[Tέλος - Φρούτο] Kiheitai On The Move! Endless Bloodthirst And Carnage Carnival!

~Χρώματα στην ιστορία~:

-Είμαι επιτέλους στην τελική ευθεία! Τίποτα πλέον δεν με σταματά! Θα σας βρω ότι και να γίνει!

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Στο Toroa ξεκίνησα μία μάχη ενάντια σε μία μυστική οργάνωση η οποία μετά με έπιασε και με αιχμαλώτησε. Με ονόμασαν σκλάβο και τότε ήρθε η μέρα που θα με έστελναν σε άλλο νησί για να δουλέψω για αυτούς. Όμως την ημέρα που θα ξεκινούσαμε, Επαναστάτες έκαναν επίθεση στο λιμάνι και με ελευθέρωσαν μαζί με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους. Μία τεράστια μάχη έλαβε μέρος εκεί μέχρι που αναμετρήθηκα με τον Goro, o οποίος είχε μεγάλο αξίωμα στην ίδια οργάνωση. Μετά από μία τραγική ήττα αναγκάστηκα να αφήσω έναν μυστήριο Επαναστάτη, που φάνηκε να με γνωρίζει, να με σώσει. Μου έδωσε πληροφορίες για το πως να φύγω και τις ακολούθησα μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο. Λίγο αφού φύγαμε, αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου από το παρελθόν και αναγνώρισα την ομάδα Επαναστατών η οποία λεγόταν Kiheitai. Ο προορισμός μας ήταν το Avalon αλλά λόγω κάποιων αναγκών έκανα στάση στο Cytherea όπου προπονήθηκα και βρήκα τις παλιές μου και χαμμένες μαχητικές ικανότητες. Μετά επιβιβάστηκα καταλάθος στο Mecha όπου συνάντησα τον Kuran Kaname, έναν Επαναστάτη ο οποίος μου έδωσε πληροφορίες για το πως να φτάσω στο Avalon. Λίγο πριν φύγω από εκεί ξανασυναντήθηκα με τον Goro ο οποίος μου είπε πως η τελευταία μας μάχη θα γινόταν πολύ σύντομα, σε έναν μεγάλο πόλεμο. Τώρα πλέον είμουν στον δρόμο προς το Avalon χωρίς επιπλέον στάσεις!
~~~Τέλος Περίληψης~~~

Το νησί φαινόταν ήδη μέσα από την απίστευτη ομίχλη που υπήρχε στο συγκεκριμένο σημείο στην θάλασσα. Έκανα κουπί για να φτάσω γρηγορότερα μέχρι που άκουσα βράχους να χτυπούν την βάρκα μου από κάτω. Προσπάθησα να τους περάσω και να κάνω τον κύκλο ώστε να μην είχα την ίδια τύχη με το Mecha όπου η βάρκα μου καταστράφηκε ολοσχερώς. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι που τελικά βρήκε η βάρκα μου ξηρά. Η ομίχλη όμως είχε παραμείνει με την ίδια πυκνότητα.

Με το που ακούμπησα τα πόδια μου στην υγρή άμμο του Avalon τραβήχτηκα όσο πιο πολύ μπορούσα. Είχα περάσει μέρες ταξιδεύοντας σε αυτή τη σαπιόβαρκα και είχα μουδιάσει ολόκληρος. Θα χρειαζόμουν λίγη εξάσκηση για να βρω την φόρμα μου. Περπάτησα για λίγο μέσα στην ομίχλη χωρίς να έχω κάποιον ιδιαίτερο στόχο εκτός από το να βρω αρχικά κάποια πόλη. Είχα χάσει σημαντικό αριθμό των δυνάμεών μου χωρίς τροφή και πόσιμο νερό για τόσες μέρες. Τα χείλια μου είχαν σκάσει ενώ το στομάχι μου είχε πρηστεί. Έβγαλα το σπαθί μου και το περιέστρεψα γύρω μου μερικές φορές κάνοντας ταυτόχρονα και ενδιάμεσες ασκήσεις για να συνηθίσω πάλι τον χειρισμό του. Η ησυχία που επικρατούσε ήταν έως και τρομακτική. Και το άσχημο αίσθημα της υγρασίας πάνω στο θαλασσοδαρμένο και γεμάτο αλάτι σώμα μου δημιουργούσε ένα κλίμα εκνευρισμού. Είχα ήδη χάσει τον προσανατολισμό μου καθώς μπορούσα να διακρίνω μόνο μέχρι 7 με 8 μέτρα μπροστά μου. Η άμμος κάτω, παρ'όλ'αυτά, έκαιγε τα σανδάλια μου με την ασυνήθιστη θερμοκρασία που είχε. Αν είχα αφιερώσει την προσοχή μου λίγο περισσότερο σε τέτοιες ασήμαντες λεπτομέριες δεν θα είχα μυρίσει το νέο άτομο, λογικά γυναίκα, που μόλις έφτασε αρκετά κοντά στο μέρος που βρισκόμουν. Δεν ήταν ακόμα σε απόσταση που μπορούσα να διακρίνω αλλά η μυρωδιά της είχε προλάβει την όρασή μου. Αποφάσισα να την ληστέψω ή ακόμα καλύτερα να την απειλήσω για πληροφορίες και έτσι έφερα το σπαθί μου σε ετοιμότητα πλησιάζοντας την πηγή της μυρωδιάς. Όταν έφτασα σχεδόν δίπλα της έστρεψα το σπαθί μου πάνω από το κεφάλι της και το κατέβασα με δύναμη. Προς μεγάλη μου έκπληξη γύρισε έγκαιρα και πρόλαβε να βγάλει ένα σπαθί για να με αποκρούσει.

Μείναμε αρκετά δευτερόλεπτα σε αυτή τη στάση μέχρι που άσκησα περισσότερη και απότομη δύναμη, με αποτέλεσμα να κάνει και αυτή το ίδιο για να με συγκρατήσει στην προηούμενη θέση και να μην την κόψω. Όμως δεν ήταν αυτό το σχέδιό μου. Αμέσως μετά από την απότομη άσκηση δύναμης, και αφού ένιωσα την αλυσιδωτή αντίδραση της κοπέλας, τράβηξα το σπαθί μου πίσω με μεγάλη ταχύτητα. Η απότομη αλλαγή αυτή έκανε την αντίπαλό μου να χάσει την ισορροπία της και να τραβηχτεί άθελά της μπροστά, ακριβώς στο σημείο που είχα τοποθετήσει το σπαθί μου. Έκανα να κατεβάσω το έτοιμο όπλο μου και να αποκεφαλίσω την κοπέλα αλλά τότε εκείνη γύρισε το κεφάλι της και ένα χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της. Καθυστέρησα τόσο από την έκπληξη, όσο χρειαζόταν για να κάνει την επόμενη κίνησή της. Έβγαλε με γρήγορες κινήσεις ένα πιστόλι από την ζώνη της και με σημάδεψε στο κεφάλι καθώς έπεφτε πλέον ανάσκελα. Το επόμενο πράγμα που συνέβη ήταν να ακούσω τον πυροβολισμό, ενώ αμέσως μετά, αίμα μαζί με λίγα μαλλιά έπεσαν από το κεφάλι μου. Το μοναδικό μου μάτι μπορούσε ακόμα να τα δει να κάνουν καθοδική κίνηση μέχρι που κατάλαβα ότι είμουν ακόμα ζωντανός. Η σφαίρα με είχε γρατζουνήσει στο μέτωπο ενώ είχε κόψει και λίγα μαλλιά μου, μαλλιά που έκρυβαν όσο μπορούσαν το καλυμμένο μου μάτι. Την ξανακοίταξα γεμάτος θυμό, έτοιμος να παραδώσω το τελικό χτύπημα στον πεσμένο μου εχθρό, αλλά τότε...
-Καλώς ήρθες Shura! Πέρασε τόοοοοσος καιρός από τότε... Χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω...

Για μιά στιγμή χάθηκαν όλα από το μυαλό μου καθώς αναγνώριζα σιγά σιγά την απαλή αυτή φωνή. Τα πορτοκαλί μαλλιά της πλέον γίνονταν ορατά στο γεμάτο θυμό μάτι μου, ενώ το αρχικό της όπλο που έμοιαζε με σπαθί αποκάλυψε την πραγματική του μορφή, ένα Wakizashi. Ποτέ δεν της άρεσε να πολεμάει από κοντά καθώς φοβόταν να μην χτυπήσει αλλά πάντα είχε προστασία για κάθε περίπτωση, μέχρι να βρεθεί σε επιθυμιτή απόσταση από τον εχθρό και να τον κατατροπώσει από εκεί.
-Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω για άλλη μία φορά... Hime!
-Έχεις γίνει πολύ δυνατός από τότε που είμασταν μικρά. Ο Shiroyasha δεν σε περιέγραψε έτσι όταν συναντηθήκατε.
-Φυσικά και δεν θα έμενα στο ίδιο επίπεδο για τόσο καιρό. Ειδικά όταν βρίσκομαι σε κατώτερο επίπεδο από τον Shiroyasha.
Παρατήρησα το μικρό γελάκι να εμφανίζεται στα χείλια της, καθώς και κάτι που έδειχνε κακό σημάδι. Ανέπνεε αρκετά βαθιά και γρήγορα ενώ είχε κοκκινήσει ολόκληρη. Τα μάτια της ήταν έτοιμα να κλείσουν ενώ στο μέτωπό της, ο υπερβολικός ιδρώτας μετατρεπόταν σε ατμό. Και το κλίμα αυτό δεν ήταν ιδανικό για μία τέτοια κατάσταση.
-Είσαι άρρωστη!
-Λίγο πυρετό έχω, δεν έγινε και κάτι. Το σημαντικό είναι ότι ήρθες! Ας πάμε πίσω στην βάση μας για να σε καλωσορίσουμε όλοι μαζί.
Έκανε να σηκωθεί αλλά όταν το κατάφερε και πήγε να περπατήσει, σωριάστηκε στο έδαφος λιπόθυμη.

Την πρόλαβα και την σήκωσα στα χέρια μου αλλά δεν ήξερα τι κίνηση να έκανα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήξερα που ήταν η βάση και ακόμα χειρότερα δεν ήξερα που βρισκόμουν. Ο πυρετός ήταν επικίνδυνα υψηλός και ανησυχούσα. Ήταν από τα λίγα άτομα που δεν θα άντεχα να χάσω στην ζωή μου. Όμως...
-Ε, ΕΣΥ! Άσ'την κάτω τώρα αλλιώς θα σε σκοτώσουμε!
Τρεις άντρες με λόγχες εμφανίστηκαν μέσα από την ομίχλη. Δεν μπορούσα να τους κρατήσω ή και να τους πολεμίσω. Είχα την Hime στα χέρια μου και τον πυρετό της να απειλεί την ζωή της. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να συμπεριφερθώ σαν σκουπίδι. Γονάτισα και έσκυψα το κεφάλι μου. Έφτυσα στο έδαφος και τότε πήρα βαθιά αναπνοή.
-Συλλάβετέ με αν θέλετε... αλλά σας παρακαλώ! Σώστε την! Είναι πολύ άρρωστη και μπορεί από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει εδώ έξω. Η ομίχλη και η υγρασία κάνουν την κατάσταση χειρότερη! Σας παρακαλώ!
Με πλησίασαν αμυντικά και όταν σιγουρεύτηκαν ότι δεν θα τους πολεμίσω, σήκωσαν την Hime από το έδαφος για να την κουβαλήσουν. Οι δύο τους ήδη ήταν απασχολημένοι και βρήκα την ευκαιρία μου. Τράβηξα αστραπιαία το σπαθί μου και διαπέρασα εύστοχα τον δεξί πνεύμονα του φρουρού που με έλεγχε βάφοντας την άμμο με έντονο κόκκινο. Οι άλλοι δύο με το που άκουσαν την σιγανή κραυγή που έβγαλε ο ετοιμοθάνατος φίλος τους με σημάδεψαν με τις λόγχες του.
-Δεν μπορείτε να με γρατζουνίσετε οι δυό σας. Παραδωθείτε για να μην πεθάνετε και δώστε μου κατευθύνσεις για οπουδήποτε.
-Οι δυό μας?
Γέλασαν μαζί αλλά το γέλιο αυτό δεν έβγαινε μόνο από τα δύο αυτά άτομα. Ένα μεγαλύτερο σε ένταση γέλιο με περικύκλωσε καθώς αμέτρητοι στρατιώτες εμφανίζονταν αργά γύρω μου, περνώντας μέσα από την προστασία της πυκνής ομίχλης.

Δεν μπορούσα να τους μετρήσω. Είχαν ήδη φτάσει στο ένα μέτρο μακριά από εμένα και όλοι τους είχαν προεκτείνει τις λόγχες τους οι οποίες ήδη με ακουμπούσαν. Αφού κατάλαβα την επικινδυνότητα της κατάστασής μου πέταξα το σπαθί μου κάτω και σήκωσα τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Ένας από αυτούς με πλησίασε γρήγορα και μου φόρεσε χειροπέδες. Με κλότσησαν πίσω από το γόνατο, πράγμα που με γονάτισε. Ξεκίνησαν να προχωρούν μέσα στην ομίχλη, έχοντας δύο από όλους τους να με σέρνουν πίσω πίσω. Απλά εμπόδισα τον θυμό μου να οργιάσει σε αυτό το μέρος γιατί αλλιώς δεν θα είχα ούτε εγώ καλά αποτελέσματα. Φαίνονταν πολύ μαθημένοι σε αυτή την ομίχλη και ήξεραν πως να κινούνται. Χρησιμοποιούσαν κάθε ορατό σημείο γύρω τους για να ξαναβρούν τον δρόμο τους. Όλοι τους φορούσαν μία κόκκινη κάπα με πανοπλία μπροστά. Είχα παρατηρήσει σε πολλούς ένα τατουάζ κόκκινου δράκου που υποδείκνυε το που άνοικαν. Ίσως τελικά να μην είμουν τόσο άτυχος. Ανακούφηση γέμισε το σώμα μου καθώς αφέθηκα στην προσωρινή προστασία των φρουρών. Κάμποση ώρα αργότερα σταμάτησαν όλοι να κινούνται. Κοίταξα μπροστά μας και είδα ένα μικρό ξεραμμένο πλέον φυτό. Ένας φρουρός πήγε και τράβηξε απαλά το φυτό ενώ την αμέσως επόμενη στιγμή το πίεσε προς τα μέσα πάλι. Ο αμμόλοφος που υπήρχε μπροστά άρχισε να ξεπετάει κομμάτια άμμου και λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε η ατσαλένια πόρτα που απέκλυε το εξωτερικό της βάσης τους με το εσωτερικό. Η πόρτα άνοιξε σιγά σιγά και περάσαμε όλοι μας μέσα. Ο διάδρομος που ακολουθούσε ήταν αρκετά σκοτεινός και μακρύς. Με σήκωσαν στα πόδια μου και με έσπρωξαν μπροστά. Προχώρησα όπως μου είπανε και τελικά βρέθηκα σε άλλη μία τεράστια πύλη. Καθώς σκεφτόμουν με ποιον τρόπο θα άνοιγε, κινήθηκε από μόνη της και εμφάνησε το εσωτερικό της, ένα γιγαντιαίο δωμάτιο με αμέτρητες πόρτες να μοιράζονται σε κάθε τοίχο.

Οι μισοί φρουροί με προσπέρασαν και πήγαν σε μία από αυτές τις πόρτες. Μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω και το έκανα. Οι άλλοι μισοί που είχαν μείνει πίσω, πήραν την Hime σε άλλη πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Η ώρα περνούσε καθώς περπατούσα στον διάδρομο μπροστά μου μέχρι που φάνηκε λίγο φως. Ο βηματισμός μου έγινε άθελά μου γοργός και έτσι λούστηκα και εγώ ο ίδιος με τον άπλετο φωτισμό του νέου δωματίου. Παρατήρησα πως οι φρουροί δεν με ακολουθούσαν ακόμα και υπέθεσα πως θα με είχαν μεταφέρει σε κάποιο κελί. Η σκέψη αυτή χάθηκε από το μυαλό μου καθώς έστρεφα το κεφάλι μου στο περιεχόμενο του δωματίου. Ένα μεγάλο ορθογώνιο τραπέζι απλωνόταν στο κέντρο του δωματίου, διακοσμημένο με χρυσά κηροπήγια και πολλά λουλούδια. Υπήρχαν συνολικά έξι καρέκλες τοποθετημένες στα πλάγια του τραπεζιού, αριστερά και δεξιά, και οι τέσσερις από αυτές ήταν πιασμένες. Η μεσαία από την αριστερή πλευρά και η διπλανή της είχαν μείνει κενές. Τα άτομα που κάθονταν στις καρέκλες γύρισαν και με κοίταξαν.
-Shura! Έφτασες επιτέλους στο Avalon. Τα κεντρικά μέλη των Kiheitai, όσοι βρίσκονται εδώ δηλαδή εκτός από έναν, σε καλωσορίζουμε στην βάση μας!
-Οοοοοι! Shuraaaaa!!! Σε βρίσκω για άλλη μία φορά μπροστά μου φίλε μου!!
-Χμμ, δεν άλλαξες καθόλου από τότε που είσουν μικρός!
-Καλωσήρθες στην βάση μας! Shura-san!
Όλες ήταν γνωστές φωνές εκτός από την τελευταία... όλοι είχαν γνωστά πρόσωπα εκτός από του τελευταίου. Τα περισσότερα κεντρικά μέλη του παλιού Kiheitai ήταν όντως μπροστά μου. Μετά από τόσα χρόνια ξανασυναντιόμαστε. Είχα όμως κάποιες υποψίες και αμέτρητες ερωτήσεις. Θα ήταν μία μεγάλη νύχτα.

-Ώστε κρατήσατε τους Kiheitai από τότε μέχρι τώρα ε? Αν και βλέπω κάποιες αλλαγές στην ηγεσία.
Κοίταξα συγχρόνως το άτομο που δεν ήξερα. Εκείνος μου ανταπέδωσε το ψυχρό βλέμμα μου με ένα χαμόγελο.
-Πολλά έγιναν από τότε που χωριστήκαμε. Να σου συστήσω τον Midori. Μπήκε στους Kiheitai λίγα χρόνια αφότου έγινε εκείνο το περιστατικό τότε. Είχαμε δύο κενές θέσεις και ο Midori αντικατέστησε τον έναν.
-Στις δύο κενές θέσεις που υπάρχουν υποθέτω η μία είναι για την Hime και η άλλη του Akasha?
-Όχι... η δεύτερη κενή θέση που σου έλεγα άνηκε σε αυτόν. Έφυγε από εμάς και μετά δεν ξανακούσαμε από αυτόν μέχρι πρόσφατα. Είναι σε μία μυστική οργάνωση που δεν έχει σχέση με καμία παράταξη. Η οργάνωση αυτή εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις και προσπαθεί να βγάλει ωφέλη από αυτές.
-Τότε η τελευταία θέση?
-Δικιά σου Shura. Κρατούσαμε από πάντα αυτή την θέση για κάποιον αντικαταστάτη ή αν γυρνούσε ποτέ πίσω. Και τελικά γύρισες. Αυτή η θέση σου ανήκει.
-Μα δεν...
-Κάτσε τώρα ανάμεσά μας. Αν και δεν είναι η ώρα για να αναπολούμε στις αναμνήσεις μας, σου είπα ήδη αρκετά πράγματα. Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις σιγά σιγά και όταν τελειώσει η επιχείρηση που είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
-Επιχείρηση?
Πήγα και κάθισα παράλληλα σε μία από τις δύο κενές θέσεις.
-Ας ξεκινήσουμε την συνάντηση και την κατάστρωση του σχεδίου. Είμαι σίγουρος πως η Hiyoko, η αρχηγός των Επαναστατών του νησιού, θα το εγκρίνει...

-Πρέπει να έχουμε παραδώσει τα αποτελέσματά μας μέχρι το την ανατολή του ηλίου. Αύριο κιόλας θα πρέπει να έχουμε κάνει τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να προετοιμαστούμε όπως ακριβώς πρέπει.
-Προτείνω να ξεκινήσουμε από το μέρος που θα πρέπει να τοποθετήσουμε τον στρατό.
-Η βάση τους είναι η προτεραιότητά μας. Αν την καταλάβουμε τότε η ψυχολογία των εχθρών μας θα πέσει και θα μπορέσουμε να γυρίσουμε κάθε μειονεκτική κατάσταση πιο εύκολα.
-Ναι αλλά πριν από την βάση των Marine, είναι και η κεντρική πλατεία. Είναι τεράστια και θα κάνει καλό μέρος για ανυποψίαστες επιθέσεις και ενέδρες. Λέω να κατακτήσουμε την πλατεία αρχικά και μετά να κινηθούμε στο κεντρικό κτήριο της βάσης.
-Συμφωνώ!
-Και εγώ!
-Δεν έχω αντίρρηση.
Τα βλέμματά τους στράφηκαν μετά σε εμένα. Περίμεναν κάποιου είδους απάντηση από το στόμα μου αλλά δεν θα την έπαιρναν ποτέ.
-Δεν ξέρω γιατί αλλά με θεωρείτε ακόμα μέλος των Kiheitai. Έκοψα αυτούς τους δεσμούς από τότε που χωριστήκαμε. Δεν πρόκειται να έχω σχέση με εσάς πάλι. Άρα δεν μπορώ να πάρω μέρος σε αυτό το σχέδιό σας και ούτε να σας βοηθήσω προτείνοντας ιδέες. Με συγχωρείτε αλλά δεν είμαι αυτός που είμουν παλιά...
-Shura! Μα τι λες τώρα? Δεν είσαι φίλος μας? Δεν χαίρεσαι που βρίσκεσαι ανάμεσά μας μετά από τόσο καιρό?
-Μπορεί να χαίρομαι και να θέλω να κάτσω εδώ... αλλά δεν γίνεται. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που με κρατάνε σε αυτή τη ζωή. Και θα σου ανταποδώσω την χάρη που με έσωσες πίσω στο Toroa... σίγουρα...

Σηκώθηκε απότομα πετώντας την καρέκλα κάτω και ήρθε καταπάνω μου καθώς εγώ σηκωνόμουν για να φύγω. Με έπιασε από το κίμονο και με ύψωσε στον αέρα χωρίς όμως τα πόδια μου να χάσουν επαφή με το έδαφος.
-Ηλίθιε! Δεν σε βοήθησα εκεί πίσω για να μου χρωστάς χάρες!! Και μην νομίζεις ότι το έκανα επειδή είσουν φίλος μου!! Έτσι θα έσωζα κάθε άλλον εκτός από τους άθλιους και βρωμερούς της Κυβέρνησης! Μην νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου! Και μην ξανασκεφτείς για να ανταποδώσεις κάτι τέτοιο!!
-Fufufu, άσε με!
Του χάρισα ένα ψυχρό βλέμμα με το οποίο του έδωσα να καταλάβει ότι αν δεν το έκανε, ο καβγάς θα μετατρεπόταν σε μάχη. Με άφησε μετά από λίγο και γύρισε την πλάτη του. Πήγε και έκατσε στην θέση του λέγοντάς μου ένα άψυχο "Κάνε ότι θες...". Αυτό και έκανα. Προχώρησα προς την έξοδο και πέρασα τον διάδρομο βγαίνοντας στο μεγάλο δωμάτιο με τις πολλές πόρτες. Οι φρουροί κάθονταν έξω.
-Δείξτε μου τον δρόμο προς την πόλη που θα κάνετε επίθεση.
Κοιτάχτηκαν για λίγο και μετά μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω. Περάσαμε μέσα από άλλη μία πόρτα και αμέσως μετά βγήκαμε στο καθαρό φως του φεγγαριού, με έναν δρόμο να περνάει από μπροστά μου. Είμουν στο κέντρο μίας πόλης. Οι φρουροί είχαν φύγει και με είχαν αφήσει. Καλύτερα, έπρεπε να πάρω λίγο αέρα. Όλα αυτά που έγιναν με είχαν ταράξει κάπως και έπρεπε να ξεδώσω κάπου. Νόμιζε ο Shiroyasha ότι μπορούσε να μου φερθεί έτσι! Έκανα μία μεγάλη βόλτα μέσα στην πόλη κοιτάζοντας τριγύρω. Οι δρόμοι ήταν φωτεινοί αλλά άδειοι. Η ησυχία που επικρατούσε ήταν το προμήνυμα της καταστροφής!

Και σαν αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα και κοίταξα αλλά το μόνο που είδα ήταν ο άδειος δρόμος που οδηγούσε στην γιγαντιαία πανσέληνο. Με παρακολουθούσαν. Και ήταν αρκετοί. Συνέχισα να περπατάω με το ένα μου χέρι έτοιμο να τραβήξει από στιγμή σε στιγμή το σπαθί μου. Αυτή τη φορά, μπροστά μου εμφανίστηκαν δύο άτομα με άσπρες στολές. Ήταν Marine! Δεν σταμάτησα να περπατώ και προσπάθησα να περάσω ανάμεσά τους σαν να μην έγινε τίποτα. Από ότι ήξερα δεν έκανα κάτι "κακό" για να με συλλάβουν.
-Takasugi Shinsuke, συλλαμβάνεσαι!
-Ωωω, κύριέ μου κάνετε κάποιο λάθος... δεν είμαι αυτός που ψάχνεται...
-Εσύ είσαι σκουλήκι! Έχουμε την βρωμόφατσά σου εδώ.
Έβαλε το χέρι του στην τσέπη του και έβγαλε ένα χαρτί. Το ξετύλιξε και μου το παρουσίασε. Το φως του φεγγαριού με βοήθησε να διακρίνω την ανερχόμενη έκπληξη. Είμουν καταζητούμενος ήδη. Όντως, είχα καιρό να διαβάσω εφημερίδα λόγω όλων αυτών των συμβάντων. Μα να είχα αποκτήσει Bounty από τώρα! Χωρίς να έχω κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου, ξεκίνησα τον βηματισμό μου προς το μέρος τους.
-Μείνε εκεί που είσαι αλλιώς θα σε πυροβολίσουμε. Ξέρουμε ότι ήρθες εδώ για το Φρούτο του Διαβόλου που μεταφέρθηκε στο νησί μας και πως έχεις ύποπτες συναντήσεις με Επαναστάτες!
Αγνόησα τα λεγόμενά του για τους Επαναστάτες και επικέντρωσα στη σκέψη μου στο δεύτερο μέρος αυτών που είπε. Είπε κάτι για Φρούτο του Διαβόλου! Είχα ακούσει φήμες και φήμες πως αυτά τα φρούτα σου έδιναν απεριόριστη δύναμη και αυτήν την θεωρία υποστήριζε και η συνάντησή μου με τον Jaggerjaw ο οποίος ήταν αθάνατος χάρη σε ένα από αυτά. Το μυαλό μου άρχισε να κάνει στροφές και να προσπαθεί να διανοηθεί τα λεγόμενα του αντιπάλου μου. Αν υπήρχε όντως ένα Φρούτο του Διαβόλου στο νησί θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Έκρινα πως η απόκτησή του θα ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε. Διαμορφώθηκε δραματικά ο στόχος μου στο νησί αυτό...
-Φρούτο του Διαβόλου?
-Μην κάνεις τον ανήξερο! Είμαστε σίγουροι ότι ήρθες στο Avalon για να...
Σταμάτησε να μιλάει καθώς η μορφή μου εξαφανίστηκε από την όρασή του.

Οι σκιές μου χάρισαν την καλύτερη προστασία από τα βλέμματα των εχθρών μου. Έβγαλα το σπαθί μου και όταν τους έδωσα να καταλάβουν ότι βρισκόμουν από πίσω τους έμπηξα την κοφτερή μύτη του στην σάρκα του ενός, ποτίζοντας την άσπρη φορεσιά του με έντονο κόκκινο. Ο δεύτερος, έχοντας σοκαριστεί προσπάθησε να με πυροβολίσει με το όπλο του αλλά τελικά απάλυνε τον πόνο του συνεργάτη του, πετυχαίνοντάς τον στο μέτωπο. Τον είχα χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα! Έσπρωξα τον πλέον νεκρό Marine μπροστά ρίχνοντάς τον στον δικό του. Με μία γρήγορη κίνηση και αφού έβγαλα το σπαθί μου από το άψυχο σώμα το κάρφωσα στο μάτι του εναπομείναντα διαπερνώντας και το μυαλό του. Έφτυσα στα νεκρά τους πτώματα με μεγάλη ευχαρίστηση και καθάρισα το ματωμένο σπαθί μου στα ρούχα τους. Έπιασα τα πτώματά τους και τα έσυρα, πετώντας τα μέσα σε έναν κάδο σκουπιδιών, εκεί που τους αρμόζει. Η πράξη αυτή έγινε με άπλετη χαρά και ανακούφιση. Το όμορφο αυτό όμως συναίσθημα μετατράπηκε σε εκνευρισμό καθώς και οι δύο πλευρές του δρόμου είχαν γεμίσει με το καταραμένο είδος των προηγούμενων δύο.
-Μην κουνηθείς. Μία λάθος κίνηση είναι αρκετή για να σε γεμίσουμε με αμέτρητες τρύπες. Πραγματικά δεν πίστευα πως ένας άνθρωπος με μόνο 2 εκατομύρια Beli στο κεφάλι του θα ήταν τόσο δυνατός. Έχω πιάσει άπειρους με την ίδια αμοιβή αλλά ήταν όλοι κακομαθημένα ηλίθια με υπέρλαμπρους στόχους. Όμως εσύ είσαι διαφορετικός. Ονομάζομαι Roy Yakusho! Είμαι ο αρχηγός των Marine του νησιού! Πρέπει να νιώθεις τιμή που ολόκληρος αρχηγός του νησιού και ιδιαίτερα εγώ ήρθα προσωπικά για να σε συλλάβω.
-Σκάσε επιτέλους!
-Τί?!
Φάνηκε τρομαγμένος από την απότομη αλλαγή στην συζήτησή μας και από το απότομο βλέμμα που του έριξα.
-Μιλάς πολύ... αν ξανανοίξεις την τρύπα σου, πίστεψέ με... δεν θα μπορείς να την κλείσεις από την ολική τομή που θα της κάνω!

Πετάχτηκε πίσω και έπεσε πάνω σε έναν άλλο στρατιώτη που στεκόταν εκεί.
-Σ-σκ-οτώστε τον!!
-Μα κύριε.. δεν μπορούμε να τον σκοτώσουμε αν δεν κάνει κάποια ύποπτη κίνηση.
-Α.. ναι... το ξέχασα... και τότε τί να κάνουμε?
-Ας τον πλησιάσουμε για να τον συλλάβουμε.
-Εμμ, ΝΑΙ! Ας το κάνουμε! Προχωρήστε!
Έρχονταν όλο και πιο κοντά στο μέρος που είμουν. Δεν μπορούσα να φύγω από αλλού καθώς μου είχαν κλείσει όλες τις διεξόδους. Και αν πολεμούσα τότε μπορεί και να πέθαινα. Δεν θα ήταν ότι το καλύτερο να ορμήσω μπροστά. Μη έχοντας άλλη λύση και σκέφτοντας πως θα ήταν τιμή για εμένα να πάρω τουλάχιστον μία δεκάδα μαζί μου πριν πεθάνω ετοίμασα το σπαθί μου. Τότε όμως έπεσαν από τον ουρανό κάτι μπαλάκια τα οποία είχαν ένα φλεγόμενο φυτίλι. Το επόμενο δευτερόλεπτο καπνός γέμισε όλο το μέρος μπλοκάροντας την όρασή μας. Ήταν βόμβες καπνού! Αλλά ποιός τις έριξε? Κοίταξα ψηλά και προσπάθησα να διακρίνω τις φιγούρες που στέκονταν στις οροφές των κτηρίων μέσα από τον αναδυόμενο καπνό. Εκείνες, με ένα άλμα έπεσαν και τελικά έφτασαν στο ύψος του δρόμου.
-Έφερες για εμάς ακόμα και τον αρχηγό της αντίπαλης βάσης? Σε ευχαριστούμε Shura!
-Καλή δουλειά!
Ο καπνός υποχώρισε αρκετά ώστε να μπορώ να καταλάβω το κάθε άτομο που βρισκόταν μπροστά μου. Ήταν τα ηγετικά μέλη των Kiheitai!
-Ας ξεκινήσουμε την επιχείρηση από τώρα... σκοτώνοντας τον αρχηγό τους!

-Ποιοί είναι αυτοί!?
-Κύριε... είναι... σημαντικά μέλη των Επαναστατών που έχουν την βάση τους στο νησί μας!
-Τ-τότε σκ-σκοτω-τω-τώστε τους!
-Μάλιστα!
Όλοι παρατάχθηκαν και ετοίμασαν τα όπλα τους. Μας σημάδεψαν και δεν θα περνούσε πολύ μέχρι να μας πυροβολούσαν. Ο Shiroyasha με κοίταξε και μου χαμογέλασε.
-Συγγνώμη για πριν! Δεν ήθελα να φτάσω τόσο μακριά. Αλλά ας αφήσουμε αυτό στην μέση και ας πολεμίσουμε σαν μία ομάδα, όπως παλιά, όπως πραγματικά μέλη των Kiheitai. Ας χρησιμοποιήσουμε τα ψευδώνυμα αυτά όπως τους αρμόζει. Πρέπει να αναπαριστούν την πραγματική φύση αυτού που το έχει άρα τι λες? Θα μας συνοδέψεις με τις δυνάμεις σου στην κόλαση που επέρχεται, δηλαδή στην κατάκτηση του νησιού?
Όλοι τους, ακόμα και ο νέος, μου χαμογέλασαν και τοποθέτησαν τα χέρια τους στο κέντρο του κύκλου που σχημάτισαν. Σηκώθηκα και κοίταξα τις διασταυρωμένες παλάμες τους. Κοίταξα το χέρι μου και αμφέβαλλα για λίγο ώσπου τελικά πήρα την τελική μου απόφαση. Έβαλα το χέρι μου πάνω στα δικά τους. Εκείνη την στιγμή το Φρούτο του Διαβόλου ήρθε στο μυαλό μου και με γέμισε για άλλη μία φορά συγκίνηση. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει και οι υπόλοιποι το ένιωσαν καθαρά, κάνοντάς τους να γυρίσουν το κεφάλι τους προς εμένα με μία έκφραση απορίας. Ήταν και αυτό στην μέση, πράγμα που έπρεπε να παρθεί πάση θυσία.
-Θα βοηθήσω με κάθε μου δύναμη αλλά μην νομίζεται πως θα γυρίσω πίσω σε εσάς!
-Μας αρκεί...
Το σπαθί μου έλαμψε. Κατάλαβα ότι ήταν όντως η ώρα για να το ταίσω. Και τι καλύτερη τροφή από το αίμα και την σάρκα των Marine? Με μία παθιασμένη φωνή, ορμήσαμε σε κάθε πλευρά που φαινόταν εχθρός δημιουργώντας ένα πέρασμα από πτώματα.

Φυσικά, οι αντίπαλοί μου δεν έμειναν άπραγοι. Με το που είδαν εμάς να κάνουμε τις κινήσεις μας, άρχισαν να πυροβολούν τυχαία πιστεύοντας πως θα μας πετύχουν. Όμως δεν θα μας πετύχαιναν ποτέ έτσι. Ένιωθα το σώμα μου πιο ισχυρό από πριν. Δεν ένιωθα εύκολα την κούρασή μου και δεν πονούσα παρ'όλες τις γρατζουνιές που μου χάριζαν οι εχθροί περνώντας ανάμεσά τους, μοιράζοντας τον θάνατο. Προχώρησα με ένα μεγάλο άλμα μπροστά και κάρφωσα έναν Marine στο στήθος. Τον έσπρωξα μπροστά για να ελευθερώσω το σπαθί μου από την θανάσιμη πληγή του και γύρισα απότομα για να αντιμετωπίσω τον βρωμιάρη που προσπάθησε να με σκοτώσει πισώπλατα. Με την λαβή του σπαθιού μου του έσπασα την μύτη αφήνοντάς τον να σφαδάζει από τον πόνο. Το κεφάλι μου γύρισε ενστικτωδώς μόνο και μόνο για να δει την λεπίδα ενός σπαθιού να φτάνει απειλητικά γρήγορα στο μέτωπό μου. Τα χέρια μου γράπωσαν τα δικά του και τον παρέσυρα μαζί μου καθώς έπεσα προς τα πίσω. Κυλίστηκα στο έδαφος και με μία ανάποδη τούμπα έβαλα τα πόδια μου στην κοιλιά του, πετάγοντάς τον πάνω σε έναν άπορο ο οποίος καθόταν, έτοιμος να πυροβολίσει οποιαδήποτε στιγμή εμένα. Κοίταξα την πρόοδο των άλλων τεσσάρων και έμεινα έκπληκτος καθώς η μία πλευρά του δρόμου, εκείνη στην οποία είχαν πάει ο Kuroshi και ο Midori, είχε καθαριστεί εντελώς από Marine αφήνοντας μόνο πτώματα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Ήταν μία αποκρουστική εικόνα όπως και να την έβλεπες, με τους δύο πρωταγωνιστές να βρίσκονται στην κορυφή την πυραμίδας ενώ παράλληλα, να διαγράφεται η μαύρη σιλουέτα τους πάνω στο κάτασπρο φεγγάρι. Οι άλλοι δύο από την μεριά μου είχαν επίσης παίξει τον δικό τους ρόλο καταστρέφοντας την πλειοψηφία του αντίπαλου στρατού. Δέκα άτομα έμειναν μαζί με τον τιποτένιο αρχηγό τους. Ήταν μία ολική ήττα για την παράταξή τους.

Ο Shiroyasha προχώρησε προς την μικρή ομάδα Marine και τους σημάδεψε με την άκρη του σπαθιού του. Μπήκα μπροστά του τότε και του έκανα νόημα να περιμένει. Εκείνος σταμάτησε απότομα και ετοιμάστηκε να μου εξηγήσει τον σκοπό του, δηλαδή ότι ήθελε να σκοτώσει τον αντίπαλο αρχηγό με τα ίδια του τα χέρια, αλλά το είχα ήδη καταλάβει.
-Δεν θέλω να σου κλέψω τον στόχο, αλλά έχω πρώτα μία δουλειά μαζί του. Μπορείς να περιμένεις λιγάκι να κάνουμε μία μικρή συζήτηση?
-Ναι μα...
-Ευχαριστώ κύριος!
Με ένα άλμα πάνω από τον σωρό των πτωμάτων έφτασα μπροστά στους τρομαγμένους Marine. Είχαν ήδη πετάξει τα όπλα τους και ικέτευαν για έλεος. Προσπέρασα τους πρώτους μέχρι που έφτασα στον αρχηγό. Εκείνος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από τους άτυχους συντρόφους του, ή καλύτερα τα πλέον άχρηστα πιόνια του. Τον έπιασα από την στολή και τον σήκωσα στο ύψος μου. Του χάρισα ένα ψυχρό βλέμμα και μπήκα κατευθείαν στο ψητό της συζήτησης. Φρόντισα ο τρόπος μου και το ύφος μου να ταίριαζαν απόλυτα στο θέμα μας έτσι ώστε να μπορούσα να αποσπάσω κάθε δυνατή πληροφορία σχετικά με αυτό. Δεν έπρεπε να έχανα τέτοια ευκαιρία όταν θα μπορούσα να αποκτήσω ένα τόσο μεγάλο πλούτη... ή και δύναμη.
-Μιλήσαν πριν τα πιόνια σου για ένα Φρούτο του Διαβόλου. Και είμαι σίγουρος πως δεν έλεγαν ψέματα. Άρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το ομολογήσεις.
-Μ-μα ναι! Νομίζαμε πως και εσύ αυτό στόχευες αλλά μάλλον κάναμε λάθος.
-Καταλαβαίνεις ότι αυτό το ζήτημα είναι πολύ σημαντικό για κάποιον σαν και εμένα. Γι'αυτό δώσε μου λίγες πληροφορίες γι'αυτό το αντικείμενο πριν νιώσεις περισσότερο πόνο από αυτόν που νιώθεις τώρα.
Η λεπίδα μου πέρασε το ίδιο δευτερόλεπτο μέσα στην κοιλιά του δίνοντάς του να καταλάβει για ποιόν πόνο μιλούσα. Πήγε να ουρλιάξει από τον πόνο αλλά έφερα το σπαθί μου μέσα στο στόμα του φτάνοντας την κορυφή του αρκετά βαθιά. Με μία παραμικρή κίνηση θα έχανε την γλώσσα του... ή και την ζωή του!

Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Ένιωθα το σώμα του να τρέμει σε κάθε μέλος του. Κάνοντάς μου νόημα με το χέρι του, έβγαλα σιγά σιγά το σπαθί από το στόμα του και τον άφησα να πέσει κάτω. Γονάτισε και άρχισε να βήχει, ψεκάζοντας αίμα παντού. Τελικά, φαίνεται πως κάτι πέτυχα με το σπαθί μου στο στόμα του. Με κοίταξε φοβισμένος και αμέσως προσπάθησε να σηκωθεί στα δύο του πόδια. Μόλις το κατάφερε, κοίταξε τους άλλους Marine γύρω του και μετά πάλι εμένα.
-Βρέθηκε ένα Φρούτο στο νησί από κάποιον και το αποκτήσαμε μέσω κάποιων διασυνδέσεων...
-Διεφθαρμένοι όπως πάντα ε? Δεν λέτε όχι στον πλούτο και στην δύναμη με αντάλλαγμα την Δικαιοσύνη σας ε? Συνέχισε τώρα πριν σε τεμαχίσω...
-Ενημερώσαμε τα κεντρικά και θα έστελναν αύριο πλοίο με αρκετό στρατό για να παραδόσουμε το Φρούτο αυτό. Ως αντάλλαγμα θα έπαιρνα αύξηση μαζί με καλύτερη θέση.
-Ώστε αύριο θα έρθουν ενισχύσεις για να μεταφερθεί το Φρούτο του Διαβόλου... Πού βρίσκεται τώρα αυτό?
-Στην βάση μας. Το φυλάει η πλειοψηφία του στρατού μας. Όταν αρχίσει να μεσημεριάζει θα ξεκινήσει η μεταφορά. Όμως έχουμε ήδη τοποθετήσει στην διαδρομή που θα ακολουθήσουν αρκετούς και θα είναι δύσκολο να κλαπεί. Σε παρακαλώ... άσε με τώρα. Σου είπα τα πάντα!
-Μα φυσικά και θα σε αφήσω... στα χέρια της Κολάσεως!
Τα μάτια του έμειναν διάπλατα όταν του το είπα. Του γύρισα την πλάτη και πήγα δίπλα στον Shiroyasha. Κατάλαβε ότι είχα τελειώσει την δουλειά μου με τον αρχηγό τους και ετοιμάστηκε να του αποδώσει την θανατική ποινή. Πριν όμως γίνει αυτό θηκάρωσα το σπαθί μου και τον κοίταξα με ένα αμφίβολο βλέμμα.
-Πρέπει να μιλήσουμε... για το Φρούτο του Διαβόλου!
Πρόσεξα πως το ύφος του σοβάρεψε και κοκκάλωσε ολόκληρος καθώς σταύρωνα αυτές τις λέξεις και ταυτόχρονα τον περνούσα. Οι μυς μου έκαναν μία έντονη και αντανακλαστική κίνηση της οποίας όφειλα περισσότερο τον λόγο στον ξαφνικό θυμό που γέμισε το σώμα μου. Ήξερε για κάτι τόσο σημαντικό και παρέλειψε να το αναφέρει.

Κατάλαβε και ο ίδιος ότι ήξερα για το Φρούτο άρα δεν μπόρεσε να κάνει κάτι παρά να τελειώσει την δουλειά που άφησε στην μέση. Δεν πέρασε πολύ μέχρι να ξεκινήσουν τα άψυχα σώματα να πέφτουν κάτω είτε διαμελισμένα είτε τεμαχισμένα. Ο αρχηγός τους μάλιστα δέχτηκε τον πιο ωραίο, από τα μάτια μου, θάνατο. Κόπηκαν αρχικά τα χέρια του, με το αίμα να σχηματίζει κόκκινα φτερά πάνω του, αφήνοντάς τον να ουρλιάζει από τον τρόμο και το σοκ. Το αποτελειωτικό χτύπημα ήταν όταν ο Shiroyasha χρησιμοποίησε το σπαθί του σαν κλειδί, ενώ την καρδιά του αντιπάλου του ως κλειδαριά. Μας κοίταξε και έβγαλε μία βαθιά ανάσα.
-Ας πάμε πίσω στην βάση μας! Σε λίγες ώρες ξεκινάμε την επιχείρηση ενώ πρέπει παράλληλα να ενημερώσουμε και τον Shura για την μάχη και το σχέδιό μας. Και μαζί με αυτά έχουμε να του αποδόσουμε και μία συγγνώμη για την έλλειψη πληροφοριών. Ξέραμε ότι υπήρχε ένα τόσο δυνατό αντικείμενο στην κατοχή τους και αυτό μας έδωσε έναν παραπάνω λόγο για να γίνει η επίθεσή μας τώρα. Το Φρούτο του Διαβόλου θα δώσει μεγάλη ώθηση στην παράταξη των Επαναστατών και γι'αυτό θέλαμε πρώτα να το κατακτήσουμε πριν σου μιλήσουμε για κάτι τέτοιο. Συγχώρεσέ με! Έκανα ότι έκρινα καλύτερο για την παράταξή μας.
-Ας είναι... θα μου εξηγήσετε οτιδήποτε άλλο στην βάση. Πρέπει να οργανώσετε καλά την επίθεσή σας γιατί σας περιμένουν εκπλήξεις και από την θάλασσα. Ενισχύσεις Marine είναι ήδη στον δρόμο για το νησί αυτό και θα ενισχύσουν την άμυνα του Φρούτου. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να βοηθήσω στην απόκτησή του άρα μία θέση κοντά του θα με βόλευε τέλεια.
Παρ'ότι είπα όσα είπα, η σκέψη πως με άφησαν απ'έξω από την πιο σημαντική πληροφορία με στιγμάτησε. Αν με είχαν ενημερώσει από την αρχή, θα μπορούσα να είχα κάνει κάποια ουσιαστική κίνηση για να το αποκτήσω. Ήταν, όντως, για εμένα ένας μεγάλος σταθμός στην ζωή μου. Θα σήμανε την ανύψωσή μου από τα σκουπίδια με τα οποία ασχολούμαι σε ένα επίπεδο όπου μόνο οι ισχυροί επιβιώνουν!

Φτάσαμε στην βάση και πιο συγκεκριμένα στο ίδιο δωμάτιο με την προηγούμενη φορά. Μάθαμε για την κατάσταση της Hime η οποία πλέον ανάρρωνε.
-Μιλούσαμε για το πόσο είχες αργήσει λίγο πριν εμφανιστείς στο νησί. Μπήκαμε σε καβγά με την Hime η οποία ήθελε να σε ψάξουμε σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή και έτσι εκείνη έφυγε, καταλήγοντας να βρεθεί με εσένα. Είχα στείλει επίσης φρουρούς για να την ψάξουν μέσα στην ομίχλη.
-Η ομίχλη δεν φαινόταν και τόσο φυσιολογική. Ήταν σαν να μπορούσες να την καταστρέψεις μόνο αν την απενεργοποιούσες κάπως.
-Σωστά! Η ομίχλη είναι τεχνητή. Εμείς την δημιουργήσαμε πριν από πολύ καιρό. Κρύβει την βάση μας και καθιστά την επίθεση εχθρών αδύνατη. Υπάρχουν και τοποθετημένοι αισθητήρες παντού γύρω σε εκείνη την περιοχή. Έτσι σας βρήκαν οι φρουροί μας.
-Τώρα εξηγούνται όλα. Ας μην χρονοτριβούμε! Πείτε μου για το σχέδιο και το πως θα ανατρέψουμε την αποστολή του Φρούτου.
-Ήδη οι Επαναστάτες μας παίρνουν θέσεις στη πόλη για να ξεκινήσουμε την έφοδο. Εσύ, που θα είσαι στην ομάδα η οποία θα επιτεθεί στους φρουρούς του Φρούτου, θα πας με τον Midori και τον Aosegi. Εκείνοι θα σου δείξουν τον δρόμο. Όταν κλέψετε την λεία, ελάτε και υποστηρίξτε μας στην κεντρική επίθεση στην βάση τους. Α και μην φοβάσαι για τις ενισχύσεις τους. Θα έχουν ένα δωράκι! Απορίες? Ωραία... Ξεκινήστε όλοι!
Ο Aosegi μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω και τρέξαμε για να παρεβρεθούμε στο πόστο μας. Ο Shiroyasha πίσω μας μας κοίταξε και μας χαιρέτησε. Θα διοικούσε τις κεντρικές δυνάμεις μαζί με τους Kiheitai και την αρχηγό των Επαναστατών του νησιού. Βγήκαμε μέσα στα στενάκια της πόλης και προσπαθήσαμε να ελιχθούμε όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε για να μην κινήσουμε την προσοχή κανενός φρουρού Marine.

Οι δύο μπροστινοί μου σταμάτησαν απότομα και κρύφτηκαν, κάνοντάς μου νόημα να κάνω το ίδιο. Από τον δρόμο μπροστά, πέρασε ένας Marine με το όπλο του στο χέρι. Ο Aosegi τον πλησίασε αθόρυβα από πίσω και του έχωσε το στιλέτο που είχε πάντα μαζί του στην πλάτη του, κλείνοντας το στόμα του την ίδια στιγμή. Έλεγξε τον δρόμο και μας είπε να τον ακολουθήσουμε. Πίσω από έναν κάδο, μέσα σε ένα στενό, φάνηκε να κρύβεται κάποιος. Όμως οι άλλοι δύο δεν φαίνονταν να ανησυχούν. Όταν μικρύναμε την απόσταση μεταξύ μας, πρόσεξα πως ήταν δικός μας. Μόλις μας είδε, υποκλίθηκε και μας έδειξε τον δρόμο από τον οποίο θα περνούσε η αποστολή των Marine. Αμέσως μετά, τον ακολουθήσαμε σε ένα κτήριο λίγο πιο πέρα και μπήκαμε μέσα. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και φτάσαμε στην οροφή του. Σκύψαμε για να καλύψουμε την παρουσία μας μέσα στην νύχτα και για να μην προκύψει κάποιος απροσδόκιτος και σημάνει συναγερμό. Το φεγγάρι ήταν έτοιμο να χαθεί ενώ ο ήλιος λίγο ήθελε για να κάνει την λαμπερή εμφάνησή του. Κοίταξα κοφτά τον δρόμο που θα κάναμε την επίθεσή μας και ένιωσα το σώμα μου να τρέμει για μερικά δευτερόλεπτα. Είχε γεμίσει από Marine. Οι δύο πλευρές του αποτελούνταν από μία σειρά Marine η καθεμία, παραταγμένοι όλοι ο ένας δίπλα στον άλλον έτοιμοι να εξαφανίσουν από τη ματιά τους οτιδήποτε ύποπτο. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να περιμένουμε για το σήμα έναρξης της μάχης μας. Θα μέναμε στην οροφή για πολύ ώρα καθώς η αποστολή ξεκινούσε όταν ο ήλιος έφτανε στο κέντρο του ουρανού. Αμφέβαλλα για το αν θα νικούσαμε αυτή τη μάχη καθώς εμείς οι τέσσερις είμασταν οι μόνοι που είχα δει στο μέρος. Αλλά από την άλλη, είχα τον Aosegi που ήξερα καλά την δύναμή του και τον Midori ο οποίος δεν πρέπει να απέκτησε ηγετική θέση χωρίς κάποια σημαντική ικανότητα. Άλλος ένας λόγος που με ενθάρρυνε ήταν πως σύντομα θα αποκτούσα τεράστιο πλούτο από την πώληση του αντικειμένου που θα είχα στα χέρια μου, δηλαδή το Φρούτο του Διαβόλου. Από όταν άκουσα γι'αυτό στο νησί, δεν σταματούσα να σκέφτομαι τον κόσμο που θα φτιάξω όταν πέσει στα χέρια μου. Ιδρώτας με έλουζε συνεχώς και το μάτι μου έβγαζε περισσότερο υγρό από το κανονικό με αποτέλεσμα, να κυλάει στο πρόσωπό μου...

Ο ήλιος βγήκε και μας έλουσε με το φως του. Είχε περάσει ήδη μία ώρα από τότε που φτάσαμε στην οροφή και δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Το αίμα μου από το τρέμουλο είχε αρχίσει να βράζει. Έμεναν άλλες τρεις ώρες μέχρι την στιγμή που θα κάναμε την ομαδική μας επίθεση. Όμως τότε, σαν απάντηση στην επίκλησή μου για μάχη, έφτασε στα αυτιά μας ο εκωφαντικός ήχος μίας έκρηξης. Γυρίσαμε έκπληκτοι και κοιτάξαμε το κέντρο της πόλης. Ένα σύννεφο καπνού και στάχτης μαζεύτηκε σε εκείνο το σημείο. Και το σημαντικότερο ήταν ότι αυτό ήταν το κάλεσμα για τον ανερχόμενο πόλεμο. Το σήμα είχε δοθεί ήδη και πλέον τα υπόλοιπα έμεναν στα χέρια μας. Κοιταχτήκαμε και σηκωθήκαμε συγχρονισμένοι. Το μοναδικό μου μάτι αντίκρυσε εκείνη τη στιγμή κάτι παράξενο. Από τις οροφές των αμέτρητων σπιτιών γύρω μας εμφανίστηκαν σιλουέτες ανθρώπων. Όλοι τους μαζεύονταν στις άκρες και μετά με ένα άλμα έπεφταν στο ύψος του εδάφους. Από κάτω η μάχη είχε ήδη ξεκινήσει.
-Τι? Νόμιζες ότι μόνο εμείς θα πολεμούσαμε εναντίον τους? Τρελός είσαι?
-Fufufu, ποτέ δεν παύετε να με εκπλήσετε!
Πήρα φόρα και πήδηξα από την άκρη της οροφής του σπιτιού βγάζοντας στον αέρα το ξαναδιψασμένο σπαθί μου. Κοίταξα το έδαφος και προς καλή μου τύχη βρέθηκε εκεί ένας ανυπεράσπιστος αντίπαλος. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, εκείνος ένιωσε τα κόκκαλά του να λιώνουν καθώς το σώμα μου προσγειώθηκε στους ώμους του. Κοίταξα το σπαθί μου και από την αντανάκλαση που έκανε μπόρεσα να αποφύγω την κίνηση του εχθρού, ο οποίος είχε ευχή θανάτου, και που μου επιτέθηκε πισώπλατα. Έσκυψα και με μία στροφή του ώμου μου έφερα το σπαθί μου στο ύψος των ποδιών του, κόβοντας το ένα στην πορεία του. Η ισορροπία του χάθηκε αμέσως και έγυρε προς την πλευρά του κομμένου μέλους του. Γύρισα κανονικά το σώμα μου προς την πλευρά του και τον χτύπησα γερά με το γόνατο στο πρόσωπό του συνθλίβοντάς το.

Ο Aosegi είχε ήδη ξεκινήσει να μετρά τα νεκρά πτώματα που άφηνε πίσω του. Από την άλλη όμως ο Midori δεν φαινόταν πουθενά. Είχα επίσης τις αμφιβολίες μου γι'αυτό το άτομο παρ'όλο που οι άλλοι τον εμπιστεύονταν. Μέσα στην θέρμη της μάχης όμως δεν μπόρεσα να σκεφτώ περισσότερο γι'αυτόν και συνέχισα να σφάζω κάθε σκουπίδι που βρισκόταν μπροστά μου. Μπορούσες σιγά σιγά να δεις το τέλος της μάχης. Κανείς μας δεν περίμενε να λήξει μία τέτοια μάχη τόσο γρήγορα. Τα πτώματα σίγουρα δεν ήταν σε ίσο αριθμό με όσους είχα δει εγώ ζωντανούς πριν ξημερώσει. Πολλοί από ότι φαίνεται είχαν φύγει για κάπου αλλού. Κοίταξα γύρω μου καθώς οι Επαναστάτες υπερτερούσαν σε πληθυσμό ζωντανών. Τα πρώην καλά φυλαγμένα στενάκια είχαν αδειάσει αφήνοντας τις σκιές των σπιτιών να τα καλύβουν. Σκέφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Ήξεραν ότι θα κάναμε επίθεση εδώ και άφησαν θυσίες για να μας ξεγελάσουν. Η αποστολή του Φρούτου θα γινόταν αλλού. Πρέπει να είχε ξεκινήσει ήδη και δεν θα έχανα την ευκαιρία μου να το αποκτήσω. H ευκαιρία της ζωής μου θα χανόταν σε λεπτά αν δεν έκανα κάτι. Ο Aosegi σκεφτόταν το ίδιο. Πήγαμε να φύγουμε αλλά τότε ακούσαμε φωνές από τους Επαναστάτες κοντά μας. Στρέψαμε τα βλέμματά μας προς το μέρος τους και τότε είδαμε πράσινο καπνό να γεμίζει τον αέρα. Οι άνθρωποι που κάθονταν εκεί άρχισαν να βήχουν και να πέφτουν κάτω αναίσθητοι. Ήταν δηλητηριώδες αέριο.
-Τρέξτε!! Μην έρθετε σε επαφή μαζί του αλλιώς θα πεθάνετε!
Όλοι έτρεχαν σε διάφορες κατευθύνσεις για να σωθούν. Τα στενάκια ήταν ο μόνος τρόπος διεξόδου διότι το αέριο είχε καταλήψει ήδη μεγάλο μέρος του δρόμου. Φόβος εμφανίστηκε στις καρδιές του στρατού μας όταν ακούστηκαν και άλλες φωνές, αυτή τη φορά από κάθε διαφορετικό στενάκι.
-Τοποθέτησαν αέριο και στις μικρές διεξόδους! Είμαστε εντελώς παγιδευμένοι!

Μας έκλεισαν όλες τις εξόδους αφήνοντάς μας να πεθάνουμε από το δηλητήριο που μας χάρισαν. Πλέον ολόκληρο το μέρος είχε έστω και λίγο από το αέριο. Έφτασε μέχρι και στην μύτη μου τελικά, σημάνοντας το τέλος που θα ακολουθούσε σύντομα. Δεν μπορούσα να πεθάνω εδώ όμως. Έπρεπε να μάθω τι πραγματικά συνέβη αυτή τη μέρα. Έπρεπε να κλέψω την ευκαιρία που εκτυλιγόταν μπροστά μου με την μορφή χρημάτων. Θα το κατακτούσα και θα το πουλούσα βγάζοντας εκατομύρια. Και έτσι θα γινόμουν ο τέλειος άνθρωπος, με δύναμη και πλούτη. Το σώμα μου έτρεμε στην ιδέα ότι θα πετύχαινα αυτόν τον μικρό μου στόχο, ανοίγοντας δρόμο στον πιο σημαντικό. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν ζούσα όμως.
-Μα φυσικά...
-Τί είπες Shura?
-....πρέπει.... πρέπει να ζήσω! Θα επιζήσω!!
Το μέρος γύρω μου δεν άφηνε πολλές ελπίδες για διαφυγή. Οι οροφές επίσης, ήταν πολύ ψηλές για να τις ανέβεις. Το μόνο που έμενε ήταν τα παράθυρα των σπιτιών. Παρατήρησα ότι ήταν σφραγισμένα με ξύλινες τάβλες. Το πιο πιθανόν ήταν να είχαν μείνει ακατοίκητα. Έριξα μία δυνατή κλοτσιά σε ένα από αυτά και ράγισα το ξύλο που το έκλεινε. Έβγαλα το σάπιο ξύλο και έριξα γροθιά στο επόμενη διαλύοντάς το προς τα μέσα. Παράλληλα, ακούστηκε και το παράθυρο να σπάει. Το χέρι μου είχε καλυφθεί στο αίμα αλλά συνέχισα. Η τρύπα με χωρούσε. Εισχώρησα μέσα και προσπάθησα να βρω δρόμο για την έξοδο. Ευτυχώς για εμένα, το φως του ηλίου που μπήκε από το σπασμένο παράθυρο ήταν αρκετό για να δω την πόρτα με το εκπαιδευμένο στο σκοτάδι μάτι μου. Την έσπασα με μία ταχύτατη κίνηση με το πόδι και έτρεξα προς τα έξω.

Καθαρό οξυγόνο γέμισε τους πνεύμονές μου. Αυτή η βαθιά ανάσα που πήρα όμως μου στοίχησε πολλά. Ένας έντονος πόνος με χτύπησε στα χέρια και στο στήθος μου. Οι επιδράσεις του δηλητηρίου είχαν ξεκινήσει. Δεν κράτησε αρκετά για να με γονατίσει όμως. Άρχισα ένα γρήγορο άνοιγμα και έψαχνα κάθε γωνιά της πόλης για να βρω την κανονική τοποθεσία της αποστολής. Θα το προλάβαινα ότι και να γινόταν. Κοίταξα σχεδόν παντού αλλά δεν φάνηκε τίποτα, μέχρι που άκουσα κάποιους να μιλούν. Βρίσκονταν στον παράλληλο δρόμο. Επιτάχυνα και βρέθηκα να διακόπτω την συζήτηση δύο ατόμων. Ο ένας ήταν άγνωστος και φορούσε τυχαία ρούχα ενώ ο άλλος ήταν.... o Midori. Θυμός με κατέκλυσε καθώς οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Εκείνος με το που με είδε ξαφνιάστηκε. Ο τύπος που ήταν μαζί του έβγαλε αστραπιαία το σπαθί του και ετοιμάστηκε να με πολεμίσει.
-Τι έκπληξη! Τελικά ξέφυγες από την παγίδα που σας στήσαμε!
-Ώστε δουλεύεις για τους Marine ε? Σκουπίδι!
-Marine? Μην με κάνεις να γελάω! Δουλεύω για τον αρχηγό μου και μόνο γι'αυτόν! Με βάζεις εμένα, ένα διαμάντι, μέσα σε ένα σάκο με άχρηστα αντικείμενα και σκουπίδια?
-Ποιός είναι ο αρχηγός σου αν όχι οι Marine?
-Έμαθα πως είχες και παλαιότερες εμπειρίες με την οργάνωση στην οποία ανήκω. Σε είχαν πιάσει αιχμάλωτο στο Toroa ενώ πολέμισες ενάντια στον Goro και επέζησες! Πιστεύω κατάλαβες για ποιά οργάνωση μιλάω...
-Δεν μπορεί να εννοείς... Δουλεύεις για τον Goro?
-Ακριβώς! Εκείνος με έστειλε στους Επαναστάτες εδώ και χρόνια για να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους και να τους κατασκοπεύσω. Οι πληροφορίες μου σε συνδιασμό με τις πληροφορίες που παίρναμε από τους κατασκόπους που έχουμε και στους Marine έκαναν την τέλεια ομάδα.

-Αλλά ξέρεις γιατί στα λέω όλα αυτά? Γιατί θα πεθάνεις εδώ! Μπορεί να επέζησες από τις συναντήσεις σου με τον Goro αλλά θα σιγουρέψω τον θάνατό σου.
Στο δρόμο δίπλα έπιασε το μάτι μου ένα τσούρμο Marine να κινείται. Αγνόησα τα λόγια του Midori και επικεντρώθηκα ολότελα στην ομάδα εκείνη. Στο κέντρο της ομάδας, υπήρχε ένας ο οποίος κρατούσε ένα μικρό, ξύλινο σεντούκι. Όλοι οι φρουροί γύρω του είχαν ήδη οπλιστεί και ήταν έτοιμοι να πυροβολίσουν σε οποιαδήποτε κίνηση. Το μάτι μου άνοιξε διάπλατα καθώς σκέψεις τρόμου και αγωνίας πέρασαν από το κεφάλι μου. Θα μπορούσε να είναι...
-Το Φρούτο..
-Ναι αυτό είναι... Τι ειρωνεία ε? Να το έχεις δίπλα σου αλλά να μην μπορείς να το κατακτήσεις... Η επίθεσή σας ήταν μία αποτυχία. Και... δεν είσαι όσο δυνατός όσο είχα ακούσει. Τελικά θα πεθάνεις χωρίς να ιδρώσω καν. Ετοιμάσου, άχρηστε!
Πήρε φόρα και όρμησε μπροστά με το σπαθί του προεκτειμένο προς το μέρος μου. Την ώρα όμως που θα ετοιμαζόμουν να αποφύγω, έστω και οριακά, την επίθεσή του, μία σκιά με κάλυψε. Έμεινα άφωνος καθώς είδα τον Aosegi να πετάγεται από το πουθενά και να με προστατεύει.
-Πήγαινε Shura! Θα κρατήσω εγώ τον προδότη!
-Νόμιζα ότι θα είχες πεθάνει μέχρι τώρα άθλιε!
-Σιγούρεψες κάτι τόσο σημαντικό έτσι απλά? Τελικά δεν είσαι άξιος για μέλος των Kiheitai! Να συμπληρώσω τα εξής δύο πράγματα που δεν εκτίμησες σωστά! Πρώτον... το Φρούτο θα καταληφθεί τώρα από τον Shura! Και δεύτερον... πως συμπέρανες την δύναμή του βλέποντάς τον να πολεμάει βρώμικους Marine? Φυσικά και δεν θα πολεμούσε με όλη του τη δύναμη εναντίον τους! Σύμφωνα με τον ίδιο... Δεν το αξίζουν να ξοδέψεις την ενέργειά σου πάνω τους!
Άφησα τον Aosegi να αναλάβει τον Midori και στράφηκα στον στόχο μου που ήταν το αντικείμενο που χαρίζει την δύναμη του Διαβόλου σε όποιον το φάει! Είμουν πολύ κοντά στην επιτυχία. Σε λίγη ώρα θα το κρατούσα στα χέρια μου σαν χρυσάφι!
-Fufufu, τώρα θα γίνεις δικό μου!