[Αρχη]Ενας νεος αρχηγος? Ξανα στο ιδιο μερος? (Filler Mερος 3ο)

Previously on Badboy's stories:
*Epic music starts*
Καθως το κυμα με εβγαλε στο Warship Island, πανω στην αναζητηση ενος πειρατικου πληρωματος, συναντησα και γνωρισα την Anna Valerious. Μια ομορφη νεαρη που την βοηθησα να σωσει μια φιλη της και με βοηθησε να νικησω τον δυνατο καπετανιο του πειρατικου πληρωματος. Στο τελος και αφου γνωριστηκαμε καλυτερα εδειξε ενδιαφερον στο κυνηγι των πειρατων και κατα καποιο τροπο την μυησα σε αυτο. Δωσαμε ραντεβου στην Shell Town για να τα ξαναπουμε και μετα απο μια συντομη σταση στο Commi Island για να εφοδιαστω πορτοκαλοχυμουλι φτανω πλεον στην Shell


NOW
Για μια ακομα φορα τα σπιτακια και τα στενα δρομακια της Shell εμφανιζονταν μπροστα μου καθως στην κορυφη του νησιου εστεκε ακομα επιβλητικη η βαση των Μαρινς.
Ελπιζω αυτην την φορα αν βρω την Αννα να μην χρειαστει να πολεμισουμε κανεναν. Θα προτιμουσα πολυ περισσοτερο να πιναμε ενα ποτακι μαζι και να μιλουσαμε για τους εαυτους μας. Να γνωριζομασταν καλυτερα...
σκεφτηκα πριν βγω απο το πλοιο μου και πατησω το ποδι μου στο λιμανι της πολης

Τα οπλα μου κρεμονταν χαλαρα διπλα στην κοντη μου φουστα και κουνιοντουσαν σαν να ηταν ετοιμα να πεσουν σε καθε μου βημα καθως ανεβαινα την ανηφορα του νησιου.
Δεν ημουν σιγουρη για το αν θα επρεπε να ανεβω στην βαση των Μαρινς για να χαιρετησω(λογικα θα με θυμουνταν) ή αν θα επρεπε να κρατησω χαμηλο προφιλ για να μην αναστατωσω την πολη... Αποφασισα ομως για αρχη τουλαχιστον να μην παω...
-Εξαλλου μεχρι να βρεθω με την Αννα εχω καιρο!!
Σκεφτηκα και με ενα σατανικο χαμογελο να ζωγραφιζεται στα χειλη μου μού ηρθε μια ιδεα...
ΨΩΝΙΑΑΑ!!!!!
Και σχεδον πετωντας ετρεξα στο πρωτο μαγαζι που βρηκα μπροστα μου!

Ειχα πεσει κατευθειαν στα βαθια. Το μαγαζι το οποιο ειχα μπει ηταν ενα κοσμηματοπωλειο.
Αλλα... κατι μου φαινοταν διαφορετικο σε αυτο το κοσμηματοπωλειο... Δεν ηταν σαν τα υπολοιπα που ειχα μπει.
Ηταν σκοτεινο... Υπηρχαν παντου τραβηγμενες κουρτινες για να μην μπαινει το φως μεσα και ο μοναδικος και χαμηλος φωτισμος εβγαινε απο κατι περιτεχνες και συναμα περιεργες λαμπες λαδιου που τις εβρισκες σε τοιχους ή ακομα και κολλημενες στο ταβανι!
Καθως κοιτουσα τα κοσμηματα, μεσα απο τις σκιες στο βαθος του μαγαζιου, εμφανιστηκε ενας μικροσωμος ανθρωπος, τυλιγμενος στις ρομπες, και με πλησιασε...

-Καλημερα... Αγαπητη μου...
Ειπε με σιγανη και ανατριχιαστικη φωνη...
Τον κοιταξα και εμεινα λιγο να τον παρατηρω. Ηταν ενας γερος ανθρωπος, κοντος με λιγη καμπουρα και διασπαρτα γενια σε ολο του το προσωπο. Κατα τα αλλα φορουσε μια περιεργη ρομπα που τον τυλιγε προτωτυπα και του αφηνε μοναχα το προσωπο του ατυλιχτο, ενω τα ματια του... προδιδαν μεγαλη πειρα και σοφια. Ειχα παρα πολυ καιρο να δω τετοιο βλεμα!
-Καλημερα...?
Ειπα με διστακτικη φωνη.
-Βλεπω οτι ψαχνετε καποιο κοσμημα...
-Εεε.. Βασικα η αληθεια ειναι οτι καταλαθος...
-ΜΗΝ ΤΟ ΑΡΝΕΙΣΑΙ! Η μοιρα σε εφερε εδω...
-Μα...!
-Ελα μαζι μου
Με ειπε και με τραβηξε απο το χερι πιο βαθια, ωσπου φτασαμε στον παγκο του μαγαζιου.
-Περιμενε εδω
Ειπε και εξαφανιστηκε για λιγο απο μπροστα μου.

Στιγμες αργοτερα ξαναεμφανιστηκε με μια σκαλα την οποια την τοποθετησε σε κατι ραφια και αρχισε να την ανεβαινει.
Επειτα αρχισε να ψαχουλευει τα ραφια και να μουρμουραει κατι.
Πηγα κοντα του και του μιλησα:
-Μηπως χρειαζεστε καποια βοηθεια?
Αλλα απαντηση δεν πηρα. Αντιθετως, αυτος συνεχισε να μουρμουραει καθως ανοιγοκλεινε κουτια
-Οχι...
Ουτε αυτο...
Σιγουρα οχι αυτο...
Ωσπου τελικα με εναν ευρυματικο τονο αναφωνησε
-Αχα! Γιατι οχι αυτο!?
Και κατεβηκε την σκαλα κρατωντας ενα κουτι. Μου το εδωσε και το ανοιξε.
Ηταν ενα ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ μεταγιον με εναν ηλιο πανω του. Πρεπει να ηταν απο καθαρο ασημι και η υφη του... το σχημα του ηταν ολα καταπληκτικα.
Το χαζευα για ποση ωρα μεχρι που ακουσα την φωνη του.
-Λοιπον? Πως σου φαινεται?
Τον κοιταξα με ενα πολυ παιδικο βλεμμα και απλα του εγνεψα καταφατικα
-Ε τι καθεσαι λοιπον!? Δοκιμασε το!

Και χωρις δευτερη κουβεντα το εβγαλα απο την θηκη του και με μεγαλη προσοχη το περασα γυρω απο το λαιμο μου και το κουμπωσα.
Ομως καθως γυρνουσα προς τον γερο για να δει το μεταγιον πανω μου και κατα ποσο μου πηγαινει, αυτο γλιστρησε και επεσε μεσα στο στηθος μου.
-Ε...? Γιατι εγινε αυτ...
Αλλα πριν ολοκληρωσω ο γερος ειχε πεταχτει και ειχε βαλει το χερι του μεσα στην μπλουζα μου και ειχε παρει το μεταγιον και το τοποθετουσε παλι στην θηκη του.
-ΈΕΕΕΕΙΙ!!! Τι κανεις εκει?! Προσεχε που βαζεις τα χερια σου!
- Ωστε δεν κανει αυτο...
Μουρμουρησε ξανα.
-Τι εννοεις δεν κανει αυτο? Και γιατι μου επεσε? Ειμαι σιγουρη οτι το κουμπωσα καλα. Ειναι χαλασμενο?
Γυρισε και με κοιταξε με ενα σκληρο υφος, σαν να τον ειχα προσβαλλει που το ειπα χαλασμενο και μου απαντησε:
-Τιποτα δεν ειναι χαλασμενο. Απλα δεν εχει διαλεξει εσενα το μεταγιον αυτο.
-Τι εννοεις?
-Ολα τα κοσμηματα εδω μεσα δεν ειναι σαν τα υπολοιπα που μπορεις να συναντησεις... Ολα ειναι μοναδικα και ολα ειναι προορισμενα για εναν κατοχο. Καποια βεβαια καταδεχονται και παραπανω απο εναν αλλα απο οτι φανηκε εσυ δεν ησουν μια εκ των επιλογων αυτουνου.
Εξηγησε και αφου αφησε στην θεση του το προηγουμενο, εφερε ενα αλλο μεταγιον.
Αυτην την φορα ηταν ενα ελαφι. Ενα ολοχρυσο ελαφι με καθε λεπτομερια χαραγμενη πανω του. Εξισου εντυπωσιακο με το προηγουμενο.
Μου το φορεσε αλλα και αυτο απλα γλιστρησε απο το λαιμο μου χωρις να μπορεσει να σταθει ουτε δευτερολεπτο...
Ακολουθησαν αρκετες δοκιμες. Εφερε διαφορα συμβολα, γραμματα και ζωα αλλα κανενα μα κανενα δεν στεκοταν.
Ειχα αρχισει να απογοητευομαι και να στεναχωριεμαι καθως εβλεπα και τον γερο ολο και πιο σκεπτικο και συνεχεια να του στενευουν οι επιλογες.
Σε ενα σημειο, τον ειδα να βυθιζεται πολυ στις σκεψεις του και μετα απο λιγο να λεει:
-Δεν νομιζω... Αλλα εδω που φτασαμε...
Και εσυρε τα βαρια του βηματα σε μια ολοσκοτεινη μερια του μαγαζιου.
Οταν γυρισε κρατουσε ενα ακομα κουτι ιδιο με τα αλλα αλλα φανταζε πολυ πιο παλιο. Το κρατησε μακρια του και φυσηξε δυνατα. Ενα μεγαλο συννεφο σκονης εφυγε απο πανω του που σιγα σιγα επεσε στο πατωμα.
Το εφερε μπροστα μου και το ανοιξε. Ηταν ενα πραγματικο αριστουργημα. Ηταν ακομα καλυτερο απο ολα τα υπολοιπα. Ηταν ενα μισοφεγγαρο... Τοοοοσο λεπτο αλλα τοσο ομορφο. Ηταν απο καθαρο ασημι, βαρυ, περιτεχνα σκαλισμενο και κρεμοταν απο μια εξισου βαρια και ασημενια αλυσιδα.
Το πηρα και με ευλαβικο τροπο το ακουμπησα στο λαιμο μου και το κουμπωσα. Αφησα τα χερια μου και εκλεισα τα ματια μου προσευχομενη να μην πεσει...
Και οντως... Εμεινε εκει! Δεν ενιωσα τιποτα να πεφτει. Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα το στηθος μου. Ηταν εκει! Ημουν πολυ χαρουμενη και κοιταξα αμεσως τον γερο που ειχε παρει μια εκφραση ικανοποιησης

Το αγορασα χωρις δευτερη σκεψη. Απλα αφησα τα λεφτα και ετρεξα γρηγορα εξω για να θαυμασω την λαμψη του στον ηλιο! Σιγουρα θα το κρατουσα για πολυ καιρο αυτο στον λαιμο μου!

-Ααααχχχ! Ειναι καταπληκτικο! Μπορει να μου στοιχισε βεβαια 40.000 μπελλι αλλα τα αξιζε ολα τα λεφτα του!!
Ομως δεν πρεπει να παρασυρθω! Εχω εναν μαραθωνιο απο ψωνια μπροστα μου
Και με αυτην την σκεψη ορμησα στο επομενο μαγαζι...
.
.
.
.
.
5 ωρες μετα
Ο ηλιος ειχε αρχισει να γερνει σιγα σιγα και εγω, φορτωμενη μεχρι εκει που δεν παει, ψωνια, αποφασισα πως πλεον ειχα αγορασει αρκετα και επρεπε να παω να ψαξω ενα μερος να μεινω.
Ετσι ξεκινησα και αρχισα να πηγαινω σε ολα τα πανδοχεια της πολης, μηπως και εμενε σε κανενα η Anna.
Ρωτησα παντου αλλα κανενα ιχνος απο την φιλη μου.
Απογοητευτηκα αλλα σκεφτηκα οτι απλα μπορει να μην εχει ερθει ακομα και ετσι πηρα ενα δωματιο σε ενα απο τα πανδοχεια και ανεβηκα στο δωματιο μου...