A totally unexpected encounter. Remembering the past![Αρχή]

Ήμουν γι'άλλη μια φορά στη μικρή μου βαρκούλα και πέθαινα της πείνας...Είχα φύγει τόσο βιαστικά από το νησί Cursed που δεν είχα πάρει τίποτα απολύτως μαζί μου. Ήξερα πως για να νικήσω εκείνον τον πειρατή που μου έκλεψε το σπαθί έπρεπε να γίνω πολύ δυνατότερος, οπότε δεν μπορούσα να κατευθυνθώ προς το Bliss Kingdom, μέχρι να είμαι έτοιμος. Είχα ακούσει για έναν νέο πειρατή, κάποιον με το όνομα "Ε" ο οποίος έχει κάνει πολλά εγκλήματα πρόσφατα. Τελευταία φορά τον είχαν δει στο νησί Pingtan της South Blue Sea. Εκεί ήταν και ο προορισμός μου. Είχα αποφασίσει να πετύχω μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: μια μάχη με κάποιον δυνατό πειρατή θα μου επέφερε αρκετή εμπειρία, φέρνοντάς με ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου, και δεύτερον, θα έπιανα αυτόν τον νέο πειρατή πριν γίνει πολύ δυνατός. Έβγαλα το χαρτάκι με το μήνυμα του πειρατή από την τσέπη μου και το κοίταξα. Μου ερχόταν μια επιθυμία να το σκίσω, αλλά με πρόλαβε ένας ήχος που ερχόταν από το σακίδιό μου. Δεν ήταν άλλο από το Den-Den mushi μου. Το έβγαλα από την τσάντα μου.
Παρακαλώ;, είπα.
Είμαι ο Chad. Αρχηγός της ομάδας marine του νησιού Pingtan. Επικοινώνησα με την βάση στο νησί Cursed και μου είπαν πως έρχεσαι προς τα εδώ. Θέλω να σε ενημερώσω πως βρίσκεται στο νησί ο πειρατής με το όνομα "Ε", και θέλουμε βοήθεια, γιατί δεν ξέρουμε που ακριβώς βρίσκεται., μου είπε.
Το γνωρίζω. Έρχομαι εκεί αυτή τη στιγμή για να τον πιάσω., απάντησα εγώ...

Πολύ σίγουρος ακούγεσαι...μην τον υποτιμάς επειδή είναι νέος πειρατής., μου είπε.
Οφείλω να συμφωνήσω...ίσως να τον υποτίμησα λιγάκι πριν, αλλά και πάλι, δεν αλλάζω γνώμη. Δεν υπάρχει αντίπαλος που να είναι ανίκητος., απάντησα εγώ.
Όπως νομίζεις..., μου είπε, τελειώνοντας την κουβέντα μας. Εγώ πήρα το Den-Den mushi μου και το έβαλα στην τσάντα μου. Κοίταξα ευθεία μπροστά. Είδα ένα νησί μπροστά μου, όχι πολλές ώρες από το σημείο που βρισκόμουν. Ακόμα κι αν δεν ήταν τον νησί Pingtan, σίγουρα θα είχε κάτι για να φάω...
...Είχα πια φτάσει στο νησί. Έδεσα τη βάρκα μου στην αποβάθρα ενός μικρού λιμανιού και πήδηξα έξω. Έτρεξα αμέσως προς ένα εστιατόριο, κάθισα σ'ένα απ'τα τραπέζια κι έφαγα όσο δεν είχα φάει ποτέ στη ζωή μου. Πεινούσα σαν λύκος...
...Είχαν περάσει κάμποσες ώρες. Ήμουν σ΄ένα δωμάτιο, σε τοπικό πανδοχείο, όταν άκουσα φασαρία απ'έξω. Ακούγονταν κραυγές και ήχοι μετάλλων που κρούονταν μεταξύ τους. Γινόταν κάποιου είδους μάχης. Κατέβηκα αμέσως και κατευθύνθηκα προς το μέρος απ'όπου ακούγονταν οι θόρυβοι. Μπήκα σ'ένα στενό και είδα πτώματα αντρών αραδιασμένα στο δρόμο. Κοίταξα στο βάθος του στενού, και είδα έναν άντρα με κουκούλα να έχει σηκωμένο το σπαθί του. Αμέσως έτρεξα και τον σταμάτησα από το να σκοτώσει τον νεαρό που ήταν μπροστά του. Εκείνος γύρισε προς το μέρος μου και για κάποιο, άγνωστο σ'εμένα, λόγο έμεινε άφωνος....

η συνέχεια αυτού:

Είχα μείνει άφωνος....Δεν περίμενα να δω τον Luke..Όχι εδώ, όχι υπο αυτές τις συνθήκες...Ο Luke ήταν ένας παιδικός μου φίλος...Τον είχα συναντήσει όταν με είχαν διώξει απ το ferum, και πριν καταλήξω στο νησάκι που πέρασα 9 χρόνια απ την ζωή μου. Όταν με είχε βρεί με τον πατέρα του στην παραλία, αναίσθητο, με φρόντισαν και με περιποιήθηκαν...Πέρασα μαζί τους έναν ολόκληρο χρόνο, πριν φύγω και αρχίσω να επεξεργάζομαι το σχέδιο με το οποίο θα κατέστρεφα το Ferum... Είχα φύγει νύχτα, και λυπόμουν γι αυτό...Όμως έπρεπε να γίνει έτσι, καθώς δίπλα τους δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτεπαραπάνω απο το να καταταγώ στο ναυτικό, καθώς ο πατέρας του, ήταν marine, και όχι κάποιος απλός, αλλα δοιηκητής βάσης και με βαθμό αξιόλογο...Απ ότι έβλεπα τον Luke, ακολούθησε τα βήμματα του πατέρα του..Φορούσε μια στολή νεοσύλεκτου marine, και παρ όλο που η ηληκία του ήταν μικρή, κρατούσε το χέρι μου με δύναμη , που υπέρβαινε κατα πολύ του ξιφομάχου riku..Άφησα τον Riku και τον γύρισα την πλάτη...Ο Luke, είχε αφήσει το χέρι μου...Πλέον βρισκόμασταν απέναντι ο ένας απ τον άλλο, η μόνη διαφορά που είχαμε, ήταν πς εκείνος ήταν συ εγγρήγορση με τις γροθιές του σφηγμένες και έτοιμες για μάχη, ενώ εγώ ήμουν χαλαρός, με ένα χαμόγελο και το ξίφος στο χέρι...Για να του δείξω πως δεν αποτελώ απειλή, έβαλα στην θήκη μου, την λεπίδα...Έπειτα απο ένα βλέμα απορίας του, τράβηξα την κουκούλα μου προς τα πίσω, φανερώνοντας το πρώσωπό μου, ενώ σταύρωσα τα χέρια μου, και χαμογέλασα ευχάριστα μετά απο πολύ καιρό

Σπόιλερ:

Μόλις είδα το πρόσωπο του πειρατή, που με κοιτούσε μ'ένα φιλικό και χαλαρό ύφος, λες και τον ήξερα από κάπου, θυμήθηκα τον φιλικό τόνο που είχε το τέλος του σημειώματος του πειρατή που μου έκλεψε το σπαθί. Έσφιξα τις γροθιές μου και πήγα να τον γρονθοκοπήσω. Εκείνος ξαφνιάστηκε, αλλά, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν η μπουνιά μου τον ακουμπήσει, σταμάτησα απότομα. Κάτι ήταν στην όλη εμφάνισή του που μου έφερνε κάποια ανάμνηση...λες και όντως τον ήξερα από κάπου...για να πω την αλήθεια, ήξερα, στο βάθος του μυαλού μου, ότι ήμασταν φίλοι...αν και δεν θυμόμουν από που. Πέρασα λίγες στιγμές παγωμένος...το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για να θυμηθώ από που τον γνώριζα, και τότε, σαν φλασιά μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα ενός παιδικού μου φίλου...ενός παιδιού που έμενε για κάποιο χρονικό διάστημα στο σπίτι μου...ήταν σαν αδελφός μου τότε...αλλά μετά έφυγε...μια νύχτα. Είχε την ίδια ηλικία με ΄μένα, περίπου...ίσως και να μου'ριχνε κάνα-δυο χρονάκια.
E...Ezio, εσύ είσαι;, ρώτησα αμήχανα.
Καιρός ήταν να το θυμηθείς..., μου απάντησε γελώντας.
Μα...πως...εδώ...τώρα...υπό αυτές τις συνθήκες..., έκανα εγώ που είχα μείνει άφωνος...
Ούτε εγώ το περίμενα...απ'όλους τους Marine έστειλαν εσένα...; Πόσο μικρός είναι ο κόσμος..., μου απάντησε......

Γύρισα προς τα πίσω απορημένος. Είδα το νεκρό σώμα του Riku να πέφτει στο πάτωμα.
Τι έγινε;, ρώτησα.
Ο Riku...πήγε να σου επιτεθεί., μου απάντησε ο Ezio.
Ευχαριστώ..., απάντησα εγώ.
Φαίνεται δεν του άρεσε που σώθηκε..., γέλασε ο Ezio, για να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα. Εγώ δεν είπα κάτι, απλά γέλασα. Συνεχίσαμε να περπατάμε μέσα στην πόλη, κρατώντας λίγη απόσταση, για να μην μας καταλάβει κανένας. Φτάσαμε μπροστά σε ένα Bar. Ο Ezio μπήκε μέσα κι εγώ τον ακολούθησα. Είχε πολύ κόσμο εκείνη την ώρα, κυρίως πειρατές, αλλά δεν έλλειπαν και οι απλοί πολίτες, και, επακολούθως, φασαρία. Καθίσαμε σ'ένα μικρό τραπεζάκι, στη γωνία στο βάθος. Το κοντινότερο τραπέζι σ'εμάς ήταν με πειρατές που έπαιζαν χαρτιά και φώναζαν όλη την ώρα, οπότε υπήρχε ελάχιστος κίνδυνος να μας ακούσουν εκεί. Ο Ezio κοίταξε γύρω μια-δυο φορές, για να σιγουρευτεί πως κανείς δεν μας άκουγε...Εδώ που τα λέμε δύο άτομα με κουκούλα δεν ήταν και η πιο συνηθισμένη πελατεία για ένα Bar...Ο Ezio φορούσε το μανδύα με την κουκούλα του, όπως πάντα, κι εγώ φορούσα έναν καφέ μανδύα, και πάλι με κουκούλα για να μη με αναγνωρίσει κανένας πειρατής. Μπορεί να είμαι χαμηλόβαθμος marine, αλλά η κοινή μου αποστολή με τον Vergil, στο νησί Organ, με καθιστούσε λιγάκι πιο γνωστό από τους υπόλοιπους marine της βαθμίδας μου...Φορούσα και τη στολή. Ξεκίνησε να μιλάει:
Οπότε...θέλεις να μάθεις τι έγινε στο στενό; Θα..., άρχισε να λέει, αλλά...
Όχι...πρώτα θέλω απαντήσεις σε πολλά άλλα πράγματα. Πρώτον, γιατί έφυγες, τότε, πριν από 8 χρόνια; Που πήγες; Γιατί δεν με ειδοποίησες; Αυτά θέλω να ξέρω πριν την οποιαδήποτε συζήτηση., τον έκοψα...

Ποιος θα το σκεφτόταν τότε...;, είπα εγώ άφωνος.
Μπορούσες να μου ζητήσεις βοήθεια...λόγω του πατέρα μου είχα κάποιες συνδέσεις με τους marine, και συνεπώς μπορούσα να βοηθήσω να θεωρηθείς αθώος στο Ferum...Αλλά αυτό ήταν πολύ καιρό πριν...τώρα δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει γι'αυτό το θέμα...κυρίως γιατί η πόλη δεν υπάρχει πια..., είπα εγώ.
Το είχα σκεφτεί...αλλά θα δημιουργούσε προβλήματα και στους δυο μας, αν δεν το πίστευαν... Αφενός θα κατηγορούσαν εσένα για κάλυψη ενός εγκληματία, κι αφετέρου θα με έπιαναν επί τόπου...αφού θα υπήρχαν αρκετοί marine., μου απάντησε.
Σωστό κι αυτό...δεν το είχα σκεφτεί., απάντησα.
Τώρα...όσο για τους..., ξεκίνησα να λέω εγώ.
Σταμάτα., απάντησε ο Ezio.
Τι έγινε;, ρώτησα εγώ. Εκείνος σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να περπατάει προς την έξοδο του Bar. Τότε, ένας από τους πελάτες σηκώθηκε όρθιος.
Για που το'βαλες, "Ε"...ή μήπως να πω Ezio;, ρώτησε, και κάμποσοι άντρες γύρισαν τα κεφάλια τους προς το μέρος του. Τότε κατάλαβα γιατί μου είπε να σταματήσω...κάποιος μας παρακολουθούσε...Ο Ezio δεν μίλησε, απλώς γύρισε την πλάτη του και βγήκε από το μαγαζί. Ο άντρας τον ακολούθησε. Πίσω του κι άλλοι τέσσερις. Πήγαν μέχρι την πόρτα, όπου ο πρώτος επιτέθηκε στον Ezio...

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε, αλλά απ'ότι φαντάστηκα, ο Ezio γύρισε και χτύπησα τον πρώτο απ'τους άντρες, αυτόν που του επιτέθηκε, γιατί οι άλλοι τέσσερις όρμησαν στη μάχη. Ο Ezio κατάφερε να νικήσει δύο απ'αυτούς, αλλά ήταν πέντε εναντίων ενός, κι έτσι, χωρίς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, μόνο αυτό κατάφερε να κάνει μόνος του. Εγώ σηκώθηκα αμέσως, έτρεξα έξω κι όρμισα πάνω σ'έναν από τους τρεις άντρες, που είχε το σπαθί του σηκωμένο, έτοιμος να σκοτώσει τον Ezio. Τον έριξα κάτω και χτύπησα με όλη μου τη δύναμη το πρόσωπό του, με αποτέλεσμα να μείνει αναίσθητος. Ένας άλλος σηκώθηκε και μου ρίχτηκε. Κατάφερε να με κρατήσει στο έδαφος, κι έβγαλε ένα μαχαίρι. Το σήκωσε ψηλά κι άρχισε να το κατεβάζει με φόρα για να με καρφώσει. Εντελώς ξαφνικά, όμως, σταμάτησε απότομα. Κοίταξα και είδα τον Ezio, ο οποίος τον είχε καρφώσει μ'ένα μικρό μαχαίρι που έβγαινε απ'το μανίκι του, στην πλάτη. Το γεγονός πως πήρα έναν από τους δύο άντρες που τον κρατούσαν του έδωσε αρκετή ελευθερία για να ξεφύγει κι απ'τον δεύτερο. Σηκώθηκα όρθιος, τινάχτηκα.
Ευχαριστώ., του είπα.
Μα τι λες; Εγώ ευχαριστώ...αν δεν τους είχες επιτεθεί στην αρχή δεν θα ήμουν εδώ., μου απάντησε.
Τώρα...όσο για τους συντρόφους σου..., του είπα εγώ. Εκείνος κοίταξε γύρω μας επιφυλακτικά.
Όχι εδώ...δεν είπες πως είχες ένα δωμάτιο;, είπε.
Ναι...εδώ, στη γωνία είναι. Πάμε να συζητήσουμε εκεί καλύτερα;, ρώτησα.
Όσο να'ναι είναι καλύτερα από τη μέση του δρόμου..., μου απάντησε και ξεκινήσαμε να περπατάμε...

Περπατήσαμε για πέντε λεπτά μέχρι που μπήκαμε στο πανδοχείο. Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο και μπήκαμε στο δωμάτιό μου.
Εδώ μπορούμε να συζητήσουμε..., μου είπε ο Ezio.
Ωραία...ήθελα να ρωτήσω, με τους συντρόφους μου, τι θα κάνουμε;, ρώτησα.
Τι θα κάνω εννοείς..., με διόρθωσε.
Όχι...θα βοηθήσω κι εγώ., απάντησα εγώ.
Δεν μπορώ να το ρισκάρω...αν σε δουν μαζί μου..., ξεκίνησε να λέει.
Δεν πρόκειται να γίνει όπως την προηγούμενη φορά...Ένας καλός φίλος είναι πολύ πιο σημαντικός από μια θέση...όσο κι αν θέλω να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου..., απάντησα εγώ.
Υποθέτω πως έχεις δίκιο...αλλά και πάλι..., είπε.
Ξέχασέ το...θα βοηθήσω. Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου εναντίων μιας ολόκληρης πόλης; Την τελευταία φορά σχεδίαζες για χρόνια...αυτή τη φορά δεν έχεις τίποτα..., είπα εγώ.
Εντάξει...θα βοηθήσεις. Έχεις κάποιο σχέδιο κατά νου;, με ρώτησε.
Κοίτα...υπάρχουν δύο τρόποι. Πρώτον, μπορούμε να το κάνουμε με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή να τους αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Ο άλλος είναι, να μπούμε κρυφά. Τυχαίνει να ξέρω μια κρυφή είσοδο στο δημαρχείο...παλαιότερα είχα κλέψει τα σχέδια της πόλη από το γραφείο του πατέρα μου..., είπα εγώ.
Απλά πες μου που είναι και θα το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο...αύριο., απάντησε, κι εγώ του είπα κάθε λεπτομέρεια που ήξερα για το δημαρχείο. Μετά έφυγε, λέγοντάς μου πως θα τα πούμε αύριο...

Εγώ τον αποχαιρέτησα, κι αφού έφυγε, έσβησα τα φώτα και έπεσα στο κρεβάτι μου, ανυποψίαστος για το τι σχεδίαζε η μοίρα να μου ρίξει εκείνη τη νύχτα...
...Δύο ώρες αργότερα άκουσα φασαρία. Σηκώθηκα απ'το κρεβάτι μου, τίναξα τις κουρτίνες προς τ'αριστερά. Και κοίταξα έξω. Είδα ένα πορτοκαλί φως, μέσα στη μαυρίλα της σκοτεινής νύχτας. Κοίταξα πιο προσεκτικά, κι αντίκρισα φωτιά να έρχεται από το δημαρχείο. Δεν αντέδρασα. Δεν ήξερα τι ήταν. Για μια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό πως ο Ezio προσπάθησε να μπει μόνος του στο δημαρχείο. Φόρεσα στα γρήγορα τη στολή μου και πήδηξα με τη μία κάτω τη σκάλα, βγήκα σφαίρα από την πόρτα. Έτρεξα προς το δημαρχείο. Ρώτησα τον φρουρό στην πόρτα:
Τι έγινε εδώ;
Ένας κακοποιός, ο "Ε" επιτέθηκε στο δημαρχείο, με στόχο τον δήμαρχο. Το ξέραμε πως δεν ήταν κυνηγός επικηρυγμένων, αλλά τον πιάσαμε, οπότε μην ανησυχείς. Η εκτέλεσή του έχει προγραμματιστεί γι'αύριο το πρωί., μου απάντησε ο φρουρός.
~Τώρα καθησυχαστικά..., σκέφτηκα. ~Μα τι πήγες κι έκανες, Ezio;, αναρωτήθηκα.
Πρέπει να δράσω γρήγορα..., μουρμούρισα.
Τι;, ρώτησε ο φρουρός.
Τίποτα..., απάντησα κι έφυγα. Λίγα λεπτά μετά ήμουν στο δωμάτιο...
...Άρχισε να ξημερώνει. Είχα φορέσει το μανδύα με την κουκούλα μου. Ανέβαινα τις σκάλες σ'έναν πύργο, που ήταν μέρος του τείχους που χώριζε την πόλη από το δάσος. Όταν έφτασα στην κορυφή ένας φρουρός με είδε.
Ποιος είσαι και τι θες εδώ;, με ρώτησε. Εγώ δεν απάντησα, απλά όρμησα, του έριξα ένα δυνατό χτύπημα με τον αγκώνα μου στο μέτωπο, το οποίο τον άφησε αναίσθητο. Τότε έβγαλα το τόξο που είχα μαζί μου και κάθισα να περιμένω την ώρα της εκτέλεσης...

Παρακολουθούσα την όλη διαδικασία. Είδα τον Ezio να ανοίγει το στόμα του να πει κάτι, αλλά δεν άκουσα ακριβώς τι. Δεν με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή. Είδα τον δήμιο να κινείται προς το μοχλό. Εκείνη τη στιγμή τράβηξα το τόξο μου προς τα πίσω, όσο δεν έπαιρνε πια. Τη στιγμή που ο δήμιος τράβηξε το μοχλό και η καταπακτή άνοιξε κάτω από τα πόδια του, το βέλος έφυγε σφαίρα από το τόξο μου, και χτύπησε ακριβώς στη μέση του σχοινιού που τον κρατούσε δεμένο με την κρεμάλα. Ο Ezio έπεσε κάτω, πάνω στην ξύλινη εξέδρα. Τρεις φρουροί κινήθηκαν προς το μέρος του για να δουν τι έγινε, αλλά 2 άντρες πετάχτηκαν από το πλήθος, ο ένας τους φορούσε μαύρα ρούχα και κρατούσε ένα μεγάλο σπαθί κι ο άλλος φορούσε κόκκινη κάπα. Σκότωσαν τους τρεις φρουρούς κι άρχισαν να πολεμούν με τους υπόλοιπους. Δεν ήξερα ποιοι ήταν, αλλά μας βοηθούσαν και δεν έπρεπε να τους αφήσω έτσι να πολεμούν με όλη τη φρουρά της πόλης. Πήδηξα από τον πύργο πάνω στο τείχος, το οποίο είχε μια κάποια κλίση, κι έτσι άρχισα να γλιστράω προς τα κάτω μέχρι που έφτασα κοντά στο έδαφος, όπου κλότσησα με δύναμη την πέτρα και πετάχτηκα προς το μέρος της πλατείας, τρέχοντας με όλη μου τη δύναμη. Μόλις έφτασα πήδηξα και κλότσησα με όλη μου τη δύναμη έναν από τους φρουρούς στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Θέλετε βοήθεια;, ρώτησα, απευθυνόμενος στους δύο άντρες. Εκείνοι δεν μου απάντησαν, απλά συνέχισαν να πολεμάνε τους φρουρούς.
Ποιος είσαι εσύ;, ρώτησε ένας φρουρός εμένα, αφού φορούσα τον κουκουλοφόρο μου μανδύα.
Αυτό δεν είναι δικό σου θέμα...το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι πως θα το πληρώσατε που μπλέξατε μαζί μας., είπα...

Μαζί σας; Είστε 4 άτομα...ο ένας φαίνεται να είναι εκτός μάχης, και νομίζετε πως μπορείτε να νικήσετε;, γέλασε εκείνος.
Δεν ξέρω αν θα νικήσουμε ή όχι, αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε!, απάντησα εγώ και η μάχη συνεχίστηκε, μ'εμένα μέσα αυτή τη φορά. Μαχόμασταν για πολλή ώρα. Είχαμε μεγάλο μειονέκτημα, γιατί εμείς όλο και κουραζόμασταν, ενώ από' κείνους υπήρχαν πολλοί, κι όλο έρχονταν κι άλλοι. Το κεφάλι μου πονούσε. Σκεφτόμουν πυρετωδώς για έναν τρόπο να νικήσουμε. Είμαστε δυνατοί, και οι τέσσερις. Το πρόβλημα ήταν εκείνη τη στιγμή πως ο Ezio δεν ήταν σε θέση να μπει στη μάχη ακόμα. Έχασε αρκετό αέρα όταν κρεμάστηκε, πριν, έστω κι αν ήταν για λίγα δευτερόλεπτα. Υστερούσαμε αριθμητικά, πάρα πολύ. Η αναλογία μας με τους αντιπάλους μας δεν ήταν ένας προς δύο...ούτε τρεις...υπήρχαν τουλάχιστον επτά αντίπαλοι για τον καθένα από 'μας. Ήταν θέμα χρόνου. Εγώ είχα ήδη αρχίσει να κουράζομαι από τη μάχη. Εκείνη τη στιγμή ήταν που μου ήρθε στο μυαλό: ο στόχος μας δεν ήταν να νικήσουμε όλη τη φρουρά του νησιού, αλλά να βοηθήσουμε τον Ezio. Ήταν θέμα χρόνου και για τις δύο πλευρές...αν θα κουραζόμασταν εμείς ή αν θα ήταν ο Ezio σε θέση να σηκωθεί για να τρέξουμε να ξεφύγουμε...το θέμα ήταν ποιο θα συνέβαινε πρώτο...
...Είχε περάσει σχεδόν μια ώρα από τη στιγμή που άρχισε η μάχη. Ο Ezio μας βοηθούσε πια, αλλά δεν μπορούσε να κάνει ότι καλύτερο του επέτρεπαν οι δυνατότητές του ακόμα. Έπρεπε να αντέξουμε λίγο ακόμα. Εγώ δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου εκείνο το βράδυ. Το κεφάλι μου πονούσε. Ήμουν εξαντλημένος. Έτοιμος να πέσω κάτω από την κούραση. Εκείνη τη στιγμή είδα έναν άνθρωπο πάνω στη στέγη ενός κτηρίου. Φορούσε μαύρο μανδύα κι αυτός, με κουκούλα. Δεν ήξερα ποιος ήταν, αλλά κάτι μου έλεγε πως ήταν εδώ για να μας βοηθήσει. Τη στιγμή που εκείνος πήδηξε από τη σκεπή και χώθηκε στη μάχη, εγώ άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου...με κατέλαβε η κούραση...έπεσα στο πέτρινο δάπεδο της πλατείας...

Άρχισα να τρέχω προς το μέρος του παραμερίζοντας γνωστούς και αγνώστους....Μια λεπίδα ενώς άντρα, πέρασε και με χτύπησε στα χείλη

Σπόιλερ:

προκαλώντας μου μια βαθια πληγη... Μια σφαίρα απ την καραμπίνα του leon, σφηνώθηκε βαθια στο κεφάλι του άντρα, ο οποίος έπεφτε άψυχος στο έδαφος....Το σώμα του Luke, έπεσε στο έδαφος....Όχι...δεν μπορουσε...Δεν μπορούσε να ήταν νεκρός...Πως έγινε αυτό? Μόλις μου είχε σώσει την ζωή...
Ο μυστηριώδης άντρας, αμυνόταν το σώμα του luke, όμως δυο του ξέφυγαν...Απο ψηλά τα ξίφη τους τα κατεύθυναν προς το σώμα του με δύναμη ..Δεν πρόφταινα ..Είχα πανικοβληθεί, είχα απελπιστεί...Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό....Ύψωσα το χέρι μου προς το μέρος τους προσπαθντας να τους σταματήσω, αφήνοντας το ξίφος μου να πέσει και να καρφωθεί στο έδαφος

Σπόιλερ:

...



http://www.onepiecegr-rpg.com/t6036-topic#200988 συνέχεια εδώ

Ξύπνησα...δεν ήξερα πόσες ώρες είχαν περάσει. Ήμουν ξαπλωμένος σ'ένα κρεβάτι. Ένας άντρας καθόταν δίπλα μου. Γύρισα και του μίλησα:
Τι έγινε; Πως τους ξεφύγαμε;, τον ρώτησα.
Είχαμε βοήθεια από έναν μυστηριώδη άντρα...δεν ξέρουμε ποιος ήταν κι έφυγε αμέσως μετά από τη μάχη. Ο Ezio μου είπε να σε προσέχω μέχρι να ξυπνήσεις..., μου απάντησε.
Ο Ezio; Και που είναι τώρα;, ρώτησα.
Έχει φύγει από το νησί...μου είπε να φύγω κι εγώ, το συντομότερο, αλλά αφού ξυπνήσεις, γιατί δεν θα ήταν καλό να μας δουν μαζί...Θα πάω να τον βρω., απάντησε ο άντρας.
Ευχαριστώ πολύ...μπορείς να πηγαίνεις αν θέλεις, είμαι εντάξει., του είπα εγώ.
Κι εσύ τι θα κάνεις;, με ρώτησε.
Εγώ...δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια., είπα κι έπειτα ανακάθισα. Πρώτα θα σιγουρευτώ πως κανείς δεν ξέρει πως ήμουν σ'εκείνη τη μάχη...κι έπειτα θα συνεχίσω αυτό που έκανα όλον αυτόν τον καιρό..., είπα.
Καλώς, τότε...ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα., είπε ο άνδρας και σηκώθηκε από την καρέκλα του. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα γύρω μου, κι αναγνώρισα το δωμάτιο...ήταν το δικό μου δωμάτιο στο τοπικό πανδοχείο.
Ευχαριστώ πολύ. Θα τα πούμε σύντομα, ειδικά αν είσαι μαζί με τον Ezio..., του είπα εγώ καθώς έβγαινε από το δωμάτιο. Σήκωσα από το πάτωμα το σακίδιό μου και τράβηξα από μέσα το Den-Den mushi μου. Σκόπευα να επικοινωνήσω με τον Chad, τον αρχηγό των marine του νησιού...

Το κράτησα λίγο στο χέρι μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο.
~Δεν έκανα τίποτα...μόνος του έφυγε από το νησί..., σκέφτηκα. Τοποθέτησα το Den-Den Mushi μέσα στο σακίδιό μου, το κρέμασα στον ώμο μου, βγήκα από το δωμάτιό μου και ξεκίνησα να κατεβαίνω τις σκάλες του πανδοχείου.

(to be edited...This month, hopefully)