[ΤΕΛΟΣ] Η αρχη του ονειρου!

Ολοι γυρω μου παντα μου ελεγαν πως ημουν ξεχωριστος.Ποτε δεν διαπιστωσα αν το 'ξεχωριστος' εκεινο ηταν καλο η κακο,αλλα παντα μου αρεσε να το ακουω!Αλλα ας παρουμε τα πραγματα από την αρχη.Με λενε Cos-tun D. Buffy.Ειμαι,απ ότι μου λενε,αρκετα ευεξαπτος και ειμαι,παλι απ ότι εχω ακουσει από δω κ από κει,ανικανος να ελεγξω να συναισθηματα μου.Ετσι ειμαι γνωστος στο νησι μου,το Soul Island.Οχι και η καλητερη φημη,αλλα τι να κανω,ετσι γεννηθηκα!Αλλα παντοτε ειχα μια τρελα με…τον ουρανο!!!Δεν ξερω γιατι,αλλα οι γονεις μου,Bulma και Zack,μου εχουν πει ότι μολις με εβγαλαν από το μαιευτηριο,παρ ολο που πριν ειχα ξεσηκωσει ολη την πολη από το κλαμα,σταματησα να κλαιω και κοιταζα επι ωρες στον ουρανο!Μολις Γυρισα σπιτι όμως αρχισα το κλαμα παλι.
Το κλαμα μου ηταν αφορητο ωσπου τελικα αποφασισαν να γκρεμισουν τον τοιχο του δωματιου μου και να βαλουν τζαμι στη θεση του ώστε να μπορω να χαζευω τον ουρανο και να ησυχασουν επιτελους από την νηπιακη γκρινια μου!Καπως ετσι περνουσαν τα χρονια και οι γονεις μου απεκτησαν κ άλλο παιδι,όταν εγω ημουν 4 χρονων.Ηταν κοριτσι αυτή τη φορα και την ονομασαν Mira,ονομα που της δωθηκε τελειως τυχαια.Απ οσο θυμαμαι,η Mira δεν εκλαιγε όπως εγω ουτε ειχε καποιο κολλημα όπως εγω με τον ουρανο.Ισα ισα που δεν μπορουσε στο δωματιο μου γιατι το πρωι ειχε πολύ ηλιο και ακομα κ μεσα από την κουνια την ενοχλουσε και καλα.Γυναικες,αντε να τις καταλαβεις.

Ετσι το δωματιο το χωρισε ενας τοιχος στα δυο,κατι που με ενοχλησε απιστευτα!Τι το ηθελε το δικο της δωματιο?Ουτε να μιλησει δεν μπορουσε!Ετσι,όταν κοιμοταν,πηγαινα από πανω της και της πειραζα την μυτη ώστε να ξυπναει συνεχεια και να καταλαβουν οι γονεις μου ότι δεν εφταιγε σε κατι η δωματιαρα μου που εκλαιγε το κομπλεξικο και να ριξουν τον τοιχο.Δεν ελεγαν να καταλαβουν οποτε εγω το συνεχισα!Μια μερα όμως,με επιασε η μανα μου να κλεινω την μυτη της Μira ενώ κοιμοταν.Ποναω και μονο που το θυμαμαι!Με επιασε από το αυτι,μου το γυρισε 2 φορες και μου ειπε.
-Μην μιλησεις θα στο κοψω το αυτι.Παλι καλα που δεν την ξυπνησες.Προχωρα στην κουζινα.Θα περασουμε καλα εμεις οι 2.
Περριτω να σας πω ότι τα ειχα κανει πανω μου.
Στην κουζινα με το που πηγαμε με κοπανησε με ένα τιγανι και μου ειπε
-Ρε παλιοπαιδι εσυ την ξυπνας συνεχεια?Λεγε ρε θα σου σπασω το κεφαλι.
-Ναι μωρε εγω το εκανα.Αφου η κομπλεξικια δεν μπορουσε να κοιμηθει φυσιολογικα όπως εγω.
~Νταν~ μια με το τιγανι
-Αυτή είναι κομπλεξικια η εσυ κολλημενος ρε???
-Αυτό είναι ευκολο.Αυτη είναι κομπλεξικια!
~νταααν~ κ άλλη μια τιγανια
-Αμα την ξανακουσω να κλαιει θα σε φιμωσω και θα σε κλειδωσω στο δωματιο σου στο σταυρο που σου κανω.

-Καλα μωρε…Πο πο από σενα πρεπει να πηρε η Μira ολο γκρινιαζεις.
~ΝΤΑΑΑΑΑΝ~
Μετα το τελευταιο χτυπημα δν θυμαμαι τιποτα,μονο ότι ξυπνησα στο νοσοκομειο. Ηταν πολύ ψηλο και πραγματικα ποτε δεν ενιωσα τοσο κοντα στον ουρανο. Με ειχαν βαλει μεσα σε ένα δωματιο πραγματικα…τρυπα!Ενα παραθυρο ειχε μονο!!!Τι επρεπε να κανω εγω?
Οσο τα σκευτομουν αυτά εσκασε μυτη ο μπαμπας.
-Η μανα σου μου ειπε τι εκανες.Καλα σιγα το πραμα.Οντως σαν την μανα σου υστερικια θα βγει κ η μικρη.Αλλα μην σκωτιζεσαι εσυ.
Αυτά μου ειπε κ εφυγε από το δωματιο.Δεν ηταν και το αναμενομενο κυρηγμα,αλλα ετσι ηταν παντα ο πατερας μου...Ποτε δεν γινοταν αυστηρος και καταπιεστικος...

Μετα απο λιγο ομως ημουν πια μονος παλι και δεν αντεχα μεσα σε αυτη την τρυπα!Σηκωθηκα,ετριψα πονωντας το κεφαλι μου και πλησιασα το παραθυρο.
Ανεβηκα στο περβαζι και κοιταξα ψηλα.Πραγματικα ενιωθα ποιο κοντα από ποτε στον μεγαλο γαλαζιο.Απλωσα το χερι μου να τον αγγιξω.Εκεινη τη στιγμη ενιωθα πως μπορουσα ακομα και να πεταξω!Σιγα σιγα τα ποδια μου αποχαιρετουσαν το εδαφος….αλλα αμεσως κοιταξα κατω,τα κανα πανω μου και αρχισα να πεφτω.Μπορω να πω πως στην αρχη φοβηθηκα,αλλα μετα από λιγο βαρεθηκα.Ηταν πραγματι απιστευτα βαρετη πτωση!Δεν τελειωνε!Εκλεισα τα ματια μου και πηρα έναν υπνο για λιγο μεχρι που προσγειωθηκα και ξυπνησα.Ειχα πεσει πανω στην μανα μου.Εγω δεν ειχα παθει τιποτα αλλα εκεινη πηρε δωρο ένα καταγμα στο δεξι ποδι.

Δεν θα σταθω σε αυτό το ατυχες γεγονος όμως και θα προχωρησω.Περασαν καποια χρονια και ολη η οικογενεια συνηλθε από το σοκ εκεινο.Ειχε μεγαλωσει και η κομπλεξικια η αδερφη μου και δεν εκλαιγε συνεχεια(μπουαχαχα).Ετσι γκρεμισαμε και τον τοιχο αφου δεν χρειαζοταν και το δωματιο μου ηταν παλι μεγαλο!!!
Δεν υπηρχαν προβληματα μεχρι που ηρθε εκεινος….Σε εμενα ειπε πως ηταν ενας μακρινος ξαδερφος του πατερα μου.Φυσικα εγω δεν τον πιστεψα.7 ημουν όχι ηλιθιος.Ερχοταν κάθε μηνα για να υπενθυμισει στους γονεις μου να πληρωσουν.Αλλα την συγκεκριμενη μερα αποφασισα να τον ακολουθησω,να δω που μενει και απο κει και περα δρουσα αναλογως.
Όταν εφυγε από το σπιτι τον ακολουθησα και οδηγηθηκα σε ένα πλοιο στο λιμανι.Δεν ανεβηκα φυσικα.Αλλα ειχα μεινει ακινητος και το χαζευα.Ενα τεραστιο μπλε πλοιο με ένα μεγαλο "Marines" ζωγραφισμενο.Ο τυπος ανεβηκε και εφυγε με το καραβακι του.Γυρισα κ εγω σπιτι….Ομως Κατι δεν πηγε καλα εκεινη την μερα…Όταν γυρισα η μανα μου φωναζε και χτυπιοταν και η μικρη εκλαιγε….Ο πατερας μου ηταν ανασκελα στο πατωμα και δεν μιλουσε…Παραξενο….Πηγα κοντα και ρωτησα την μανα μου τι εγινε.Εκεινη μου ειπε να παω αμεσως στο δωματιο μου και να παρω και την μικρη μαζι μου.Αρνηθηκα και με επεισε με τον παλιο καλο τροπο,το τιγανι.Μειναμε εκει μεσα την υπολοιπη μερα και δεν βγηκαμε καθολου όπως μου ειχε πει η μανα μου.

Ηρθε το βραδυ,μας πηρε ο υπνος και το επομενο πρωι επιτελους ηρθε μεσα στο δωματιο η μανα μου
-Παιδια μου...
Ειπε και μας αγκαλιασε.Με παραξενεψε λιγο αλλα δεν εδωσα σημασια.Αλλα καποιος ελειπε από το σπιτι.Ο πατερας δεν ηταν σπιτι…Πηγε μεσημερι και δεν ειχε φανει ακομα.Μας εβαλε η μανα μας να φαμε.Τοτε την ρωτησα,παραξενεμενος.
-Μαμα,που είναι ο μπαμπας?
-Ναι,που είναι???Απο χτες εχουμε να τον δουμε.του περασε το κεφαλι του που που ειχες πει?ειπε η μικρη
-Τι της ειχες πει??και γιατι σε αυτή και οχι σε εμενα???
Εκει αρχισε ενας μικροκαυγας μεταξυ εμου και της μικρης μου αδερφης.
-Παιδια.Ο μπαμπας είναι στον ουρανο τωρα….
Ειπε η μανα μας διακοπτωντας τον καβγα μας...
-Αληθεια???ειπα εγω ενθουσιασμενος
-Θα παω κ εγω να τον βρω μια μερα!!!Θα παω!!!Τωρα που είναι κ ο μπαμπας δεν υπαρχει λογος να μην παω ετσι δεν είναι μαμα?Θα με αφησεις σωστα????
-Ναι όταν ερθει η ωρα,θα σε αφησω...
Μου ειπε και συνεχισαμε το μεσιμεριανο μας….

Περνουσαν τα χρονια και οσο μεγαλωνα καταλαβαινα ότι ηταν νεκρος ο πατερας μου,εχοντας ωριμασει και λιγο.Το ειχαμε ξεπερασει λιγο κ αυτό το οικογενειακο σοκ και κυλουσαν παλι ηρεμα οι μερες μας.Αλλα παρ ολο που ηξερα ότι ηταν νεκρος,δεν ηξερα από τι πεθανε….Ετσι πηρα μια μερα το θαρος να ρωτησω την μανα μου….
Ημουν πια 12,το συμβαν ειχε γινει πριν πολλα χρονια,δεν υπηρχε λογος να μου το κραταει άλλο κρυμμενο…
-Μανα
-Τι είναι Kenny?
-Πρεπει να μιλησουμε…
Της ειπα και τραβηξα πρoς τα πισω την καρεκλα της κουζινας,δειχνοντας της να κατσει.
-Ελα λεγε τι θες πρεπει να ζεστανω το φαι.
-Από τι πεθανε ο μπαμπας?
Εκεινη τη στιγμη παγωσε,ισως το ειπα πολύ αποτομα.
Όμως συνηλθε,μου εποιασε το χερι και μου ειπε
-Εισαι αρκετα μεγαλος πια,πρεπει να ξερεις την αληθεια…
Εκεινη τη στιγμη κρεμομουν από τα χειλη της….
-Ο πατερας σου δεν πεθανε,τον σκοτωσαν.
-Τι?τον σκοτωσαν?Ποιος?Γιατι????
-Ηρεμησε,όλα με τη σειρα τους.Ο πατερας σου παλια ηταν πειρατης.Πριν γνωριστουμε φυσικα,αλλα μου εχει μιλησει γ αυτό.Με τον πατερα σου δεν ειχαμε μυστικα.Λοιπον,ηταν καταζητουμενος και τον κυνηγουσε η κυβερνηση.Ομως όταν γνωριστικαμε με τον πατερα σου,τα παρατησε όλα και ηρθε να ζησει μαζι μου.Παρ ολο που τα ονειρα του ηταν στην θαλασσα,η καρδια του ηταν εδώ,μου ελεγε τοτε.Ομως με τον καιρο πολλοι κατοικοι τον εβλεπαν καθημερινα και καποιος από αυτους ειδε την επικυρηξη του και εσπευσε να τον καταδωσει για να παρει τα χρηματα.Ετσι ηρθαν μια μερα marines στο σπιτι μας για να τον συλαβουν.Μπηκε ο φαινομενικα αρχηγος τους μεσα.Πηγε να τον παρει με την βια,ο πατερας σου του ειπε ότι θα μπορουσε να τον σκοτωσει εδώ και τωρα,αλλα ειχε αλαξει σελιδα στη ζωη του.Ηθελε να κανει οικογενεια σαν φυσιολογικος ανθρωπος διπλα στην γυναικα που αγαπαει.

~Γκλουπ~ εκανε ένα δακρυ που κυλησε από το προσοπο της μητερας μου και επεσε στο πατωμα…
-Συγωμη για αυτό
Ειπε σκουπιζοντας το προσωπο της και συνεχισε
-Τοτε ο marine του προτεινε κατι.Θα ελεγε πως δεν είναι ο πατερας σου ο καταζητουμενος πειρατης και πως θα μπορουσε να ζησει την ζωη του κανονικα όπως ηθελε.Αλλα σαν ανταλαγμα,δεν θα επρεπε να πραξει κανενα αδικημα και να τον πληρωνει το ένα δεκατο της ιδιας του της επικυριξης κάθε μηνα.Αν δεν τηρουσε καποιο από τα δυο,θα τον σκοτωνε λεγοντας ότι τελικα αυτος ηταν ο πειρατης που ψαχνανε.Ο πατερας σου συμφωνησε με έναν ορο.Δεν θα εμπλακει σε αυτό η οικογενεια του,εμεις δηλαδη.Ετσι και εγινε.Απ οσο ξερεις ερχοταν κάθε μηνα…τον εβλεπες και εσυ
Εκεινη τη στιγμη μου ηρθε η εικονα του στο μυαλο.
-Αυτος τον σκοτωσε???γιατι????τι εκανε ο μπαμπας???
-Θα φτασω και σ αυτό.Με την γενηση της Mira ειχαμε αρκετα οικονομικα προβληματα και δεν μπορουσαμε να συντηρουμε την οικογενεια και το χρεος εκεινο…Ο πατερας σου ζητησε δυο φορες παραταση.Τον πρωτο μηνα καταφερε και την πηρε…Τον δευτερο όμως….
-Το καθικι…Αφου δεν μπορουσε να κανει κατι ο μπαμπας γιατι τον σκοτωσε?Ειναι αδικο….
-Δεν ηταν εντιμο το ξερω.Αλλα τουλαχιστον δεν εμπλεξε κανενας μας όπως ειχε υποσχεθει…
Τοτε νευριασα…Τα ματια μου δακρυσαν και χτυπησα με δυναμη το τραπεζι
-ΑΝΑΘΕΜΑ!!
Φωναξα……..

Πηγα αμεσως στο δωματιο μου,ξαπλωσα και κοιταξα τον ουρανο,πραγμα που παντα με ηρεμουσε….
Σκεφτομουν οσα μου ειπε η μητερα μου,το ολο σκηνικο ξανα και ξανα…Όμως οσο το σκεφτομουν,τοσο περισσοτερο δεν στεκομουν στον τροπο του θανατου του πατερα μου,αλλα στο παρελθον του.Δεν μπορουσα να τον φερω πισω φυσικα,οποτε δεν ειχε νοημα να βασανιζομαι μ αυτό.
Στο μυαλο μου γυριζε συνεχως το ότι στις φλεβες μου ετρεχε αιμα πειρατη.Σκευτομουν το ποσα πρεπει να περασε ο πατερας μου και τα συνδυαζω με ιστοριες για πειρατες που ειχα ακουσει από τον ιδιο και μπορω να πω πως μου αρεσε πολύ η ιδεα να γινω κ εγω ενας.
Και τοτε μου ηρθε
Δεν μπορω να τον φερω πισω,αλλα μπορω να πραγματοποιησω γ αυτόν το ονειρο του.
Βγηκα αμεσως από το δωματιο και πηγα να μιλησω στη μανα μου.Εκεινη εμεινε εκπληκτη που με ειδε ενθουσιασμενο.

-Παιδι μου εισαι καλα?
-Μια χαρα.εχω να σε ρωτησω κατι.Ποιο ηταν το ονειρο του μπαμπα,οντας πειρατης???
-Γιατι ρωτας???
-Ασε τα γιατι και πες μου!
-Απ ότι μου ειχε πει,ηθελε να ταξιδεψει και να διασχισει τα πιο επικινδυνα νερα του κοσμου,την grand line με τους φιλους του.
-Ενταξει,σε ευχαριστω μανα.
Ειπα και γυρισα στο δωματιο μου.
Από εκεινη τη στιγμη αρχισα να κανω σχεδια για το ταξιδι μου και να γυμναζομαι κρυφα από την οικογενεια μου.Το ειχα παρει αποφαση.Θα γινομουν πειρατης.Θα εβρισκα αξιοπιστους συντροφους και μαζι θα διασχιζαμε την πιο επικινδυνη θαλασσα στον κοσμο,την grand line!!!Eιχα σχεδιασει ακομα και την ημερομηνια που θα ξεκινουσα το ταξιδι.Μια μερα αφου εκλεινα τα 12.Θα παιρνουσα την μερα των γενεθλιων μου με την οικογενεια μου και το βραδυ θα εφευγα από το σπιτι αφηνοντας ένα γραμμα πισω που τα εξηγουσα όλα.

Ετσι λοιπον,η μερα των γενεθλιων μου εφτασε.Ειχα φροντισει μια μερα πριν να αγορασω μια βαρκουλα με κατι οικονομιες που ειχα βαλει στην ακρη.Αλλα ηθελα αυτή η μερα,οντας η τελευταια μου για παρα πολύ καιρο με την οικογενεια μου,να είναι και φοβερη.Ετσι,τις εβγαλα και τις 2 για φαι το βραδυ σε ένα πανακριβο εστιατοριο.Επρεπε να τις βλεπατε.Ηταν και οι δυο τοσο χαρουμενες.Ειχαμε ντυθει και επισημα και η μανα μας καμαρωνε.Πολυ καιρο ειχα να την δω ετσι χαρουμενη.Σε καποια φαση μου ειπε η μανα μου
-Τι λες,θα ανοιξεις το δωρο σου?
Και εβγαλε πανω ένα στολισμενο με κορδελες κουτι
-Τι είναι αυτό?
-Το δωρο για τα γενεθλια σου φυσικα!!!
-Δεν ηταν αναγκη και το ξερεις…Αυτή η μερα είναι ένα ευχαριστω από μενα σε σας για τα τοσο ωραια 12 χρονια που εχω περασει

-Καλα ασε τα πολλα λογια και ανοιξε το!!!
Τραβηξα κ εγω την κορδελλα,ανοιξα το κουτι και μεσα ειχε το δωρο μου.Ενα σετ με μαυρα δερματινα γαντια.Τα καλυματα των δαχτυλων δεν υπηρχαν.Το γαντι πηγαινε από τον καρπο μεχρι τα κοκκαλα της γροθιας μου.
-Δεν στο πηραμε τωρα για να ειμαστε ειλικρινεις.Στα ειχε παρει μονη της η Mira πριν 4 χρονια για τα γενεθια σου τοτε,γιατι ηθελε να είναι από αυτή το δωρο σου τοτε.Αλλα όταν μου τα εφερε και τα ειδα προσεξα ότι σου είναι πολύ μεγαλα για σενα.Δυστυχως ηταν πανακριβα και δεν γινοταν να αλλαχθουν οποτε αποφασισα να τα κρατησω μεχρι να μπορουν να σου κανουν για να στα δωσω στα γενεθλια σου σαν δωρο,όπως επρεπε αρχικα να κανω.
-Είναι φανταστικα μανα,Mira,σας ευχαριστω!!!πως να σας ξεπληρωσω????
-Μας εχεις ξεπληρωσει τοσο καιρο,που εισαι τοσο καλος αδερφος
Μου ειπε η Mira και ηρθε στην αγγαλια μου...
Τα ματια της μανας μου δακρυσαν αλλα τα σκουπισε κ ειπε
-Τι λετε παιδια,να συνεχισουμε το φαι???
Και ετσι,με ευθυμο χαρακτηρα συνεχιστηκε ολη η βραδια,αφου στην συνεχεια πηγαμε βολτα.
Τελεια βραδια,αυτό που τους αξιζε πραγματικα.

Γυρισαμε καποια στιγμη σπιτι και τις εβαλα και τις δυο για υπνο…Πηγα στο δωματιο μου,μαζεψα τα πραγματα μου και βγηκα από το παραθυρο.
Μολις ημουν εξω από το σπιτι,κοιταξα πισω μου με νοσταλγια.
~ελπιζω να είναι καλα
Σκεφτηκα…
Την στιγμη που γυρισα και αρχισα να βηματιζω ακουσα μια φωνη
-Για πού το βαλες μικρε???
Εγω εμεινα αγαλμα.Γυρισα και ειδα την μανα μου με την μικρη στην αγκαλια της
-Φευγεις χωρις να πεις ουτε ένα αντιο???
-Εεεε….συγνωμη…Αλλα πρεπει να το κανω.Απλα πρεπει.Θα γινω πειρατης και θα διασχισω την grand line με τους συντροφους μου.
-Το ονειρο του πατερα σου ε?Καλα το καταλαβα εκεινη την ημερα…
Ειπε και εφερε τα χερια της μπροστα(πριν τα ειχε πισω από την πλατη της)
Κρατουσε ένα μικρο ασημενιο κουτι.
-Τι είναι αυτό???
-Ανοιξε το και θα δεις..
Το πηρα στα χερια μου λοιπον,το ανοιξα και μεσα ηταν ένα ασημενιο δαχτυλιδι.
-Αυτό είναι αληθινο ασημι,κοστιζει μια περιουσια.Ανηκε στον πατερα σου και στην οικογενεια του.Ηθελε να στο δωσει όταν πια ησουν αντρας.Ηταν και αυτό ονειρο του αλλα σκοπιμα στο εκρυψα…Ηξερα ότι θα ερχοταν αυτή η μερα από τη στιγμη που με ρωτησες για το ονειρο του πατερα σου…Ετσι λοιπον στο δινω εγω…Εισαι ανδιαμφισβητητα πια αντρας…Ο πατερας σου θα ηταν περηφανος...

-Σ ευχαριστω….Η μικρη?Γιατι είναι εδώ?
-Της το ειπα πριν λιγες βδομαδες και βαλθηκε να σου φτιαξει κατι.Ελα Mira ηρθε η ωρα να του το δωσεις.
Εκεινη ντροπαλη ηρθε κοντα μου και μου εδωσε στα χερια ένα μενταγιον που ειχε φτοιαξει...
-Αυτό θα σου φερει καλη τυχη!Σ αγαπω αδερφουλη.Αλλα φροντισε να μου το επιστρεψεις!Ειναι δικο μου!!!!
-Χαχα,ενταξει μικρη
-Υποσχεση?
-Υποσχεση
Η μανα μου δακρυσε για δευτερη φορα εκεινη τη βραδια.Με συνοδεψαν μεχρι το λιμανακι οπου ηταν η βαρκα μου.Τις φιλισα και τις δυο και ανεβηκα στη βαρκα
-Να προσεχεις..
-Ναι baka Cos-tun προσεχε
-Μην ανησυχειτε,δεν είναι και η τελευταια φορα που με βλεπετε!
Τοτε χαμογελασαν και οι δυο…Αυτό μου εδωσε δυναμη.Ελυσα το σχοινι που συγκρατουσε τη βαρκα μου,τις αγγαλιασα άλλη μια φορα και σαλπαρα.Τη στιγμη που ελυνα το σχοινι,ένα δακρυ κυλισε στο προσωπο μου...Ενω απομακρυνομουν δεν σταματησαν να με χαιρετουν.Αλλα καποια στιγμη χαθηκα μεσα στο μαυρο πεπλο της νυχτας…

ΟΜΩΣ!!!(Χα! Σε ξεγελασα που νομιζες οτι θα τελειωνα!)
Δεν προλαβα να παω μακρια και ενα μεγαλο πλοιο με πολλα φωτα ξεπροβαλε πανω στην πορεια που ειχα θεσει. Παραξενευτηκα στην αρχη και αρπαξα τα κουπια για να στριψω αλλα ενιωσα αναστατωση να γεμιζει την ατμοσφαιρα και ειδα τα φωτα στο πλοιο να κινουνται προς την θαλασσα. Εριχναν βαρκες και ερχονταν προς το μερος μου!
Με αγχος και περισσιο φοβο εβαλα τα κουπια μεσα στο νερο και αρχισα να κωπηλατω προς την αντιθετη κατευθυνση ατσαλα και μανιωδως.
Εβλεπα τα φωτα να με πλησιαζουν με γρηγορους ρυθμους και ο φοβος μου μεγαλωνε ακομα περισσοτερο.
Γαμωτο.... Δεν θελω να τελειωσει τοσο νωρις το ταξιδι μου!!! Σκεφτηκα και κωπηλατησα ακομα πιο δυνατα.
Αλλα ηταν μοναχα θεμα χρονου να με φτασουν... Και ετσι εγινε. Βαρκες πλησιασαν σε αποσταση πνοης και σχοινια με γαντζους πεταχτηκαν και δεθηκαν πανω στην ξυλινη και μικρη μου βαρκα.
Σαστισμενος, τα πρωτα δευτερολεπτα, δεν εκανα τιποτα παρα μονο καθομουν και κοιτουσα αλλα ενα τρανταγμα απο τον τελευταιο γαντζο με ταρακουνησε και με αφυπνισε. Σηκωθηκα και ενιωσα την βαρκα να τραβιεται προς το μερων των αγνωστων. Αμεσως εσκυψα και βγαζοντας εναν εναν τους γαντζους τους πεταξα μεσα στην θαλασσα. Αλλα δεν ημουν αρκετα γρηγορος καθως μια βαρκα με ειχε πλησιασει αρκετα και ενας απο τους αντιπαλους ειχε προλαβει και ειχε πηδηξει στο δικο μου πλεουμενο.
Ηταν ενα αντρας γυρω στο 1.80, με μουσι και αγρια και ασχημα χαρακτηριστικα στο προσωπο ενω στο ενα του χερι κρατουσε εναν δαυλο και στον αλλο μολις ειχε βγαλει ενα κυρτο σπαθι. Τα ρουχα του ηταν λευκα και εφερναν το γαλαζιο και "ενδοξο" σημα των Μαρινς.
Βιαστικα εβγαλα απο την ζωνη μου ενα μικρο μαχαιρι που ειχα παρει απο το σπιτι, το οποιο απο το αγχος μου κοντεψε να μου πεσει αλλα εν τελη το κρατησα στο τρεμαμενο δεξι μου χερι και το παρεταξα προς τον Μαριν.

Αυτος γελασε και με δυναμη ξεκινησε να σκιζει τον αερα με το σπαθι του προσπαθωντας να με πετυχει ξανα και ξανα ενω απεφευγα χαρη στην προπονηση μου, ολα τις προσπαθιες του.
Δοκιμασα να τον χαρακωσω στον θωρακα αλλα απο την αβεβαιοτητα και τον δισταγμο μου το χτυπημα μου ηταν πολυ αργο και αδυναμο και ευκολα εβαλε τον δαυλο του μπροστα και το απεκρουσε.
-Εχουμε τσαγανο ε βρωμοπαιδο?? Κριμα που πρεπει να πεθανεις!
Μου ειπε καθως σηκωσε το σπαθι και ετοιμαστηκε να το κατεβασει στο κεφαλι μου.
Ο χρονος παγωσε... Θα πεθαινα... Ολα αρχισαν να κουνιουνται αργα... Επρεπε να αντιδρασω και επρεπε να γινει με αποφασιστικοτητα...
Εσφιξα δοντια και χερια και με δυναμη σηκωσα ψηλα το μαχαιρι και πριν προλαβει να κατεβασει το πλατυσπαθο του τον καρφωσα στον καρπο. Αιμα πεταχτηκε παντου και το σπαθι του εφυγε απο τα χερια και επεσε στον πατο της βαρκας.
Μια κραυγη πονου ακολουθησε καθως το χερι του αιμοραγουσε και ειχε καθιστει πλεον μη χρησιμοποιησιμο για την μαχη.
Τοτε ηταν που πεταξε τον δαυλο στην θαλασσα και επιασε το σπαθι με το αλλο του χερι και ορμησε κατα πανω μου.
Αυτην την φορα, γεματος αυτοπεποιθηση απεφευγα και απεκρουα πιο ευκολα τα χτυπηματα του αλλα δεν εφταιγε αυτο... Εφταιγε οτι του ειχα καρφωσει το χερι και τωρα αιμοραγουσε και δεν μπορουσε να με χτυπησει με το μεγιστο της δυναμης του.
Χαμογελασα με αυτη την σκεψη, απεφυγα ενα τελευταιο χτυπημα και με μια γρηγορη κινηση προς τα μπροστα βρεθηκα διπλα του, σηκωσα το ποδι μου και του εδωσα μια κλωτσια που τον εστειλα κατευθειαν στην επιφανεια της θαλασσας!

Πριν καν ησυχασει το νερο, εγω ειχα πιασει ηδη τα κουπια και κωπηλατουσα για να φυγω μακρια τους. Αυτην την φορα ρυθμικα και γρηγορα αρχισα να απομακρυνομαι και για καλη μου τυχη δεν με ακολουθησαν...
Δεν σταματησα να τραβω κουτι μεχρι που τους εχασα... Χαθηκα μεσα στην πυκνη ομιχλη που περιβαλλει το νησι και τοτε μοναχα ησυχασα. Κοιταξα τριγυρω και δεν ειδα κανεναν... Πηρα μια βαθια ανασα και αρχισα να ξανα τραβω κουπι πισω προς το νησι. Ηξερα μια ηρεμη και απομερη παραλια που θα μπορουσα να βγαλω το βραδυ και να ηρεμισω...
Και ετσι εκανα... Εβαλα πλωρη προς τα εκει, τυλιχτικα με την πειρατικη σημαια που ειχα φτιαξει και το ειχα κρατησει κρυφο απο την μανα μου και την αδερφη μου και κουρνιασα πανω στην βαρκα περιμενοντας να φτασω ξανα πισω στο νησι...

Όνομα: Cos-tun D. Buffy
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 29.000 + 3.000 (αρχαιολόγος) + 2.000 (παρελθόν)
Bounty/Fame Points: 3.000.000 (Επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι πέθανε ο άλλος, οπότε ξέρει τα χαρακτηριστικά σου)
Παρατηρήσεις: Πολύ καλή ιστορία, πολύ γέλιο (ειδικά στα πρώτα ποστς δεν σταμάτησα), αρκετές θλιβερές σκηνές. Έχει ζουμί η όλη επίθεση, ελπίζω όταν γυρίσεις να είναι ζωντανές. Καλό ταξίδι.