Α race?? Are You sure you want a race??(Τέλος)

Λινκ προηγούμενης: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6685-topic

Στην προηγούμενη:
Επιστρέψαμε στο Catus Island για να εκπληρώσουμε μια προσωπική χάρη, στόχος μας ήταν μια από τους κυνηγούς της ομάδας Baroque Works. To όνομα της ήταν Miss Monday ή τουλάχιστον αυτό χρησιμοποιούσε στην οργάνωση.

Τώρα:
Ωδεύαμε προς τον επόμενο προορισμό μας, σύμφωνα με τον Rioy επόμενο νησί που θα επισκεπτόμασταν θα ήταν το Longringland Island. Το νησί αυτό γενικά μας ήταν άγνωστο, δεν ξέραμε ούτε τι γινόταν εκεί, ούτε και το αν ήταν κατοικίσιμο... Θέλαμε επειγώντος τρόφιμα για το πλοίο, ύστερα από την μικρή παράκαμψη που κάναμε για να ξαναπάμε στο Cactus, οι υπολογισμοί μας για τα τρόφιμα που μας απομένανε, είχαν πέσει έξω...
Αν όλα πάνε "καλά" μας φτάνουν για δύο μέρες ακόμα, αν και αυτό είναι σχετικό με το πόσο θα φάμε... είπε μετά από λίγο η Anabel, ενώ έβγαινε από το αμπάρι με τα τρόφιμα... Οι υπόλοιποι τρεις κοιταχτήκαμε αγχωμένοι για το τι εννοούσε, ο Jet της είπε να εξηγήσει λίγο πιο πολύ την πρόταση της...
Θα πρέπει να τρώμε περίπου μισές μερίδες ο καθένας για να μας φτάσουν για δυο μέρες, ειδάλως μας φτάνουν μόνο για μια και δεν είμαι καθόλου σίγουροι πως είμαστε κοντά στον προορισμό μας...

Μισές μερίδες? Δύο μέρες? Το ταξίδι μέχρι το Longringland είναι περίπου δυόμιση μέρες, έτσι όπως είναι τώρα ο καιρός τουλάχιστον... Πως ακριβώς θα αντέξουμε μέχρι τότε??? Θα λοιμοκτονήσουμε στο τέλος... είπε παραπονεμένα ο Rioy... Ο Jet δεν είπε κάτι αλλά με κοίταξε λες και θα έβρισκα μια λύση από το τίποτα, η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς, αλλά δεν μπορούσα να βρω μια λύση. Εκτός των τροφίμων που μας τελείωναν από στιγμή σε στιγμή, ένα άλλο πρόβλημα ήταν και η έλειψη δολωμάτων, ωστέ να ψαρεύαμε για να φάμε...
Όλα τώρα έπρεπε να συμβούν? Δεν έχουμε δολώματα, μας τελειώνουν τα τρόφιμα... Καταραμένε Seto, όλο σε μπελάδες μας βάζεις... Λοιπόν, μέχρι να τελειώσουν τα τρόφιμα θα ζητήσω από όλους να κάνουν ότι είπε η Anabel, θα τρώμε μισές μερίδες ώστε να έχουμε τρόφιμα για όσο πιο μεγάλο χρονικό διάστημα γίνεται... είπα τελικά... Οι άλλοι συμφώνησαν αν και με μισή καρδιά...

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά, είχαμε αποφασίσει να τρώμε μια φορά την μέρα, ώστε να μας φτάσουν τα τρόφιμα για τρεις μέρες περίπου, καθόμουν στο κατάστρωμα και ένας δυνατός ήλιος με βάραγε, ο καιρός όλο και καλυτέρευε όσο πλησιάζαμε στο νησί, η κοιλιά μου γουργούριζε από την πείνα, καθισμένος στην καρέκλα μου σκεφτόμουν αρχικά το πως θα ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση, το σχέδιο για να αποκτήσω το καιρόσεκι θα έπρεπε να αναβληθεί προς το παρόν, αυτή την στιγμή έπρεπε να φροντίσω να μας φτάσουν τα τρόφιμα μέχρι το επόμενο νησί... Το μόνο καλό στην όλη υπόθεση ήταν πως πλέον οι δυνάμεις μου είχαν επιστρέψει στο φουλ, μπορούσα άνετα να γίνω φοίνικας δίχως να έχω κάποιες παρενέργειες... Το χέρι μου από την άλλη είχε βελτιωθεί επείσης, είχα ρίξει κάποιες δοκιμαστικές βολές με τα μαχαίρια μου και ήδη επέστρεφα στο παλιό καλό μου σημάδι... Τα πράγματα κυλούσαν αργά στο καράβι, όλοι κάναμε όσα λιγότερα μπορούσαμε έτσι ώστε να καταναλώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια...

Δυο μέρες πέρασαν αρκετά δύσκολα και πλέον μπορούσαμε αν και αχνα, να δούμε τις ακτες του Longringland island. Είμασταν όλοι πολύ χαρούμενη μιας που επιτέλους θα μπορούσαμε να ανεφοδιαστούμε και να γεμίσουμε τα στομάχια μας με φαγητό. Αργά αλλά σταθερά η απόσταση μας προς το νησί μειωνόταν, όσο όμως πλησιάζαμε τόσο περισσότερη ζέστη έκανε. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της Anabel το νησί αυτό ήταν ένα καλοκαιρινό νησί, ούτε που κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε με τα λόγια αυτά...
Τα νησιά της Grand Line, πολλές φορές έχουν ένα δικό τους κλίμα, άσχετα με το γενικό κλίμα που υπάρχει στην γύρω περιοχή, τα νησιά αυτά χωρίζονται σε:
α) χειμερινά νησιά, β) καλοκαιρινά νησιά, γ) ανοιξιάτικα νησιά και δ) φθινοπορινά νησιά. Το κλίμα τους είναι πάντα σταθερό ανάλογα βέβαια με την κατηγορία που ανοίκουν. Αυτό εδώ πρέπει να είναι ένα καλοκαιρινό νησί, έτσι θα εξηγήτε και η συνεχής και αυξανόμενη ζέστη... μας είπε. Ακόμα δεν είχα καταλάβει πως αυτή η κοπέλα ήξερε τόσα πολλά για την μεγάλη Γραμμή, ίσως και να ήξερε πιο πολλά και από τον πλοηγό μας τον Rioy...! Με τα πολλά φτάσαμε στο νησί και αφού δέσαμε το πλοίο μας, ξεκινήσαμε για να βρούμε μια πόλη ή κάτι τέτοιο, ώστε να φάμε κάτι και να ανεφοδιαστούμε...!

Η διαδρομή μας στο νησί ήταν ιδιαίτερα εύκολη, λες και όλα είχαν ένα μόνο μέγεθος, ήταν απλά μεγάλα. Η Anabel καθόλη την διάρκεια της διαδρομής μας διάβαζε ένα βιβλίο που είχε για τα νησιά της Μεγάλης Γραμμής. Σύμφωνα με το βιβλίο το νησί αυτό δεν ήταν ένα μόνο αλλά δέκα, μια φορά τον χρόνο τα νησιά αυτά εννώνονταν και δημιουργούσαν ένα εννοιαίο νησί. Τα ζώα στο νησί αυτό καθώς και τα φυτά αλλά και τα δέντρα είχαν μια ιδιαιτερότητα, ήταν είτε πολύ ψηλά είτε πολύ μεγάλα, αλλά ήταν ιδιαίτερα φιλικά αφού πολλά από αυτά τα έκτρεφαν οι άνθρωποι που έμεναν στο νησί...
Μάλιστα τουλάχιστον ξέρουμε πως αν πιάσουμε ένα από τα ζώα αυτά θα μπορέσουμε να χορτάσουμε με τόσο κρέας που θα έχει επάνω του. Ελπίζω να βρούμε κάτι που να τρώγεται αρκετά σύντομα, γιατί η κοιλιά μου έχει αρχήσει να παραπονιέται τραγικά πολύ... είπε πεινασμένα ο Rioy... Οι υπόλοιποι γελάσαμε με τα λεγόμενα του, αλλά η αλήθεια είναι πως όλοι σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα από την ώρα που φτάσαμε στο νησί... Προχωρήσαμε αρκετά μέχρι που βρήκαμε μια μεγάλη φάρμα, με ένα ψηλό άλογο να βόσκει στο γρασιδί.

Προχωρήσαμε και φτάσαμε στην φάρμα, κανείς δεν φαινόταν να είναι αυτή την στιγμή στο σπίτι και έτσι αποφασίσαμε να περιμένουμε μήπως έρθει κάποιος. Πράγματι μετά από περίπου δύο ώρες, ένας κοντός γεράκος εμφανίστηκε και μας πλησίαζε.
Ξένοι? καιρό έχουμε να δούμε ξένους στο νησί μας!!! Καλως ήρθατε ξένοι, το όνομα μου είναι Tonjit και είμαι κάτοικος του νησιού αυτού... Σίγουρα θα γνωρίσατε το άλογο μου την Shelly, είναι πολύ φιλικοί με όποιον και αν βλέπει!!! είπε ο γεράκος όταν έφτασε κοντά μας, τότε ήταν που παρατήρησα πως δεν ήταν κοντός, ήταν απλά κανονικού μεγέθους, απλά τα υπόλοιπα γύρω μας φαίνονταν τεράστια.
Καλώς σε βρήκαμε Tonjit, το όνομα μου είναι Roni D. Razor και από εδώ το πλήρωμα μου. Ο Rioy, o Jet και η κοπέλα είναι η Anabel... Είμαστε ταξιδιότες και σταματήσαμε στο νησί σας για να ανεφοδιασμό και λίγη ξεκούραση, αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα βέβαια, θα θέλαμε ένα πιάτο φαι και μερικά εφόδια για τον δρόμο... Πρέπει να περιμένουμε την Log Pose μας να πιάσει το επόμενο μαγνητικό πεδίο, οπότε θα περάσουμε εδώ μερικές μέρες... Δεν θα σε ενοχλήσουμε ωστόσο, θα κατασκηνώσουμε στο δάσος... του είπα καθώς το έδειχνα έναν έναν τους συντρόφους μου...!

Ο γέρος μας κοίταγε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του, τελικά μας πρότεινε να μείνουμε στο σπίτι του, είχε άπλετο χώρο και ζούσε μόνος του, σύμφωνα με τα λεγόμενα του θα ήθελε λίγη παρέα... Μπήκαμε στο σπίτι και αφού φρεσκαριστήκαμε, κάτσαμε για φαγητό. Ύστερα από περίπου μια ώρα συνεχόμενου φαγητού και ποτού, επιτέλους νιώθαμε την πείνα μας να έχει υποχωρήσει...
Σε ευχαριστούμε πολύ Tonjit-san, όλα ήταν υπέροχα και είσαι πολύ καλός που μας αφήνεις να μείνουμε στο σπίτι σου. Είσαι αλήθεια πολύ καλός άνθρωπος!!! του είπε ευγενικά η Anabel, οι υπόλοιποι τρεις αρκεστήκαμε απλά στο να συμφωνήσουμε κάνοντας ένα νεύμα ενώ τελειώναμε το σάκε και το φαγητό μας... Ο Tonjit χαμογέλασε πλατιά και μας έφερε ένα ακόμα γύρο από γλυκά.
Φάτε όσο θέλετε και ύστερα πηγαίντε στα δωμάτια σας να ξεκουραστήτε, το απόγευμα θα χρειαστώ μερικούς από εσάς για να μεταφέρουμε ξύλα για την φωτιά... Είναι λίγο μακριά αλλά έχουμε την Shelly να μας βοηθήσει στην διαδρομή...!! είπε ο Tonjit και ύστερα έκατσε στο τραπεζί και μας παρακολουθούσε, δεν ήμουν ακόμα σίγουρος αν ήξερε ή όχι το είδος του πληρώματος μας, αλλά αν το ήξερε δεν περίμενα να μας βάλει τόσο εύκολα στο σπίτι του...

Αφού τελειώσαμε με το φαγητό μας, κατεθυνθήκαμε στα δωμάτια μας, εγώ θα ήμουν με την Anabel για ευνόητους λόγους. Για καλή μου τύχη είχε περίεργες ορέξης, μάλλον ο φόβος μην ακουστούμε την εξίταρε και έτσι μια που από δυνάμεις πλέον ήμουν καλά είχε έρθει η ώρα να την ικανοποιήσω...! Το μεσημέρι πέρασε σαν νερό με τις "ασχολίες" μας, κατά το απόγευμα σηκωθήκαμε και βγήκαμε από το δωματίο, στην βεράντα του αχυρώνα μας περίμενε καθισμένος σε μια πολυθρόνα ο γέρος. Τον χαιρετήσαμε και καθίσαμε μαζί του, μας πρόσφερε καφέ και ύστερα μου είπε πως σε λίγο θα ξεκινάγαμε για να πάμε στο δάσος για ξύλα, συμφώνησα άλλωστε δεν χρειαζόταν άλλος, η δύναμη μου θα ήταν υπέρ αρκετή.. Η ώρα πέρασε και μαζί με τον Tonjit κατευθυνθήκαμε προς το δάσος στην ανατολική μεριά του νησιού, φτάσαμε μετά από περίπου ένα μισάωρο και αφου φορτώσαμε τα ξύλα στο άλογο ξεκινήσαμε για τον αχυρώνα. Στον δρόμο ένας περίεργος τύπος βρέθηκε μπροστά μας, έμοιαζε με μαιμου αλλά και με άνθρωπο συγχρώνος...

Είσαι ο Roni D. Razor έτσι δεν είναι, το αφεντικό μας θέλει πολύ να σου μιλήσει για μια "επαγγελματική" πρόταση, που μάλλον θα σε ενδιαφέρει... Έλα μαζί μου για να γνωρίσεις τον Foxy-sama... μου είπε ο μαιμουδάνθρωπος μέτα από μερικά λεπτά... Το κοίταξα με ένα βλέμμα βαριεστημμένο, δεν είχα όρεξη να παω μαζί του και σίγουρα αποκλείεται να το έκανα χωρίς τους συντρόφους μου. Αν η Anabel μάθαινε πως θα πήγαινα σε κάποια περιπέτεια μόνος μου ξανά, θα με σκότωνε δίχως δεύτερη λέξη... Δεν του έδωσα άλλη σημασία και συνέχισα την πορεία μου με τον Tonjit, ο οποίος με κοίταγε με την άκρη του ματιού του. Στο βλέμμα του μπορούσα να διακρίνω μια ελαφριά ανησυχία αλλά με ένα νόημα του έδωσα να καταλάβει πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τίποτα...
Νομίζω πως σου είπα κάτι μικρέ επαναστάτη... Ο Foxy-sama θέλει να σου μιλήσει και πρέπει να έρθεις μαζί μου... ξαναείπε ο περίεργος τύπος...

Πες στο αφεντικό σου πως αν θέλει να μου μιλήσει θα πρέπει να έρθει αυτός σε μένα... Δεν ακολουθάω κανένα τσιρακί και είδικα τσιράκια από αδύναμους και ανάξιους αντιπάλους... Οπότε πάρε την μαιμουδόφατσα σου και φύγε από εδώ πέρα... του είπα δίχως ούτε καν να τον κοιτάξω... Μάλλον η απάντηση μου δεν του άρεσε και έτσι μου επιτέθηκε... Δεν έχασα στιγμή και του επιτέθηκα και εγώ, τα σπαθιά μας χτύπησαν το ένα το άλλο και σπίθες πετάχτηκαν από παντού. Ο αντιπαλός μου με κοίταξε ξαφνιασμένος, μάλλον δεν περίμενε να αποκρούσω το χτύπημα του με τόση ευκολία. Eίχε κοκκινείσει από το κακό του, μου επιτέθηκε με ακόμα περισσότερη δύναμη αλλά και πάλι το χτύπημα του αποκρούστηκε με ευκολία, στην συνέχεια με μια κίνηση του δεξιού μου χεριού, έβγαλα το πτισώμμενο πιστόλι μου και τον πυροβόλησα στον ώμο, το αίμα του πετάχτηκε και έβαψε το πρόσωπο μου. Ένα χαμόγελο ευχαρίστησης δημιουργήθηκε στα χείλει μου, ο αντίπαλος μου φάνηκε τρομαγμένος από την αντίδραση μου...

Δεν το περιμένες να βρεις έναν τέτοιο αντίπαλο εδώ πέρα εε??? Θα σου δείξω τον λόγο που έχω πάνω από 110.000.000 στο κεφάλι μου... του φώναξα ενώ το σπαθί μου έσκιζε την σάρκα του... Ούρλιαξε από τον πόνο δίνωντας μου ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση, ο αντιπαλός μου με φοβόταν, το τέλειο δώρο που θα μπορούσα να πάρω από μια μάχη...Δεν... Δεν σε φοβάμαι μικρέ... Θα σε κερδίσω και θα παω το αναίσθητο σώμα σου στον Foxy-sama.... Επαναστάτης ή όχι και πάλι θα χάσεις... ψέλισε αν και ακόμα και στην προσπάθεια του να με πείσει για την άποψη του φαινόταν ο τρόμος στα μάτια του...
Ξέρεις, δεν συμφώνησα ποτέ πως είμαι επαναστάτης... Ήμουν είμαι και θα είμαι και στο μέλλον πειρατής... Όμως εσύ δεν θα μπορέσεις να το πεις σε κανέναν αυτό, μιας που στην επόμενη κίνηση μου θα πέσεις νεκρός... του είπα και τυλίχτηκα στις φλώγες μου ενώ κρατούσα ακόμα το κατάνα μου.

Ο αντιπαλός μου ετοιμάστηκε για να δεχτεί το χτύπημα μου, όμως δεν είχε ελπίδα, η κοφτερή λεπίδα μου σε συνδυασμό με την ταχύτητα μου ως φοίνικας ήταν μια από τις πιο δυνατές μου επιθέσεις... Το κεφάλι του αντιπάλου μου πετάχτηκε στον αέρα και ένα μικρό συντριβάνι αίματος εμφανίστηκε. Το ακέφαλο και νεκρό πλέον σώμα του έπεσε στο έδαφος, δίχως να σταματήσω σκότωσα τον Tonjit και το άλογο του, κανένας μάρτυρας δεν έπρεπε να πεί όσα είχα πει στον μαιμουδάνθρωπο! καθάρισα το σπαθί μου και κίνησα προς το σπίτι, προσπάθησα να φαίνομαι όσο πιο θυμωμένος γινόταν, έτσι ώστε να γίνουν πιστευτά τα όσα θα έλεγα στην Anabel και τους άλλους δύο... Προχώρησα προς το σπίτι του Tonji, ύστερα από περίπου μισή ώρα είχα φτάσει και φώναξα στους άλλους να βγουν... Η Anabel με είδε μέσα στα αίματα και έτρεξα προς το μέρος μου με ανησυχία, την διαβεβαίωσα πως δεν είχα πάθει κάτι και τους ενημέρωσα για όσα είχαν γίνει... Μια δικιά μου εκδοχή τέλος πάντων, αν χρησιμοποιούσα τα γεγονότα που έγιναν με έξυπνο τρόπο θα μπορούσα να πείσω τους συντρόφους μου να επιτεθούμε στον Foxy....

O γέρος είναι νεκρός, το άλογο του το ίδιο... Γυρίζαμε από τα ξύλα όταν ξαφνικά μας την έπεσε ένας μαιμουδάνθρωπος, είπε πως λεγόταν Pickles και ήθελε να με παει στον αρχηγό του τον Foxy για μια "συμφωνία" ή κάτι τέτοιο... Αρνήθηκα και μας επιτέθηκε, δεν κατάφερα να σώσω τον γέρο και το άλογο του, αλλά σκότωσα τον ίδιο... Ο Foxy πρέπει να πληρώσει για αυτά που έκανε, ακολουθήστε με, ήρθε η ώρα να δείξουμε σε αυτόν τον ποταπό πειρατή τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε, θα ανοίξω καθαρό πόλεμο ενάντια σε αυτόν τον πειρατή. Δεν μπορεί να επιτήθεται σε απλούς πολίτες και να περιμένει να μην κάνουν τίποτα οι επαναστάτες... Έχετε μισή ώρα στην διάθεση σας για να ετοιμαστήτε, μέτα ξεκινάμε για να βρούμε το μέρος που έχουν κατασκηνώσει... τους είπα και γύρισα την πλάτη, δήθεν για να κοιτάξω το άπειρο νευριασμένος... Οι σύντροφοι μου δεν είπαν κάτι, απλά μπήκαν μέσα στο σπίτι και άρχισαν να ετοιμάζουν τα πράγματα τους...

Σε λιγότερο από μισή ώρα οι σύντροφοι μου ήταν έτοιμοι και είχαν βγει από το σπίτι του Tonjit, τα πράγματα μας ήταν μαζεμένα, τα κρύψαμε σε μια μεριά του αχυρώνα και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το μέρος που πίστευα πως ήταν η κατασκήνωση των Foxy-Pirates. Οι σύντροφοι μου φαίνονταν να είναι αποφασισμένοι να φτάσουν μέχρι το τέρμα αυτής της ιστορίας, όλοι τους ήταν στεναχωρημένοι λόγο του άδοξου τέλους του Tonjit και της Shally, τα δάκρυα τους έτρεχαν βροχή. Κανείς τους όμως δεν είχε καν καταλάβει πως το μέλλον τους, τους επιφυλασσε το ίδιο και ίσως και χειρότερο τέλος, το κατάνα μου δίψαγε για το αίμα της Anabel αλλά και του Rioy, όσο για τον παλιό μου φίλο τον Jet, μιας που ήταν χρήστης φρούτου, ο πάτος της θάλασσας θα ήταν ότι έπρεπε για να του αφαιρέσει αργά και βασανιστικά την ζωή από τα πνευμόνια του... Με αυτές τις δολοφονικές σκέψεις στο μυαλό μου, προσπαθούσα να κρύψω το σαδιστικό χαμόγελο που πάλευε να σχηματιστεί στο πρόσωπο μου...

Η σκέψη πως η Nakama μου θα πέθαιναν αργά και βασανιστικά από τα χέρια μου, ήταν μια από τις πιο ωραίες σκέψεις στο μυαλό μου. Όταν θα την ολοκλήρωνα θα επέστρεφα στην παλιά καλή πειρατική ζωή, αφού όμως πρώτα φρόντιζα να σκοτώσω τον Vice-Revolutionery Rossario Seto, τον μισούσα αυτόν άνθρωπο, δύο φορές μέχρι τώρα ήμουν πολύ κοντά στο να πεθάνω από τις αποστολές του... Όμως προταιρεότητα είχαν ο Foxy και τα τσιράκια του, όλοι οι υπόλοιποι θα ερχόντουσαν πιο μετά... Είχε ήδη σουρουπώσει και έτσι αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε για το βράδυ, η επόμενη μέρα φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα... Το περισσότερο μέρος της νύχτας δεν μπορούσα να κοιμηθώ, σκεφτόμουν συνεχώς τρόπους θανάτου, το αίμα μου έτρεχε πιο γρήγορα από οτι συνήθως και οι σφιγμοί μου είχαν ανέβει στο μέγιστο, σχεδόν δεν μπορούσα να με συγκρατήσω από το να τους σκοτώσω εδώ και τώρα....!

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 21.000
Bounty/Fame Points: 3.000.000
Παρατηρήσεις: Mου φάνηκε ότι απλά ήθελες να τελειώνεις με την ιστορία σου σε πάρα πολλά σημεία. Όλα γινόντουσαν πάρα πολύ γρήγορα, θα ήθελα τουλάχιστον να δείχνεις το χρονικό. Δεν ξέρω, δεν ενθουσιάστηκα με την ιστορία σου. Αυτό που μου φάνηκε ενδιαφέρον ήταν τα posts για το νησί και γενικά τις γνώσεις την Anabel. Γενικά, ήταν μια ιστορία που πέρασε πολύ γρήγορα, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Εστίασες μόνο στην μάχη.