[Τέλος-Παρελθόν]Ghosts of the past

Άλλο ένα βράδυ καθισμένος στην παραλία με τη γλυκιά αύρα της θάλασσας να με χτυπάει στο πρόσωπο. Αχ! Πόσο θέλω να ξεφύγω απ'όλα αυτά, είπα στον εαυτό μου, από αυτό το χωριό, από αυτούς τους ανθρώπους... Ένιωσα να βυθίζομαι στη μελωδία του κύματος και το χάδι του αέρα και ξαφνικά όλες αυτές οι εικόνες ξεπήδησαν μπρος στα μάτια μου, εικόνες που πάλευα να διώξω από τη μνήμη μου.
-Μπαμπά...μπαμπά γιατί φεύγουμε απ' την πόλη, τι γίνεται;;
-Δε μας θέλουν αγόρι μου εδώ, αλλά δεν πειράζει μια μέρα θα πληρώσουν γι' αυτό
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τον πατέρα μου να μου δείχνει μια άδεια έκταση με περηφάνεια και να μου λέει
-Αυτό αγόρι μου είναι το καινούριο μας σπίτι
-Μα εδώ δεν έχει τίποτα μπαμπά
-Θα έχει σε λίγο καιρό αγόρι μου,θα έχει και τότε ο βασιλιάς θα μάθει να φοβάται την Terra

Τον πρώτο καιρό κοιμόμασταν στο οικόπεδο μας πάνω σε κλαδιά με μπόλικο φύλλωμα που μαζεύαμε εγώ κι ο πατέρας μου από το δάσος. Κάθε πρωί μόλις ξυπνούσαμε, πηγαίναμε μαζί στο δάσος, κόβαμε ξύλα και γυρνούσαμε για να συνεχίσουμε το χτίσιμο του σπιτιού.Μέρα με τη μέρα αυτή η κατασκευή έμοιαζε όλο και περισσότερο με σπίτι. Ήταν δύσκολο και κουραστικό αλλά τα καταφέρναμε. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με κοιτάει την ώρα που δούλευα και να σκάει ένα χαμόγελο περηφάνιας.
Ένα βράδυ καθώς τρώγαμε ρωτάω τον πατέρα μου:
-Γιατί φύγαμε από το προηγούμενο σπίτι όμως μπαμπά;
-Υπομονή αγόρι μου. Όταν τελειώσουμε αυτό το σπίτι, θα σου τα εξηγήσω όλα

-Επιτέλους έτοιμο! Ε, γιε μου;
Γεμάτος χαρά απάντησα:
-Ναι, επιτέλους έτοιμο
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα για πρώτη φορά τόσο ήσυχα, απαλλαγμένος από κάθε έγνοια. Ήμουν σπίτι μετά από τόσο καιρό! Το επόμενο πρωί αφού ξύπνησα και ντύθηκα, κατέβηκα στην κουζίνα, όμως ο πατέρας μου δεν ήταν εκεί. Τον έψαχνα σε όλο το σπίτι αλλά δεν ήταν πουθενά. Πόσο ανακουφίστηκα όταν τον είδα από το παράθυρο να βρίσκεται στον κήπο. Έτρεξα έξω.
-Καλημέρα!
-Καλημέρα αγόρι μου. Πώς κοιμήθηκες;
-Τέλεια!
-Ωραία γιατί έχουμε μεγάλη μέρα μπροστά μας
-Τι εννοείς μπαμπά;
-Σήμερα αγόρι μου θα μάθεις το λόγο που φύγαμε από την πόλη και ήρθαμε να ζήσουμε εδώ
Ίσως δεν έπρεπε να είχα ρωτήσει ποτέ...

-Όλοι όσοι βλέπεις εδώ, μαζί και η οικογένειά μας εκδιωχθήκαμε από την πόλη μας από το Βασιλιά της Lyneel μου είπε δείχνοντας μου τα σπίτια του χωριού.
Είχα σοκαριστεί.
-Γιατί ο βασιλιάς έκανε κάτι τέτοιο;
-Όλα ξεκίνησαν από ένα θέμα, το οποίο έβρισκε μερικούς από τους πολίτες αντίθετους με τα διατάγματα του βασιλιά κι έτσι επειδή μας φοβόταν έβαλε το στρατό να μας διώξει
-Μα αυτό είναι άδικο του είπα φωνάζοντας!
-Το ξέρω αγόρι μου γι αυτό από 'δω και πέρα θα σου μάθω να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου με τη δύναμη της καρδιάς σου και του σώματός σου ώστε να μην κάνεις τα ίδια λάθη που κάναμε εμείς!
-Τι εννοείς μπαμπά; τον ρώτησα.
Αλλά αντί για απάντηση εισέπραξα μια γροθιά στη μύτη.
-Αυτό θα συμβεί αν δε μάθεις να αμύνεσαι. Και αυτό ακριβώς θα σου μάθω να κάνεις!

Κάθε πρωί ο πατέρας μου κι εγώ ξυπνούσαμε και πηγαίναμε στο δάσος, όπου ο πατέρας μου με εκπαίδευε μέχρι να νυχτώσει. Ακόμα και το φαγητό που τρώγαμε το μεσημέρι αποτελούσε πια εκπαίδευση αφού έπρεπε είτε να σκοτώσουμε κάποιο ζώο για να φάμε ή να μαζέψουμε καρπούς από τα διάφορα δέντρα ή τους θάμνους του δάσους, κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο αφού υπήρχε πληθώρα δηλητηριωδών φυτών στο δάσος της Lyneel.
Παρά την κούραση και τις δυσκολίες της εκπαίδευσης, είχε αρχίσει να μου αρέσει το καινούριο μας καθημερινό πρόγραμμα. Μέρα με τη μέρα παρατηρούσα το σώμα μου να αλλάζει. Γινόμουν πιο γρήγορος, πιο δυνατός, πιο ευέλικτος. Κάθε μέρα πλησίαζα ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στο να νικήσω τον πατέρα μου.
Από τα χέρια μου πέρασαν όλα. Σπαθιά, μαχαίρια, πιστόλια, έμαθα ακόμα και να χρησιμοποιώ πράγματα από τον περίγυρό μου για όπλα όπως καρέκλες και απλά κούτσουρα.
Όχι η φυσιολογική εφηβική ηλικία του καθενός,θα μπορούσε να πει κανείς αλλά για μένα ήταν ένα κάλεσμα!

Δυο φορές τη βδομάδα πηγαίναμε στην πόλη για δουλειές του πατέρα μου. Μπορεί να ήμασταν εξόριστοι αλλά εφόσον δεν δημιουργούσαμε πρόβλημα μπορούσαμε να μπούμε στην πόλη για κάποιες ώρες. Δε θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα των ανθρώπων της πόλης, εκείνο το περιφρονητικό βλέμμα και τα πρόσωπα τους που μας κοιτούσαν σα να μη μας ξέρουν. Τότε ήταν η πρώτη φορά που τον είδα. Καθώς διασχίζαμε την πλατεία ο πατέρας μου έπεσε κατά λάθος πάνω του. Ήταν ένας άντρας μετρίου αναστήματος, με μακρύ μαλλί, μια μπλε φορεσιά και ένα σπαθί περασμένο στη ζώνη του.
-Συγγνώμη φίλε μου του είπε ο πατέρας μου.
-Πώς τολμάς ανόητε εξόριστε; του αντιγύρισε ο άντρας και με μία λαβή έριξε τον πατέρα μου κάτω καταμεσής της πλατείας.
Έντρομος ψέλισα Μα...δεν ήθελε...κατά λάθος έγινε
-Κανένας εξόριστος δεν τολμά να φερθεί με τέτοια ασέβεια στον Hyakkimaru. Χαθείτε τώρα από μπροστά μου πριν διατάξω να σας φυλακίσουν
Χωρίς να πούμε τίποτα σήκωσα τον πατέρα μου και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό το όνομα...Hyakkimaru...

Οι μέρες περνούσαν και παρά τα όσα είχαν γίνει όλα κυλούσαν ομαλά. Ο πατέρας μου δεν μιλούσε καν για το περιστατικό στην πόλη, σα να μην είχε συμβεί ποτέ, κάτι το οποίο με παραξένευε και με τρόμαζε αρκετά. Το όνομα του όμως τριγυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου. Hyakkimaru.
Η εκπαίδευση μου συνεχιζόταν κανονικά και κάθε μέρα που περνούσε γινόμουν πιο απαιτητικός και πιο σίγουρος. Όλα πια ήταν ξεκάθαρα. Αν αυτή ήταν η μοίρα των αδύναμων ανθρώπων, αν έπρεπε να υποφέρουν και να τρέμουν κάτω από την εξουσία των δυνατών, τότε δεν υπήρχε παρά μόνο ένας δρόμος για 'μένα. Έπρεπε να γίνω πιο δυνατός. Να αποκτήσω τη δύναμη να αντισταθώ σ'αυτούς που μας αποκαλούσαν εξόριστους, να αντισταθώ σε αυτούς που με την δύναμη της παγκόσμιας κυβέρνησης φοβέριζαν τους ανθρώπους ώστε να υπακούν τυφλά στις διαταγές τους. Ποτέ ξανά δεν θα ντρόπιαζε κάποιος εμένα ή τα άτομα που αγαπώ...

-Πώς μπορώ να γίνω ακόμα πιο δυνατός? ρώτησα τον πατέρα μου και ήταν η πρώτη φορά στις τόσες μέρες εκπαίδευσης που είδα το πρόσωπο του να χλωμιάζει.
-Την περίμενα αυτή την ερώτηση κάποια στιγμή. Πάνε μέρες τώρα που βλέπω πως κάτι μέσα σου σε τρώει. Έχεις αφοσιωθεί τελείως στην εκπαίδευση. Μετά από εκείνη την ημέρα δεν είναι απλά διασκέδαση για 'σένα σωστά?
Με ξάφνιασε! Δεν περίμενα οτι το είχε καταλάβει αλλά παρ' όλα αυτά η απόφαση μου δεν είχε αλλάξει καθόλου.
-Σωστά του απάντησα -Λοιπόν, μπορείς να με κάνεις πιο δυνατό?
Μόλις τελείωσα τη φράση μου, ο πατέρας μου έφυγε και επέστρεψε μετά από λίγο κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό τσουβάλι σαν κι αυτά που έβαζε το κολατσιό του όταν πήγαινε για δουλειά. Το άφησε στα χέρια μου και είπε:
-Εδώ μέσα βρίσκεται αυτό που ζητάς αγόρι μου. Αν θα το χρησιμοποιήσεις είναι δική σου απόφαση αλλά να θυμάσαι πως δεν υπάρχει γυρισμός. Ελπίζω πως ακόμα και αν το χρησιμοποιήσεις δε θα χάσεις το δρόμο σου.
Πήρα στα χέρια μου το τσουβάλι και το άνοιξα. Μέσα βρισκόταν κάτι πολύ παράξενο, κάτι που έβλεπα για πρώτη φορά. Το σήκωσα και περιεργάστηκα αυτό το μπλε φρούτο με τις κόκκινες ρίγες...

-Τι έιναι αυτό μπαμπά?
-Αυτό είναι ένα από τα φρούτα του διαβόλου, μικρέ! Το βρήκα σε ένα από τα ταξίδια μου όταν δούλευα σε ένα από τα καράβια που εμπορεύονταν με τη Lyneel, πολύ πριν αποφασίσω να σταματήσω και να κάνω οικογένεια, αλλά ποτέ δεν είχα το θάρρος να το δοκιμάσω.
-Γιατί?
-Λέγεται οτι όποιος φάει ένα από αυτά τα φρούτα θα αποκτήσει μυστηριώδεις δυνάμεις αλλά θα χάσει την ικανότητα να κολυμπάει και το σώμα του θα αλλάξει για πάντα! Αν ζητάς παραπάνω δύναμη αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω. Ελπίζω να πάρεις τη σωστή απόφαση μικρέ.
Με αυτά τα λόγια με άφησε να κοιτάω το παράξενο φρούτο και έφυγε κατευθυνόμενος προς το σπίτι.
Για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν ήταν όντως αυτό που ήθελα, αλλά μόλις έκλεισα τα μάτια μου είδα μπροστά μου τα πρόσωπα των κατοίκων της πόλης να με κοιτούν περιφρονητικά και τα λόγια εκείνου του φαντασμένου του Hyakkimaru. Δε χωρούσε αμφιβολία, αυτός ήταν ο δρόμος που είχα διαλέξει και αν το τίμημα για να αποκτήσω δύναμη ήταν να μην κολυμπήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου, ας είναι.
Κοίταξα για μια τελευταία φορά του μλπε φρούτο πριν το καταβροχθίσω μια και καλή.

Το φρούτο είχε μια γλυκιά γεύση που έμοιαζε αρκετά με αυτήν του ροδάκινου. Περίμενα λοιπόν με ανυπομονησία να νιώσω τη μυστηριώδη αυτή δύναμη που μου είχε υποσχεθεί ο πατέρας μου αλλά τίποτα. Το σώμα μου ήταν ακριβώς το ίδιο και δεν αισθανόμουν καθόλου διαφορετικός. "Βλακείες" σκέφτηκα και ξεκίνησα να γυρίσω σπίτι. Ήμουν στα μισά του δρόμου όταν ξαφνικά ένιωσα έναν έντονο πόνο στο στήθος μου. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που με γονάτισε και αναγκάστηκα να βάλω τα χέρια μου για στήριγμα ώστε να μη λιποθυμήσω. Αυτό που αντίκρυσα όμως ήταν κάτι τρομακτικό. Αντί να στηρίζομαι στα χέρια μου στηριζόμουν σε κάτι που έμοιαζε με πόδια, τα πόδια ενός σκύλου ή λύκου. Ο πόνος θέριζε το κεφάλι μου κι έτσι δεν ήμουνα σίγουρος. Τα πόδια άρχισαν να μεγαλώνουν και ξαφνικά έφτασα να βρίσκομαι στο ύψος των δέντρων του δάσους και χωρίς να το θέλω ξέφυγε από το στόμα μου ένα αλύχτισμα τόσο δυνατό και τρομακτικό που όποιος το άκουγε σίγουρα θα πάγωνε το αίμα του. Είχα πανικοβληθεί, το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναγίνω όπως ήμουν, το ευχόμουν με όλο μου το είναι και ξαφνικά το σώμα μου άρχισε να μικραίνει και τα χέρια μου να αποκτούν το κανονικό τους σχήμα. Πριν το καταλάβω ήμουν και πάλι ο ίδιος και βρισκόμουν ανάμεσα σε ένα χάος από ξεριζωμένα δέντρα και λυγισμένα κλαδιά. Στο μυαλό μου τριγύριζε μονάχα μια σκέψη: "Τι τρομαχτική δύναμη!"

Όταν έφτασα στο σπίτι βρήκα τον πατέρα μου καθισμένο στο τραπέζι με ποτήρι στο χέρι. Ποτέ δεν τον είχα δει να πίνει και ο ίδιος έλεγε πως είχε να πιεί από τότε που σταμάτησε να δουλεύει στα καράβια. Γύρισε, με κοίταξε και μ' ένα βλέμμα απογοήτευσης με ρώτησε:
-Το έφαγες τελικά, ε?
-Πως το κατάλαβες?
-Όλο το χωριό το κατάλαβε. Ένας λύκος με ύψος όσο τα ψηλότερα δέντρα του δάσους δεν περνάει απαρατήρητος μικρέ...
"Ώστε είναι λύκος", σκέφτηκα με στιγμιαίο ενθουσιασμό αλλά το λυπημένο ύφος του πατέρα μου δεν μου άφηνε περιθώρια χαράς.
-Και τι θα κάνεις τώρα μικρέ? Έχεις σκεφτεί πως θα το ελέγξεις ή θα τρομοκρατήσεις όλη την περιοχή? Τα Zoan δεν είναι απλά φρούτα, προσδίδουν ακόμα και στο χαρακτήρα σου τα χαρακτηριστικά του ζώου, του οποίου τη μορφή χρησιμοποιείς.
-Τα Zo...τι? Τι είναι αυτά?
-Zoan μικρέ, είναι ο τύπος του φρούτου που έφαγες. Μεχρι να το δοκιμάσεις ούτε εγώ ήξερα τι τύπος ήταν αλλά μια ματιά μου έφτανε για να το καταλάβω.
-Δδ..δ...δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι οτι αυτός είναι ο δρόμος που έχω επιλέξει και δε μετανιώνω γι' αυτό.
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων το ύφος του σοβάρεψε.
-Αν τα εννοείς αυτά μικρέ τότε θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Είναι το τελευταίο πράγμα που μπορώ να κάνω για 'σένα. Το ξέρεις οτι σ'αγαπώ μικρέ. Δε θα σε άφηνα ποτέ μόνο σου!
Έτρεξα και τον αγκάλιασα. -Σ' ευχαριστώ μπαμπά είπα με δάκρυα στα μάτια...

-Λοιπόν, θα σου πω όσα ξέρω για τα Zoan φρούτα, αλλά το πως θα αξιοποιήσεις αυτή τη γνώση και κατά πόσο θα καταφέρεις να ελέγξεις τις δυνάμεις σου έγκειται σ' εσένα μικρέ.
-Τα συγκεκριμένα φρούτα δίνουν στο χρήστη την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε κάποιο ζώο. Κάθε φρούτο είναι μοναδικό, συνεπώς δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσεις κάποιον με το ίδιο φρούτο όπως εσύ. Απ' όσο ξέρω οι χρήστες τέτοιων φρούτων έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν 3 βασικές μορφές. Η πρώτη είναι η ολοκληρωτική μεταμόρφωση σε ζώο, η δεύτερη μορφή είναι η ανθρώπινη, στην οποία βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή και η τρίτη είναι ένας συνδυασμός των δύο προηγούμενων, αυτό που καλείται Hybrid form και στην περίπτωση σου μικρέ, φαντάζομαι πως θα είναι κάτι που μοιάζει με λυκάνθρωπο.
-Το χαρακτηριστικό των Zoan χρηστών είναι η αύξηση της μυικής τους δύναμης που προέρχεται από το ζώο μέσα τους καθώς και η υιοθέτηση των χαρακτηριστικών του κάθε ζώου. Αυτά είναι όλα όσα έμαθα για τα συγκεκριμένα φρούτα στα ταξίδια μου μικρέ! Ελπίζω να σε βοήθησα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πλέον στο χέρι σου.
Με αυτά τα λόγια με άφησε στο ξέφωτο όπου εκπαιδευόμασταν και γύρισε σπίτι. Μου το είχε ξεκαθαρίσει άλλωστε οτι θα έπρεπε να εκπαιδευτώ μόνος μου από 'δω και πέρα διότι η δύναμή μου ίσως να είναι ανεξέλεγκτη και υπήρχε περίπτωση να θέσω και τους δυό μας σε κίνδυνο.
Μπορεί να ήμουν μόνος πλέον αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το βάλω κάτω. Θα γινόμουν κύριος της καινούριας μου δύναμης και τίποτε δε θα με σταματούσε!

Οι πρώτες μέρες, θυμάμαι, ήταν οι πιο δύσκολες. Το να μεταμορφωθώ στο ζώο ήταν εύκολο αλλά απαιτούνταν αρκετή συγκέντρωση ώστε να καταφέρω να ελέγξω τις κινήσεις μου. Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι παρά το υπερβολικό μέγεθος της καινούριας μου μορφής κινούμουν αρκετά γρήγορα, ίσως πολύ γρηγορότερα απ' ότι νόμιζα. Δεν ήταν μόνο η ταχύτητά μου που μου προκαλούσε δέος. Η δύναμή μου σε αυτή τη μορφή ήταν το δίχως άλλο τρομακτική. Ήταν σίγουρο πως η εκπαίδευση με τον πατέρα μου με είχε κάνει δυνατό αλλά οι δυνατότητες μου στη μορφή του ζώου ξεπερνούσαν κάθε φαντασία.
Μου πήρε αρκετές βδομάδες για να τελειοποιήσω τον έλεγχο του Zoan Mode και τις μαχητικές μου ικανότητες στη μορφή αυτή, σίγουρα όμως η εκπαίδευσή μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. Έπρεπε να καταφέρω ακόμα να δημιουργήσω μία πιο "κομψή" μορφή. Μία που θα συνδύαζε την εκπληκτική ταχύτητα και τη ζωώδη δύναμη του λύκου με την χάρη και τη στάση ενός ανθρώπου. Οι πρώτες μου προσπάθειες στέφηκαν με αποτυχία: μεγάλα τριχωτά χέρια συνδυασμένα με μικρά ανθρώπινα πόδια, ένα ανθρώπινο σώμα με ένα κεφάλι λύκου και άλλα τέτοια τερατώδη αποτελέσματα. Μου πήρε καιρό να καταφέρω να υιοθετήσω την επιθυμητή μορφή αλλά όταν επιτέλους τα κατάφερα το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Στην υβριδική μορφή μου ήμουν λίγο ψηλότερος απ' ότι κανονικά. Τα χέρια μου ήταν μυώδη, τριχωτά και τα δάχτυλά μου κατέληγαν σε γαμψά νύχια. Το στήθος μου ήταν εύρωστο και προτεταμένο και τα πόδια μου ήταν αυτά ενός λύκου αλλά προσαρμοσμένα στις ανθρώπινες αναλογίες. Τέλος το κεφάλι μου ήταν ήταν λυκόμορφο με μυτερά αυτιά και μουσούδα. Όσο για την ταχύτητα και τη δύναμή μου και οι δύο ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία. Σε αυτή τη μορφή οι κινήσεις μου ήταν αστραπιαίες και τα χτηπήματά μου είχαν φονική δύναμη. Αυτή η μορφή ήταν το τελευταίο πράγμα που θα αντίκρυζε ο Hyakkimaru.

Παρά το γεγονός ότι είχα καταφέρει να ελέγξω τις δυνάμεις του φρούτου μου, συνέχισα να εκπαιδεύομαι για αρκετό καιρό, καθώς δε μου αρκούσε απλά να πολεμήσω με τον Hyakkimaru, έπρεπε να τον συντρίψω. Μόνο τότε θα είχα την ελπίδα να περάσω το μήνυμά μου στους ανθρώπους αυτού του νησιού και για να γίνει κάτι τέτοιο έπρεπε να βρίσκομαι σε τέλεια φυσική κατάσταση. Κάθε μέρα που περνούσε γινόμουν πιο δυνατός, πιο σίγουρος για την έκβαση της επικείμενης σύγκρουσης μου με τον Hyakkimaru.
Πέρασαν αρκετοί μήνες όταν αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι, σίγουρος πια για το μέγεθος της εξέλιξης μου. Μόλις έφτασα σπίτι βρήκα τον πατέρα μου στον κήπο να κόβει ξύλα. Με κοίταξε και έτρεξε να με αγκαλιάσει. Πόσο μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα.
-Βλέπω η εκπαίδευση σου απέδωσε καρπούς μικρέ!
-Χμ...ναι, έτσι νομίζω του απάντησα χαμογελώντας.
-Πότε θα φύγεις?
Πάντα με ξάφνιαζε αυτή του η διορατικότητα!
-Πώς το κατάλαβες?
-Φαίνεται μικρέ! Δείχνεις αποφασισμένος, όποιος και αν είναι ο στόχος σου. Γι' αυτό ξέρω πως θα πετύχεις! μου απάντησε με ένα τόσο ζεστό χαμόγελο.
-Σε λίγες μέρες του απάντησα.
-Άντε, τότε έλα μέσα να φας ένα πιάτο της προκοπής και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος και τα λέμε αύριο τα υπόλοιπα.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως πέρασαν τόσο γρήγορα εκείνες οι μέρες... Όταν έφτασε η μέρα να φύγω θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει με εκείνο το ξέγνοιαστο ύφος:
-Να προσέχεις μικρέ και μην ξεχνάς να στέλνεις και κανα γράμμα στο γέρο σου, ε?
Από εδώ και πέρα ήμουν μόνος μου. Μπορεί να φοβόμουν λίγο αλλά ήμουν ετοιμός να αντιμετωπίσω όλο τον κόσμο!

Ο ήχος ενός κύματος που έσκασε δίπλα μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Σήκωσα τα μάτια μου για να κοιτάξω τον ουρανό. Είχε ξαστεριά απόψε. Το σκούρο μπλε χρώμα του ουρανού ήταν τόσο όμορφο.
Αύριο είναι η μεγάλη μέρα σκέφτηκα, η μέρα που επιτέλους θα αντιμετώπιζα τον Hyakkimaru και θα έδειχνα σε όλους πως δεν πρέπει να φοβούνται τους ισχυρούς, πως μπορούν κι αυτοί να πάρουν τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια! Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου αποκοιμήθηκα δίπλα στη θάλασσα.
Το επόμενο πρωί με βρήκε να στέκομαι στην είσοδο της πόλης. Περπάτησα με αποφασιστηκότητα και κατευθύνθηκα προς την πλατεία, στο μέρος εκείνο όπου αντίκρυσα τον Hyakkimaru για πρώτη φορά. Τα βλέμματα όλων ήταν καρφωμένα επάνω μου και όλοι είχαν εκείνο το περιφρονητικό ύφος που τόσο σιχαινόμουν, όμως όλα θα άλλαζαν σε λίγο. Σε λίγο όλοι θα με σέβονταν. Όταν έφτασα στην πλατεία τον είδα. Στεκόταν αγέρωχος στη μέση της πλατείας και κοιτούσε τους ανθρώπους να περνούν δίπλα του. Πλησίασα λίγο περισσότερο και του φώναξα:
-Hyakkimaru είμαι ο Alzak Crowley από την Terra και ήρθα να σε αντιμετωπίσω. Θα δείξω σε όλους πως κανείς, είτε άρχοντας είτε απλός άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται άσχημα στους συνανθρώπους του. Όλοι είμαστε ίσοι και θα στο αποδείξω αυτή τη στιγμή!
-Θαυμάζω το κουράγιο σου αγοράκι αλλά ποτέ κανείς δεν φέρθηκε με τέτοιο θράσος σε μένα, οπότε μην περιμένεις να δείξω οίκτο. Όσο και να παρακαλάς το σπαθί μου θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα δείς!
-Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω αλλά δεν ήρθα μέχρι εδώ για να γονατίσω μπροστά σου. Ετοιμάσου λοιπόν!

Ο Hyakkimaru βρισκόταν νικημένος μπροστά μου. Στην πλατεία είχε αρχίσει να συρρέει κόσμος και όσοι βρίσκονταν ήδη εκεί είχαν μείνει αποσβολωμένοι από την έκβαση της μάχης. Έσκυψα και σήκωσα το σπαθί που βρισκόταν στο πλάι του νικημένου πολεμιστή. Ύψωσα το σπαθί και απευθύνθηκα στο πλήθος που είχε μαζευτεί στην πλατεία:
-Πολίτες της Lyneel, αλλά και όσοι από εσάς έρχεστε από την Terra και τη Reva, δεν ήρθα εδώ για να αντιταχθώ στην παγκόσμια κυβέρνηση αλλά για να αποδείξω σε όλους εσάς ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Μπορεί οι άνθρωποι του χωριού μας να είχαν κάποτε διαφωνήσει με το βασιλιά, αλλά παρ' όλα αυτά είμαστε όλοι ίδιοι! Όλοι μας έχουμε οικογένειες και όλοι μας έχουμε στόχους που θέλουμε να πετύχουμε στις ζωές μας, όμως άνθρωποι σαν και αυτούς είπα δείχνοντας τον Hyakkimaru προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Μας κατατάσουν σε κατηγορίες, όπως εξόριστους, πλούσιους, φτωχούς, αδύναμους και δυνατούς, όμως όλοι μας είμαστε ίσοι. Όλοι έχετε τη δύναμη μέσα σας να δημιουργίσετε τη δική σας μοίρα αρκεί να πιστεύετε στον εαυτό σας και αν αυτό σημαίνει να αντιταχθείτε στην παγκόσμια κυβέρνηση, τότε κάντε το χωρίς να μετανιώνετε!
Κατέβασα το σπαθί και άρχισα να περπατώ κατευθυνόμενος για την έξοδο της πόλης. Γύρω μου ακουγόταν η βοή του πλήθους. Κάποιοι χειροκροτούσαν και με επευφημούσαν ενώ άλλοι ακούγονταν εμφανώς δυσαρεστημένοι. Ήμουν χαρούμενος που είχα καταφέρει το στόχο μου έστω και για κάποιους από το πλήθος αλλά ήξερα πως οι αρχές δε θα αργούσαν να φτάσουν στην πλατεία. Έπρεπε να φύγω από 'κει όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Βγαίνοντας από την πόλη ήμουν γεμάτος ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Οι πληγές μου ήταν το τελευταίο πράγμα που με ανυσηχούσε. Αυτή η μάχη και ότι επακολούθησε άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Ούτως ή αλλως δεν μπορούσα να μείνω στο νησί για πολύ ακόμα και υπήρχαν τόσα πολλά να μάθω πέρα από αυτό το νησί, στην ανοιχτή North Blue.
Κατευθύνθηκα προς το λιμάνι με σκοπό να βρω τη βάρκα του πατέρα μου. Ήταν μια μικρή βάρκα που είχαμε αγοράσει μαζί για να πηγαίνουμε για ψάρεμα, τίποτε σπουδαίο αλλά δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω για να ταξιδέψω ως το επόμενο νησί. Μόλις τη βρήκα πήδηξα μέσα γεμάτος χαρά. Ένας κόσμος γεμάτος περιπέτειες και συγκινήσεις με περιμένει εκεί έξω. Επόμενη στάση: Η Περιπέτεια!!!

Όνομα: Alzak Crowley
Haki Points: -
Player of the Month Points: 9
Beli: 29.000 + 2.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πολύ ωραία η ιστορία σου. Το μόνο που την χάλασε ήταν ότι δεν περιέγραψες καθόλου την μάχη σου με τον Hyakkimaru.