[Αρχή] Τα επαναστατικά ρόδα μυρίζουν καλύτερα.

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: --
Φήμη: --
Τίτλος Ιστορίας: Τα επαναστατικά μυρίζουν καλύτερα.
Προηγούμενη Ιστορία(Link): All the King's men, Part 2.

Πέντε μέρες.

Τόσο τους πήρε για να φτάσουν στο νησί Baterilla. Η διαδρομή μέχρι εκεί τους είχαν πει πως θα ήταν δύσκολη, όμως κανείς δεν τους προειδοποίησε ότι θα γινόταν επικίνδυνη: ψηλά κύματα σηκώθηκαν, πλευροκοπώντας το μεγάλο επιβατικό πλοίο! Η φουρτούνα ήταν αδυσώπητη και συνέχισε για πολλές ώρες, μάλιστα  ξεπέρασε το φράγμα των σαραντά οχτώ ωρών που τους είχαν ενημερώσει ήταν το όριο. Μπόρες τους βρήκαν, ενώ οι μαινόμενοι αέρηδες έμπλεκαν το νερό της βροχής με της θαλάσσης, κάνοντας το κατάστρωμα το πιο επικίνδυνο μέρος να βρίσκεται κανείς.

Οι επιβάτες όλοι ήταν είτε ανήσυχοι είτε τρομαγμένοι ΄ έξω από τα φινιστρίνια κανείς δεν έβλεπε τίποτα άλλο από νερό, μαύρα σύννεφα κι αστραπές! Δεν ήταν λίγες φορές που και οι δύο, η Lorenza κι ο Mark, καθισμένοι κοντά κοντά, είχαν αρπάξει το ρούχο του ενός ή είχαν σφίξει το χέρι του άλλου από τον απότομο φόβο. Ακόμα και η «ατρόμητη Lorenza», όπως την αποκαλούσε κοροϊδευτικά ο Mark, δεν ήταν αρκετή για να τα βάλει με την οργή της φύσης.

Βέβαια, για τη νεαρή γυναίκα, αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο ΄ αυτός που νομίζει ότι είναι ικανός να αναμετρηθεί με τους θεούς, πάντα καταλήγει φριχτά σημαδεμένος ή ακόμα χειρότερα, φριχτά δολοφονημένος με κάποιον τρόπο. Όσο δεν υπήρχε κάποια υπερφυσική δύναμη στο τραπέζι δηλαδή, όπως τα φρούτα του διαβόλου. Όμως κι εκείνα είχαν αδυναμίες ήξερε, κάτι να κάνει με τη θάλασσα.

Μια αστραπή διέκοψε τον ειρμό της σκέψης της, κάνοντάς την να πεταχτεί! Τι ήθελε και σκεφτόταν τέτοιες ώρες; Μόνο να φτάσει ασφαλής στον επόμενο προορισμό της, μόνο αυτό την ένοιαζε. Γι αυτό και είχε αναγκάσει τον Mark να κάθεται μαζί της με όλα τους τα υπάρχοντα στο σαλόνι δίπλα απ’το κατάστρωμα, γιατί αν τυχόν κάτι γινόταν κι αναποδογύριζε το πλοίο, ή πήγαινε να πάθει κάτι παρόμοιο, τότε θα μπορούσαν να βγουν εύκολα έξω. Γι αυτό της το σκεπτικό την αποκάλεσε μακάβρια, αλλά εφόσον ήξερε ότι ήταν για το καλύτερο, δεν την ένοιαζε…

Την τρίτη ημέρα το πρωί, όταν φτάσανε στο λιμάνι του νησιού Toroa, ο ήλιος έλαμπε και ο καιρός ήταν πιο καλός απ’ότι ήταν σε όλο τους το ταξίδι! Χωρίς να χάνουν την ειρωνεία της στιγμής, όλοι οι επιβάτες κατευθύνθηκαν με ηρεμία, αλλά αυξημένη ταχύτητα, στην έξοδο. Έχοντας το πλεονέκτημα, οι δύο φίλοι κατέβηκαν από τους πρώτους στο νησί.

«Στεριά…στεριά! Επιτέλους, πατάω στεριά…!» συγκινημένος, ο Μark έπεσε στα γόνατα κι έπιασε με τις παλάμες του ό,τι χώμα μπορούσε, ακολουθώντας τη μεγάλη του δήλωση. Με έκπληξη, είδε πως η Lorenza δεν έκανε κανένα πικρόχολο σχόλιο για το ξέσπασμά του, ίσα - ίσα που φάνηκε μάλλον να ζηλεύει το γεγονός πως αυτός μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο κι εκείνη όχι…γιατί, ειλικρινά, στεριά! Πατούσανε στεριά! Είχε πάθει τόσο μεγάλο πατατράκ που δεν έβλεπε την ώρα να πιάσουν λιμάνι, είχε σαλτάρει. Κάθε στιγμή της πίστευε πως θα ήταν η τελευταία εκεί πάνω.

«Άντε σήκω, αρκετά σύρθηκες,» είπε στο τέλος, δεν άντεξε, και άρχισε να περπατάει προς την πόλη.

Είχε μάθει πολλά γι αυτήν και απ’όσα έβαλε τον συνταξιδιώτη της να της ρωτήσει μα και από ντόπιους οι οποίοι επέστρεφαν. Κάποτε ήταν ομορφο νησί, της είπαν. Τα φυσικά τοπία κυριαρχούσαν, με κρυστάλλινα νερά και καταπράσινα βουνά. Ήταν μικρά, αλλά ψηλά και πανέμορφα ΄ βοσκοί πήγαιναν εκεί τα ζώα τους για να τραφούν με το φρέσκο γρασίδι, που λεγόταν πως ήταν τόσο ιδιαίτερο που το γάλα απ’αυτό το νησί είχε την πιο ξεχωριστή γεύση.

Τώρα το μόνο που είχε ήταν καμένη γη, κατεστραμμένα μεγαλεία κι ένα φοβερό λιμάνι και ναυπηγείο. Ω πως αλλάζουν οι καιροί. Βέβαια αυτό δεν έγινε για κανέναν άλλο λόγο εκτός από τον πολιτικό. Υπήρχε κάποτε εδώ ισχυρή κοιτίδα επαναστατών και οι φήμες λένε ότι ακόμα επιμένουν, υπάρχουν κάπου και περιμένουν. Απ'την άλλη εξαιτίας αυτού του τότε προβλήματος, οι Marines έχουν εδώ μια πολύ ισχυρή βάση, μικρή αλλά διοικώντας με σιδερένια γροθιά.

Το ναυπηγείο ήταν ξακουστό εξαιτίας της εξόρυξης ενός σπάνιου μέταλλου, το οποίο μόνο οι πιο ικανοί τεχνίτες μπορούσαν να το επεξεργαστούν και να το κάνουν να υποκύψει στη θέλησή τους. Εκεί βέβαια, στο ναυπηγείο, ακόμα δεν είχε λόγο να πάει, οπότε απομακρύνθηκαν από το λιμάνι. Καθώς περπατούσαν όμως, η κοπέλα είχε αρχίσει ν’ανησυχεί πως δε θα έβρισκε μάλλον τίποτα σε μια τόσο αστυνομευμένη περιοχή παρά τους επαναστάτες που υπήρχαν. Δεν άργησαν να φτάσουν στον κεντρικό παρόλαυτα, και να σου παντού τοιχοκολλημένες αφίσες.

Δεν άργησε να τρέξει σε μια απ’αυτές και να διαβάσει τι έλεγαν:


Ο χο, αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον της η εκδίδουσα αρχή, ώρα να πάει να της κάνει μια επίσκεψη. Αν και δυστυχώς φωτογραφία του ενόχου δεν υπήρχε, μπορεί αυτό να σήμαινε πως: α) δεν τον έχουν αναγνωρίσει ακόμη, β) δεν έχουν καταφέρει να τον τραβήξουν φωτογραφία ή γ) έκαναν οικονομία στο χαρτί, κάτι πολύ δύσκολο. Μάλλον το α. ή το β. θα ήταν. Με το χέρι στο σαγόνι να καταδεικνύει το γεγονός πως σκεφτόταν κάτι πολύ και σοβαρά την κοιτούσε και την κοιτούσε.

«Ω, σειρά βιασμών και ξυλοκοπήματα--σοβαρό ακούγεται.» Βλέποντας την περισυλλογή της κοπέλας, κατάλαβε πως ήταν έτοιμη να το αναλάβει. «Όμως είσαι σίγουρη πως θες να εμπλακείς σε μία υπόθεση που ο ένοχος έχει ήδη βιάσει 10 γυναίκες; Κι έχει ξυλοκοπήσει 15 παραπάνω άντρες; Θα είναι δυνατός. Κι αν πάθεις τίποτα;»
«...γιατί οι κυνηγοί επικηρυγμένων δε μπαίνουν ποτέ σε κίνδυνο.»
Αναστέναξε ο Mark φανερά ανήσυχος. «Μπαίνουν σε κινδύνους που ξέρουν πως μπορούν να διαχειριστούν.»
«Ναι, κι ο κόσμος είναι ένα υπέροχο μέρος γεμάτο αγάπη και συμπόνια.»

Αν δεν ήταν την ήξερε από παλιά, ήταν σίγουρος πως θα πίστευε ότι το έλεγε στα σοβαρά, γιατί δεν υπήρχε ίχνος κοροϊδίας στη φωνή της. Όμως τα μάτια ήταν πάντα αυτό που έπρεπε να προσέχεις στην Lorenza--τα μάτια της είναι πραγματικά εκφραστικά. όσο κι αν η ίδια σίγουρα δεν το επιδίωκε.

«Εντάξει, είμαι αφελής. Αλλά με κατηγορείς που ανησυχώ; Σίγουρα θες να πας να μιλήσεις με αυτόν τον Henry Mardox για να μάθεις λεπτομέρειες κι άρχισες ήδη να κάνεις το σχέδιο στο μυαλό σου.» Τον κοίταξε λες και είπε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και περίμενε να συνεχίσει με το περίεργο. «Μη με κοιτάς έτσι, εντάξει; Εσύ είσαι η τρελή, όχι εγώ! Απλώς, σκέψου το πρώτα, αν είναι καλό για σένα-»
«Η φήμη μου θα εκτοξευθεί και θα αρχίσω να κάνω ένα όνομα για τον εαυτό μου. Ένα όνομα που σιγά σιγά θα αποκτά υπόσταση στις συνειδήσεις πιθανών εργοδοτών ή θηραμάτων. Αν αυτό δεν είναι καλό για μένα, δε μπορώ να φανταστώ τι είναι.»

Έμεινε να την κοιτά άναυδος, με το δάχτυλο ακόμα σηκωμένο σαν δάσκαλος έτοιμος να επιπλήξει μαθητή. Ανοιγόκλεισε μια δυο φορές το στόμα του αλλά δεν βγήκε ήχος. Τότε ήταν που έχασε και το ενδιαφέρον της κοπέλας, η οποία με απόλυτη φυσικότητα τίναξε τα μαλλιά της, τον προσπέρασε μ'ένα πλάγιο βήμα κι άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος που ο Mark είχε γυρισμένη την πλάτη του.

«Τουλάχιστον περίμενέ με,» αναφώνησε αφού συνειδητοποίησε πως τον παράτησε στη μέση του δρόμου!
Αποδείχθηκε πως όντως ήθελε να πάει στο γραφείο του αξιωματικού Henry Mardox, αλλά την πληροφόρησε πως πήγαινε λάθος. «Πώς ξέρεις ότι πάω λάθος;»
«Γιατί από εκείνη τη μεριά είναι πιο μακριά απ'το κέντρο της πόλης. Ποιο όργανο επιβολής του νόμου κρατά το γραφείο του μακριά απ'το κέντρο;»

Σταμάτησε στιγμιαία μόνο και μόνο για να τον κοιτάξει ενοχλημένη ΄ όμως ήταν τόσο σίγουρος που αυτή τη φορά την προκάλεσε με ένα σηκωμένο φρύδι. Αγέρωχη, τίναξε πάλι τα μαλλιά της και συνέχισε τον δρόμο της. Κύλησε τα μάτια του στο πείσμα της.

«Συγγνώμη,» φώναξε, για να τραβήξει την προσοχή μιας γριούλας στο μπαλκόνι της - αλλά και να τον ακούσει η Lorenza - «μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε προς τα πού πρέπει να πάω για το γραφείο του Marine Henry Mardox;»

Αν και την πλησίασε αρκετά, η φωνή του δεν χαμήλωσε επίτηδες.

«Ααα, ναι αγόρι μου,» είπε πρόθυμη να βοηθήσει η γηραιά κυρία και σήλωσε το τρεμάμενο χέρι της για να δείξει την κατεύθυνση. «Κάνε μεταβολή και άρχισε να πηγαίνεις οοοόλο ευθεία μέχρι να βρεις την πλατεία ΄ από κει θα στρίψεις στον μικρό πύργο που έχει εκεί αριστερά και είναι το πρώτο κτίριο που θα συναντήσεις.»

«Όχι καλέ, δεξιά πρέπει να πάει από τον πύργο,» πετάχτηκε ένας περαστικός, κόβοντας τον Μark πριν καταφέρει να εκφράσει τις ευχαριστίες του. «Είναι μεγάλη και μπερδεύεται ΄ εμένα να ακούς, δεξιά πας και είναι το τρίτο κτίριο.» Ο ξένος τον πλησίασε, με το χέρι να κρύβει το στόμα του από την γιαγιά. «Το μέρος που είπε εκείνη είναι το ιατρείο της πόλης και φαίνεται το επισκέπτεται πιο συχνά,» σχολίασε συνομωτικά.

Και οι δύο προσπάθησαν να πνίξουν το γέλιο τους. «Καλώς, ευχαριστώ πολύ και τους δύο. Να στε-...!»

Πριν προλάβει να τελειώσει τον λόγο του ή να απαντήσουν οι άνθρωποι που τον βοήθησαν, πέρασε σαν σφαίρα από μπροστά του η Lorenza, ανέκφραστη, ακολουθώντας ακριβώς την πορεία που τους υπέδειξαν. Την ακολούθησε χωρίς κανένα σχόλιο απολύτως μα το κόρδωμα στο βήμα του ήταν αρκετό για να περάσει το μήνυμά του αλλά και να την τσατίσει. Εκείνος πάντως το ευχαριστιότανε.

Πέντε λεπτά αργότερα ακούστηκε η φωνή της κοπέλας, πικρόχολη: «Μπορείς να το πεις τώρα.»
«Ε;»
«Μπορείς να το πεις.»
«...δεν καταλαβαίνω τι μπορώ να πω τώρα.»
«Μπορείς να χρησιμοποιήσεις και την φράση.»
«Ποιαααα φράση ακριβώς;»

Σταμάτησε και τον κοίταξε. Κατάπιε με δυσκολία μα επιτέλους απάντησε: «Σου τα λεγα.»

«Μου τα-...ααααααα, εννοείς ότι μπορώ τώρα να σου πω "σου τα λεγα".» Πφφφ, λες και δεν το είχε καταλάβει ήδη, το ζωντόβολο, επίτηδες το έπαιζε ανήξερος. Το χαμόγελό της διήρκησε ακριβώς ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. «Δε στο λέω. Αν στο πω θα με χτυπήσεις.»

Δεν του απάντησε, αλλά κύλησε τα μάτια της. Πολύ καλή γνώμη είχε για κείνη--όχι ότι την ένοιαζε, αλλά εφόσον αυτός επέμενε να μείνει μαζί της, γιατί το έκανε αν είχε τόσο κακή γνώμη για την ίδια; Μα τι καθόταν και σκεφτόταν το πως δούλευε το μυαλό του Mark; Δε θα καταλάβαινε ποτέ έναν άνρθωπο που πήγε να πάρει την ίδια του τη ζωή έτσι κι αλλιώς, όχι επειδή ήταν χαζή ή ανίκανη να δείξει εμπάθεια. Μα απλώς επειδή θεωρούσε αδιανόητο ένς άνθρωπος να υπολογίει την προσωπική του αξία λιγότερη από κάποιου άλλου, ώστε να προβεί σε κάτι τέτοιο. Εντάξει, το εγωιστικό κομμάτι το κατανοούσε, και ήταν το μόνο που κατανοούσε.

Του έριξε μια κλεφτή ματιά ΄ δεν έμοιαζε και πολύ με τον άνθρωπο που θα αυτοκτονούσε, όμως υπήρχε κάτι, κάτι περίεργο, κάτι κρυμμένο πίσω απ'τη συμπεριφορά του, που δεν της επέτρεπε να μην το πάρει στα σοβαρά το θέμα του. Αν και ακόμα δεν ήταν σίγουρη το τι μπορεί να ήταν αυτό που έκρυβε. Χωρίς να θέλει να μοιραστεί τίποτα μαζί του, το ταξίδι τους παρέμεινε σιωπηλό και ήρεμο.

Όταν φτάσανε στο κτίριο που είχε ο αξιωματικός Henry, στο μέρος που τους είχε υποδείξει ο άντρας, έπρεπε να ομολογήσουν πως δεν τους έμοιαζε και πολύ σαν τμήμα της αρχής ή της επιβολής του νόμου. Ήταν το ίδιο με όλα τα άλλα πέτρινα κτίσματα του νησιού, αλλά διακοσμημένο εξωτερικά. Δηλαδή ακόμα και τα χρώματά του, που υποτίθεται πως ήταν των Marine, ήταν πιο ζωηρά απ'ότι στις στολές τους. Ενώ όλα τα άλλα σπίτια, ήταν κανονικά.

«Είμαστε σίγουρα στο σωστό μέρος, το λέει και η επιγραφή εκεί πέρα,» σημείωσε ο Mark, με το δάχτυλό του να δείχνει μια μεταλλική πλάκα πάνω από την πόρτα «αλλά τι στο καλό του έχουν κάνει; Γιατί είναι τόσο...χαρούμενο; Μου φαίνεται αφύσικο. Το δικό μας ήταν το πιο ζοφερό κι αφιλόξενο μέρος σ'όλη την πόλη. Σ'αυτό θες να κάνεις διακοπές!»

«Άλλο το προφίλ του νησιού φαίνεται,» απάντησε το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί και έγνεψε για να πάνε μέσα.

Δεν ήταν μεγάλο το τμήμα, δύο όροφοι κι ένα υπόγειο. Αφού πέρασαν το κατώφλι, ένας μικρός διάδρομος ανοίχτηκε μπορστά τους με τρεις κατευθύνσεις: αριστερά και σκάλες που οδηγούσαν κάτω, ευθεία όπου κι ο διάδρομος συνέχιζε δεξιά και δεξιά τους, σε σκάλες που ανέβαιναν. Η οσμές που έρχονταν από χαμηλά, δεν ήταν καθόλου ελκυστικές: κλεισούρα, σκουριά, μούχλα και η απαίσια μυρωδιά μπαγιάτικων ούρων. Από πάνω καμιά συγκεκριμένη οσμή δεν υπήρχε, εκτός της συνηθισμένης αντρικής μυρωδιάς, όπως σ'ένα σπίτι που μένει ένας εργένης.

Κοιτάχτηκαν. «Ευθεία,» ανακοίνωσαν ταυτόχρονα και οι δύo.

Οδηγήθηκαν σ'έναν ακόμα μικρό διάδρομο, ο οποίος όμως είχε τέλος: κατέληγε σε μία πόρτα με την ταμπελίτσα "καπετάνιος Henry Mardox" στο πλάι, με μαύρα γράμματα. Υπήρχαν κι άλλες δύο πόρτες εκατέρωθεν, μα πλέον ήταν φανερό που έπρεπε να πάνε. «Οι κυρίες προηγούνται,» έκανε μια απόπειρα ευγένειας, μα ήταν φανερό πως απλώς φοβόταν να περάσει πρώτος.

Λεοντόκαρδος, ειρωνεύτηκε από μέσα της η κοπέλα, καθώς γυρνούσε το στρογγυλό πόμολο ΄ όταν ήρθαν αντιμέτωποι με το εσωτερικό του δωματίου, μάλλον αισθάνθηκαν χαζοί που ανησύχησαν για το οτιδήποτε. «Καλημέρα σας,» είπε αδιάφορα ένας άντρας, ο οποίος καθόταν πίσω από ένα ξύλινο γραφείο μελετώντας κάποια έγγραφα που ήταν στα χέρια του. «Πώς θα μπορούσα να σας βοηθήσω;»
«Θα ήθελα να μου δώσετε κάποιες παραπάνω πληροφορίες για τον βιαστή-δολοφόνο που τριγυρνά στους δρόμους σας.»
«Αρκετά...ευθή τα λόγια σας,» είπε ξαφνιασμένος «περίμενα κάτι λιγότερο εριστικό για εισαγωγή.»

Αμέσως ήρθε η κοφτή ανταπόκριση της κοπέλας: «Γιατί;»
«Αν είναι επειδή είναι γυναίκα,» πετάχτηκε ο Mark «μην το σκέφτεσαι καν. Μέχρι κι ο χασάπης σας παίζει να είναι πιο θηλυπρεπής απ'αυτήν.»

Το χτύπημα στα πλευρά που συνόδευσε αυτό το σχόλιο έπρεπε να το περιμένει, ειδικά όταν το ακολούθησε ένα πνιχτό γέλιο από τον άντρα πίσω απ'το γραφείο. Ο οποίος ήταν αρκετά ταλαιπωρημενος. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και τα μάτια του σκοτεινά, ερευνητικά και ήξεραν πού να κοιτάξουν για να διακρίνουν τον χαρακτήρα ή τα χαρακτηριστικά του άλλου. Και το πιο χαρακτηριστικό πράγμα πάνω του ήταν οι πολλές ουλές στο πρόσωπό του, κάνοντας τον άντρα να φαίνεται σαν ένα δύσμορφο έργο τέχνης.

«Είμαι ο αξιωματικός Henry Mardox,» είπε στο τέλος, προσφέροντας το χέρι πρώτα στην κοπέλα και μετά στον Mark «κι αν μου πείτε κι εσείς τα ονόματά σας, πότε και γιατί ήρθατε στο νησί μπορεί να συνεργαστούμε.»

«Lorenza Bane,» έδωσε αυτήν τη φορά το πραγματικό της όνομα ενώ έσφιγγε το χέρι του «σήμερα ήρθαμε. Θέλω να αποκτήσω φήμη σαν κυνηγός επικηρυγμένων, γι αυτό και ζητώ πληροφορίες για τον εγκληματία σας.»
«Μark Pastor ΄ απλώς την ακολουθώ τριγύρω και τη βοηθάω αν μπορώ.»
«Και είναι αυτή η πρώτη σου δουλειά;»
«Δεύτερη ΄ βοήθησα να συλληφθεί ένας διεφθαρμένος πολιτικός στο νησί Καράτε.»
«Ενδιαφέρον. Μάλιστα.» Σιωπή ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα, στα οποία ήταν έκδηλο πως μια εσωτερική συζήτηση έλαβε χώρα στον αξιωματικό. Αν η κοπέλα έπρεπε να σχολιάσει κάτι θαήταν πως αυτό το "ενδιαφέρον" μάλλον ήταν κακό γι αυτήν παρά καλό. «Καλώς λοιπόν, με το που επιβεβαιώσω τα λεγόμενά σου, θα σου δώσω την πιθανή ταυτότητα του εγκληματία. Για τώρα, γιατί δεν πας να μιλήσεις με τα θύματα ή τους συγγενείς όσων έχουν πεθάνει για να πάρεις μια ιδέα;»
«Αν με εφοδιάσετε με μια λίστα με τα ονόματα τους, χαρά μου να το κάνω.» Δεν ακουγόταν και πολύ "χαρούμενη" αλλά μάλλον αυτός ήταν ο τρόπος της, σκέφτηκε ο αξιωματικός καθώς τέντωνε το χέρι του για να φτάσει ένα φωτοτυπημένο χαρτί.

Όταν το πήρε στα χέρια της, απογοητεύοντας τον Mark που πήγε να το πιάσει πρώτος, είδε αρκετά ονόματα ενώ πέρα από τα τυποποιημένα γράμματα, υπήρχαν και μερικά σημειωμένα με το χέρι. Τέσσερα ήταν τα ονόματα με τον γραφικό χαρακτήρα, μάλλον του Benjy. Άρα η λίστα ανανεωνόταν συχνά, θετικό αυτό.

«Ποιο είναι το πιο κοντινό άτομο;»
«Τα έχω γράψει όλα με γνώμωνα την εγγύτητά τους από δω. Τώρα για το πού ακριβώς είναι θα τους ψάξεις μόνη σου. Μόνο για την πρώτη στη λίστα έχω την ώρα να σου πω: με το που θα βγεις στρίβεται δεξιά σας και συνεχίζεται για όλο το στενό. Στο τέλος θα στρίψετε αριστερά και εκεί το στενό οδηγεί σε αδιέξοδο. Μένει στο μεγαλύτερο τριώροφο.»
«Ευχαριστώ,» είπε μοναχά η Lorenza και σε χρόνο μηδέν είχε κάνει μεταβολή και κατευθυνόταν προς τα έξω.
Κοκκίνησε από ντροπή για τους κακούς της τρόπους ο συνταξιδιώτης της κοπέλας και γούρλωσε τα μάτια του. «Ευχαριστούμε πολύ για τη βοήθεια κύριε Mardox, θε επιστρέψουμε αύριο. Εις το επανιδείν,» προσπάθησε να τα μπαλώσει δίνοντας και πάλι το χέρι. Μετά έτρεξε ξοπίσω της.

Το είχε μελετήσει όλο μέχρι να τη φτάσει ο Mark, κάτι που έγινε αφού είχαν βγει απο το τμήμα και είχαν στρίψει όπως τους υπέδειξαν. Τα ονόματα ήταν πολλά, αν κι όχι περισσότερα από τα 35 που περίμενε. Υπήρχαν ονόματα ανδρών και γυναικών μα η πλειοψηφία ήταν των δεύτερων: 28 θύματα, 18 γυναίκες. Δίπλα από κάθε όνομα είχε και σημειωμένο τον τρόπο που κακοποιήθηκαν: "ξυλοδαρμός" ή "βιασμός" ή "και τα δύο". Οι 10 από τις 18 είχαν το τελευταίο. Άρχισε να το παίρνει πλέον λίγο πιο προσωπικά.

«Η...Jamie Clarkson λοιπόν» είπε ο Mark, κοιτώντας πάνω από τον ώμο της «είναι το πρώτο θύμα μας. Απ'ότι καταλαβαίνω έπεσε θύμα και ξυλοδαρμού και βιασμού. Δύσκολα τα πράγματα. Το ξέρω ότι είσαι γυναίκα, αλλά μήπως θες να της μιλήσω εγώ καλύτερα;»
«Όχι ΄ μπορεί να καταλήξετε να πηδάτε από κανένα παράθυρο παρέα,» εξήγησε πριν καν ρωτήσει γιατί. Το χρώμα που πήρε αν κι ανησυχητικό, την τρόμαξε λιγότερο απ'ότι φοβόταν. «Εξάλλου, είμαι γυναίκα.»

«Ναι οκ, άουτς, για το πρώτο, αλλά φαντάζομαι πως έχεις δίκιο...καλώς, θα κάθομαι πίσω και-»
«Έξω εννοείς. Αν είναι να ανακρίνω μια κοπέλα για τον βιασμό της δε θα έχω άντρα παρόντα.»
«Όπως θες,» ενέδωσε και συνέχισε να περπατά δίπλα της, αν και με λίγο πεσμένο το κεφάλι πλέον. Ήθελε κι εκείνος να βοηθήσει...! «Ε, θα βοηθήσω στους άντρες αν είναι.»

Δεν του απάντησε λεκτικά, μόνο έγνεψε. Και τρία λεπτά μετά φτάσανε στο σπίτι ΄ όταν τους είπε πως το μεγαλύτερο είναι το δικό της, δε φαντάστηκαν ότι θα ξεχώριζε τόσο πολύ από την ομύγυρή του¨σε σχέση με τα ταπεινά κτίρια που το περυτριγύριζαν, αυτό μοναχό στεκόταν τόσο ψηλό, αρχοντικό σχεδόν. Όποιος είχε το σπίτι, φαινόταν πως είχε και βαθειές τσέπες.

Χτύπησε το κουδούνι, το οποίο ήταν μια τεράστια καμπάνα με ένα μεγάλο σχοινί και κάτι σαν σύστημα αύξησης του ήχου να φτάνει μέχρι μέσα στο σπίτι, εκεί που δε μπορούσαν να δουν.

Μέσα σε πολύ λίγη ώρα, ήρθε ένας κύριος ντυμένος με πολύ απλό αλλά καλής ποιότητας ένδυμα να τους ανοίξει την πόρτα. Είχε έναν επαγγελματισμό στο στήμσιμο και την ομιλία του που πρόδιδε πως δούλευε σε αυτό το σπίτι και δεν ήταν κανονκός ένοικος. Βέβαια τα μόνα του λόγια ήταν «ακολουθήστε με παρακαλώ,» αλλά και πάλι κανείς μπορούσε να το καταλάβει από τον τόνο του.

Τους οδήγησε μέσα από έναν διάδρομο, σ'ένα ταπεινό σαλόνι, που μάλλον χρησίμευε σας προθάλαμος. «Παρακαλώ πείτε μου τον λόγο της επισκέψεώς σας και το άτομο που επιθυμείτε να συναντήσετε.»
«Θέλω να δω την Jamie Clarkson, μόνο εγώ, μόνη μου. Θα κυνηγήσω τον άνδρα που της επιτέθηκε και θα ήθελα πληροφορίες απ'αυτήν.»

Η αμηχανία του έγινε έκδηλη μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, όμως ήταν αρκετό για να το αντιληφθεί η Lorenza. «Mάλιστα δεσποινίς,» είπε με μια μικρή υπόκλιση «θα δω αν μπορεί να μιλήσει μαζί σας η μικρή κυρία.» Έφυγε με πιο γρήγορο βήμα απ'ότι τους είχε οδηγήσει εδώ ΄ μάλλον θα έδινε αναφορά όχι μόνο στον άνθρωπο που ζήτησε. Όμως «τι εννοούσε "μικρή κυρία"; Ότι αυτή είναι η μικρή σε σχέση με τη μητέρα της ή πως είναι γενικώς μικρή;»

«Για το καλό και της δικής μου αλλά και της δικής σου ψυχικής ηρεμίας, ελπίζω το πρώτο,» απάντησε άμεσα στην ερώτηση του Mark και προσπάθησε να μην το σκέφτεται μέχρι να τη δει.

Περίμεναν αρκετή ώρα, ή τουλάχιστον παραπάνω απ'όσο προστάζει η ευγένεια. Δεν έμειναν απεριποίητοι παρόλα αυτά, εφόσον ήρθαν μία κυρία κι ένας ακόμα κύριος, ντυμένοι με τα ίδια ρούχα όπως ο προηγούμενως, και τους έφεραν υλικά για τσάι, καφέ και σοκολάτα καθώς και τα ανάλογα βουτήματα. Ήρθαν και πήγαν παραπάνω φορές απ'ότι χρειάστηκε όμως, κάτι που έβαλε σε σκέψεις την κοπέλα και δεν έβγαλε μιλιά όσο  κάθονταν - όχι ότι θα μιλούσε πολύ έτσι κι αλλιώς, αλλά ένα παραπάνω τώρα -.

Επιτέλους όμως η αναμονή τους τελείωσε και ο κύριος που τους έφερε σ'αυτό το δωμάτιο εμφανίστηκε στο κατώφλι. Με απόλυτη σπουδαιότητα, ανακοίνωσε: «Η δεσποινίδα μπορεί να με ακολουθήσει.»

Το βλέμμα που αντάλλαξε με τον Mark καθώς έφευγε ήταν περισσότερο κατευναστικό παρά ότιδήποτε άλλο. «Να ξέρετε δεσποινίς,» είπε ο άντρας με όσο πιο αποστασιωποιημένη φωνή μπορούσε, που δεν ήταν και πάρα πολύ, «η Μικρή κυρία είναι παραπάνω από αναστατωμένη. Θα σας παρακαλούσα να είστε διακριτική κι ευγενική μαζί της.»

Έστριψαν σ'έναν καινούργιο διάδρομο, ο οποίος οδηγούσε στο κλιμακοστάσιο που ήταν παραπάνω από φανερό στην Lorenza ότι χρησιμοποιούσαν μόνο οι εργαζόμενοι του σπιτιού. Δηλαδή...την κρατούσαν κρυφή από κάποιον άλλον; Ή απλώς δεν τη θεωρούσαν αρκετά σηματνική για να της συμπεριφερθούν σαν καλεσμένη; Η ίδια προτιμούσε το δεύτερο, αλλιώς θα είχε κι άλλες μεταβλητές να σκεφτεί και δεν ήθελε. Τα πράγματα ήταν ήδη περίεργα με τον καπετάνιο.

Όταν η κυνηγός δεν απάντησε στον άντρα, εκείνος θίχτηκε και το έδειξε επίτηδες, μα εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον κατευνάσει. Σταμάτησε στο κεφαλόσκαλο του τρίτου ορόφου τότε ο μαυροφορεμένος άντρας και την κοίταξε επιπληκτικά. «Καταλάβατε αυτά που σας είπα δεσποινίς;»
Όταν απλώς έγνεψε το κεφάλι της τα νεύρα του φάνηκαν να πολλαπλασιάζονται! Το σαγόνι του σφίχτηκε σε μια ύστατη προσπάθεια να μην πει κάτι αγενές, σφίγγοντας τις παλάμες του. «Αυτό είναι το δωμάτιο της Μικρής κυρίας. Παρακαλώ χτυπήστε την πόρτα πρώτα. Σας αφήνω τώρα μα αν με χρειαστείτε είμαι πάντα κοντά.»

Περισσότερο με απειλή παρά πληροφορία της φάνηκε αυτό, μα δεν την ένοιαξε. Πήγε στην τελευταία πόρτα του μακρόστενου διαδρόμου, την πόρτα που της υπέδειξε ο μπάτλερ, και χτύπησε.

Δεν έλαβε όμως απάντηση.

Χτύπησε και δεύτερη φορά...και τρίτη. Μα πάλι δεν πήρε απάντηση καμία. Ωχ. Η κοπέλα θα ήταν σε ισχυρό σοκ ακόμα και αυτό την έκανε άχρηστη μάρτυρα εφόσον δε θα ήταν διατεθιμένη να μιλήσει. Όπως και να χει, θα έπρεπε να κάνει την προσπάθεια. Με πρόθεση να μην την τρομάξει, καθάρισε τον λαιμό της και ανακοίνωσε καθαρά: «Μπαίνω μέσα» ενώ πριν κι ενώ άνοιγε την πόρτα.

Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν παράταιρο: ένα όμορφο και καλοστολισμένο δωμάτιο απλωνόταν μπροστά της, περιποιημένο και γεμάτο χαρούμενα χρώματα. Μα πάνω στο ξύλινο κρεββάτι με τα βιολετί σκεπάσματα, υπήρχε το πιο κάτωχρο, παρατημένο άτομο που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Ό,τι χρώμα είχαν τα μαλλιά της, αυτό το ζωηρό ξανθοκόκκινο, έμοιαζε να το στραγγίζει απ'το πρόσωπό της. Το δέρμα της ήταν τραβηγμένο πάνω στα κόκκαλα και μάγουλα δεν υπήρχαν. Τα μάτια της, κενά από κάθε συναίσθημα πλυν της απόγνωσης, κοιτούσαν το κενό.

Υπέροχα, σκέφτηκε η Lorenza, κατατονική τη βρίσκω. Τουλάχιστον ήταν πάνω από είκοσι χρονών, οπότε το "Μικρή κυρία" δεν ήταν ηλικιακό.

Επέλεξε να μην επιτρέψει τα συναισθήματά της να φανούν και πήγε όσο πιο κοντά της μπορούσε χωρίς να την κάνει να νιώσει απειλή. «Το όνομά μου είναι Lorenza Bane,» είπε γρήγορα αλλά σταθερά «και θα ήθελα να σε βοηθήσω αν μ'αφήσεις.»

Μόνο τότε τα μάτια της κοπέλας στράφηκαν σ'εκείνη, μόνο τότε την είδαν. Αν και αναγνώρισε πως μία ξένη υπήρχε στο δωμάτιό της, δε φάνηκε να αντιδρά με κανέναν άλλον τρόπο. Τα μπλε μάτια της έμειναν θολά.

«Θέλω να μου πεις αν είδες τον άνθρωπο που σου επιτέθηκε.» Ένας μορφασμός πέρασε ταχύτατα από το πρόσωπό της, μα δεν έμεινε παραπάνω για να καταφέρει η κοπέλα να διακρίνει κάτι εκτός πόνου κι αηδίας. Πλησίασε λίγο παραπάνω, με την ελπίδα ότι αν ερχόταν έστω κι ένα μέτρο πιο κοντά, θα μπορούσε πιο εύκολα να αναγνωρίσει τα συναισθήματα του θύματος.

Έκανε το μεγάλο βήμα κι έκατσε δίπλα στα πόδια της κοπέλας, πάνω στο κρεββάτι. Είδε ένα ρίγος να τη διαπερνά όμως. «Δε θα σου κάνω κακό,» τη διαβεβαίωσε, όμως τώρα η κοπέλα κοιτούσε μακριά της, απ'την αντίθετη πλευρά. Κατάλαβε το λάθος της ΄ σηκώθηκε αμέσως και πήρε μια καρέκλα για να κάτσει εκεί. Την έβαλε σε μισό μέτρο απόσταση από την κοπέλα, κι έκατσε σταυροπόδι.

Όταν η γυναίκα πάνω στο κρεββάτι την είδε να σηκώνεται αντέδρασε θετικά και ξαναγύρισε να την κοιτάξει.

«Δεν είμαι δω για να σε τρομάξω.» Ο ευθύς κι απόλυτος τρόπος που μίλησε φάνηκε να αγγίζει κάτι μέσα στην κοπέλα γιατί τα μάτια της επιτέλους ανταποκρίθηκαν. «Θέλω να σε βοηθήσω. Δεν ξέρω τι μπορεί να περνάς κι εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να μάθω, μα ακριβώς γι αυτό θέλω να σε βοηθήσω.» Η ειλικρίνιά της φάνηκε να ικανοποιεί την ακροατή που τώρα έδινε την αμέριστη προσοχή της.
«Αν δε μπορείς να μιλήσεις, δε με πειράζει. Μόνο πες μου όπως μπορείς αυτά που θα σε ρωτήσω. Είδες το πρόσωπο του ανθρώπου που σου επιτέθηκε;»

Να το! Φόβος κι ενοχή φάνηκαν πεντακάθαρα στα μάτια της κοπέλας τα οποία γέμισαν με δάκρυα. Βέβαια αυτό ακόμα δεν ήταν καθοριστική απάντηση. «Θέλω να γνέψεις αν η απάντηση είναι ναι ΄ κατάφερες να τον δεις;»

Περίμενε πολύ ώρα. Την κοιτούσε στα μάτια, δεν την άφηνε ούτε μία στιγμή. Πέρασε τόση ώρα, που η Lorenza θεώρησε πως είχε πάρει την απάντησή της, έστω κι ανειλικρινή, μα τότε έγινε: κλείνοντας τα μάτια της, δάκρυα ξεχύθηκαν, μα το κεφάλι της κουνήθηκε μία μα αποφασιστική φορά. "Ναι."