[Τέλος] Ένα δυσαρεστημένο νησί.

[Αρχή]

Το πλοίο μου είχε δεχθεί σοβαρές ζημιές και λόγω της περίστασης στο Clockwork δεν το είχα επισκευάσει. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να προσεύχομαι για την ασφάλειά μας και φυσικά να ακούω την γκρίνια του Squalo. Το Clockwork είχε εξαφανιστεί από τον ορίζοντα εδώ και 2 μέρες και τώρα που κοιτούσα τις προμήθειες μας, συμπέρανα ότι δε θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε για πολύ ακόμα.
-Squalo! Δες τον χάρτη και πες μου πού βρίσκεται το επόμενο νησί.
-Ψόφα! Σιγά μη σε υπακούσω.
-ΤΡΑΒΑ!
-Καλά... Δε ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω!
-Πόσο άχρηστος είναι...
Ανέβηκα στο πηδάλιο και πρόσεξα ότι το κοντινότερο νησί, ήταν Pingtan και ευτυχώς δεν απείχε πολύ. Πότε όμως πήγαιναν όλα καλά? Ποτέ!!~~ Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει επικίνδυνα και άρχισα να βλασφημώ την τύχη μου.
-Squalo! Το πανί! Αν είναι μεγάλη η καταιγίδα είμαστε νεκροί!
-Το ξέρω σκουπίδι, αλλά δεν είναι καταιγίδα! Είναι κάτι χειρότερο...
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα όταν εντόπισα έναν τυφώνα να μας πλησιάζει. ήμασταν ήδη νεκροί, δεν υπήρχε ελπίδα να επιζήσουμε μετά από κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ανεμοστρόβιλο στη ζωή μου και μάλλον θα ήταν η τελευταία. Ο Squalo βλέποντάς με φοβισμένο και μπερδεμένο, μου έριξε μια γροθιά και άρχιζε να με προστάζει για το πώς να χειριστούμε την κατάσταση. Άνοιξα τα πανιά και ο Squalo έστριψε το τιμόνι, αλλά δεν πήραμε αρκετή ταχύτητα για να τον αποφύγουμε. Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν πριν χάσω τις αισθήσεις μου, ήταν ο τυφώνας να χτυπά το πλοίο.

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα ένα ξύλινο ταβάνι. Το δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν, φωτιζόταν από ένα μικρό καντήλι πάνω στο κομοδίνο, που υπήρχε στα δεξιά του κρεβατιού. Ανασηκώθηκα και παρατήρησα περισσότερο το δωμάτιο. Υπήρχε μια ξύλινη ντουλάπα πίσω απ'την πόρτα, ένα μικρό χαλάκι στο κέντρο του. Δεν ένιωθα το σώμα μου να πονάει κι έτσι στάθηκα στα πόδια μου, φόρεσα τα ρούχα μου που βρίσκονταν διπλωμένα στην άκρη του κρεβατιού και κίνησα προς την πόρτα που υπήρχε απέναντι απ'το κρεβάτι. Την άνοιξα και βρέθηκα σε έναν διάδρομο με αρκετό κόσμο και ένα γραφείο στην άκρη του. Κατευθύνθηκα προς αυτό και μίλησα στη γυναίκα που καθόταν εκεί.
-Συγγνώμη, μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε πού βρίσκομαι?
-Είστε στο νοσοκομείο της πόλης Lyneel, κύριε Kuran. Θα σας παρακαλούσα να μην κάνετε κάποια απρόοπτη κίνηση. Οι αρχές σας περιμένουν αρκετές ώρες μέχρι να αναρρώσετε.
-Μου λέτε να παραδοθώ.
-Λυπάμαι πως ναι.
-Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα το κάνω?
-Το γεγονός ότι είστε αξιότιμος άντρας. Ένας άντρας όμως χρήσιμος για τους πολίτες. μου είπε πλησιάζοντας το στόμα της στ' αυτιά μου. Ο φίλος σας είναι στο διπλανό δωμάτιο. Και οι δυο σας γλιτώσατε από τρομερά τραύματα, θα σας τα εξηγήσει ο ίδιος. Στα δεξιά του διαδρόμου υπάρχει έξοδος κινδύνου.
-Με βοηθάτε πολύ. Σας ευχαριστώ.
-Δεν κάνει τίποτα, ονομάζομαι Laya.
-Kuran Kaname! Εις το επανιδείν.
Έτρεξα στο διπλανό απ'το δικό μου δωμάτιο και είδα τον Squalo να κοιμάται. Τον ξύπνησα ευγενέστατα ρίχνοντάς του μια γροθιά και αφού τον ανάγκασα να σηκωθεί, βγήκαμε στο διάδρομο και τρέξαμε προς την έξοδο κινδύνου. Από εκεί βγήκαμε στο λιμάνι, όπου πρόσεξα έναν άντρα να μιλά με έναν μηχανικό. Μου φαινόταν γνωστός και έτσι πλησίασα προς το μέρος του.

Στο μεταξύ εγώ με είμουν με τον εργάτη , που τον είχα περάσει για μηχανικό καραβιών μα απ'ότι φενόταν έκανα λάθος.. Έτσι ενώ κατάλαβα οτι δεν ξέρει , γύρισα στο λιμάνι να φωνάξω έναν κανονικό μηχανικό...
Όοοοοοι! Ποιός είναι ένας καλός μηχανικός!?
Εγώ ... Ryo! Κοίταξα τον τύπο που απάντησε και επιπλέον ήξερε το όνομά μου... Τότε σκέφτηκα , επειδή κατάλαβα οτι δεν είναι εργάτης-μηχανικός κτλπ απο τα ρούχα που φορούσε : <<Όχι κιάλλα μπλεξήματα... Τουλάχιστον να φύγω χωρίς καυγάδες απο εδώ!>> και έτσι άρχισα να τρέχω... Η ανταπόκριση του μυστιριώδης τύπου ήταν να με ακολουθίσει και απ'ότι φαινόταν ήταν ποιό γρήγορος απο εμένα... Έτσι σταμάτησα..
Ποιός είσαι!?
Το όνομά μου είναι Kuran Kaname!...
Εντάξη λοιπόν.... Θα πεθάνεις Kaname! Κama kama Noooo!... Τότε με μία γρήγορη κίνιση , χρησιμοποίησε τον μαγνητισμό και πολλά αντικείμενα μέσα απο τα χέρια των εργατών βρέθηκαν πάνω του σχιματίζοντάς τα σαν όπλο...
ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ? SUGGOOOOOOOOOOOOOOOI!
Αν εννοείς αυτό.. Είμαι επαναστάτης! Τότε ξαφνικά σκέφτηκα : <<Ίσως να μπορέσω να του ρωτίσω πράγματα για τον πατέρα μου!>>
Όι... Τότε κάνοντας μία κίνιση για να με χτυπίσει , την απέφυγα και είπα :
Σταμάτα δεν..- και τότε ξαφνικά με ένα δυνατό χτύπιμα με έριξε κάτω , χτυπόντας με δυνατά στο κεφάλι και αφίνοντας με λυπόθιμο...

Ο πειρατής δε φάνηκε να επιζητούσε φασαρίες, αλλά τώρα η μάχη ξεκίνησε. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί του όμως, αλλά απ'την άλλη δεν μπορούσα να τον αφήσω να αναμετρηθεί με τον μηχανικό αργότερα. Στην τελική, οι Επαναστάτες ήταν οι αντιπρόσωποι των πολιτών, άρα και προστάτες τους.
-Θα σου πρότεινα να φύγεις.
-Αυτό προσπαθώ, αλλά δε με αφήνεις!
-Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σου επιτρέψω να ενοχλείς έναν πολίτη. Ή τον αφήνεις στην ησυχία του ή σε σκοτώνω.
-Να πάρει, δεν...
Γύρισε προς το μέρος μου και ξαφνικά τα νύχια του μεγάλωσαν και με μια κίνησή τους, ριπές αέρα ξεπετάχτηκαν χαράζοντας το έδαφος μπροστά και κόβοντας ελαφρώς το αριστερό μου μπράτσο. Μετά από αυτό μου φάνηκε ακόμα πιο γνώριμος. Σίγουρα κάπου είχα ακούσει για αυτόν ή δει το πρόσωπό του σε κάποιο Wanted Poster. Παρόλα αυτά, η ταυτότητά του δε με ενδιέφερε. Αυτό που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή, ήταν η ασφάλεια του πολίτη. Τράβηξα το σπαθί μου και ετοιμάστηκα να επιτεθώ, όταν ένας πυροβολισμός ακούστηκε. Ο Squalo, εγώ και ο πειρατής γυρίσαμε προς την πηγή του ήχου και εντοπίσαμε μια ντουζίνα Marines να μας στοχεύουν.
-Σταματήστε και παραδοθείτε στο όνομα της δικαιοσύνης!
-Της δικής σου ή της δικής μου?
-Τι λες!?
-Λέω ότι η δικαιοσύνη όπως την εννοείς εσύ, δεν έχει καμία σχέση με τη δικιά μου δικαιοσύνη. Για τη δικιά σου δικαιοσύνη δεν πρόκειται να παραδοθώ, ούτε να χάσω. Εξαφανίσου από μπροστά μου πιόνι της Κυβέρνησης!
-Voooiii!!! Άσε τους σε εμένα!
Την επόμενη στιγμή όμως άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα προς το μέρος μου, αφοπλίζοντας τους ναυτικούς. Ο Squalo με κοίταξε οργισμένα, αλλά δε με απασχολούσε. Με μια κίνηση του χεριού μου τα όπλα εκσφενδονίστηκαν προς τους Marines, προκαλώντας τους πολλαπλές ζημιές.

Με την άκρη του ματιού μου πρόσεξα ότι ο πειρατής έτρεχε να ξεφύγει. Ο Squalo έκανε να τον κυνηγήσει, αλλά του έκανα νόημα να σταματήσει.
-Δεν υπάρχει λόγος να κυνηγάς μια άνιση μάχη. Θα φέρουν σίγουρα ενισχύσεις. του είπα κοιτώντας τον τελευταίο Marine να χάνεται σε ένα στενό. Οι υπόλοιποι στέκονταν απέναντί μας γεμάτοι τραύματα και χωρίς όπλα. Στα πρόσωπά τους διαγραφόταν το μίσος και ο θυμός.
-Αυτή είναι άνιση μάχη! Τουλάχιστον ο πειρατάκος ίσως έκανε κάτι.
-Δε θα σας αφήσουμε να ξεφύγετε!!! φώναξε ένας Marine και με μιας μας περικύκλωσαν. Ανόητοι άνθρωποι. Γνώριζαν ήδη τις δυνατότητές μου και ακόμα καλύτερα αυτές του Squalo, γιατί να σπαταλήσουν έτσι τις ζωές τους... Έβγαλα μια χούφτα σφαίρες και με τη χρήση των δυνάμεών μου τις έκανα να αιωρηθούν ένα μέτρο μπροστά απ'τον κάθε αντίπαλό μας.
-Χάσατε τις ζωές σας επειδή είστε ανόητοι!
Την επόμενη στιγμή, τις απώθησα, στέλνοντάς τις με τεράστια ταχύτητα στα κεφάλια των ναυτικών. Τα άψυχα σώματά τους έπεσαν στο έδαφος, ενώ οι γύρω πολίτες άρχισαν να τρέχουν ή να φωνάζουν τρομοκρατημένοι. Μαζί με τον Squalo, συνεχίσαμε την πορεία μας μακριά απ'τα πτώματα των Marines, σκοπεύοντας να μη μας φτάσουν οι ενισχύσεις που θα έρχονταν. Καθώς προχωρούσαμε, βρεθήκαμε σε μια τεράστια πλατεία, γύρω από την οποία βρίσκονταν χτισμένα τα διάφορα κτήρια. Από εκεί, μπορούσαμε να διακρίνουμε τον τρούλοι ενός παλατιού.
-Απ' ότι φαίνεται έχει και βασιλιά το νησί.
-Ναι. Θα ήθελα πολύ να μάθω, αλλά προτιμώ να γλιτώσω την επικείμενη μάχη.
-Κότα...
-
Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς το παλάτι, για να αποδείξω λάθος τον Squalo και για να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες για το νησί.

Ο δρόμος προς αυτό ήταν ήρεμος. Δεν είδαμε κανέναν Marine, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που ακούσαμε κάποια ομάδα να τρέχει σε κοντινά στενά για να μας βρει. Εν τέλει, φτάσαμε μπροστά στο τείχος του παλατιού. Έξω απ'την ορθάνοιχτη πόρτα, στέκονταν 5 φρουροί, όλοι οπλισμένοι μέχρι το κόκκαλο. Ο Squalo με κοίταξε σαν να μου έλεγε να τους ορμίσουμε, αλλά αποφάσισα να περιμένουμε λίγο. Το να πράξουμε με αφέλεια την παρούσα στιγμή θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Μπορεί να ήμασταν κατά πολύ ισχυρότεροι από αυτούς, αλλά δεν έπαυε να είμαστε τραυματισμένοι απ'την σύγκρουση με τον τυφώνα ή ότι άλλο έγινε. Αν κουράζαμε πολύ τα σώματά μας, θα κατέρρεαν και αυτό ήταν σίγουρο. Τα τραύματα του Squalo ήταν πολύ χειρότερα απ'τα δικά μου. Ήταν εμφανές ότι είχε δεχθεί αρκετή ζημιά σε αντίθεση με εμένα που δεν έπαθα σχεδόν τίποτα. Όπως και αν το σκεφτόμουν, ο μόνος που έπρεπε να δράσει ήμουν εγώ.
-Squ, θα πάω εγώ. Θα μάθω πώς να βγούμε απ'την πόλη και που θα μπορούσε να βρίσκεται το πλοίο μας.
-ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ!!!! Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πας μόνος! Θέλω να πολεμήσω!
-Ξέχνα για λίγο τις μάχες! Αν ένας από εμάς πέσει, είμαστε νεκροί ή θα μπούμε μέσα. Δες πως είσαι...
-Τς...
Τότε, έτρεξα προς το μέρος των φρουρών και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Οτιδήποτε μεταλλικό φορούσαν ερχόταν προς το μέρος μου, καθιστώντας τους ανίκανους να με πολεμήσουν με όπλα. Εκείνοι αιφνιδιασμένοι απ'την επίθεσή μου, δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Εκμεταλλεύτηκα αυτή την στιγμή αδυναμίας τους και "τοποθετώντας" τα μεταλλικά αντικείμενα στο δεξί μου χέρι, έριξα με αυτό από μια γροθιά στον καθένα, σωριάζοντας τους αναίσθητους στο έδαφος.

Ήξερα ότι δεν έπρεπε να μείνουμε στάσιμοι για αρκετό χρόνο. Άφησα τα λιγοστά μεταλλικά αντικείμενα που είχα στο χέρι μου να πέσουν στο δάπεδο και έκανα νόημα στον Squalo να έρθει κοντά μου. Οι φρουροί ήταν όλοι αναίσθητοι, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τις πληροφορίες που επιθυμούσαμε. Έτσι, έπρεπε απλά να περάσουμε το παλάτι και να κατευθυνθούμε προς κάποιο σημείο έξω απ'την πόλη. Μπήκαμε στο κοντινότερο στενό και μέσα από αυτά το επιχειρήσαμε. Πράγματι, αφού περάσαμε αρκετά στενάκια, βγήκαμε στην άκρη ενός λόφου.
-Τι στο... τι έγινε εδώ!?
-Πραγματικά είσαι άχρηστος... Η πόλη του Lyneel είναι χτισμένη πάνω σε λόφο. Ενημερώσου λίγο.
-Δεν είχα την ευκαιρία ηλίθιε... αν ήξερα ότι θα ερχόμασταν εδώ θα είχα διαβάσει το ανάλογο βιβλίο...
Κατεβήκαμε τον λοφίσκο και προχωρήσαμε προς το τεράστιο δάσος που εκτεινόταν από το σημείο εκείνο, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Όταν βρεθήκαμε υπό την προστασία των φυλλωμάτων, κάθισα σε έναν κομμένο κορμό για να πάρω μια ανάσα.
-Και τώρα τι κάνουμε? Δε νομίζω να έχεις σκοπό να μείνουμε για πολύ στο νησί.
-Δεν έχω, αλλά έχουμε ένα πρόβλημα. Πρέπει να βρούμε το καράβι και μάλιστα να το επισκευάσουμε.
-Αν έπεσε στα χέρια των Marines δεν έχεις ελπίδα να το πάρεις πίσω.
-Το ξέρω αυτό, τι προτείνεις?
-Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Πρέπει αναγκαστικά να πάμε στο Reva και Terra Village.
-Τι είναι αυτά?
-Χωριά όπως λέει και το όνομα ηλίθιε! Γενικότερα, το νησί αυτό έχει μεγάλη ιστορία και ίσως ενδιαφέρει έναν Επαναστάτη σαν του λόγου σου να την ακούσει.
-Ενδιαφέρον. Θα μου την εξιστορήσεις λοιπόν κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας.

Καθώς περπατούσαμε προς το Terra Village, ο Squalo μου έλεγε την ιστορία του νησιού. Πριν καιρό, το Lyneel δεχόταν συχνά επιθέσεις από πειρατές, κάτι που ανάγκασε τον βασιλιά να ζητήσει προστασία απ'την Παγκόσμια Κυβέρνηση. Ο λόγος που οι πειρατές έκαναν συχνά επιδρομές, ήταν το διάσημο λιμάνι του νησιού, το οποίο με την εξελιγμένη ναυτιλία του είχε μεγάλες εισφορές και είχε γίνει γνωστό για αυτό σε ολόκληρη την North Blue. Λέγεται όμως, ότι ο βασιλιάς άρχισα να διαφθείρεται απ'την υπερπροστασία που κατείχε και τον πλούτο που κατάφερνε και μάζευε. Την ίδια τύχη με αυτόν είχαν και οι άντρες της Κυβέρνησης, με αποτέλεσμα μια εξέγερση να ξεσπάσει και μερικοί κάτοικοι να εναντιωθούν στην τυραννία αυτή. Παρόλα αυτά, η δύναμη που κατείχε το παλάτι υπερίσχυσε και ο βασιλιάς έδειξε "ανωτερότητα" αποφασίζοντας να εξορίσει αυτή τη μάζα των ανθρώπων. Οι τελευταίοι για να επιβιώσουν στο νησί και να μη μεταναστεύσουν, ίδρυσαν δυο μικρά χωριά. Στο ένα, οι κάτοικοι επιθυμούν την προστασία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και ονόμασαν το χωριό Reva. Στο άλλο, ζουν όσοι απ'τους κατοίκους σιχαίνονται την Κυβέρνηση. Οι πληγές μου δε θα μου επέτρεπαν να συμμετέχω σε μια επανάσταση και με βάση την ποσότητα των Marines που υπήρχαν στην πόλη, θα ήταν αδύνατο να έχει επιτυχία με έναν μικρό πληθυσμό, σαν αυτόν ενός χωριού. Μετά την αφήγηση του Squalo, είχαμε φτάσει σχεδόν στο τέλος του δάσους, από όπου διακρινόταν η μορφή ενός μικρού χωριού. Τότε όμως, ένας άντρας πήδηξε στο μονοπάτι μπλοκάροντας το δρόμο μας.
-Δε θα σας αφήσω να περάσετε!
-Ποιος είσαι και τι θες?
-Δεν έχω λόγο να σου απαντήσω, ετοιμαστείτε να πεθάνετε και οι δύο!

Τότε ο άντρας τράβηξε δύο ξίφη απ'τη ζώνη του και μας όρμισε. Κάνοντας το ίδιο, απέκρουσα την επίθεσή του και πήδηξα στο πλάι για να έχω καλύτερη θέση από εκείνον. Παρόλα αυτά ήταν αρκετά γρήγορος για να γυρίσει την κατάλληλη στιγμή και να μπλοκάρει το σπαθί μου, την ώρα που το κατέβαζα στοχεύοντας στα απροφύλαχτα πλευρά του. Σύρθηκε προς τα πίσω και ύστερα ετοιμάστηκε να επιτεθεί ξανά. Έκανα το ίδιο, αλλά ο Squalo μπήκε ανάμεσά μας.
-VOOOOIIIIII!!! Σε άφησα να παλεύεις πολύ ώρα! Είναι ξιφομάχος, άρα είναι δικός μου!
Αυτή τη φορά δε θα τον σταματούσα. Ήταν καιρός να δω τις πλήρεις ικανότητές του. Ο ασπρομάλλης κούνησε το ενσωματωμένο στο αριστερό του χέρι σπαθί και πήρε θέση μάχης. Την επόμενη στιγμή, όρμισαν ο ένας στον άλλο, τείνοντας τα σπαθιά τους προς κρίσιμα σημεία. Ο άγνωστος απέφυγε το σπαθί του Squalo πηδώντας στο πλάι και επιχείρησε να τον αποκεφαλίσει με μια παράλληλη κίνηση των σπαθιών του, αλλά ο πρώην Marine δεν ήταν τόσο αδύναμος. Είχε προβλέψει την κίνηση και σκύβοντας βρέθηκε να έχει το πάνω χέρι στη μάχη. Κάνοντας μια περιστροφή, το σπαθί του έκοψε τον άντρα στο αριστερό πόδι κάνοντας έναν μικρό πίδακα αίματος να στάξει στο χώμα. Όσο παρατηρούσα τις κινήσεις του, ο άγνωστος μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο δολοφόνος παρά ξιφομάχος. Είχε μακριά μαλλιά του, άγριο πρόσωπο, μπλε κιμονό με σχισμένα μανίκια στο ύψος των αγκώνων επιδέσμους γύρω απ'τον καρπούς, ενώ το ένα απ'τα δύο σπαθιά του είχε μεσαίο μέγεθος, το άλλο ήταν λίγο μεγαλύτερο από στιλέτο.
-Voooiii!!! Αυτό είναι όλο!? Ήλπιζα ότι θα είχε λίγο νόημα η μάχη μας!
-Μην προκαλείς την τύχη σου σκουλήκι! Δε θα πλησιάσεις το χωριό μου!!!
-Με εκνευρίζεις αφάνταστα πολύ! Τόσο που δε θα με συγκρατήσω καθόλου!!!

-Δε θα με νικήσεις ότι και να κάνεις!
-Attacco di Squalo!
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Squalo να χρησιμοποιεί ένα όνομα σε κάποια επίθεσή του. Παρόλα αυτά δεν έκανε κάτι το συνταρακτικό. Οι δύο άντρες επιτέθηκαν ο ένας στον άλλο, αλλά κάτι απροσδόκητο συνέβη. Όταν τα σπαθιά τους συγκρούστηκαν, ο άντρας πάγωσε και ένα δαιμονικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Squalo. Σηκώνοντας το σπαθί του, το έμπηξε στην κοιλιά του αντιπάλου του και κλωτσώντας τον, τον έριξε στο έδαφος.
-Γιατί έχεις αυτό το έκπληκτο ύφος στο πρόσωπό σου? Μήπως δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν μπορούσες να κινηθείς νωρίτερα!? είπε αρχίζοντας να γελάει.
-Μπα...Μπά***ρδε! Τι έκανες...
-Είναι απλό! Δημιουργήθηκε ένα κρουστικό κύμα απ'το χτύπημα μου, το οποίο μετατράπηκε σε ένα ισχυρό κύμα ταλάντωσης. Αυτό με τη σειρά του μεταφέρθηκε στο σώμα σου με αποτέλεσμα να παραλύσεις για λίγα δευτερόλεπτα. Λίγα δευτερόλεπτα που σου κόστισαν τη ζωή!!!
-Π..Πώς είναι δυνατόν να το κάνει κάποιος αυτό!? Είναι αδύνατον!
-Μόλις το έκανα!!! Τώρα ψόφα σκουπίδι!!!
Πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε, έπιασα το αριστερό του χέρι για να σταματήσει.
-Δεν υπάρχει λόγος να τον σκοτώσεις. Όχι ότι με νοιάζει, αλλά αν είναι απλός πολίτης? Άστον εδώ. Αν είναι γραφτό θα πεθάνει.
Δε φάνηκε να υποστηρίζει αυτά που είπα, αλλά κατέβασε το σπαθί του. Έτσι, αφήσαμε τον άγνωστο άντρα βαριά τραυματισμένο στο έδαφος και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό που φαινόταν, ενώ το φως του ηλιοβασιλέματος άρχισε να διαπερνά τις φυλλωσιές των δέντρων.

Περπατάγαμε αμίλητοι προς το τέλος του δάσους για να φτάσουμε στο χωριό. Απ'το μυαλό μου πέρναγαν συνέχεια οι κινήσεις του Squalo. Πόσο ισχυρός ήταν? Είχε καταφέρει να παραλύσει έναν άνθρωπο με ένα χτύπημα. Σίγουρα δε μου είχε δείξει ούτε τις μισές απ'τις ικανότητές του. Του έριξα μια κλεφτή ματιά και ύστερα επικεντρώθηκα στο χωριό. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Αν και η πόλη του Lyneel ήταν χτισμένη πάνω σε λόφο, το χωριό αυτό βρισκόταν αρκετά κοντά στη θάλασσα. Περάσαμε την μικρή ξύλινη περίφραξη και βρεθήκαμε να βαδίζουμε σε έναν χωμάτινο δρόμο. Είδαμε αρκετές φορές κατοίκους να περπατούν στα διάφορα στενά κατευθυνόμενοι προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάπου πρόσεξα ένα εστιατόριο και μπήκα μέσα. Έπρεπε να φάμε κάτι και μετά να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο για να περάσουμε το βράδυ. Έτσι, μπήκαμε στο λιτό μαγαζί και καθίσαμε σε ένα τραπέζι. Υπήρχαν μόνο τρία γεμάτα τραπέζια, ενώ περίπου 15 άλλα ήταν άδεια. Με το που καθίσαμε, μία σερβιτόρα ήρθε να μας πάρει παραγγελία. Ο Squalo παρήγγειλε να φάει ψάρια, ενώ εγώ κλασσικά μια μερίδα μπριζόλες και μπύρα. Δεν άργησε να έρθει και φάγαμε γρήγορα. Όσο διήρκεσε το γεύμα μας, παρατηρούσα συνεχώς τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν έμοιαζαν καθόλου με επικηρυγμένους, αλλά απλοί πολίτες μετά τη δουλειά τους. Είχα καιρό να δω αυτό σε ένα εστιατόριο. Έκανα νόημα στην σερβιτόρα να έρθει για να πληρώσουμε και να πάρω μερικές πληροφορίες.
-Παρακαλώ?
-Ορίστε τα belli, τα ρέστα δικά σου! Θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις.
-Ευχαριστώ πολύ. Πείτε μου.
-Υπάρχει κάποιο μέρος για να περάσουμε το βράδυ?
-Ναι στο κέντρο του χωριού υπάρχει ένα πανδοχείο.
-Κάτι ακόμα, πού μπορώ να βρω έναν μηχανικό? Θα χρειαστώ τις υπηρεσίες του!

-Μηχανικό!? Το χωριό μας έχει έναν πολύ καλό, αλλά αν είστε της Κυβέρνησης δε θα σας βοηθήσει.
-Μη με προσβάλλεις. της απάντησα φανερώνοντας τον κόκκινο δράκο που υπήρχε στο δεξί μου μπράτσο.
Εκείνη έκπληκτη έβγαλε ένα αναφώνημα. Θα τον φωνάξω αμέσως.. είπε και έφυγε.
Πήγε και μίλησε σε έναν άντρα που καθόταν σε έναν σκαμπό κοντά στη μπάρα. Δεν τον είχα παρατηρήσει νωρίτερα και πρόσεξα έναν ακόμη άντρα που στεκόταν πίσω απ'την μπάρα και καθάριζε μερικά ποτήρια. Προφανώς εκεί έπλεναν τα ποτήρια και τα συναφή. Του είπε μερικά πράγματα και ο άντρας απ'το σκαμπό γύρισε και μας κοίταξε. Ήταν ηλικιωμένος. Φορούσε πορτοκαλί τιράντες με μια μαύρη μπλούζα από μέσα και μαύρες λερωμένες μπότες. Είχε άγρια χαρακτηριστικά, ενώ τα ξανθά μαλλιά και γένια του, τον έκαναν να φαντάζει ακόμα πιο άγριος. Κατέβασε μονορούφι ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας και ήρθε προς το τραπέζι μας, αρπάζοντας στα μέσα της διαδρομής μια καρέκλα. Την ακούμπησε δίπλα μου και έκατσε.
-Λοιπόν? Έμαθα ότι ψάχνετε έναν μηχανικό. Ονομάζομαι Reiji!
-Kuran Kaname και από εδώ ο Squalo. Αρχικά να σε ενημερώσω ότι είμαι Επαναστάτης. Χρειάζομαι τη βοήθεια ενός ντόπιου μηχανικού, θα μου την δώσεις?
-Επαναστάτης!? Απόδειξέ το!
Παραμέρισα τον μανδύα μου και του έδειξα το τατουάζ του δεξιού μου χεριού και φάνηκα να τον έπεισα.
-Πολύ καλά. Τι χρειάζεσαι?
-Ταξιδεύαμε στην South Blue και βρεθήκαμε στο κέντρο μιας καταιγίδας. Εκεί χτυπηθήκαμε από έναν τυφώνα και όταν ανακτήσαμε τις αισθήσεις μας βρισκόμασταν σε ένα νοσοκομείο στην πόλη του Lyneel. Έχεις καμία ιδέα πού θα μπορούσε να είναι?
-Ο μόνος που θα μπορούσε να ξέρει, είναι ο Hyakkimaru, αλλά δε μένει ποτέ στο χωριό.
-Hyakkimaru!? Είναι ένας τύπος με μπλε κιμονό?
-Ναι, και δύο σπαθιά στη ζώνη.
-

-Εμμ... αν βρούμε το πλοίο... θα το φτιάξεις?
-Σαφώς. Έγινε κάτι με τον Hyakkimaru?
-Στο περίπου...
-Δεν ήθελε να μας αφήσει να περάσουμε το δάσος, αυτό έγινε.
-Και... τι του κάνατε?
-Για να μας βλέπεις εδώ σημαίνει ότι περάσαμε.
-Θες να μου πεις ότι... σκοτώσατε τον Hyakkimaru!?
-Δε θα το έθετα έτσι. Θα έλεγα ότι τον τραυματίσαμε βαριά.
Ο Reiji κάλυψε το πρόσωπό του με τις παλάμες του. Στη συνέχεια μας κοίταξε με ένα φοβισμένο βλέμμα.
-Ελπίζω να είναι καλά. Μπορείτε να τον βρείτε και να τον φέρετε στο χωριό?
-Αφού τον θεωρείτε δικό σας, δεν μπορώ να αρνηθώ.
Κάνοντας νόημα στον Squalo, σηκωθήκαμε και πήγαμε προς το δάσος για να μαζέψουμε τον Hyakkimaru. Ο ήλιος πλέον είχε δύσει κάνοντας το έργο μας δυσκολότερο. Ευτυχώς όμως, η πληγή που του προκάλεσε ο Squalo ήταν αρκετή για να τον κάνει να χάσει τις αισθήσεις του, με αποτέλεσμα να τον βρούμε στο σημείο που τον αφήσαμε. Έλεγξα τον σφυγμό του και αφού βεβαιώθηκα ότι ήταν ακόμα ζωντανός, τον τοποθέτησα στην πλάτη μου και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτή τη φορά μας περίμενε στην αρχή του χωριού ο Reiji μαζί με 3 ακόμα άντρες που κρατούσαν ένα φορείο. Αφήσαμε εκεί τον Hyakkimaru και ακολουθήσαμε τον μηχανικό στο σπίτι του, ενώ οι 3 άντρες τον πήγαιναν στο νοσοκομείο.
-Θα σας φιλοξενήσω εγώ σήμερα.
-Μα... δεν είσαι θυμωμένος που τραυματίσαμε τον σύντροφό σου?
-Ήταν κάτι το αναμενόμενο... είπε και ξεφύσηξε.

-Ο Hyakkimaru πάντοτε ήθελε να προστατεύει το χωριό από ενδεχόμενες επιθέσεις απ'την Κυβέρνηση, αλλά το παρατραβούσε. Πολλές φορές επιτιθόταν σε άμαχους περαστικούς δημιουργώντας μπελάδες. Παρόλα αυτά όλοι τον συμπαθούν στο χωριό και ίσως σας παρεξηγήσουν.
Όσο μίλαγε, είχαμε φτάσει σε ένα σπίτι και είχαμε μπει μέσα. Είχε γεμίσει τρία φλιτζάνια με τσάι και καθόμασταν σε μια αναπαυτική πολυθρόνα.
-Λοιπόν, έχετε ακούσει την ιστορία του Montblanc Noland?
-Όχι.
-Ωραία, τότε θα σας την διηγηθώ. Κάποτε υπήρξε ένας ταξιδιώτης με αυτό το όνομα που λέγεται ότι ανακάλυψε μια χρυσή πόλη. Αφού την είδε με τα μάτια του, επέστρεψε στο βασίλειο και το ανέφερε στο βασιλιά. Εκείνος αποφάσισε να ακολουθήσει τον Noland στο ταξίδι για να αντικρίσει αυτό το θέαμα. Όταν όμως έφτασαν στο σημείο που υπήρχε το εύρημα, εκείνο έλειπε. Ο βασιλιάς εξοργισμένος καταδίκασε τον Noland σε θάνατο και από τότε αυτή η ιστορία εξιστορείται σαν παραμύθι στα παιδία για να μάθουν να μην λένε ψέματα.
-Ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά γιατί μας την είπες?
-Γνωρίζετε για το Reva και το Terra Village?
-Ναι, βρισκόμαστε στο Terra.
-Ένας απ'τους λόγους που η μάζα των εξόριστων δεν οργανώθηκε μαζί, είναι αυτή η ιστορία. Πέρα απ'το μίσος ή την αγάπη προς την Κυβέρνηση, η πίστη σε αυτή την ιστορία καθόρισε την ίδρυση των δύο χωριών. Αν θέλετε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη του Hyakkimaru για να βρείτε το πλοίο σας, φροντίστε να δηλώσετε ότι πιστεύετε σε αυτήν την ιστορία.
-Κατάλαβα, ευχαριστούμε πολύ για όλα.
-Προς θεού, δεν έχω συχνά την τύχη να γνωρίσω έναν Επαναστάτη. Θα ήθελα να σου ζητήσω κι εγώ μια χάρη.

-Να μαντέψω, να βοηθήσουμε στην εκθρόνιση του βασιλιά?
-Περίπου. Θέλω να διοργανώσεις μια επανάσταση.
-Μου πέρασε απ'το μυαλό, αλλά δεν μπορώ να το κάνω.
-Γιατί?
-Για να κάνω κάτι τέτοιο χρειάζομαι άδεια απ'τον Kakumeika. Έχω συμμετάσχει σε επανάσταση μονάχα μία φορά στη ζωή μου και αυτήν δεν τη διοργάνωσα εγώ, απλά έτυχε να βρίσκομαι στο κέντρο των γεγονότων. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αφελείς πράξεις. Αν ενεργήσω έτσι, θα φαίνεται σαν να αψηφώ τις ικανότητες του αρχηγού μου, κάτι που δεν κάνω.
-Μάλιστα. Κοινώς δεν έχει ελπίδα η πρότασή μου.
-Δεν είπα αυτό. Σε εμένα προσωπικά δεν έχουν σταλεί οδηγίες. Ίσως έχουν σταλθεί όμως σε κάποιον άλλον Επαναστάτη να το κάνει.
-Κατάλαβα, άρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή. Λοιπόν, φαίνεστε κουρασμένοι, θα σας πάω στα δωμάτιά σας. Με συγχωρείτε αν είναι κάπως ακατάστατα, αλλά δε συνηθίζω να καθαρίζω.
-Κανένα πρόβλημα. Σε ευχαριστούμε και πάλι για τη φιλοξενία.
Έτσι, μας οδήγησε σε 2 δωμάτια, όπου βρήκαμε κρεβάτια για να περάσουμε το βράδυ.

Όταν ξύπνησα ο ήλιος είχε ανατείλει για τα καλά. Σηκώθηκα απ'το κρεβάτι και πήγα στο σαλόνι όπου καθόταν ο Reiji. Ο Squalo δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Κάθισα δίπλα στον μηχανικό, ο οποίος μου πρόσφερε ένα φλιτζάνι καφέ. Ήπια μερικές γουλιές και περίμενα υπομονετικά τον Squalo να σηκωθεί για να πάμε στο κέντρο του χωριού και να πάρουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για την τοποθεσία του πλοίου μου.

-Τι σκοπεύετε να κάνετε σήμερα?
-Θέλω να πάμε στο κέντρο του χωριού για να πάρουμε πληροφορίες.
-Θα επισκεφτείτε το νοσοκομείο?
-Ναι. Μου προτείνεις τίποτα άλλο?
-Δυστυχώς δεν έχουμε περισσότερες πηγές πληροφοριών, άρα μόνο απ'τον Hyakkimaru μπορείς να μάθεις κάτι.
-Κατάλαβα.
-VOOOOOOIIIIIIIIIIIII!!!!!!!!! ΚΑΦΕΕΕ!!!!!!!
-Σκάσε!!!!!!!!!
Ο Reiji γέλασε και γέμισε ένα φλιτζάνι με λίγο καφέ. Ο Squalo το ήπιε σχεδόν μονορούφι και ρίχνοντάς του μια κλοτσιά, τον παρακίνησα να ξεκινήσει. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε να περπατάμε με τη συνοδεία του μηχανικού στους δρόμους του χωριού. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ιατρείο του χωριού. Αν και το ανέφεραν ως νοσοκομείο, ήταν πολύ μικρό για να το λέει κανείς έτσι. Περάσαμε την πόρτα και βρεθήκαμε σε ένα μικρό δωμάτιο με μια γυναίκα να κάθεται πίσω από ένα γραφείο. Εκείνη μας έδειξε το δρόμο προς το δωμάτιο του Hyakkimaru και στη συνέχεια μπήκαμε και περιμέναμε να ξυπνήσει σε μια πολυθρόνα. Όταν άνοιξε τα μάτια του, έδειξε έκπληκτος και φοβισμένος.
-Voooiii!!! Θα τον σφάξω!
-Σκάσε! φώναξε και του έριξα μια γροθιά στο κεφάλι. Με συγχωρείς για αυτό. Θα σου κάνω μερικές ερωτήσεις και θα φύγω.
-Δε θα σου απαντήσω απόβρασμα!
-Αυτό ήταν!
-Σκάσε εσύ! Αν σου εξηγήσω την όλα κατάσταση θα μου πεις?
-Ηρέμησε Kaname, θα του μιλήσω εγώ.
-Reiji!? Τι κάνεις μαζί τους!?

-Χαλάρωσε Hyakkimaru, θα σου εξηγήσω τα πάντα. Λοιπόν, ο άντρας είναι Επαναστάτης και ονομάζεται Kuran Kaname, ο ξιφομάχος Squalo. Έρχονταν στο χωριό μας επιθυμώντας να πάρουν ορισμένες πληροφορίες για το χαμένο πλοίο τους.
-Λυπάμαι για την κατάσταση που σε φέραμε. Το μόνο που θέλω, είναι να μάθω την τοποθεσία του πλοίου μου.
-Δεν έχω λόγο να σας βοηθήσω. (...) Εκτός φυσικά... κι αν κάνετε κάτι για μένα.
-Πες μου.
-Θέλω να εκθρονιστεί ο βασιλιάς.
-Δεν μπορώ να το κάνω. Ο Reiji μου έκανε την ίδια πρόταση. Αν το κάνω αυτό, αψηφώ την εξουσία του Kakumeika, κάτι που δεν ισχύει. Αν έπρεπε να οργανώσω μια εξέγερση, θα μου είχε σταλθεί επιστολή με την ανάλογη διαταγή.
-Τότε δε θα μάθετε τίποτα από εμένα.
-Kaname, πέρασε έξω, θα μάθω εγώ ότι χρειάζεται. μου ψιθύρισε και βγήκα απ'το δωμάτιο.
Περίμενα υπομονετικά τον Reiji να βγει απ'το δωμάτιο και να μου πει που βρισκόταν το καράβι μου. Κατά τη διάρκεια της αναμονής, ο Squalo χτυπούσε το σπαθί του στο δεξί του χέρι. Όταν επιτέλους η πόρτα άνοιξε ύστερα από ώρα, ο μηχανικός ξεφύσηξε και ήρθε κοντά μας.
-Ήταν πεισματάρης, αλλά πήρα αυτό που θέλετε. Πριν σας πω που βρίσκεται το καράβι όμως, Kuran Kaname, σου ζητώ μια χάρη.
-Πες μου Reiji.
-Θέλω να περιγράψεις την κατάσταση στους ανωτέρου σου για να σταλθεί βοήθεια.
-Είμαι σίγουρος ότι είναι ήδη ενήμεροι για την κατάσταση που επικρατεί. Μπορώ να στείλω όμως μια επιστολή για να τους παρακινήσω.

-Εντάξει. Ο Hyakkimaru εντόπισε το πλοίο σας στο λιμάνι του Lyneel, δηλαδή από εκεί που φτάσατε εδώ. Θα σας έλεγα να περιμένετε λίγες μέρες ακόμα να αναρρώσετε πλήρως, αλλά δε θα με ακούγατε ε?
-Όχι. Αυτή την στιγμή φοβάμαι για το καράβι. Δε θα το αφήσω στα χέρια του κάθε άσχετου. Κατά το ηλιοβασίλεμα το αργότερο θα είμαστε στην παραλία, μπορείς να μας περιμένεις εκεί?
-Αν αυτό θέλεις.
-Ωραία. Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια Reiji. Ελπίζω να στο ξεπληρώσω.
Έτσι, ξεκίνησα με τον Squalo να βαδίζουμε προς το λιμάνι του Lyneel. Δεν αργήσαμε να μπούμε στο δάσος από το οποίο απείχε περίπου 20 λεπτά. Καθώς περπατούσαμε έριξα μια ματιά στο σώμα μου και έκανα μερικές κινήσεις για να δω αν πονούσα. Δεν ένιωθα τίποτα περίεργο κι έτσι αφαίρεσα τους επιδέσμους από πάνω μου. Ο Squalo αντιθέτως δε βρισκόταν στην ίδια μοίρα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το σώμα του έκανε διασπάσεις απ'τον πόνο, αν και προσπαθούσε να μην το δείξει.
-Oi, πονάνε ακόμα οι πληγές σου?
-Φυσικά και όχι σκουπίδι, δεν είμαι σαν εσένα.
-Χαχα! Ωραία! του είπα και τον χτύπησα στον ώμο, αλλά εκείνος έπεσε στα γόνατα. Ποιον κοροϊδεύεις?
-Τς..
-Τι έγινε όταν μας χτύπησε ο τυφώνας?
-Να μη σε νοιάζει!
-Λέγε! Πώς εξηγείται να έχεις τραυματιστεί έτσι και εγώ να μην έχω πάθει τίποτα.
-Απλά ήσουν τυχερός, τίποτα άλλο.
Με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και σταμάτησε τη συζήτηση. Η πορεία μας στο δάσος δε διήρκεσε πολύ, σύντομα βγήκαμε απ'την πυκνή έκτασή του και βρεθήκαμε μπροστά στο λόφο. Δίχως να χάσουμε χρόνο αρχίσαμε να τον ανεβαίνουμε, ελπίζοντας ότι δε θα συναντήσουμε κάποιον εχθρό στα ενδιάμεσα.

Ευτυχώς δε μας σταμάτησε κανείς και έτσι φτάσαμε στην πόλη. Προχωρώντας από στενό σε στενό, καταφέραμε να φτάσουμε στο λιμάνι, όπου υπήρχε μεγάλος συνωστισμός. Κοίταξα τον Squalo, ο οποίος μου έκανε νόημα. Φόρεσα την κουκούλα του μανδύα μου και εκείνος την κουκούλα της καμπαρντίνας του. Στη συνέχεια βγήκαμε στο δρόμο και κινηθήκαμε μαζί με το πλήθος με σκοπό να βρούμε το πλοίο. Πετύχαμε μια ομάδα των 5 Marines να στέκονται στον τοίχο ενός σπιτιού και να παρατηρούν το πλήθος. Δεν κοίταξα προς το μέρος μου για να μην καρφωθώ και όταν περάσαμε απ'το σημείο που κάθονταν, ο Squalo γύρισε προς το μέρος μου.
-Μας πήραν χαμπάρι. Ο ένας μίλησε σε Den-Den Mushi.
-Πώς? Μα δεν είχαμε τίποτα περίεργο πάνω μας.
-Είμαστε οι μόνοι με κουκούλες και περάσαμε από κοντά τους. Πιθανόν να μας κυκλώσουν αργότερα.
Έχοντας υπόψιν μου αυτά που μου είπε, άρχισα να αυξάνω την ταχύτητα του βαδίσματος μου. Δεν ήθελα να εμπλακώ σε κάποια μάχη, ειδικά τώρα που ο Squalo ήταν τραυματισμένος και σίγουρα θα ήθελε να πολεμήσει. Φάνηκε να κατάλαβε τις προθέσεις μου και έκανε το ίδιο. Ο κόσμος ήταν πολύς και όλοι τους περιφέρονταν στην μεγάλη αγορά του λιμανιού. Όλοι τους ανήξεροι για τις μάχες που γίνονταν ακόμα και δίπλα τους. Πόσο ήρεμη ζωή είχαν... 3 Marines εμφανίστηκαν από ένα διπλανό στενό, διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Κι εκείνοι είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς το μέρος μας όπως και οι προηγούμενοι. Δεν είχαμε πολύ χρόνο. Εντόπισα ένα μαγαζί που πουλούσε πυρομαχικά και έκανα νόημα στον Squalo να μπούμε μέσα. Ανοίξαμε την πόρτα και βρεθήκαμε στο κέντρο ενός μικρού δωματίου. Στους τοίχους υπήρχαν παντού ράφια με κάθε λογής σφαίρες και περίεργα αντικείμενα, ενώ στο έδαφος βιτρίνες με μουσκέτα και κατάνα.

Τότε ένας ηλικιωμένος άντρας ήρθε απ'το ταμείο μπροστά μας.
-Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω?
-Χρειάζομαι εκρηκτικά σαν αυτά! είπε δείχνοντας τα μικροσκοπικά τετράγωνα μεταλλικά αντικείμενα που ενσωματώνοντας στην λεπίδα του.
-Μα πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο μικρά... δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.
-Θες να μου πεις ότι δεν έχεις?
Όσο ο Squalo απασχολούσε τον μαγαζάτορα, εγώ έριχνα κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρο του μαγαζιού. Όλο και περισσότεροι Marines άρχισαν να μαζεύονται και όλοι τους περιφέρονταν κοντά απ'το μέρος που βρισκόμασταν. Δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώναμε τη μάχη τώρα.
-Squalo, έχουν μαζευτεί πολλοί.
-Το είδα.
-Μήπως αυτό? ρώτησε ο πωλητής, ο οποίος σε μια προσπάθεια να πουλήσει κάτι διαφορετικό στον Squalo, έφερνε διάφορα αντικείμενα που προκαλούσαν εκρήξεις.
-Δε μου κάνει, αν έχεις...
-Έχετε κάτι που να δημιουργεί ευκαιρίες? Κάτι σαν βόμβα καπνού ας πούμε.
-Μα φυσικά. είπε ο γέρος και πήγε σε ένα ράφι να φέρει αυτό που του ζήτησα. Τότε η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και δύο μυώδεις Marines μπήκαν μέσα. Τα σπαθιά τους ήταν στη θήκη τους και είχαν ακουμπήσει το δεξί τους χέρι στις λαβές τους.
-Καλησπέρα Kotauro.
-Ψοφήστε και οι δύο! ούρλιαξε ο γέρος πετώντας τους δύο βίδες.
-Ηρέμησε γέρο, δεν ήρθαμε για σένα. είπε ο ένας απ'τους δύο, ενώ ο Kotauro μου έφερε μια μικρή μεταλλική σφαίρα.
-Ορίστε αυτό που θέλετε. Έχει 100% επιτυχία σε μάχες, κοστίζει μόνο 220 belli.
-Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει καλά τη δουλειά της. είπα γυρνώντας προς το μέρος των δύο Marine και εκείνη την στιγμή, πέταξα την σφαίρα στο έδαφος. Αυτή διαλύθηκε και καπνός γέμισε το μικρό μαγαζί.

Έπιασα τον Squalo απ'το μπράτσο, ενώ οι Marines βλασφημούσαν και ανοίγοντας την πόρτα βγήκαμε έξω. Εκεί βρεθήκαμε αντιμέτωποι με έναν πελώριο αριθμό Marines που ξεπερνούσαν τα 30 άτομα. Μπορούσαμε να τους νικήσουμε, αλλά με τις ανάλογες επιπτώσεις, κάτι που δεν είχα σκοπό να πάθω. Αμέσως, τράβηξα το σπαθί μου και αποκεφάλισα τον πρώτο που είδα και καθώς ερχόταν ένας άλλος, κάρφωσα το σπαθί μου ανάμεσα στα μάτια του. Δύο ήταν εκτός και όλοι οι υπόλοιποι όρμισαν προς το μέρος μας. Όταν μας πλησίασαν αρκετά, πήδηξαν στο πλάι, φανερώνοντας μια ντουζίνα Marines με μουσκέτα. Με το που τους δόθηκε η ευκαιρία πυροβόλησαν, αλλά με τη χρήση των δυνάμεών μου απώθησα τις σφαίρες πίσω σε αυτούς, είτε τραυματίζοντάς τους, είτε στέλνοντας μακριά τα σκάγια. Στο μεταξύ ο Squalo, έκανε μια ισχυρή κίνηση με το σπαθί του και τρία μικρά εκρηκτικά εκτοξεύτηκαν προς τους Marines στα δεξιά μας, διαλύοντας τις γραμμές τους. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να τρέξουμε. Όσο τρέχαμε, ακούγαμε τους Marines να μας κυνηγούν ασταμάτητα, ενώ μια στο τόσο ο ήχος πυροβολισμών ακουγόταν, αλλά καμία σφαίρα δεν μας πέτυχε χάρη στις δυνάμεις μου. Στρίψαμε σε ένα στενό και από εκεί σε ένα άλλο, μέχρι που χαθήκαμε μέσα σε αυτά.
-Ξέρεις πού είναι το ναυπηγείο? Πρέπει να υπάρχει κάτι τέτοιο εδώ.
-Δεν έχω ιδέα. Πρέπει να ρωτήσουμε, αλλά το θέμα είναι ποιον.
-Μπορώ να σας πω εγώ, αν με νικήσετε φυσικά. ακούστηκε μια φωνή πίσω μας.
Γυρίσαμε ταυτόχρονα για να δούμε ποιος ήταν και αντικρίσαμε τον έναν απ'τους δύο Marines που είχαν μπει στο μαγαζί.
-Είμαι ο Nizou!
-Ήσουν εννοείς. του είπα και τραβώντας το σπαθί μου του όρμισα.
-Όχι! Γύρνα πίσω! φώναξε ο Squalo, αλλά τώρα ήταν αργά. Το σπαθί είχε πλησιάσει στο στήθος του Nizou, αλλά κάτι απρόοπτο έγινε.

Ο Marine άρχισε να ψηλώνει και να διογκώνεται. Όταν το είδα αυτό σταμάτησα και πήδηξα προς τα πίσω.
-Τι στο διά*λο είναι αυτό!?
-Είναι ο Nizou the Liger! Έχει φάει το Nekko Nekko no Mi, Model: Liger.
-Και τι είναι αυτό?
-Μεταμορφώνεται σε λύγκα! Είναι ένα ζώο που προκύπτει απ'το ζευγάρωμα λιονταριού με τίγρη!
-Και πώς γίνεται να έχει τέτοιο μέγεθος!? φώναξα βλέποντας τον Marine να έχει ξεπεράσει τα 2,5 μέτρα σε ύψος.
-Για κάποιο λόγο ο λύγκας ξεπερνά σε ύψος του "γονείς" του και μπορεί να φτάσει σε σημείο να έχει διπλάσιο μέγεθος και δύναμη.
-ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ!?
-Όχι Επαναστάτη, δε σου κάνει πλάκα. είπε ο Nizou, του οποίου το μέγεθος κάλυπτε τα 2/3 του στενού σε πλάτος.
Κοίταξα γύρω μου για εναλλακτικές λύσεις, αλλά δεν υπήρχε καμία. Δεν υπήρχαν μεταλλικά αντικείμενα πουθενά τριγύρω και για να μαζέψω αρκετά θα σπαταλούσε πολύ περισσότερη ενέργεια. Αν αυτά που μου είπε ο Squalo ήταν αλήθεια, τότε δεν είχα ελπίδα απέναντί του. Ο Nizou όρμισε και σε κάθε του βήμα, ένιωθα τη γη να σείεται. Όταν έφτασε αρκετά κοντά μου, άπλωσε το χέρι του και το κατέβασε με δύναμη προς το μέρος μας. Πηδήξαμε προς τα πίσω αποφεύγοντας τον σίγουρο θάνατο και ο δρόμος γέμισε ρωγμές, ενώ στο σημείο που έπεσε το χέρι του είχε δημιουργηθεί ένας μικρός κρατήρας.
-Τρέχα.
-Θα μας προλάβει! απάντησα ακολουθώντας τον.
-Όχι. Ο λύγκας αν και πιο ισχυρός απ'τους "γονείς" του, δεν μπορεί να ζήσει στη φύση για έναν απλό λόγο. Είναι αρκετά μεγάλος για να μην μπορεί να κυνηγήσει. Είναι όσο γρήγορος όσο ένας ελέφαντας ή ακόμα πιο αργός.
Τρέχαμε στα στενά και ένιωθα τη δύναμη των πατημασιών του πίσω μας, αλλά δε φαινόταν πουθενά. Ξαφνικά το ελαφρύ τράνταγμα που ένιωθα κάτω απ'τα πόδια μου εξαφανίστηκε, αλλά δεν ήταν λόγος να σταματήσουμε.

Σταματήσαμε το τρέξιμο μερικά λεπτά αργότερα. Καθίσαμε κοντά σε ένα κτήριο και πήραμε μερικές ανάσες. Ο Squalo δε φαινόταν να τα πηγαίνει καλά με τις πληγές του, αλλά ήταν σε θέση να συνεχίσει. Αφού ξεκουραστήκαμε, συνεχίσαμε περπατώντας την πορεία μας προς το άγνωστο, το οποίο όμως αποδείχθηκε γνωστό. Λίγα στενά παρακάτω, βρεθήκαμε μπροστά από ένα τεράστιο κτήριο, το μισό μέρος του οποίου βρισκόταν στη θάλασσα. Κοίταξα τον Squalo και πρόσεξα ότι ένα ενθουσιασμένο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του. Πίεσα τις αρθρώσεις των δακτύλων μου για να ακουστεί το χαρακτηριστικό *κρακ*, ενώ ο Squalo κουνούσε κυκλικά το αριστερό του χέρι για προθέρμανση. Η είσοδος στο κτήριο ήταν κλειστή από δύο συρτές σιδερένιες πόρτες, με ένα λουκέτο. Το πλησίασα και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του Φρούτου μου, το λουκέτο διαλύθηκε. Στη συνέχεια σπρώξαμε τις σιδερένιες πόρτες, δίνοντας στους εαυτούς μας την ευκαιρία να δούμε τι υπάρχει μέσα. Αυτό που αντικρίσαμε όμως, ήταν 20 Marines να μας στοχεύουν με μουσκέτα και πίσω από αυτούς, το καράβι μας στο νερό. Κοιτάχτηκα με τον Squalo και αμέσως ορμίσαμε. Τράβηξα το σπαθί μου και άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα. Μια ομοβροντία ακούστηκε, αλλά οι σφαίρες απωθήθηκαν και μαζί με αυτές, τα μουσκέτα των ναυτικών. Τότε τράβηξαν τα ξίφη τους και μας επιτέθηκαν. Ο Squalo ανέλαβε τους περισσότερους μόνος του, ενώ εγώ αποκεφάλισα με ευκολία δύο ανίκανους. Ένας προσπάθησε να με καρφώσει, αλλά απέφυγα την επίθεσή του πηδώντας στο πλάι και έμπηξα το σπαθί μου στην πλάτη του. Άλλοι δύο με περικύκλωσαν και επιτέθηκαν ταυτόχρονα. Απώθησα τα σπαθιά τους και με μια περιστροφή του σπαθιού μου, τους έριξα νεκρούς στο έδαφος. Τρεις μικρές εκρήξεις έλαβαν μέρος κοντά, αφανίζοντας σχεδόν όλους τους Marines. Άφησα τον Squalo να τους αποτελειώσει κι έτρεξα προς το καράβι μου για να ελέγξω σε τι κατάσταση βρισκόταν.

Όσο περπατούσα προς το πλοίο, οι φωνές των Marines όλο και λιγόστευαν. Έφτασα μπροστά στο καράβι μου και ανέβηκα στο κατάστρωμα χρησιμοποιώντας την ανεμόσκαλα που είχαν ξεχάσει. Ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, αν εξαιρέσει κανείς ότι το μέρος του πηδαλίου είχε δεχθεί τρομερή ζημιά. Μια κραυγή πόνου ακούστηκε και ο Squalo προχώρησε προς το μέρος μου κουτσαίνοντας. Δεν είχε δεχθεί κανένα χτύπημα απ'τους Marines, αλλά φαίνεται πως οι πληγές του άρχισαν να ανοίγουν και να του προκαλούν αφόρητο πόνο.
-Voooii!!! Πώς είναι το πλοίο?
-Σε αρκετά καλή κατάσταση για να ανοιχτεί. Μπράβο Squalo, μας έσωσες. του είπα με ευγνωμοσύνη. Η μόνη πιθανή εκδοχή που μπορούσα να σκεφτώ, ήταν ότι ο Squalo με είχε προστατεύσει από την στιγμή που λιποθύμησα και μετά. Το γεγονός μάλιστα ότι ζούσαμε ακόμα και το πλοίο δεν είχε καταστραφεί εντελώς, ήταν πάλι δικό του επίτευγμα. Εκείνος ανέβηκε με φανερή δυσκολία την ανεμόσκαλα και πάτησε στο κατάστρωμα. Ευτυχώς οι μηχανικοί των Marines είχαν για κάποιο λόγο φτιάξει το ξύλο με το κύριο πανί του πλοίου και το είχαν τοποθετήσει στη θέση του στο κατάρτι. Τότε όμως, ακούστηκε ένας πανίσχυρος ήχος που ένιωσα να διαλύει τα τύμπανα των αυτιών μου. Κοίταξα προς την πόρτα και αντίκρισα ένα κτήνος ύψους 2.5 μέτρων. Δεν μπορούσε να είναι κάποιος άλλος πέρα απ'τον Nizou. Πήδηξα στο έδαφος και ετοιμάστηκα να τον αντιμετωπίσω. Εδώ είχα αρκετά αντικείμενα για να χρησιμοποιήσω και είχα αρκετές ελπίδες.
-Squalo, ετοίμασε το πλοίο για να φύγουμε! Μπορεί να πλεύσει!
-Δε νομίζω να προλάβει Kuran Kaname. Στην τελική, θα είστε και οι δύο νεκροί. Πριν σας σκοτώσω όμως, Superbi Squalo, γιατί παράτησες τη θέση του Commodore για να ακολουθήσεις αυτό το απόβρασμα?

-Είναι απλό. Βαρέθηκα να είμαι πιόνι και να μην μπορώ να σφάζω όσο θέλω!
-Κατάλαβα, στην τελική ήσουν κι εσύ ένα σκουπίδι σαν αυτούς, όπως έλεγαν και οι φήμες για σένα.
-Δεν είσαι κάποιος που πρέπει να μιλάει Nizou! Έχεις σκοτώσει κατά πολύ περισσότερους από μένα!
-Σκάστε κι οι δύο! Squalo ετοίμασε το πλοίο, Nizou, έλα να σε σπάσω στο ξύλο!
Στο τελευταίο ο Squalo με έβρισε, ενώ ο Nizou νευρίασε δείχνοντάς μου τα πελώρια δόντια του. Την επόμενη στιγμή μου όρμισε. Θεωρώντας ότι το katana θα μου ήταν άχρηστο, το έβαλα στη θήκη του και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Από παντού γύρω μου, έρχονταν στο δεξί μου χέρι κάθε λογής αντικείμενα, από εργαλεία μέχρι και ένα κανόνι δημιουργώντας ένα μεταλλικό χέρι ύψους 3ων μέτρων.
-Η δύναμη του μετάλλου ή του κτήνους?
Βρυχήθηκε και αφού στάθηκε στα δυο του πόδια, κατέβασε τα μπροστινά με δύναμη. Εγώ ταυτόχρονα, του έριξα γροθιά, με αποτέλεσμα τα πόδια του να χτυπήσουν στη μεταλλική γροθιά μου. Η δύναμη που μου ασκήθηκε ήταν εξωφρενική, αλλά χάρη στη δύναμη των δυνάμεών μου, τα μεταλλικά αντικείμενα παρέμειναν συνδεδεμένα και την μείωσαν. Μείναμε έτσι για λίγο, πιέζοντας ο ένας τον άλλον για το ποιος θα υπερισχύσει, αλλά ήταν προφανές ότι αν συνέχιζα θα με τεμάχιζε. Έτσι, υποχώρησα ελαφρώς και τινάζοντας με δύναμη το χέρι μου, έκανα τον Nizou να "ξεκολλήσει" απ'τη γροθιά μου. Πήρα μερικές ανάσες όσο ο αντίπαλός μου έπεφτε στα 4 πόδια, ενώ ιδρώτας άρχισε να ρέει στο πρόσωπό μου. Δεν είχα αναπληρώσει την ενέργειά μου και έτσι δεν είχα μεγάλες αντοχές. Όπως και να χε όμως, σκοπός μου δεν ήταν να τον νικήσω, αλλά να κερδίσω χρόνο για να πλεύσει το πλοίο. Με αυτό το σκεπτικό, άφησα τα μεταλλικά αντικείμενα στο έδαφος και κατευθύνθηκα προς ένα κουτί με οβίδες. Ο Nizou κατάλαβε τι είχα σκοπό να κάνω και με ακολούθησε.