[Αρχή] Τα επαναστατικά ρόδα μυρίζουν καλύτερα.

Είδε τα χέρια της να τρέμουν και τα χείλη της να ακολουθούν. Δάκρυα άλλα δεν έπεσαν μα το πρόσωπό της ήταν η μάσκα της θλίψης. Η Lorenza δε μπορούσε να νιώσει πραγματικά της απόγνωση της Jamie μα σίγουρα την καταλάβαινε, πράγμα περίεργο γι αυτήν. Τότε μόνο έσκυψε λίγο μπροστά για να τη βλέπει καλύτερα και για πρώτη φορά η κοπέλα δεν απέστρεψε το βλέμμα της.

«Τα πας περίφημα,» είπε ενάντια στην ίδια της την φύση μα δε μπορούσε να ελέγξει τα λόγια της αυτήν τη φορά. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί η κοπέλα φάνηκε να παίρνει θάρρος. «Τώρα θέλω να κάνεις το ίδιο αν αναγνώρισες αυτόν τον άντρα.»

Ένας σπαραχτικός λυγμός της ξέφυγε ΄ η Lorenza πήρε την απάντησή της. Ναι, τον αναγνώρισε. Αλλά αν πήγαινε πιο βαθιά; Μήπως όμως «τον ήξερες;» Εκεί επανήλθε η ενοχή δυνατά και ξάστερα. Η Lorenza είχε αρχίσει να καταλαβαίνει κάπως το τι μπορεί να έγινε. «Είναι γνωστός στο νησί;»

Μια αναρρόφηση κι ένας πνιγμένος λυγμός της έδωσαν να καταλάβει πως είχε δίκιο. Ξαφνικά η κοπέλα ένιωσε πολύ εκνευρισμένη. Με αποφασιστικότητα, πήρε το χέρι της Jamie και το σφιξε.

«Ό,τι και να γινε, εσύ δε φταις. Καταλαβαίνω γιατί δε θα μου πεις το όνομά του και το μόνο που έχω να σου πω είναι πως θα τον βρω έτσι κι αλλιώς. Για σένα και για όλες τις άλλες.» Ρουφούσε τη μύτη της, τα μάτια της ήταν κόκκινα, μα δεν έπαιρνε το χέρι της από το χέρι της κυνηγού. «Την επόμενη φορά που κάποιος θα προσπαθήσει να σου κάνει κάτι να θυμάσαι: ο αγκώνας είναι το πιο δυνατό κομμάτι του σώματος. Χρησιμοποίησέ τον δίχως έλεος. Κι αν δε μπορείς, τότε κάνε τα πάντα για να τον τραυματίσεις με τρόπο που θα είναι εμφανείς--πρόσωπο καλύτερα, αλλά όπου μπορείς είναι καλό, αρκεί να το θυμάσαι.» Έγνεφε με φρενήρη ρυθμό η κοπέλα, απορροφόντας όλες τις νέες πληροφορίες σαν σφουγγάρι. «Ή προσπάθησε να θυμάσαι χαρακτηριστικές ουλές που ήδη έχει και που θαμπορούν να αναγνωριστούν. Και να ξέρεις πως δεν υπάρχει καμιά ντροπή στο να κάνεις ό,τι μπορείς για να επιβιώσεις. Ποτέ.»

Κλαίγοντας πλέον, η γυναίκα είχε γύρει πάνω στο χέρι της Lorenza και το χρησιμοποιούσε για στήριγμα. «Κι επειδή έχω ιατρικές γνώσεις μπορώ να σου προτείνω δύο τρία μίγματα που μπορείς να καταναλώσεις για να νιώσεις καλύτερα.»

Εκεί την κοίταξε περίεργη. «Κανένας τομέας δεν είναι πέρα της ιατρικής, τα ψυχολογικά προβλήματα δεν εξαιρούνται. Αν θες μπορώ να σου δώσω και τώρα κάτι.»

Ο δισταγμός μα συνάμα και η επιθυμία για το "απαγορευμένο" εμφανίστηκαν ταυτόχρονα στο πρόσωπό της. Η Lorenza καταπολέμησε ένα χαμόγελο που ήταν έτοιμο να ξεσπάσει στο δικό της πρόσωπο. «Ένα απλό τονωτικό θα ναι, μα θα περάσω αύριο να σε ξαναδώ οπότε μου λες τότε τι αποφάσισες.»

Σηκώθηκε κάπως απότομα, μα δεν άφησε το χέρι της. «Φάε κάτι ΄ θα νιώσεις καλύτερα.» Εκεί η ίδια η Jamie άφησε το χέρι της, γνέφοντας σοβαρά και με πεποίθηση. Η Lorenza την αποχαιρέτισε με μια κοφτή κίνηση του κεφαλιού της και βγήκε έξω. Φυσικά,ο μπάτλερ ήταν εκεί, άγρυπνος φρουρός. Μάλλον απογοητευμένος φάνηκε που δεν χρειάστηκε να μπουκάρει μέσα καμιά στιγμή για να την πετάξει έξω, αν έκρινε από την ξινίλα του.

«Να φάει χυλό σήμερα μεσημέρι και απόγευμα ΄ αν τον καταπιεί χωρίς κανένα πρόβλημα μπορείς να της βάλεις και λίγυ ψύχα μέσα τη δεύτερη φορά. Μην κάνεις τον κόπο,» είπε στο τέλος, όταν τον είδε να προσπαθεί να περάσει μπροστά με μεγάλη προσπάθεια και να αποτυχαίνει «θυμάμαι τον δρόμο.»

Αν και φυσικά την ακολούθησε, είδε πως πράγματι δεν πήρε άλλο δρόμο από εκείνον που της έδειξε. Δενήρθε για να δημιουργήσει προβλήματα έτσι κι αλλιώς μα αν ήταν τυχερή ο Mark μπορεί να είχε ακούσει κάτι. Ο οποίος καθόταν στον καναπέ όταν μπήκε μέσα, πίνοντας το τσάι του, μα τα αυτιά του ήταν τεντωμένα.

Αν και δεν κοίταξε ποτέ προς το μέρος της, σήκωσε το δάχτυλο στο στόμα του για να της επικοινωνήσει "ησυχία"κάτι το οποίο η κοπέλα θα έκανε έτσι κι αλλιώς. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, άφησε κάτω το τσάι κι επιτέλους την κοίταξε. «Λοιπόν;»

Με ένα γνέψιμο του έδωσε να καταλάβει "πάμε και θα σου πω" ΄έτσι σηκώθηκε, φώναξε να έρθουν οι καμαριέρες, τις αποχαιρέτισε εγκάρδια κι έφυγαν μαζί.

«Λοιπόν,» επανέλαβε με περισσότερη αγωνία από πριν «τι σου είπε;»
«Απολύτως τίποτα. Μα έμαθα αυτά που ήθελα,» είπε αινιγματικά η κοπέλα.
«...με φώτισες. Πήρες ή δεν πήρες πληροφορίες;»
«Ναι αλλά θέλω να της επιβεβαιώσω. Πάμε στο επόμενο θύμα, Claire Kent.» Πριν προλάβει να συμβουλευτεί τη λίστα που πλέον αυτός κρατούσε, η κοπέλα είπε το όνομα. Όταν την κοίταξε για να το επιβεβαιώσει, είδε πως η Lorenza είχε δίκιο. Στο απορημένο του, αν και λίγο εντυπωσιασμένο, βλέμμα η κοπέλα απλως ανασήκωσε τους ώμους της σαν απάντηση.
«Τουλάχιστον αυτή η Jamie ήταν καλά; Και σε παρακαλώ πολύ πες μου πως ήταν ανω των 18.»
«Ναι, μην τρομάζεις παραπάνω. Και θα γίνει καλά.»
«Ελπίζω.»

Το υπόλοιπο της μέρας καταναλώθηκε στο να ανακρίνει όλα τα θύματα που υπήρχαν στο νησί. Δεν πρόλαβε να τους δει όλους, μα πρόλαβε όλες τις γυναίκες. Ευτυχώς πολλές απ'αυτές ήταν όσο καλά όσο θα μπορούσαν και λίγες ήταν αυτές που ήταν στην ίδια κατάσταση με την Jamie. Αλλά εκείνες που ήταν καλά σχετικά, ήταν κι εκείνες που είχαν αρνηθεί να συνεργαστούν. Τις άλλες...κατάφερε να τις κάνει να επικοινωνήσουν, με τη λαμπρή εξαίρεση μίας, μα οι έντεκα απ'τις δεκαοχτώ δε βγάλανε κιχ. Μόνο μία μίλησε μα κι εκείνη σιώπησε αυτόματα με το που μπήκε ο σύζυγός της στο δωμάτιο παρά τις εκκλίσεις της κοπέλας να τις αφήσουν μόνες τους.

Εκεί κάπου εδραιώθηκε η πεποίθησή της πως κανείς δεν ήθελε αυτές τις γυναίκες να μιλήσουν, ούτε οι οικογένειες ούτε ο δράστης. Γιατί πλέον ήταν σίγουρη πως μονο ένας άνθρωπος τα έιχε κάνει όλα αυτά.

Όμως γιατί; Ο Mark, μανούλα στο να κρυφακούει και να παίρνει πληροφορίες από άλλους χωρίς οι άλλοι να το καταλαβαίνουν, είχε πιάσει λόγια από δω κι από κει μα τίποτα καθοριστικό ή αδιαμφισβήτητο. «Κάτι πρέπει να χουν κοινό όλοι αυτοί οι ανθρωποι, αυτές οι οικογένειες,» είπε εν τέλη δυνατά. «Δεν είναι σύμπτωση--ακόμα και οι δύο άντρες που μίλησα κι αυτήν τη φορά ήσουν κι εσύ εκεί, είδες πως κρατούσαν μυστικά.»

«Ναι αλλά τι μπορεί να είναι;»

Μια μεγάλη σιωπή ακολούθησε, ενώ κατευθύνονταν στο ξενοδοχείο που τους φάνηκε το πιο προσιτό και είχαν αφήσιε τα πράγματά τους. Ποτέ δε διάλεγε το φθηνότερο, πρόσεξε ο Mark, αλλά αυτό που είχε τις πιο λογικές τιμές με παροχές παρόμοιες με τα ακριβά. Της άρεζαν οι ανέσεις της. Ξαφνικά η κοπέλα μίλησε:
«...μπορείς να μάθεις αν έχουν σχέσεις με τους επαναστάτες;»
«Ω, λες αυτός να είναι ο συνδετικός κρίκος; Αλλά αν είναι αυτό θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Θα μπλεχτεί αναγκαστικά το ναυτικό και ο Καπετάνιος δε μου πολυάρεσε.»

Εγνεψε μία φορά για να του δείξει πως συμφωνούσε. «Μας έχουν μείνει μόνο οχτώ άντρες ΄ θες να αρχίσουμε μαζί αύριο κι αφού τελειώσεις να πάω να μαζέψω πληροφορίες; Δε θελω να πας μόνη σου.»
Του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ενόχληση. «Ναι εντάξει, τα βγάζεις πέρα μόνη σου μπλα μπλα μπλα αλλά αυτό δε σημάινει πως μ'αρέσει η ιδέ-...ΑΑαααα. Αυτό πόνεσε!»

Η αγκωνιά που δέχτηκε στο στομάχι ήταν αρκετή για να τον κάνει να αφήσει το θέμα για την υπόλοιπη μέρα. Το μόνο κακό ήταν πως είχαν νοικιάσει κοινό δωμάτιο, δίκλινο φυσικά, μα αυτό σήμαινε πως κάποια στιγμή θα το ανέφερε ξανά και τα νεύρα της ήταν ήδη τεντωμένα.

Όλες αυτές οι γυναίκες που είδε όλη μέρα...τη μαύρισαν. Δε μπορούσε να το θέσει αλλιώς, έτσι ένιωθε: κάποιος πήρε μια μπατανόβουρτσα και την έβαψε. Όλες είχαν μελανιές στο πρόσωπο, σημάδια, σκισμένα χείλη, έτρεμαν...όλες είχαν υποστεί πολλά χειρότερα. Δε μπορούσε να το συλλάβει ο νους της--τόσα πολλά θύματα σε τόσο μικρή περιοχή. Κι όλες οι επιθέσεις γίνανε σχεδόν κάτω απ'τα σπίτια τους, σαν τιμωρία. Σαν να λένε: κανένα μέρος δεν είναι ασφαλές, κανείς δεν είναι ασφαλής...εκφοβισμός. Είτε τις ίδιες τις γυναίκες, είτε την οικογένειά τους, κάποιος προσπαθούσε να τους εκφοβίσει με τον χειρότερο τρόπο. Ή προσπαθούσε να εκβιάσει καταστάσεις.

Μήπως έπρεπε να κοιτάξει και το ίδιο το ναυτικό; Μήπως γινόταν κάτι με τα ναυπηγεία; Αν κάτι της είχε μάθει η ζωή ήταν πως όλα γίνονται για τα λεφτά, τη δύναμη ή τη διαστροφή. Η σιγουρα προμελετημένη επίθεση καθώς και η προσεγμένη επιλογή των θυμάτων - πάντα πλούσια θύματα με επιρροή - απέκλειε την αρρώστεια του μυαλού. Κανείς που είναι τόσο άρρωστος δε σκέφτεται τόσο τον επόμενο στόχο του. Αν και φαινομενικά θα μπορούσε να πει κανείς πως ένας μήνας - 28 θύματα ήταν μάλλον ανεξέλεγκτο μα άνθρωπος που βάζει τόση σκέψη στα επιλεγμένα θύματά του δεν είναι ανεξέλεγκτο.

To επόμενο πρωί, όπως ακριβώς τα σχεδίασε, χωρίστηκαν κι ο καθένας πήρε τον δικό του δρόμο. Το πρώτο άτομο που επισκέφθηκε η κοπέλα ήταν ένας ακόμα άντρας. Πρώτα αποφάσισε θα τελείωνε με το να μιλήσει με όλα τα θύματα και μετά θα μιλούσε ξανά στην Jamie. Ίσως επειδή ήταν το πρώτο άτομο που μίλησε, την αισθανόταν σαν ευθύνη της, παρά σαν ένα απλό άτομο.

Και πραγματικά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, έφτασε στο πολυτελές οίκημα την ώρα του φαγητού. Αυτήν τη φορά ο μπάτλερ ήταν χαρούμενος που την έβλεπε, μέχρι που παραλίγο να χαμογελάσει! Έκανε μεγάλη διαφορά στο γέρικο πρόσωπό του. «Παρακαλώ περάστε δεσποινίς,» είπε με μια μικρή υπόκλιση κάνοντας στην ακρή «η Μικρή κυρία σας περιμένει.» Χωρίς να περιμένει, την οδήγησε στην κάμαρα της κοπέλας...όμως παρατήρησε πως και πάλι πήρε τον διακριτικό δρόμο, λες και ακόμα δεν ήθελε να τη δουνε.

Ο προβληματισμός δεν κράτησε πολύ, γιατί η πόρτα άνοιξε κι έπρεπε να ασχοληθεί με τη νεαρή γυναίκα που έβλεπε ακόμα ξαπλωμένη στο κρεββάτι της...μα οι βελτιώσεις ήταν φανερές: πλέον ήταν καθαρή και τα ρούχα της την έκαναν να φαίνεται καλύτερα κι όχι χειρότερα. Τα μαλλιά της ήταν περιποιημένα και το πρόσωπό της είχε ένα πιο...γηίνο βλέμμα.