[Αρχή]Ξεκινώντας την Ιστορία

Μια μέρα όπως όλες οι άλλες, είχα τελειώσει με την πρωινή μου άσκηση και ήταν ώρα για φαϊ. Μπήκα στο μικρό σπιτάκι που έμενα και ξεκίνησα το πρωινό μου. Με το που τελείωσα κοίταξα το ημερολόγιο μου είχα στον τοίχο και τότε κατάλαβα πως ήταν η μέρα. Η μέρα που είχα αποφασίσει πως θα άρχιζα την πορεία μου ως κυνηγός επικηρυγμένων είχε φτάσει. Είχα περάσει πολλές βδομάδες ψάχνοντας και μαζεύοντας φυλλάδια επικηρύξεων της κυβέρνησης, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συμφωνώ με όσα κάνει.Το μόνο που με νοιάζει αυτή την περίοδο είναι το παραδάκι που θα μαζέψω από τα κεφάλια που θα παραδίδω και να αδειάσουν οι θάλασσες από τους πειρατές που τις λιμαίνουν. Αλλά προτιμούσα να μην αρχίσω από αυτούς, μιας και όσοι έχουν καλό bounty είναι αρκετά δυνατοί και καλύτερα να δυναμώσω κι άλλο πριν αρχίσει αυτό το ανελέητο κυνηγητό. Δυστηχώς όμως δεν είχα βρει τίποτα αξιόλογο εκτός πειρατών και έπρεπε να συνεχίσω το ψάξιμο, αλλά αυτή τη φορά, έξω από αυτό το μικρό νησί.

Πέρασα το υπόλοιπο πρωινό μου κάνοντας γυμναστική και μόλις τελείωσα ξεκίνησα το πακετάρισμα. Δεν άργησα να τελειώσω και πήγα για να αγοράσω προμήθειες για το ταξίδι μου. Μου πήρε αρκετή ώρα να φτάσω στο χωριουδάκι του νησιού αφού έμενα αρκετά έξω από αυτό. Με το που τελείωσα και με τις προμήθειες πήγα στο μπαρ να χαιρετήσω όσους ήταν εκεί και να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από το νησί. Με υποδέχτηκαν με εγκάρδιους χαιρετισμούς, αφού με ήξεραν απο μωρό παιδί και μου ευχήθηκαν καλή τύχη. Χωρίς επιπλέον καθυστέρηση πήγα στην παραλία όπου ήταν η αυτοσχέδια βάρκα που έφτιαχνα εδώ και δύο χρόνια, τελειωμένη και έτοιμη για να σαλπάρει. Μπήκα μέσα και σήκωσα το μικρό της πανί και ξεκίνησα. Οι χωρικοί είχαν μαζευτεί στην όχθη και με αποχαιρετούσαν. Τους αποχαιρέτησα μια τελευταία φορά και με το που πήγα να γυρίσω το κεφάλι μου είδα μια παράξενη φιγούρα επάνω σε ένα απότομο λόφο. Άρχισε να κινείται λες και περπατούσε προς τα πίσω και μετά από λίγο εξαφανίστηκε. Δεν έδωσα πολύ σημασία και επικεντρώθηκα στην θάλασσα, της οποίας την ομορφιά και δύναμη θέλουν να δαμάσουν οι πειρατές. Τους ανόητους, η θάλασσα είναι ένα αδάμαστο θεριό που κανείς δεν μπορεί να δαμάσει

Είχαν περάσει 2 μέρες απ' όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου, και όλα κυλούσαν ακόμα ήρεμα. Για την ώρα δεν είχα δει κάποιο πλοίο και η βαρεμάρα είχε χτυπήσει κόκκινο. Σε μια στιγμή, διέκρινα μια κουκίδα στον ορίζοντα η οποία γινόταν με ταχύς ρυθμούς όλο και μεγαλύτερη. Ύστερα απο μερικά λεπτά το αντικείμενο φαινόταν πεντακάθαρα, ήταν ένα πλοίο. Ένα πειρατικό πλοίο που είχε στην πλώρη ένα σύμβολο σαν γάτα, και πέρασε με ταχύτητα δίπλα από τη βάρκα μου. Διέκρινα μια ψιλόλιγνη φιγούρα στην άκρη του καταστρώματος και απ' ότι κατάλαβα απο την ανάκλαση του φωτός φορούσε γυαλιά με κυκλικούς φακούς. Μου φάνηκε περίεργος και έψαξα στα wanted posters που είχα αλλα δεν βρήκα τίποτα που να φέρνει στα χαρακτηριστικά του και ηρέμησα κάπως. Το μόνο που ήλπιζα είναι να μην δημιουργήσουν προβλήματα σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Το νησί στο οποίο γεννήθηκα. Δεν άργησε να εξαφανιστεί το πλοίο όσο γρήγορα εμφανίστηκε και προσπάθησα να επικεντρωθώ στο πού μπορώ να πάω πρώτα, αλλά είχα ένα μικρό (μεγάλο) πρόβλημα... Δεν ήξερα που βρίσκομαι...

Καθόμουν και κοιτούσα τον χάρτη που είχα μαζί μου και προσπαθούσα να βγάλω μια άκρη με την πυξίδα μου, αλλά χωρίς τύχη. Η νύχτα πέρασε σχετικά ήρεμα, αλλά το πρωί ξύπνησα από ένα πολύ δυνατό θόρυβο. Σηκώθηκα και μπροστά μου ήταν το πιο τρομακτικό θέαμα που είχα δει στην ζωή μου. Μια δίνη και η βάρκα μου κατευθυνόταν κατευθείαν πάνω της. Δεν έχασα καιρό, έσπασα ένα κομμάτι από την βάρκα και πήρα μερικά φαγώσιμα για να έχω. Πήδηξα στην θάλασσα και άρχισα να κολυμπάω όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ώστε να κάνω τον γύρο της δίνης από μια ασφαλή απόσταση. Είδα την βάρκα μου να μπαίνει στην δίνη και να πηγαίνει στον πάτο της θάλασσας. Πίστευα ότι δεν είχα καμία ελπίδα και πως το ταξίδι μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Προσπάθησα όμως να μην τα βάλω κάτω και συνέχισα να κολυμπάω μέχρι που πέρασα την δίνη εξουθενωμένος. Ανέβηκα στο κομμάτι της βάρκας πού είχα σπάσει, έβγαλα ένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί και έφαγα. Τώρα τι θα έκανα; Μόνο με ένα θαύμα θα έβγαινα ζωντανός από εδώ πέρα. Συνέχισα να "κωπηλατώ" με τα πόδια μου σιγά σιγά, ελπίζοντας να βρω κανένα πλοίο στην πορεία.

Μετά από μερικές ώρες ατελείωτης βαρεμαρίασης, επιτέλους είδα μπροστά μου ένα πλοίο. Δεν διέκρινα καθαρά τι πλοίο ήταν, αλλα έλπιζα να με βοηθήσουν. Με το που ήρθε πιο κοντά φάνηκε η σημαία των Marines, αν και έχουμε πάνω κάτω τους ίδιους στόχους, ποτέ δεν μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο κάνουν την δουλειά τους... Τουλάχιστον δεν ήταν πειρατές. Άρχισα να κουνάω τα χέρια μου και να φωνάζω, μπας και με προσέξουν και για καλή μου τύχη το πλοίο σταμάτησε με το που φτάσανε δίπλα μου και με αφήσανε να ανέβω. Εκείνη την στιγμή είδα έναν να έρχεται προς το μέρος μου. Πρέπει να ήταν ο καπετάνιος του πλοίου

-Καλή σου μέρα νεαρέ
-Γειά σας
-Μου είπαν οι ναύτες οτι σε βρήκαν πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, είναι αλήθεια;
-Μάλιστα κύριε
-Μήπως δέχτηκες επίθεση απο πειρατές;
-Όχι, η αλήθεια είναι οτι έσπασα ένα κομμάτι από την βάρκα μου, ώστε να μην πέσω σε μια δίνη
-Μάλιστα, και πώς συνέβη αυτό;

Του είπα την μικρή μου ιστορία και αποφασίσαμε να με αφήσουν στο πρώτο νησί που θα συναντούσαμε, το Dawn Island

Υ.Γ: Θα βάλω Link που θα παραπέμπει εκεί