[Τέλος]"Ο μονομάχος"

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Χρώματα κι αρώματα:

Είχα φύγει από το Gecko Island εδώ και 1 ημέρα. Ταξίδευα στο ανοιχτό πέλαγος χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Οι Marines δεν με κυνηγούσαν. Ευτυχώς ήταν απασχολημένοι στο Gecko. Δεν τους έδωσα και μικρή δουλειά. Να πιάσουν τον Kuro. Υπολόγιζα πως αν δεν ήταν άχρηστοι, θα τον είχαν ήδη αιχμαλωτίσει και σύρει στη φυλακή. Βέβαια δεν ήξερα τι πραγματικά είχε συμβεί, αλλά δεν με ένοιαζε. Στο ελάχιστο. Είχα κάνει μια τρέλα. Μια πράξη η οποία δεν είχε καμία λογική. Απορούσα γιατί. Έψαχνα κάποιο λόγο. Αλλά δεν υπήρχε. Και το χειρότερο απ' όλα ήταν που άφησα και στοιχεία για το ποιος ήμουν. Αυτή η ματαιοδοξία μου ώρες ώρες ήταν απίστευτη. Ήλπιζα όμως να μην την πλήρωνα οικτρά στο μέλλον. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω μέτρα επ' αυτού. Ήξερα πως η East Blue ήταν η θάλασσα των σκουπιδιών, των πιο αδύναμων πειρατών. Αλλά ήταν και η θάλασσα που όλοι οι πειρατές βρίσκονταν τώρα. Άρα θα υπήρχαν κι αρκετοί Marines και Κυνηγοί. Η λογική έλεγε λοιπόν να φύγω. Βέβαια όπως έκανε κι ο Kuro θα μπορούσα να κρυφτώ κάπου αλλά και πάλι. Καλύτερα να μην έπαιρνα το ρίσκο. Έτσι λοιπόν προχώρησα σε μια κίνηση τακτικής. Ν' αλλάξω θάλασσα.
Αλλά ακόμα κι αν άλλαζα θάλασσα, που να πήγαινα; Δεν είχα ιδέα. Τότε στο μυαλό μου άστραψε μια πολύ καλή λύση. Ήθελα εκπαίδευση ούτως ή άλλως. Ήθελα κάπου να προπονηθώ και να δυναμώσω. Επίσης ήθελα κι ένα μέρος να κρυφτώ. Ε για όλα αυτά υπήρχε το κατάλληλο μέρος. Το νησί των "Μονομάχων". Ή αλλιώς το Deathmatch Islanbd.
Ονομαστό για το τουρνουά μονομαχιών μεταξύ πολεμιστών. Οι μονομαχίες ήταν θέαμα άξιο να τις παρακολουθήσει κανείς και γύρω από αυτό είχε στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση. Παράνομα στοιχήματα, κυνομαχίες, λαθρεμπόριο κι άλλα πολλά. Οι είσοδος ήταν ελεύθερη. Όποιος ήθελε πήγαινε. Δεν ρωτούσαν στοιχεία. Δεν ήθελαν να ξέρουν. Εξάλλου σ' ένα τουρνουά με αγώνες μέχρι θανάτου δεν υπήρχε λόγος.
Κάποτε σε μια μακρινή εποχή είχα πάει κι είχα κερδίσει το τουρνουά. Είχα βγάλει μια περιουσία σε beli. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Μόνο να κερδίσω. Έτσι έστρεψα χωρίς δισταγμό το σκάφος μου προς το βορρά και τη North Blue.

Το ταξίδι προς τη North χαρακτηρίζεται ως επίμονο, μακρύ, κουραστικό και βαρετό. Τα κλασσικά ενοχλητικά καιρικά φαινόμενα όπως καταιγίδες, φουρτούνες, δυνατός αέρας και διάφορα άλλα τέτοια κάνουν το ταξίδι κάπως ποιο ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα και πολύ επίπονο. Δεν θα έλεγα πως μου άρεσε να δέχομαι τόνους νερού στο κεφάλι μου (δεδομένης της αυξημένης αδυναμίας του φρούτου μου στο νερό), ή να με καπακώνουν κύματα και να με κάνουν μούσκεμα. Βέβαια από την άλλη κι η απόλυτη μονοτονία της νηνεμίας ή των ούριων ανέμων δεν ήταν κι ότι πιο διασκεδαστικό υπήρχε. Αλλά ίσως σε σύγκριση με τα άλλα να ήταν καλύτερα φαινόμενα.
Στη διάρκεια του ταξιδιού σκεφτόμουν το παρελθόν. Το προηγούμενο τουρνουά, το νησί, τα γεγονότα. Είχα να πάω καιρό εκεί. Άραγε πόσο είχε αλλάξει; Πόσα πράγματα να μην ήταν στη θέση που τα άφησα; Πόσοι από αυτούς που γνώρισα να μην υπήρχαν; Πόσοι μεγάλωσαν; Σκέψεις και μνήμες κατέκλυζαν το μυαλό μου. Γεγονότα που συνέβησαν πριν πολλά χρόνια. Αμνημόνευτα χρόνια. Το τουρνουά τότε ήταν ακόμα στις αρχές του. Ακόμα ψάχναν άτομα δυνατά, καταξιωμένα. Είχα εύκολο έργο τότε. Πολύ εύκολο. Λες κι έκλεβα από μωρό παιδί. Αλλά πλήρωνε καλά. Πολύ καλά.
Έφτασα κάποτε στη διαχωριστική γραμμή. Σταμάτησα το πλοίο. Έχυσα κρασί στη θάλασσα και φαγητό. Να εξευμενίσω την Θάλασσα, και τη θεά Τύχη. Μετά ήπια ένα ποτήρι εγώ, και ξεκίνησα. Είχα ακόμα απόσταση να διανύσω ως το νησί. Αλλά η παράδοση των Ναυτικών έπρεπε να τηρηθεί. Μια παράδοση που τηρούνταν αιώνες τώρα. Αν κι είχε πια ξεχαστεί. Πήγαινα γι' ακόμα μερικές μέρες με ούριο άνεμο. Η σπονδή είχε γίνει δεκτή. Ο δρόμος μπροστά μου ήταν ανοιχτός.
Έφτασα στο νησί με ευνοϊκό άνεμο. Το έβλεπα από μακρυά ν' αναδύεται από την πρωινή ομίχλη. Το ίδιο σκληρό κι αφιλόξενο όπως πάντα. Το ίδιο ενοχλητικό. Αμέσως άρπαξα το πηδάλιο και μάζεψα το πανί. Σταμάτησα το πλοίο τελείως. Οι ύφαλοι κι οι σκόπελοι του νησιού ήταν ένας πραγματικός λαβύρινθος. Μόνο ο Fallcrow ο διοργανωτής του τουρνουά ήξερε πως να περάσει από μέσα τους. Αμέσως έφερα στο στόμα μου ένα βούκινο. Σάλπισα 3 φορές και μετά άλλες 2 κοφτά. Ήρθαν 3 κοφτά και 2 μακρόσυρτα σε απάντηση. Ολοκλήρωσα με 1 μακρύ, 2 κοφτά κι 1 ακόμα μακρύ. Αμέσως φάνηκε μια βάρκα. Ήρθε και είδα πάνω της ένα γνώριμο πρόσωπο.
"Να ένας απατεώνας που είχα καιρό να δω." σκέφτηκα.

Ο Fallcrow ήταν ένας πρώην πειρατής ο οποίος είχε εγκαταλείψει την πειρατεία. Είχε εγκατασταθεί μόνιμα σε αυτό το αφιλόξενο κι απόμακρο νησί. Το καλύτερο μέρος να κρυφτείς. Από την πρώτη του μέρα εδώ είχε αρχίσει ν' αλλάζει το νησί προς όφελός του. Είχε δημιουργήσει την αρένα των μονομαχιών και το τουρνουά. Είχε δημιουργήσει ένα χωριουδάκι από καλύβες οι οποίες χρησίμευαν σαν καταλύματα μονομάχων και διαφόρων άλλων ανθρώπων υπόπτων ηθών. Μόλις με είδε με αναγνώρισε.
-"Βρε, βρε. Να μια φάτσα που έχω να δω καιρό. Πάλι άφραγκος είσαι; Ή σε κυνηγάνε πάλι;"
-"Και τα δύο. Αλλά δεν νομίζω να σ' ενδιαφέρει τι κάνω και γιατί; Σωστά κοράκι;"
-"Ω έλα τώρα. Μη γίνεσαι σκληρός. Με αδικείς και το ξέρεις. Εγώ απλά προσφέρω κάτι κι εσείς το αγοράζετε."
-"Χρόνια τώρα η ίδια δικαιολογία. Δεν έχω όμως χρόνο για χάσιμο. Πάμε στο νησί. Ελπίζω το τουρνουά σου να ισχύει ακόμα. Αλλιώς θα πάρω ότι θέλω από το πτώμα σου."
Με κοίταξε περίεργα όπως κάθε φορά. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα. Μπορούσα να τον ισοπεδώσω αυτόν και τη βάρκα του μαζί όποτε ήθελα. Και το ήξερε καλά. Η επόμενη λύση θα ήταν να με παρασύρει σε κάποιον ύφαλο, αλλά όσο βαρύ κι αν ήταν το σκάφος μου δεν θα βυθιζόταν άμεσα. Άρα θα είχα άπλετο χρόνο να τον σκοτώσω. Οπότε προσωρινά με ανέχτηκε. Τον ακολούθησα σε μικρή απόσταση ώστε να μην τον χάσω. Μετά από λίγα λεπτά έφτασα στην ακτή. Έδεσα το σκάφος στην προβλήτα και κατέβηκα.
Ο αέρας του νησιού ήταν ακόμα ο ίδιος. Άγριος, ζωντανός. Με μυρωδιές της φύσης. Μου έφερε στο νου νησιά ζούγκλες. Νησιά όπου ο άνθρωπος ακόμα πάλευε με τη φύση ανελέητα. Και χωρίς ελπίδα πολλές φορές. Αλλά κι αίμα. Πολύ αίμα. Διότι σε αυτό το νησί, χύνονταν κάθε χρόνο μια μεγάλη ποσότητα αίματος. Αυτή τη χρονιά είχα επιστρέψει ξανά. Να χύσω κι εγώ με τη σειρά μου το δικό μου ποτάμι.
Προχώρησα προς τις καλύβες. Βρήκα αυτή που χρησιμοποιούσα πάντα. Είχα αφήσει ένα σύμβολο απ' έξω. Ένα χαρακτηριστικό μου σύμβολο. Κανένας δεν την χρησιμοποιούσε. Κανένας δεν έμπαινε. Μπήκα και τη βρήκα όπως την είχα αφήσει παλιά. Όλα στην θέση τους. Τακτοποιήθηκα αμέσως και αποφάσισα να βγω μια βολτούλα στο νησί.

Φαινόταν απίστευτο αλλά στα πολλά χρόνια που είχα να πατήσω το νησί δεν είχε αλλάξει. Καθόλου. Ήταν ακόμα ίδιο. Όλοι οι βράχοι εκεί που τους θυμόμουν, τα ποτάμια στις ίδιες θέσεις. Ακόμα και σημάδια σε διάφορα σημεία από τότε που ακόμα έκανα εκπαίδευση εδώ. Βέβαια χωρίς έντονη ανθρώπινη παρουσία εδώ δεν υπήρχε και λόγος να γίνει. Ποιος να το αλλάξει και γιατί; Οι καιρικές αλλαγές ήταν πολύ αργές για να συμβούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ανέπνευσα βαθιά αυτόν τον φρέσκο καθαρό αέρα. Χάθηκα στο δάσος κι ακολούθησα μονοπάτια παλιά και ξεχασμένα. Μόνο ζώα τ' ακολουθούσαν και μόνο αυτά κατοικούσαν στο πυκνό δάσος που τύλιγε το νησί. Τα περισσότερα από αυτά δεν ήταν φιλικά. Ευτυχώς δεν ήταν κι εχθρικά. Αλλιώς θα είχαμε πολύ κρέας στις αποθήκες. Αν κι ούτως ή άλλως σκόπευα να κυνηγήσω ένα. Ήθελα ένα καλό φρέσκο ψητό σήμερα. Εξάλλου η επιβίωση στο νησί της ημέρες του τουρνουά ήταν υπόθεση του κάθε διαγωνιζόμενου. Ο Fallcrow δεν μας παρείχε τίποτα.
Περιπλανήθηκα στο βουνό επάνω και στο δάσος. Γύρισα ξανά όλο το νησί. Μνήμες παλιές από διάφορες επισκέψεις μου ξύπνησαν. Παλιά τουρνουά τα οποία κέρδισα ή έχασα. Χρήμα το οποίο έρεε άφθονο στις τσέπες μου. Είχα καλές μνήμες από το νησί αυτό.
Έπιασα ένα ωραίο ελάφι και το έφερα μαζί μου. Αμέσως πήγα στο καλύβι μου και ξεκίνησα να το ψήνω. Έβαλα κι από δίπλα μια ωραία σούπα λαχανικών να γίνεται για συνοδεία. Αν μη τι άλλο θα έτρωγα καλά. Χτύπησα την πόρτα του σπιτιού του Fallcrow και του πήρα με το έτσι θέλω κρασί. Γύρισα στο καλύβι μου και σερβιρίστηκα. Αμέσως μετά το φαγητό, αφού καθάρισα τα σκεύη και τα λοιπά. Έπιασα ένα βιβλίο και βυθίστηκα ήσυχα στην ανάγνωσή του. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος σκεφτόμουν το τουρνουά. Τι αντίπαλοι θα υπήρχαν φέτος; Θα ήταν εύκολο, δύσκολο; Άραγε θα υπήρχε κάποιος άξιος να κάνει τη διαφορά;
Κοιμήθηκα ήσυχα, βλέποντας όνειρα νίκης, δόξας και πλούτου. Τα κλασσικά δηλαδή. Το άλλο πρωί άκουσα φασαρία και κόρνες.
"Χμ, ωραία. Έρχονται τα καινούργια φρούτα. Για να δούμε τι θα έχουμε φέτος." σκέφτηκα και βγήκα να δω τη νέα σοδειά μονομάχων.

Τα "νέα φρούτα" όπως τα είχα σκεφτεί δεν ήταν δα και πολλά. Αντιθέτως ήταν πολύ λίγα. Αλλά ήταν ακόμα η πρώτη μέρα. Απ' ότι είχα μάθει το τουρνουά θα ξεκινούσε την τρίτη μέρα από τότε που ήρθα. Οπότε είχαμε ακόμα δύο μέρες καιρό μέχρι να έρθουν κι οι υπόλοιποι. Προσωρινά μόνο δεκαπέντε άτομα είχαν έρθει. Κι όλοι τους φαινόταν άνθρωποι που είχαν δει μάχες. Αρκετοί έφεραν χαρακτηριστικά σημάδια από αυτές. Άλλοι ήταν ακόμα παιδιά. Υπήρχαν και δύο γυναίκες.
"Πλέον δεχόμαστε και γυναίκες; Αυτό του τουρνουά έχει ξεπέσει από τότε που το θυμάμαι." σκεφτόμουν αηδιασμένος.
Στεκόμουν σ' ένα δέντρο σε μια μικρή απόσταση από την προβλήτα. Μπορούσα να τους βλέπω όλους, ενώ αυτοί δεν μ' έβλεπαν αν δεν κοιτούσαν προς τα εμένα. Προς το παρών κανένας δεν το έκανε. Όλοι κοιτούσαν τον Fallcrow. Έτσι μου έδωσαν μια πολύ ωραία ευκαιρία να τους επεξεργαστώ με την ησυχία μου. Προσπάθησα να τους ζυγίσω, να μετρήσω την ικανότητα τους και να φανταστώ τις κινήσεις τους.
Ο πρώτος ήταν ψηλός, μυώδης, με φαρδιές πλάτες. Φορούσε ένα παντελόνι από γούνα κι ο κορμός του ήταν γυμνός. Είχε ένα μεγάλο σπαθί περασμένο στην πλάτη του. Αυτός θα ήταν από αυτούς οι οποίοι βασίζονται στη δύναμη του όπλου τους και την ταχύτητά τους. Συντριπτικά χτυπήματα, που δε σε αφήνουν ν' ανασάνεις.
Ένας άλλος είχε έρθει ντυμένος σαν αστακός. Σίδερο κάλυπτε όλο του το κορμί και στην πλάτη του είχε μια μεγάλη ωραία ασπίδα. Αυτός ήταν ο κλασσικός πάνοπλος τύπος που απορροφούσε χτυπήματα και σε σκότωνε αργά και βασανιστικά σ' έναν αγώνα αντοχής.
Υπήρχε κι ένας με μια μεγάλη καραμπίνα, δύο μικρά πιστόλια και δυο μεγάλα μαχαίρια. Προετοιμασμένος για κάθε στυλ μάχης. Αν και σίγουρα προτιμούσε τη σκοποβολή από τα μαχαίρια.
Οι δυο γυναίκες τράβηξαν την προσοχή μου αμέσως μετά. Οι κινήσεις τους αιθέριες και γεμάτες χάρη. Σαν δυο νεράιδες που περπατούσαν στη γη. Αλλά ήξερα πως αυτό ήταν μια αυταπάτη. Τα ρούχα τους ήταν ανδρικά, και τα πλευρά τους κοσμούσαν δυο διαφορετικά ήδη όπλων. Στη μια ήταν ένα περίεργο όπλο το οποίο δεν είχα ξαναδεί πάρα μόνο σ' ένα νησί. Λεγόταν Sai. Ήξερα αμέσως πως αυτή η γυναίκα ήταν επικίνδυνη. Πολύ επικίνδυνη. Η δεύτερη κρατούσε ένα ζευγάρι από kama. Έτι μια επικίνδυνη αντίπαλος. Δεν είχα καμία αμφιβολία για τον τόπο καταγωγής τους. Ούτε για τις ικανότητές τους. Δύο εκπαιδευμένες δολοφόνοι.
"Χμ, ενδιαφέρον συνδυασμός. Πολύ ενδιαφέρον." σκεφτόμουν ενθουσιασμένος όταν κάτι άλλο τράβηξε την προσοχή μου.
Ένας αδύνατος, κοκαλιάρης τύπος ο οποίος είχε στην πλάτη του ένα τεράστιο δόρυ. Λεγόταν Naginata και συνήθως το χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες. Αλλά στα χέρια ενός δασκάλου ήταν εξίσου επικίνδυνο όπως ένα άλλο όπλο. Το πράγμα γινόταν ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Και η λίστα συνεχιζόταν. Κάθε λογής άνθρωπος με διαφορετικά όπλα είχε έρθει στο νησί. Πήραν οδηγίες από τον Fallcrow και ξεκίνησαν για τις καλύβες. Ο δρόμος τους οδηγούσε από μπροστά μου. Οπότε είχα την ευκαιρία να τους ξαναδώ αρκετά καλά. Κι αυτοί εμένα. Δεν ξέρω σε πόσους γέμισα το μάτι. Σε πόσους φάνηκα επικίνδυνος ή άξιος αντίπαλος. Δεν μ' ενδιέφερε κιόλας. Το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν να τους πετσοκόψω. Όσο περισσότερο μπορούσα. Οι περισσότεροι με κοίταξαν υπεροπτικά. Όπως κι εγώ αυτούς τόση ώρα. Μόνο οι δύο γυναίκες στάθηκαν και με κοίταξαν σοβαρά. Το βλέμμα τους ήταν σταθερό, υπολογιστικό. Στάθηκαν λίγο με κοίταξαν κι απομακρύνθηκαν μαζί με τους άλλους.
Πήγα προς τις καλύβες να δω τι γινόταν με τους νέους. Όπως το περίμενα ένας ανόητος παλικαράς αποφάσισε να έρθει να πιάσει την καλύβα μου. Μιας κι ήταν η πιο απομακρυσμένη από το σύνολο ήταν κι η πιο βολική για απομόνωση. Οπότε ήταν άμεσα κι η πιο περιζήτητη μιας κι ο καθένας από όσους ερχόταν εδώ είχε και κάτι να κρύψει. Επίσης οι άλλες ήταν μεγάλες και χωρούσαν πάνω από ένα άτομο. Οπότε αρκετοί που δεν ήθελαν τη συγκατοίκηση ερχόταν κατευθείαν στην δικιά μου. Ποτέ δε μου άρεσε ο σάλος ο οποίος γινόταν πάντα την πρώτη μέρα. Αυτή τη στιγμή δύο άνθρωποι στεκόταν μπροστά μαλώνοντας ποιος θα την πιάσει. Γύρω τους υπήρχαν δυο τρεις αναίσθητοι που είχαν χάσει τη μάχη νωρίς. Αμέσως κινήθηκα προς την καλύβα και τους προσπέρασα χωρίς να δώσω σημασία. Μόλις πήγα να μπω ο ένας με άρπαξε από τον ώμο.
-"Ε που πας; Αυτή είναι η δικιά.......... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" ούρλιαξε αμέσως καθώς το 1 σπαθί μου του λιάνιζε τα κόκαλα κι έκοβε όλα τα δάχτυλα του χεριού του.
-"Στην καλύβα μου. Εκεί όπου μένω. Και θα συνιστούσα σε όλους τους υπόλοιπους να μην το ξεχάσετε αυτό ποτέ." πρόσθεσα κι έκοψα πέρα ως πέρα το κεφάλι του πληγωμένου.
Έπειτα απλά μπήκα στην καλύβα μου.
"Ένας ηλίθιος λιγότερος. Ελπίζω απλά να τους έγινε μάθημα." σκέφτηκα.
Οι υπόλοιποι έμειναν να κοιτάνε τη σκηνή. Δεν είχαν καλά καλά συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Ο Fallcrow τραβούσε τα μαλλιά του. Μάζεψε το πτώμα και το πέταξε στη θάλασσα. Αμέσως μάζεψε τους άλλους και τους είπε κάποια πράγματα που έπρεπε να ξέρουν για το νησί και την επιβίωση τους σε αυτό. Αλλά το καλύτερο μάθημα το είχαν ήδη πάρει. Μην τα βάζετε με τον τύπο στη μονή καλύβα.

Την επόμενη μέρα το ξύπνημα ήταν εξίσου ήρεμο. Κανένας δεν με ενόχλησε. Μάλλον το μήνυμα που ήθελα να δώσω εντυπώθηκε πολύ καλά. Υπερβολικά καλά θα έλεγα, μιας και κανένας δεν μου μίλησε καν. Τι ωραία. Ησυχία. Οι μόνες που μου μίλησαν ήταν οι δύο γυναίκες. Δεν διέκρινα ίχνος φόβου στα μάτια τους. Ίσως μάλιστα να είδα μια υποψία οίκτου. Ήξερα πως αν ήταν αυτές θα το κάναν με κάποιο τρόπο άλλο και δεν θα έπαιρνε κανένας χαμπάρι. Όχι ότι μ' ένοιαζε η άποψή τους αλλά υπήρχαν φορές που τις θαύμαζα για αυτή τους την ικανότητα. Προσπέρασα και πήγα προς την μικρή αποβάθρα. Είχα ήδη ακούσει από μακρυά το βούκινο. Νέοι ερχόταν.
Όπως κι οι προηγούμενοι αποβιβάστηκαν όλοι στην προβλήτα. Ο ένας μετά τον άλλο, σε διάφορα χρονικά διαστήματα. Όλη τη διάρκεια της μέρας ερχόταν νέοι. Άντρες δυνατοί σωματικά, με όπλα συνηθισμένα ή περίεργα. Πάνοπλοι ή με λίγη αρματωσιά. Όλα τα είδη μάχης υπήρχαν στο νησί. Απο μακρυά όλοι φαίνονταν δυνατοί και πανίσχυροι. Δύσκολοι αντίπαλοι. Αλλά εγώ είχα ένα ατού που κανένας δεν ήξερε. Το Φρούτο του Διαβόλου μου. Θα τους το άφηνα για έκπληξη.
Όπως και πριν έτσι και σήμερα αναγκάστηκα να μειώσω τον αριθμό των συμμετεχόντων κατά δύο. Ο Fallcrow συνέχισε να τραβάει τα μαλλιά του. Το πίστευα ακράδαντα πως μέσα του με έβριζε όλη την ώρα. Του χαλούσα το τουρνουά. Περισσότερες μέρες σήμαινε γι' αυτόν περισσότεροι αγώνες, περισσότερα στοιχήματα κι άλλα πολλά. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Κάποια πράγματα έπρεπε να τηρηθούν. Εξάλλου σ' ένα τέτοιο γεγονός με τόσους ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που ξέρουν είναι να σκοτώνουν, ήταν φυσιολογικό να ξεσπάνε τέτοιες έριδες. Επίσης δεν ήμουν ο μόνος. Αρκετοί άλλοι είχαν εμπλακεί σε συρράξεις οι οποίες είχαν μειώσει τον αριθμό των συμμετεχόντων συνολικά κατά δέκα άτομα. Είχαμε απομείνει πενήντα άτομα στο σύνολο ως τώρα. Κι είχαμε όλοι διευθετηθεί σε ένα μικρό χωριό 11 καλυβιών.
Την επόμενη μέρα όλοι ήξεραν πως θα ξεκινούσε το γεγονός. Οπότε όλοι προετοιμάστηκαν σχολαστικά και πήγαν νωρίς για ύπνο. Έμεινα ως αργά μόνος για να κοιτάζω τ' αστέρια. Η ησυχία κι η γαλήνη συνοδεία με το κρασί μου ήταν ακριβώς ότι ήθελα.

Ξαφνικά άκουσα ήχους από βήματα, κι υφάσματα ν' ανεμίζουν. Γύρισα πίσω μου κι είδα ένα από τα Kama να σημαδεύει το λαιμό μου. Ετοιμάστηκα ν' αρπάξω ένα σπαθί αλλά ένα χέρι μου μπλόκαρε το ένα δικό μου κι ένα άλλο από έναν άλλο άνθρωπο το δεύτερο χέρι. Αμέσως ένα Sai μου σημάδεψε την καρδιά. Ακινητοποιημένος κι εντελώς ανίκανος να κάνω κάτι με τα χέρια μου αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μόνο μέσο που διέθετα. Και το μόνο μέσο που δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω. Μιας κι ήθελα να παλέψω χωρίς αυτό.
Χαλάρωσα κι άφησα το σώμα μου να διαλυθεί. Είχα ανακαλύψει πως αν ήθελα μπορούσα να το κάνω. Αλλά ακόμα δεν μπορούσα να το κάνω εύκολα. Ήθελε μεγάλη συγκέντρωση για να πετύχει. Ή όπως έμαθα αργότερα, πολύ μεγάλο κίνδυνο. Έτσι δεν ήταν ακόμα εύχρηστο σε μάχη. Αλλά όσο εκπαιδευόμουν τόσο μείωνα το χρόνο που απαιτούσε. Βέβαια η δυσκολία υπήρχε στο να το κάνω επαναλαμβανόμενες φορές. Με την προπόνηση το είχα αναπτύξει κι αυτό. Πλέον μπορούσα να το κάνω πέντε φορές συνεχόμενες. Αν χρειαζόταν να γίνει έκτη ήταν σχεδόν βέβαιη αποτυχία. Το σώμα μου μεταβλήθηκε σε άμμο, η οποία αμέσως μετά με τον αέρα σκορπίστηκε. Με την δύναμη του φρούτου μου ανασύνθεσα το σώμα μου, σε ασφαλή απόσταση από τις δύο γυναίκες.
Είχαν μείνει άφωνες. Αλλά και πάλι χαμογέλασαν και δεν είπαν τίποτα. Ετοιμάστηκαν να επιτεθούν ξανά. Αλλά είχα ήδη δημιουργήσει σφαίρες άμμου οι οποίες τις βομβάρδισαν από κάθε κατεύθυνση. Εσκεμμένα δεν πέτυχα καμία, αλλά δημιούργησα αμέσως κι άλλες.
-"Κυρίες μου, σας τη χαρίζω για πρώτη φορά, αλλά δεν νομίζω πως είναι σκόπιμο να δοκιμάζεται την υπομονή μου περαιτέρω." τις προειδοποίησα.
Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και μετά κοίταξαν ξανά εμένα και τις σφαίρες μου. Αποφάσισαν πως ήμουν αρκετά μεγάλη απειλή κι αποσύρθηκαν. Πριν φύγουν όμως η μια μου είπε:
-"Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε πως ήσουν κάτι διαφορετικό. Πως εσύ ήσουν το πραγματικό εμπόδιο στη νίκη μας. Πρόσεχε ασπρομάλλη, η νύχτα είναι μεγάλη."
Κι έτσι απλά εξαφανίστηκαν. Κι εγώ πήγα για ύπνο.

Την άλλη μέρα όλοι σηκώθηκαν με μεγάλο άγχος. Το έβλεπες στις κινήσεις τους. Στα βλέμματά τους. Στον τρόπο που μιλούσαν. Είχαν ένα αδικαιολόγητο άγχος κι μια αγωνία. Διότι το τουρνουά ήταν μέχρι θανάτου. Κι ήταν στη δικαιοδοσία του αντιπάλου σου να σε αφήσει να ζήσεις. Οπότε κανένας δεν ήξερε αν θα ζούσε να δει την επόμενη μέρα. Πλοία είχαν μαζευτεί τριγύρω στο νησί. Και παραδόξως ξαφνικά πάσσαλοι με κορδέλες είχαν φυτευτεί στους βράχους στη θάλασσα για να δείχνουν τον δρόμο στα πλοία. Η αρένα είχε αρχίσει να γεμίζει με κόσμο κι καλύβα του Fallcrow με λεφτά από στοιχήματα κι άλλα πράγματα που πουλούσε. Το θέαμα εξάλλου αναμενόταν συναρπαστικό.
Σήμερα θα διεξάγονταν 20 αγώνες. Αν γινόταν θα διεξάγονταν το πολύ 25. Ο Fallcrow θ' ανακοίνωνε τα ονόματα αμέσως πριν την έναρξη του κάθε αγώνα. Οπότε κανείς δεν ήξερε με ποιον θα έπεφτε. Κι είχε μια απλή μέθοδο. Έγραφε ονόματα και τραβούσε από ένα δοχείο πριν την έναρξη. Οπότε η θεά Τύχη αποφάσιζε τα ζευγάρια. Αυτό ανέβαζε τον πήχη της διασκέδασης μιας κι υπήρχαν πολλά ασύμβατα ζευγάρια τα οποία προσέφεραν πλούσιο θέαμα. Έτσι και τώρα παρουσιαστήκαμε όλοι στο κέντρο της αρένας κι άρχισε η κλήρωση.
Δεν περίμενα να πω την αλήθεια να είμαι στον πρώτο αγώνα παρόν. Κι ούτε περίμενα να έχω αντίπαλο τον θηριώδη τύπο με το σπαθί που είχα δει την πρώτη μέρα. Αλλά δυστυχώς αυτή ήταν η τύχη μου. Σταθήκαμε στο κέντρο της αρένας.
-"Έτοιμος να πεθάνεις σκουλήκι;" είπε αγέρωχα.
-"Χε. Μακάρι να μπορέσεις να λες τα ίδια όταν τελειώσω μαζί σου." απάντησα.
Γέλασε. Και τότε ακούστηκε το γκόνγκ.
Ξεκρέμασε το τεράστιο σπαθί του και μου επιτέθηκε. Δεν είχα βγάλει κανένα όπλο. Δεν θα χρειαζόταν ενάντια σε αυτόν τον βλάκα. Απέφυγα τα πρώτα του χτυπήματα κι απλά έβαλα λίγη απόσταση μεταξύ μας. Με κοίταξε με οίκτο.
-"Δε θα βγάλεις τα όπλα σου; Πιστεύεις πως θα σε λυπηθώ; Ή έχεις ήδη παραδεχτεί την ήττα σου;" μου φώναξε. Δεν απάντησα. Δεν είχα λόγο. Είχα ήδη νικήσει. Απλά δημιούργησα μια μεγάλη ποσότητα άμμου, τη χώρισα σε μικρές σφαίρες. Τότε τον κοίταξα. Είχε μείνει έκπληκτος. Άφωνος, τρομοκρατημένος, πισωπάτησε. Αλλά ήταν αργά. Όλες οι σφαίρες κινήθηκαν πάνω του, τον γάζωσαν και τον σκότωσαν.
Έτσι απλά είχε πεθάνει ο πρώτος μέσα σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα των θεατών.

Αποχώρησα από την αρένα με τους υπόλοιπους μονομάχους να με κοιτάνε έκπληκτοι. Ο Fallcrow έβαλε κάποιους να καθαρίσουν την αρένα. Αμέσως ανακοίνωσε τον επόμενο αγώνα. Οι δύο μονομάχοι μπήκαν στην αρένα. Ο ένας είχε δύο σπαθιά ο άλλος ένα γιγάντιο πολεμικό σφυρί. Με τον ήχο του γκόνγκ επιτέθηκαν ταυτόχρονα. Ο σπαθιστής προσπάθησε να αποφύγει το σφυρί και να χτυπήσει τον αντίπαλό του. Αλλά δεν τα κατάφερε. Το σφυρί ήταν αρκετά μεγάλο και γρήγορο. Αναγκάστηκε ν' αποκρούσει και με τα δύο σπαθιά. Το χτύπημα ήταν συντριπτικό και τα σπαθιά τραντάχτηκαν. Δεν θ' άντεχαν και πολλά τέτοια χτυπήματα. Ο ίδιος ο μονομάχος παρασύρθηκε από την ορμή του χτυπήματος και πετάχτηκε ένα μέτρο πίσω. Αμέσως σηκώθηκε όμως και πέρασε στην αντεπίθεση. ΜΕ απανωτά, ταχύτατα χτυπήματα ανάγκασε τον αντίπαλο του να αμύνεται συνεχώς. Ένα απ' όλα τα χτυπήματα βρήκε στόχο, και το αριστερό χέρι του αντιπάλου του σκίστηκε. Αμέσως ο άλλος στριφογύρισε το όπλο του και το ξανακατέβασε με δύναμη. Αλλά λόγο της πληγής το χτύπημα δεν είχε την ίδια ταχύτητα. Ο σπαθιστής το απέφυγε με τη μια. Αμέσως αντεπιτέθηκε και έσκισε και το δεύτερο χέρι του αντιπάλου του.
Σχεδόν προφανές ήταν ποιος θα νικούσε, αλλά ο σφυρομάχος δεν έχασε το κουράγιο του. Πέρασε στην αντεπίθεση με τη σειρά του γι' άλλη μια φορά. Με δυνατά και συντριπτικά χτυπήματα προσπάθησε να διαλύσει τον αντίπαλό του. Μάταια όμως. Ο ξιφομάχος απλά κουνιόταν σε όλη την έκταση της αρένας, αποφεύγοντας τα χτυπήματα. Ο σφυρομάχος φανερά κουρασμένος συνέχιζε όμως την προσπάθεια. Ο ξιφομάχος από την άλλη απλά απέφευγε τα χτυπήματα. Αλλά ένα από αυτά βρήκε στόχο, τσακίζοντας ένα από τα σπαθιά του και χτυπώντας τον δυνατά στον ώμο. Αμέσως μ' ένα ουρλιαχτό έπεσε στο χώμα. Το σφυρί ανέβηκε για να ξανακατέβει με τρομακτική δύναμη προς το κεφάλι του πεσμένου. Αλλά εκείνος απλά κυλίστηκε στο χώμα και απέφυγε γι' άλλη μια φορά το χτύπημα. Το μοναδικό σπαθί του απλώθηκε σαν φίδι και έφτασε το λαιμό του αντιπάλου. Με μια ωραία και ρευστή κίνηση κινήθηκε αντίστροφα σφάζοντας τον άντρα. Ο ξιφομάχος κέρδισε τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα του κοινού και αρκετά νομίσματα ως αναγνώριση της προσπάθειάς του. Ο δεύτερος αγώνας είχε τελειώσει.
Αρκετά επεισοδιακά μπορούσα να πω.

Όλη αυτή την ώρα εγώ περίμενα μακρυά από την αρένα. Μιας και δεν θα υπήρχε περίπτωση να παίξω και δεύτερο αγώνα την ίδια μέρα αποφάσισα να πάω στις κερκίδες. Εκεί βρήκα μια κενή θέση ανάμεσα σε κάτι τύπους. Παρατήρησα το γύρω χώρο. Όλοι γύρω μου ήταν άνθρωποι υπόπτου υποβάθρου ή πολύ πλούσιοι με ακριβά γούστα διασκέδασης. Όλοι φώναζαν σαν τρελοί από τη χαρά και την έκσταση. Εκτός από έναν. έναν περίεργο τύπο ντυμένο με παράξενα ρούχα και μαύρα μαλλιά σε κοτσίδα. Καθόταν στις κερκίδες μαζί μ' ένα σκύλο. Και δεν επευφημούσε, ούτε φώναζε, ούτε αποδοκίμαζε κάποιον. Απλά κοιτούσε με βλέμμα εξεταστικό. Δύο σπαθιά ήταν περασμένα στη ζώνη του. Φαινόταν πολεμιστής, καλός και με πολλές παραστάσεις μάχης. Το βλέμμα του κι ο υπολογιστικός του τρόπος το έδειχναν. Όση ώρα πολεμούσε ο ξιφομάχος δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω του. Μετρούσε τις κινήσεις του και κάποιες φορές τα χέρια του ανοιγόκλειναν πάνω στη λαβή του σπαθιού του. Έβλεπες στο βλέμμα του τη επιθυμία του να κατέβει κάτω και να δείξει τι άξιζε.
Εν τω μεταξύ το τουρνουά συνεχιζόταν. Μάχες επί μαχών γινόταν όλη τη διάρκεια της μέρας. Όταν το σκοτάδι κάλυψε το πεδίο, δάδες έκαναν την εμφάνισή τους και μια έκπληξη μας περίμενε όλους. Η αρένα είχε μια κυκλική τάφρο γύρο από το χώρο μονομαχιών. Υγρό ακούστηκε να χύνεται εκεί και λίγο αργότερα ένας δαυλός άναψε το υγρό. Φωτιά ξεπήδησε από την τάφρο φωτίζοντας το μέρος. Έτσι οι μονομάχοι μπορούσαν αν βλέπουν στο σκοτάδι. Κι οι μονομαχίες συνεχίστηκαν.
Οι δύο πάνοπλοι άντρες κέρδισαν, κι οι δυο γυναίκες το ίδιο. Ο ξιφομάχος κι ένας ακόμα με σπαθιά. Ο σκοπευτής κι ένας τύπος με τσεκούρια. Το ίδιο κι ο μικρόσωμος με το δόρυ. Όλοι αυτοί περάσαν. Μαζί τους κι άλλοι πολλοί. Αλλά ο πιο εντυπωσιακός ήταν ένας κοκκινομάλλης ξιφομάχος ντυμένος με τα ίδια ρούχα με τον τύπο μπροστά μου. Εκείνος εντυπωσίασε πολύ το κοινό με τις κινήσεις και την τεχνική του. Έκανε επίδειξη δύναμης με τον αντίπαλό του. Τον κέρδισε κατά κράτος σε όλα τα σημεία. Και στο τέλος έδειξε τη μεγαλοψυχία του νικητή. Τον άφησε να ζήσει. Ο πρώτος ως τώρα. Η κίνηση του αυτή δεν άρεσε στο κοινό. Ή τουλάχιστον όχι σε όλο. Αλλά ο τύπος μπροστά μου έγνεψε καταφατικά. Σαν να τον επαινούσε.
"Χμ. Ώστε ο μαθητής έχει και δάσκαλο. Και απ' ότι βλέπω καλό δάσκαλο. Αναρωτιέμαι, αξίζει να λογαριαστώ με αυτόν;" σκεφτόμουν, με τη χαρά μιας καλής μάχης να με μεθάει.
Μετά από αυτόν τον αγώνα ήρθε το τέλος του πρώτου γύρου. Πήγαμε αμέσως για ύπνο. Επιτέλους η πρώτη μέρα είχε τελειώσει.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε όλοι κάπως κουρασμένοι. Και φυσικά ακόμα ποιο αγχωμένοι από χθες. Ήμασταν όλοι ένα βήμα πριν τον τελικό. Σήμερα όσοι έμεναν ζωντανοί θα πήγαιναν σε διπλούς αγώνες. Σήμερα θα είχαμε τους μισούς αγώνες θα γινόταν το πρωί, και τους υπόλοιπους το απόγευμα. Και την επόμενη ο τελικός. Λογικό ήταν η πίεση να είναι αυξημένη σε όλους. Μετά το πρωινό κατευθυνθήκαμε προς την αρένα. Αμέσως μα υποδέχτηκε ο Fallcrow. Πήγαμε μέσα για να προετοιμαστούμε για τους αγώνες. Όσο διαρκούσε αυτή δουλειά πήρα παράμερα τον Fallcrow.
-"Λοιπόν γέρικο τσακάλι σου έχω μια ερώτηση. Τι ξέρεις για τον κοκκινομάλλη ξιφομάχο; Λέγε!"
-"Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά τ' όνομά του. Mr. Shadow."
-"Υπήρχε ένας τύπος στις κερκίδες ντυμένος σαν αυτόν, με μακρυά μαύρα μαλλιά, κοτσίδα. Τον παρακολουθούσε όλη την ώρα. Ποιος είναι αυτός; Έχουν κάποια σχέση;"
-"Α χα. Ο Iori. Sengoku Iori. Ένας πολύ καλός ξιφομάχος. Υπερβολικά καλός αν θες τη γνώμη μου. Τώρα τι σχέση έχουν αυτοί οι δύο δεν ξέρω. Τι θες και με ρωτάς ε; Βρήκες νέο στόχο;"
-"Όχι ηλίθιε. Κοίταξε μη μάθει κανείς γιατί μιλήσαμε. Θα σε ξεκοιλιάσω. Έγινα κατανοητός;"
Έγνεψε "ναι" φοβισμένα. Αμέσως μετά ξεκίνησε μια ακόμα ημέρα μαχών.
Η πρώτη μου μάχη έγινε με αυτόν με τη Naginata. Η νίκη μου μου κόστισε ένα τραυματισμένο χέρι. Κι ένα κόψιμο στο πόδι αρκετά βαθύ. Αλλά τίποτα που δεν μπορούσε να γιατρέψει ο Fallcrow. Διότι ο γερόλυκος είχε βρει ένα φάρμακο που επούλωνε άμεσα κάθε σαρκικό τραύμα. Σε χρόνο ρεκόρ ήμουν πάλι στα πόδια μου. Οι άλλοι αγώνες έληξαν λίγο πολλοί όπως αναμενόταν. Όσοι είχα σκεφτεί πως θα περάσουν πέρασαν. Ο κοκκινομάλλης, οι δύο γυναίκες, ο ένας πάνοπλος κι ένας με τσεκούρια. Άλλοι εφτά αδιάφοροι κι ανάξιοι αναφοράς μας συντρόφεψαν.
Το μεσημέρι μας δόθηκε ξεκούραση καθώς το βράδυ μα περίμενε μια δύσκολη νύχτα κι ένας ακόμα δυσκολότερος αγώνας. Διότι πλέον ήμασταν μια ανάσα από τον τελικό. Η πίεση λοιπόν κι ο εκνευρισμός ανέβηκε κατακόρυφα. Όλοι έκαναν υπολογισμούς για τους αγώνες τους. Κι όλοι ήθελαν κάποιον ιδιαίτερο ως αντίπαλο.

Το απόγευμα ήρθε γρηγορότερα απ' ότι περίμενα. Μαζευτήκαμε στο στάδιο κι αμέσως το πανηγύρι άρχισε.
Ο πρώτος αγώνας ήταν η μια γυναίκα με τον κοκκινομάλλη. Η τύχη μου δεν ήθελα να τον αντιμετωπίσω. Η γυναίκα με τα kama ήταν αυτή που θα είχε τη χαρά να τον αντιμετωπίσει. Οι κινήσεις και των δυο ήταν πολύ όμορφες. Έμοιαζαν σαν δυο ρυάκια που κυλάνε προς τη θάλασσα. Ομαλά χωρίς περιττές κινήσεις, και φιγούρες. Τα όπλα τους διασταυρώνονταν δυνατά, ο ήχος τους τάραζε την ατμόσφαιρα. Με μικρά αλματάκια και χορευτικές κινήσεις η γυναίκα προσπαθούσε να βρει ακάλυπτο το θύμα της και να τον σκοτώσει με ένα σίγουρο θανατηφόρο χτύπημα. Από τη άλλη ο Shadow αμυνόταν σθεναρά και κάλυπτε κάθε κενό με το σπαθί του μην αφήνοντας ευκαιρία στη γυναίκα να επιτεθεί. Αλλά πολεμούσε μ' έναν ιπποτισμό. Θαρρείς και δεν ήθελε να πειράξει τη γυναίκα. Αντάλλαξαν χτυπήματα για αρκετή ώρα. Αλλά στο τέλος η εμπειρία της γυναίκας μέτρησε μιας κι ένας στιγμιαίος δισταγμός του Shadow να σκοτώσει του κόστισε τη μάχη. Η γυναίκα τον αφόπλισε αστραπιαία και μετά τον απείλησε. Ο Shadow δεν είχε άλλη λύση παρά να υποταχθεί. Έτσι του χαρίστηκε η ζωή σε αντάλλαγμα για εκείνη που δεν πήρε.
Οι υπόλοιποι αγώνες είχαν ελάχιστο ενδιαφέρον καθώς όλοι οι αντίπαλοι είχαν πολύ άγχος. Σχεδόν όλοι κατέληξαν με νίκες των πιο έμπειρων και ψυχραιμότερων. Εγώ είχα την χαρά να πετσοκόψω με τα σπαθιά μου αυτόν με τα τσεκούρια. Πολέμησε γενναία αλλά δυστυχώς η ανωτερότητά μου ήταν εμφανείς. Αν και για να πω την αλήθεια κόντεψα να χάσω ένα μάτι χάρη στην ικανότητά του, αλλά τελευταία στιγμή το απέφυγα χάρη στο καλό μου φρούτο.
Το δεύτερο μισό του απογεύματος επιφύλαξε εκπλήξεις σε όλους μας. Οι δύο γυναίκες πολέμησαν μεταξύ τους και εγώ με τον σκοπευτή. Η γυναίκα με τα Sai βγήκε νικήτρια, ενώ εγώ δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να νικήσω τον σκοπευτή. Μιας κι η ικανότητά του με τα όπλα αποδείχτηκε εφάμιλλη με αυτήν που είχε με τα μαχαίρια του. Κόπιασα αρκετά για να αποφύγω τα χτυπήματα του όπλου του. Αρκετά με χτύπησαν κι αν η Θεά δεν ήταν μαζί μου θα είχαν αποβεί μοιραία. Αλλά με το δύναμη του φρούτου μου κατάφερα να κόψω το όπλο του. Μετά η μάχη μεταβλήθηκε σε σώμα με σώμα. Εκεί είχα μια μικρή υπεροχή αλλά δεν την άφησε να φανεί. Με κρατούσε σε απόσταση, όσο μπορούσε και προσπαθούσε με διάφορα ακροβατικά να με σφάξει. Τρεις φορές κινδύνεψα να πάω στον άλλο κόσμο κι άλλες τόσες γλίτωσα. Αλλά για κακή του τύχη μια λακούβα με αίμα η οποία είχε γίνει λάσπη στάθηκε η αιτία της ήττας του. Το γλίστρημα του στάθηκε μοιραίο καθώς καρφώθηκε με δύναμη στο απλωμένο μου για άμυνα σπαθί και πέθανε ακαριαία.
Πλέον έμενε μόνο η γυναίκα.

Όταν βγήκα στην αρένα ήμουν κουρασμένος. Υπερβολικά κουρασμένος. Και βαριόμουν να κάτσω να παλέψω κανονικά. Αποφάσισα να κάνω εκτεταμένη χρήση του φρούτου για να τελειώσω αυτή τη φαρσοκωμωδία. Έτσι Κατευθείαν έλουσα την αρένα με άμμο. Ταυτόχρονα απέφευγα τα χτυπήματά της και την έβγαζα εκτός εμβέλειας με ριπές από σκληρυμένες αμμόμπαλες. Αυτό μου έδωσε χρόνο να ολοκληρώσω το σχέδιό μου. Αμέσως μετά όλη αυτή η άμμος άρχισε να υψώνεται. Ένα τεράστιο κύμα δημιουργήθηκε έτοιμο να καταπλακώσει ότι υπήρχε από κάτω της. Εκείνη έτρεξε και προσπάθησε να ξεφύγει. Αλλά ήταν πλέον πολύ αργά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ όνομα για τεχνική. Ούτε μ' ενδιέφερε ποτέ. Εκείνη τη στιγμή απλά, φώναξα πριν αφήσω την άμμο να πέσει:
-"Αυτοκρατορική Κηδεία της Ερήμου."
Αμέσως η άμμος έπεσε πάνω στην γυναίκα καλύπτοντας την, καθώς κι όλη την αρένα. Μόνο το κεφάλι της είχε μείνει πάνω από την άμμο . Την πλησίασα κι έβγαλα το σπαθί μου. Αμέσως παραδόθηκε και της χαρίστηκε η ζωή. Πλέον είχα μπροστά μου μια ημέρα ξεκούρασης μέχρι τον μεγάλο τελικό. Η νύχτα ήταν μακρυά και αρκετά ζεστή. Αλλά και πάλι κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
Την επόμενη μέρα στην αρένα με περίμενε ένας τύπος. Ένας άγριος τύπος. Μόνο με ρούχα χωρίς καμία είδους προστασία και μόνο μ' ένα σπαθί. Ήταν ο Manji. Ο επί πολλά χρόνια τώρα μόνιμος νικητής της αρένας. Ένας άνθρωπος που μόνο το αίμα τον ένοιαζε. Μόνο το αίμα κι η μάχη. Με το που ήχησε το γκονγκ, εξαπέλυσε ένα καταιγιστικό χείμαρρο επιθέσεων. Η ταχύτητά του ήταν εξωπραγματική. Με σφυροκόπησε σαν μανιακός για τουλάχιστον δύο λεπτά πριν υποχωρήσει η μανία του. Σε εκείνα τα δύο λεπτά οι εκδορές, κι οι πληγές που μάζεψα ήταν σαν σύνολο όλες όσες είχα δεχτεί ως τώρα.
Δε μου άρεσε η εξέλιξη της μάχης. Η ταχύτητα του αντιπάλου μου ήταν πολύ μεγάλη. Με τα βίας κρατούσα την άμυνά μου κι αυτό απορροφούσε όλη μου την ενέργεια. Ούτε σκέψη υπήρχε για επίθεση. Έπρεπε να περιμένω να κουραστεί. Να κουραστεί για να μπορέσω να τον προλάβω σε ταχύτητα και να έχω μια ελπίδα νίκης. Αλλά κάτι μου έλεγε πως αυτό θα έπαιρνε πολύ ώρα. Πάρα πολύ ώρα. Και δεν ήξερα αν είχα τόση ώρα στη διάθεσή μου.

Είχα βγάλει έξω και τα τρία σπαθιά μου, γεγονός που δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο από μόνο του. Αυτό το έκανα μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις κι ιδιαίτερα δυνατούς αντιπάλους. Αλλά και πάλι αυτός μόνο μ' ένα σπαθί με πίεζε αφόρητα. Το σπαθί του κινούνταν σαν φίδι, αλλάζοντας συνεχώς κατευθύνσεις. Πότε χτυπούσε αριστερά στο πλευρό, μετά ανέβαινε ψηλά για το κεφάλι μου και πριν προλάβω να το αποκρούσω έπρεπε να πηδήξω για να η μου κόψει τα πόδια. Η εναλλαγή χτυπημάτων και σημείων ήταν αστραπιαία. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν ν' αμύνομαι και να χοροπηδάω σε όλο το μήκος και το πλάτος της αρένας σε απεγνωσμένες προσπάθειες αποφυγής. Είχα αρχίσει να εξαντλούμαι, και να μην μπορώ να τρέξω άλλο. Παραπάτησα και στάθηκα με την πλάτη στον τοίχο. Ήθελα να πάρω μια ανάσα. Μόνο μια.
Ένας οξύς πόνος κατέκλυσε το στήθος μου. Η όρασή μου είχε θολώσει. Είδα ένα σπαθί να με διαπερνάει. Ο Manji στεκόταν ένα μέτρο μακρυά μου και με κοιτούσε με το βλέμμα του γεμάτο χαρά.
-"Σ' έπιασα. Και τώρα ετοιμάσου να πεθάνεις. Θα προστεθείς κι εσύ στη λίστα με όλους όσους πέθαναν από το χέρι μου. Είμαι ανίκητος."
Δεν είχε άδικο. Ήδη έβλεπα τα πάντα να σκοτεινιάζουν. Έχανα τη θέα από μπροστά μου. Το μόνο που έβλεπα ήταν μια θολή εικόνα ενός σπαθιού να ετοιμάζεται να μου κόψει το κεφάλι. Μπορούσα ήδη να φανταστώ τη σκηνή. Έβλεπα το σπαθί να κατεβαίνει και να με αποκεφαλίζει, την αντίδραση του κόσμου, τα γέλια του Manji. Απελπισία με κυρίευσε. Τότε απλά το σώμα μου αντέδρασε μόνο του. Αφέθηκα να πέσω τελείως κάτω. Το σπαθί του Manji αστόχησε, κόβοντας τον τοίχο. Καθώς συνέχισε την πορεία του άφησε τον Manji αφύλακτο. Τρία σπαθιά αμέσως σηκώθηκαν και τον κάρφωσαν σε όλο το σώμα. Αμέσως μετά ένα χέρι, τον έπιασε. Ήταν το δικό μου χέρι, αλλά δεν το έλεγχα εγώ. Τουλάχιστον όχι συνειδητά. Αμέσως ένοιωσα υγρασία. Ασυναίσθητα την απορρόφησα. Ένοιωσα κι άλλη. Την απορρόφησα κι αυτή. Όσο ένοιωθα απορροφούσα. Μια κραυγή ακούστηκε και με συνέφερε από την ζάλη και την ονειρική αυτή κατάσταση. Σταμάτησα μια στιγμή πριν να είναι αργά. Ο Manji έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Τον ακολούθησα αμέσως μετά.
Όλα είχαν τελειώσει. Είχα πλέον κι επίσημα νικήσει.

Τις επόμενες δύο μέρες κοιμόμουν συνέχεια. Δεν ξύπνησα να δω κανέναν να φεύγει. Δεν ήμουν παρών όταν μου παρέδωσαν τα βραβεία. Είχα απόλυτη ανάγκη από ξεκούραση. Είχα καταπονηθεί τόσο πολύ που δεν μπορούσα να είμαι ούτε ξύπνιος. Αλλά είχα επιζήσει. Κι άλλη μια φορά αναδείχθηκα νικητής. Όλα είχαν τελειώσει πια. Πέρασα άλλη μια εβδομάδα στο νησί ώσπου ν' αναρρώσω πλήρως. Μετά ετοιμάστηκα να φύγω. Φόρτωσα όλα τα πράγματα στο πλοϊάριο μου, έβαλα τον Fallcrow να με βγάλει από τον λαβύρινθο των υφάλων του νησιού κι άνοιξα πανιά.
Δεν είχα ιδιαίτερο προορισμό. Δεν ήξερα που και τι θα έκανα. Ήξερα μόνο πως δεν είχα πια λόγο να μείνω σε αυτό το νησί άλλο. Αλλά που να πήγαινα; Τι να έκανα; Δεν είχα ιδέα. Έτσι γι' άλλη μια φορά αποφάσισα να αφεθώ στη θάλασσα. Άφησα το πηδάλιο έρμαιο των ρευμάτων και ξάπλωσα στο κατάστρωμα. Η λιακάδα ήταν πανέμορφη. Ότι έπρεπε για να πιει κανείς λίγο κρασί και ν' απολαύσει το ταξίδι. Κι αυτό έκανα. Έκατσα, έβγαλα κρασί κι ένα βιβλίο κι αφέθηκα. Δεν μ' ενδιέφερε τι θα μου έφερνε η μοίρα. Ότι και να ήταν θα το πολεμούσα. Και θα έβγαινα και πάλι ζωντανός.
"Χμ, ωραία θα περάσω κι εδώ. Θάλασσα είναι κι αυτή όπως κι οι άλλες. Μια χαρά. Θα δημιουργήσω κι εδώ ένα νέο θρύλο." σκεφτόμουν αυτάρεσκα και με μεγάλη χαρά.
Κι ίσως κάπου βαθιά στα μεγάλα παλάτια της η Θεά της Τύχης μου να χαμογελούσε μαζί μου.

Όνομα: Sorin Markov
Haki Points: 1
Player of the Month Points: 10
Beli: 30.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Άψογος...Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό που να μπόρεσα να βρω..Τέλειες περιγραφές, άψογος τρόπος γραφής, όμορφο σενάριο , καλή πλοκή!Μακάρι να μπορούσα να βάλω παραπάνω βραβεία σε αυτήν την ιστορία..Τέλος μου άρεσε που ανέφερες μέσα στην ιστορία σου και τον Argon που ήταν στο ίδιο νησί !


ΥΓ πολύ badass ο χαρακτήρας σου!


Το quest είναι επιτυχημένο