[Τέλος] Ένα τελευταίο "Γεια".

Τέσσερις μήνες είχαν περάσει από εκείνη την καταραμένη μέρα, την ημέρα που έχασα τον μόνο άνθρωπο που μπορούσα να εμπιστευτώ. Τον μόνο “φίλο” άνθρωπο που είχα ο οποίος δεν με έβλεπε σαν “τέρας” ή “φρικιό”. Όλα τα ζώα του νησιού είχαμε μαζευτεί με σκοπό να πάμε στον τάφο του Gaimon για να τον χαιρετίσω. Και λέω είχαμε μαζευτεί γιατί και εγώ ήμουν ένα από αυτά. Στην πραγματικότητα είμαι ένας λαγός από το Papanapple Island όπου στον δρόμο του βρέθηκε ένα φρούτο του διαβόλου, όπως έμαθα αργότερα, το Hito Hito no Mi το οποίο μου έδωσε ανθρώπινες ικανότητες αλλά αυτά είναι για κάποια άλλη στιγμή. Κρατούσα στα χέρια μου ένα μπουκέτο από τα αγαπημένα λουλούδια του Gaimon και πηγαίναμε προς τον τάφο του που ο ίδιος έφτιαξα. Τα υπόλοιπα ζώα είχαν διάφορες αντιδράσεις. Άλλα κρατούσαν τα δάκρυά τους και άλλα ήδη είχαν πλαντάξει στο κλάμα. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο για όλους μας καθώς ακόμα και εγώ ένιωθα τα πόδια μου βαριά.

Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τον τάφο του ήταν και η μέρα που πέθανε. Την ημέρα που ο Κοκκινομάτης Δαίμονας και η παρέα του σκότωσαν τον άνθρωπο που με μεγάλωσε και με έκανε ότι είμαι σήμερα. Όσο περισσότερο πλησιάζαμε στον ιερό για μας τόπο τόσο πιο βαρύ ένιωθα το στήθος μου. Ξαφνικά ένα μικρο αεράκι σηκώθηκε και απαλά χάιδεψε την γούνα μου σαν να προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Ο απογευματινός ουρανός είχε πάρει ένα πορτοκαλί χρώμα καθώς ο ήλιος στον ορίζοντα έδυε. Το μόνο πλέον που μας χώριζε από το ξέφωτο που βρισκόταν ο τάφος ήταν μια σειρά δέντρων. Για μια στιγμή σταμάτησα. Το μυαλό μου άδειασε και δεν μπορούσα να κάνω καμιά κίνηση. Τότε ο γηραιότερος των Αλεπουδοκοκόρων ήρθε στο πλάι μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Συνέχισα να προχωράω μέχρι που βγήκαμε στο ξέφωτο και ο ήλιος έλουσε το πρόσωπό μου με την θέρμη του.

Μπροστά μας στεκόταν ο τάφος του Gaimon όπως τον είχα αφήσει την τελευταία φορά. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο σαν οικοδόμημα, ένα απλό κλαδί χωμένο στο χώμα, αλλά για εμάς ήταν αρκετό. Η αλήθεια ήταν τι δεν ήταν η κανονική θέση που θάφτηκε αυτή. Ο Δαίμονας που ευθυνόταν για τον θάνατό του τον έθαψε όταν τον ξέκανε η ακόλουθός του. Προχώρησα προς το μνήμα του και όταν έφτασα γονάτισα, άφησα τα λουλούδια μπροστά και ενώνοντας τα χέρια μου έκλεισα τα μάτια μου. Αυτή την κίνηση ο Gaimon την ονόμαζε προσευχή και μου είχε πει ότι όλοι οι άνθρωποι όταν ήθελαν να ζητήσουν κάτι από τον Δημιουργό ή απλώς να πουν ένα ευχαριστώ κάνανε αυτή την κίνηση και σκέφτονταν αυτό που ήθελαν. Εγώ όμως δεν σκεφτόμουν κάτι. Δεν πίστευα σε κάτι μεγαλύτερο και αυτόν που ήθελα να ευχαριστήσω τον είχα χάσει. Λυγμοί ακούστηκαν στα αυτιά μου από τα άλλα ζώα και αρκετά ξέσπασαν σε κλάματα. Άνοιξα τα μάτια μου και έκατσα οκλαδόν. Τότε η Χελώνα, το μοναδικό μη υβριδικό ζώο του νησιού, ήρθε δίπλα μου και πάνω στο καβούκι της κουβαλούσε δυο κούπες και μια κανάτα. Μέσα στην κανάτα υπήρχε πράσινο τσάι, το αγαπημένο του Gaimon και δικό μου. Πήρα τα πράγματα και ζήτησα από όλους να φύγουν εκτός από την Χελώνα.

Έβαλα την μια κούπα μπροστά μου και την άλλη μπροστά από τον σταυρό. Με απαλές κινήσεις τις γέμισα και τις δυο και ακούμπησα την μισογεμάτη κανάτα παραδίπλα. Ο ήλιος ακόμα φώτιζε το ξέφωτο και το αεράκι έφερνε την μυρωδιά του τσαγιού στην μύτη μου χαλαρώνοντάς με. Σήκωσα την κούπα και τσουγκρίζοντάς την ελαφρά με την άλλη ήπια την πρώτη γουλιά. Τότε μου ήρθε στο μυαλό η πρώτη φορά που δοκίμασα τσάι. Μόλις είχαμε κλέψει μαζί με τα άλλα ζώα ένα πλοίο εμπόρων που είχε προσαράξει στο νησί και ανοίγαμε τα κιβώτια για να δούμε τι θησαυρούς είχαμε πάρει. Ανάμεσα στα διάφορα πράγματα βρίσκονταν τα ρούχα που φορώ τα οποία όλοι επέμεναν να πάρω, το σετ τσαγιού που έγινε το αγαπημένο εύρημα του Gaimon και η χρυσή μου ζώνη. Αυτό το άχρηστο κομμάτι μέταλλο το οποίο ο Gaimon χρησιμοποιούσε για να μου μάθει πράγματα.
-Αν κάνεις αυτό που σου λέω θα είσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να την πάρεις. Μου έλεγε.
Δεν ήξερα τον λόγο αλλά την ήθελα πολύ από ένα σημείο και μετά χωρίς να το καταλάβω. Ίσως ήταν το υποσυνείδητό μου το οποίο ήθελε να μάθει τα πάντα και απλός έβαζε σαν δικαιολογία το βραβείο που ερχόταν με την γνώση.

Όταν λοιπόν πήρε στα χέρια του ο Gaimon το σετ κατευθείαν ετοιμάστηκε για να το χρησιμοποιήσει. Πήγε στο δάσος και μάζεψε διάφορα βότανα και μετά από καμιά ώρα με φώναξε για να δοκιμάσω την πρώτη του απόπειρα. Η αλήθεια ήταν ότι την πρώτη φορά που με έβαλε να δοκιμάσω ήταν απαίσιο. Πριν καν το βάλω στο στόμα μου είχε μπουκώσει την μύτη μου αλλά χρησιμοποίησε την δικαιολογία της ζώνης οπότε με έπεισε. Στην πέμπτη προσπάθεια ευτυχώς το βρήκε. Από τότε απολαμβάναμε με κάθε ηλιοβασίλεμα σε αυτό το ξέφωτο μια κούπα τσάι αποχαιρετώντας την μέρα που πέρασε. Ήταν ο τρόπος που είχαμε βρει για να νιώθουμε ότι η μέρα μας δεν πήγε χαμένη. Άνοιξα τα μάτια μου και παρατήρησα ότι ο ήλιος είχε πλέον δύσει αλλά δεν με ένοιαζε. Συνέχισα να πίνω το τσάι μου με την Χελώνα να κοιτάει την θάλασσα.

Η ζέστη της ημέρας άλλαξε θέση με την δροσιά της νύχτας. Τα αστέρια στον ουρανό περήφανα φώτιζαν όπως κάθε βράδυ και το φεγγάρι το οποίο μόλις είχε ξεκινήσει να γεμίζει προσπαθούσε να φωτίσει και αυτό τον βραδινό ουρανό. Μόλις τελείωσα την πρώτη κούπα τσάι έβαλα και άλλη αυτή τη φορά όμως το τσάι είχε κρυώσει αλλά αδιαφορούσα. Μέσα στο ημισκόταδο κάποιες πυγολαμπίδες δειλά δειλά έκαναν την εμφάνισή τους μέσα από το δάσος και άρχισαν να πετάνε από πάνω μας. Κάποιες μάλιστα αποφάσισαν να ξεκουραστούν πάνω στο κλαδί. Έκλεισα πάλι τα μάτια μου και με την πρώτη γουλιά τσάι μια ακόμα ανάμνηση εμφανίστηκε. Αυτή τη φορά πιο παλιά όταν με πρωτοβρήκε ο Gaimon στην παραλία λιπόθυμο και με μάζεψε δίχως δεύτερη σκέψη.

Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν μια μεγάλη καταιγίδα η οποία έσπασε την βάρκα που είχα και έπεσα στο νερό. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα τον γαλάζιο ουρανό να αχνοφαίνεται ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων και το δροσερό χορτάρι να με αγγίζει. Σηκώθηκα και το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν ένα σεντούκι με έναν πράσινο θάμνο μέσα. Δεν έδωσα και πολύ σημασία και πήγα να βρω νερό για να πιω. Όσο προχωρούσα ένιωθα κάτι περίεργο στο όλο νησί. Δεν έβλεπα κάποιο ζώο αν και υπήρχαν σημάδια κατοίκησης και είχα την εντύπωση ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Χρησιμοποιώντας την μύτη μου εντόπισα μια μικρή λιμνούλα με έναν καταρράκτη όπου και κατάφερα να ξεδιψάσω. Τα γεγονοτα που ακολουθησαν μετα ηταν σχετικα κωμικοτραγικα.

Καθώς κοίταζα την λίμνη ξαφνικά είδα την αντανάκλαση μια ζέβρας. Σκέφτηκα ότι επιτελούς βρήκα κάποιον να ρωτήσω μέχρι που έκανα το κακό και γύρισα. Αντί για μια φυσιολογική ζέβρα είδα μια ζέβρα μισή στρουθοκάμηλο. Έμεινα να την κοιτάζω με ανοιχτό στόμα.
-Είσαι νέος εδώ? Με ρώτησε...
-Ήμουν... σκέφτηκα και ξεκίνησα να τρέχω στο δάσος πανικόβλητος. Τι ζώο ήταν αυτό? Γιατί ήταν έτσι? Άραγε θα με έτρωγε?
-Τρέχεις πολύ γρήγορα για λαγός στα δυο πόδια... άκουσα πάλι την ίδια φωνή δίπλα μου. Κοίταξα στο πλάι και είδα το υβρίδιο να τρέχει και να μου χαμογελάει. Τότε σταμάτησα απότομα αλλά αυτό δεν πρόλαβε και κουτούλησε σε ένα δέντρο.
-Αλλά για να μιλάει και να μην με έχει φάει σημαίνει ότι είναι φιλικό... Χμμμ... Κάτι δεν πάει καλά... σκέφτηκα και τότε εμφανίστηκε δεύτερος μπελάς. Ένα πλάσμα που έμοιαζε με σκύλο και καμηλοπάρδαλη άρχισε να πλησιάζει φωνάζοντας αν είναι όλοι καλά.
-Και άλλο περίεργο ζώο... Τι γίνεται σε αυτό το νησί?!

Όταν πλησίασε το σκυλί την ζέβρα και βεβαιώθηκε ότι όλα ήταν καλά γύρισε προς το μέρος μου.
-Γεια σου ξένε! Καλώς ήρθες στο Island of Rare Animals! Όπως λέει και το όνομα του σε αυτό το νησί κατοικούν ξεχωριστά ζώα και κάτι μου λέει ότι και εσύ θα ταιριάξεις μια χαρά. Θα είσαι το τρίτο σχεδόν φυσιολογικό πλάσμα στο νησί μετά τον Gaimon και την Χελώνα.
-Ξεχωριστά ζώα? Gaimon? Χελώνα? Δεν μπορούσα να συλλάβω γρήγορα αυτά που έλεγε άλλα άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσε όταν διάφορα ζώα εμφανίζονταν από το δάσος. Νυχτεριδοπάντα, ελεφαντοτίγρεις, γουρουνολιοντάρια και άλλα τέτοια υβρίδια. Ανάμεσά τους ξεχώρισα ένα σεντούκι με έναν θάμνο το οποίο κουβάλαγε μια μεγάλη χελώνα η οποία σταμάτησε μπροστά μου και μπήκε στο καβούκι της.
-Βρε βρε... Έφαγα όλο το νησί για να σε βρω! Ακούστηκε μια φωνή μέσα από το σεντούκι.
Εγώ περίμενα να εμφανιστεί κάποιο ζώο αλλά εμφανίστηκε κάτι χειρότερο. Ένας άνθρωπος.
Αυτόματα το μίσος με κυρίεψε και του έριξα μια μπουνιά στο κεφάλι εκτοξεύοντας τον 2 μέτρα μακριά.
Εκείνη την στιγμή ο ελέφαντας και κάτι που έμοιαζε με γορίλλα με κράτησαν.

Εκείνον τον βοήθησαν τα ζώα να σηκωθεί και άρχισε να με πλησιάζει. Εγώ αντιστάθηκα στο κράτημα των ζώων αλλά αυτά κατάφεραν να με γονατίσουν. Μόλις με πλησίασε άρχισε να μιλάει.
-Δεν χρειάζεται να φοβάσαι εδώ. Όπως βλέπεις είμαστε όλοι πλάσματα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν εύκολα. Αλλά εδώ μπορούμε και ζούμε ευτυχισμένοι. Ναι είμαι και εγώ άνθρωπος αλλά έμαθα να αγαπάω όλα τα πλάσματα. Και είμαι σίγουρος ότι για όσο περισσότερο ζήσεις εδώ αυτή η πληγή που υπάρχει στην ψυχή σου θα κλείνει και ίσως δεις ότι όχι όλοι οι άνθρωποι είναι τα τέρατα που φαντάζεσαι... Είπε και με χάιδεψε απαλά στο κεφάλι... Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ένας άνθρωπος, το ποιο μισητό πλάσμα για μένα με είχε διαβάσει σαν ανοιχτό βιβλίο. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να γνεύω καταφατικά.
-Χαίρομαι που αποφάσισες να μείνεις μαζί μας. Με λένε Gaimon... Εσένα?
Και κάπου εκεί χάθηκε με το βραδινό αεράκι η ανάμνηση...

Το φεγγάρι έκανε αργά αργά την βόλτα του στον σκοτεινό ουρανό δίχως να λογαριάζει το τι υπάρχει γύρω του. Το τσάι πλέον είχε κρυώσει και είχε αρχίσει να κάνει λίγο ψύχρα αλλά δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να περάσω λίγο χρόνο ακόμα μαζί του. Καθόμουν εκεί σιωπηλός και κοιτούσα τον τάφο με κάτι μέσα μου να προσπαθεί να με πείσει ότι αυτό ήταν απλά ένα όνειρο. Γύρισα το κεφάλι μου προς την Χελώνα η οποία κοιτούσε ακόμα τον ωκεανό. Ξάφνου στο βάθος φάνηκαν κάποια φώτα πάνω στο νερό. Μάλλον θα ήταν κάποιο καράβι των Marine που περνούσε πηγαίνοντας προς κάποιο νησί σκέφτηκα. Και αυτή η σκέψη κέντρισε άλλη μια ανάμνηση. Την χειρότερη από όλες. Την ημέρα που πέθανε ο Gaimon. Ένιωσα το κεφάλι μου και τα μάτια μου βαριά και βυθίστηκα στο απόλυτο σκοτάδι και σε ακόμα μια ανάμνηση...

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες εκτός του ότι κάποια από τα ζώα είχαν προσέξει κάποια περίεργη φιγούρα πάνω στο νησί. Εγώ ήμουν στην ανατολική μεριά του νησιού και φρόντιζα τις πληγές ενός ζώου. Μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει ο ήλιος όταν πρόσεξα πως ένα καράβι Marine είχε προσαράξει στο νησί. Το τι έγινε από ένα σημείο και μετά ακόμα να το καταλάβω. Με το πρώτο φως του ηλίου ένας τύπος από το δάσος πετάχτηκε στο πλοίο και δημιούργησε πανικό με ένα γιγάντιο πουλί. Τότε από το πουθενά εμφανίστηκε ένας αστείος τύπος και τον σταμάτησε. Όλοι φαίνονταν να τον σέβονται αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Τότε το πλοίο που ήταν αραγμένο έφυγε και εμφανίστηκε ένα άλλο μικρότερο και με μόνο 2 άτομα πάνω. Υπέθεσα ότι ήταν φίλοι του και αφού τους παρακολούθησα για να δω τι θα έκαναν, που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το προπόνηση, τους άφησα στην ησυχία τους. Κάτι το οποίο ακόμα μετανιώνω.

Δεκατρείς μέρες μετά και αφού είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξή τους η ημέρα μου ήταν κάπως περίεργη. Όλα τα ζώα με απέφευγαν και δεν μου μιλούσαν για κάποιο λόγο. Όταν τους ρωτούσα απλώς έλεγαν βεβιασμένα μια δικαιολογία και έφευγαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει. Είχα καταλήξει να γυρνάω το νησί και να μην βρίσκω κανέναν ούτε καν τα μεγάλα ζώα. Ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά. Σαν κάτι να μην πήγαινε καλά. Όταν έφτασε το απογευματάκι τα πάντα λύθηκαν. Ένας αλεπουδοκόκορας ήρθε τρέχοντας στο σημείο που ήμουν. Μου είπε ότι ο Gaimon κάτι είχε πάθει. Η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε και τα πόδια μου κόπηκαν. Δίχως να έχω τον έλεγχο άρχισα να τρέχω πίσω από τον αλεπουδοκόκορα. Με πήγαινε προς την νότια μεριά του νησιού. Όταν βγήκαμε μέσα από κάτι θάμνους αυτό που με περίμενε ήταν περίεργο. Όλα τα ζώα ήταν μαζεμένα εκεί και με το που εμφανίστηκαν φώναξαν όλα μαζί “ΕΚΠΛΗΞΗ!”. Δεν ήξερα τι γινόταν... Όλοι ήταν χαρούμενοι και φώναζαν και ο Gaimon στεκόταν μπροστά μου με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα.
-Σήμερα γιορτάζουμε! Σήμερα αν και δεν το ξέρεις πριν από 18 χρονιά γεννήθηκες από ότι υπολόγισα. Στους ανθρώπους αυτό σημαίνει ενηλικίωση. Και για αυτό τον λόγο νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάρεις αυτό που σου αξίζει. Είπε και μέσα από το σεντούκι του έβγαλε κάτι που ήταν τυλιγμένο με ένα μεγάλο φύλλο και μου το έδωσε.
Όταν το άνοιξα μέσα ήταν η ζώνη που τόσα χρόνια ήθελα και προσπαθούσα να αποκτήσω. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου μετά από πολλά χρονιά. Όλοι ξαφνιάστηκαν καθώς δεν με είχαν δει ποτέ να χαμογελάω.
-Αυτή είναι μια έκφραση που θέλω πάντα να έχεις ότι και να γίνει. Έλα τώρα φόρεσε την να δούμε αν σου πάει.
Δίχως να χάσω χρόνο την πέρασα στη μέση μου και όταν κούμπωσε μου ταίριαζε γάντι.
-Μια πρόποση! Είπε ο Gaimon και σήκωσε την κούπα του. Στον Kazma, που ήμαστε σίγουροι ότι θα γίνει γνωστός ως King Oz! O γιατρός, φίλος και προστάτης των ζώων.
Ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση που τελικά όλα πήγαν καλά και μια αμέτρητη χαρά με πλημμύρισε. Όλη την νύχτα γιορτάζαμε μέχρι που μας πήρε ο ύπνος.

Στον βαθύ ύπνο που έκανα όνειρο δεν είδα. Το μόνο πράγμα που υπήρχε ήταν ένα περίεργο συναίσθημα το οποίο δεν μπορούσα να εξηγήσω. Όχι εκείνη την στιγμή. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να ακούω μέσα στον ύπνο μου έναν πυροβολισμό και μετά από λίγο φωνές από τα ζώα.
-Kazma! Ξύπνα! Φώναζε ένα μικρό νυχτεριδοπάντα με λυγμούς.
Εκείνη την στιγμή πετάχτηκα κυριολεκτικά όρθιος με εκείνο το συναίσθημα να μην λέει να φύγει.
-Ο Gaimon… είναι.. είναι…
Μόλις αναφέρθηκε το όνομά του ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος και νόμιζα ότι θα κάνω εμετό. Δίχως να χάσω χρόνο τον ρώτησα που βρισκόταν ο Gaimon και έφυγα προς τα εκεί. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα φτάσει για να δω τον χειρότερο εφιάλτη μου να γίνεται πραγματικότητα. Μπροστά μου βρισκόταν ένας τάφος με έναν σταυρό φτιαγμένο από το μπαούλο του Gaimon το οποίο ήταν χίλια κομμάτια παραδίπλα. Το μυαλό μου πάγωσε. Έπεσα μπροστά από τον τάφο στα γόνατα χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Δίχως να το σκεφτώ, λες και τα χέρια μου είχαν δική τους θέληση ξεκίνησα να σκάβω με μανία. Δεν ήξερα γιατί. Από την μια ίσως κάποιο κομμάτι μου ευχόταν να ήταν ψέματα και να μην έβρισκε πτώμα μέσα στον λάκκο. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε. Στο δεύτερο μέτρο βάθος βρήκα το σώμα του Gaimon να κείτεται νεκρό και γυμνό από την προστασία του μπαούλου του. Το βλέμμα μου θόλωσε. Άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα απαλά το χλωμό μάγουλό του. Ήταν κρύο. Πρόσεξα στον λαιμό του σημάδια από κάποιο είδος σκοινιού και κατάλαβα ότι πέθανε από κρέμασμα. Τον έβγαλα από την τρύπα και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Όλο του το σώμα ήταν παγωμένο και δίχως ίχνος ζωής. Ήταν νεκρός.
Σηκώθηκα και ξεκίνησα να περπατάω μηχανικά και πριν το καταλάβω είχα βρεθεί στο αγαπημένο μας ξέφωτο. Ακούμπησα το άψυχο σώμα του στο έδαφος όσο πιο απαλά μπορούσα και ξεκίνησα να σκάβω έναν τάφο. Τα χέρια μου χτύπαγαν με τόση ορμή στο έδαφος λες και χτύπαγα κάποιον αντίπαλο. Ένιωθα μια κάψα στο στήθος μου που είχα καιρό να νιώσω. Οργή.
Μετά από λίγο ο λάκκος είχε τελειώσει. Γύρισα στον Gaimon και με τα λερωμένα πλέον χέρια μου τον σήκωσα και τον έβαλα στον τάφο. Έμεινα να τον κοιτάζω για λίγο πριν ξεκινήσω να τον θάβω. Μόλις το σώμα του καλύφθηκε από το χώμα, πήρα ένα κλαδί που βρήκα παραδίπλα και το κάρφωσα στο έδαφος εκεί που ήταν ο λάκκος. Μόλις έκανα και αυτό έπεσα στο έδαφος και κοιτούσα το κενό. Τότε εμφανίστηκαν 2-3 μικρά ζωάκια τα οποία μου είπαν ότι είδαν τι έπαθε ο Gaimon. Ότι ένας Marine με λευκά μαλλιά και κόκκινα μάτια και η παρέα του τον σκότωσαν ενώ αυτός προσπαθούσε να τα προστατέψει και ότι βρίσκονταν ακόμα στο νησί.
Μόλις το άκουσα αυτό σηκώθηκα και φώναξα με όλη μου την δύναμη τις ελεφαντοαρκούδες του νησιού. Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να γυρίζει και η όρασή μου χάλαγε. Ρώτησα τους μικρούς μου φίλους πού ακριβώς ήταν ο Κοκκινομάτης Δαίμονας και μου είπαν ότι βρισκόταν στους λόφους του νησιού. Μόλις έφτασαν οι ελεφαντοαρκούδες τους είπα να πάνε εκεί και όποιον άνθρωπο δουν να τον ποδοπατήσουν. Μόλις τελείωσα την πρότασή μου ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και λιποθύμησα.

Κάπου εκεί άνοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα ότι με είχε πάρει ο ύπνος. Οι πυγολαμπίδες είχαν φύγει και πλέον δεν ακουγόταν κανένα από τα ζώα του νησιού, πράγμα που σήμαινε ότι όλοι είχαν πάει για ύπνο. Γύρισα προς το μέρος της Χελώνας η οποία ήταν ακόμα στο ίδιο σημείο.
-Τι σκέφτεσαι τόσες ώρες? Την ρώτησα σπάζοντας την πολύωρη σιγή.
-Ξέρεις… Δεν έχω πολλά λεπτά ζωής ακόμα… είπε με την γέρικη και κουρασμένη φωνή της.
-Θέλω να ξέρεις όμως, συνέχισε να λέει, ότι ο Gaimon σε αγάπησε σαν τον γιο που δεν είχε ποτέ του και ακόμα και τώρα σε προσέχει. Θέλω λοιπόν μόλις αφήσω την τελευταία μου πνοή να ανοίξεις το καβούκι μου. Μέσα θα βρεις ότι θα χρειαστείς για να ξεκινήσεις το ταξίδι σου. Ο Gaimon ήξερε ότι κάποια στιγμή θα έφευγες και προετοιμαζόταν για αυτό.
Καθόμουν και την άκουγα χωρίς να μιλάω. Η φωνή της ήταν γαλήνια ακόμα και όταν μιλούσε για το τέλος της ζωής της. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να την ακούσω στις τελευταίες της στιγμές.
-Οοο… είπε μετά από λίγα λεπτά σιγής. Ήρθε η ώρα να πάω στον μεγάλο κήπο στον ουρανό φαίνεται. Αντίο Kazma και ευχαριστώ. Είπε και άφησε το καβούκι της να ακουμπήσει στο δροσερό χορτάρι.

Την επόμενη μέρα δίπλα στον τάφο του Gaimon βρισκόταν ένας δεύτερος. Τα ζώα του νησιού έμαθαν για την δεύτερη απώλεια που είχαμε αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Έπρεπε να φύγω. Πήγαμε στην παραλία του νησιού οπού εκεί μας περίμενε ο Joey το γιγάντιο καβούρι του νησιού το οποίο θα με πήγαινε μέχρι το κοντινότερο νησί. Πήρα λοιπόν τον σάκο μου με κάποια τρόφιμα και τα πράγματα που μου είχε ετοιμάσει ο Gaimon, φόρεσα από πάνω και μια παλιά κάπα με κουκούλα που είχαμε κλέψει και ανέβηκα στο καβούρι το οποίο άρχισε να απομακρύνεται σιγά σιγά.
Τα ζώα του νησιού με αποχαιρετούσαν με δάκρυα στα ματιά και εγώ απλώς τους κουνούσα το χέρι. Μόλις απομακρυνθήκαμε λίγο από το νησί ο Joey βούτηξε στο νερό μέχρι ένα σημείο ώστε να μοιάζει απλά με κάτι που επιπλέει για να μην τραβάμε τα βλέμματα. Εγώ γύρισα μπροστά με την κουκούλα να σκεπάζει το πρόσωπό μου.
-Ααα… Joey βρέχει…
-Τι λες Kazma? Μια χαρά ήλιο έχει…
-Όχι κάνεις λάθος… Βρέχει… Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί τρέχει νερό στο πρόσωπό μου...

Σπόιλερ:

Είπα και άφησα τον εαυτό μου μετά από χρόνια να ξεσπάσει. Δάκρυα έτρεχαν δίχως σταματημό μέχρι που αποκοιμήθηκα.

Όνομα: Kazma
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 29.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Πάρα πολύ καλή ιστορία. Συγκινήθηκα σκασμένε. Μου άρεσε που είχε γέλιο, είχε πίκρα, είχε πολύ πράμα. Μου άρεσε που έβαλες σας νέμεσις σου τον παλιό σου χαρακτήρα. Έχασες ένα χιλιάρικο από τα αρχικά μικρά ποστς. Αν στο τέλος δεν είχες γράψει τα κτήνη, θα είχες χάσει περισσότερα.
Η εικόνα στο τέλος τα έσπασε!!!(μαζί με τον διάλογο που την συνόδευε)