[Τέλος-παρελθόν] A man's sad past...

Ήμουν στη θάλασσα. Κατευθυνόμουν ανατολικά, προς την East Blue, όπως είχα αποφασίσει. Οι προμήθειές μου είχαν για άλλη μία φορά τελειώσει. Δεν είχα ταξιδέψει μεγάλες αποστάσεις πολλές φορές στη ζωή μου και ακόμα μάθαινα να υπολογίζω τις προμήθειες που θα χρειαστώ, ανάλογα με τις αποστάσεις, γι' αυτό και ξέμενα χωρίς προμήθειες στη μέση του ταξιδιού. Είχα αγοράσει χάρτη, αλλά μου έλειπε η πυξίδα. Δεν ήξερα που κατευθυνόμουν, αλλά είχα ξεκινήσει ανατολικά κι έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να κρατήσω την πορεία μου σταθερή. Συνέχιζα να πηγαίνω πρόσω ολοταχώς, χωρίς κανένα στοιχείο για το προς τα που πήγαινα. Στον ορίζοντα δεν φαινόταν τίποτα, απ' όποια πλευρά κι αν κοιτούσα. Ούτε βραχονησίδα, ας μην αναφέρω για νησί...
...Πέρναγαν οι ώρες, και ξαφνικά είδα τον ουρανό στον ορίζοντα να σκοτεινιάζει.
~Δεν γίνεται να βράδιασε τόσο σύντομα..., σκέφτηκα, κι εκείνη τη στιγμή, το πρόσωπό μου χλόμιασε.
~Κι αν είναι καταιγίδα;, σκέφτηκα τρομαγμένος. Δεν φαινόταν κάτι μεγάλο, μ'ένα πλοίο θα ήμουν κάτι παραπάνω από μια χαρά, αλλά μ' αυτήν εδώ τη βαρκούλα, κάθε άλλο παρά σώος κι αβλαβής θα έβγαινα από αυτήν. Άρχισα να τραβάω κουπί με όλη μου τη δύναμη, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, σε μία μάταιη προσπάθειά μου να βρω στεριά πριν με προλάβει. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα βρέθηκα μέσα στη μέση μίας καταιγίδας που ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ότι είχα υπολογίσει νωρίτερα, όταν την κοίταξα από μακριά. Τα κύματα υψώνονταν πάνω από το ύψος μου, κι ακόμα δεν έβλεπα στεριά στον ορίζοντα.
Ήρθε η ώρα μου., είπα απαισιόδοξα όταν ένα τεράστιο κύμα ερχόταν προς το μέρος μου....

Το κύμα αναποδογύρισε τη βάρκα μου. Αυτή άρχισε να βυθίζεται αργά, με το πόδι μου να έχει παγιδευτεί κάτω από τη σανίδα που καθόμουν την ώρα που κωπηλατούσα. Άρχισα να κλοτσάω μανιωδώς τη βάρκα, σε μία ματαιόδοξη προσπάθεια να ελευθερώσω το πόδι μου, ενώ σκεφτόμουν αν θα τα κατάφερνα. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή η βάρκα άρχισε πάλι να πλέει προς τα πάνω. ~Τελικά, αυτό που με βύθισε ήταν το ρεύμα; Μόλις ξέφυγε η βάρκα απ' αυτό με τις κλωτσιές που της έδινα άρχισα πάλι ν'ανυψώνομαι;, αναρωτήθηκα. Μόλις η βάρκα έφτασε στην επιφάνεια, εγώ περίμενα πως θα σταματούσε ν' ανυψώνεται, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη συνέχισε. Όταν έφτασα σ'ένα ύψος και η βάρκα συνέχισε ν' ανεβαίνει στριφογυρίζοντας, κοίταξα τον πάτο της και μετά πίσω μου. Έλειπαν μερικές σανίδες από τον πάτο της βάρκας. Όταν κοίταξα προς τα πίσω, αν και το αντίκρισα μόνο για μία σύντομη στιγμή, είδα κάτι που μ'έκανε να τρέμω. Ήταν μία μεγάλη μάζα από νερό που στροβιλιζόταν βίαια κι έφτανε από την επιφάνεια της θάλασσας μέχρι και τα κατάμαυρα σύννεφα, ένας ανεμοστρόβιλος είχε πιάσει εμένα και τη βάρκα μου. Αυτό εξηγούσε γιατί άρχισε ν' ανεβαίνει παρόλο που ήταν κατεστραμμένη. Αλλά δεν πρόλαβα να το αντικρίσω για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα, όταν μία από τις σανίδες που έλλειπαν από το πάτωμα της βάρκας μου με χτύπησαν στο κεφάλι, με τόση δύναμη ώστε να χάσω τις αισθήσεις μου...
..Όταν ξύπνησα ήμουν ξαπλωμένος μπρούμυτα σε μία παραλία. Ο ουρανός ήταν και πάλι γαλανός και τα συντρίμμια αυτού που πριν λίγες ώρες ήταν η βάρκα μου να είναι απιθωμένα στη άμμο.

Ήμουν εξαντλημένος οπότε έπεσα για ύπνο επιτόπου. Δεν ασχολήθηκα ούτε καν για να σηκωθώ να πάω λίγο πιο πέρα...
...Ξύπνησα σ' ένα κρεβάτι. Δεν κατάλαβα τι γινόταν εξ' αρχής. Το δωμάτιο μέσα στο οποίο ήμουν φαινόταν περιέργως γνώριμο. Για να πω την αλήθεια, αισθανόμουν ένα οικείο συναίσθημα. Άκουσα μία φωνή να με φωνάζει.
-Luke, σήκω πάνω. Είναι αργά! Δεν θέλεις να χάσεις την άφιξη του, έτσι; Πόσο γνωστή μου ακουγόταν αυτή η φωνή...αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από που. Αυτή η γυναίκα ήξερε τ' όνομά μου, οπότε θα πρέπει να με είχε ξεβράσει το κύμα σ'ένα νησί που έχω ξαναπάει και να με βρήκε κάποιος να κείτομαι στην παραλία. Μιλούσε για την άφιξή "του". Ποιανού την άφιξη εννοούσε; Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και ξαφνιάστηκα. Είτε ο κόσμος όλος μεγάλωσε, είτε εγώ κόντυνα, και μάλιστα κατά πολύ. Προχώρησα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου. Πάνω της, στην έξω μεριά, είχε μία μικρή ταμπέλα που έλεγε "Luke".
Μα τι στο καλό; Ακόμα δεν έφτασα στο νησί κι έχω και δικό μου δωμάτιο;
Βγήκα στο διάδρομο, ο οποίος ήταν κι αυτός πολύ γνώριμος, αλλά και πάλι, όπως με το δωμάτιο, δεν μπορούσα να θυμηθώ από που τον είχα ξαναδεί. Περπάτησα αργά στο διάδρομο κοιτώντας γύρω μου τη διακόσμηση των τοίχων. Κατέβηκα τη στριφογυριστή σκάλα μέχρι το ισόγειο του μεγάλου σπιτιού. Μόλις κατέβηκα στο χολ, είδα 2 πόρτες. Μία αριστερά μου και μία δεξιά μου. Κοίταξα στην αριστερή. Ήταν ένα μικρό καθιστικό. Δεν είχε πολλά πράγματα μέσα. Είχε δύο καλοπεριποιημένους καναπέδες κι ένα τραπεζάκι του καφέ, φορτωμένο μ' εφημερίδες.

Στη γωνία, στον τοίχο, ήταν κρεμασμένο ένα κάδρο. Ήταν μία κορνιζωμένη φωτογραφία που απεικόνιζε μία κοπέλα κι έναν νεαρό άντρα να στέκονται χέρι χέρι και να κρατάνε μαζί ένα μικρό παιδάκι που μου έμοιαζε φοβερά. Μετά γύρισα στα δεξιά μου. Είδα την κοπέλα της φωτογραφίας, δύο-τρία χρόνια μεγαλύτερη, να με κοιτάζει ανυπόμονη.
Για πόσο ακόμα θα χαζεύεις το σαλόνι;, με ρώτησε αυστηρά. Έλα μέσα να φας κι ετοιμάσου γρήγορα. Από στιγμή σε στιγμή θα φτάσει στο λιμάνι!, μου είπε.
Εε...εντάξει; έκανα εγώ λιγάκι απορημένος και την ακολούθησα στην κουζίνα. Κάθισα σε μία καρέκλα μπροστά στο ξύλινο τραπέζι, στρωμένο μ' ένα κατάλευκο τραπεζομάντιλο και η γυναίκα μου σέρβιρε ένα πιάτο με δημητριακά και γάλα.
Εεε...συγγνώμη, καφέ δεν έχετε;, ρώτησα εγώ αμήχανα.
Καφέ;, έκανε εκείνη ξαφνιασμένη. Παιδί μου, είσαι καλά; Είσαι πάρα πολύ μικρός για να πιεις καφέ!!!, είπε τέλος.
Τι;, έκανα εγώ.
Είσαι σίγουρος πως αισθάνεσαι καλά, Luke;, με ρώτησε.
Εγώ; Μια χαρά είμαι..αλλά θα ήθελα να σας κάνω μία ερώτηση: Ποια είστε; Με το που ξεστόμισα αυτές τις λέξεις, το πρόσωπό της χλόμιασε. Έπεσε από τα χέρια της η κούπα με τον καφέ και έσπασε, χύνοντας το καυτό υγρό σ' όλο το πάτωμα....

Της πήρε τουλάχιστον πέντε λεπτά για να συνέλθει.
Π..ποια είμαι; Μα, η μητέρα σου βεβαίως. Τι ερώτηση είναι αυτή, Luke, παιδί μου;, με ρώτησε κάπως ξαφνιασμένη.
Η...Η...Η μητέρα μου; Μα...μα αυτό δεν είναι δυνατό... είπα εγώ μ' ένα δύσπιστο ύφος.
Μα πως δε γίνεται; Έχεις χάσει τη μνήμη σου, παιδί μου;
Α...απλώς δεν γίνεται...Προτιμώ να μη μιλάω γι' αυτό., έκανα εγώ λυπημένος.
Μα γιατί παιδί μου; Πες μου τι σκέφτεσαι., είπε εκείνη μ'ένα στοργικό τόνο.
Μου είναι δύσκολο να μιλάω γι' αυτό...αλλά η μητέρα μου πέθανε, εδώ και δεκαεπτά χρόνια.
Μα τι λες παιδί μου; Που ξέρεις εσύ τι έγινε πριν από δεκαεπτά χρόνια; Είσαι μόνο πέντε.
Πέντε;, έκανα εγώ ξαφνιασμένος. Μα αφού όταν έπεσα για ύπνο ήμουν εικοσιτριών....
Μα μη λες ανοησίες, Luke. Είσαι ο πεντάχρονος γιος μου και το ξέρω αυτό καλύτερα από τον καθένα., είπε εκείνη και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Σήκω τώρα, δεν έχεις χρόνο να φας, το πλοίο του πατέρα σου μπαίνει στο λιμάνι., πρόσθεσε.
Μα...τι...στο...; Ο πατέρας μου; Μα...μα δεν γίνεται...αν εσύ είσαι η μητέρα μου κι ο πατέρας μου έρχεται σήμερα...
~Γίνεται; Είναι δυνατό να ζω την ανάμνησή μου; Μα αν είναι έτσι...ω, όχι!!!!!, σκέφτηκα.
Τι μέρα είναι;, ρώτησα απότομα.

Ε; Α, είναι Σάββατο, γιατί;
Για μισό λεπτό να καταλάβω. Είμαι πέντε. Είναι Σάββατο. Αύριο είναι τα γενέθλιά μου, σωστά;
Εεε, ναι!, έκανε εκείνη.
Και σήμερα γυρίζει ο πατέρας μου, ο οποίος είναι ένας φημισμένος marine, σωστά;
Ναι, είσαι απόλυτα σωστός. Μα γιατί;
Πρέπει να φύγουμε από εδώ. Τώρα!, έκανα εγώ τρομαγμένος.
Ναι, αυτό λέω κι εγώ, από λεπτό σε λεπτό έρχεται ο πατέρας σου, σήκω!, έκανε αυτή.
Όχι, όχι αυτό. Πρέπει να φύγουμε γρήγορα από αυτό το νησί! Αν δε φύγουμε, κάτι τρομερό θα συμβεί αύριο!
Τι λες παιδί μου; Με τρομάζεις...
Αν όλα αυτά που είπα μόλις τώρα ισχύουν, τότε αύριο θα γίνει κάτι τρομερό. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι εγώ. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μία ανάμνηση μου. Στην πραγματικότητα, είμαι εικοσιτριών ετών, όπως είπα νωρίτερα, και όλοι όσοι είναι πάνω σ'αυτό το νησί είναι νεκροί, εκτός από 'μένα! Η αυριανή μέρα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου, η μέρα που η ζωή μου άλλαξε, τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το πιστέψω..., της εξήγησα εγώ, ξέροντας πως δεν θα με πίστευε.
Μη λες ανοησίες παιδί μου, σήκω τώρα.
Πίστεψέ με μαμά, σου λέω την αλήθεια., είπα και σηκώθηκα, με σκοπό να τονώσω το λόγο μου.

Άσε τις ανοησίες και βάλε τα παπούτσια σου., είπε εκείνη. Προφανώς δε με πίστευε...ούτε εγώ θα με πίστευα. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Αυτοί οι καιροί είχαν σβηστεί από το μυαλό μου. Δεν γνώριζα τον εαυτό μου, πριν το πέμπτο έτος της ηλικίας μου. Υπάκουσα στην εντολή της και πέντε λεπτά αργότερα πήγαμε στο λιμάνι. Είχα ένα περίεργο, τρομαγμένο ύφος όλη την ώρα.
Μην είσαι έτσι, παιδί μου. Θα δεις τον πατέρα σου μετά από τρία ολόκληρα χρόνια!!!, μου είπε η μητέρα μου, προσπαθώντας να με κάνει να χαρώ. Αλλά δεν κατάφερε τίποτα, παρά μόνο να με κάνει να νιώσω πιο άσχημα. Δεν μπορούσα να χωνέψω το γεγονός πως την αυριανή μέρα ο χειρότερος εφιάλτης μου θα πραγματοποιούνταν και δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα,χωρίς να με θεωρήσουν τρελό. Το κεφάλι μου πονούσε. Το μυαλό μου πήγαινε να σκάσει από τις σκέψεις. Τις σκέψεις μου όμως διέκοψε η φωνή ενός άντρα.
Σας μιλάει ο δήμαρχος! Σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα έχει αποβιβαστεί στο λιμάνι μας το καμάρι του νησιού μας, ο John Sykpe!!!!, είπε ο δήμαρχος με μία φωνή όλο χαρά. Εκείνη τη στιγμή, πάνω από το πλοίο, κάτι εκτοξεύθηκε με μεγάλη φόρα στον αέρα. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου έκρυψε τον ήλιο από τα μάτια μου, και μετά άρχισε να πέφτει, μέχρι που τελικά αποκαλύφθηκε πως ήταν ένας άντρας. Είχε μαύρα μαλλιά, ήταν πολύ ψηλός και είχε πράσινα μάτια, ακριβώς σαν κι εμένα. Δεν ήταν πολύ μυώδης, αλλά κάτι μ' έκανε να πιστεύω πως ήταν πολύ δυνατός, αντίθετα με το τι έδειχνε. Ήμουν σίγουρος πως ήταν ο πατέρας μου. Κάθε του χαρακτηριστικό ήταν ολόιδιο
με τα δικά μου. Ήμουν ψηλός, με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια, και παρόλο που δεν ήμουν και πολύ μυώδης, όπως πρόδιδε ο τοίχος του εστιατορίου στο χωριό της Centaurea, η γροθιά μου δεν ήταν και αδύναμη.

Ο άντρας κατευθύνθηκε προς εμάς τους δύο. Μόλις έφτασε κοντά φίλησε τη μητέρα μου στο μάγουλο και με σήκωσε ψηλά. Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το αίσθημα.
Τι γίνεται, μικρέ; Μεγάλωσες πάρα πολύ, όταν σε είδα τελευταία φορά ήσουν μία σταλιά!, θαύμασε.
~Που να 'ξερες πως είμαι τώρα...., σκέφτηκα. Ε...γεια σου μπαμπά., έκανα αμήχανα.
Χαίρεται τόσο πολύ που δεν ξέρει τι να πει!, γέλασε αυτός.
Πως ήταν το ταξίδι σου;, ρώτησε καλοσυνάτα η μητέρα μου...
...Του πήρε όλη τη μέρα για να μας διηγηθεί τα ταξίδια του. Όταν τελείωσε είχε πια έρθει η ώρα μου να πάω για ύπνο. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα, αλλά σύμφωνα με τη μητέρα μου ήμουν "πολύ μικρός" για να μείνω όρθιος τόσο αργά. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα...
...Ξύπνησα το άλλο πρωί. Κοίταξα από το παράθυρο του δωματίου μου. Είδα μία μαύρη κουκκίδα στον ορίζοντα. Είχε έρθει η ώρα. Ήξερα πολύ καλά πως η κουκκίδα αυτή ήταν το πειρατικό πλοίο που ερχόταν να καταστρέψει τη ζωή μου, την ίδια μέρα την οποία γεννήθηκα...τι ειρωνεία...
Κατέβηκα κάτω. Με περίμεναν στο καθιστικό η μητέρα και ο πατέρας μου.
Χρόνια σου πολλά!!!, μου ευχήθηκαν και οι δύο την ίδια στιγμή.
Ναι...ευχαριστώ., έκανα εγώ στεναχωρημένος.

Έπαθες κάτι;, έκανε αμέσως ταραγμένη η μητέρα μου.
Δεν είναι τίποτα...βασικά κάτι είναι, αλλά τώρα δεν διορθώνεται..., είπα εγώ.
Τι εννοείς παιδί μου; Μίλα καθαρά., είπε ο πατέρας μου.
Όπως και να μιλήσω...δεν μπορώ να το αποτρέψω τώρα...το ότι αυτή θα είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου, δεν αλλάζει τώρα πια, είναι γεγονός.
Τι εννοείς;, έκανε η μητέρα μου μ'ένα τρομαγμένο ύφος.
Βλέπετε αυτή την κουκκίδα στον ορίζοντα;, ρώτησα εγώ καθαρά
Ε, ναι τη βλέπουμε., είπε ο πατέρας μου.
Είναι στην πραγματικότητα πειρατικό καράβι. Έρχεται, τόσο ανέμελο, για να καταστρέψει τα πάντα.
Ότι κι αν είναι ο πατέρας σου με τους άντρες σου θα το κανονίσουν!, προσπάθησε η μητέρα μου να μου τονώσει το ηθικό.
Όχι, δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους, ούτε ο πατέρας! , έκανα εγώ.
Κι εσύ πως το ξέρεις...δεν ξέρεις δα και το μέλλον!, γέλασε ο πατέρας μου.Ότι κι αν είναι αυτό που ζω αυτή τη στιγμή, δεν είναι το μέλλον., του απάντησα.
Πάλι γίνεσαι ασαφής., μου αποκρίθηκε.
Οτιδήποτε ζω αυτή τη στιγμή, το έχω ξαναζήσει. Γνωρίζω κάθε λεπτομέρεια της σημερινής μέρας σαν την παλάμη του χεριού μου.
Μα..., έκανε να πει...

Δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Ξέρω πολύ καλά πως δε με πιστεύεις.
Μα...τι στο...;
Δεν ξέρω, κάτι τέτοια μου έλεγε κι εμένα πριν..., έκανε η μητέρα μου...
...Είχαν περάσει τρεις ώρες. Το πειρατικό τώρα πια ήταν στο λιμάνι.
Πολίτες της πόλης αυτής, ετοιμαστείτε να πεθάνετε. Ο δήμαρχος σας είναι ήδη νεκρός.
Μα...δεν είναι δυνατόν. Το παιδί είχε δίκιο. Ήταν πειρατές τελικά!, έκανε η μητέρα μου.
Τώρα είναι πια πολύ αργά., αποκρίθηκα εγώ.
Μη φοβάστε, είμαι εγώ εδώ!, είπε κι έβγαλε έναν ασύρματο.
[Πες σε όλους τους άντρες να μαζευτούν στην πλατεία.], είπε μέσα στο κουτί.
[.αι ...ιε], ακούστηκε μια υπόκωφη φωνή από τον ασύρματο.
Ανόητοι marines!!! Νομίζετε πως μπορείτε να μας νικήσετε; Είστε γελασμένοι!, ακούστηκε ο πειρατής μόλις οι πρώτοι από τους marine πήγαν στην πλατεία.
Πάω!, είπε αποφασιστικά. Οι δύο αντίπαλες παρατάξεις στέκονταν στην πλατεία και κοιτούσαν ο ένας τον άλλον, για πολλές ώρες, λες και περίμεναν κάτι.

Όταν πια βράδιασε και ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά, ακούστηκε αυτό που περίμεναν οι πειρατές: ένας κανονιοβολισμός από το πλοίο τους. Η κανονιόμπαλα κράτησε σταθερή πορεία και χτύπησε ακριβώς στο στήθος του πατέρα μου. Η έκρηξη αυτή ήταν καταστροφική. Η μισή πλατεία είχε γίνει χαλίκια. Περισσότεροι από τους μισούς marines, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα μου κείτονταν νεκροί. Τα γύρω κτήρια είχαν πιάσει φωτιά. Μέσα στο σπίτι, η μητέρα μου είχε πέσει στο πάτωμα και είχε ξεσπάσει
σε κλάματα. Εμένα ένα δάκρυ σχηματίστηκε στην άκρη του ματιού μου, το οποίο εξελίχθηκε σε ελαφρύ κλάμα. Ήξερα πως δεν άρμοζε σ'έναν άντρα να κλαίει και πως δεν ήμουν πια μικρό παιδί, αλλά δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω στη θέα του πατέρα μου που σκοτωνόταν. Λίγες στιγμές αργότερα τα δάκρυα σταμάτησαν. Κοιτούσα το πάτωμα μ' ένα βλέμμα που θαρρώ ήταν αρκετό από μόνο του για να σκοτώσει τον πειρατή. Το μίσος που έτρεφα γι' αυτόν τον άντρα φούντωσε τώρα μέσα μου και βγήκε στην επιφάνεια. Άρχισα να φωνάζω κατάρες προς αυτόν και τους άντρες του. Ένας δεύτερος κανονιοβολισμός ακούστηκε. Μετά τρίτος, και τέταρτος, μέχρι που άρχισε να βρέχει εκρηκτικές μπάλες από τον ουρανό. Μία έπεσε στη στέγη του σπιτιού μας η οποία κατέρρευσε.
Μητέρα, σήκω, πρέπει να φύγουμε. Το ξέρω πως σου είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να ζήσεις!, είπα στη μητέρα μου, χωρίς να πιστεύω ούτε ο ίδιος τον εαυτό μου. Αυτή με υπάκουσε, αν και δεν το περίμενα και σηκώθηκε. Έπιασα το χέρι της και άρχισα να τρέχω τραβώντας την πίσω μου.

Τρέχαμε ανάμεσα στις φλόγες και τα συντρίμμια, προσπαθώντας να φτάσουμε στη θάλασσα, χωρίς να ξέρουμε τι θα κάναμε μόλις τα καταφέρναμε...αν τα καταφέρναμε. Δεν ήξερα την πόλη, ή βασικά δεν τη θυμόμουν, και οδήγησα τη μητέρα μου, η οποία δεν κοίταγε, αφού είχε το χέρι της στο πρόσωπό της, κλαίγοντας, μέσα στο δημαρχείο, το μόνο όρθιο κτήριο μέσα στην πόλη. Καθώς έτρεχα σαν τρελός στους μεγάλους διαδρόμους είδα μία πόρτα ανοιχτή. Όρμισα μέσα στο δωμάτιο κι έκλεισα την πόρτα με δύναμη, ελπίζοντας να μη μας βρουν εδώ μέσα. Ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ. Μόλις γύρισα και κοίταξα, κατάλαβα πως ήμαστε στο γραφείο του δημάρχου, καθώς είδα αυτό το άσχημο πρόσωπο, αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, αυτό που θα μισώ για όλη μου τη ζωή, το πρόσωπο του πειρατή αυτού, να με κοιτάζει στα μάτια μ' ένα ειρωνικό βλέμμα.
Βρε,βρε...το νιάνιαρο ήρθε να με σταματήσει;, γέλασε δυνατά σαρκάζοντας.
ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ, ΒΡΩΜΕΡΕ ΠΕΙΡΑΤΗ!!!!!!!!, φώναξα με όλη μου τη δύναμη.
Δεν σου έμαθαν τρόπους στο σχολείο, μικρόβιο;, έκανε αυτός με μία προσποιητή δυσαρέσκεια στη φωνή του.
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΙΣ!, φώναξα εγώ, θυμωμένος.
Πρόσεχε πως μιλάς σ' εμένα, μικρέ!, φώναξε αυτός.
Θα σου μιλάω όπως μου γουστάρει, και δεν θα σου δώσω λογαριασμό., έκανα εγώ.
Βούλωσε το, νιάνιαρο, και μάθε τη θέση σου., άρχισε να χάνει την υπομονή του αυτός.

Θα..., μάζεψα ένα δάκρυ. Θα πληρώσεις αυτό που έκανες στον πατέρα μου!
Πήγαινε να κλάψεις αλλού, νιάνιαρο, μου σπας τα νεύρα!
Σου σπάω τα νεύρα; ΧΑ! Εσύ μου κατέστρεψες τη ζωή, και νομίζεις πως με πειράζει που σου σπάω τα νεύρα;
Δεν μ'ενδιαφέρει. Αν ξεστομίσεις άλλο ένα πράγμα, η ζωή σου θα γίνει κατά μία ώρα μικρότερη. δήλωσε αδιάφορα.
Δεν θα σ'αφήσω να κάνεις στο γιο μου ότι έκανες στο σύζυγό μου!, έκανε η μητέρα μου.
Α, ναι; Και τι θα κάνεις εσύ γι' αυτό, κοπελιά;
Εγώ; Δεν μπορώ να σου κάνω κάτι, αλλά θα σου προσφέρω μία συμφωνία. Σκότωσε εμένα κι άσε το γιο μου να φύγει., είπε.
ΑΧΑΧΧΑΧΑΑΧΑ! Νομίζεις πως θα σας αφήσω; Εδώ τελειώνετε και οι δύο. Μάνα και γιος, μαζί!, γέλασε σαρκαστικά ο πειρατής και σηκώθηκε από την καρέκλα του. Πλησίασε αργά αργά, έπιασε τη μητέρα μου από το λαιμό, έβγαλε το μαχαίρι του και το κάρφωσε στην καρδιά της.
Πως σου φαίνεται μικρέ;
Δεν...δεν...πες μου πως δεν το έκανες αυτό μόλις τώρα. Πες μου πως δεν βλέπω καλά.
Γιατί, αλλιώς θα μου κάνεις κάτι;, γέλασε.

Πέταξε κάτω το πτώμα της νεκρής μητέρας μου και έπιασε τον λαιμό μου. Με σήκωσε.
Ο θάνατός σου δεν θα είναι τόσο απλός, θα είναι αργός και βασανιστικός.
Για...για δοκίμασέ με!, τον προκάλεσα, δυσκολευόμενος να αναπνεύσω.
Ώστε με προκαλείς; Καλά λοιπόν., είπε και με χτύπησε με πολλή δύναμη στον τοίχο. Εγώ έπνιξα ένα ουρλιαχτό από τον πόνο. Μετά με πέταξε με δύναμη στον απέναντι τοίχο. Χτύπησα στον τοίχο με το κεφάλι και δημιούργησα ένα βαθούλωμα. Αίμα κύλησε από το στόμα μου. Αυτός πλησίασε, με σήκωσε και ρώτησε σαρκαστικά:
Καμία τελευταία λέξη;
Μόνο μία., είπα και τράβηξα τη θήκη του σπαθιού του πατέρα μου από το σακίδιό μου. Κάποια μέρα, μπορεί όχι σήμερα, αύριο ή σύντομα, αλλά σου το υπόσχομαι, μία μέρα, η λεπίδα αυτού εδώ του σπαθιού θα πάρει τη ζωή σου., γέλασα με δυσκολία.
Αυθάδης μέχρι το τέλος., ο πειρατής είχε εξοργιστεί πια. Με πέταξε με όλη του τη δύναμη στον τοίχο στην ανατολική πλευρά του κτηρίου. Χτύπησα τον τοίχο με το κεφάλι. Πόνεσε τόσο πολύ σαν ν'άνοιξε στα δύο. Η δύναμή του ήταν τόσο πολλή που πέρασα μέσα από τον τοίχο αφήνοντάς του μία μεγάλη τρύπα. Προσθαλασσώθηκα δίπλα στο πλοίο του. Μόλις είδε την κόκκινη κηλίδα στο νερό σιγουρεύτηκε πως πέθανα. Δεν είχα πεθάνει όμως. Όχι, δεν θα του έκανα τη χάρη. Καθόμουν εκεί, αμίλητος και ακίνητος και περίμενα. Το κεφάλι μου πονούσε αφάνταστα κι έχανα αίμα ασταμάτητα, αλλά δεν παραδινόμουν στη θέλησή του.

Το σακίδιό μου είχε μείνει στο δημαρχείο, αλλά το σπαθί μου ήταν ασφαλισμένο ανάμεσα στα χέρια μου.
Θα ξανασυναντηθούμε!!!! Και εκείνη τη φορά θα είναι διαφορετικά!, είπα κι έκλεισα τα μάτια μου...
...Ξύπνησα στην παραλία. Σηκώθηκα όρθιος. Ήμουν πια στο κανονικό μου ύψος. Τώρα ήμουν αποφασισμένος. Δεν θα σταματούσα μπροστά σε τίποτα, τίποτα δε θα στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο μου, αυτός ο άντρας θα είχε την τύχη που του άξιζε, και σκόπευα να σιγουρευτώ προσωπικά γι' αυτό. Άρχισα να προχωράω. Δεν μου πήρε παρά καμιά ώρα περίπου να βρω μία πόλη. Αγόρασα μία καινούργια βάρκα, προμήθειες, τις διπλάσιες απ' ότι είχα υπολογίσει πως θα χρειαζόμουν, ένα χάρτη και μία πυξίδα. Αν έπαιρνα βάρκα σε κάθε νησί που βρισκόμουν θα τέλειωναν τα λεφτά μου αμέσως...Μπήκα στη βάρκα μου κι έβαλα πλώρη για την East Blue, άλλη μία φορά, χωρίς να ξέρω καν σε ποιο νησί ήμουν....
...Μετά από λίγες ώρες κοίταξα την πυξίδα μου, σιγουρεύτηκα πως πήγαινα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όταν ο ήλιος άρχισε να κρύβεται πίσω από τη θάλασσα στον ορίζοντα και ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει, ξάπλωσα στη βάρκα μου και κοιμήθηκα βαριά. Μόλις είχα επιβεβαιώσει το στόχο μου. Ένα νέο ταξίδι αρχίζει, ανοίγοντας δρόμους για άλλους ορίζοντες. Πλώρη για την East Blue λοιπόν...ξανά!!!


~ΤΕΛΟΣ~

Όνομα: Luke Sykpe
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 9
Beli: 28.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Αν και καποια σημαντικα πραγματα τα περασες γρηγορα μου αρεσε πολυ η ιστορια.