[Τέλος]Memories of the Past!![Αλλαγή Παράταξης](filler story)

Στην προηγούμενη ιστορία....

Βρέθηκα σ'ένα νησί όπου γινόταν ένα περίεργο τουρνουά ωμής βίας. Οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι να μείνει μόνο ένας ζωντανός. Φυσικά και δεν γινόταν να μην συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο. Όπου βία κι αίμα εγώ πρώτος κι έτσι κι εδώ άφησα το στίγμα μου. Αφού σκότωσα τους αντιπάλους μου, πήρα τα βραβεία μου κι έφυγα για το πλοίο μου. Εκεί βρήκα τον Wailord να κοιτάζει στον ορίζοντα. Μου είπε πως πλοία του ναυτικού πλησίαζαν. Αυτό σήμαινε ότι το τουρνουά είχε αποκτήσει αρκετή φήμη ώστε να τραβήξει κάποια ανεπιθύμητα βλέμματα. Για να μην μπλέξουμε περαιτέρω, σηκώσαμε άγκυρα και με την κάλυψη της νύχτας διαφύγαμε χωρίς να μας δει κανείς.

Τώρα....

Βρισκόμασταν στο πλοίο μας στα ανοιχτά της γαλάζιας θάλασσας, με τον ήλιο στο κεφάλι μας και τον δροσερό αέρα να μας χτυπά στα πρόσωπα. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος κι έκανε ηλιοθεραπεία έως ότου ένας γλυκός ύπνος με πήρε....

Στο όνειρο....

Είχαν περάσει αρκετες ημερες απο τότε που απέδρασα απο το Impel Down. Μπορεί να ήταν και βδομάδες. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ τον χρόνο. Τις περισσότερες ωρες τις περνούσα μέσα στο βαρέλι. Στο βαρέλι που μου είχε σώσει τη ζωή αλλά τώρα έμοιαζε κι αυτό σαν φυλακή. Μια στενή, υγρή φυλακή που δεν μου επέτρεπαι να κινηθώ ούτε στάλα. Προσπαθούσα να μείνω κρυμμένος τις περισσότερες ώρες. Δεν ήξερα αν μπορούσα να τους αντιμετωπίσω όλους όσους βρισκόταν εκεί έξω. Αλλα ήμουν προετοιμασμένος για όλα. Αν ερχόταν η στιγμή που θα χρειαζόταν να τους πολεμήσω θα έβαζα όλες μου τις δυνάμεις. Αυτό βέβαια δεν θα ήταν ιδιαίτερα καλό ούτε για μένα αλλά ούτε και για κείνους. Ήλπιζα να το αποφύγω.
-Αν χρειαστεί θα τους λιώσω όλους!! Θα τους κάνω να φωνάξουν τόσο ώστε οι φωνές τους να γεμίσουν τον κόσμο και να ακουστούν σ'όλες τις θάλασσες!!

Είχα προσπαθήσει πολλές φορές να αντιληφθώ πόσοι ήταν ακριβώς εκεί πάνω. Είτε απο τις φωνές που άκουγα είτε οταν προσπαθούσα να κρυφοκοιτάξω απο τη πόρτα του αμπαριού. Δεν μπορούσα όμως να δώσω μια ακριβή πρόβλεψη. Όσοι κι αν είναι όμως δεν θα έχει σημασία αν μπλέξουμε σε μάχη.
Καποια στιγμή άκουσα φασαρία απο το καταστρωμα.
-Τι έγινε τώρα;
Πήγα στη πόρτα και την άνοιξα ελαχιστα. Ισα για να μπορώ να δω και να ακούσω τι γίνεται. Είδα τους marines να τρέχουν δεξιά-αριστερα.
-Τι πάθανε τώρα και τρέχουν έτσι;;;;
Τότε άκουσα κάποιον να φωνάζει.
-Γρήγορα ρε άχρηστοι! Κουνηθείτε! Τελειώνετε με τις προετοιμασίες!
Προετοιμασίες; Μαλλον θα φτάνουμε σε κάποιο νησί. Αυτό είναι καλό. Ελπίζω. Αν το νησί που πηγαίναμε δεν ήταν κάποια βάση, θα ήταν η τέλεια ευκαιρία για μένα για να δραπετεύσω.

Είδα τον marine που με ειχε πάει στο impel. Ήταν στη μέση του καταστρώματος και έδινε εντολές.
Αυτός πρέπει να είναι ο καπετάνιος.
Τότε πήγε ένας ναυτής και του παρουσιάστηκε.
-Κύριε!
-Τι συμβαίνει;
-Σε λίγη ώρα θα είμαστε έτοιμοι για αποβίβαση.
-Ωραία. Να είστε όλοι έτοιμοι να πολεμήσετε.
-Κύριε είστε σίγουρος οτι είναι....εδώ;
-Τολμάς να με αμφισβητείς;
-Όχι κύριε! Αλλα το νησί όπως γνωρίζουμε είναι ακατοικητο.
-Ακριβώς! Όπως γνωρίζετε! Εγώ όμως ξέρω οτι σε αυτό το κωλόνησο, το Pucci, υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι συνδέονται με τους επαναστάτες. Και πρέπει να τους εξαφανίσουμε. Κανείς δεν αντιτίθεται στη Παγκόσμια Κυβέρνηση. Αυτές είναι οι εντολές μας! Δεν θα αφήσουμε ουτε έναν ζωντανό!
-Μου αρέσει που μιλούσες για δικαιοσύνη........ Κάτι όμως θα πρέπει να κάνω. Δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό.

-Pucci?? Που έχω ακούσει γι'αυτό το νησί???
Έσπαζα το κεφάλι μου για να θυμηθώ που είχα ξανακούσει γι'αυτό το νησί. Πριν μπω στην Γραμμή είχα κάνει μια μελέτη για όλα σχεδόν τα νησιά. Δεν ήθελα να πάω εκεί δίχως να είμαι προετοιμασμένος. Κι αυτό με βοήθησε αρκετές φορές, όπως τώρα. Το Pucci ονομάζεται αλλιώς και "Gourmet City". Αυτή η πόλη έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα φαγητού και από τις καλύτερες ποιότητες σε όλο τον κόσμο. Λέγεται πως σερβίρουν φαγητά υψίστης ποιότητας τα οποία τα παίρνουν από την μυθική θάλασσα All Blue. Φυσικά δεν έχουν όλα τα μαγαζιά τέτοια φαγητά. Τα εστιατόρεια δείχνουν την ποιότητά τους μέσω των αστεριών που βαθμολογούνται από το 1 μέχρι τα 10. Από μακριά το νησί-πόλη φαίνεται σαν μία τεράστεια σκάλα με 4 σκαλοπάτια. Πίσω από την πόλη υπάρχει γκρεμός από τον οποίο πέφτει από πάντα νερό. Μπορεί να πει κανείς πως η πόλη είναι χωρισμένη σε 5 μέρη.

Τα 5 μέρη είναι τα εξής:
Lower Step: Το μέρος όπου μένουν οι περισσότεροι πολίτες και κυρίως οι φτωχοί. Το μέρος είναι σε άθλια κατάσταση καθώς οι επισκέπτες είναι συνήθως πλούσιοι και δεν δίνουν καμία σημασία σε αυτό. Δεν υπάρχει ούτε ένα μαγαζί.
Mid Step: Είναι το δεύτερο σε σειρά σκαλοπάτι όπου υπάρχουν τα μικρής ποιότητας εστιατόρεια και μαγαζιά (από 1-3 αστέρια). Εδώ ζουν εκείνοι που έχουν αρκετά λεφτά για να διατηρηθούν με τέτοιας ποιότητας μαγαζιά.
Higher Step: Εδώ μένουν και τρώνε οι πλούσιοι. Τα εστιατόρεια και ξενοδοχεία φτάνουν μέχρι και τα 10 αστέρια. Δεν αφήνουν τους απλούς πολίτες να μπουν σε αυτό το μέρος χωρίς ειδική κάρτα μέλους, την οποία πληρώνεις και πρέπει να ανανεώνεις κάθε λίγο καιρό.
Kings' Seats: Το υψηλότερο σκαλοπάτι, όπου υπάρχει το παλάτι και το μεγαλύτερο και καλύτερο εστιατόριο στο πρώτο μισό της Grand Line. Εκεί μένει ο δήμαρχος και οι καλεσμένοι του ή εκείνοι που δίνουν δισεκατομύρια Beli για να μείνουν. Το εστιατόρειο έχει ειδικό βαθμό ως προς την ποιότητα και τα λοιπά. Είναι ποιότητας άπειρων αστεριών.
Tearfall: Τέλος, το πίσω μέρος της πόλης που αποτελείται από έναν καταράκτη και έναν γκρεμό. Έχει ονομαστεί έτσι γιατί λέγεται πως το νερό που πέφτει από το ψηλότερο σκαλοπάτι έρχεται από τα δάκρυα αυτών που τρώνε στα εστιατόρεια του νησιού. Τα δάκρυα αυτά έρχονται από την νοστημιά του φαγητού που είναι απερίγραπτη.
Γενικότερα, οι επισκέπτες που "καταλαμβάνουν" αυτό το νησί είναι, πιο συγκεκριμένα πάμπλουτοι άνθρωποι που ήρθαν για τις τέλειες διακοπές.

-Αυτό το νησί είναι τέλειο για κάποιον που θα θέλει να πλουτίσει εύκολα και γρήγορα!! Είναι ένα καλός μέρος για να βγάλεις ζεστό χρήμα!!
Ήμουν βυθισμένος στην σκέψη μου, σκεφτόμενος πως θα γίνω πλούσιος και σ'αυτό το νησί η ευκαρεία για κάτι τέτοιο ήταν ιδανική. Μετά απο λίγη ώρα ακουσα ένα δυνατό θόρυβο που μ'έκανα να συγκεντρωθώ ξανά και να ξεχάσω τις πλούσιες επιθυμίες μου.
-Αυτό πρέπει να ήταν η αγκυρα. Μάλλον φτάσαμε.......Τώρα. Κάτι πρέπει να σκεφτώ. Πως μπορώ να τους σταματήσω;
Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο για να τους τελειώσω. Το όλο πρόβλημα ήταν τα όπλα τους. Δεν μπορούσα να τους αντιμετωπίσω όλους μαζί. Ήμουν σίγουρος ότι είχαν kairoseki μαζί τους.
-Αυτό είναι! Δεν χρειάζεται να τους αντιμετωπίσω όλους μαζί. Θα κάνω οτι έκανα και στο Μirro Ball Island. Ανταρτοπόλεμο. Μερικές σκοτεινές δολοφονίες θα ήταν ότι πρέπει.

Περίμενα καποιος marine να περασει κοντά απο το αμπαρι, για να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου. Μετά από λίγο πέρασε ένας μετριού αναστήματος τύπος κι αρκετά κοντός, κοντά απο τη πόρτα. Τον εντόπισα αμέσως. Του σφύριξα, βάζοντας τα δυο δάχτυλα στο στόμα. Αμέσως γύρισε, ξαφνιασμένος για να δει τι ήταν αυτός ο ήχος και από που ακούστηκε. Είδε τη πόρτα απο το αμπάρι μισάνοιχτη. Αυτό τον προβλημάτισε κάπως. Ήρθε να δει τι συμβαίνει, με αργά βήματα έχοντας το χέρι του στην λαβή του όλπου του. Μόλις έφτασε στη πόρτα τον έπιασα και τον έριξα μέσα. Κατρακύλησε απο τη σκάλα και έσκασε στον τοίχο. Αμέσως πήγα απο πάνω του. Του έπιασα το κεφάλι και άρχισα να το χτυπάω δυνατά στο πάτωμα. Μετά απο μερικά γερά χτυπήματα, ήταν αναίσθητος. Δεν είχα πρόθεση να τον σκοτώσω. Τον έδεσα σφιχτά μ'ένα σκοινί που βρήκα, τον φίμωσα και τον έκρυψα μέσα σ'ένα κουτί.
-Όνειρα γλυκά!!
Πήρα το όπλο του. Το έλεγξα και είδα οτι είχε 6 σφαίρες.
-6 σφαίρες, 6 θύματα. Το θέμα όμως είναι πόσοι είναι.

Αμέσως έδεσα το πιστόλι στη ζώνη μου κι αποφάσισα να κάνω κάτι ακόμα που θα μου παρείχε μια έξτρα κάλυψη. Πήρα τα ρούχα του αναίσθητου μαρίν και τα φόρεσα. Μου ήταν λίγο μικρά αλλά την έκαναν τη δουλειά τους. Αφού ετοιμάστηκα πήγα ξανά στη πόρτα. Περίμενα λίγο μέχρι να νιώσω ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως ήμουν μόνος και δεν θα αντιμετώπιζα κανένα. Έτσι ξεκίνησα.
-Ήρθε η ώρα.
Άνοιξα τη πόρτα και βγήκα έξω.
-Πλάκα μου κάνεις.
Κοιτούσα δεξιά, αριστερά, κανείς.
-Που στο διάολο έχουν πάει όλοι;
Όσο και να κοίταξα, δεν υπήρχε κανείς στο πλοίο. Απ'ότι φαίνεται η αίσθηση που είχα μέσα μου ήταν σωστή.
-Όχι ρε!!! Πρέπει να έχουν αποβιβαστεί ήδη. Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Πρεπει να προλάβω πριν να είναι αργά.

Κατέβηκα απο το καράβι. Μόλις έφτασα στη παραλία κατευθύνθηκα προς το δάσος. Προσπαθούσα να βρω τα ίχνη τους. Τα βρήκα αρκετα γρήγορα.
-Τελικα η εκπαίδευση που μου έκανε ο παππούς απέδωσε.
Αρχισα να τα ακολουθώ. Πολύ σύντομα άκουσα πυροβολισμούς.
-Το κέρατο μου! Ξεκίνησαν ήδη! Πρέπει να τρέξω!
Όσο πιο πολύ πλησίαζα τόσο μεγαλύτερη φασαρία άκουγα. Όταν έφτασα, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Οι marines πολεμούσαν με κάτι περίεργους μαυροφορεμένους τύπους, οι οποιοι είχαν μόνο ξίφη ή τόξα.
-Αυτό είναι πραγματική σφαγή! Πρέπει να τους σταματήσω! Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνο με ξίφη τους marines!
Ήμουν έτοιμος να ριχτώ στη μάχη, όταν αντιλήφθηκα οτι τα πράγματα δεν ήταν όπως πίστευα. Ήταν βέβαια σφαγή, μόνο που άλλοι ήταν αυτοί που σφάζονταν. Αυτοί οι μαυροφορεμένοι τύποι......άλλαζαν τα φώτα στους marines! Αυτό δεν το περίμενα.

-Aν είμαστε καλά! Πως είναι δυνατόν να είναι τόσο δυνατοί αυτοί οι τύποι;;;;
Όχι μόνο τους πολεμούσαν στα ίσα, αλλα κατάφερναν να αποφύγουν και τις σφαίρες τους.
-Πως είναι δυνατόν αυτό;;;;
Είχα μείνει κάγκελο. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
-Δεν έχει σημασία. Πρεπει να τους βοηθήσω.
Είδα έναν marine να πηγαίνει να σκοτώσει έναν απο αυτούς ο οποιος ήταν πεσμένος. Σήκωσα το όπλο και τον πυροβόλησα. Τότε ο άντρας σηκώθηκε και με κοίταξε.
-Είσαι εντάξει;
-Εεεε.....ναι.
-Ωραία. Ας συνεχίσουμε να πολεμάμε τότε,
του είπα και πυροβόλησα άλλον έναν marine.
-Νομίζω πως τώρα χρειαζόματε κάτι πιο ισχυρό.
Εριξα έναν απο αυτούς αναίσθητο ενώ χρησιμοποιώντας τη δύναμη μου σκότωσα αλλους τέσσερις.
Πυροβόλησα αλλους 2 και τους σκότωσα. Κοίταξα γύρω μου να δω που ήταν οι υπόλοιποι. Εμεινα έκπληκτος απο αυτό που είδα. Δεν είχε μείνει ούτε ενας marine. Ή μαλλον όχι. Είχε μείνει κάποιος.

Ήταν ο marine που με είχε πάει στο Impel Down. Είχε πιάσει έναν απο αυτούς και είχε το όπλο του στο κεφάλι του.
-Μην τολμήσει να κουνηθεί κανείς, γιατί θα τον σκοτώσω!!! Να είστε σίγουροι!!
Τότε άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος του ένας άνδρας. Ήταν αρκετά γεροδεμένος, αλλα οχι τόσο όσο οι αλλοι. Αλλα και πάλι. Σου έδινε μια περιέργη αίσθηση. Την αίσθηση οτι αν τα βάλεις μαζί του.....είσαι τελειωμένος.
Άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος του.
-Μην πλησιάζεις αλλο γιατί θα τον σκοτώσω!!!
-Χαχαχαχα!!! Λες να με ενδιαφέρει;;; Σκότωσε τον!!! Του αξίζει άλλωστε!!!
Δεν μιλάει σοβαρά;;;
-Αυτά τα παιχνιδάκια όχι σε μένα....με ακούς;;;;!!!!
-Απο τη στιγμή που τον έπιασε ένας άχρηστος σαν και εσένα....τότε δεν του αξίζει να ζει!!!
-Τι στο διάλο είστε εσείς;;;;; Είμαι έτοιμος να σκοτώσω έναν δικό σας και δεν σας καίγεται καρφί;;;
"Tώρα κατάλαβα. Λυπάμαι όμως που στο λέω, αλλα αυτό που προσπαθείς να κάνεις δεν θα πετύχει. Πρεπει να επέμβω πριν να είναι πολυ αργά."

-Γιατί.... ενδιαφέρεσαι εσύ για τους στρατιώτες σου;;;;
Γύρισε τότε και με κοίταξε.
-Δεν μπορεί.....δεν είναι δυνατόν....εσύ....εσύ....εσύ ήσουν στο Impel Down!!!!!!
-Ακριβως όπως το είπες. Ήμουν!!!!
-Και πως στο διάολο βρέθηκες εδώ;;;
-Εσύ με έφερες!
-Τι πράγμα;;;!!!!
-Αυτό που άκουσες. Τόσο καιρό ήμουν κρυμμένος στο αμπάρι.
Με κοιτούσε αποσβολωμένος.
-Ξέρεις....εγώ δεν είμαι marine. Δεν μου αρέσει να σκοτώνω κάποιον πισώπλατα.
Άρχισα να κατευθύνομαι προς το μέρος του ώσπου βρέθηκα μπροστά του.
Σήκωσα το όπλο μου και τον σημάδεψα.
-Λοιπόν. Θα μετρήσω μέχρι το 3....
-Και τι θα γίνει τότε;;;; Αν δεν τον αφήσω θα με σκοτώσεις;;;
-Δεν κατάλαβες. Μόλις πω 3, είτε τον αφήσεις είτε όχι....είσαι νεκρός.

-Άρχίζω το μέτρημα. 1...
Έλα....ξέρω οτι θα το κάνεις...
-Νομίζεις οτι μπορείς να με τρομάξεις;;;; Ξέρει ποιος είμαι εγώ;;;;!!!!
-2.....
Καντο....κάντο....
-Εγώ...εγώ είμαι απο τους πιο ισχυρούς marines!!!! Ξέρεις τι θα σου κάνω;;;!!!
-Τρι...
Παίρνει τότε το όπλο απο τον αλλο και πάει να με πυροβολήσει.
Αμέσως τον πυροβολώ και τον πετυχαίνω στο κεφάλι.
-3!!!!
Κατευθύνθηκα προς το μέρος τους.
-Είσαι καλά;;;
-Ναι.
Γύρισα τότε και κοίταξα τον marine.
-Σε ευχαριστώ για τον χώρο που μου έδωσες.
Τότε γύρισα και είδα τον περίεργο τύπο μαζί με αυτόν που ήταν όμηρος.
-Με...με συγχωρείς.
-Φύγε απο μπροστά μου!!! Τώρα!!!!
Καλά το είχα καταλάβει..

-Κανόνισε την αλλη φορα να μη κάνεις το ιδιο λάθος.
Γυρισε και με κοίταξε.
-Σε μένα μιλάς;;;
-Εσύ ήσουν αυτός που παραλίγο να τα διαλύσει όλα, αρα ναι. Σε εσένα μιλάω.
Ήρθε προς το μέρος μου απειλητικά.
-Εγώ δεν κάνω λάθη!!!
-Σοβαρά;;; Εξαιτίας της ηλίθιας μπλόφας σου, παραλίγο να πεθάνει ο αδερφός σου.
-Πως ξέρεις οτι είναι αδερφός μου;
-Είχα καταλάβει απο την αρχή οτι έχετε κάποια σχέση. Όταν είδα πως του φέρθηκες, υπέθεσα πως είναι αδερφός σου.
-Και αφού είσαι τόσο έξυπνος...για εξήγησε μου ποιο ήταν το λάθος μου;;;
-Είναι πολύ απλό. Σας έβλεπα για αρκετή ωρα πως πολεμούσατε. Οι κινήσεις σας είναι πραγματικά, υπερβολικά γρήγορες. Θα μπορούσες λοιπόν να βρεθείς απο πίσω του, και να τον αφοπλίσεις ή ακόμα και να τον σκοτώσεις. Αντί για αυτό όμως, σε κατέκλυσε το συναίσθημα και άρχισες να μπλοφάρεις προσπαθώντας να του δείξεις οτι δεν σε ενδιαφέρει η ζωή του αδερφού σου και προσπαθούσες να τον φτάσεις στην απόγνωση.
Με κοίταζε σαστισμένος. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως μπορεσα να τον διαβάσω τόσο εύκολα.
-Δεν ξέρω αν έχεις φύγει ποτέ απο το νησί, αλλα θα πρέπει να μάθεις ένα πράγμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος που έχει φτάσει στα όρια του.

-Με συγχωρείς τώρα αλλα πρέπει να πηγαίνω.
-Μια στιγμή.
Γύρισα και είδα έναν γέρο με μπαστούνι.
-Δεν μπορείς να φύγεις ετσι απλά.
-Εσυ ποιος είσαι πάλι;
-Το όνομα μου είναι Itsu και είμαι ο επικεφαλής του χωριού. Ο γιος μού μου είπε οτι τον έσωσες.
Ο γιος του ήταν αυτός που πήγε να σκοτώσει ο marine(ο πεσμένος)
-Και;
-Και όχι μόνο έσωσες το γιό μου και τον αδερφό του , αλλα πολέμησες και στο πλευρό μας.
-Αν αναρωτιέσαι το γιατί, είναι πολύ απλό. Υπάρχει ένα ρητό που λέει: "Ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου."
-Ίσως. Αλλα και πάλι. Δεν μπορείς να φύγεις έτσι απλά. Πρέπει να σε ευχαριστήσουμε για όσα έκανες. Κάτι θα υπάρχει....
-Η αλήθεια είναι....πως κάτι υπάρχει. Θέλω να μου διδάξετε τη τέχνη σας. Να σκοτώνω κρυφά και μυστικά.
Πέρασαν έξι μήνες απο τότε που ήρθα στο νησί και άρχισα να εκπαιδεύομαι στην τέχνη των ninja. Πλέον ήμουν πολύ πιο δυνατός απο παλιά. Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να μάθω, αλλα ήξερα πως είχε έρθει η ώρα για να φύγω. Πριν φύγω όμως έπρεπε να κάνω κάτι. Μία δοκιμή. Να τεστάρω την τέχνη που είχα μάθει. Κι έτσι ξεκίνησα. Μέσα σε μια νύχτα είχα σφάξει ολόκληρο το χωριό. Έπειτα πήγα στο σημείο που είχαν βάλει τα πράγματα των marine αφού τους είχαν θάψει. Βρήκα ένα den den mushi. Δούλευε ακόμα.
-Ναι ακούγομαι?
-Εδώ κέντρο.........
-Στο νησί Pucci έγινε μια δολοφονία marine. Αυτός που το έκανε είναι επίσης νεκρός.
-Που ακριβώς....
Έκλεισα το den den mushi και τότε ήταν που ένιωσα ένα τράνταγμα.
Τώρα..
-Ε Ρομπ, ξύπνα. Πόσο ακόμα θα κοιμηθείς??
-Wailord? Πρέπει να φύγουμε απ'το νησί. ΤΩΡΑ!
-Γιατί??
-Απλά κάντο....
Κάτι μέσα μου, μου λεγε πως αυτό δεν ήταν απλό όνειρο....

Όνομα: Rob Greywind
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 26.000
Bounty/Fame Points:-
Παρατηρήσεις: Καλη σαν ιστορια, αλλα επειδη δεν εχω διαβασει τις πρηγουμενες δεν καταλαβα και πολλα. Σε γενικες γραμμες ομως μια χαρα.

» [Τέλος]A Weird Story[Αλλαγή Παράταξης]
» [Τέλος] The History of Vira (filler story)
» [Αλλαγη Παραταξης]Who i am....?[ΤΕΛΟΣ]
» [Τέλος] Dream! Or Not??[Αλλαγή Παράταξης]
» [Τέλος] The Criminal! [Αλλαγή Παράταξης]