[Αρχή-Παρελθόν]Το ταξιδι προς την λυτρωση του κοσμου - Η Αρχη[Τελος]

Μια νεα περιπετεια ειναι ετοιμη να ξεκινησει... Και για αυτο... Ας παμε 23 χρονια πισω....
Σε ενα δωματιο του νοσοκομειου της Loguetown μια λεχωνα με ενα μωρο και ενας ψηλος επιβλητικος ανδρας στεκοταν

-Αχ κοιτα την... Ειναι τοσο μικρη και χαριτωμενη... Πως λες να την ονομασουμε?
-Χαιρομαι που επιτελους απεκτησα παιδι... ετσι μπορω να κρατησω την υποσχεση μου...
-Υποσχεση?
-Ναι... πριν πολλα χρονια... Μια μαυρη συμφωνια... Το ονομα της θα ειναι Sakura... Sakura Erlic!

Και αυτη ηταν η γεννηση της καρδιας της ιστοριας μας. Ενα μωρο, μια γυναικα... Θα αλλαζε τα δεδομενα χρονια αργοτερα

Η οικεγενια μου ζουσε στην Loguetown εδω και πολλα χρονια και εκει μεγαλωσα. Πηγα σχολειο απο μικρη και μεγαλωνοντας σταθηκα διπλα σε ενα γιατρο που μου εμαθε τον τροπο να χαριζω την ζωη και την υγεια στους ανθρωπους. Παραλληλα απο μικρη με προπονουσε ο πατερας μου στην τεχνη του σπαθιου. Ηθελε να με κανει δυνατη. Αυτος μου χαρισε τον τροπο να παιρνω την ζωη και την ευτυχια απο τους ανθρωπους. Ομως μου εμαθε και κατι ακομα. Μου εμαθε να παιρνω αυτην την ευτυχια μονο απο αυτους που δεν την αξιζουν και που την εχουν κερδιζει στην δυστυχια αλλων. Με εμαθε να κρινω...
Ριζωσε βαθια μεσα μου την εννοια της δικαιοσυνης!!!

Στα 16 μου ηταν η πρωτη φορα που εγινε αυτο... Αργα την νυχτα ακουσα φωνες στο σπιτι που με ξυπνησαν. Η φωνη του πατερα μου και δυο ξενες. Βγηκα απο το δωματιο μου και κρυφοκοιταξα απο κει που ηταν μαζεμενοι. Η μανα μου ηταν σε μια γωνια και εκλαιγε και ο πατερας μου λογομαχουσε με τους αλλους δυο. Δεν Καταλαβαινα για ποιο πραγμα μιλουσαν αλλα σιγουρα κατι ηθελαν να παρουν. Καταφερε και τους εδιωξε... Αλλα αυτο ηταν προσωρινο γιατι ακολουθησαν και αλλες τετοιες βραδιες. Καθε φορα το ιδιο σκηνικο. Στον πατερα μου δεν μιλησα ποτε για αυτο. Φοβομουν? Δισταζα? Δεν ξερω... Απλα δεν το εκανα

4 χρονια αργοτερα, κλεινοντας το 20ο ετος της ηλικιας μου εγινε το αναποφευκτο... Η πορτα χτυπησε δυνατα και γρηγορα. Εσπευσα να ανοιξω.Ηταν αγρια μεσανυχτα. Η γρια γυναικα ενος ασθενη μου με χρειαζονταν. Ντυθηκα και εφυγα χωρις να ειδοποιησω... χωρις να χαιρετισω... Αχχ... Ποσο θα ηθελα να τους ειχα μιλησει, να τους ειχα χαιρετησει...
Ο ασθενης ηταν στα τελευταια του και δεν υπηρχε τροπος για να σωθει. Περιμενα λιγο εκει ωσπου ξεψυχησε και εφυγα. Γυρισα σπιτι και η πορτα ηταν ανοιχτη. Εξω εβρεχε. Και κατι υγρο ανακατευοταν με την βροχη. Ετρεξα και μπηκα μεσα αλλα με το που μπηκα σκονταψα. Κατω κοιτωταν το αψυχο σωμα της μανας μου και λιγο παραπερα ο πατερας μου σε μια καρεκλα καρφωμενος και τραυματισμενος βαρια στον ωμο κρατουσε ενα σεντουκι και ενα γραμμα. Το μονο φως που υπηρχε ερχονταν απο ενα φαναρι κρεμασμενο στο ταβανι που και αυτο κοντευε να σβησει απο τον αερα...
Ο πατερας μου ηταν ακομα ζωντανος. Με ειδε και χαμογελασε. Ποτε δεν τον εβλεπα να μου χαμογελαει... Πλησιασα και μου ειπε:

-Παρε αυτο. Στο γραμμα στα εξηγω ολα. Σου εμαθα οτι προλαβα. Ηξερα πως θα γινει αυτο. Σαγαπαω και θελω να κανεις ενα πραγμα μονο... ΖΗΣΕ!!!!
Και ξεψυχησε μπροστα μου....
Επεσα στο πατωμα,εσκυψα το κεφαλι και εκλαψα για τον αδικο χαμο τους.
Αυτο που ανακατευοταν με την βροχη ηταν αιμα...

Με την πρωτη φεξη του ηλιου ηρθαν οι Marines. Ετυχε και ηταν εκει? Καποιος τους καλεσε? Δεν ξερω. Το μονο που ξερω ηταν πως ηθελα τους φονιαδες νεκρους!
Ανοιξα το γραμμα και ελεγε τα παρακατω:

Sakura μοναδικο μου παιδι,
Ηξερα πως αργα ή γρηγορα αυτη η μερα θα εφτανε. Απλα ευχομουν να αργησει λιγο ακομα. Εχω ενα παρελθον που δεν το ξερεις. Πριν 20 χρονια, μεχρι να γεννηθεις δηλαδη, ημουν πειρατης αλλα τα παρατησα για να μεινω μαζι σας, στην οικογενεια μου. Μια φορα κοντεψα να πεθανω και για να σωθω επρεπε να προσφερω κατι στους πειρατες που με βρηκαν. Τους προσφερα ενα παιδι. Κλεισαμε μια συμφωνια. Το πρωτο μου παιδι, τον οποιο θα τον ονομαζα Aoi ή Sakura θα γινει πειρατης και θα ειναι δουλος τους. Τα τελευταια 4 χρονια ερχονταν συνεχεια και σε ζητουσαν αλλα εγω με λεφτα και διαφορους τροπους τους εδιωχνα. Μεχρι Που δεν δεχονταν τιποτα. Ηρθαν και θα επαιρναν εσενα μαζι ή θα σκοτωναν. Εσυ ελειπες και ετσι σκοτωσαν. Την μητερα σου και μετα εμενα. Στο σεντουκι εχω κατι που θα σε βοηθησει να τους ξεφευγεις. Θελω να ζησεις Sakura... ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!

Αφου εξηγησα στις αρχες τι εγινε(χωρις το γραμμα) πηρα τo κατανα που ηταν αφημενo στο τραπεζι και μαζι με το μπαουλο σηκωθηκα και εφυγα. Πηγα στο σπιτι του γιατρου-δασκαλου ο οποιος ελειπε σε ταξιδι. Καθισα και ανοιξα το κουτι. Ηταν ενα περιεργο σε μεγεθος και χρωμα φρουτο. Μπερδευτηκα. Δεν ηξερα τι να κανω με αυτο, απλα το εφαγα.
Δεν ενιωσα τιποτα μεχρι σκεφτηκα να παω να παρω λιγο αερα. Βγηκα εξω και δυνατος αερας με χτυπησε στο προσωπο.
Κοιταξα ψηλα και ειδα την σημαια για το ιατρειο που ειχε κρεμασμενη ο μεντορας μου η οποια ειχε πεσει. Ανεβηκα στην κορυφη του κτηριου και την ισιωσα αλλα ενα μικρο στραβοπατημα με εστειλε στον αερα. Αρχιζα να πεφτω. Το υψος ηταν μεγαλο. Αν ζουσα θα ειχα μερικα κοκκαλα σπασμενα. Εκλεισα τα ματια μου και βλαστημισα που δεν προλαβα να εκδικηθω. Και η πτωση τελειωσε. Ανοιξα τα ματια και ημουν ζωντανη. Λιγα εκατοστα πριν ακουμπησω το εδαφος. Πετουσα! Για την ακριβεια δυνατα κυματα αερα με εσωσαν και με κρατουσαν στο αερα ενω μετα απο λιγο προσγειωθηκα.
Κοιταχτηκα, εσκυψα το κεφαλι και κοιταξα το μερος που θα ημουνα νεκρη χαμογελωντας με δυσκολια... Και τοτε καταλαβα τι εννοουσε ο πατερας μου...
Οι Marines μου ειπαν πως θα κανουν τα παντα να βρουν τον υπευθυνο αλλα τελικα... παλι εγω θα εκανα την δουλεια.

Το επόμενο βραδυ ηταν ενα ηρεμο ξαστερο και γαληνιο βραδυ οπου το φεγγαρι εσταζε φως απο ψηλα και με οδηγουσε καθως περιφερομουν ασκοπα στους δρομους ωσοτου ακουσα στο περασμα μου απο ενα στενο:

-Ε ομορφουλα!
Γυρισα και ειδα 3 σκιες να με πλησιαζουν
-Ρε κοπελια, γιατι εισαι ετσι? Γιατι τετοια μουτρα? Πεθανε κανεις και εισαι ετσι?
-Τι....?
-Ω μα ναι! Τι λεω... Φυσικα και πεθανε. Πεθαναν οι γονεις σου... Αχ οι αγαπημενοι σου... αλλα δεν πεθαναν ακριβως. Καποιος τους σκοτωσε σωστα? Μπορω να παρω τα ευσημα για αυτο
-ΠΩΣ????!!!!!!!!!(φωναζω)
-Ναι. Εγω ειμαι αυτος που τους σκοτωσε. Και εγω ειμαι αυτος που θα σε κανει δουλα του.
Εβγαλα το κατανα και ορμησα κατα πανω του. Αστραπιαια εκανα μια κοψια στο κεφαλι αλλα προλαβε να αποφυγει αποκτωντας απλα μια πληγη στο προσωπο. Ουρλιαξε και μου επιτεθηκαν οι αλλοι δυο. Κλαγγες απο τα οπλα και τα ουρλιαχτα του εφεραν τους Marines στο σημειο. Οι πειρατες με ειχαν στριμωξει. Δεν αντεχα αλλο! Κοιταξα μπροστα και ειδα τους μαρινς και πισω μονο κατι εσωχες στους τοιχους και κατι κουτια. Δεν προλαβα να γυρισω μπροστα και ειδα ενα σπαθι να κατεβαινει πανω μου. Ομως αυτο απλα περασε απο μεσα μου σαν να μην υπηρχα, εκοψε τον αερα και τελειωσε. Εφυγα και πηγα και κρυφτηκα πισω απο τα κουτια.
Οι πειρατες κοιτουσαν στο σημειο που στεκομουν απορημενοι
-Τι εγινε? Πως το εκανε αυτο!?
-Δεν ξερω. Πρεπει να ειναι χρηστης φρουτου!
Και τοτε καταλαβα τι ειχε γινει. Ο πατερας μου με ειχε βοηθησει στο να ζησω....

Οι Marines τους επιασαν. Το ονομα του αρχηγου τους: Vitero με bounty 6.000.000
Στο σκηνικο δεν με βρηκαν εμενα αφου εφυγα τρεχοντας. Πηγα μαζεψα τα πραγματα απο το σπιτι και τα πηγα στο σπιτι του γιατρου.
Στο σπιτι δεν ξαναγυρισα ποτε. Το πρωι ηρθαν να μου πουν πως πιασανε τους φονιαδες και να μου πουν πως ηταν πειρατες. Εγω ημουν γεματη οργη. Ηθελα να τους σκοτωσω με τα ιδια μου τα χερια αλλα προφανως αυτο δεν ηταν εφικτο χωρις να ανοιξω πολεμο με τις αρχες οι οποιες ειχαν αποφασισει να τους κλειδωσουν στην φυλακη... Αυτο αυξησε παλι την οργη μου... Αλλα οργη προς τους Marines

3 χρονια περασαν και μεσα σε αυτα ελαβα γραμμα απο τον γιατρο πως βρηκε μια καλη και νεα γυναικα σε ενα νησι και πως θα εμενε εκει. Με ζητησε να μεινω στο σπιτι του και να αναλαβω τους ασθενεις του. Τα εκανα ολα. Του απαντησα θετικα αλλα δεν του ειπα τιποτα για το τι εγινε. Δεν ηθελα να του χαλασω την ευτυχια....

Οι μερες περνουσαν μοναχικα και ξεχνιομουν στην αρχη με το κατανα και τα ξυλα εξασκησης... Επειτα εμαθα να δουλευω την δυναμη που μου εδωσε το φρουτο και ενα βραδυ αποφασισα τι πρεπει να κανω... Μαζεψα πληροφοριες για το ποιοι ηταν το υπολοιπο πληρωμα του Vitero και καθε βδομαδα, μια νυχτα ενας πεθαινε. Ποτε δεν αφηνα κανεναν να με δει, ουτε καν να με καταλαβει. Το πληρωμα εξοντωθηκε αλλα οι φημες διαδοθηκαν.
Η αορατη απειλη μπορει να σκοτωσει τους παντες! ελεγαν ολοι.
Τοτε σκεφτηκα πως μπορω να κανω αυτην την πολη καλυτερη και αρχισα μια νεα φημη. Η αορατη απειλη δεχοταν προτασεις και σκοτωνε οποιον ηθελες με το αντιστοιχο τιμημα σε χρυσο βεβαια. Ο τροπος? Το μονο που χρειαζοταν ηταν ενας μεσαζων. Και ποιος καλυτερος απο μενα την ιδια? Οποτε βρηκα 2-3 γνωστους και τους ειπα πως η αορατη απειλη επικοινωνει μαζι μου και πως μπορω να του μεταφερω τα ονοματα των στοχων και μολις τους σκοτωνε θα μου εδιναν τα χρηματα σε μενα να του τα δωσω. Ολα αυτα υπο εναν ορο. Η αορατη απειλη να γινει γνωστη σαν... Ο Τρομερος Ανεμος

Οι πρωτοι στοχοι εφτασαν και ηταν απο κατωτερους κοινωνικα ανθρωπους για καποιους νταηδες της γειτονιας. Την επομενη εβδομαδα οι νταηδες σωπασαν. 2 μετρα χωμα και ενας κομμενος λαιμος τους εμποδιζαν να μιλησουν. Οταν ειδε ο κοσμος πως ισχυε η συμφωνια με τον Τρομερο Ανεμο πολλοι εσπευσαν να δωσουν στοχους. Και μεσα σε αυτους τους πολλους ηταν και ισχυροι και μοχθηροι ανθρωποι που ηθελαν να εξοντωσουν καποιους για να παραδειγματιστουν αλλοι. Οι τελευταιοι δεν γινονταν αποδεκτοι.
Ειχα μια ιδεολογια. Ηθελα να επιβαλλω δικαιοσυνη στον τοπο...

Τα χρηματα κινοντουσαν καλα απο τις αιματηρες αποστολες αν και δεν ηταν παρα πολλα γιατι ερχονταν απο ανθρωπους απλους και εδιναν οτι μπορουσαν...
Πολλες φορες ευχαριστουσα τον γιατρο-δασκαλο που με ειχε διδαξει το σωμα και τις αδυναμιες του. Με ειχε κανει το εργο μου πολυ πιο ευκολο, γιατι δεν ηταν ολοι οι στοχοι ευκολοι. Καποιοι αντιστεκονταν και καποιοι αντιστεκονταν καλα και εβλεπαν μεσα απο την δυναμη μου. Εκει ηταν που με μια πληγη σε επιμαχο σημειο επεφταν εκεινη την ωρα ή λιγο αργοτερα νεκροι

Ολα αυτα ομως ηταν απλα παυσιπονα στην οργη μου για τον θανατο των γονιων μου και στην επιθυμια μου να σκοτωσω τον Vitero. Ωσπου στις 13 Φεβρουαριου του 23ου χρονου της ηλικιας μου, μια βροχερη νυχτα ακουστηκε συναγερμος. Ο συναγερμος ερχοταν απο τους marines. Συγκεκριμενα απο τις φυλακες.
Εφτασα απεξω και τον ειδα. Ειχε βρωμικα ρουχα και μαλλια και πεταξε κατω εναν σκοτωμενο ναυτικο κρατωντας το σπαθι του. Ηταν ο Vitero! Με ειδε, μου χαμογελασε και το εβαλε στα ποδια. Ηθελε να τον ακολουθησω και του εκανα το χατιρι. Τετοια ευκαιρια δεν θα την ξαναειχα....

Απομακρυνθηκαμε απο το σημειο και επειτα απο αρκετο κυνηγητο φτασαμε σε ενα δρομο που οδηγουσε σε αδιεξοδο.
Μια αστραπη επεσε και φωτισε το προσωπο του κανοντας ορατη την ουλη που του ειχα χαρισει 3 χρονια πριν. Χασκογελασε και ειπε:
-Ελπιζω να μην με ξεχασες. Γιατι εγω δεν το εκανα. Καθε μερα κοιτουσα τον λαιμο μου και σε θυμομουν. Καθε μερα ηθελα ολο και περισσοτερο να σε σκοτωσω κοριτσακι.
-...
Επιτελους!σκεφτηκα. Θα παρω πισω το αιμα και την τιμη της οικογενειας μου

Χωρις να διαστασει ορμησε και προσπαθησε να με καρφωσει, αδικα ομως επειδη τον απεφυγα, ενω του απαντησα με ενα γρηγορο χτυπημα στον ωμο που τον εκανε να παραπατησει. Ισιωσε το κορμι του και ορμησε ξανα. Με καθαρο μυαλο εγω, χρησιμοποιησα την δυναμη μου και σταθηκα στο σημειο που βρισκομουν και απο την μια στιγμη στην αλλη δυνατος ανεμος εβγαινε απο το σωμα μου και τον εμποδιζε να με πλησιασει. Παγωσε στο θεαμα αυτο και προσπαθησε να καταλαβει τι εγινε. Δεν προλαβε ομως. Μια λεπιδα στην καρδια τον εκανε να σταματισει να το σκεφτεται και να αρχισει να ριχνει καταρες...
Ειχα επιτελους εκδικηθει... Τον σκοτωσα μια βροχερη νυχτα του χειμωνα οπως τοτε εκεινος ειχε σκοτωσει τον πατερα μου

Λιγα λεπτα αργοτερα οι ναυτικοι εφτασαν στο σημειο και με ειδαν με το ματωμενο κατανα πανω απο το πτωμα του. Η εκπληξη στα ματια τους ηταν μεγαλη. Ποτε δεν περιμεναν πως καποιος θα τον ειχε σκοτωσει.
Μαζεψαν το πτωμα και με ειπαν πως ο Καπνος ηθελε να με δει. Τους ακολουθησα και με οδηγησαν σε αυτον. Ηταν λιτος και σκληρος. Με ρωτησε ποια ημουν, μου εδωσε την αμοιβη και εγινε και κατι που δεν το περιμενα... Μου προτεινε να ενταχθω στους marines!
Εγω ομως αρνηθηκα καθετα.
Δεν προκειται να γινομουν μια απο αυτους που με εμποδιζαν τοσο καιρο απο το να εκδικηθω. Επισης ημουν και "ο Τρομερος Ανεμος" που εψαχναν απεγνωσμενα να βρουν για να το σταματησουν ολο αυτο που εκανα. Δεν ηταν δυνατον να αποδεχτω

Βγαινοντας απο τα κεντρικα των μαρινς ειδα στην γωνια μια περιεργη φιογυρα. Δεν μπορουσα να διακρινω και πολλα μεσα στην νυχτα. Μονο την πρασινη καμπαρντινα με την κουκουλα που φορουσε και τις μποτες του. Ειπα να μην τον δωσω σημασια αλλα αυτο κριθηκε αναποφευκτο οταν μου φωναξε:
-Ε εσυ! Dreadfull Kaze(Τρομερε ανεμε)
Κοιταξα τριγυρο και βεβαιωθηκα οτι δεν ακουγε κανεις πριν γυρισω και τον πλησιασω
-Φαινεται οτι ξερεις καποια πραγματα για μενα
Ηταν μια γυναικα, ψηλη και επιβλητικη με μαυρα μακρια μαλλια και ομορφα χαρακτηριστικα ενω στο προσωπο ειχε ενα τατουαζ που εγραφε "BH"
-Μπα! Τυχερη μαντεψια θα ελεγα
Μου ειπε παιρνοντας ενα ηλιθιο χαμογελο
-Τι θελεις?
-Ακουσα πως σκοτωσες μονη σου αυτον τον πειρατη. Επισης ακουσα πως αυτος ειχε σκοτωσει την οικογενεια σου πριν χρονια
-...(το βλεμμα μου σκοτεινιασε)
-Ωστε εδω προκειται για μια υποθεση εκδικησης!
-Ναι... Και λοιπον?
-Το μισος σου ηταν μονο για αυτον τον πειρατη ή εχει γενικευτει?
-Ουτε το ενα ουτε το αλλο. Που θελεις να καταληξεις?
-Χμμ... Ονομαζομαι Winry. Winry Yakushi. Ειμαι κυνηγος επικυρηγμενων. Αρκετα γνωστη στην κοινωνια μας. Και εχω να σου κανω μια προταση.
Ελα μαζι μου, γινε μια απο εμας! Κυνηγησε πειρατες! Σκοτωσε τους, παραδωσε τους, βγαλε το ψωμι σου απλα. Κανε οτι θελεις! Εχεις μια φλογα μεσα σου, μια δυναμη που καποια μερα θα σε κανει απο τους πιο ξακουστους ανθρωπους στον πλανητη! Μην την αφησεις να παει χαμενη και κυριως μην την δωσεις στην λαθος μερια.
-Και πως ξερω πως η δικη σου ειναι η σωστη?
-Μονη σου αρνηθηκες την προσφορα των μαρινς και μονη σου κυνηγησες εναν πειρατη. Κυνηγησες καποιον που δεν θελεις ποτε να γινεις. Τα σημαδια το δειχνουν καθαρα. Εισαι μια απο εμας!
Εβγαλε την κουκουλα και απλωσε το χερι της. Το κοιταξα και κοντοσταθηκα για μια στιγμη.
-Καλα λοιπον. Με επεισες. Θα ερθω!
Ειπα και εδωσα το χερι μου ενω σκεφτομουν πως ισως αυτη ειναι η ευκαιρια μου!

Την ιδια νυχτα κιολας πηγα σπιτι μου, μαζεψα τα πραγματα μου, τα φορτωθηκα και επειτα κατευθυνθηκα προς το λιμανι.
Στο δρομο μου εκανα μονο μια σταση. Σταθηκα για λιγο απεξω απο το πατρικο μου... Θυμηθηκα την νυχτα εκεινη... Ανατριχιασα αλλα συνεχισα τον δρομο μου.
Ο ηλιος ειχε ηδη αρχιζει να ανατελει ενω φτανοντας ειδα την Winry να ξεπροβαλλει μεσα απο το φως. Φτανοντας κοντα της μου πεταξε ενα πιστολι. Αφου κοντεψε να μου πεσει, καταφερα να το κρατησω. Ηταν ενα ελαφρυ και περιεργα σκαλισμενο πιστολι. Φαινοταν δυνατο.
-Καλως ηρθες στους κυνηγους μικρη! Ενα τετοιο πιστολι εχουν ολοι οι κυνηγοι.(ειπε δειχνοντας το δικο της) Ειμαι σιγουρη πως θα σε βοηθησει πολλες φορες και για αυτο φυλα το σαν τα ματια σου.
Εγνεψα θετικα και εβγαλα μια παλια θηκη που ειχα και το εδεσα στην ζωνη μου. Μπροστα μας ηταν ενα μικρο πλοιο στο οποιο ανεβηκε η Winry και μου εκανε νοημα να ακολουθησω. Χωρις να χασουμε ωρα ξεκινησαμε το πλοιο. Πηρα μια βαθεια ανασα και η αλμυρα ηρθε στο στομα μου.