[TΕΛΟΣ]Η ιστορια επαναλαμβανεται? Ξανα στο ιδιο μερος? (Filler Mερος 1ο)

Η μερα ειχε ξημερωσει και ο ηλιος διαπερασε το μικρο παραθυρο της καμπινας του μικρου μου πλεουμενου μου και με ξυπνησε. Προσπαθησα να τον αποφυγω κλεινοντας καλυτερα τα ματια μου αλλα ματαια μιας και δεν υπηρχε πλεον γυρισμος. Σηκωθηκα και μισοκοιμησμενη ακομα τεντωσα τα χερια μου ψηλα.
Επιασα ενα ποτηρι και το βουτηξα στο βαρελι με το νερο που ειχα μαζι μου και ηπια μια γουλια καθως καθισα στην καρεκλα προσπαθωντας να βρω λυτρωση στην νυστα μου. Κοιταξα την αντανακλαση στην επιφανεια του νερου και θυμηθηκα τις προσφατες περιπετειες μου στο Organ Island και την σκληρη μαχη που ειχα δωσει με τον Buggy και το πληρωμα του...
Ισως τελικα να μην αξιζει τα λεφτα του το επαγγελμα που διαλεξα.
Σκεφτηκα πιανοντας το πλευρο μου που πονουσε ακομα...

Και πανω που σκεφτομουνα για την δουλεια ακουσα εναν γδουπο στο καταστρωμα. Βγηκα και στον αερα ειδα μια ομαδα απο γλαρους με τσαντες να πετανε.

Σπόιλερ:

Ακριβως μπροστα μου βρισκοταν η εφημεριδα της κυβερνησης.
Εσκυψα ( )την πηρα και με μια γρηγορη ματια ειδα πως δεν υπηρχε τιποτα ενδιαφερον. Ετσι την πεταξα σε μια γωνια και πηγα στο καλο κομματι. Αυτην την φορα ειχαν ερθει και τα καινουργια Bounty Poster.
Προσπερασα γρηγορα τους καταζητουμενους της μεγαλης γραμης

Σπόιλερ:

και εφτασα σε πιο βατους στοχους.

Σπόιλερ:

Μεγαλα ψαρια για τις ηρεμες τουτες θαλασσες. σκεφτηκα και προσπερασα και αυτον.

Οι περισσοτεροι ηταν οι ιδιοι και νομιζα οτι ο κοσμος ειχε αρχισει να γινεται καλυτερος ομως στο τελος ειδα οτι ειχαν προστεθει καποιοι καινουργιοι ονειροπολοι πειρατες που αποφασισαν πως θα αποκτησουν αυτον τον αμυθυτο θησαυρο και γκρεμιστηκε η ελπιδα μου. Κανεις απο αυτους δεν μου κεντρισε το ενδιαφερον... Κανεις εκτος απο εναν... Το ονομα του, Afroman the Dawn Island's new Ruler.
Dawn Island? Dawn Island.... DAWN ISLAND??? ΜΑ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΗΔΗ ΕΚΕΙ!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
Φωναξα μολις συνδεσα το ονομα του νησιου με το ονομα του καταζητουμενου.

Ετρεξα και επεσα στα τεσσερα καθως επιανα την εφημεριδα και αρχισα να την ξεφυλλιζω μεχρι να φτασω στα νεα του Dawn Island. Επρεπε να βεβαιωθω αν οντως ειχε ξανα προβληματα το νησι.
*χρατς*γυρισμα σελιδας* τιποτα...
*χρατς*γυρισμα σελιδας* τιποτα...
*χρατς*γυρισμα σελιδας* ροζ Den Den Mushi...
*χρατς*γυρισμα σελιδας* τι εγινε λεει?
*χρατς*γυρισμα σελιδας*(προς τα πισω) Τσκ.... Ανωμαλοι! *κοιταει δεξια... κοιταει αριστερα και κοβει γρηγορα και πονηρα την σελιδα βαζοντας την αναμεσα στο στηθος της*
*χρατς*γυρισμα σελιδας* Shell Town....
*χρατς*γυρισμα σελιδας* Dawn Island! Εδω ειμαστε!
Μπλα μπλα... ιστοριες.... Αχα! Ωστε ειναι αληθεια!
" Ο Afroman σπερνει τον πανικο στο Dawn Island! "
Δεν μπορω να το πιστεψω πως αυτο το νησι μπηκε παλι σε μπελαδες...

Σηκωθηκα, μαζεψα την εφημεριδα και τα ποστερς, τα πηγα μεσα στην καμπινα και τα πεταξα στο καλαθι με το υπολοιπο χαρτομανι των προηγουμενων παραδωσεων. Μονο το ποστερ του Afroman εμεινε εκτος, το οποιο το πηρα και πηγα στο τοιχο που ειχα αφιερωσει για τους στοχους μου. Εσκισα το ποστερ του Μπαγκι και στην θεση του εβαλα αυτο.
Πολυ χαμηλοτερος στοχος αλλα τι να κανουμε... Τα εχει και αυτα η δουλεια!
Επιασα την πυξιδα μου και τον χαρτη και βγηκα στο τιμονι. Τα συμβουλευτηκα προσεκτικα και γυρισα το τιμονι με δυναμη. Το σταματησα, το σταθεροποιησα και αφησα το ελαφρο αερακι να παρασυρει τα μαλλια μου στο ανεμελο παιχνιδι του.

Ηρεμο ηταν το ταξιδι, η θαλασσα μου εκανε το χατηρι να μην με ταλαιπωρησει και πριν καν το καταλαβω ειδα μπροστα μου στερια. Επιασα το τηλεσκοπιο μου και περιεργαστηκα το νησι που ειχα μπροστα μου. Δεν υπηρχε αμφιβολια. Ηταν το Dawn Island! Ετοιμαστηκα να αραξω στο μικρο λιμανακι του τοπικου χωριου αλλα σκεφτηκα οτι λογικα καπου εκει θα ηταν και το πειρατικο πλοιο οποτε ελεγξα πριν παω.
Μετα απο μια συντομη αναγνωριστικη βολτα γυρω απο αυτην την πλευρα του νησιου και χωρις να βρω καποιον, αραξα το πλοιαριο μου στο λιμανι του χωριου

Ζωστηκα τα οπλα μου και πηρα οτι αλλο θα χρειαζομουν και εριξα την σανιδα στην ξυλινη αποβαθρα.
Η σανιδα "παραπονεθηκε" τριζοντας, στο πατημα του τακουνιου μου. Με χαρη κατεβηκα απο το πλοιο και ξεκινησα να περπαταω προς το χωριο που με ειχε φιλοξενησει την προηγουμενη φορα που ειχα ερθει.

Αφηνοντας πισω μου το λιμανι και ακολουθωντας το μικρο δρομακι μπηκα στην εισοδο ενος μικρου δασσυλιου οπου τα πουλια φτερουγισαν πανω στα πυκνα κλαδια φευγοντας μακρια. Κοιταξα ψηλα και μια ηλιαχτιδα του ηλιου που περασε απο μια "χαραμαδα" των κλαδιων επεσε στο προσωπο μου τυφλωνοντας με για λιγο.
Εκλεισα ασυνεσθητα τα ματια μου και εβαλα το χερι μου μπροστα. Τοτε ηταν που ενιωσα μια σουβλια στην μεση μου...

Γυρισα και προσπαθησα να κοιταξω. Η οραση μου ηταν ακομα θολη απο τον ηλιο αλλα ειδα εναν ανδρα μετριου αναστηματος, απεριποιητο και με απλα ρουχα να βρισκεται πισω μου. Στο χερι του κρατουσε ενα πλατυσπαθο που εσταζε αιμα. Με ειχε κοψει με αυτο.

Νευριασα και με μια αποτομη κινηση εκτοξευσα αερα απο το χερι μου και τον κολλησα στο κοντινοτερο δεντρο, κανοντας του να χασει τις αισθησεις του.
Εκεινη ηταν και η στιγμη που πεταχτηκαν απο παντου γυρω μου αντρες σε παρομοιο στυλ με του τελευταιου.
Μα για ονομα του Θεου... Ακομα δεν εφτασα στο νησι! σκεφτηκα...

Εβγαλα σπαθι και πιστολι και αρχισα να αμυνομαι.
Ενα κοψιμο στο θωρακα εβγαλε εκτος τον πρωτο... Μια βαθια πληγη στην κοιλια απο το σπαθι μου τον δευτερο. Ο τριτος βρηκε ακαριαιο θανατο απο μια σφαιρα στο κεφαλι. Ο τεταρτος καταφερε και απεκρουσε το σπαθι μου με το δικο του και απλα εφυγε προς τα πισω. Ο επομενος βρεθηκε πισω μου. Το ηξερα οτι δεν προλαβαινα να αντιδρασω για αυτο εγινα ολοκληρη αερας. Μετακινηθηκα λιγο πιο περα πολυ γρηγορα, αλλα μια νεα πληγη μου δημιουργηθηκε στην πλατη καθως ο αντιπαλος μου αποδειχθηκε πιο γρηγορος απο οτι τον περιμενα. Τον σημαδεψα με το πιστολι. Η οραση μου ακομα δεν ειχε επανελθει. Ολο και θολωνα περισσοτερο. Πυροβολησα και ενω ημουν σιγουρη πως τον ειχα πετυχει αυτος βγηκε αλαβωτος. Ορμησε πανω μου με την χατζαρα του και τελευταια στιγμη προλαβα να βαλω το δικο μου σπαθι μπροστα για να αμυνθω. Ακολουθησαν πολλαπλα χτυπηματα απο αυτον και ισαριθμες αποκρουσεις απο μενα. Δεν μπορουσα να του αντεπιτεθω... Αρχισα να νευριαζω.... Αρχισα να χανω τον ελεγχο και αυτο με οδηγησε στο να κανω λαθος κινησεις. Μια λαθος αποκρουση εκανα και βρηκε αμεσα την ευκαιρια να με καρφωσει.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Φωναξα τεντωνοτας τα χερια και ενα κυμα αερα ελευθερωθηκε προς ολες τις κατευθηνσεις, διωχνοντας μακρια καθε αντιπαλο.
Εσκυψα το κεφαλι και ακουμπησα τα χερια στα γονατα, στην προσπαθεια μου να παρω μια ανασα και να μπορεσω να συνεχισω την μαχη. Αδικος κοπος βεβαια καθως ενιωσα εναν πονο στον αυχενα και ολα σκοτεινιασαν μεσα σε δευτερολεπτα...

Ανοιξα τα ματια μου... Φως με χτυπησε στο προσωπο και ολα ηταν θολα. Χρειαστηκε να ανοιγοκλεισω αρκετες φορες τα ματια μου μεχρι να συνηθισω. Το κεφαλι μου πονουσε και ζαλιζομουν.
Που βρισκομαι? σκεφτηκα καθως περιεργαστηκα το μερος που βρισκομουν.

Βρισκομουν μεσα σε ενα δωματιο. Ξυλινοι τοιχοι, ενα τραπεζι με μια σβησμενη λαμπα πανω σε αυτο και καμποσες καρεκλες ηταν τα μονα αντικειμενα στο δωματιο. Η μονη πηγη φωτος προερχοταν απο το μοναδικο παραθυρο του σπιτιου φωτιζοντας το επαρκως.
Δεν θυμομουν πως εφτασα εκει. Ουτε για ποιο λογο.
Εστυψα το μυαλο μου και προσπαθησα να θυμηθω...
ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ! Αναφωνησα καθως θυμηθηκα τι ειχε γινει.

Νευριασμενη καθως συνηδειτοποιησα οτι με δηλητηριασαν προσπαθησα να σηκωθω διχως αποτελεσματα. Χερια και ποδια ηταν δεμενα πανω στην καρεκλα. Δοκιμασα να σπασω τα δεσμα αλλα δεν καταφερα.

Εκεινη την ωρα ανοιξε η πορτα του σπιτου. Τρεις αντρες μπηκαν μεσα. Τους δυο τους ειχα ξαναδει. Ο ενας ηταν ο τυπος που παλευα τελευταια πριν πεσω αναισθητη και ο αλλος ηταν ο στοχος μου. Ο Afroman! Ο τριτος ηταν ενας μικροκαμωμενος ανδρας, με μακρυ περιποιημενο μαλλι και γενικα πολυ πιο εμφανισιμος απο τους αλλους 2. Φαινοταν πολυ αδυναμος, αλλα ισως να υπερισχυε αλλου.
Τις σκεψεις μου διεκοψε ο Afroman:
-Μπα μπα... Τι εχουμε εδω..? Η μικρη κοκκινομαλλουσα μας ξυπνησε?
Τον αγριοκοιταξα χωρις να μιλησω.
-Μα γιατι δεν μας μιλας ομορφη?? Σου καναμε κατι?? ειπε ο δευτερος μεγαλοσωμος αντρας ακουμπωντας με στο προσωπο.
Με μια αποτομη κινηση τραβηξα το κεφαλι μου μακρια απο το χερι του και ειπα:
-Ποιοι ειστε? Τι θελετε απο μενα?
Γελασαν και οι τρεις του με αυτο που ειπα.
-Ελα τωρα Sakura. Μην κανεις την ανηξερη. Ολοι μας ξερουμε τον λογο που ηρθες στο νησι
-Δεν ξερει ομως για ποιον λογο ειναι αυτη εδω. Ετσι παιδια?
Χαμογελασαν ολοι και με πλησιασαν.
-Το σχεδιο μας λειτουργησε αψογα. Εμεις καναμε λιγο σαματα... Εσυ ηρθες εδω... Σε πιασαμε και τωρα εισαι δικη μας.
-Και απο που με ξερετε εμενα? Γιατι το στησατε ολο αυτο?
-Χα! Πιστευετε οτι τωρα μπορουμε να της πουμε ε παιδια?
-Sakura Erlic... Γνωστη Κυνηγος Επικυρηγμενων... Μονο και μονο αυτο φτανει για να το κανουμε. Ομως δεν ειναι αυτος ο λογος. Ο λογος ειναι που εσυ η αλλη η αναθεματισμενη η κυνηγος ειχατε πιασει τον μεγαλο Higuma!!!

Εσκυψα το κεφαλι και ψυθιρισα...
-Ωστε για αυτο γινεται ολη η φασαρια... Επειδη ο φιλος σας ειναι πλεον στην φυλακη??
-Εεεε?? Τι λες πορνη?!
-Μιλα καθαρα αναθεματισμενη, αλλιως θα πεθανεις απο τα ιδια μου τα χερια!
-Η ζωη ειναι αδικη... Σου παιρνει τους φιλους σου με τον εναν ή τον αλλον τροπο και μετα εσυ για να αναπληρωσεις το κενο τους, κυνηγας τον φταιχτη... Κυνηγας αυτον που στον πηρε και δεν αναζητας την αιτια που τον εφερε μπροστα του για να τον παρει. Τυφλωνεσαι απο το μισος και προσπαθεις με καθε θεμιτο ή αθεμιστο μεσο να εκδικηθεις... Μεγαλη αδυναμια...
-ΣΚΑΣΕ!!!
Φωναξε, απλωνοντας το χερι του, δινοντας μου μια σφαλιαρα στο προσωπο.
-ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΜΕ ΕΜΕΙΣ!
-Κριμα που εγω δεν ειχα ποτε φιλους...

Ολοι ηταν φανερα εκνευρισμενοι απο τα λογια μου. Αλλα ενας απο αυτους ηταν παραπανω.
Μετα τα τελευταια μου λογια ο Afroman, εξω φρενων, αρπαξε το οπλο του και με σημαδεψε.
-ΠΑΝΕ ΠΕΘΑΝΕ ΣΚΥΛΑ!
Αλλα πριν προλαβει να πατησει την σκανδαλη σηκωσα τον κεφαλι και γεματη αποφασιστηκοτητα και δυναμη τον κοιταξα καταματα.
Σαστισε... και εκανε ενα βημα πισω. Ησυχια επικρατησε στο δωματιο μετα απο τις φωνες...
Η επιθυμια μου να φυγω απο κει μεσα ολο και μεγαλωνε.
Τοτε ηταν που εγινε...
Ασυναισθητα, ελευθερωσα σε ολο το δωματιο κυματα αερα τα οποια αρχισαν να κατευθυνονται με μεγαλη δυναμη προς τον ουρανο. Και οι 3 τους εβαλαν τα χερια μπροστα τους για να προστατευθουν ενω σε μενα ο αερας σηκωνε τελειως τα μακρια μου κοκκινα μαλλια ψηλα. Το ξυλινο ταβανι εσπασε και παρασυρθηκε απο τα κυματα...
Ενιωθα απολυτη ανεση μεσα σε αυτην την συνθηκη. Τα χερια μου περασαν μεσα απο τις χειροπεδες σαν να μην υπηρχα και σηκωθηκα. Ολοι τους εκαναν καποια βηματα πισω. Κανεις δεν δοκιμασε να φυγει. Ηταν σχεδον παγωμενοι.
Απλωσα το χερι μου και διεταξα τον αερα να μου φερει ολα τα οπλα τους τα οποια συνεθλιψα αμεσα.

Σηκωσα το κεφαλι μου και τους κοιταξα...Με πεντακαθαρη και ασυνιθηστα δυνατη φωνη φωναξα:
-ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΕΤΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ! ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΑΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΝΕΥΡΙΑΣΜΕΝΟΙ. ΝΙΩΘΕΤΕ ΠΩΣ ΧΑΣΑΤΕ ΠΟΛΛΑ. ΕΙΣΤΕ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΧΑΤΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΣΑΤΕ. ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΘΙΣΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΧΑΣΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΓΕΥΤΕΙ ΕΣΕΙΣ!
Ενα δακρυ κυλησε στο μαγουλο μου και ως το πηγουνι.
-ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΚΑΣΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Σηκωσα το χερια μου και με ενα αποτομο τραβηγμα πεταξα τους δυο απο τους 3 στον τοιχο, σπαζοντας τον και αφηνοντας τους αναισθητους και αιμοφυρτους. Μονος ορθιος και με τρεμαμενα ποδια ειχε μεινει ο Afroman.
Στην γωνια μαζι με καποια αλλα πραγματα που ειχαν φερει ειδα τα οπλα μου. Ανοιξα την παλαμη μου και απευθειας βρεθηκε το κατανα μου μεσα σε αυτην. Κοιταξα τον Afroman για μια τελευταια φορα και εξαφανιστηκα. Εγινα ενα με τον αερα. Τον πλησιασα με απιστευτη ταχυτητα και εμφανιστηκα διπλα του. Το εκοψα ξανα και ξανα και ξανα μεχρι που δεν ειχε μερος στο σωμα του που να μην εχει πληγες.
Αυτος επεσε κατω. Με το ακουμπημα του στο πατωμα, σωπασε σταδιακα και ο αερας, εκανε τον τελευταια κυκλο του και επεστρεψε σε μενα.
Τα συναισθηματα που ενιωθα ηταν περιεργα. Ενιωθα την κλασσικη ικανοποιηση που απεδωσα δικαιοσυνη μια ακομα φορα αλλα ενιωθα και θλιψη γιατι αυτα που τους ειχα πει ηταν αληθεια... Με βασανιζαν και συνεχιζουν να με βασανιζουν εδω και καιρο... Νομιζα οτι ειχα μαθει να ζω με αυτα αλλα απο οτι φαινεται εκανα λαθος....

Κουνησα το κεφαλι μου διωχνωντας τις σκεψεις αυτες... Κοιταξα τον πεσμενο στο εδαφος Afroman και σκεφτηκα πως αυτος εχει καποια λεφτα στο κεφαλι του. Το αρπαξα απο τον γιακα και αρχισα να τον σερνω προς το χωριο.
Καθως βγηκα εξω απο την καλυβα και αφου πηρα ολα τα υπαρχοντα μου, μαζι με καποια αλλα χρησιμα οπλα και αντικειμενα που βρηκα, αντικρισα ενα ξεφωτο μεσα στο δασος και μερικους αντρες να βρισκονται διασκορπισμενοι σε αυτο. Ολοι φοβισμενοι στεκονταν και με κοιτουσαν. Κανεις δεν κουνηθηκε να επιτεθει ή να κανει οτιδηποτε αλλο. Μονο ψυθιροι ακουγονταν οταν βλεπανε ποιον τραβουσα απο πισω.


Περασα απο μπροστα τους και βγηκα στο στενο δρομακι που οδηγουσε στο κοντινοτερο χωριο στο οποιο εφτασα συντομα χωρις εμποδια. Οι περισσοτεροι χωρικοι με κοιτουσαν τρομαγμενοι και σαστισμενοι ειδικα αφοτου αναγνωριζαν τον Afroman ομως κανεις δεν εκανε να μιλησει, παρα μονο ψιθυροι ξανα μεταξυ τους.
Μπηκα μεσα στην ταβερνα του χωριου, πεταξα τον επικυρηγμενο μπροστα μου και φωναξα:
-Αυτος εδω ειναι ο Afroman! Οπως ολοι θα ξερετε εχει μια επικυρηξη στο κεφαλι του. Φωναξτε τους Μαρινς και φροντηστε να παρετε τα χρηματα και να τα διαθεσετε για το καλο του χωριου. Σε οποιον ρωτησει, απαντηστε οτι τον επιασε η Sakura Erlic. Λεφτα ειναι δωρο απο μενα για σας.
Και με αυτα τα λογια γυρισα την πλατη μου και βγηκα εξω απο το μαγαζι κατευθυνοντας προς το πλοιαριο μου.

Με σκυμενο το κεφαλι και με την θλιψη να με εχει καταβαλει προχωρουσα στο στενο δρομακι μεσα απο το δασος για να βγω στο μικρο λιμανι.
Κοντοσταθηκα για μια στιγμη και κοιταξα στο ουρανο. Ο ηλιος τρυπωνε παλι αναμεσα απο τα κλαδια και ξανα μια ηλιαχτιδα με χτυπησε στο προσωπο. Ενιωσα στιγμιαια την πληγη στα πλευρα μου να με ποναει αλλα η αγαλλιαση ηταν τοσο μεγαλη που το αγνοησα. Ενιωσα μια ζεστασια στο προσωπο μου και αυτη μου εδωσε κουραγιο για να προσπερασω οτι προβλημα εχω, εστω και προσωρινα, και να συνεχισω στο ταξιδι που κανω.

Οσο και να μην ηθελα να την αποχωριστω, το εκανα και προχωρησα στην κατηφορα που ειχε, ωσπου βρεθηκα διπλα στην θαλασσα. Το θαλασσινο αερακι με χτυπησε απαλα και η μυρωδια της αλμυρας με κατεκλυσε. Ανεβηκα στο πλοιο, μαζεψα αγκυρα και ανοιξα το πανι και αμεσως δυνατος αερας το φουσκωσε και ξεκινησα.
Μπορει να μην ειχα φιλους... αλλα τουλαχιστον η φυση με υποστηριζε.

Όνομα: Sakura Erlic
Haki Points: 2
Player of the Month Points: 9
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points:
Παρατηρήσεις: Αρκετα ωραια ιστορια, αν και θα μπορουσες να χρησιμοποιησεις πολυ περισσοτερο το φρουτο, δεν το εκανες και πρεπει να παραδεχτω οτι μου αρεσε ,γιατι ηταν πιο ρεαλιστικο.