[Τέλος]Η Νηνεμία

Όνομα Χαρακτήρα:Augustus Faust
Παράταξη:Marine
Bounty:-
Φήμη:10
Τίτλος Ιστορίας:Η Νηνεμία
Προηγούμενη Ιστορία(Link): http://www.onepiecegr-rpg.com/t7394-topic

Είχαν περάσει τρείς μήνες απο τότε που ο Faust είχε ενεργοποιήσει τις δυνάμεις του. Τρεις μήνες απο τότε που έμαθε για τη καταστροφική δύναμη που απέκτησε χάρη στον Arsene. Τρεις μήνες απο τότε που έγινε στόχος της ισχυρότερης οργάνωσης του κόσμου. Της οργάνωσης εκείνης που έχει μόνο ένα σκοπό:τη διατήρηση της τάξης, την ισχυροποίηση της παγκόσμιας κυβέρνησης και τη πάταξη οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί στη τάξη πραγμάτων. Γιατί, απο τότε που έκλεψαν το φρούτο μέσα απο τη βάση της οργάνωσης, είχε ξεκινήσει ένα ανθρωποκυνηγητό σε όλον τον κόσμο για να βρουν τον κλέφτη. Φυσικά ήξεραν ποιος είναι πίσω απο αυτό. Μόνο ένας γνώριζε που είναι η βάση και ποιος έχει το κλειδί για να μπεις στο θησαυροφυλάκιο. Μόνο ένας θα είχε τέτοιο θράσος αλλά και την ικανότητα να το κάνει. Και αυτός ο ένας που μέχρι τότε τον νόμιζαν φυλακισμένο, σύντομα ανακάλυψαν πως είχε αποδράσει. Μόνο που έκαναν ένα λάθος. Αυτός ο ένας δεν ήταν ο μεγαλύτερος κλέφτης στον κόσμο, αλλά ο μαθητής του. Ο μαθητής του έκλεψε το κλειδί. Ο μαθητής του έκλεψε το φρούτο. Ο μαθητής του έχει πλέον τη πιο καταστροφική δύναμη στον κόσμο. Και αυτός ο μαθητής, τους τρεις τελευταίους μήνες βρίσκεται κυριολεκτικά κάτω απο τη μύτη τους, υπηρετώντας ως marine, στη βάση του Water 7.

O Faust αποδέχτηκε τη πρόταση του Διοικητή της βάσης των marine στο Water 7 και εντάχθηκε στις τάξεις του. Ο Faust ήταν αγαπητός σε αρκετούς απο τους κατοίκους καθώς όσο καιρό ήταν στο Water 7, αν κάποιος χρειαζόταν βοήθεια έτρεχε αμέσως και ειδικά μετά απο εκείνο το συμβάν με τους πειρατές η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλο το νησί. Η σκέψη του διοικητή λοιπόν αποδείχτηκε σωστή, καθώς με την ένταξη του Faust στους marine ο αριθμός των νεοσύλλεκτων αυξήθηκε κατά 25% , ενώ παράλληλα και η γνώμη των κατοίκων του Water 7 άρχισε σταδιακά να μεταστρέφεται, κυρίως λόγω του κοινωνικού έργου που είχαν αρχίσει να προσφέρουν στο νησί. Ακόμα και ο αριθμός των πειρατών μειώθηκε, λόγω του πάθους των νέων marine για να προστατέψουν τη κοινότητα και να αποδώσουν δικαιοσύνη, το οποίο μετέδωσαν ακόμα και στους παλαιότερους marine, και έτσι η πειρατεία αντιμετωπίζονταν με μεγαλύτερη επιτυχία.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Faust προσπαθούσε να μάθει να χρησιμοποιεί και να ελέγχει τις δυνάμεις του. Φυσικά δεν μπορούσε να προπονείται στο Water 7. Όλο και κάποιος θα τον έπαιρνε χαμπάρι. Και εκτός αυτού ήταν και επικίνδυνο. Θα μπορούσε να διαλύσει ολόκληρο το νησί!!!! Αυτό βέβαια αν μπορούσε να ελέγξει τις δυνάμεις του. Ή μάλλον να τις χρησιμοποιήσει. Στην αρχή όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ούτε μια δόνηση. Μόνο το τελευταίο μήνα κατάφερε να.....προκαλεί ένα μικρό άνεμο. O Arsene του είχε δώσει μερικές συμβουλές, αλλά και πάλι μάταια. Το καλό ήταν πως είχε βρει μια μικρή βραχονησίδα ελάχιστα μίλια μακριά από το Water 7 οπότε μπορούσε να προπονείται με την ησυχία του.

Αρχικά ο Faust είχε αγχωθεί με το γεγονός πως όλοι θα τον έψαχναν. Ήξερε πως αν μάθαιναν ότι αυτός έχει πάρει το φρούτο σίγουρα θα τον σκότωναν. Σε αυτό όμως τον βοήθησε ο Arsene. Είχε ένα δαχτυλίδι φτιαγμένο από kairoseki το οποίο και του το έδωσε. Όμως όπως του τόνισε, δεν ήταν απλά για να κρύβει την δύναμη του. Παράλληλα ήταν και μια προπόνηση. Μια προπόνηση αντοχής. Όσοι είναι χρήστες φρούτου του διαβόλου εάν ακουμπήσουν κάποιο αντικείμενο από kairoseki, όχι μόνο χάνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους, αλλά ακόμα και η αντοχή τους μειώνεται. Σε σημείο μάλιστα μερικοί χρήστες, ακουμπώντας ένα αντικείμενο από kairoseki να λιποθυμούν. Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Arsene να αποφεύγει ο Faust. Έχοντας διαρκή επαφή με ένα όπλο kairoseki, σταδιακά θα αρχίσει να το συνηθίζει και έτσι δεν θα του είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Και πάλι θα αισθάνεται μια κάποια αδυναμία, αλλά σίγουρα δεν θα είναι σε τέτοιο βαθμό ώστε να μη μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Στο νησάκι αυτό πήγαινε τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Η δουλειά του σαν marine αλλά και το να μην κινήσει υποψίες δεν του επέτρεπαν να πηγαίνει περισσότερες φορές. Έπαιρνε το τρένο για το σταθμό όπου δούλευε η kokoro και από εκεί με μια βάρκα πήγαινε στο νησί. Διαρκώς είχε στο μυαλό του τις συμβουλές του Arsene για το πως θα μπορούσε να ενεργοποιήσει τις δυνάμεις του. Τον είχε εξαρχής προειδοποιήσει πως δεν είναι απλό πράγμα και θα χρειαστεί να περάσει κάποιο διάστημα συνεχούς προπόνησης για να καταφέρει έστω κάτι το ελάχιστο. Ο Faust όμως ήταν ανυπόμονος. Όχι τόσο γιατί ήθελε οπωσδήποτε να κάνει δική του αυτή τη τρομερή δύναμη, αλλά γιατί φοβόταν πως δεν είχε χρόνο. Πως αργά ή γρήγορα θα έφταναν στα ίχνη του. Και κάπως θα έπρεπε να προστατευτεί.

Καθ όλη τη διάρκεια των τριών αυτών μηνών, ο Faust εκτός από την προπόνηση του να εξοικειωθεί με το φρούτο του, εκπαιδευόταν και στους marine. Βέβαια, δεν ήταν κάτι το αξιόλογο για αυτόν. Η εκπαίδευση που είχε κάνει με τον Arsene για τρία χρόνια σε εκείνο το νησί όπου πρωτοσυναντήθηκαν ήταν πολύ πιο δύσκολη και φυσικά ανώτερη από αυτήν. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που ο μόνος λόγος που το έκανε ήταν για να διατηρείται σε φόρμα. Το καλό της υπόθεσης ήταν πως γνώρισε τον Rafael. Ήταν εκείνος ο marine, που γνωρίστηκαν πριν τρεις μήνες όταν οι πειρατές είχαν απαγάγει τη κόρη του Τom. Είχανε βρεθεί πολλές φορές έξω σε μπαρ μετά τη δουλειά και μιλούσανε για τα πάντα. Στα περισσότερα διαφωνούσαν βέβαια αλλά αυτό ήταν που τους άρεσε. Και αν και γνωρίζονταν για τρεις μόλις μήνες, είχαν δεθεί πολύ μεταξύ τους

Εκείνη τη βδομάδα, ο Faust είχε μόλις τελειώσει με την υπηρεσία του και πήγε στο μπαρ όπου σύχναζαν με τη παρέα του. Όταν μπήκε μέσα, αφού χαιρέτησε τον Deiker, τον μπάρμαν, πήγε προς το μέρος το sunny της σερβιτόρας. Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα της εξομολογήθηκε τον έρωτα του για αυτήν για να δεχθεί το οργισμένο βλέμμα του μπάρμαν καθώς ήταν ο άνδρας της΄και ο Faust ξαναπολογήθηκε προσπαθώντας να εξηγήσει ότι δεν το εννοούσε πραγματικά. Εκείνη φυσικά γελούσε με την όλη παράσταση γιατί αυτό ήταν, καθώς ο Faust ήταν πολύ φίλος με τον Deiker. Μια φιλία που ξεκίνησε από τις πρώτες του μέρες στο νησί. Και για αυτό άλλωστε ο Faust ήταν ακόμη ζωντανός. Καθότι ο Deiker ήταν....για να το πούμε πιο απλά ένα γομάρι μέχρι εκεί πάνω, που δεν είχε κανένα κόλλημα να πλακώσει στο ξύλο ακόμα και marine....κάτι που το είχε κάνει και μάλιστα όχι μια φορά.

Πριν ο Faust τους αφήσει και κατευθυνθεί προς τη παρέα του η sunny τον σταμάτησε.
-Προσπάθησε να του φτιάξεις το κέφι, του είπε δείχνοντας τον Rafael.
Ο Faust δεν τον είχε δει προηγουμένως. Αλλά τώρα με τη παρατήρηση της sunny είδε πως δεν ήταν και στα καλύτερα του.
-Τι έγινε; τη ρώτησε με το χαμόγελο να έχει φύγει πλέον απο το πρόσωπο του.
-Το σπίτι του. Πλημμύρισε.
-Αει στο διάολο.
-Άστα να πάνε. Και τώρα δεν έχει που να μείνει. Γιατί δεν είναι μόνο το ότι πλημμύρισε. Το πάτωμα δεν άντεξε και έπεσε. Και τώρα έχει μείνει μια τρύπα. Οι ζημιές είναι τεράστιας αξίας και ο σπιτονοικοκύρης τους είπε καλύτερα να βρουν άλλα σπίτια γιατί θα αργήσουν πολύ καιρό οι επισκευές. Για αυτό σου λέω. Πήγαινε φτιάξτου το κέφι. Και πρόσεξε. ΜΗΝ πεις καμιά βλακεία.
-Έλα ρε sunny παιδιά είμαστε;
-Εγώ όχι. Αλλά εσένα μια χαζομάρα σε δέρνει.
-Μην ανησυχείς. Ξέρω τι θα του πω, της είπε και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι που καθόταν η παρέα του.

Ο Faust πήγε στο τραπέζι που ήταν η παρέα του. Όλοι ήταν αμίλητοι. Ο Faust τους κοίταξε και είπε:
-Ρε συ Rafael να σε ρωτήσω. Πετάς;
-Τι πράγμα;
-Ρωτάω αν πετάς.
-Τι λες ρε; όχι. πως σου ήρθε αυτό;
-Το λέω γιατί τώρα μόνο έτσι θα μπορείς να κάτσεις στο σαλόνι του σπιτιού σου. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑXAXAXAXAXAXA!!!!!
Όλοι τον κοίταζαν έκπληκτοι όσο αυτός γελούσε ώσπου σταμάτησε όταν η sunny του έριξε μια σφαλιάρα.
-Ρε τι σου είπα; Και δεν είναι μόνο ότι είπες βλακεία, που βλακεία ήταν, γελάς και σαν χαζός λες και ήταν αστείο!!!
-Έλα ρε sunny μια πλάκα είπα να κάνουμε.
-Πλάκα είναι αυτό ρε μπούφε;
-Κοίτα όμως, της είπε δείχνοντας τον Rafael που χαμογελούσε.
-Ε τι να σου πω και σενα; Τα θέλει ο τέτοιος σου, είπε και έφυγε ενώ όλοι στο τραπέζι άρχισαν να γελάνε.

Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς δεν ξανααναφέρθηκε κανείς στο γεγονός. Ήταν σαν να το είχαν ξεχάσει καθώς πλέον η σοβαρότητα είχε αντικατασταθεί από τη διασκέδαση. Μετά από μερικές ώρες μόνο, και όταν ο Faust με τον Rafael κάθονταν δίπλα, ο Faust έσκυψε στο αυτί του Rafael και του ψιθύρισε πως απόψε, αλλά και για όσο χρειαστεί θα μείνει σπίτι του. Ο Rafael δεν πρόλαβε ούτε καν να του πει ευχαριστώ καθώς ο Faust αμέσως άλλαξε θέση, θέλοντας έτσι να αποφύγει είτε μια πιθανή άρνηση είτε το ευχαριστώ του Rafael. Έτσι συνέχισαν τη βραδιά τους μέχρις ότου έφυγαν από το μπαρ και πήγε ο καθένας σπίτι του. Το σπίτι του Faust ήταν μικρό και σίγουρα δεν μπορούσαν να μείνουν δύο άτομα για αρκετό καιρό, αλλά για την ώρα θα βολευόταν ο Rafael στον καναπέ. Αν και το συνήθιζαν οι δύο τους να κάθονται το βράδυ στο μπαλκόνι και να συζητούν πίνοντας λίγο κρασί και καπνίζοντας πούρα, ωστόσο αυτή τη νύχτα δεν το έκαναν. Και οι δύο ήταν αρκετά κουρασμένοι και αμέσως έπεσαν για ύπνο.

Την επόμενη μέρα, αφού ξύπνησαν ξεκίνησαν και οι δύο μαζί για το στρατόπεδο. Στο δρόμο καθώς προχωρούσαν, ο Rafael πήγε να ευχαριστήσει το Faust που τον φιλοξένησε αλλά πρώτα μίλησε ο Faust;
-Ξέρεις τι σκεφτόμουν; Εσύ τώρα πρέπει να βρεις καινούριο σπίτι. Και αυτό γιατί το δικό μου είναι μικρό και δεν μας χωράει και τους δύο. Απο την άλλη, αν μέναμε μαζί, θα μοιραζόμασταν τους λογαριασμούς, και έτσι θα μας έμεναν στο τέλος περισσότερα χρήματα.
-Ναι ρε συ, αλλά όπως είπες το σπίτι σου είναι μικρό. δεν χωράμε.
-Ναι, αλλά θα μπορούσαμε να βρούμε ένα μεγαλύτερο σπίτι και να μέναμε μαζί.
-Και θα κάθεσαι να μετακομίζεις ρε συ;;;
-Κοίτα, εγώ δεν έχω πολλά πράγματα. Κάτι ρούχα και κάτι βιβλία. Και εκτός αυτού, απο καιρό το σκεφτόμουν να πάω σε μεγαλύτερο σπίτι, αλλά η διαφορά χρημάτων πάντα με απέτρεπε. Αλλά μαζί, θα μπορούσαμε να μείνουμε χωρίς να έχουμε τέτοιο θέμα. Άσε που όπως σου είπα όλο και κάτι παραπάνω θα μας μένει.
-Να σου πω την αλήθεια, έτσι και αλλιώς, συνέχεια ο ένας στο σπίτι του άλλου τη βγάζουμε.
-Οπότε να το κοιτάξω;
-Ναι φυσικά.
-Ωραία. Το απόγευμα θα το πω στον σπιτονοικοκύρη μου και ίσως μπορεί να βοηθήσει.....

Την ημέρα εκείνη ο Rafael είχε υπηρεσία οπότε θα έμενε όλη την ημέρα στο στρατόπεδο. Ο Faust φεύγοντας το μεσημέρι από το στρατόπεδο, πήγε και βρήκε τον σπιτονοικοκύρη του και του εξήγησε τη κατάσταση. Ο σπιτονοικοκύρης του τότε τον πληροφόρησε, πως είχε ένα διαμέρισμα αρκετά μεγάλο που θα ήταν ιδανικό και πήγαν να το δουν. Ο γερό Jef, ο σπιτονοικοκύρης του Faust ήταν γιος εμπόρου, και κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσει μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες εμπορίου στη Grand Line. Τα τελευταία χρόνια, πριν βγει στη σύνταξη αφήνοντας στο τιμόνι της επιχείρησης τον γιο του Steigen, είχε μπει και στο χώρο των οικοδομικών επιχειρήσεων, όπου έχτιζε πολυκατοικίες και είτε πουλούσε τα διαμερίσματα των είτε τα νοίκιαζε. Ένα από αυτά πήγε τον Faust να δει. Το διαμέρισμα είχε τρία δωμάτια και μια μεγάλη σαλοκουζίνα, ευρύχωρο μπάνιο και μπαλκόνι. Μάλιστα λόγω της γνωριμίας τους και της συμπάθειας που έτρεφε για τον Faust, μείωσε την αρχική τιμή ενοικίασης. Ο Faust, ήξερε πως ήταν πολύ καλή ευκαιρία και "έκλεισε" το διαμέρισμα χωρίς να ρωτήσει τον Rafael, καθώς γνώριζε πως και εκείνος θα δεχόταν και μάλιστα με ενθουσιασμό.

O Rafael εκείνη την ημέρα είχε υπηρεσία και θα έμενε όλη την ημέρα μέσα στο στρατόπεδο και θα συναντιόντουσαν την επόμενη ημέρα. Έτσι ήταν η ιδανική ευκαιρία για τον Faust να συνεχίσει τη προπόνηση του. Αφού πήγε με το τρένο στον μικρό σταθμό έξω απο το Water 7, πήρε τη βάρκα του απο εκεί και πήγε στη μικρή βραχονησίδα. Για αρκετές ώρες προσπαθούσε αλλά μάταια. Όπως κάθε μέρα τους τελευταίους τρεις μήνες, έτσι και σήμερα το μόνο που κατάφερε ήταν απλά να κινήσει λίγο τον αέρα.
-Δεν γίνεται.....κάτι κάνω λάθος, είπε ξεφυσώντας και παράλληλα κλώτσησε μια πέτρα.
Ξάπλωσε κάτω στο χώμα και κοίταζε τα σύννεφα που περνούσαν φέρνοντας στο μυαλό του τις συμβουλές του Arsene για το πως θα μπορούσε να ελευθερώσει τη δύναμη του.
-Μεγάλο ρόλο παίζει το συναίσθημα....αλλά συνέχεια φέρνω στο νου μου τη σκηνή εκείνη....συνέχεια προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την οργή που ένιωθα. Ήταν....ήταν σαν να βράζει το αίμα μου....Αλλά και πάλι....δεν το καταφέρνω....
Ξεφύσηξε δυνατά και ανακάθισε κοιτώντας τη θάλασσα.
-Ακόμα και αν κατάφερνα να το φέρω στο μυαλό μου, δεν γίνεται να βασίζομαι σε αυτό. Και να το ήθελα δεν γίνεται.....δεν μπορώ την ώρα της μάχης να σκέφτομαι πως ένιωσα κάποτε. Θα πρέπει να γίνεται απο επιλογή μου. Όποτε εγώ το επιλέξω....όποτε...σταμάτησε. Κοίταξε τον ουρανό. Έφερε στο νου του τα λόγια του Arsene. Η πιο καταστροφική δύναμη στον κόσμο. Η πιο καταστροφική δύναμη......Αυτό ακριβώς....Αυτός που έχει αυτή τη δύναμη τη χρησιμοποιεί για να καταστρέψει.
-Για να καταστρέψει....ψέλλισε ο Faust.

Γύρισε προς τη μεριά που ήταν το Water 7. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Έσφιξε τη γροθιά του προσπαθώντας να μαζέψει όσο πιο πολύ δύναμη μπορούσε. Το χέρι του άρχισε να τρέμει καθώς δεν μπορούσε να το συγκρατήσει άλλο. Στο μυαλό του είχε μόνο ένα πράγμα. Να καταστρέψει το Water 7. Σήκωσε το χέρι του και έριξε τη μπουνιά όπως ακριβώς έκανε εδώ και τρεις μήνες. Μόνο που τώρα, δεν υπήρξε μια απλή ώθηση του ανέμου. Μικρές ρωγμές άρχισαν να σχηματίζονται γύρω από τη γροθιά του και μετά έσπασαν όπως σπάει ένας καθρέφτης. Οι ρωγμές δεν ήταν μεγάλες. Δεν είχαν ούτε καν το μισό μέγεθος που είχαν εκείνες πριν από τρεις μήνες όταν αντιμετώπισε τους πειρατές. Ακόμα και ο σεισμός που προκλήθηκε δεν ήταν τόσο έντονος. Ο Faust χαμογέλασε. Μπορεί η δύναμη που ελευθερώθηκε να ήταν ελάχιστη σε σύγκριση με εκείνη προ τριών μηνών, όμως σήμερα.....σήμερα είχε κάνει ένα μεγάλο βήμα.

Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά του Faust να έχει υπηρεσία. Έτσι, ο Rafael ανέλαβε τη μετακόμιση καθώς ήταν και εκείνος που είχε τα περισσότερα πράγματα. Κατά τη διάρκεια της μετακόμισης και όσο ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας συνάντησε μια νεαρή κοπέλα που μόλις έμπαινε στη πολυκατοικία. Ήταν αρκετά νέα, με μακριά καστανά μαλλιά και καλλίγραμμο και σφριγηλό κορμί.
-Ώστε εσύ είσαι αυτός που νοίκιασε του διαμέρισμα του κυρίου jef.
-Εεε, ναι, είπε ο Rafael που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.
-Ξέρεις εγώ μένω στο απέναντι διαμέρισμα.
-Ααα θα είμαστε γείτονες δηλαδή.
-Ναι. Να τα πούμε καμια μέρα.
-Φυσικά. Μόλις τελειώσουμε βέβαια με τη μετακόμιση.
-Χαχαχαχα ναι… από ότι βλέπω έχεις και πολλά πράγματα.
-Ε ναι…θα μένω με το φίλο μου, οπότε είναι πολλά τα πράγματα.
-Ααα, με το φίλο σου….μάλιστα.
-Εχμ….δεν…δεν έχουμε σχέση, απλά φίλοι είμαστε. Και έτυχε να μείνουμε μαζί. Αλλά δεν έχουμε καμία σχέση.
-Εντάξει, του είπε χαμογελώντας.
-Όχι απλά να είναι ξεκάθαρο. ΔΕΝ έχουμε σχέση.
-Ναι το κατάλαβα, του είπε χαμογελώντας και τον χαιρέτησε ανεβαίνοντας τις σκάλες για το σπίτι της.

Την επόμενη μέρα, ο Faust συναντήθηκε με τον Rafael στο στρατόπεδο. Του είπε για τη μετακόμιση αλλά και για την όμορφη γειτόνισσα.
-Σώπα ρε, τόσο καλή είναι;
-Και λίγα σου λέω.
-Ααα...ωραία....και; σκοπεύεις να το προχωρήσεις;
-Δεν ξέρω ρε συ.
-Τι δε ξέρεις ρε; αφού σου αρέσει τότε γιατί να μη προχωρήσεις;
-Εεε να....όταν γνωριστήκαμε...της είπα ότι θα μείνω με το φίλο μου. εσένα δηλαδή
-Ε και;
-Εεε να...νομίζει ότι εμείς...
-Εμείς τι;
-Ότι τα έχουμε.
-Ποια έχουμε;
-Ότι έχουμε σχέση ρε άχρηστε!!!
-Ναι εεε;;;;.....είπε και αμέσως χαμογέλασε
-Ωχ....
-Τι είναι ρε;
-Μην κάνεις τίποτα περίεργο....ξέρεις απο αυτά που εσύ κάνεις.
-Δεν θα κάνω κάτι μωρέ...απλά κάτι σκέφτηκα.
-Να το βγάλεις απο το μυαλό σου.
-Ρε ξεκόλλα. Δεν αφορά αυτό......άντε πάμε τώρα να συνεχίσουμε τη δουλειά για να τελειώνουμε...

Τις επόμενες δύο μέρες, ο Faust ζήτησε άδεια και έμεινε στο σπίτι για να τελειώσει με το φτιάξιμο των πραγμάτων. Αλλά ο κύριος σκοπός του ήταν άλλος. Έμαθε ποια ήταν η γειτόνισσα, και μέσα στις δύο ημέρες προσπάθησε να μάθει τη ρουτίνα της. Έτσι το απόγευμα της τρίτης ημέρας, ενώ ο Rafael ήταν στο σπίτι, ο ίδιος βγήκε έξω, πήγε πήρε κάτι πράγματα και παραμόνευε στην απέναντι πολυκατοικία, πότε η όμορφη γειτόνισσα θα επιστρέψει. Μόλις την είδε να κινείται προς τη πολυκατοικία πήγε και αυτός. Εκείνος μπήκε πρώτος στη πολυκατοικία και έκανε πως κοιτάζει την αλληλογραφία. Εκείνη όταν μπήκε στη πολυκατοικία και τον είδε του χαμογέλασε και τον χαιρέτησε.
-Εσύ πρέπει να είσαι ο φίλος του Rafael. Που μένετε μαζί.
-Ακριβώς. Το όνομα μου είναι Faust.
-Χάρηκα. Εγώ είμαι η Τζένη. Λοιπόν; Πως σου φαίνεται η πολυκατοικία μας;
-Μια χαρά, πολύ ωραία και ήσυχη. Και ευτχώς δηλαδή γιατί εγώ και ο καλός μου....εεεεε ο Rafael προτιμάμε την ησυχία.
-Ααα...μάλιστα. Και με τη μετακόμιση τελειώσατε ή έχετε και άλλα;
-Όχι όχι τελειώσαμε σήμερα....για αυτό βγήκα και πήρα αυτά για να το γιορτάσουμε, της είπε δείχνοντας της ένα μπουκάλι κρασί, ένα κουτί σοκολατάκια και ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα.
-Εεε....ναι φυσικά πρέπει να το γιορτάσετε.
-Εγώ ξέρεις μαγειρεύω πολύ ωραία. Ο Rafael τρελαίνεται με τη μαγειρική μου.
-Είμαι σίγουρη.
-Ναι, ναι, ναι..του αρέσει πολύ. Οπότε θα ήθελες μια απο αυτές τις μέρες να φάμε μαζί για να γνωριστούμε κιόλας μιας και θα είμαστε γείτονες;
-Ναι φυσικά.
-Πολύ ωραία χαίρομαι....θα σε αφήσω όμως τώρα γιατί με περιμένει. Θα τα ξαναπούμε της είπε χαμογελαστά και έφυγε ανεβαίνοντας γρήγορα τις σκάλες.

Την επόμενη ημέρα, ο Faust ήταν στο γραφείο του στο στρατόπεδο. Ο Rafael, που είχε πάρει για δύο ώρες άδεια και είχε πάει στο σπίτι τους, τώρα έμπαινε φουριόζος στο γραφείο που δούλευε ο Faust.
-Καλά ρε τι πήγες και είπες στη Τζένη;
-Τι λες ρε;
-Ξέρεις πολύ καλά τι λέω. Πριν λίγο τη συνάντησα και μου είπε πόσο τυχερός είμαι που έχω τόσο ρομαντικό σύντροφο;
-Γιατί δεν είμαι;
-Τι είσαι ρε;
-Και ρομαντικός και σύντροφος; Σύντροφοι δεν είμαστε;;
-Αυτή εννοούσε ζευγάρι ρε!!! Μα καλά γιατί της είπες κάτι τέτοιο;
-Εγώ δεν είπα τίποτα ρε συ. Απλά αυτή το κατάλαβε έτσι και εγώ...εγώ δεν το αρνήθηκα.
-Είμαι χαζός. Είμαι χαζός. Ας το μάθει όλος ο κόσμος ότι είμαι χαζός.
-Γιατί κρυφό το είχες;
-Μα αφού ξέρω τι είσαι, γιατί σου λέω εσένα για γυναίκες; Και αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το γιατί. Τώρα ούτε εσύ μπορείς να κάνεις κάτι.
-Μικρέ μου Rafael, πόσα δεν ξέρεις. Σκέψου, εμείς είμαστε ζευγάρι. Έχουμε τις κρίσεις μας. Πάνω σε μια κρίση, το διαλάμε. Τότε, η Τζένη, προσπαθεί να με παρηγορήσει. Πίνουμε και λίγο κρασί.....ε καταλαβαίνεις....
Ο Rafael τον κοίταζε έκπληκτος.
-Τι λέει ο άνθρωπος ρε;;;; Μα είναι δυνατόν να τα σκεφτείς όλα αυτά;
-Εχμ...πρέπει να έχεις και μυαλό
-Πονηρό μυαλό.
-Ε, όπως και να 'χει, η μικρή είναι δική μου.
-Αυτό...θα το δούμε.......

Σήμερα, ο Rafael θα έμενε μέχρι το βράδυ στο στρατόπεδο, ενώ ο Faust κατά το απόγευμα έφυγε. Σκέφτηκε να γυρίσει σπίτι μπας και βρισκόταν με τη Τζένη, ειδικά τώρα που θα έλειπε ο Rafael θα ήταν ευκαιρία. Όμως στο μυαλό του υπήρχε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Η προπόνηση του. Αν και δεν είχε τελειώσει ακόμα η βδομάδα, καθώς πάντα πήγαινε στο νησάκι μια φορά ανά εφτά ημέρες, αποφάσισε να ξαναπροσπαθήσει. Μάλιστα αυτή τη φορά δεν θα πήγαινε στο νησάκι, αλλά θα έμενε στο Water 7 και θα πήγαινε σε εκείνο το μέρος που αντιμετώπισε τους πειρατές. Ήξερε πως όσο και να προσπαθούσε δεν θα προκαλούσε καμιά μεγάλη ζημιά, οπότε δεν φοβόταν μήπως πραγματικά καταστρέψει το Water 7. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο. Μικρές ρωγμές και ένας μικρός, αδύναμος σεισμός.

    Σε ένα warship κάπου στη Grand Line
Στη καμπίνα του πλοίου, το den den mushi του γραφείου χτυπάει. Ο άνδρας που κάθεται στο γραφείο το σηκώνει.
-Ναι;
-Κύριε, έχω νεότερα, είπε μια γυναικεία φωνή.
-Βρήκες αυτόν που έκλεψε το φρούτο μου;
-Όοο...όχι. Όχι κύριε. Δεν τον βρήκαμε ακόμα.
-Να εύχεσαι να μπορέσω εγώ να βρω και άλλη υπομονή γιατί η ανικανότητα σου μέχρι τώρα την εξαντλεί.
-Πιστεύουμε πως είμαστε κοντά κύριε. Πριν απο λίγες ημέρες σημειώθηκε μικρός σεισμός με  επίκεντρο λίγο πιο έξω απο το Water 7 και σήμερα πριν μια ώρα άλλος ένας του ίδιου επιπέδου αλλά πιο αισθητός καθώς όπως φαίνεται είχε επίκεντρο το Water 7.
-Έρχομαι.
-Πότ...η γυναικεία φωνή δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει καθώς η γραμμή έκλεισε....

Το ίδιο βράδυ, ο Rafael γύρισε στο σπίτι κουρασμένος. Όταν μπήκε μέσα άκουσε γέλια. Τότε είδε τον Faust και τη Τζένη να κάθονται στο πάτωμα, να πίνουν κρασί και να βλέπουν μια ταινία.
-Καλώς τον Rafael. Ο Faust είπε θα δουλεύεις μέχρι αργά.
-Θα δούλευα, αλλά τελείωσα νωρίτερα. Εσεις τι κάνετε;
-Να ο Faust με κάλεσε να δούμε μια ταινία. Θα καθίσεις μαζί μας;
-Μπα, ο Rafael δεν βλέπει ρομαντικές ταινίες. Θα είναι και κουρασμένος, είπε ο Faust ενώ παράλληλα του έκανε νόημα νμε τα μάτια να φύγει.
-Μπαααα....δεν είμαι κουρασμένος. Και οι ρομαντικές ταινίες μου αρέσουν πάρα πολύ.
-Απο πότε;
-Απο τώρα, του απάντησε και την ίδια στιγμή καθόταν και εκείνος στο πάτωμα.
-Κρασί έχει; είπε χαμογελαστός στον Faust.
-Αυτό τελείωσε....θα φέρω άλλο μπουκάλι και θα σου φέρω και σε Σ' ΕΝΑ ένα ποτήρι...

Την επόμενη ημέρα, ο Faust πήρε την Τζένη και πήγαν στο μπαρ όπου σύχναζε. Εκεί αφού κάθισαν, άρχισαν να της λέει για τις δυσκολίες που περνούσε η σχέση τους και πως χθες το βράδυ, αφού εκείνη είχε φύγει, μάλωσαν.
-Εντάξει μην ανησυχείς. Όλα τα ζευγάρια περνάνε τη κρίση τους.
-Ναι αλλά αυτό....αυτό δεν γίνεται πρώτη φορά.....έχει καιρό...είπε ξεφυσώντας και παριστάνοντας τον λυπημένο.
-Έχετε ξαναμαλώσει;
-Αρκετές φορές. Ήλπιζα πως τώρα που ήρθαμε στο νέο σπίτι θα τελείωναν οι τσακωμοί αλλά τώρα....
-Τώρα;
-Τώρα έγιναν εντονότεροι. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω άλλο. Πραγματικά δεν θέλω ούτε να τον ξαναδώ.
-Μα τι λες τώρα;
-Σοβαρά μιλάω. Δεν ξέρω για γενικά, αλλά σήμερα ειδικά, δεν θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Και όχι τίποτα άλλο. Δεν έχω που να μείνω.
-Μην ανησυχείς για αυτό. Θα μείνεις σε μένα.
-Αλήθεια; Μπορώ;
-Μα φυσικά, του είπε ενώ την ίδια στιγμή χάιδευε ο ένας τα χέρια του άλλου
-Τέλεια. Μια στιγμή να πάρω ένα μπουκάλι κρασί και φύγαμε.

Μόλις γύρισε ο Faust για να βρει τη σερβιτόρα, ο Rafael εμφανίστηκε στο τραπέζι τους
-Τι κάνεις εσύ εδώ; τον ρώτησε έκπληκτος ο Faust που περίμενε πως αυτή την ώρα ο Rafael θα ήταν στο στρατόπεδο.
-Έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό, είπε με δυνατή φωνή κάνοντας όλο το μαγαζί να γυρίσει να τους κοιτάξει
-Δεν έχεις να πεις τίποτα.
-Άφησε τον να μιλήσει...ποτέ δεν ξέρεις.
Αυτό φοβάμαι, σκέφτηκε ο Faust.
Ο Rafael πήρε μια βαθιά ανάσα.
-ΕΓΩ....ΕΓΩ ΑΓΑΠΑΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΆΝΔΡΑ!!!
-Τι λες ρε;;;!!!
O Rafael γονάτισε και έβγαλε απο τη τσέπη του ένα δαχτυλίδι. Ο Faust πάγωσε.
-Faust, θα με παντρευτείς;;;

Ο Faust δεν μπορούσε να πιστέψει τι συνέβαινε. Το μαγαζί άρχισε να χειροκροτάει ενώ οι περισσότεροι από αυτούς γελούσαν γιατί τους γνώριζαν και είχαν καταλάβει τι γινόταν.
-Αχ τι ωραίο..
-Σ' άρεσε ε;
-Ναι, ναι...πόσο χαίρομαι για σας. Να έλα Rafael κάτσε. Εγώ θα σας αφήσω. Έχετε πολλά να πείτε, είπε και παρά τις όποιες αντιρρήσεις προσπάθησε να φέρει ο Faust η Τζένη έφυγε.
Ο Rafael κάθισε στο τραπέζι με το ύφος του νικητή.
-Μπράβο...το έπαιξες πολύ καλά.
-Σε ευχαριστώ.
-Αλλά έτσι δεν θα την έχουμε και οι δύο.
-Ούτε και πριν θα την είχαμε.
-Για αυτό σου λέω πως δεν ξέρεις. Αφού θα ήταν μαζί μου, μετά θα τη παρατούσα. Και έτσι θα στρεφόταν σε σένα για παρηγοριά.
-Ναι ναι ναι....θα πίναμε και λίγο κρασί και..
-Ακριβώς.
-Ρε εδώ έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε και εσύ μου λες για χαζομάρες;
-Ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα ρε;
-Ξέρεις ποιος έρχεται σε δύο μέρες στο νησί;
-Ποιος;
-Εκείνος που αν και τώρα είναι Vice Admiral θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Fleet Admiral. Ο μεγαλύτερος θρύλος των marine. Ο Augustus D. Cornelius