[Αρχη]Το ταξιδι προς την λυτρωση του κοσμου - Η πρωτη αποπειρα 2(Μερος 6ο)[Τελος]

Στο προηγουμενο επισοδειο:

Η Sakura με την Winry διασταυρωσαν δρομους με ενα καραβι γεματο κυνηγους επικηρηγμενων. Απεδειχθησαν γνωστοι της Winry και της ειπαν για μια αποστολη. Αυτη δεχθηκε και αφησε το πλοιο στην Sakura.
Η Sakura μονη πλεον αποβιβαστηκε στο επομενο νησι οπου μια δυσαρεστη εκπληξη την περιμενε. Ολο το δασος ηταν γεματο αγριεμενα ζωα που την κυνηγησαν, την επιτεθηκαν ή τις δημιουργησαν προβλημα.
Για καλη της τυχη ομως βρηκε τον ψαρανθρωπο που φαινοταν να ειναι υπαιτιος για την συμπεριφορα των ζωων.
Οσο τον πολεμουσε εμαθε καποιες πληροφοριες για ενα χωριο του νησιου και πως υπηρχε καποιο πειρατικο πληρωμα κοντα. Ετσι αποφασισε να ψαξει για το χωριο.
Οταν το βρηκε ομως αυτο που ειδε την εκανε να τριβει τα ματια της. Ολα τα σπιτια ηταν ερειπωμενα και φαινοταν να μην υπαρχει κανεις....

Και τωρα συνεχιζεται...!

Μπηκα μεσα στο χωριο και προχωρησα διστακτικα παρατηρωντας καλα τριγυρω.
Ηταν ο χωματινος κεντρικος ο δρομος που οδηγουσε κατευθειαν στο χωριο απο την θαλασσα, στον οποιο περπατουσα εγω τωρα, ενω στα δεξια και στα αριστερα του ειχε μονο σπιτια.
Χαμηλα μονοοροφα ξυλινα σπιτια ή δυοοροφα τα ψηλοτερα, βαμμενα σε αποχρωσεις του ασπρου, του γκρι και καποια αβαφτα ειχαν το χρωμα του ξυλου. Ολα ηταν με ταβανι, χωρις σκεπες. Τουλαχιστον ετσι φαινοταν γιατι δεν μπορουσες να πεις με σιγουρια απο την στιγμη που ηταν ολα αναποδογυρισμενα.

Οποιο και να εβλεπα ηταν με κλειστα παραθυρα και πορτες και δεν ακουγοταν κανενα ιχνος ζωης περα απο τον αερα που σφυριζε δυνατα στο σημειο.
Μα δεν ειναι κανενας εδω? Αποκλειεται... Και τοτε ποιον θα ηθελε να τρομοκρατησει αυτος ο ψαρανθρωπος??
Σκεφτηκα και συνεχισα να κατηφοριζω...

Λιγα μετρα πιο κατω αντικρισα ενα στρογγυλο κιοσκι στην μεση του δρομου πανω σε πλακοστρωτο.
Αυτη λογικα θα ειναι η πλατεια του χωριου
σκεφτηκα και συνεχισα προς αυτην.
Αλλα καθως πλησιασα ειδα ενα ατομο να βρισκεται εκει και να καθεται στο κιοσκι.
Ηταν ενας ανδρας με γενια. Τα χαρακτηριστικα του προσωπου του δεν μπορουσα να τα δω καλα γιατι ηταν γυρισμενος αλλα φορουσε μια επισημη μπεζ στολη και το καπελο του. Στο οποιο καπελο του ειχε στερεωμενο εναν μινι ελικα.
Μου φαινοταν πολυ αστειο αλλα συγκρατηθηκα και προχωρησα να δω τι εκανε. Ηταν εξαλλου ο πρωτος και μοναδικος κατοικος που συναντουσα σε αυτο το χωριο.

Στο σκηνικο μπηκαν και καποιοι αλλοι ομως που φανηκαν καθως περπατησα πιο κοντα. Ηταν καμια 10αρια ατομα παραταγμενοι και ενας απο αυτους μπροστα τους ξεχωριζε.
Φορουσαν ρουχα ναυτικων και ο τελευταιος λογικα θα ηταν ο ανωτερος τους.

Μιλουσαν με τον αντρα που πρωτοειδα, και αυτος φαινοταν πολυ απογοητευμενος.
Γεματη περιεργια προχωρησα για να ακουσω τι λενε αλλα ακουσα μια φωνη απο ενα σπιτι στα αριστερα μου να μου λεει:
-Ψιτ! Ε εσυ κοπελια! Ελα γρηγορα. Κρυψου!

Κοιταξα και ειδα ενα μισανοιγμενο παραθυροφυλλο και πισω απο αυτο ενα μικρο αγορι, να με κοιταζει με γουρλωμενα ματια και να κουναει το χερι κανοντας μου νοημα να παω προς τα κει και να φυγω απο την μεση του δρομου.
-Τι ειπες??
-Φυγε! Μην σε δουν!
-Γιατι να κρυφτω?? Ποιοι να μην με δουν??
-Οι ναυτικοι!
-Χαζομαρες. Δεν εχω κανενα προβλημα με τους Μαρινς. Αντιθετως τους εχω βοηθησει πολλες φορες. Γιατι να τους φοβαμαι ή να τους αποφευγω?
-Δεν καταλαβαινεις τι σε λεω??? Κρυψου!
Ειπε και εκλεισε το φυλο

Αλλα εγω ημουν πλεον σε διλλημα. Η λογικη μου πλευρα ελεγε πως δεν ειχα τιποτα να χασω και τιποτα να φοβηθω. Ουτε πειρατης ημουν ουτε τους ειχα κανει τιποτα. Ο μικρος μαλλον δεν το ηξερε και το ελεγε αυτο...
Απο την αλλη ομως σκεφτομουν πως γεγονοτα αποδεικνυαν πως μια μεγαλη μεριδα της παραταξης ηταν διεφθαρμενη. Προσωπικα δεν ειχα καποια παρομοια εμπειρια αλλα αποφασισα να παω εκ του ασφαλους.
Προσεκτικα και σιγα προχωρησα προς το μερος τους χωρις να με δουν

Οταν τους πλησιασα αρκετα ωστε να μπορω να ακουω τι λενε εγινα αντιληπτη απο εναν Μαριν που γυρισε και με ειδε λεγοντας αμεσως στον ανωτερο του
-Αρχηγε! Καποιος ειναι εκει!
Στο προσωπο μου ζωγραφιστηκε η εκπληξη που με πηρε χαμπραρι και πεταχτηκα αμεσως και κρυφτηκα αναμεσα στα σπιτια.
Ο αρχηγος τους γυρισε και κοιταξε προς το μερος που ημουν:
-Χμμ?? Μα δεν ειναι κανεις εκει! Μη με διακοπτεις βλακα! Εχουμε σοβαρο θεμα εδω.
Συνεχισε πολιτη
-Μαλιστα. Και οπως σας ελεγα, αυτος ο Arlong και το πληρωμα του, οι πειρατες του μας εχουν κανει την ζωη κολαση. Τα βλεπετε τα σπιτια μας?
-Τα βλεπω
-Ο ιδιος προσωπικα τα εκανε ετσι. Στελνει καθε φορα, καθε βδομαδα, εναν απο τους δικους του και μαζευει φορους. Αν δεν εχεις να πληρωσεις περνει οτι αντικειμενο αξιας βρει απο το σπιτι σου ενω αμα δεν εχεις λεφτα για 2η φορα σε σκοτωνει. Μεχρι στιγμης καπως τα εχουμε καταφερει και λιγοι ειχαν την μοιρα του τελευταιου που σας ειπα. Αλλα για ποσο θα αντεξουμε??
-Καλα, και γιατι τοσο καιρο που γινεται αυτο δεν μας ειδοποιησατε πιο παλια?
-Το καναμε αλλα....
Το καναμε αλλα αυτοι που ηρθαν δεν μας βοηθησαν... ΔΕΝ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ!
Ειπε ο αντρας και εσκυψε το κεφαλι ξεσπωντας σε κλαμματα

Ο ναυτικος εκατσε διπλα του και τον παρηγορησε και οταν ο ανδρας ηρεμησε καπως τον ρωτησε:
-Τι συνεβει? Γιατι δεν σας βοηθησαν??
-Οταν εφτασαν για πρωτη φορα και τους εξηγησαμε τι συμβαινει και πως μας εχει υποδουλωσει ο Arlong, μας ειπαν πως θα το φροντησουν και εφυγαν κατευθειαν για την βαση του.
Δεν γυρισαν ομως ποτε τους. Μονο τους ειδαμε το δηλινο της ιδιας μερας να φευγουν χωρις να εχει αλλαξει τιποτα, και την επομενη ημερα ηρθε ο Αρλονγκ και μας εκανε οπως μας βλεπεις τωρα. Μας εφερε σε αυτην την κατασταση.
Απο τοτε βλεπουμε καπου καπου να ερχεται ενα καραβι για λιγες ωρες και να φευγει. Προφανως παιρνουν τα λεφτα τους και φευγουν... Γιατι αυτο μας ειπαν οι ψαρανθρωποι. Οτι τους πληρωνουν για να μην τους απασχολουν..
-ΠΩΣ???? ΝΑΥΤΙΚΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ???? ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ!!! Ετσι και τους βρω ποιοι ειναι θα εχουν ασχημα ξεμπερδεματα.... πολυ ασχημα.
Ειπε ο επικεφαλης των ναυτικων εμφανες ενοχλημενος απο τους συναδελφους του.

Εγω, εν το μεταξυ, στο ακουσμα ολων αυτων ειχα μεινει παγωμενη. Μπροστα μου υπηρχε κλασσικο παραδειγμα και τεκμηριο διαφθορας για τους Ναυτικους.
Τουλαχιστον αυτοι που βρισκονταν τωρα στο σημειο φαινονταν να ειναι ενταξει και προθυμοι να τους βοηθησουν.
Επισης δεν ειχα πλεον λογο να κρυβομαι. Ετσι αποφασισα να βγω να τους μιλησω...

Την ωρα ομως που βγηκα απο την κρυψωνα μου και ετοιμαστηκα να προχωρησω προς αυτους μια ακομα ομαδα εμφανιστηκε στο χωριο.
Απο την μερια της θαλασσας φανηκαν ανδρες. Ηταν αρκετοι ωστε να γεμιζουν ολο τον δρομο.
Ολοι ειχαν γυρισει και τους κοιτουσαν.
Ηταν και αυτοι ναυτικοι. Το καταλαβαινες απο την ενδυμασια τους και τα οπλα τους. Αν ομως εβλεπες την κατασταση που βρισκονταν και το υφος τους μαλλον θα ειχες αλλη γνωμη. Ηταν ατημελητοι, αξυριστοι, στεκονταν χωρις να ειναι παραταγμενοι και ειχαν ζωγραφισμενη την υπεροψια και το μενος στο προσωπο τους.
Ο δε καπετανιος τους βρισκονταν σε καλυτερη κατασταση αλλα σιγουρα θα ηταν τα ιδια χαλια με αυτους. Οταν εφτασαν κοντα σταματησαν κρατωντας καποια αποσταση και ενας απο αυτους προχωρησε μπροστα.
-Μπα μπα... Τι εχουμε εδω??? Συναδελφοι ηρθαν? Δεν χρειαζεστε, εχουμε εμεις υπο την εποπτεια μας το νησι αυτο.
-Lieutenant Commander Mark. Αναφερσου!
-Lieutenant Junior Grade Eipo. Βρισκομαι εδω για την αναγνωριση και την καταστροφη ενος πληρωματος!
-ΨΕΥΤΗ!!!
Φωναξε ο κατοικος του χωριου
-Ηρεμησε. Αστο σε μενα.
Εμαθα Eipo (του ειπε πλησιαζοντας τον) οτι εισαι καιρο εδω.
-Ναι... Και λοιπον?
-Και λοιπον? Δεν θα επρεπε να ειχες τελειωσει??
-Ετυχαν καποια πραγματα και δεν φτασαμε στο τελευταιο σταδιο ακομα.
-Καποια πραγματα?? Οπως ο χρυσος?
Ολη η συζητηση ειχε ενα εντονο ειρωνικο υφος και απο τις δυο πλευρες ενω ο κατοικος ηταν γεματος οργη και ετοιμος να ορμηξει.
-Χμμμ.... Ωστε ξερεις ε? Αντρες!! σκοτωστε τους!

Και απο την μια στιγμη στην αλλη εβλεπες ναυτικους να παλευουν και να σκοτωνονται μεταξυ τους. Ειχαν βγαλει τα σπαθια και παλευαν σωμα με σωμα ενω ξεχωριζε η μαχη των δυο αρχηγων.

Απο μακρια ομως ειδα καποιες μεγαλοσωμες φιγουρες να πλησιαζουν το χωριο. Οταν ηρθαν πιο κοντα και παρατηρησα τα σωματα τους, τα προσωπα τους και τα χρωματα τους, ητανε στις αποχρωσεις του μπλε και του κιτρινου κυριως και γινονταν φανερα οι τραβηγμενες φατσες τους και τα πτερυγια που ειχαν φυτρωμενα στα χερια, καταλαβα ξεκαθαρα πως ηταν ψαρανθρωποι.
Δυο απο αυτους κρατουσαν ενα σεντουκι ενω ολοι μαζι κατευθυνονταν κατευθειαν πανω στην μαχη.

Και η μαχη σταματησε να ειναι ιση οταν εφτασαν και μπηκαν και οι ψαρανθρωποι. Ημουν η μονη που τους ειχε παρει χαμπαρι απο οτι φανηκε και οι ναυτικοι-υποστηρικτες του χωριου- εξεπλαγηκαν απο την αφιξη αυτη.

Πλεον ηταν φυγης αδυνατο να μην μπω στην μαχη. Εβγαλα πιστολι και σπαθι και πηδηξα μεσα

Μια σφαιρα μου, πετυχε στο κεφαλι εναν αντιπαλο Μαριν ενω πηδηξα και το σπαθι μου εκοψε και σταματησε εναν ψαρανθρωπο να πεσει και να σκοτωσει εναν Μαριν.
Προσγειωνοντας, επεσα στα γονατα κρατωντας ψηλα το σπαθι. Δευτερολεπτα αργοτερα ακουσα την φωνη του τιμιου αρχηγου Μαριν να λεει πανω σε μια αναπαυλα της μονομαχιας του:
-Ποια εισαι εσυ?? Απο που ξεφυτρωσες?
Σηκωθηκα και απωθησα εναν Μαριν που ερχοταν κατα πανω μου.
-Sakura. Sakura Erlic. Ειμαι εδω για να βοηθησω
-Sakura??? Η κυνηγος επικυρηγμενων που δεν εχει σταματησει να μας φαιρνει κεφαλια κακοποιων??
-Ολοκληρη αυτοπροσωπος!
-Χαχα!! Αυτο ειναι τελιο!!! ΠΑΜΕ ΑΝΤΡΕΣ!!!! ΔΕΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΗΜΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ
Και ολοι οι καλοι Μαρινς εμψυχωμενοι απο τον αρχηγο τους ορμησαν και σκοτωσαν σχεδον καθε αντιπαλο μαριν ενω ο αρχηγος, αποκτωντας μια σοβαρη πληγη στα πλευρα, καρφωσε το σπαθι του στην καρδια του αντιπαλου του και επεσε παραπατωντας προς τα πισω

Καποιοι απο τους Μαρινς εγκατεληψαν την μαχη και εσπευσαν στον αρχηγο τους ενω εγω και οι εναπομειναντες μειναμε για να τελειωσουμε την μαχη.
Απεναντι μας ηταν 4 ψαρανθρωποι. Ενας χοντρος τονος, ενα χταποδι, ενας ψηλος δρογγος και ενας ροφος.
Το χταποδι προχωρησε και ειπε απευθυνοντας τον λογο σε εμενα:
-Σκοτωσες τους μαρινς που πληρωναμε εδω και τοσο καιρο για να μας αφηνουν ησυχοι. Ξες ποσο δυσκολο και ποσο τυχεροι ημασταν που τους βρηκαμε?? Ο αρλονγκ και ολοι μας ειμαστε εξαλλοι! Θα το πληρωσεις ακριβα αυτο!
Και εβγαλε τα εξι σπαθια του, ενα στο καθε χερι, και μου ορμησε.
Πισω του ακολουθησαν και οι αλλοι τρεις. Βλεπωντας την τροπη που ειχαν παρει τα γραμματα και πως πιθανοτατα αυτο το χταποδι ηταν ο δυνατοτερος γυρισα και ειπα στους Μαρινς διπλα μου:
-Αφηστε αυτο το χταποδι που φαινεται επικεφαλης τους πανω μου. Αν κανονισετε τα αλλα θα την βγαλουμε καθαρη απο την ιστορια.
Και εβαλα μπροστα το σπαθι μου για να αμυνθω απο την δυνατη επιθεση του.
-Πες πως εγινε! Τρεις μικροψαρανθρωποι δεν μπορουν να μας σταματησουν! Ετσι παιδια?!!
Ειπε ενας τρεχοντας μπροστα προς τους εχθρους.
Και φωναξαν ολοι μαζι:

Σπόιλερ:

Αρχισε να με επιτεθεται με γρηγορες και αδυναμες επιθεσεις και με τα εξι σπαθια. Με το ζορι αλλα καπως τα καταφερνα και τις απεκρουα ολες. Το σπαθι μου πηγαινε σαν τρελο καθως με εσπρωχνε.
Εκανα ενα πηδημα προς τα πισω και πηρα μια ανασα.
Ηταν φανερο οτι δεν ηξερε να δουλευει σωστα το σπαθι, αλλα μονο και μονο που ειχε τοσα πολλα και δεν μπερδευοταν και εκανε επιτυχημενες επιθεσεις ηταν πονοκεφαλος.

Και μου ξαναορμησε αλλα αυτην την φορα εγινα αερας και χαθηκα απο μπροστα του. Πηγα απο πισω του και εριξα την λεπιδα μου πανω του αλλα σταματησε! Ειχε βαλει τα δυο τελευταια του χερια πισω απο την πλατη του και ειχε σταματησει την επιθεση μου.
Απομακρυνθηκα γρηγορα καθως γυρισε για να με χτυπησει. Δεν ηταν τελικα οσο ευκολο το φανταζομουν. Αλλα αυτο δεν θα αλλαζε το αποτελεσμα της μαχης.
Ορμησα πανω του και πηδηξα για να του επιτεθω απο τον αερα. Αυτος εβαλε τα τεσσερα σπαθια του για να αμυνθει και τα αλλα δυο τα τεντωσε για να με καρφωσει. Εγω ομως ξανα εγινα αερας και βρεθηκα πισω του και χαμηλα καρφωνοντας τον στο ποδι.

Αυτος γυρισε αποτομα και με τα τρια σπαθια με εσκισε.. Ομως προς αληθινη του εκπληξη τα σπαθια περασαν απο μεσα μου χωρις να μου αφηνουν ουτε μια γρατζουνια. Αρπαζοντας την ευκαιρια του σαστιματος του, του χτυπησα και το αλλο ποδι και τον εριξα στα γονατα. Σηκωθηκα και προσπαθησα να του καρφωσω το σπαθι στο κεφαλι αλλα 6 λεπιδες, η μια πανω στην αλλη σταματησαν την δικια μου.
Και καθως πιεζα προς το κατω στο σπαθι μου αυτος σηκωθηκε και τιναξε στον αερα και εμενα και το σπαθι μου ενω βλεπωντας θυμο στο προσωπο του εστειλε ολα τα σπαθια πανω μου με ολη του την δυναμη. Προλαβα να βαλω εγκαιρως το δικο μου το σπαθι μπροστα αλλα καθως ημουν στον αερα η ορμη με πεταξε προς τα πισω.

Και πριν προλαβω να δω προς τα που πηγαινω ενιωσα την πλατη μου να δυαλυεται. Ειχα πεσει πανω σε κατι σπασμενα σιδερενια χοντρα καγκελα. Επεσα κατω ενω στηριζομουν στα γονατα και στα χερια μου για να μην καταρευσω εντελως. Η ανασα μου ειχε κοπει. Με δυσκολια κοιταξα μπροστα και τον ειδα σιγα σιγα, με πονο στα ποδια, να με πλησιαζει το χταποδι.

Ηταν η πρωτη φορα που με ειχε πληγωσει καποιος μετα αφου εφαγα το φρουτο. Ενιωθα τρομερο θυμο. Μια δυναμη με κατεκλυσε. Επιασα το σπαθι μου, σηκωθηκα και εξαφανηστηκα.
Σε δευτερολεπτα βρεθηκα μπροστα του και πηρα ξανα υλικη μορφη. Σηκωσα το σπαθι ψηλα και φωναξα:
-ΠΕΘΑΝΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και του το κατεβασα εκπεμπωντας ολη αυτην την δυναμη. Αυτος παγωσε. Ειχε τον χρονο να αμυνθει αλλα δεν το εκανε. Ειχε ακινητοποιηθει εντελως και φοβος ειχε κατακλυσει το προσωπο του ενω λιποθυμισε λιγο πριν τον ανοιξω τον πραγματικα στα δυο.

Στεκομουν ορθια και κοιτουσα μπροστα ενω το σπαθι μου που σχεδον ακουμπουσε το εδαφος, εσταζε αιμα, οταν επεσε κατω το χταποδι.
Ενα αερακι φυσηξε και το σφυριγμα του ακουστηκε πεντακαθαρα καθως υπηρχε απολυτη ησυχια. Κοιταξα και ολοι γυρω μου ηταν αναισθητοι περα απο τους ψαρανρωπους που ηταν νεκροι. Ακομα και αυτοι που εγκατεληψαν προωρα, ακομα και ο χωρικος.

Τιναξα το σπαθι μου καθαριζοντας το και το εβαλα μεσα στην θηκη του. Πλησιασα και εσκυψα πανω απο την πληγη του Mark(αρχηγος των καλων Μαριν). Δεν ηταν κατι το ανησυχιτικο αλλα εβγαλα απο το σακιδιο μου τα εργαλεια μου και του καθαρισα την πληγη, του την εκανα προχειρα ραμματα και του την εδεσα.
Και καπου εκει ηταν που ξυπνησε, πρωτος απο ολους, αυτος και τον ακολουθησαν οι υπολοιποι.
-Τι....Τι εγινε? Τι επαθα?
-Ηρεμησε Mark. Χτυπηθηκες στην μαχη
Του ειπα και του εδειξα την πληγη
-και την τελειωσαμε εγω με τους αντρες σου. Επιτιχως θα ελεγα για να μιλησω λιγο την γλωσσα σου.
-Δηλαδη...
-Δηλαδη ολοι οι ψαρανθρωποι και οι ψευτο-μαρινς που εμφανιστηκαν στο χωριο ειναι πλεον νεκροι.
Του ειπα και του χαμογελασα :[m137]:

Καθως αρχισαν να ψαχνουν οι Μαρινς τα πτωματα και τα υπαρχοντα των νεκρων αντιπαλων για τυχον πληροφοριες, εντοπισαν και το σεντουκι που κουβαλουσαν οι ψαρανθρωποι οταν εφτασαν.
Το ανοιξαν και ηταν γεματο μεχρι πανω με χρυσο. Μιλαμε για πολλα λεφτα.
Οι Ναυτικοι που τα βρηκαν φωναξαν:
-Εεεει! Καπετανιε!! Βρηκαμε λεφτα εδω! Πολλα λεφτα μεσα σε ενα σεντουκι!
-Πως??? Για να δω.... Αρρργκκ....
Ειπε ο καπετανιος καθως εκανε να σηκωθει ομως πονεσε απο την πληγη του
-Ει, ει, ει! Κατσε ησυχος. Δεν εχεις να πας πουθενα. Με τα χαλια που εχεις δεν εισαι να μετακινησε. Φερτε εδω το σεντουκι!!
Φωναξα στους ναυτικους και ο καπετανιος εγνεψε καταφατικα, εκατσε πισω και αναστεναξε.

Το εφεραν και το εδειξαν στον καπετανιο. Αυτος εβαλε το χερι μεσα μεχρι τον πατο και εβγαλε ενα νομισμα. Το κοιταξε και το ξαναπεταξε μεσα.
-Μαλιστα.... Αυτη πρεπει να ειναι η πραματια των μαρινς. Τοσα πρεπει να τους εδιναν οι ψαρανθρωποι μηνιαιως. Καλα τα κονομουσαν οι παλιο αθλιοι...
-Τι να κανουμε με αυτα αρχηγε??
-Μετακινηστε τα στο καραβι! θα τα παραδωσουμε στην βαση μολις τελειωσουμε απο εδω!
-Εγω θα ελεγα να πατε να τα παραδωσετε τωρα
-Πως???
-Δεν εισαι σε κατασταση να κουνηθεις και ουτε και οι αντρες σου ειναι ετοιμοι για μαχη.
Ειπα και τους εδειξα.
Οταν τους κοιταξε παρατηρησε πως ηταν ολοι εξουθενωμενοι και τραυματισμενοι αλλα στο ακουσμα αυτων των λεξεω ολοι κοιταξαν αλλου. Κανεις δεν κοιταξε τον καπετανιο για να τον λυπηθει και να φυγουν.
-Καλυτερα να επιστρεψεις στην βαση σου και να επιστρεψεις με περισσοτερους αντρες.
-Και εσυ τι θα κανεις?
-Εγω θα μεινω εδω και θα προσπαθησω να βγαλω το ψωμι μου.
-Μονη σου??
-Δεν χρειαζομαι και καναν αλλον.
- ...
Οπως θες. Αντρες, φυγαμε!!

Και εκλεισαν το μπαουλο, επιασαν τον καπετανιο τους στα χερια και ξεκινησαν ολοι και πηραν τον κατηφορικο δρομο προς την θαλασσα που απο μακρια φαινοταν το καραβι τους.

Οταν πια ειχαν χαθει απο τα ματια μου, δεν αντεξα αλλο. Ο πονος στην πλατη μου με λυγισε και επεσα.
Εβγαλα καποιες θερμαντικες και ιαματικες αλοιφες απο τον σακο μου για να προσπαθησω να απαλυνω τον πονο μου ομως ματαια. Εκεινο το σημειο που ηταν το κεντρο του πονου οχι μονο δεν μπορουσα ευκολα να το φτασω αλλα ο πονος το εκανε ακομα δυσκολοτερο αφου με σουβλιζε καθε φορα που γυρνουσα.
Τα παρατησα. Δεν ειχα αλλο δυναμεις. Επεσα στα πλαγια και απεμεινα να κοιταω την θαλασσα και τον κατακοκκινο ηλιο αδυναμο να γινεται ενα με το νερο χρωματιζοντας το με ενα σωρο χρωματα.

Τα ματια μου θολωσαν και αρχισαν σιγα σιγα να κλεινουν.
Μια πορτα ακουσα να ανοιγει με παταγο και φωνες απο μακρια να γινονται για μια στιγμη δυνατοτερες, σαν καποιος να με πλησιασε, ομως δευτερολεπτα αργοτερα να απομακρυνονται ξανα, να συνεχιζουν να μιλανε ομως να χανονται, ωσπου δεν ακουγα τιποτα πια. Ειχα χασει εντελως τις αισθησεις μου...

Συνεχιζεται...!