[Τέλος]Payback!

Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά όταν επιτέλους αποφάσισα να αρχίσω το κυνήγι της εκδίκησης.Στεκόμουν ακόμα μπροστά στα χαλάσματα,στο μέρος που ανέκτησα το σπαθί του πατέρα μου.Είχα συλλάβει την ιδέα στο μυαλό μου.Ο πρώτος προορισμός μου ήταν το χωριό Windmill...εκεί θα έψαχνα για πληροφορίες για τον άνδρα που μου στέρησε τα πάντα.Δεν μπορεί,κάτι θα υπάρχει.Ο δρόμος ήταν όμως μακρύς και είχε βραδιάσει για τα καλά,πράγμα που καθιστούσε την διαδρομή ιδιαίτερα επικίνδυνη λόγω των πειρατών που απειλούσαν το νησί και της αυξημένης εγκληματικότητας.Επικίνδυνη...σκέφτηκα και γέλασα.Αν δειλιαζα εκείνη τη στιγμή,στην αρχή ακόμα της περιπέτειας μου με όλα τα δεινά που ακόμα με περιμένουν δεν θα άρχιζα και με τους καλύτερους οιωνούς την ιστορία μου.Εξ άλλου ποιος πειρατής θα ήταν αρκετά ανόητος ώστε να μπει στο δρόμο μου και να προσπαθήσει να μου στερήσει την εκδίκηση μου? Θα έβαφα με το αίμα του τη λεπίδα μου και θα πέταγα το πτώμα του στη θάλασσα.Βέβαια η μοίρα του στόχου μου θα ταν ακόμα χειρότερη.Θα υπέφερε και θα υπέφερε όσο υπέφερα εγώ τόσα χρόνια από τον πόνο που μου προκάλεσε.Το ενδεχόμενο της ήττας δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου.

Χωρίς δεύτερη σκέψη,προχώρησα στον δρόμο μου.Πίσω μου άφηνα την μέχρι τώρα ζωή μου.Άφηνα το μέρος που αποτέλεσε το σπίτι μου για δώδεκα ολόκληρα χρόνια,άφηνα την ανάμνηση της χαμλενης οικογένειας μου...Άφηνα και τον άνθρωπο που μου στάθηκε και με μεγάλωσε.Τον γέρο δάσκαλό μου και παππού μου.Δεν είχα ώρα για αποχαιρετισμούς.Περίμενα ήδη πέντε ολόκληρα χρόνια.Η στιγμή έφτασε.Οι σκέψεις μου πάγωσαν και για μεγάλο διάστημα ακούγονταν μόν τα βήματα μου.

Χάραζε όταν έφτασα στο χωριό.Το μέρος ήταν πολύ γραφικό.Τα σπίτια όμως ήταν φτωχικά και απεριποίητα.Η κυβέρνηση σκέφτηκα.Ανέκαθεν ξεζούμιζε τους χωρικούς με υπερβολικούς φόρους και αμέτρητα χρέη.Αυτή η σκέψη με γέμισε θυμό.Πολλές φορές μας χτυπούσαν την πόρτα οι marines και μας ζητούσαν ένα μέρος από το υστέρημα μας...Από κάποιο σημείο και μετά ομως ο πατέρας μου αρνούταν να πληρώσει τους φόρους.Υπήρχε περίπτωση αυτό να οδήγησε στο θάνατο του? Πολλές απορίες...Όμως για δύο πράγματα ήμουν σίγουρος.Πως θα έβρισκα τον υπαίτιο και σε δεύτερη φάση θα ασχολούμουν με την καταπίεση της κυβέρνησης.Είτε έιχε κάποια σχέση είτε όχι

Σιγά σιγά εισχώρησα βαθύτερα μέσα στο χωριό.Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους.Λογικό είναι σκέφτηκα έιναι ακόμα πολύ νωρ..
-Βοήθειαααααα
Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα από μια γυναικεία κραυγή.Πετάχτηκα από τη θέση μου και έτρεξα προς την πηγή τοη ήχου...
-Χαρ χαρ μη φωνάζεις ομορφούλα θα σε ακούσουνε!
-Ναι,μη φωνάζεις!Θα μας χαλάσουν τη διασκέδαση
-Φύγετε από μπροστά μου αποβράσματα..Δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο
Ούρλιαξε απεγνωσμένα η κοπέλα ενώ πρσοπαθουσε να απωθήσει τους δύο πειρατές.Ήταν ώρα για την είσοδό μου στην σκηνή
-Βρε βρε....τι βλέπω.Ακόμα παίζετε με κούκλες στην ηλικία σας ?Θα σας το χαλάσω παιδιά αλλά καλύτερα να περιοριστείτε στα πλαστικά παιχνίδια!
Και χωρίς καθυστέρηση άγγιξα τη λαβή του σπαθιού μου..

-Μπα?Ο μικρός έχει κότσια.Δεν πειράζει.Θα του μάθουμε να λέει τις εξυπνάδες του εκεί που τον παίρνει
-Ομορφούλα,θα περιμένεις λίγο.Μικρέ,έκανες το μεγάλύτερο λάθος της σύντομης ζωής σου!
Τράβηξαν τα ξίφη τους και έτρεξαν κατά πάνω μου.
-Another hater σκέφτηκα φωναχτά
Τράβηξα το σπαθί μου από τη θήκη του και περίμενα
Μόλις έφτασαν κοντά μου,με μια γρήγορη και απότομη κίνηση κλότσησα τον ένα στο γόνατο πριν προλάβει να με χτυπήσει με το σπαθί του και διαλύοντας με αυτόν τον τρόπο τις ενώσεις των οστών του σε αυτό το σημείο.Από την ορμή του χτυπήματος,το σώμα μου περιστράφηκε και στο τέλος αυτής της περιστροφής η λεπίδα μου διαπέρασε τον λαιμό του δεύτερου.Ο ένας ήταν νεκρός ενώ ο άλλος σφάδαζε από τον πόνο ακινητοποιημένος στο έδαφος.Η γυναίκα με πλησίασε.Είχε μακριά μαύρα μαλλιά και ένα απεριποίητο όμως γλυκό πρόσωπο.Δεν πρεπει να ήταν μεγαλύτερη μου..σκέφτηκα.
Όταν έφτασε μπροστά μου κοίταξε με βλέμμα περιφρονητικό τον ακόμα ζωντανό πειρατή.
-Το αφήνω πάνω σου....
έιπα και της έδωσα το ξίφος μου
-Όχι...σε παρακαλώ όχι!!!ΜΗΗΗΗΗ...
Αλλά η κοπέλα χωρίς δισταγμό αποτέλειωσε τον πειρατή με ένα χτύπημα στο στήθος.

Μου επέστρεψε το ματωμένο μου σπαθί και ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή:
-Αν δεν είχες εμφανιστεί στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή δεν ξέρω και γω ποια θα ήταν η τύχη μου τώρα...Σε ευχαριστώ πάρα πολύ....ξένε.
-Ηikaru... αποκρίθηκα Και συ είσαι η ?
-Το όνομά μου είναι Makino και έιμαι ιδιοκτήτρια του bar που βλέπεις...Πέρνα μέσα να σε κεράσω κάτι για να σε ευχαριστήσω
Μπήκα μέσα στο κτήριο και κάθισα στο τραπέζι.
-Μια μπύρα αν έχεις την καλοσύνη
-Πως και απο δω hikaru,δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας...Είσαι απο το νησί ?
-Ναι..ζω στην άλλη πλευρα του νησιού όμως.
-Και ποιος ο σκοπός της επίσκεψης σου ? Εκτός από το να σώζεις κοπέλες απο πειρατές φυσικά ! με ρώτησε με ένα πλατύ χαμόγελο
Το πρόσωπό της μου ενέπνεε εμπιστοσύνη..Επίσης καθώς ήταν ιδιοκτήτρια του bar,μπορεί να ήξερε κάποια πράγματα για το άτομο που έψαχνα.Η τουλάχιστον θα είχε ακούσει απο κάποιον μεγαλύτερο της καθώς όταν έγινε το συμβάν,ήταν τόσο μικρή όσο και γω...
Άρχισα να της αφηγούμαι την ιστορία μου...

Όσην ώρα εξιστορούσα τα δεινά μου,με κοίταζε με απορία.Συχνά έβλεπα μορφασμούς λύπης και φρίκης στο πρόσωπό της καθώς οι σκηνές που περιέγραφα ήταν αποτρόπαιες.Όπως ακριβώς τις έζησα και γω τότε...Τελείωσα την ιστορία μου και διέκρινα μια ανακούφιση μέσα μου που επιτέλους ξέσπασα κάπου.
-Ώστε εσύ ήσουν...Εσύ ήσουν το κακόμοιρο παιδί πο είδε τον χαμό της οικογένειας του..πόσο πρέπει να υπέφερες...
-Είχες ακούσει κάτι για αυτό δηλαδή ? ρώτησα γεμάτος περιέργεια
-Όταν ο πατέρας μου ζούσε ακόμα και ήταν αρμόδιος για το bar,ένας μυστηριώδης άνδρας μιλούσε για αυτό το περιστατικό.Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση ο τρόπος που το αφηγούταν.Σχεδόν το διασκέδαζε...

-Μπορείς να τον περιγράψεις?
-Ναι..έμοιαζε σαλεμένος.Το γέλιο του ήταν απόκοσμο και είχε ένα διαβολικό μυστηριώδες χαμόγελο.Επίσης είχε μια...
-....ουλή στο δεξί μάτι συμπλήρωσα εγώ..Η εικόνα του άνδρα με γέμισε μίσος.Έφερε για άλλη μια φορά τα συναισθήματα που ένιωσα τότε στην επιφάνεια.Τα κατάπνιξε γρήγορα όμως η οργή μου.
-ΠΟΥ ΠΗΓΕ? ρώτησα προσπαθώντας να συγκρατήσω τον τόνο της φωνής μου
Η κοπέλα ταράχτηκε αρχικά από την αλλάγή της συμπεριφοράς μου.Κατανόησε όμως την κατάσταση και ηρέμησε
-Έμαθα πως θα πηγαινε προς την Goa city...
Άφησα μισοτελειωμένη τη μπυρα μου και σηκώθηκα
-Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες άνοιξα την πόρτα και επιχείρησα να βγώ.Η φωνή της όμως με σταμάτησε
-Ηikaru περίμενε.Η Goa city φρουρείται πολύ καλά.Θα είναι δύσκολο να περάσεις μέσα
-Θα τα καταφέρω απάντησα ψυχρά
-Hikaru!.... γύρισα και την κοίταξα για άλλη μια φορά Να προσέχεις!
-Μήν ανησυχείς ,απάντησα με ένα χαμόγελο. Αυτοί θα πρέπει να προσέχουν
Η πόρτα έκλεισε πίσω μου.

Άφησα πίσω μου το χωριό Windmill και κατευθύνθηκα προς την Goa city.Ο δρόμος δεν ήταν μακρύς,όμως οι ερωτήσεις που βασάνιζαν το μυαλό μου τον έκαναν να φαντάζει ατέλειωτο.Προσπάθησα να απομονώσω αυτές τις σκέψεις ώστε να μη με επηρρεάσουν στην αποστολή μου.Σε μικρό χρονικό διάστημα στεκόμουν μπροστά από το μεγάλο τείχος της πόλης.Κατευθύνθηκα προς την πύλη.Η Makino είχε δίκιο.Μέτρησα 5 φρουρούς οι οποίοι από τα ρούχα τους υπέθεσα πως ήταν marines.Στην περίπτωση μάχης αυτό σήμαινε έμπειροι αντίπαλοι.Προχώρησα προς την πύλη

-ΑΛΤ!Ποιος είσαι και τι θες? ρώτησε ένας εκ των φρουρών
-Ονομάζομαι Hikaru Kurokage.Θέλω να μπω μέσα στην πόλη
-Έχουμε εντολές να μην αφήσουμε κανέναν να εισέλθει.Υπάρχει μεγάλος φόβος για πειρατές.Χωρίς εξακρίβωση των στοιχείων σου δεν περνάς
Είχα φύγει βιαστικά..Δεν είχα απολύτως κανένα έγγραφο πιστοποίησης μαζί μου.Έπρεπε να ξεκινήσω μάχη?Οι άντρες απλά εκτελούσαν εντολές.Δεν ήθελα να πάρω κανέναν στο λαιμό μου αν δεν ήταν απαραίτητο.Χρειαζόμουν άλλο τρόπο να μπω μέσα.
-Κατάλαβα... Θα γυρίσω με τα απαραίτητα έγγραφα Αποκρίθηκα και απομακρύνθηκα

Δεν είχα κανέναν απολύτως σκοπό να γυρίσω πίσω.Αντιθέτως στάθηκα σε μια γωνία περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.Δεν άργησε να εμφανιστεί.Παρατήρησα πως οι marines απομακρύνθηκαν.Μάλλον για αλλαγή σκοπιάς.
-Ή τώρα ή ποτέ
Έτρεξα προς την πύλη.Στο θέαμα σάστισα.Δυστυχώς έκανα λάθος.Δεν άλλαζαν σκοπιά,απλά η φρουρά διπλασιάστηκε Και αυτή τη φορά δεν θα μέναμε δυστυχώς μόνο στα λόγια.
-Πάλι εσύ? Έχεις μαζί σου τα έγγραφα ?
-Όχι...
-Καλά το χα καταλάβει ότι ήσουν ύποπτος.Θα έρθεις μαζί μου!
-Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό...
Δεν είχα άλλη επιλογή δυστυχώς...η μάχη ήταν αναπόφευκτη
-Τότε θα πεθάνεις ούρλιαξε και έτρεξε προς το μέρος μου
-Όλοι τα ίδια λένε ?? Είτε marines είτε πειρατές τα ίδια μυαλά.

Τράβηξα το σπαθί μου.Απέκρουσα το πρώτο χτύπημα του και στη συνέχεια του δημιούργησα μια μεγαλη ουλή στη κοιλιά.
-Δεν ήταν ανάγκη να γίνει έτσι του ψιθύρισα καθώς έπεφτε στο έδαφος
Πήρα το σπαθί του και συνέχισα.Κρατούσα πλέον δύο σπαθιά αλλά είχα άλλους εννιά αντιπάλους
Όρμηξα στη μάχη και με γρήγορες κινήσεις έριξα στο χώμα αλλους 3 marines τον ένα αποκεφαλισμένο και τους δυο με χτυπήματα στο σώμα.Ένας απο τους επιζώντες έβγαλε το πιστόλι του και με σημάδεψε ενώ οι υπόλοιποι έτρεχαν προς το μέρος μου με τα σπαθιά τους στον αέρα.Τράβηξα τον ένα και τον χρησιμοποίησα ως ασπίδα για τις εισερχόμενες σφαίρες.Τρεις φορές ακούστηκε ο κρότος του πιστολιού.Άφησα το άψυχο σώμα της "ασπίδας" μου να πέσει κατω και συνέχισα τη σφαγή.Τα δύο σπαθιά μου επέτρεπαν να χρησιμοποιήσω περισσότερες τεχνικές.Απέκρουα με μεγαλύτερη ευκολία τα χτυπήματα τους ενώ ταυτόχρονα τους επέφερα πλήγματα.Ο Marine στα δεξιά μου επιχείρησε να με καρφώσει.Παραμέρισα και τον χτύπησα με δύναμη στο σβέρκο.Ένιωσα τα κόκκαλα του να θρυμματίζονται.Στη συνέχεια της κίνησης μου αιφνιδίασα τον επόμενο στόχο μου ο οποίος κρατούσε ακόμα το πιστόλι από πριν και τον έκοψα στα δύο Πέταξα το ένα από τα ξίφη μου το οποίο κατέληξε στο μέτωπο ενός ακόμα marine και σήκωσα το όπλο από κάτω.Κοίταξα τους τρεις εναπομείναντες αντιπάλους που με κοίταζαν με ένα βλέμμα τρόμου.Με το όπλο μου στραμμένο πάνω τους τους είπα:
-Είστε ελεύθεροι να φύγετε όσοι θέλετε.
Δύο από αυτούς πέταξαν τα όπλα τους κάτω και έτρεξαν προς την πόλη.Ο τρίτος όμως έμεινε ακλόνητος

Ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους.Φαινόταν πιο σίγουρος αν και ένα καπέλο έκρυβε το βλέμμα του.
-Έχουμε έναν γενναίο εδώ ? Κρίμα..ήθελα να αποφευκτεί περαιτέρω αιματοχυσία.
-Χαχαχαχαχαχα Ξέσπασε σε γέλια.Μικρέ,δεν έχεις ιδέα με ποιον τα βάζεις
Δεν ξέρω γιατί...αλλά ρίγησα.Αυτομάτως ύψωσα το σπαθί μου.
Ο άνδρας μου επιτέθηκε.Ήταν τρομερός ξιφομάχος.Χτυπούσε γρήγορα και με ακρίβεια.Δεν προλάβαινα καλά καλά να αποκρούσω ένα χύπημα του,ακολουθούσε το επόμενο.Και γω όμως δεν ήμουν κατώτερος.
Κανείς απο τους δυο μας δεν έπαιρνε το πάνω χέρι και η μάχη συνεχίσηκε για πάνω απο μία ώρα χωρίς κανείς να πληγώσει τον άλλον,αλλά και κανείς από τους δύο μας δεν ήταν κουρασμένος.Ας τελειώνουμε σκέφτηκα και άρχισα να χτυπάω με μανία τον αντίπαλο μου.Αρχικά προσπάθησα να τον κόψω στο λαιμό αλλα με μια επιδέξια κίνηση παραμέρισε και απέφυγε το χτύπημα μου.Πριν προλάβει να αντεπιτεθεί συνέχισα την επίθεση όμως δεν έδειξε να πτοείται.Απέκρουσε κάθε χτύπημα.
-Μου πήρε λίγη ώρα....Χαχαχαχαχα. Αλλά σε κατάλαβα
-Εννοείς πως κατάλαβες πως μάχομαι ?
-Όχι ...εννοώ πως σε κατάλαβα Kurokage
Πως ήξερε το όνομά μου?

-Χαχαχαχαα απορείς ε?
-Ποιος είσαι ??πως με ξέρεις ?
-Έπρεπε να σε είχα αναγνωρίσει πιο πριν...Η ουλή σου είναι χαρακτηριστική.Συνήθως δεν ξεχνάω τα δημιουργήματα μου.. Με αυτά τα λόγια πέταξε το καπέλο του κατα γης.Σηκωσε το βλεμμα του και με κοίταξε.Το μίσος μου και η οργή μου με κυρίευσαν
-ΕΣΥ!!! Έτρεξα προς το μέρος του.Είχε ακόμα το ίδιο χαμόγελο.Ήρθε η ώρα να το σβήσω.
-ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ! Με μανία τον χτυπούσα και τον ξαναχτυπούσα χωρίς να βρίσκω στόχο.Απέκρουε κάθε χύπημα μου
-Αυτήν τη φορά θα το τελειώσω ο ίδιος. Είπε ψύχραιμα αλλα με το ίδιο σαλεμένο βλέμμα
Αντεπιτέθηκε και με μια περιστροφή του χεριού του με χτύπησε στον καρπό.Δεν μπορούσα να χειριστώ πλέον καλά το σπαθί.Το πλήγμα ήταν σε άσχημο σημείο.Συνέχισε την επίθεση του.Ανήμπορος να αποκρούσω με ευκολία τα χτυπήματα του απέκτησα και άλλο ένα βαθύ κόψιμο στον ώμο.
-Περίμενα θα είχες βελτιωθεί μετά από τόσα χρόνια Σήκωσε το σπαθί του και σημάδεψε το λαιμό μου.Απέφυγα το χτύπημά του αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω τέτοια στάση για πολλή ώρα ακόμα.Το χέρι μου με πονούσε.Κοντοστάθηκα.Μια τεχνική βασάνιζε συνέχεια το μυαλό μου.

Από την αρχή της μονομαχίας μας εκτός απο το μίσος και την οργή που με βασάνιζαν σκεφτόμουν συνέχεια την ίδια σκηνή.Τον πατέρα μου να προσπαθεί να αποτελειώσει αυτόν τον άνδρα.Σκεφτόμουν την επιθεση που έκανε,με πόση σιγουριά την εκτέλεσε και την έκπληξή του όταν απέτυχε.Πολύ επιδέξια την είχε προβλέψει και την είχε αποφύγει.Πως ήξερε?Η ερώτηση έσβησε από το μυαλό μου.Ένιωσα πάλι όπως όταν μαχόμουν με τον παππού μου.Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και πως να το κάνω εκείνη τη στιγμή.Όπως και τώρα.Ξαφνικά ήξερα πως να εκτελέσω αυτήν την κίνηση.Η γνώση ήταν εκεί,σε μια γωνία του μυαλού μου.Δεν μπορεί να είναι τυχαίο....Τίποτα δεν είναι τυχαίο.Επίθεση σκιάς...Έτσι την είχε χαρακτηρίσει ο δάσκαλος μου αλλά ποτέ δεν μου τη δίδαξε.Κ όμως...Κατά κάποιο τρόπο ήξερα πως να την εκτελέσω.Οι ελπίδες μου όμως χάθηκαν γρήγορα...Ποιο ήταν το όφελος για τον πατέρα μου που και αυτός την ήξερε την κίνηση?Ο άνδρας την πρόβλεψε και τον σκότωσε αφού την απέτυχε.Η χρήση της θα σήμαινε και το δικό μου τέλος.Ή μήπως όχι?Και ξαφνικά για άλλη μια φορά,ήξερα τι να κάνω.

Όλες αυτές οι σκέψεις με είχαν παρασύρει.Είχα σχεδόν ξεχάσει τον άνδρα μπροστά μου που ακόμα με απειλούσε.Ήξερα πως να τον νικήσω.Αλλά δεν έπρεπε ακόμα.Συνέχισα τις επιθέσεις με τον ίδιο ρυθμό.Ο καρπός μου ακόμα πονούσε από το χτύπημα αλλά ο πόνος έσβηνε.Η διψα για εκδίκηση τον είχε αφανίσει.
-Ακόμα πολεμάς?Κατάλαβε το...είναι μάταιο.Θα πεθάνεις όπως ο πατέρας σου και οι υπόλοιπη οικογένεια σου
-Τίποτα δεν είναι ματαιο! Ούρλιαξα και επιτέθηκα με ακόμα περισσότερη δύναμη.Ο άνδρας παραπάτησε από την ορμή του χτυπήματος μου.Εκμεταλεύτηκα το κενό στην άμυνα του και ξαναχτύπησα.Για πρώτη φορά του επέφερα πλήγμα.Ένα μικρό ρυάκι αίαμοτς εμφανίστηκε στο δεξί μέρος της μέσης του
-Χαχαχαχα μπράβο!Ισως κάτι να έμαθες τελικά τόσα χρόνια
-Ποιος είσαι? ρώτησα
-Το όνομα μου είναι Byakuya Urahashi,και έιμαι ενα υψηλόβαθμο μέλος της παράταξης των marines
-Γιατί σκότωσες τον πατέρα μου?
-Αυτό δεν θα σε ενδιαφέρει για πολύ ακόμα! Είπε και σήκωσε το σπαθί του

Και επιτέλους,η ώρα ήρθε

Έφερα το σπαθί μου στο ύψος του κεφαλιού μου.Ετοιμάστηκα.Ο αντίπαλος μου με κοίταζε με απορία αλλά πάντα με το εκνευριστικό χαμόγελο στα χείλη του

Σπόιλερ:

Συνηδητοποίησε τι έκανα.
-Δεν δούλεψε την τελευταία φορά και το ξέρεις..Τι παραπάνω έχεις από τον πατέρα σου και πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις?
Αγνόησα εντελώς το τελευταίο του σχόλιο και ξεκίνησα
-Επίθεση σκιάς...
-Όπως θες! χαχαχαχα
Ξεκίνησα την επίθεση.Έκανα μια προσποίηση πως κάνω άλμα αλλά εμεινα στο έδαφος και όσο πιο γρήγορα μπορούσα βούτηξα μπροστά.Έτσι θα χανόμουν από το οπτικό πεδίο του και θα ταν αργά μόλις συνηδητοποιούσε τι έγινε.Αυτή τουάχιστον ήταν η κλασική επίθεση...Την ακολούθησα κατα γράμμα μέχρι την τελευταία οδηγία.Ενώ την ολοκλήρωσα αντι να τείνω το σπαθί μου προς τα μπροστά,γύρισα απότομα πίσω μου και το έσπρωξα προς σε αυτο που κανονικά θα ήταν απλός αέρας
-Μα πως ?....... το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του και το βλέμμα του πάγωσε.Το αίμα του κύλησε και έβαψε το έδαφος.Τράβηξα το σπαθί και τον άφησα να πέσει.Ήταν ακόμα ζωντανός αλλά το τέλος του πλησίαζε.
-Σε κάποιες περιπτώσεις ο μαθητής ξεπερνά τον δάσκαλο ψέλλισα και σήκωσα το σπαθί μου για να τον αποτελειώσω.
-Υπάρχουν και άλλοι ξέρεις...Χαχαχαχα Και άλλοι κρύβονταν πίσω από το θάνατο της οικογένειας σου.. είπε ενώ το αίμα έφτασε στο στόμα του
-Θα έχουν και αυτοί την ίδια τύχη! ούρλιαξα και κατέβασα με δύναμη το σπαθί μου στο λαιμό του.Μέχρι η λεπίδα να βρει τον στόχο της τα αισθήματα μου τρελάθηκαν.Η ανάμνηση της οικογένειας μου με τρέλαινε.Η σκέψη πως η εκδίκηση μου δεν είχε τελειώσει ακόμα φούντωνε.Όμως η χαρά που απάλλαζα τον κόσμο από αυτό το απόβρασμα ήταν τεράστια.H ματωμένη αιχμή του ξίφους μου βρήκε τον στόχο της και το πρώτο μέρος της εκδίκησης μου ολοκληρώθηκε.

Όνομα: Hikaru Kurοkage
Haki Points: 2
Player of the Month Points: 8
Beli: 25.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πάρα πολύ καλή ιστορία.