.
-Για ποιο πράγμα;
-Κοίτα Alexander. Εκτιμώ πολύ αυτό που πας να κάνεις, αλλα δεν πρόκειται να το επιτρέψω.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Μιλάω για το σχεδιό σου.
-Μα δεν είπαμε....
-Δεν εννοώ αυτό. Εννόω το κρυφό σου σχέδιο.
-Ποιο κρυφό σχέδιο;
-Η Bonny μου είπε για το "καράβι" σου. Δεν χωράει περισσότερα απο 2 άτομα σωστά;
-Μην αγχώνεστε για αυτό. Θα τα βολέψουμε.
-Ακριβώς αυτό εννοώ. Δεν πρόκειται να σε αφήσω να τα "βολέψεις". Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πετάξεις τη ζωή σου.
-Μα τι λέτε τώρα;
-Αυτό που ξέρεις και εσύ και μάλιστα πολύ καλύτερα. Θα μας δώσεις το raft σου, και εσύ θα μείνεις εδώ. Αυτό δεν είναι το σχέδιο σου;
Την κοίταξα έκπληκτος.
-Δεν....δεν....Εγώ μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου. Και απο τη στιγμή που δεν μπορούμε να φύγουμε όλοι μαζί, θα φύγετε εσείς.
-H Bonny το ξέρει;
-Όχι.
-Και δεν χρειάζεται να το μάθει. Γιατί δεν θα γίνει έτσι.
-Μα....
-Άκουσε με. Θα σου πω κάτι, αλλα δεν θέλω να το πεις στη Bonny. Oτι και να γίνει δεν πρέπει να της το πεις.

Xρώματα ιστορίας

Εγώ
Βonny
H μητέρα της

Όταν μου είπε τους λόγους που δεν ήθελε να γίνει έτσι, σάστισα. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο.
-H Bonny δεν το ξέρει αυτό σωστά;
-Ακριβώς. Και δεν πρέπει να το μάθει γιατί θα τη διαλύσει.
-Ναι αλλα.....δεν μπορώ να της κρύψω κάτι τέτοιο.
-Πρεπει Alexander, για το καλό της. Ορκίσου μου οτι δεν θα της το πεις.
-Ναι αλλά.....
-Ορκίσου.
-Πολύ καλά. Δεν θα της το πω. Αλλα δεν νομίζετε οτι θα έπρεπε να το ξέρει;
-Αlexander, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να φύγει απο αυτή τη κόλαση. Αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου. Και τώρα που ήρθες εσύ ξέρω οτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
-Πολύ καλά. Θα γίνουν όλα όπως τα θέλετε.
Πήγα προς τη Bonny.
-Eίσαι έτοιμη.
-Ναι. Ολα είναι μια χαρά. Μητέρα εσύ;
-Και εγώ είμαι έτοιμη.
-Ωραία. Αφού είμαστε όλοι έτοιμοι.....ας περιμένουμε λιγο ακόμα.
-Πλάκα μας κάνεις έτσι;;;;;!!!!!!!
-Κοίτα. Λίγη λογική θέλει. Μόλις βράδιασε. Θα πρέπει να σκοτεινιάσει τελείως για να μπορούμε να ξεφύγουμε πιο εύκολα.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny

Είχε περάσει η ώρα και έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά.
-Νομίζω οτι τώρα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
-Επίτέλους. Πως και το πήρες απόφαση;
-Δεν θέλω σχόλια. Πάρε μια λάμπα και πάμε. Και που 'σαι. Η λάμπα θα είναι σβηστή.
-Γιατί;
-Κάνε αυτό που σου λέω.
Κατεβήκαμε απο τη σοφίτα και ώσπου να φτάσουμε στη πόρτα προχωρούσαμε όσο πιο σιγά γινόταν για να μη μας πάρουν είδηση.
Μόλις φτάσαμε στη πόρτα, την άνοιξα για να δω αν είναι κανείς τριγύρω. Όταν είδα οτι το πεδίο ήταν ελεύθερο, τους έκανα νόημα να με ακολουθήσουν.
Δεν προχωρήσαμε πολύ. Για την ακρίβεια πήγαμε ως το διπλανό στενό.
-Γιατί σταματήσαμε;
-Περίμενε και θα δεις
Πηγαίνω στο βαρέλι που βρισκόταν εκεί και βγάζω απο πίσω του ένα λοστό.
-Τι είναι αυτό;
-Λοστός
-Θα τον χρησιμοποιήσεις σαν όπλο;
-Όχι. Σαν ανοιχτήρι.
-Σαν τι;
-Περίμενε και θα δεις.
Πηγαίνω προς το μέρος της. Σκύβω και αρχίζω να καθαρίζω το έδαφος απο το χιόνι. Αμέσως φάνηκε το καπάκι ενός υπονόμου.
-Δεν φαντάζομαι να....
-Πολύ καλά φαντάζεσαι.
Ανοίγω το καπάκι και της κάνω νόημα να μπει.
-Δεν υπάρχει περίπτωση.
-Ακου. Είναι ο μόνος τρόπος για να φύγουμε. και δεν έχουμε πολύ χρόνο. Για αυτό.....τελείωνε.
-Αυτό θα μου το πληρώσεις, μου είπε και μπήκε στον υπόνομο.
Μετά μπήκε η μάνα της και τελευταίος εγώ.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Τη λάμπα τη πήρες;
-Ναι.
-Δωσ' τη μου.
Μόλις μου την έδωσε την άναψα.
-Και τώρα ακολουθήστε με.
Αρχίσαμε και προχωρούσαμε μέσα στον υπόνομο. Είχαμε πάρει αρκετές στροφές και η Bonny νομιζε οτι χαθήκαμε.
-Μην ανησυχείς. Ξέρω που πάμε
-Πως το ξέρεις;
Σήκωσα τη λάμπα και της έδειξα τον τοίχο. Είχε ζωγραφισμένο ένα βέλος.
-Τα έβαλα το πρωι.
-Δηλαδή το πρωι ήσουν.....αααααα- τώρα εξηγείται η μυρωδιά.
-Εεεε....ναι. Λυπάμαι για αυτό.
Συνεχίσαμε να ακολουθάμε τα βελάκια. Μετά απο αρκετή ώρα ακούσαμε τη θάλασσα.
-Μη μου πεις;;;;
-Στο λεω. Φτάσαμε.
Στο τέλος του "δρόμου" είχε μια σιδερένια πόρτα, η οποία ήταν ξεκλείδωτη.
Λογικό. Αφου έσπασα τη κλειδαρια το πρωι.
Βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς τη βάρκα.
Οταν φτάσαμε, έβαλα τα πράγματα μέσα στη βάρκα.
-Επιτέλους! Θα φύγουμε απο αυτή τη κόλαση.
Γυρισε και με κοίταξε.
-Εεεεε! Εσυ κάθε φορά που φεύγεις απο ένα νησί είσαι μέσα στη τρελή χαρά. Τι έπαθες τώρα;
Γύρισα και τη κοίταξα. Μετά έστρεψα το βλεμμα μου στη μητέρα της. Μου χαμογέλασε.
-Θα σας....αφήσω να τα πείτε.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Bonny
H μητέρα της

-Τι να πούμε; Τι συμβαίνει Alexander;
-Ελα να μιλήσουμε κοριτάκι μου.
-Τι να πουμε ρε μάνα; Έλα να φύγουμε.
-Εσείς θα φύγετε. Εγω...εγώ θα μείνω!
-Τι είναι αυτα που λες τώρα; Δεν μιλάς σοβαρά έτσι; Πλάκα μου κάνετε.
-Ακουσε με. Ο Alexander προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, αλλα την απόφαση μου την έχω πάρει ήδη. Θα μείνω εδώ.
-Δεν μπορεί να το λες σοβαρά αυτό;
-Μιλάω πολύ σοβαρα Bonny.
-Aν σκέφτεσαι τον χώρο επειδη είναι raft δεν....
-Δεν είναι ο χώρος το πρόβλημα. Είναι οτι θέλω να σε προστατέψω.
-Πως να με προστατέψεις ρε μάνα;
-Για σκέψου το λίγο κοριτσάκι μου. Εσύ πριν απο λίγο καιρό έφυγες. Όλοι εδώ θεωρούν ή οτι πέθανες ή οτι είσαι σε κάποια φυλακή. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να μη μαθευτεί οτι ξέφυγες απο τους marines. Αν όμως φύγω εγώ τώρα, θα αρχίσουν να υποψιάζονται. Και με τόσους marines εδω πέρα, θα σας κυνηγήσουν και σίγουρα θα σας πιάσουν.Για αυτό πρέπει να μείνω εδώ.
-Ναι αλλά.....
-Την απόφαση μου την πήρα και δεν αλλάζει. Μπες τώρα στο raft για να φύγετε πριν σας πάρουν είδηση.
Όταν ανέβηκε στο raft η Bonny μου λεει η μάνα της:
-Σε ευχαριστω παλικάρι μου. Σε ευχαριστώ για όλα.
-Δεν χρειάζεται να με ευχαριστειτε για τίποτα. Εγω πρέπει να σας ευχαριστήσω.
Ανοιξα τα πανιά και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Η Bonny δεν είχε σταματήσει να κλαίει.
-Θα ξαναέρθω. Θα ξαναέρθω για να σε πάρω.
-Να μη γυρίσεις ποτέ με ακούς;;;!!!!! ΠΟΤΕ!!!! Φύγε. Φύγε όσο πιο μακρυά μπορείς. ΖΗΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!