[Τέλος-Παρελθον]The memorable past

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian Weiss
Παράταξη:Civilian
Bounty: -
Story of the month: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας:The memorable past
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -

Shell town...Μια πόλη σε μια εποχή στην οποία κυριαρχουσε χαος.Είχαν περασει περίπου 110 χρόνια μετα το θάνατο του Monkey D. Luffy ο οποίος με την σειρά του μετά τον Gold D. Roger σημάδεψε την εποχή των πειρατών.Εμφανίζονταν όλο και περισσότεροι πειρατές όσο ο καιρός περνούσε και αυτό επειδή πίστυευαν πως μπορούσαν, καποιοι άγνωστοι, όπως ο luffy στις αρχές του, να γίνουν ο βασιλιάς των πειρατών.Η παγκόσμια κυβέρνηση είχε όλο κ περισσότερα προβλήματα με τους πειρατές που εμφανίζονταν με αποτελέσμα πολλές φορές να χάσουν πόλης απο την λεηλασία πειρατών.Μέσα σε αυτό το χάος γεννήθηκα κ εγώ, στην πόλη Shell ένα νησί στο οποίο υπήρχε μια μεγάλη κ αρκετά δυνατή βάση της παγκόσμιας κυβέρνησης η οποία μέχρι και τώρα έχει καταφέρει να κρατηθεί ενάντια τις επιθέσεις των πειρατών που έχουν προσπαθήσει να την ρίξουν.

Γεννήθηκα σε ένα σπίτι μέσα στη πόλη όπου υπήρχαν τα περρισότερα μαγαζιά,ταβέρνες,πανδοχεία.Η οικογένειά μου ήταν μια φυσιολογική σε σχέση με τις περισσότερες τις εποχής εκείνης.Ο πατέρας μου δούλευε στην βάση του νησιού ενώ η μητέρα μου είχε παρατήσει την δουλειά της ως σερβιτόρα για να ασχοληθεί πλήρως με εμένα όταν γεννήθηκα.Και οι 2 γονείς μου είχαν καταγωγή απο εδώ και γνωρίστηκαν όταν ο πατέρας μου έσωσε την μητέρα μου απο κάτι πειρατές που είχαν επιτεθεί στο μπαρακι που δούλευε.Ο πατέρας μου έδειξε μεγάλη ανδρεία καθώς πολέμησε εναντίων τριών πειρατών τραυματίζοντας  το δεξί του χέρι αφήνοντας τον ανίκανω να σηκώσει σπαθί ξανά με το δεξι του χέρι.Η μητέρα μου απευθείας έτρεξε να τον περιποιηθεί μόλις έδιωξε τους πειρατές.Με το πρώτο βλέμμα που τις έριξε ο πατέρας μου κατάλαβε πως αυτή θα ήταν η γυναίκα που θα παντρευόταν όπου κ κατάφερε μετά απο αρκετές προσπάθειες κ αρκετές απορίψεις.Μετά απο 3 χρόνια η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε εμένα.Μετά απο 9 μήνες αφου γεννήθηκα ο πατέρας μου έδωσε όρκο στην μητέρα μου οτι δεν θα αφήσει ποτέ κανέναν να βλάψει την οικογένεια του όποιο κ αν είναι το κόστος.

Τα χρόνια περνούσαν κ ο πατέρας μου συνέχιζε την δουλειά του στην βάση του νησιού αλλα πλέον βρισκόταν πίσω απο ένα γραφείο καθώς δεν μπορούσε να κρατήσει σπαθί με το δεξί του χέρι ήταν πλέον ανίκανος να βοηθήσει στις μάχες που ακολουθησαν.Εγώ είχα μεγαλώσει αρκετά, συγκεκριμένα είχα γίνει πλέον 12 χρονών.Θαύμαζα πολύ τον πατέρα μου καθώς πίστευα πως ήταν ένας ήρωας λόγο της δουλειάς του κ ήθελα πολύ να του μοιάσω αλλά η μητέρα μου είχε αντιρρησεις με αυτό που ήθελα να κάνω όπως κ θα είχε κάθε φυσιολογική μητέρα για το παιδί της αντιθέτως ο πατέρας μου δεν είχε αντιρρήσεις με την επιλογή μου μάλιστα τον έκανε αρκετά χαρούμενο τόσο χαρούμενο που μου υποσχέθηκε πως θα μου μάθει την τέχνη του σπαθιού.

Μια μέρα λοιπόν που ο πατέρας μου δεν είχε δουλειά στην βάση με πείρε μαζί του στο χώρο εξάσκησης της βάσης.Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος κ ανοιχτός καθώς βρισκόταν έξω απο το κτήριο.Υπήρχαν 5 ξύλινες κούκλες στις οποίες έκαναν εξάσκηση 5 άτομα οι οποίοι ήταν νεοσύλλεκτοι ηλικίας  16 χρονών λίγο μεγαλύτεροι απ' οτι ήμουν εγώ.Αυτό με έκανε να σκεφτώ πως ο πατέρας μου ήθελε να με προετοιμάση για να μπω κ εγώ σε λίγα χρόνια σαν νεοσύλλεκτος.

Λοιπόν Sebastian εδώ θα σου μάθω πως να χρησιμοποιείς ένα ξίφος. Είπε ο πατέρας μου κ άρπαξε 2 ξύλινα ξίφη πετώντας μου το ένα.

Μα πατέρα πως ακριβώς θα μπορέσεις να κρατήσεις το σπαθί αφού το δεξί σου χέρι είναι χτυπημένο. Είπα ανησυχόντας για αυτόν

Μην ανησυχείς για εμένα, είπε καθώς κρατούσε το σπαθί με το αριστερό του χέρι, ένας ξιφομάχος πάντα μπορεί να πολεμήσει όσο κ τα 2 χέρια του είναι ακόμα κολλημένα πάνω του.Τώρα αυτο που θέλω ν απο εσένα είναι να προσπαθήσεις να με χτυπήσεις.

Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα καταπάνω του κρατώντας το σπαθί με τα 2 χέρια μου.Με το που έφτασα κοντά του έσφιξα το σπαθί με όλη μου την δύναμη κ το κατέβασα προς τα κάτω.Ο πατέρας μου απευθείας σήκωσε το σπαθί του μπλοκάροντας τη επίθεση μου κ αμέσως έφερε το σπαθί του κοντά στην λαβή του δικού μου κάνοντας μια σβούρα το σπαθί του με αποτέλεσμα να γυρίσει το σπαθί μου απο την αντίθετη μεριά κ ταυτόχρονα να χτυπάει τα δάχτυλα μου κάνοντας με να αφήσω την λαβή του σπαθιού μου κ ταυτόχρονα να το πετάει μακριά μου.Δυστηχώς εγώ δεν άφησα τα δάχτυλα μου απο την λαβή καθώς ο πατέρας μου δεν έβαλε μεγάλη δύναμη όταν χτύπησε τα δάχτυλα μου ρίχνωντας με κάτω μαζι με το σπαθί.Την ίδια στιγμή όλοι οι νεοσύλλεκτοι που βρίσκονταν εκεί έσκασαν στα γέλια καθώς κοιτούσαν εμάς.Εγώ αμέσως καταλάβα πως γελούσαν μαζι μου έτσι κατέβασα το κεφάλη μου προς το έδαφος απο την ντροπή μου.

Ο πατέρας μου αμέσως ήρθε δίπλα μου κ ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου λέγοντας.

Μην ανησυχείς Sebastian,αγνόησε αυτούς που γελάνε μαζι σου.Να θυμάσε αυτοί που γελάνε με την αδυναμία των άλλων είναι αδύναμοι.Τα λόγια του πατέρα μου με έκαναν να αγνοήσω τα γέλια που ακούγονταν σε όλο τον χώρο σαν ψίθυροι κ αμέσως σηκώθηκα όρθιος με το κεφάλη μου ψηλά.Τώρα...τι ακριβώς σκεφτόσουν!? Είπε ο πατέρας μου κ με βάρεσε με μπουνια στο κεφάλη.

  Μπαμπά αυτο πονάει!!

  Θα πονέσει περισσότερο την επόμενη φορα αν μου επιτεθείς ξανά έτσι.

Μα εσύ μου είπες να το κάνω!!  

Ναι αλλα όχι έτσι!  Αν το κάνεις αυτό σε κανονική μάχη θα σκοτωθείς. Καταρχάς ένας ξιφομάχος ποτέ δεν κρατάει το σπαθί του κ με τα 2 χέρια, ειδικά ένα τέτοιο ελαφρή σπαθί σαν αυτό.Θέλω την επόμενη φορά που θα μου επιτεθείς να κρατάς το σπαθί σου με το ένα σου χέρι, για κάθε φορά που πιάνεις το σπαθί κ με τα 2 χέρια θα τρέχεις 10 γύρους στον χώρο αυτό. Επίσης όταν μονομαχείς με κάποιον πρέπει πρώτα να έχεις ένα σχέδιο δεν ορμάς απλά κ άμα τον πετύχεις κέρδισες δεν κερδίζονται έτσι η μάχες. Λοιπόν ας ξαναδοκιμάσουμε κ αυτή την φορά ελπίζω να εφαρμόσεις αυτά που σου είπα.

Η εξάσκηση με τον πατέρα μου συνεχίστηκε για αρκετή ώρα δίχως να μπορέσω να τον χτυπήσω ούτε μια φορά.Καθώς είχαν περάσει είδη 2 ώρες κάνοντας εξάσκηση ο πατέρας μου μου είπε να σταματήσουμε κ να συνεχίσουμε άλλη φορα αλλά μέχρι τότε μου έβαλε μια διαδικασία την οποία έπρεπε να κάνω κάθε πρωί κ απόγευμα.

Sebastian αυτό που θέλω απο εσένα είναι κάθε πρωί να τρέχεις 5 χιλιόμετρα στο νησί...είπε ο πατέρας μου κ πριν ολοκληρώση τον διέκοψα.

Σιγά το πράγμα!5 χιλιόμετρα είναι πολύ εύκολα για εμένα.

  Τότε δεν θα είχες πρόβλημα αν φορούσες κ αυτά ταυτόχρονα, είπε κ έβγαλε κάτι βαράκια 5 κιλά το καθένα κ μου φόρεσε απο 1 σε κάθε πόδι.Για προσπάθησε να τρέξεις τώρα.Χωρίς καμία αμφιβολία άρχισα να τρέχω αλλα ήταν αδύνατον καθώς με δυσκολία σήκωνα τα πόδια μου απο το έδαφος, πόσο μάλλον να τρέξω.

ΕΧΕΙΣ ΤΡΕΛΑΘΕΊ?ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΤΡΕΞΩ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ?  

Δεν θέλω να ακούω κλάψες τώρα είσαι μεγάλο αγόρι, εξάλλου αν θες να γίνεις δυνατός όπως ο πατέρας σου πρέπει να ακουλουθείς αυτά τα πράγματα κατα γράμμα.Επίσης κάτι τευλευταίο.Άπλωσε τα χέρια σου μπροστά.Ωραία τώρα θέλω να τα κρατήσεις τεντομένα μπροστά σου για δύο λεπτά χωρίς να τα αφήσεις να πέσουν κάτω αλλά πρέπει να φοράς ταυτόχρονα αυτά τα βαράκια, είπε ο πατέρας μου κ μου φόρεσε στα χέρια μου απο 1 βαράκι 2,5 κιλά το καθένα.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ!!είπα κατεβάζωντας τα χέρια μου απευθείας κάτω επειδή είχαν ήδη πονέσει.

"clap" clap" Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ένας ψηλός άνδρας, γύρο στο 1,85 με γεροδεμένο σώμα κ μία θήκη με ένα σπαθί μέσα στην δεξιά μεριά του σώματός του,χτυπόντας παλαμάκια.Βρε βρε τι έχουμε εδώ...Είπε ο άντρας αυτός καθώς ήρθε δίπλα μας κ με κοιτούσε αφου είχα φουσκομένα το μάγουλα μου κρατώντας την ανάσα μου επειδή προσπαθούσα να κρατήσω τα χέρια μου ψηλά. Ακόμα κ το ίδιο σου το παιδί το ταλαιπωρείς ε John?

Μα δεν θα μάθει αλλιώς Erick, κανένας δεν μπόρεσε να γίνει τέλειος με τα εύκολα.Τέλος πάντων, για να ήρθες εσύ εδώ μάλλον κάτι θα έχει συμβεί κάνω λάθος?

Ναι έχεις δίκιο...Πρέπει να σου μιλήσω για κάτι σημαντικό.

Κατάλαβα...πάμε τότε στο γραφείο μου για να μιλήσουμε, εδώ δεν είναι το κατάληλο μέρος, έλα Sebastian.

Ουοου...δεν θα φέρεις μαζί κ τον γιο σου, λυπάμε αλλα θα πρέπει να τον αφήσεις εδώ.

Αυτό δεν θα γίνει Erick δεν είναι ανάγκη να είναι στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας θα περιμένει έξω απο το γραφείο μου είναι δικιά μου ευθήνη αυτό το παιδί κ δεν θα το αφήσω απο τα μάτια μου.

Έτσι λοιπόν ο πατέρας μου με πείρε απο τον χώρο εξάσκησης κ με έβαλε μέσα στην βάση στην οποία δούλευε τόσο καιρό.Καθώς βγαίναμε απο το τον χώρο εξάσκησης υπήρχε ένας διάδρομος ο οποίος ήταν 20 μέτρα μεγάλος σε μία ευθεία.Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχαν κάτι σκάλες η οποίες πήγεναν προς τα πάνω κ οδηγούσαν σε άλλους 2 διαδρόμους.Ο πρώτος προς τα αριστερά οδηγούσε προς την έξοδο της βάσης ενώ αυτός στα αριστερά συνδεόταν με το υπόλοιπο κτήριο.Εμείς φυσικά πείραμε τον δεξί διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος αίθουσες οι οποίες άλλες ήταν γραφεία για υψηλόβαθμους marines όπως ο πατέρας μου άλλες ήταν αποθήκες κ άλλες ήταν δωμάτια για τους νεοσύλλεκτους marines κ τους marines η οποίοι είχαν μεταφερθεί απο κάποια άλλη βάση σε αυτήν.Αφού περπατήσαμε για περίπου 2 λεπτά περνώντας αρκετές αίθουσες ενδιάμεσα φτάσαμε στο γραφείο του πατέρα μου.Μόλις φτάσαμε έξω απο την πόρτα μου ο πατέρας μου γύρισε το κεφάλη του προς τα εμένα λέγοντας μου να μείνω εδώ κ να μην πάω πουθενά αλλιώς θα είχα πολλά μπλεξήματα μετά, έτσι μπήκε μέσα στο γραφείο μαζί με τον Erick για να συζητήσουνε.

Καθώς περίμενα έξω απο το γραφείο marines περνούσαν δεξιά κ αριστερά κ με κοιτούσαν, χωρίς να με ενοχλήσουν όμως αφου κατάλαβαν πως ημουν το παιδί κάποιου απο εδω όμως τα βλέμματα τους φαίνονταν τόσο κρύα, αν κοιτούσες τα μάτια τους ήταν σαν να έβλεπες ένα άδειο κουτί.Μετά απο 10 λεπτά περίπου η πόρτα του γραφείου άνοιξε κ απο εκεί βγήκε ο Erick πρώτος ο οποίος έφυγε αμέσως με την σειρά του βγήκε κ ο πατέρας μου όμως η έκφραση το προσώπου του ήταν περίεργη, έμοιαζε λες κ κάτι κακό είχε συνέβη αλλα δεν ήθελε να μου πει τίποτα αφού δεν με αφορούσε καθόλου αυτό το θέμα.Πριν προλάβω να μπω μέσα στο γραφείο του ακούστηκε ένας άνδρας να φωνάζει.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!?ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο JACK?Στο τέλος του διαδρόμου φαινόταν ένας χοντρούλις άντρας κοντά στα 40 του με ένα μουστάκι κ ένα πούρο στο στόμα.Εδώ είσαι λοιπόν ε?Ειπε κ πλησίασε τον πατέρα μου.Δεν ντρέπεσε να μου κάνεις κάτι τέτοιο??Τι θα πω στην οικογένεια μου τώρα ε?Που είναι η δικαιοσύνη που εσείς η παγκόσμια κυβέρνηση λέτε σε όλους?Ο άνδρας αυτός εμφανώς ήταν πολύ νευριασμένος δίχως να αφήσει τον πατέρα μου να μιλήσει χώθηκε απευθείας πάνω του αρπάζοντας τον απο τη μπλούζα του σμπρώχνωντας τον στον τοίχο.

Ο πατέρας μου δεν αντέδρασε καθόλου αντιθέτως το βλέμμα στο πρόσωπο του έμοιαζε σαν να έλεγε "έχεις δίκιο".Αμέσως 3 marine εμφανήστηκαν κρατώντας τα σπαθιά τους έτοιμη να μαζέψουν τον άνδρα αυτό αλλα τότε ο πατέρας μου του είπε να κατεβάσουν τα σπαθιά τους κ να αφήσουν αυτόν τον άνδρα να ελεύθερο να φύγει.Ο άνδρας αυτός χωρίς δεύτερη σκέψη άφησε τον πατέρα μου κ έφυγε λέγοντας του πως θα τον σκοτώσει οτι κ αν χρειαστεί.

Μπορείτε να φύγετε. Είπε ο πατέρας μου στους marines που είχαν έρθει.Στην συνέχεια ο πατέρας μου έκατσε στην καρέκλα του εν το μεταξύ εγώ όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσα τη συνέβενε αλλά μόλις όλα τελειώσαν δεν είχα τι να πω...Τι ακριβώς μπορεί κ πρέπει να πει ένα 12χρονο παιδί με αυτά που μόλις έγιναν μπροστά του.Ο πατέρας μου είχε καταλάβει πως είχα σοκαριστεί κ γύρισε κ μου είπε με σοβαρό ύφος.Sebastian...θα σου πω  κάτι το οποίο θα το θυμάσε για πάντα...Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε εμάς την παγκόσμια κυβέρνηση για να φέρουμε την ασφάλεια κ την δικαιοσύνη στον κόσμο αλλα δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που υπήρχε στον κόσμο είναι οι πράξεις οι οποίες κάνουμε κ θεωρούμε σωστές λέγοντας στον κόσμο πως αυτό λέγετε δικαιοσύνη.Θέλω να το θυμάσε αυτό όσο μεγαλώνεις.

Μέχρι κ σήμερα δεν έχω καταλάβει ακόμα τι εννούσε με αυτά του τα λόγια...Αφού μου το είπε αυτό δεν μείναμε άλλο στην βάση κ φύγαμε για το σπίτι.Όταν φτάσαμε ο πατέρας μου δεν είπε τίποτα στην μητέρα μου κ ούτε μίλησε με εμένα καθόλου, απευθείας πήγε στο γραφείο του κ έμεινε κλειδωμένος εκει μέσα μέχρι κ την ώρα που έπεσα για ύπνο.Την επόμενη ημέρα ο πατέρας μου είχε ετοιμάσει τα πράγματά του σε 2 τσάντες κ φορούσε την στολή του.Αμέσως κατάλαβα πως αυτό σήμαινε πως έπρεπε να πάει σε αποστολή.Μόλις με είδε με πλησίασε κ μου μίλησε...

Sebastian εγώ θα πρέπει να λείψω για 1 εβδομάδα λόγο τις αποστολής που μου ανέθεσαν γι' αυτό όσο θα λείπω φρόντισε την μητέρα σου εντάξει...?

Εντάξει...Είπα καθώς ποτέ δεν μου άρεσε να φεύγει ο πατέρας μου για τις αποστολές του.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα πρέπει να εξασκηθείς, θέλω κάθε πρωι κ απόγευμα να κάνεις τις ασκήσεις που σου είπα.Είπε με ένα χαμόγελο κ σηκώθηκε κ έφυγε μαζί με άλλους 5 marine που τον περιμέναν.

Η μέρες περνούσαν κ η ζωή μου μαζί με την μητέρα μου ήταν ήσυχη.Εγώ προσπαθούσα συνεχώς να κάνω τις ασκήσεις που μου έθεσε ο πατέρας μου αλλα ποτέ δεν κατάφερα να τις ολοκληρώσω καθώς ήταν πολύ δύσκολες με τα βαράκια.Τελικά η εβδομάδα πέρασε κ εγώ μαζί με την μητέρα μου περιμέναμε πως κ πως να έρθει ο πατέρας μου.Κατα το απόγευμα η πόρτα του σπιτιού μας άνοιξε μπαίνωντας στο σπίτι ο πατέρας μου.Κ εγώ κ η μητέρα μου τον υποδεχτήκαμε με χαρά αμέσως.Η μητέρα μου δίχως να χάσει χρόνο έστρωσε το τραπέζι ξέρωντας πως ο πατέρας μου πεινούσε.Καθίσαμε στο τραπέζι κ μιλήσαμε για την αποστολή του πατέρα μου αν ήταν επιτυχής,αν ήταν δύσκολη κλπ.Αφού τελειώσαμε το φαγητό η μητέρα μου σηκώθηκε απο το τραπέζι για να πλήνει τα πιάτα τότε ο πατέρας μου μου μίλησε κ μου είπε.

Λοιπόν Sebastian ελπίζω να έκανες αυτά που σου είπα γιατί αύριο το πρωί θα περάσουμε απο την βάση για να δω πόσο βελτιώθηκες   

Μα κ φυσικά τα έκανα...  Είπα αλλα στην πραγματικότητα την είχα βάψει...

Η επόμενη μέρα έφτασε κ απο νωρίς φύγαμε για τον χώρο εξάσκησης.

Λοιπόν Sebastian είσαι έτοιμος?

Πανέτοιμος!Φώναξα.Τότε μου πέταξε το ξύλινο σπαθί μου κ εγώ το έπιασα αλλα ήταν περίεργο...Έμοιαζε ελαφρύτερο απο την τελευταία φορά που το έπιασα εκείνη την στιγμή δεν είχα καταλάβει πως έγινε αυτό αλλα η έκφραση του προσώπου μου έκανε τον πατέρα μου να καταλάβει πως οι ασκήσεις που μου έβαλε να κάνω απέδωσαν.

Έλα λοιπόν Sebastian τι περιμένεις δεν έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας.Αμέσως έσφηξα το χέρι μου στην λαβή του σπαθιού κ έτρεξα κατα πάνω του.Τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν αλλά δεν φαινόταν να δυσκόλευα τον πατέρα μου καθόλου.Δεν σου είπα να μην ορμάς στον αντίπαλό σου χωρίς κάποιο σχέδιο? Είπε .κ με τον ίδιο τρόπο μου έριξε το σπαθί απο τα χέρια μου

Μπορεί να έκανες το ίδιο λάθος αλλά είναι εμφανές πως έγινες δυνατότερος.Είπε κ εγώ των κοιτούσα απορημένος καθώς το αποτέλεσμα ήταν ίδιο με την προηγούμενη φορα.Μπορεί να μην με πιστεύεις αλλα σίγουρα παρατήρησες πως το σπαθί σου έμοιαζε ελαφρύτερο κάνω λάθος?Με το που είπε αυτό το πράγμα αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε.Βλέπεις τα πραγματικά σπαθιά είναι 2 ίσως κ 3 φορές πιο βαριά απο τα ξύλινα κ αν θέλεις όντως να γίνεις ένας δυνατός marine σαν τον πατέρα σου τότε πρέπει κ να μπορείς να κρατάς ένα σπαθί με το ένα σου χέρι ένας ξιφομάχος δεν λέγετε ξιφομάχος αν χρησιμοποιεί κ τα δύο του χέρια κρατώντας ένα σπαθί.Τώρα, θέλω να μου επιτεθείς ξανά αλλα αυτή την φορά καλύτερα να έχεις ένα σχέδιο μου είπε κ μου πέταξε ξανά το σπαθί. Με το που έπιασα το σπαθί κοίταξα τον πατέρα μου πως στεκόταν όρθιος.Στο μυαλό μου περνούσαν οι εικόνες απο τις 2 προσπάθειές μου να τον χτυπήσω κ τότε πρόσεξα ποιο ήταν το αδύνατο σημείο του.Χωρίς δεύτερη σκέψη όρμησα κατα πάνω του με το σπαθί να κοιτάει προς τα κάτω.Μόλις έφτασα κοντά του έσκυψα προς τα κάτω βάζοντας δύναμη ανεβάσα το σπαθί μου απο κάτω προς τα πάνω, τότε ο πατέρας μου άπλωσε το χέρι του βάζοντας το σπαθί μπροστά του αλλα τότε σπριντάρωντας σχεδον σε μια στιγμή εμφανίστηκα πίσω του.Ο πατέρας μου τότε πείρε ένα βλέμμα έκπληξης καθώς κινήθηκα τόσο γρήγορα που δεν το περιμένε αλλα καθώς ήταν έμπειρος διατήρησε άμεσα την ψυχραιμία του κ απλά έφερε το χέρι του προς τα πίσω εμποδίζοντας την επίθεση μου με το σπαθί του.

Μπράβο Sebastian. Πραγματικά έχεις γίνει αρκετά δυνατός.Είμαι σίγουρος πως κάποια μέρα θα γίνεις τόσο δυνατός όσο κ εγώ, ίσως κ δυνατότερος. Ήμουν αρκετά χαρούμενος που είδα τον πατέρα μου να νιώθει περήφανος για εμένα αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός οτι δεν μπορούσα να τον χτυπήσω ούτε μια φορά με το σπαθί μου. Μετά απο αυτή τη μέρα η ζωή μας συνεχίστηκε ήρεμα χωρίς κανένα πρόβλημα.Για τα επόμενα 4 χρόνια εγώ ο πατέρας μου με εξασκούσε να για να γίνω ένας δυνατός ξιφομάχος ενώ ταυτόχρονα έκανε την δουλειά του στην βάση. Η μητέρα μου όσο περνούσαν τα χρόνια ανησυχούσε όλο κ περισσότερο αφου πλησίαζε ο καιρός για να μπω σαν νεοσύλλεκτος marine καθώς ο πατέρας μου μου υποσχέθηκε πως θα με κατατάσσει μόλις γίνω 17 χρονών.Αυτή η ηρεμία όμως διεκόπη μερικούς μήνες πριν γίνω 17...

Ήταν ένα ζεστό βράδυ σαββάτου. Εγώ με την μητέρα μου ήμασταν στο σπίτι αλλα ο πατέρας μου είχε αργήσει να γυρίσει απο την βάση αλλα ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει τους τελευταίους μήνες οπότε δεν ανησυχήσαμε. Αφού γύρισε λίγο αργά φαινόταν πως κάτι είχε συμβεί. Αμέσως έτρεξε στο γραφείο του κ τον ακολούθησε η μητέρα μου. Δεν ξέρω τι έλεγαν καθώς εγώ ήμουν στο καθιστικό. Μετά απο περίπου 1 λεπτό βγήκαν απο το γραφείο αλλα τότε ακούστηκε να χτυπάει η πόρτα. Ο πατέρας μου πρώτος πρώτος πήγε να την ανοίξει. Δεν ξέρω ποιοι ήταν αλλα κάτι έλεγαν με τον πατέρα μου κ τότε ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός κ η μητέρα μου να τσιρίζει. Αμέσως έτρεξα να δω τι συμβαίνει κ είδα τον πατέρα μου στο πάτωμα γεμάτο στα αίματα κ την μητέρα μου να κάθεται στον τοίχο κ να κλαίει. Μέσα σε ένα διάστημα 2 λεπτών όλα είχαν γίνει άνω κάτω δεν ήξερα πως να αντιδράσω σε ποιον να πάω πρώτα. Το πρώτο που έκανα ήταν να δω ποιος ήταν έξω απο την πόρτα κ το μόνο που είδα ήταν 2 άνδρες να φοράνε κάτι πράσινες κάπες να τρέχουν να φύγουν. Αμέσως γύρισα την προσοχή μου προς τον πατέρα μου κ την μητέρα μου. Έπεσα στα γόνατα κ έβαλα τα χέρια μου στην τρύπα η οποία είχε δημιουργηθεί απο την σφαίρα που τον χτύπησε.

ΠΑΤΕΡΑ!ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ? Είπα καθώς δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα μάτια μου.

Sebastian...Είπε με δυσκολία καθώς ο πόνος απο την σφαίρα τον δυσκόλευε.Θέλω να μου υποσχεθείς πως θα προσέχεις την μητέρα σου...

Μα...

ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ!Φώναξε.

Υπόσχομαι...Του είπα καθώς τα δάκρυα γίνονταν όλο κ περισσότερα.

Θέλω επίσης να πάρεις αυτό εδώ, είπε κ έβγαλε ένα κλειδί μέσα απο την τσέπη του μπουφάν του.Πρέπει να πας στο νησί Micqueot εκεί θα βρεις έναν φίλο μου κ θα του δείξεις αυτό το κλειδί κ θα πεις πως εγώ σε έστειλα θα καταλάβει μόλις του το δείξεις.

Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που θα πρέπει να βρω δωσε μου ένα όνομα πατέρα! Αλλά καμία απάντηση αμέσως κατάλαβα τι είχε γίνει. Η μητέρα μου τότε ξεκίνησε να κλαίει περισσότερο κ εγώ το ίδιο...ΠΑΤΕΡΑΑΑ!!!

Μετά απο 1 λεπτό εμφανίστηκαν 3 marine στην πόρτα μας ρωτόντας τι είχε συμβει αλλά εμείς ήμασταν ανίκανοι να απαντήσουμε καθώς η προσοχή μας ήταν πάνω στον πατέρα μου.Το βράδυ που ακολούθησε ήταν πολύ δύσκολο.Η μητέρα μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί κ κάθε μία ώρα τουλάχιστον έκλαιγε εγώ απο την άλλη δεν ξανα έκλαψα αλλα ούτε κ μιλούσα γενικός.Οι marine οι οποίοι εμφανίστηκαν στο σπίτι μας δεν κατάφεραν να βρούνε τους υπεύθυνους για τον θάνατα του πατέρα μου κάτι το οποίο με νευρίασε πάρα πολύ.Την επόμενη ημέρα ήταν η ταφή του πατέρα μου στην οποία εμφανίστηκαν αρκετοί φίλοι κ συνεργάτες του για να τον τιμήσουν. Αφού τελειώσε η ταφή όλοι σιγά σιγά άρχισαν να φεύγουν κ στο τέλος μείναμε μόνο εγώ κ η μητέρα μου. Μετά απο περίπου 2 ώρες έφυγε κ η μητέρα μου ρωτώντας με αν θα έρθω μαζί της κ εγώ της απάντησα όχι. Αφού λοιπόν έφυγε κ η μητέρα μου είχα μείνει μόνος μου δίπλα απο τον τάφο του πατέρα μου. Σκεφτόμουν όλες τις στιγμές που είχα περάσει μαζί του κ όλα τα πράγματα που μου έμαθε. Αυτό που με νευρίαζε περισσότερο ήταν πως ήμουν ανίκανος να κάνω το οτιδήποτε ώστε να βρω τους υπέυθυνους για τον χαμό του. Ήθελα εκδίκηση. Όχι. Ήθελα κάτι άλλο...κ αυτό ήταν δικαιοσύνη. Να δικαιώσω τον πατέρα βρίσκοντας τον δολοφόνο του. Αυτή ήταν η υπόσχεση που έδωσα στον ευατό μου κ τον πατέρα μου εκείνη την στιγμή. Μετά απο εκείνη την ημέρα ο καιρός περνούσε κ είχα πλέον γίνει 17 χρονών, είχε φτάσει η στιγμή να καταταχθώ στους marines. Ήρθε ο καιρός για δικαιοσύνη...σκεφτόμουν καθώς βρισκόμουν έξω απο την πόρτα της βάσης.

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian Weiss
Παράταξη:civillian
Bounty:-
Story of the month:Ναι
Φήμη:0
Beli:6800
Βαθμολογία:8/10

Υ.Γ Ωραία ιστορία,ανατρίχιασα λίγο εκεί που πέθανε ο πατέρας.
Στην αρχή ήσουν γρήγορος στην αλλαγή με τα πόστ και εκεί έχασες τα υπόλοιπα beli αλλά! πιστεύω πως είναι ένα δυνατό ξεκίνημα.

Τα Beli προστέθηκαν. Και η ιστορία είναι υποψήφια για story of the month.