Ο δρομος για τον "αλλο" κοσμο[Τελος]

Λινκ Προηγουμενης: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6332-topic

Στο προηγουμενο:
Εφυγα απο το Organ Island, ειχε μεινει περιπου εξι μηνες εκει αφου λογω μιας καταιγιδας ειχα χασει το πλοιο αλλα και την μνημη μου, μια μαχη με την συμμαχο μου Mia Haynie με επανεφερε στα λογικα μου, υστερα την πολεμησα σοβαρα ωστε να της αποσπασω το σπαθι του Saga και να την επαναφερω απο την τρελα που την ειχε κυριεψει.

Τωρα:
Το ταξιδι ηταν σκληρο για την κοκκινη γραμμη, μια δυνατη τρικυμια με ειχε κυκλωσει, στο πλοιο που ειχα βρει ειχα καταληξει να εχω περισσοτερη πιστη απο οτι σε εκεινο που ειχα. Μπορει να ηταν αρκετα απλα σχεδιασμενο αλλα η τεχνικη που ειχαν φτιαξει το κατω μερος του πλοιου ηταν εξαισια, ενιωθα ασφαλεια και ηξερα πως δεν θα αναποδω γυρισω, ετσι κινησα για να φτασω στην Red Line, ενας κυκλωνας βρισκοταν αναμεσα σε μενα και στην αρχη του ονειρου μου! Ολα αυτα μου θυμισαν την προσπαθεια μου να περασω απο την South στην North Blue, και τοτε οπως και τωρα ειχε εναν ωραιο και δυσκολο καιρο, μια προκληση που γοητευε καθε πειρατη. Τα κυμματα χτυπαγαν στα πλαινα του πλοιου μου με δυναμη, ομως συνεχιζα να πηγαινω ευθεια, δεν ειχα σκοπο να σταματησω και σιγουρα δεν ειχα σκοπο να αποτυχω οπως την προηγουμενη φορα. Μεσα στην θυελα εβλεπα ενα φως φαρου να τρεμοφεγγει, αποφασισα να το ακολουθησω ξερωντας πως θα με πηγαινε εκει που ηθελα να παω... Δεν ηξερα ποση ωρα παλευα με τα κυμματα αλλα δεν ειχε και σημασια, για να αποφυγω τυχον θανατηφορες πτωσεις στην θαλασσα, ειχα δεσει τον εαυτο μου στο πηδαλιο.

Συνεχιζα να ακολουθω τις "οδηγιες" του φαρου, περιεργοι ηχοι αρχισαν να ακουγονται απο το σκαρι μου.
"Ελπιζω να αντεξει με την κοκκινη γραμμη, μετα θα δω τι θα κανω.", σκεφτηκα και γελασα ολο σιγουρια, δεν ξερω γιατι αλλα ηξερα πως ολα θα πηγαιναν καλα αυτη την φορα, επιτελους μπορουσα να τον δω καθαρα. Ο φαρος βρισκοταν μολις πενηντα μετρα μπροστα μου, συντομα θα ξεκιναγε το καινουργιο κεφαλαιο απο τις περιπετειες μου, υστερα απο περιπου μιση ωρα ημουν πλεον μπροστα στον φαρο και πισω απο αυτον εβλεπα ισως το πιο ομορφο θεαμα της ζωης μου. Η Κοκκινη Γραμμη, τεραστια οπως ελεγαν οι μυθοι, δεν μπορουσα καν να δω την κορυφη της, το πιο περιεργο απο ολα ομως ηταν ενα ποταμι. Αντι να κατεβαινει την Γραμμη και να πεφτει στην θαλασσα, την ανεβαινε με δυναμη... "Ωστε για αυτο σε λενε Reverse Mountain, πολυ καλα λοιπον, δειξε μου τι μπορεις να κανεις, αλλα σε προειδοποιω, δεν σκοπευω να χασω..." φωναξα στην Κοκκινη Γραμμη και κατευθυνα το πλοιο μου προς την "εισοδο" του ποταμιου. Το ρευμα αρχισε να με παρασερνει και συντομα ειχα χασει τον ελεγχο του πλοιου μου, πηγαινε οπου ηθελε και οσο γρηγορα ηθελε, το ρευμα με τραβαγε προς την Grand Line...

Αποφασισα να επιτρεψω στο πλοιο μου να ακολουθησει την τυχη του, αφησα πλεον εντελως το πηδαλιο και εκλεισα τα ματια μου, κρυα σταγονες απο την θαλασσα με χτυπαγαν στο προσωπο και με πάγωναν, ενας ελαφρύς αναταραγμός και ήξερα πως είχα πλέον μπει στο ρεύμα για την Grand Line, άνοιξα τα μάτια μου και ειδα την κορυφή να πλησιάζει ολο και πιο πολύ, μια σκέψη πέρασε απο το μυαλό μου, σύντομα θα έπρεπε να πάρω τον έλεγχο του πηδαλίου μου, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να με πετάξει καπου το ρεύμα. Έφτανα πλεον στην κορυφή, εβλεπα το νερο να χτυπιεται στα βραχια, επιασα το πηδαλιο και αρχισα ηδη να στριβω, ηταν βαρυ και σχεδον δεν κουνιοταν. "Αυτο θα πει δυνατο ρευμα" ειπα απο μεσα μου και εδωσα ακομα μεγαλυτερη δυναμη!!! Σιγα σιγα ειδα την πλωρη του καραβιου να αλλαζει κλιση, τα ειχα σχεδον καταφερει, το μονο που εμενε ηταν το να προλαβω να στριψω πρωτου φτασω στα βραχια!!!

Πλησιαζα επικυνδινα, εστριψα το πηδαλιο με ολη μου την δυναμη και το πλοιο αρχισε να στριβει περισσοτερο, χτυπησα με δυναμη στα βραχια ομως, ενα δυνατο κρακ ακουστηκε και ειδα νερο να μπαινει μεσα στο πλοιο, ομως πλεον ειχα παρει την κατηφορα και πλησιαζα την Μεγαλη Γραμμη, το νερο καλυπτε ολο και περισσοτερο μερος στην βαρκα μου, η οποια ειχα αρχισει να γερνει επικυνδηνα. Εβλεπα την εξοδο, λιγο ακομα και θα καταφερνα να μπω στην Μεγαλη Γραμμη, ελυσα τον εαυτο μου απο το πηδαλιο και ετοιμαστηκα για παν ενδεχομενο και πλησιασα το μπροστινο μερος του πλοιου, τελευταια εκατο μετρα και το πλοιο μου εγυρε για να βυθιστει απο το πολυ νερο, μεταμορφωθηκα και πεταξα καθως η θαλασσα το καταπινε με μανια, πεταξα προς το μοναδικο σημειο στεριας που εβλεπα, κατι που εμοιαζε με προβλητα προεξειχε. Προσγειωθηκα αγαρμπα λογω του αερα και της δυνατης βροχης που μου εκρυβαν αισθητα την ορατοτητα, κοιταξα γυρω μου και ειδα ενα μικρο σπιτι και εναν φαρο. Ειχα φτασει στην απολυτη θαλασσα και τιποτα δεν θα με σταματουσε πλεον...!

Ενιωθα το σωμα μου εξασθενημενο απο την κουραση αλλα τις κακουχιες του δρομου μεχρι εδω, μια πεινα με ειχε κυριευσει σε επικυνδηνα επιπεδα. Σηκωθηκα και προχωρησα προς το μικρο σπιτακι, ολο και καποιος θα εμενε εκει οποτε ολο και κατι θα ειχε να μου δωσει να φαω και ισως αν ημουν τυχερος ενα μικρο πλοιο να μου δωσει για να συνεχισω τα ταξιδια μου. Εφτασα στο σπιτι και χτυπησα την πορτα, ενας ψηλος αντρας εμφανιστηκε μετα απο μερικα λεπτα, φαινοταν αρκετα μεγαλος αλλα και δυνατος. "Ωραια αρχισαμε, απο τωρα βλεπω δυνατους ανθρωπους, ειναι πραγματι μια ενδιαφερουσα θαλασσα αυτη!", σκεφτηκα και χαμογελασα. Τον χαιρετησα και συστηθηκα, μου ειπε πως δεν χρειαζοταν, με ηξερε απο τα Wanted Poster, αν και οπως πληροφορηθηκα, το bounty μου ηταν αρκετα μικρο για τις θαλασσες αυτες...
Ψαχνω λιγο φαγητο και ισως ενα κρεβατι για να περασω το βραδυ μου, το πλοιο μου καταστραφηκε καθως κατεβαινα προς την Grand Line και ετσι δεν εχω ουτε απο αυτο, οποτε αν μπορεις... του ειπα, εκεινος χαμογελασε αρχικα και υστερα μου ειπε:
Φαγητο μολις εβαλα, εχει ακομα ενα πιατο αν θες να μου κανεις παρεα, οσο για το κρεβατι δεν εχω αλλα αν θες μπορεις να κοιμηθεις στο πατωμα διπλα στο τζακι... Πλοιο μπορεις να παρεις το δικο μου, αν καταφερεις να το φτιαξεις!!!

Τον ευχαριστησα και μπηκαμε στο σπιτι του, το εσωτερικο φαινοταν ακομα πιο μικρο, ισα ισα χωραγαν δυο ατομα εκει μεσα. Μου εδειξε μια καρεκλα και μου ειπε να κατσω, υστερα απο μερικα δευτερολεπτα επεστρεψε με ενα πιατο φαι στο χερι του, το αφησε μπροστα μου και εκατσε και αυτος στο τραπεζι, ξεκινησαμε να τρωμε και για τα επομενα δεκα περιπου λεπτα δεν ειχε μιλησει κανενας απο τους δυο μας.
Να σου πω την αληθεια δεν περιμενα να μου επιτρεψεις να μπω στο σπιτι σου, ειδικα απο την στιγμη που ηξερες ποιος ειμαι και τι εχω κανει, πως μπορεις να ξερεις πως δεν θα σε σκοτωσω στον υπνο σου και δεν θα κλεψω ολα σου τα υπαρχοντα? τον ρωτησα αφου τελειωσαμε το φαγητο.
Πρωτον δεν βλεπω τον λογο γιατι να μην βοηθησω εναν ταξιδιωτη που χρειαστηκε την βοηθεια μου και δευτερον δεν εισαι το ειδος ανθρωπου που απλα θα σκοτωνε καποιον στον υπνο του, σου αρεσουν οι μαχες και εκει εχεις σκοτωσει οσους αντιπαλους σκοτωσες... Αλλα ακομα και αν ησουν τετοιος ανθρωπος και παλι δεν θα ειχες ελπιδα αν μου επιτεθοσουν...! ειπε διχως να μου ριξει ουτε μια ματια. Εστριψε ενα τσιγαρο και πηγε διπλα στην φωτια οπου εκατσε και το αναψε, φαινοταν να αναπωλει μερικες καλες αναμνησεις...

Γερο ησουν πειρατης στο παρελθον ετσι δεν ειναι? Μη μου πεις ψεματα, μπορω να το δω στα ματια σου... του ειπα με σιγουρια, εκεινος εμεινε για λιγο ακινητος λες και δεν με ειχε ακουσει, υστερα χαμογελασε και κουνησε καταφατικα το κεφαλι του...
Εισαι εξυπνο παιδι μικρε! Δεν περιμενα κατι λιγοτερο απο τον γιο του αλλωστε... Ποτε το καταλαβες? Μαλλον μολις τωρα, ετσι δεν ειναι? μου απαντησε φιλικα, για πρωτη φορα μετα το δειπνο ειχε γυρισει να με κοιταξει...
Εμεινα σαστισμενος, δεν ηξερα τι να απαντησω στην προταση του, ηταν προφανες πως ηξερε τον πατερα μου, αλλα δεν ηξερα αν ηθελα εγω να μαθω για αυτον, ο Raikou μου ειχε πει πως ο πατερας μου με ειχε αφησει σε εκεινον, για να με προστατεψει απο την μανα μου που ηταν Μαριν, ομως ακομα δεν ηθελα να ακουω για αυτον. Ενιωθα πως θα μπορουσα ανετα να σκοτωσω οποιον πηγαινε να μου μιλησει για αυτον, ετσι αποφασισα πως καλο θα ηταν να παραβλεψω το πρωτο μερος της κουβεντας του και απαντησω κατευθειαν στο δευτερο...

Το καταλαβα απο την ωρα που ειπες πως δεν θα ειχα ελπιδα απεναντι σου, ετσι θα μιλαγε μονο ενας πραγματικος πειρατης... Απλα περιμενα να επιβαιβεωθω πριν μιλησω, πραγμα που εγινε με τον τροπο που κοιταγες την φωτια...!!!
Εξυπνη απαντηση και γρηγορη, υποθετω πως ακομα εισαι θυμωμενος μαζι του, αλλα οτι εκανε το εκανε για να σε προστατεψει... Ξεκινησε να λεει ο γερος, αλλα η ομιλια του κοπηκε μιας που το σωμα μου κινηθηκε μονο του και μερικα δευτερα αργοτερα τον ειχα κολησει στον τοιχο με το μαχαιρι μου να του γλυφει τον λαιμο...
Μιλα για τον πατερα μου αλλη μια φορα και θα δεις αν μπορω ή οχι να σε νικησω... Εμπρος μιλα, σε προκαλω... Δοκιμασε την υπομονη μου απεναντι απο την ζωη σου... του ειπα με ηρεμη αλλα ακρως θανατηφορα φωνη, ωστοσο δεν φανηκε να τρομαζει, το βλεμμα του συνεχιζε να ειναι γαληνιο, τοσο γαληνιο που με νευριαζε...
Ηρεμισε μικρε, δεν χρειαζονται ακρα, αλλωστε οπως σου ειπα και πριν, δεν μπορεις να με νικησεις... ειπε και με καποιο τροπο εξαφανιστηκε απο το οπτικο μου πεδιο. "Φρουτο του διαβολου??" σκεφτηκα, αλλα οχι, δεν θα μπορουσε, οποτε πως???

Κοιταξα γυρω για να τον εντοπισω και ειδα εκπληκτος πως καθοταν στην πολυθρονα πισω μου... "Πως το εκανε αυτο? Θα επρεπε να τον ειχα δει, ειναι ενας απλος γερος, τιποτα παραπανω απο αυτο..." σκεφτηκα ενω προσπαθουσα να καταλαβω τι ειχε συμβει...
Μην ανυσηχεις μικρε, αυτο δεν ειναι τιποτα σε σχεση με αυτα που θα δει εδω, καλυτερα να προετοιμαστεις και να το πιστεψεις, αυτη η θαλασσα δεν εχει καμια σχεση με τις αρχικες θαλασσες και τους εχθρους που ειχες γνωρισει εκει... μου ειπε ο γερος ως απαντηση ως προς το βλεμμα μου...
Εχεις δικιο, δεν ειμαι ετοιμος ακομα, αλλα και παλι θα το προσπαθησω, ο στοχος μου ειναι πολυ πιο περα απο την θαλασσα αυτη, συγκεκριμενα ειναι στο τελος της... Μονο τοτε θα επιτρεψω στον εαυτο μου να πεθανει, οταν ο καπετανιος μου θα γινει Βασιλειας των Πειρατων... του ειπε με φωνη δυνατη και σοβαρη, εκεινος χαμογελασε και σηκωθηκε απο την πολυθρονα, υστερα μου ειπε πως θα πηγαινε για υπνο και πως καλο θα ηταν να κοιμηθω και γω, αλλωστε το επομενο πρωι θα γνωριζα την Laboon... Δεν ειχα ιδεα τι σημαινε αυτο αλλα δεν ακουγοταν ευκολο, τουλαχιστον οχι με τον τροπο που το παρουσιαζε ο γερος...

Η νυχτα περασε γρηγορα και το πρωι, ξεκουραστος πλεον βγηκα απο το σπιτι και κοιταξα την θαλασσα, εδειχνε να εχει ηρεμησει αρκετα, σιγουρα θα μπορουσα να αποπλευσω σημερα αν καταφερνα να επισκευασω εγκαιρως την βαρκα. Οι σκεψεις διεκοπηκαν απο κατι που δεν ειχα ξαναδει, μια τεραστια φαλαινα με κοιταγε με ενδιαφερον, ο γερος βγηκε και ηρθε διπλα μου.
Να σου γνωρισω την Laboon, περασε απο το Reverse Mountain οταν ηταν μικρη και τωρα δεν μπορει να επιστρεψει λογω μεγεθους!!!
Την κοιταζα σαν χαμενος, παρα το μεγεθος της το ζωο φαινοταν να ειναι αρκετα ημερο, ο γερος γελασε και με οδηγησε στο πλοιο που μου ελεγε, ειχε μιρκοζημιες, τιποτα το ιδιαιτερο, μπορουσα να το φτιαξω ακομα και αν δεν ειχα τις γνωσεις ενος μηχανικου...
Υστερα απο τρεις ωρες σκληρης δουλειας το πλοιο ηταν ετοιμο, το ριξαμε στην θαλασσα και με χαρα παρατηρησα πως δεν εμπαζε νερα απο πουθενα, ημουν πλεον ετοιμος να ξεκινησω το ταξιδι μου. Ο γερος μου εδωσε μια περιεργη πυξιδα, ονοματι Log Pose και μου εξηγησε πως να την χρησιμοποιω. Μπηκα στο πλοιο μου και ξεκινησα για τον πρωτο μου προορισμο, επιτελους θα γνωριζα λιγο αληθινο κινδυνο!!!

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Σου έκοψα επειδή σου έδωσε έτσι απλά το πλοίο του! Κατά τα άλλα, μια χαρά ιστορία για Reverse Mountain.