[Τέλος] Κι όμως..

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian M.
Παράταξη:Civilian
Bounty: 5.000.000
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: Κι όμως..
Προηγούμενη Ιστορία(Link):http://www.onepiecegr-rpg.com/t7420-topic

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Αυτός είναι ο τόπος που ξεκινούνε όλα τα ταξίδια! Γκρίζα πέτρα, αφιλόξενοι βράχοι, θαλασσοπούλια να κρώζουν δυνατά. Τόσο δυνατά όσο να τα ακούς πριν καν δεις την αντηλιά να γυρνά στο μάτι σου απ τα αντιφέγγισμα στο νησί. Περίεργος τόπος, αδούλωτος τόπος, τόπος γεμάτος πίκρες μα κι ονείρατα. Όλα έρχονται και φεύγουν. Εδώ, όταν έρχονται τα μαντάτα, όλοι καρδιοχτυπούν, "Να ναι άραγε ζωντανός; Μήπως γυρίζει σύντομα; Μήπως χάθηκε για πάντα; Δες τι μου στείλε! Είναι λέει μεγάλος και τρανός!". Σκέψεις... Λόγια που λένε όσοι μένουν πίσω. Σ' αυτό τον τόπο θα μείνει κι εκείνος για πάντα. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα κανε για κείνον, είναι η τελευταία πληρωμή για όσα του χρωστά. Ο αέρας φυσούσε πάντα δυνατά εδώ, ίσως γι αυτό ο λαός τούτος κάτεχε αυτήν την τέχνη τόσο καλά όσο λίγοι γνώρισαν. Η αλμύρα τύλιγε το κορμί του. Έτρεμε. Όλα του μοιάζανε  τόσο παράξενα, πρωτόγνωρα. ήξερε τον κόσμο σαν την παλάμη του χεριού του μα δεν ήξερε τη ζωή παραπάνω απ' ότι ένα μικρό παιδί. Γέλασε δυνατά. Σε λίγο θα φτανε στο νησί κι ύστερα σε κείνον το λόφο. Μπροστά του απλώνονταν δέκα, δώδεκα μικρά λιμανάκια, χωμένα σε μικρούς όρμους. Μέσα σε αυτά, τα νερά ήταν ήρεμα, τόσο που νόμιζες πως ξαφνικά άφησες το πέλαγος και μπήκες σε μια λίμνη γαλήνια.

Διάλεξε ένα λιμάνι, σχεδόν στην τύχη. Η βάρκα του έσκισε τα κρύα νερά, όταν έδεσε στην προβλήτα είχε πια βραδιάσει. Πήδηξε στην πέτρινη πλάκα, φόρεσε το παλτό του, πήρε το μπαστούνι του ακόμα και κείνο το καπέλο φόρεσε και μπήκε στο χωριό. Η πρώτη του στάση ήταν σε ένα παντοπωλείο, ο ιδιοκτήτης κάθονταν, σχεδόν μισοκοιμισμένος σε μια ξύλινη καρέκλας γέρνοντας μπρος πίσω. Έμοιαζε γέρος, σταφιδιασμένο πρόσωπο, γκρίζα μαλλιά , ροζιασμένα χέρια. Κι όμως μπορούσε να καταλάβει από τα μάτια του πως δεν ήταν πάνω από πενήντα χρονών. Ήταν δύσκολη η ζωή στον τόπο αυτόν, τίποτα δεν χαρίζονταν εδώ, όσα είχαν οι άνθρωποι τα παίρνανε από την αγκαλιά της θάλασσας, μέχρι που μια μέρα τους έπαιρνε κι εκείνη στην αγκαλιά της. Έτσι ήταν η μοίρα όσων ζούσαν εδώ, ζωή δύσκολη, γεμάτη κόπο, γεμάτη πόνο. Μα στα μάτια όσων ζούσαν εδώ έβλεπες πως ήταν όλοι τους λεύτεροι, έβλεπαν μακριά τούτοι οι άνθρωποι, ήξεραν να χάνουν μα ήξεραν να στέκουν κι όρθιοι, έτσι μάθανε να ζουν. Έτσι ήτανε, σκληροί μα περήφανοι.

- Ένα μπουκάλι τζιν.
- Μάλιστα κύριε. Ορίστε.

Πλήρωσε κι ύστερα βγήκε ξανά στο δρόμο. Για πολλή ώρα περπατούσε μόνος, μέχρι που τελικά πέρασε την άκρη του χωριού.  Απόψε δεν θα μιλούσε με κανέναν, δεν είχε καμία ιστορία να πει σήμερα, δεν ήθελε κανέναν να συμβουλέψει. Απόψε θα ταν μόνος του. Ο δρόμος σιγά σιγά ανηφόριζε, σύντομα θα έφτανε. Κι όμως είχε κουραστεί, δεν ήταν το περπάτημα, άντεχε πολύ ακόμα τούτο το σώμα.  Μόνο που σήμερα ένιωθε λες και όλα τα κρίματα του κόσμου ήταν φορτωμένα στην πλάτη του. Κάθε του βήμα τον βάραινε ακόμα περισσότερο. Ήθελε να γονατίσει, να ξαποστάσει λιγάκι, μα δεν το κανε΄. Μόνο τα δόντια έσφιξε και συνέχισε.

Ο δρόμος άρχισε να γίνεται κακοτράχαλος,  παντού υπήρχαν λείες κοφτερές πέτρες, γεμάτες μούχλα. Ένα λάθος πάτημα και σίγουρα θα άνοιγες το κεφάλι σου σε μια από αυτές. Μα δεν δυσκολεύονταν από αυτό,  ήξερε να περπατά σε τέτοια μέρη, άλλωστε τα "μέρη" του δεν ήταν παραδεισένια. Εκείνο όμως το μούδιασμα στα χείλη, εκείνο τον ενοχλούσε. Παρέα με αυτό το βάρος στο στέρνο. Λες και κάποιος του χε χώσει έναν ασήκωτο βράχο στα στήθια, τόσο βαρύ που τον δυσκόλευε ακόμα και ν' ανασάνει. Έτσι είναι όμως πάντα οι αποχωρισμοί, σαν να χάνεις και συ ένα κομμάτι σου μαζί με κείνον που αφήνεις πίσω. Πόσο ακαθόριστο ήταν εκείνο το βάρος, είναι που λέμε σαν να μην ξέρεις τι σου φταίει. Όλα σου φταίνε! Είναι σαν μια βαθιά ξεχασμένη θλίψη που ξαφνικά κι εκείνη ξύπνησε μέσα σου για να σου θυμίσει όλα όσα δεν θες. Κι όμως όλο και μεγάλωνε, όσο έφτανε πιο κοντά στην κορυφή αυτού του λόφου τόσο πιο βαριά ανάσαινε. Μέχρι που τελικά έφτασε εκεί ψηλά και κοίταξε όλο το νησί που απλώνονταν στα πόδια του. Λίγα φώτα ήταν αναμμένα τέτοια ώρα, λίγοι γύρναγαν στους δρόμους. Μόνο κάτι σκυλιά τρέχανε, αλυχτούσαν κάποιον ξένο, κι όλα τ΄ άλλα ήρεμα, ακίνητα, σιωπηλά.

Δεν υπήρχε τίποτα σε κείνον το λόφο, μόνο η πέτρα που κάθε νύχτα έγδερνε ο αέρας που έρχονταν από το πέλαγος. Είχε ξανάρθει εδώ, παλιά, πολύ παλιά, τότε που στον τόπο αυτό τα πλοία ήταν μεγαλύτερα και οι θαλασσοπόροι του γυρνούσαν όλες τις θάλασσες. Χωρίς ποτέ να τους λυγίσει η σκληρή αγκαλιά της μάνας τους, όπως από κείνα τα χρόνια μέχρι και τις μέρες μας αποκαλούσαν τα πελάγη τούτοι οι άνθρωποι. ήταν όμορφο νησί από τότε, ποτέ βέβαια δεν είχε πλούσια δάση, αλλά δεν ήταν η βλάστηση που σε τραβούσε εδώ. Αυτό το νησί ήταν γεμάτο από το άρωμα της ελευθερίας, ήταν στον αέρα, μόλις γέμιζε τα πνεμόνια σου, μόλις άγγιζε το δέρμα σου, αμέσως καταλάβαινες. Γι αυτό διάλεξε τούτο τον τόπο, γιατί και κείνος ήταν ελεύθερος μέχρι το τέλος. Ύστερα, έβγαλε από τον σάκο του ένα εργαλείο, έμοιαζε ίσως με αξίνα μα ήταν πιο περίτεχνο. Ήξερε να χειρίζεται την πέτρα και τα μέταλλα πολύ καλά κι έτσι αργά αλλά σταθερά άρχισε να χτυπά τον βράχο. Δεν χτυπούσε δυνατά, το μέταλλο σχεδόν έγλυφε την πέτρινη επιφάνεια αφήνοντας μικρές ρωγμές, μέχρι που ένα ολόκληρο κομμάτι υποχώρησε. Εκείνος όμως συνέχισε την δουλειά του, μέχρι που τελικά άνοιξε μια πλατιά κοιλότητα σε βάθος όχι πάνω από μισό μέτρο μέσα στο βράχο.

Ύστερα κάθισε, άναψε ένα τσιγάρο, έβγαλε το τζίν και ήπιε δυο γερές γουλιές. Ένιωσε το καυτό οινόπνευμα να περνά από το λαιμό μέχρι το στομάχι του, του άρεσε αυτή η αίσθηση, ήταν -από όσο μπορούσε να θυμηθεί - το πρώτο πράγμα που του είχε κάνει εντύπωση τότε. Έπειτα, έπιασε πάλι εκείνον το σάκο κι έβγαλε από μέσα ένα θηκάρι. Μέσα του κρατούσε ένα μάλλον περίεργο όπλο. Δύο μικρά δίκοπα δρεπάνια δεμένα με μιαν αλυσίδα. Η λεπίδες τους ήταν σπασμένες, φθαρμένες από τις μάχες, μα το μέταλλο έλαμπε ακόμη μαύρο και κρύο. Πόσο τρομερό έμοιαζε εκείνο το όπλο ακόμα και θρυμματισμένο σε τόσα κομμάτια. Το ένα μετά το άλλο πήρε κάθε κομμάτι όσο μικρό κι αν ήταν και σχεδόν ευλαβικά το τοποθέτησε την πέτρα που λίγο πριν είχε ετοιμάσει για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Έπειτα πήρε εκείνο το κομμάτι του βράχου που είχε πέσει λίγο παραπέρα και με ένα δεύτερο εργαλείο, αρκετά μικρότερο, άρχισε να το σκαλίζει, μέχρι που έγινε λείο σαν πλάκα. Με αργές κινήσεις το άφησε πάνω στο άνοιγμα και αυτό εφάρμοσε τέλεια στη σχισμή του βράχου. Για κάποιο λόγο ένιωθε λίγο άβολα εκείνη τη στιγμή, σαν να θελε να πει κάτι.
Δεν είμαι σε κηδεία διάολε!

Πριν καλά καλά περάσει εκείνη η στιγμή σηκώθηκε και άρχισε να κατηφορίζει. Λίγο αργότερα, έπιασε τον εαυτό του σχεδόν να τρέχει. Όλα μέσα του ήταν ανάκατα, συναισθήματα, αναμνήσεις, το μυαλό του ήταν ένα κουβάρι, όλα ξετυλίγονταν κυλούσαν από μπροστά του άλλοτε τυχαία και άλλοτε κανονισμένα μα πάντα άθελα του λες και κάποιος κινούσε τις σκέψεις του.  Μόλις έφτασε κοντά στο χωριό στάθηκε για μια στιγμή κι απόρησε με τη σβελτάδα του, εκείνος ο λόφος τώρα έμοιαζε τόσο μακρινός, τόσο ξένος, άδειος. στάθηκε για λίγο ακόμη, δεν είχε που  να πάει, δεν είχε κάποιον άλλο λόγο για να μείνει εδώ και ήταν σίγουρος πως από τη στιγμή που θα σάλπαρε δεν θα γυρνούσε πίσω. Δεν μπορούσε βέβαια να πει στον εαυτό του πως δεν θα ξαναβρισκόταν εδώ ποτέ, είχε μάθει πως το ποτέ και το πάντα είναι λέξεις ψεύτικες. Σίγουρα κάποτε θα περνούσε από δω, ευχόταν όμως να ταν σε μιαν άλλη εποχή, τόσο μακρινή που θα χε αλλάξει και κείνος. Χωρίς να το καταλάβει άρχισε να περπατά ξανά, μέσα στον κεντρικό δρόμο του χωριού , δεν ήταν κανείς εκεί, παντού πίσσα σκοτάδι. Ακόμα και κείνοι οι σκύλοι θα χαν κοιμηθεί πια. Λίγες στιγμές αργότερα έφτασε ξανά στο λιμάνι, λίγα μέτρα πιο πέρα ήταν το σάπιο σκαρί που τον ταξίδευε τους τελευταίους μήνες. Εκεί κοντοστάθηκε για λίγο..

Δεν είχε λόγο να μείνει άλλο στο νησί, μα σίγουρα δεν είχε λόγο να βιαστεί να φύγει κιόλας. Εξάλλου είναι πάντα καλύτερα να ταξιδεύει μέρα κανείς , όταν όλα τα εμπόδια είναι ευκρινή παρά το απόβραδο που σε κάθε σήκωμα τις θάλασσας σου κόβετε η ανάσα αν από κάτω περιμένει το βαθύ πέλαγος ή κάποιος κοφτερός βράχος για να σε στείλει στον πάτο. Έβγαλε λοιπόν το τζιν και εφόσον δεν είχε που να πάει - δεν ήθελε κιόλας να πάει κάπου- κάθισε εκεί στην προβλήτα δίπλα ακριβώς από την βάρκα του. Για αρκετή ώρα, απλά κοιτούσε το πέλαγος, πού και πού τραβούσε μια τζούρα ή έπινε μια γουλιά από το ποτό του, έτσι, εναλλάξ, για να μην ξεραίνεται και ο καταπιόνας του. Ύστερα όμως το μυαλό του κόλλησε και δεν μπορούσε να καταλάβει, όσο και αν έσπαζε το κεφάλι του, για ποιόν λόγο ένιωθε έτσι.

"Έχω δει δεκάδες επαναστάτες να χάνουν την ζωή τους και σε άλλους καιρούς έχω σκοτώσει άλλους τόσους. Ξέρω πως πάνε αυτά, ήξερα από την αρχή πως όλα θα χουν τέλος άσχημο. Κι όμως δεν μπορώ να το χωνέψω. Μια φορά πάντως, εγώ του το χα πει, αν το πάρεις το φρούτο θα χεις τέλος άσχημο.. Πφφφ... Πάντα ξεροκέφαλος ήτανε! Μα να! Πάλι το μυαλό μου παίζει παιχνίδια και γυρίζει η σκέψη μου εκεί.. Μαλάκωσα.. Όχι! Όχι δεν θα μου βγει σε καλό αυτή η αλλαγή! "

Αυτά σκέφτηκε και κατέβασε άλλες δυο γερές γουλιές απανωτά.

Κι ένιωσε εκείνη την ώρα τα χείλη του να μουδιάσουν και λεπτό το λεπτό το μυαλό  και το σώμα του βυθίζονταν σε μια γλυκιά παραζάλη. Τότε θυμήθηκε όλες εκείνες τις ιστορίες που η μια μετά την άλλη εξιστορούσανε πως τάχα μου τάχα μου το σινάφι του δεν μέθαγε ποτέ! Πως εκείνοι είχαν το πιοτό για όπλο και πως άμα σε ξελογιάζανε μ' αυτό, δε βάζανε σε ένα σωρό αλλόκοτα σκαρώματα. Πόσες γυναίκες δεν είπανε πως ξελογιάστηκαν με λίγο κόκκινο κρασί παραπάνω και πως έτσι τους έλεγχαν το μυαλό! Ή ακόμα και πόσοι άντρες δεν κομπάζανε για ιστορίες από χώρες μακρινές που βρέθηκαν με κάποιον από κείνους στο τραπέζι και μέσα από το πιοτό στοιχημάτισαν ακόμα και την ψυχή τους την ίδια! Όλα το ένα μετά το άλλο ψέματα, ιστορίες χοντροκομμένες και ολότελα κατασκευασμένες! Πόσο αστείο του έμοιαζε ότι τα πάντα ορίζονται από το ίδιο το είναι του ανθρώπου! Θεοί και δαίμονες, κόλαση και παράδεισος, όλα κατασκευασμένα με βάση όσα ξέρουν και βλέπουν όσοι ποτέ δεν είδαν τίποτε από όσα περιγράφουν! Που να ξέραν όμως όλοι εκείνοι οι προφήτες και οι παραμυθάδες - μικρή διαφορά έχουν αυτά τα δυο- για όλα εκείνα τα τσιμπούσια και τα μεθύσια του σιναφιού του! Πόσες και πόσες φορές κάποιος απ' αυτούς δεν ήπιε μερικά ποτήρια παραπάνω, ώστε να βρεθεί λίγους μόλις μήνες μετά με ένα μπάσταρδο.

Πριν προλάβει όμως να θυμηθεί όλες εκείνες τις ιστορίες και να γελάσει μ' όλη του την ψυχή, ένας καλεσμένος, απρόσμενος ίσως διέκοψε την σκέψη του! Γιατί, δίπλα του εκεί στην προβλήτα κάθονταν μια όχι και τόσο άγνωστη φιγούρα. Καθόταν και γελούσε με τα απαίσια κοφτερά δόντια του ν΄αστράφτουν στο φως του φεγγαριού. Πόσο απαίσια ήταν εκείνη η όψη! Δέρμα κόκκινο βαμμένο με αίμα χιλιάδων, μάτια φλόγινα με δυο φωτιές τόσο βαθιές που σαν κοιτούσες μέσα τους χανόσουνα σε ένα σκοτάδι τόσο βαθύ που κατέτρωγε το ίδιο σου το είναι! Κι ήταν και κείνο το δρεπάνι με τη στομωμένη από την χρήση λεπίδα, που χε σταθεί εφιάλτης όσων την συνάντησαν.
- Χχαχαχα! Αυτό θα πει να σαι κυνηγά το παρελθόν!
- Το παρελθόν που νοσταλγείς;
- Ίσως εκείνο που θες να ξεχάσεις!
- Άλλαξες..
- Και ποιος δεν αλλάζει; Τίποτα δεν είναι ίδιο πάρα μόνο για μια στιγμή μέσα στο χρόνο
- Μαλάκωσες..

- Θα μπορούσα αν ήθελα να μουν ίδιος για μιαν ακόμη φορά!
- Όχι δεν θα μπορούσες. Το ξέρεις αυτό, όσα αλλάζουν δεν γυρίζουν ποτέ στην πρωτύτερη όψη τους.
- Καλύτερα τότε! Πόσες φορές δεν ευχήθηκα τίποτα απ'  όσα έκανα να μην είχε συμβεί! Πόσες νύχτες δεν θυμόμουν όλα εκείνα που  δίχως λόγο έκανα.  Μακάρι να μουν αλλιώς από τότε, μακάρι να μην είχες υπάρξει ποτέ!
- Χαχααχχα! Αν δεν υπήρχα εγώ, δεν θα σουν κι εσύ τώρα! Όσα έκανες χτες το ένα έφερε το άλλο μέχρι που έφτασες εδώ που σαι τώρα.. Είσαι όσα έκανες! Είσαι όσοι πλήγωσες! Είσαι όλα όσα σε κάνουν να ντρέπεσαι! Τίποτα παραπάνω δεν είσαι!
-Ως εδώ! Μάζεψε το σιχαμένο πτώμα σου και χάσου στη λήθη όπου ανήκεις!
- Λες και γίνεται αυτό! Εσύ είσαι το σιχαμένο πτώμα που χλευάζεις!

Ο Sebastian  πετάχτηκε απ' την προβλήτα και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεθηκάρωσε το σπαθί που κρυβε μέσα σε μπαστούνι του.
- Αφού δεν φεύγεις μόνος σου θα σε στείλω εγώ!

Μα κι ο παράξενος επισκέπτης, δεν δίστασε ούτε μια στιγμή, παρά τέντωσε το δρεπάνι του, έτοιμος να του πάρει το κεφάλι. Για πολλή ώρα μάχονταν μεταξύ τους, τόσο δυνατά που κάθε τους χτύπημα πετούσε σπίθες και φλόγες. Τόσο μανιασμένα που θα μπορούσαν ίσως να καταστρέψουν κι ολάκερο το νησί σε μια μονάχα στιγμή! Μόνο που όσο περνούσε η ώρα ο Sebastian όλα και πισωπατούσε  από τα χτυπήματα του αντιπάλου, γιατί όσο κοιτούσε τα μάτια του έβλεπε μέσα τους τον εαυτό του. Θυμόταν όλα όσα είχε κάνει και μετάνιωνε γι αυτά. Με κάθε χτύπημα ήταν λες και φορτώνονταν στις πλάτες του τα κρίματα όσων είχαν μπλεχτεί στα κόλπα του. Έτσι που σιγά σιγά έμοιαζε μικρός, γερασμένος, ανήμπορος! Μέχρι που τελικά το δρεπάνι ήρθε και καρφώθηκε στο στομάχι του.
- Θες να ξεχάσεις ποιος ήσουν; Θες να σβήσεις το παρελθόν λες κι είναι γραμμένο στο χαρτί! Μα στ' αλήθεια δεν καταλαβαίνεις;
-  Είναι αυτή η τελευταία μου μάχη, όπως φαίνεται..
- Ακόμα λοιπόν να καταλάβεις;

Τα γλαροπούλια έκραζαν δυνατά πάνω από κεφάλι του όταν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χτύπησαν στο πρόσωπο του. Σηκώθηκε κάπως σαστισμένος, κοίταξε γύρω του μα το μόνο που δε ήταν ένας γέρος ψαράς να μπλέκει τα δίχτυα του. Έπιασε το στομάχι του για να βρει την πληγή του μα δεν βρήκε τίποτα. Μονάχα ένα άδειο μπουκάλι τζιν μαρτυρούσε όσα θυμόταν από χτές τη νύχτα. Ύστερα κάθισε για λίγο ακόμη στην προβλήτα, μέχρι που το μάτι του χάθηκε κάπου ανάμεσα στο γαλάζιο του ωκεανού και την λευκή γραμμή του ορίζοντα. Αν δεν δεχτείς ότι είσαι, τότε θα μείνεις για πάντα κυνηγημένος, αδύναμος. Μέχρι εδώ έφτασα μέσα από όσα έκανα και ζησα. Γιατί ο καθένας δεν είναι παρά αποτέλεσμα των ίδιων του των επιλογών και των πράξεων.  Έστριψε ένα τσιγάρο, ρούφηξε μερικές τζούρες κι ύστερα χαμογέλασε..

Σηκώθηκε και με μια κίνηση πήδησε μέσα στην βάρκα του, έλυσε τα σχοινιά και λίγο λίγο χάθηκε σε κείνον τον ορίζοντα. Κι όμως είχε αλλάξει, δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιος το γνώριζε καλά αυτό πια, μα εκείνος είχε κάνει την επιλογή του.