[Αρχή] Μου ζητάτε...

Όνομα Χαρακτήρα:Sebastian M.
Παράταξη:Civilian
Bounty: 5.000.000
Φήμη:
Τίτλος Ιστορίας: Κι όμως..
Προηγούμενη Ιστορία(Link):http://www.onepiecegr-rpg.com/t7449-topic

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Είναι εκείνο το βάρος που νιώθεις πάνω σου, στους ώμους και στον θώρακα σου, μια σε πνίγει άλλοτε σε τσακίζει μέχρι που λες πως, πάει αυτό ήτανε, τελείωσε τούτη η αθλιότητα για σένα. Πως ύστερα από όλα εκείνα που σε ‘φέρανε ως εδώ, δεν υπάρχει άλλο τίποτα, κι ίσως πως, έτσι να ‘ταν καλύτερα, ίσως ένα τέλος λίγο πιο ποιητικό να σε ‘κανε να νιώσεις πιο όμορφα για όσα λάθη και κρίματα έχεις μαζέψει στις πλάτες σου. Μα το τέλος εκείνο δεν θα ‘ρθει ποτέ, όχι γιατί η ζωή τάχα μου δεν είναι έτσι, όχι η ζωή είναι χειρότερη, μα η αλήθεια είναι ότι εκείνο το τέλος δεν το θέλησες ποτέ… Σκέφτηκε και συνέχισε πίνοντας μια ακόμη μεγαλύτερη γουλιά από το πιοτό του. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο για τον κ.Bel να πίνει μονάχος σε κάποιο μπαρ σε ένα απομακρυσμένο νησί. Άλλωστε αν δεν ήταν το αλκοόλ δεν θα ‘χε πολλούς ακόμη λόγους να ζήσει σαν άνθρωπος για μίαν ακόμη φορά.

Ετούτη τη φορά ήταν μεσημέρι, ο ήλιος έλουζε την άσπρη πέτρα που σαν φράχτης τριγύριζε όλο το νησί, εκτός μόνο από ένα μονάχα σημείο που φιλοξενούσε ένα μικρό φυσικό λιμάνι, ώστε τούτος ο τόπος να μην είναι εντελώς απρόσιτος στον άνθρωπο. Πραγματικά η Ames ήταν ίσως το πιο αφιλόξενο νησί σε όλες τι θάλασσες, κρύο το χειμώνα, ξερό το καλοκαίρι, χωρίς ούτε ένα δέντρο που να ξεπερνά το ύψος των γονάτων, για να ξαποστάσει ένας ταξιδιώτης. Κι όμως η ανθρώπινη παρουσία εδώ ήταν έντονη, ίσως όχι με τον τρόπο που συνήθιζε κανείς να βλέπει τα λευκά σπίτια με τα μπλε πορτοπαράθυρα, το ένα δίπλα στ’ άλλο στα λιμάνια των άλλων νησιών. Αλλά, μόλις πατούσες το πόδι σου στην προβλήτα του λιμανιού αμέσως καταλάβαινες πως για μίαν ακόμη φορά ο ανθρώπινος νους με το παροιμιώδες πείσμα του κατάφερε να δαμάσει εκείνα τα βράχια.

Όλη η πόλη του νησιού ήταν λαξευμένη κυριολεκτικά πάνω στον βράχο. Μια πόλη πέτρινη και ψυχρή απ’ άκρη σ’ άκρη, μέχρι εκεί που το μάτι σου άντεχε να κοιτάξει δίχως να το θολώσει η αντηλιά. H Ames τις ώρες της μέρας έμοιαζε με πόλη φάντασμα, κανείς σχεδόν δεν περπατούσε στους δρόμους της. Τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά, για τα καλά αμπαρωμένα, χωράφια δεν υπήρχαν στο νησί, κι έτσι αν κάποιος έφτανε δίχως να ξέρει, σίγουρα θα πίστευε πως έφτασε σε μια πόλη νεκρή και απολιθωμένη από ποιος ξέρει ποιαν αρχαία τραγωδία. Όμως, όταν έσπαγε το φως και λίγο λίγο έπεφτε το σούρουπο, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά άνοιγαν και οι κάτοικοι ξεμύτιζαν από τα σπίτια τους για να πάρουν όσα τους ήταν απαραίτητα. Σε τούτο τον τόπο ο χρόνος κυλούσε λίγο ανάποδα, σαν να ήταν η νύχτα μέρα, αφού το ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να αντέξει την ανάκλαση του ήλιου πάνω στην ολόλευκη πέτρα.

Σ’ αυτό τον δύστροπο τόπο ο Bel είχε έρθει να βρει έναν εκλεκτό καλεσμένο, ένα φίλο που σε λίγο θα έκανε, ακόμη, κι αν εκείνος δεν ήξερε τίποτα για τον περίεργο μουσαφίρη, που σήμερα θα δέχονταν στο σπιτικό του. Μόλις που είχε μεσημεριάσει, τόσο, που ακόμα και η θαλασσινές πέτρες είχαν πυρώσει, ο Bel πλήρωσε το ποτό του και ξεκίνησε. Ο άντρας που ζητούσε λέγονταν Ront και ζούσε λίγο έξω από την πόλη σε έναν μεγάλο λευκό πύργο λαξεμένο σε ένα παλιό βράχο που έστεκε αιώνες εκεί, σημάδι πως κανείς έφτανε στο νησί, ένας λευκός φάρος που αντιφέγγιζε μια το φως του ήλιου στους ορίζοντες κι ύστερα το ασημένιο φως της σελήνης, δυο φορές πιο δυνατά από κείνο του ήλιου, έτσι που κανείς δεν μπορούσε να χάσει το δρόμο του σε κείνες τις θάλασσες.

Λίγο αργότερα η βαριά πέτρινη πόρτα χτύπησε και ο ήχος του σιδερένιου μάνταλου ήχησε σε όλο το σπίτι, μα κανείς δεν απάντησε. Ύστερα, χτύπησε μιαν ακόμη φορά, ώσπου μια λεπτή φιγούρα, φάνηκε στο κατώφλι. Ο Ront ήταν νεαρός και ντελικάτος στην όψη, έτσι που σίγουρα θα είχε συγκινήσει αρκετές από τις γυναίκες του νησιού. Μα σήμερα ήταν σκυθρωπός, σκυφτός, με μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια του. Όταν είδε τον κ.Bel δεν έδειξε καθόλου θαυμασμό ή περιέργεια για τον παράξενο άντρα που στέκονταν μπροστά του. Μονάχα αφού τον εξέτασε από την κορυφή ως τα νύχια τον ρώτησε τι ήθελε από κείνον.

- Είμαι ταξιδιώτης και η τύχη με έφερε στο μέρος σας. Ωστόσο κανείς δεν μου άνοιξε την πόρτα, σε όσα σπίτια και αν χτύπησα.. Μα να , φαίνεται πως η τύχη μου χαμογέλασε και βρήκα εσένα! Σε παρακαλώ άσε με να μπω μέσα ώσπου να πέσει ο ήλιος κι ύστερα θα φύγω! Μόνο για λίγες ώρες θα μείνω, να, και αν θες πάρε και τούτα τα χρήματα, δεν είναι πολλά το ξέρω, μα μόνο τόσα έχω.

Όσο και αν ο Ront ήθελε να αρνηθεί , ακόμη και αν εκείνη την μέρα κανέναν δεν ήθελε να δει μπροστά του, δεν μπόρεσε παρά να αφήσει τον ξένο να μπει στο σπίτι του, γιατί γνώριζε από πρώτο χέρι πως αν έμενε έξω θα έχανε την όραση του το δίχως άλλο. Άλλωστε ήταν κοινός τόπος σε τούτο το μέρος πως εκείνες τις ώρες που η μέρα έδειχνε το πιο σκληρό της πρόσωπο, κάθε ξένος ή ντόπιος είχε δικαίωμα από κάποιο καταφύγιο ίσα ίσα μέχρι να σουρουπώσει.

- Πέρασε μέσα ξένε. Ονομάζομαι Ront και είμαι ο κύριος αυτού του σπιτιού. Με συγχωρείς για την ακαταστασία μα δεν περίμενα μουσαφίρηδες σήμερα. ‘Έτσι, δεν έχω και πολλά να σε φιλέψω. Μα αν είσαι άνθρωπος ταπεινός και απλός, όπως είναι κ ο λαός τούτου του τόπου, θα βρεις μια καλή θέση για σήμερα και μερικές μπουκιές από το γεύμα που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου.

- Τίποτα περισσότερο δεν χρειάζομαι φίλε μου. Όσα έχεις να μου δώσεις είναι αρκετά γιατί είναι από το υστέρημα σου. Για μένα αυτό είναι η καλύτερη φιλοξενία και η μεγαλύτερη τιμή.

Ύστερα ο κ.Bel χαμογέλασε και πέρασε το κατώφλι, μέσα στο διάδρομο ώσπου τελικά βολεύτηκε σε μια καρέκλα που είχε ο Ront δίπλα στο τραπέζι, στο κεντρικό σημείο του σπιτιού.
Το σπίτι του Ront αν και μικρό, διόλου άσχημο δεν ήταν, αντιθέτως σε κάθε τοίχο θα έβλεπες και έναν όμορφο, κλασσικό πίνακα ενός γνωστού ζωγράφου, ενώ παραδίπλα στέκονταν κάποιο βιβλίο ή κείμενο σπάνιο, κολλημένο σε κάποιον πίνακα, πράγμα που μαρτυρούσε πως ο οικοδεσπότης ήταν συλλέκτης και λάτρης της τέχνης. Αν μάλιστα πρόσεχε κανείς τον γραφικό χαρακτήρα που είχαν διάφορες σελίδες, σκόρπιες σε όλο σχεδόν το σπίτι, τότε με ευκολία θα συμπέραινε πως ο φίλος μας ήταν και του λόγου του καλλιτέχνης.
- Βλέπω γράφεις…
- Ναι, αν και δεν τολμώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου συγγραφέα, για μένα βλέπεις τα γραφτά μου είναι ένας τρόπος να ξεφεύγω…
- Να ξεφεύγεις;

- Δεν είναι πως το ήθελα. Δεν είναι πως έψαξα τούτο τον τόπο, μονάχα με έφερε εδώ ένας αέρας αλλιώτικος. Ήταν που θα ‘βαζα στοίχημα πως ήρθε μακριά από την ανατολή φορτωμένος με αρίσμαρι και λιβάνι. Κι ύστερα είναι μάλλον της τύχης μου γραφτό να βρίσκω πάντα τον κατάλληλο άνθρωπο για να μου πει μίαν ακόμη ιστορία για την συλλογή μου.
- Ίσως και να τον βρήκες. Μα είναι η ιστορία μου στενάχωρη, από κείνες που λίγα έχουν να πουν ή να μάθουν σε κάποιον, από κείνες που όταν τις ακούς δεν γελάς και όταν τελειώνουν δεν νιώθεις σοφότερος…
- Μα έτσι είναι πάντα οι ιστορίες όταν είναι αληθινές..


O Ront σηκώθηκε και ύστερα από μερικές στιγμές γύρισε μ’ ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και ένα ποτήρι για τον καθένα τους. Άλλωστε ποτέ καμιά ιστορία δεν ειπώθηκε χωρίς ένα ποτήρι καλό πιοτό, να σε γυρνάει στους τόπους και στις στιγμές του αφηγητή μέχρι που τελικά να χάσεις τον εαυτό σου και να γίνεις ένα με κείνη, μέχρι που να ζήσεις όσα ειπώθηκαν κι εσύ απ’ την αρχή για να κερδίσεις εκείνη την σοφία που αλλιώς δεν θα καταλάβαινες.

Κι ύστερα κανείς δεν μίλησε, μόνο ο Ront σηκώθηκε για μίαν ακόμη φορά και έφερε ένα ακόμη κερί για να ζεστάνει με το φως του το κρύο δωμάτιο που μέχρι εκείνη τι στιγμή είχε μόνο ένα κερί να τρεμοπαίζει δίπλα σε μια στοίβα απ’ τα γραφτά του. Μα και πάλι δεν μίλησε κανείς, μέχρι που οι δύο τους ήπιαν, χωρίς να εύχονται ο ένας στον άλλο, χωρίς να τσουγγρίζουν τα ποτήρια τους, μέχρι που βυθίστηκαν στη μυσταγωγία μιας ιστορίας που ετοιμάζεται να γεννηθεί.
«Αν και είμαι μικρός, μικρότερος από όσο εσύ, και νέος τόσο που σίγουρα θα μου πεις πως έχω ακόμη αν ζήσω πολλά και πως τίποτα σχεδόν δεν έχω μάθει από το δρόμο της ζωής. Αν και έχω ακόμη μεγάλο ταξίδι μπροστά μου, κι όμως κατάφερα να δυστυχήσω από νωρίς, από τα πρώτα κιόλας βήματα μου λες και κάποια κακοτοπιά ή κάποιος πόνος με περίμενε από καιρό σε κάθε στροφή, σε κάθε απόφαση μέχρι που τελικά έμαθα να ζω με κείνον και μ’ όποιον άλλον θα ‘ρθει. Βλέπεις, και σε αυτό δεν έχω παράπονο , η ζωή με ήθελε να είμαι ένας από τους προνομιούχους, να έχω κάθε μέρα ένα πιάτο στο τραπέζι μου, κι όχι μόνο!

Να έχω σπίτι δικό μου, γλυκό πιοτό τα βράδια, ταξίδια αν το επιθυμήσω. Δεν είμαι βέβαια πάμπλουτος μα ούτε και θα θελα γιατί είναι κι αυτό μπελάς μεγάλος έτσι μου χαίρομαι τουλάχιστον για όλα όσα έχω. Κι όμως αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως τούτος ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, εμένα μου μοιάζει γιομάτος αγκάθια που με πληγώνουν σε κάθε μου βήμα. Είναι βλέπεις περίεργη η φύση του ανθρώπου έτσι που όσα κι αν έχει θέλει κι άλλα, άλλες φορές άπληστος κι άλλες όχι. Γιατί μπορεί μερικές φορές όταν έχεις κάτι , να μην θες περισσότερο, μα να ζητάς κάτι άλλο εξίσου σημαντικό για να γεμίσει την ζωή σου. Έτσι κι έκανα κι εγώ, έψαξα να βρω πολλά, φίλους αγάπη και σκοπό…. Γι’ αυτά θέλω να σου πω σήμερα κι έτσι αν και δεν σε ξέρω θα σου μιλήσω όπως σε ένα φίλο μου αδερφικό, χωρίς να κρύψω τίποτα, ούτε όσα συνέβησαν ούτε όσα νιώθω ακόμη κι αν ντρέπομαι για κείνα. Θα ξεκινήσω με κείνη..

Για κείνη….
Ήταν δεν ήταν έναν χρόνο πριν, εκείνη μόλις είχε έρθει στο νησί μας , εγώ, είχα πια αποφασίσει ύστερα από δυσάρεστες εμπειρίες πως πια για μένα είχαν τελειώσει προς το παρόν οι μεγάλοι έρωτες και πως τάχα μου από δω κι ύστερα για όσον καιρό μπορούσα θα ζούσα μόνος, με συντροφιές της στιγμής, ασήμαντες καταστάσεις που λίγο θα μπορούσαν να με φθείρουν. Την ίδια όμως στιγμή που λίγο λίγο καταλάβαινα πως τούτη η συμπεριφορά μόνο να με σύρει μπορούσε τόσο χαμηλά που στο τέλος θα γινόμουν εκείνο που στ’ αλήθεια απευχόμουν να μου συμβεί. Ωστόσο, η ζωή έχει δικά της σχέδια που συχνά ξεπερνούν εκείνα των ανθρώπων και μπλέκουν ζωές αταίριαστες έτσι που τα ξεμπερδέματα όταν και αν συμβούν είναι υπόθεση δύσκολη και επίπονη. Έτσι λοιπόν κι εγώ την ερωτεύτηκα όσο κι αν έλεγα πως κάτι τέτοιο για μένα ήταν απίθανο. Κι αλήθεια, ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι ήταν εκείνο που με τράβηξε πάνω της. Όχι πως υστερούσε σε κάτι, ωστόσο δεν μπορώ να βρω τι ήταν εκείνο που καθόρισε την μετέπειτα συμπεριφορά μου. Ίσως, όπως είπαν πολλοί να με μάγεψε η ομορφιά της.Κι αλήθεια κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον φυσιολογικό. Δεν μπορούσε άλλωστε κανείς να αγνοήσει τα πανέμορφα μάτια της, που με μια μονάχα ματιά σε ταξίδευαν σε μέρη που ποτέ δεν είχες δει και το πιθανότερο δεν θα αντίκρυζες ποτέ. Ή να μην προσέξει τα ολόξανθα μαλλιά της, σαν καλοκαιρινό λιβάδι από στάχυα έτοιμα για το θέρος. Ούτε βέβαια, υστερούσε το υπέροχο κορμί της σε κάτι, αφού όσοι άντρες την αντίκρυζαν έφερναν στο νου τους τις πιο απόκρυφες φαντασιώσεις τους. Αλλά για μένα δεν ήταν κάτι από αυτά, όχι πως δεν μου άρεσαν, όχι, απλά δεν ήταν εκείνα που με τράβηξαν πάνω της, όπως το φώς τραβά τα έντομα τα βράδια του καλοκαιριού. Ίσως να ταν τα χείλη της, εκείνα σίγουρα με είχαν θαμπώσει, σφραγισμένα και ροδοκόκκινα έτσι που όταν τα κοιτούσες θα λεγες πως σε λίγες μόνο στιγμές θα ξεστομίσουν αλήθειες και μυστικά που τούτος ο κόσμος κρατά καλά φυλαγμένα.

Μα όχι, τι λέω, δεν ήταν ούτε καν εκείνες οι πορφυρές γραμμές στο πρόσωπο της που με δέσανε πάνω της με δεσμά άθραυστα. Περισσότερο από όλα ήταν εκείνη, τόσο όμορφη που θα μπορούσε να χει κάθε τι, κι όμως ζούσε μονάχη με όσα τα χέρια της φτάνανε, εκείνη γιατί είχε απορρίψει τα εύκολα. Γιατί είχε κιόλας, παλέψει με την ζωή και είχε βγει νικητής.(μακάρι να ‘μουν έτσι κι εγώ!) Κι ένιωθα πως παρόλα όσα της είχε ρίξει η ζωή εμπόδια, εκείνη είχε μείνει όρθια, κι ήταν πολλά τα εμπόδια, τόσα που εγώ θα λύγιζα το δίχως άλλο. Έτσι που απ’ τα μάτια της έκλεβα όση δύναμη μου έλειπε και με τα φιλιά της ένιωθα τόσο δυνατός που λεγες που τίποτα δεν μπορούσε να με λυγίσει, αρκεί να ταν εκείνη πλάι μου. Τόσο που για μια στιγμή μονάχα νόμισα πως θα ταν ευχή μαζί της να μοιραστώ αν όχι όλη τη ζωή μου, μερικά από τα χρόνια της. Μαζί της να μάθω όσα δεν ήξερα και να της δείξω όλα εκείνα που δεν πρόλαβε ή από κακοτυχία ίσως δεν μπόρεσε να δει. Ήταν κι εκείνη τραυματισμένη, όπως κι εγώ, από συντρόφους που γρήγορα τα παρατάνε μέχρι που τελικά τους βρίσκεις να σε χαιρετούν πριν φύγουν για το επόμενο ταξίδι τους, ενώ εσύ μένεις σαν πέτρα στην πόρτα.

Κι έτσι γρήγορα ένιωσα για κείνη , όσα είχα απαγορεύσει στον εαυτό μου να νιώσει. Κι ένιωσα, μια χαρά πρωτόγνωρη να με γεμίζει ολάκερο, για συναισθήματα που είχα ξαναζήσει, μα τούτη τη φορά έμοιαζαν αλλιώτικα, πιο βαθιά. Έμοιαζαν να χουν ας πούμε, αντίκρισμα, τόσο που ότι ένιωθα δικαίωνε την ύπαρξή του οδηγώντας με σε μονοπάτια βαθιά και ανεξερεύνητα μέχρι τότε. Κι όταν για πρώτη φορά εκείνη στάθηκε γυμνή μπροστά μου, τότε ο χρόνος ήταν σαν να έκανε μια ρωγμή, έτσι που για λίγο σταμάτησε, και το κορμί μου κλείδωσε απάνω στο δικό της και γέμισε με γλυκές ουλές που θα θελα ίσως να κρατούσα για πάντα πάνω μου σαν ένα τατουάζ ανεξίτηλο που θα θυμίζει στιγμές πραγματικά μαγικές. Από κεί κι ύστερα, λίγα μπορώ να πω για όσα συνέβησαν γιατί ήμουν παραδομένος στην ύπαρξή της, στο σκοπό τούτης της συνάντησης, σε όσα είχα να της δώσω, στην ανάγκη μου να μαι για κείνη σταθμός στη ζωή της, να μαι άξιος τόσο ώστε να μια χει για στήριγμα στα δύσκολα που σίγουρα θα ‘ρχόντουσαν. Μα ανάθεμα κι εμένα και τους σκοπούς μου τίποτα από όλα αυτά δεν κατάφερα. Μόνο κατάφερα, κι είναι ακόμη και τούτο για μένα κατόρθωμα, να περάσω λίγο καιρό δίπλα της. Πόσο όμορφες ήταν εκείνες οι πρώτες μέρες; Τόσο που δεν είχα ανάγκη τίποτα και κανέναν, τόσο που όσα είχα μέχρι τώρα με κόπο φτιάξει έμοιαζαν λίγα και ανούσια μπροστά της. Έτσι με κέρδισε κι έτσι της δόθηκα, δίχως τώρα, δίχως αύριο , μέχρι που ‘γινα απλά δικός της από την κορφή ως τα νύχια, μοναχά δικός της. Μόνο που στη ζωή ακόμη και οι ομορφότερες μέρες έχουν ένα τέλος, τέτοιο που τείνω να πιστέψω ότι όσο πιο όμορφες είναι τόσο πιο άδοξο το τέλος τους.

Εκείνες τις μέρες το βλέμμα της συχνά ξεμάκραινε, άφηνε το σπίτι μας, περνούσε την αγάπη μας και ταξίδευε μακρύτερα από ότι μπορούσα να δω. Ήταν φυλακισμένη. Ήταν χωμένη βαθιά μέσα σε όσα είχα στήσει για να φυλάξουν την αγάπη μας, μόνο που εκείνη ακριβώς η αγάπη δεν στεγάστηκε ποτέ σε τίποτα από αυτά. Μονάχα την εμπόδιζαν όσα έκανα, σα μια θηλιά στο λαιμό της, να την σφίγγει η κάθε μου κίνηση. Έτσι που κάθε μέρα ήταν πιο δυστυχισμένη, μα ακόμη και τότε, όταν έβλεπα πως το τέλος είχε έρθει ατόφιο και αναπόδραστο, εγώ αρνήθηκα και έστησα δυο φορές περισσότερα μάνταλα για να κρατήσουν την αγάπη μας απείραχτη. Μόνο που ξέχασα πως οι άνθρωποι δεν κρατιούνται με μάνταλα και πως οι αγάπες πετούν σαν πουλιά από τις μικρότερες χαραμάδες, έτσι που λίγη αξία έχει να τις κλείσεις γιατί αργά ή γρήγορα θα βρουν άλλες και τότε η φυγή τους θα είναι γρήγορη και βίαια όπως του ζώου που για λίγο κράτησε ο κυνηγός στα δεσμά του, μέχρι που η τύχη το ελευθέρωσε κι εκείνο έτρεξε όσο πιο γοργά μπορούσε προς την ελευθερία του, γιατί έτσι απλή είναι η φύση του.

Κι έτσι έγινε, μόνο που τούτη τη φορά δεν άφησα το πουλί μονάχο του να πετάξει μα άνοιξα όλα τα κλουβιά που χα χτίσει και όλους του τοίχους που σφράγιζαν την αγάπη μας, αφού πια εκείνη είχε πεθάνει. Μέχρι που χάθηκε, μακριά από μένα, τόσο που δεν ξέρω πια για κείνη τίποτα. Από τότε κι ύστερα χω κι εγώ την δίκη μου μοναδική κόλαση, τέτοια που αλήθεια ακόμη κι ο Δάντης ο ίδιος θα τρόμαζε να ρίξει μια έστω ματιά στον κόσμο με τα μάτια μου. Γιατί , στο λέω πια με σιγουριά πως είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να αγαπήσει αληθινά, μα είναι χιλιάδες φορές δυσκολότερο κάποιος που έτσι αγαπά να λησμονήσει την αγάπη του, να την αφήσει να προχωρήσει στη ζωή πέρα από κείνον. Κι είναι τούτες οι μέρες δύσκολες για μένα, γιατί τίποτε δεν έμεινε που να μου φέρνει χαρά ή λύπη. Τίποτα, δεν βρίσκω που να με κάνει να χαμογελώ ή να κλαίω, λες και μαζί της πήρε όλα τα γέλια και τα δάκρυα του κόσμου. Τόσο που πια δεν νιώθω τίποτα παρά μια θλίψη βαθιά και μόνιμη, να με πιέζει στο στέρνο και τους ώμους, τίποτα πέρα από ένα μεγάλο «Αν..», «Αν ήταν αλλιώς..», «Αν έκανα κάτι…», «Αν πάω να την βρω και να της πω..». Μα κάθε βράδυ, την ώρα που πάω να κοιμηθώ, όταν όλα τα όνειρα και οι προσδοκίες που χάθηκαν και σβήσανε μαζεύονται στο προσκεφάλι μου, τότε το συλλογίζομαι και χάνω όλο μου το κουράγιο. Και κάθε μέρα σαν την δω απλά χαμηλώνω το βλέμμα κι ύστερα στρέφω αλλού το πρόσωπο μου, όχι για να μην την δω, όχι εκείνη θα θελα να την κοιτούσα μια ζωή ολάκερη, απλά για να μη δει το βλέμμα μου, άδειο και ηττημένο….

Έτσι, ακόμη κι αν ένας έρωτας, χαμένος, μια απογοήτευση βαθιά δεν έχουν πολλά να πουν για την ιστορία κάποιου που μετρά λίγα χρόνια σε τούτο τον κόσμο. Ακόμη κι αν κάποιος μεγαλύτερος και πιο έμπειρος σίγουρα θα γελούσε με τούτο μου το πάθημα γιατί είναι η ζωή γεμάτη από τέτοιες ιστορίες...

-Μα στ' αλήθεια δεν βλέπω τίποτα σχετικό με όσα μου είπες στο πρόβλημα μου ξένε. Κι όχι μονο αυτό μα νομίζω πως ίσως τίποτα να μην κατάλαβες από όσα σου είπα. Γιατί αλήθεια τέτοιοι έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε μέρα. Μονάχα όσοι τους ζουν τους βλέπουν ξεχωριστούς μα δεν είναι γιατί καθένας έχει ζήσει κι έναν τέτοιο! Όμως όχι! Σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτά η δική μου ιστορία!

-Με συγχωρείς.. Επέτρεψε μου τότε άρχοντα μου να σου πω μιαν άλλη ιστορία κι ίσως  με τούτη να ρθουμε λίγο πιο κοντά σε όσα θες να πούμε..

Είναι μεγάλη η δύναμη της προσμονής.. Κι ίσως μάλιστα να είναι μια από τις μεγαλύτερες που δρουν πάνω στον άνθρωπο! Είναι εκείνο που περιμένεις να γίνει, το καρτεράς μαρτυρικά, περνάς την μια δυσκολία πίσω από την άλλη  κι όμως το περιμένεις να ρθει στο πλήρωμα του χρόνου να σ' ανταμείψει γιατί έμεινες να περιμένεις.. Κι όταν εκείνο που προσμένεις ξεπερνά τ' ανθρώπινα.. Αλίμονο τότε η δύναμη της προσμονής είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνά κάθε άλλη! Οι άνθρωποι προσμένουν από την αρχή του  χρόνου! Όλοι κι ο καθένας χωριστά κάτι προσμένουν! Άλλοι προσμένουν τη μετά θάνατο ζωή , άλλοι την καταξίωση που αξίζουν μα δεν έχουν, άλλοι έναν σωτήρα που θα ρθει να τους βγάλει από τα δεινά τους κι άλλοι απλά έναν άνθρωπο για να τον λένε δικό τους.. Μα  είναι αναμφίβολα η αλήθεια πως από τη μέρα που πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του σε τούτα τα χώματα κάτι προσμένει..

Μια μέρα όχι πριν πολλά χρόνια, τουλάχιστον όχι αρκετά ώστε να ξεχάσω έστω και μια στιγμή από όσα συνέβησαν, ξεκίνησα να επισκεφτώ ένα φίλο. Ο φίλος μου είναι περίεργος άνθρωπος, σκληρός. Είναι από κείνους που όταν λες μια γνώμη γρήγορη και επιπόλαιη διαλύουν με τη μια κάθε σου προσδοκία, έτσι που δεν ξέρεις που και που αν θες να τους τα λες. Μα είναι κι δύσκολες γνώμες τελικά χρήσιμες κι επειδή δεν έχει γούστο να χει κανείς πάντα τον αέρα στα πανιά του, τα λέει ακόμα και σε κείνους. Ο φίλος μου μιλάει πολύ, μπορεί φλυαρεί ώρες ολόκληρες, μα όταν είναι σοβαρός όσο κι αν μου μιλάει ξέρω πως εκείνα που λέει δεν είναι λόγια του αέρα και κάπου πάντα καταλήγει εκείνος , και πάντα κάπου εκεί εγώ καταλαβαίνω πως έχει δίκιο. Είναι σπάνιος άνθρωπος ο φίλος μου!

Κι είναι ίσως λίγο περίεργος ο φίλος μου αυτός! Είναι εγωιστής κι αν του πεις μιαν άποψη δίχως να είναι πλήρως επεξεργασμένη σπάνια θα την ακούσει.. Μα και στη ζωή του ήταν πάντα δύσκολος. Είναι από κείνους που τα βρήκανε εύκολα, μα αγαπάνε τα δύσκολα. Από αυτούς που μάθανε πως αξίζουν μόνο εκείνα που σε κουράζουν και πως τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται δίχως κόπο. Κι ίσως τούτη η γνώση να τον άλλαξε πολύ, τόσο που όλα τα ζυγιάζει σε ζυγαριές ατσάλινες που δεν χωράνε στην παλάντζα τους τις ανθρώπινες αδυναμίες, που αψηφούν τα συναισθήματα και κάθε φορά μετράνε μόνο όσα υπάρχουν στ' αλήθεια. Κάπως έτσι έζησε την ζωή του και κείνος, έτσι που τον θαύμασα για αρκετό καιρό! Έκατσα κοντά του για αρκετά χρόνια κι έμαθα πολλά, γιατί τούτος ο κυνικός άνθρωπος δεν ήταν διόλου βαρετός!

Γιατί ήταν τέτοια η λογική του που όταν ενέδιδε σε έναν πειρασμό το έκανε ολόψυχα, κι όταν θα του λεγες πως όπως ζει καταστρέφει τον εαυτό του εκείνος γελούσε κι έλεγε πως τούτο δεν είναι νέο και πως όταν θα ρθει η ώρα θα σταματήσει την μια ή την άλλη εμμονή μα τώρα το μόνο που χε νόημα ήταν να δοθεί σ' αυτήν ολάκερος. Μα ακόμα και σε κείνη την θολούρα κατάφερνε να ναι πάντα σε κάτι χρήσιμος και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προχωρά στην ζωή του. Πάντα μπροστά , με όποιο κόστος, πάντα χαμογελαστός. Πάντα όλα τα προβλήματα να έχουν μια λύση, για όλα να υπάρχει μια στάση που έπρεπε να κρατήσει, κι αν δεν υπήρχε τότε θα λεγε "Μη σκας έτσι κι αλλιώς σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτά".

Μα μέσα στα χρόνια που τον έζησα, μόνο για  ένα ζήτημα δεν μιλούσε ποτέ. Για κείνη. Κι ήταν εκείνο το κορίτσι μεταξύ μας κάτι σαν μύθος, σαν μια οπτασία που κάποτε θα εμφανίζονταν. Ήταν μια κοπέλα που άφησε πριν αρχίσει να ταξιδεύει γιατί  όσο κι αν την αγαπούσε, και πιστέψτε με λίγοι αγάπησαν τόσο, ένιωθε  μέσα του την ανάγκη να ξεκινήσει για κείνο το ταξίδι και τούτη η φλόγα τον κατέτρωγε. Μα ακόμη κι όταν ξεκίνησε για το ταξίδι του δεν γλύτωσε γιατί τότε ξεκίνησε να τον κατατρώει μια νέα φλόγα, η δική της. Κι όσο περνούσανε τα χρόνια τόσο εκείνη ξεμάκραινε μα αποκτούσε ένα άλλο νόημα , όπως σιγά σιγά κατάλαβα. Ήταν ας πούμε για κείνον η αγάπη αυτή το αντίβαρο στην ωμότητα του, η δύναμη που τον κρατούσε από την αποκτήνωση, το όραμα που τον έκανε καλύτερο, ήταν για κείνον ας πούμε το μέρος που κράταγε μέσα του όλα τα όμορφα που δεν μπορούσε να ταιριάξει αλλού..

Κι ύστερα μια νύχτα ήρεμη που κοιτούσαμε τα αστέρια ξαπλωμένοι στην πλώρη λέγοντας ιστορίες για όσα μαζί είχαμε δει κι όσα θέλαμε να δούμε. Αφού γελάσαμε από τα βάθη της ψυχής μας, αφού ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις ήρθε η ώρα της σιωπής, εκεί που ο καθείς θα πινε μια γουλιά από το πιοτό του κι ύστερα θα κοιτούσε για ώρα μια τη θάλασσα να ανοίγεται μπροστά μας ήρεμη σαν λάδι και μια τ' αστέρια που χρόνια στέκονταν κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος μόνο που κάτι τέτοιες νύχτες ήταν σαν να φώτιζαν λίγο καλύτερα. Μα δεν μπόρεσα να αντισταθώ και εκείνη την ώρα που τον βρήκα κάπως πιο μπόσικο τον ρώτησα για κείνη. Κι όταν του πα τι  να περιμένει, και πως όταν θα γυρίσει εκείνη μπορεί να χει δυο παιδιά και άντρα, πως θα τον έχει ξεχάσει και πως ακόμη και αν τον αναγνωρίσει τίποτα από όσα θυμάται δεν θα έχει νόημα εκείνος γέλασε ξανά! Μόνο τότε γύρισε και μου πε πως τούτη η κοπέλα πήρε ένα κομμάτι του και πως αυτός κρατούσε ένα δικό της, έτσι που ακόμα κι αν όλα ήταν όπως τα έλεγα λίγη σημασία θα είχε.

Κι όσο σκεφτόμουν αυτά έφτασα έξω από την πόρτα του. Δεν τον είχα ειδοποιήσει ότι θα ρθω, κι ήταν ήδη αργά το βράδυ μα δεν δίστασα να χτυπήσω την πόρτα. Τουλάχιστον ήμουν βέβαιος ότι θα τον έβρισκα σπίτι του τέτοια ώρα ή ακόμα κι αν ήμουν άτυχος και κάπου γλεντούσε σύντομα θα γύριζε. Κι όσο περίμενα στην πόρτα τόσο ένιωθα την προσμονή να τον δω, να δω τι κάνει πως είναι, αν ο χρόνος στάθηκε μαζί του ευγενικός ή αν η ζωή στάθηκε σκληρή κι εκείνος άλλαξε πολύ! Μα ύστερα σκέφτηκα πως τούτο το σκληροτράχηλο ον δεν μπορούσε ν' αλλάξει πολύ όπως κι αν ερχόντουσαν τα πράγματα για κείνον. Εκείνη τη στιγμή το μάνταλο γύρισε και πίσω από την πόρτα μισοφωτισμένο από ένα κερί πρόβαλλε το πρόσωπο του αγαπημένου μου φίλου! Και διάολε ήταν ολόϊδιος!

Κι αυτή μας η  συνάντηση ήταν τόσο ξεχωριστή όσο και όσα περάσαμε μαζί. Δίχως να πούμε κουβέντα αγκαλιαστήκαμε και για πολλή ώρα δεν λέγαμε κουβέντα. Μονάχα τα βλέμματα μας διασταυρώνοντας όσο ο ένας  εξέταζε προσεκτικά τον άλλο. Έπειτα έσπασε εκείνος την σιωπή μας για να μου πει πως σε τίποτε δεν είχα αλλάξει και πως να είχα άλλωστε. Μα όσο κι αν ήταν περίεργο δέκα σχεδόν χρόνια μετά κι εκείνος  δεν είχε αλλάξει σε τίποτα, ούτε καν στην όψη, λες και μια μέρα δεν πέρασε από πάνω του. Έμενε μόνος του στην κορυφή ενός λόφου στους πρόποδες της πόλης. Ήταν ήσυχα εδώ μου είπε μα και κοντά στην πόλη έτσι που είχε εύκολη πρόσβαση σε όσα χρειαζόταν. Κι ο λόφος του δεν ήταν πολύ μεγάλος ούτε απότομος, ώστε μπορούσε να γυρνά τα βράδια σουρωμένος χωρίς κόπο αν το επιθυμούσε. Τότε γέλασα και σκέφτηκα πως στ' αλήθεια δεν είχε αλλάξει σε τίποτα!

Οι επόμενες μέρες μας πέρασαν σαν το νερό. Κάθε βράδυ βγαίναμε και σε άλλο μέρος μέχρι που δεν είχε άλλα να μας προσφέρει ετούτη η πόλη και όλα ήταν σαν τον παλιό καιρό. Εκείνος τα πρωινά δούλευε σκληρά μα η δουλειά του τον αντάμειβε καλά, έτσι δεν παραπονιόταν. Μα δεν περίμενα τίποτε λιγότερο απο κείνον. Μέσα στα χρόνια μου πε πως δεν παντρεύτηκε γιατί αγάπησε πολύ την μοναξιά του και πως δεν ένιωσε ακόμη την ανάγκη να μοιραστεί με κάποια τον εαυτό του. Κι έτσι μου φάνηκε πως ζούσε όμορφα, χωρίς να έχει κάτι να μετανιώσει, χωρίς να προσμένει τίποτε πια αφού είχε βάλει όλες τις φλόγες της ψυχής του στην θέση τους και μπορούσε να προοδεύει όσο και όπως εκείνος ήθελε.

Μα αλίμονο! Κι αν μπορούσε ποτέ κανείς να βάλει σε τάξη την ψυχή του! Γιατί είναι η ψυχές πράγμα άναρχο κι έτσι, αφού η ζωή τις φτιάχνει, όσο ζει κανείς θα χει και μια φλόγα να σιγοκαίει μέσα του, γιατί αν πάψει εκείνη η φωτιά να υπάρχει τότε σίγουρα θα ναι νεκρός ακόμη κι αν από κάποια διαβολεμένη τύχη περπατά ανάμεσα στους ζωντανούς. έτσι κι ο φίλος μου, μόνο στα λόγια και στην επιφάνεια που εκείνα καλύπτουν τα ΄χε όλα παστρικά και τακτικά. Γιατί, κι αυτό είναι ίσως χειρότερο, υπάρχουν κι κείνες οι φωτιές που παραμερίστηκαν, ποτέ δεν της φρόντισε κανείς, ποτέ δεν τράφηκαν με κείνο που ζητούσαν κι έτσι ή κατέκαψαν εκείνον που τις είχε ή χαμηλώσανε με τον καιρό και γίνανε σαν τα κάρβουνα που σιγοκαίνε για καιρό έτοιμα να ξαναπυρώσουν με λίγο αέρα, ξεγελώντας όποιον νόμισε ότι ξεμπέρδεψε μαζί τους.