[Τέλος]Αιματοχυσία στην Shell Town Α' μέρος:Ψάχνοντας τη βάση

Το θαλασσινό αεράκι χτύπαγε το πρόσωπό μου.Μετά την περιπέτεια στο Dawn Island έπλεα προς μια τυχαία κατεύθυνση,θέλοντας απλά να ξεχαστώ.Το πλοίο που μου δώσανε,ή καλύτερα μου 'έδωσε' ο μυστηριώδης επαναστάτης ή σερβιτόρος(Ομολογώ με μπέρδεψε ο ρόλος του) δεν ήταν ότι πιο γρήγορο αλλά ήταν πολύ άνετο.Βρισκόμουν στο μικρό του κατάστρωμα και ατένιζα τη θάλασσα...Το θέαμα με γέμιζε γαλήνη την οποία χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή.Το μπλε της θάλασσας ήταν το μόνο χρώμα που φαινόταν στον ορίζοντα,αυτό και το γαλάζιο του ουρανού.
-Τι ηρεμία... ψυθίρισα και ξάπλωσε στο ξύλινο κατάστρωμα.
Ο ήχος των κυμάτων που χτυπούσαν την πλώρη ήταν το καλύτερο νανούρισμα.Απορροφημένος από τις σκέψεις μου έκλεισα τα βλέφαρα μου και αποκοιμήθηκα.Ήταν η πρώτη φορά που δεν είδα το ίδιο όνειρο που έβλεπα τόσο καιρό.Ένα βάρος είχε φύγει από πάνω μου και ήλπιζα πως δεν θα επιστρέψει ξανά.Άφησα πίσω μου οριστικά τις αναμνήσεις μου από το dawn island και προχωρούσα να δω νέα μέρη..νέα πρόσωπα.Αν και κάτι μέσα μου μου έλεγε πως σύντομα..θα επιστρέψω στην δράση.κάτι που ήταν και το λογικο.Αφού δέχτηκα την πρόσκληση στο σώμα των επαναστατών ήμουν πλέονα ταγμένος στο να πολεμώ την κυβέρνηση.

Και ενώ εγώ σκεφτόμουν όλα αυτά,ένα νησάκι εμφανίστηκε στον ορίζοντα.

Σηκώθηκα γρήγορα μόλις αντιλιφθηκα ότι κάπου έφτανα.Ανέβηκα στο κατάρτι και κοίταξα προς το νησί.
-Χμμ.Το πολύ σε μισή ώρα θα χω φτάσει...Καλό θα είναι να μάθω τίποτα για αυτό το νησάκι.Άραγε θα υπήρχαν πουθενά χάρτες ή πληροφορίες στο πλοίο?Άρχισα το ψάξιμο και μετά από λίγο τράβηξα ένα μεγάλο δερμάτινο βιβλίο από το αμπάρι.Μου πήρε λίγη ώρα να προσανατολιστώ καθώς δεν ήμουν συνηθισμένος στο να ταξιδεύω με πλοίο.
-Για να δούμε...Αν αυτό είναι το Dawn island,τότε με την ρώτα που πήρα βγαίνω εδώ! Όχι..εκεί.Ή μήπως ..
!!!!!! ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣΣΣΣΣΣΣ Τράβηξα το σπαθί μου και έκοψα στα δύο το βιβλίο και κατεπέκταση το τραπεζάκι.
-Ουπσι .. Κάτι μου λέει πως πρέπει να μάθω να ελέγχω τα νέυρα μου ..
Μάλλον θα μάθω εκέι για το νησί από τι φαίνεται!
Εν τω μεταξύ το πλοίο μου απείχε ελάχιστα απο το λιμάνι.Βγήκα και αφού έριξα την άγκυρα πάτησα για πρώτη φορά σε νέα -για μένα- γη.

Για καλή μου τύχη κανείς δεν ήταν τριγύρω την ώρα που άραξα.Δεν μπορούσα να ξέρω με σιγουριά ότι τα νεά δεν είχαν φτάσει σε αυτό το νησί.Έπρεπε να κρατήσω όσο το δυνατόν χαμηλότερο profile.Πρώτα απ όλα έπρεπε να μάθω που βρισκόμουν και αν μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερα.Φόρεσα έναν μακρυ καφέ μανδύα και κάλυψα το κεφάλι μου με την κουκούλα.
-Ακόμα και αν τα νέα έχουν διαδοθεί η επικύρηξη μου έχει φτάσει μέχρι και εδώ,θα έιναι δύσκολο να με αναγνωρίσουν. Διαβεβαίωσα τον εαυτό μου.
Δεν μπορούσα να ξέρω την κατεύθυνση την οποία έπρεπε να πάρω για την κοντινότερη πόλη.Άφησα τα πόδια μου να με οδηγήσουν και άρχισα το περπάτημα.Το τοπίο ήταν μέσα στο πράσινο,όπου και αν έπεφτε το βλέμμα μου έβλεπα βλάστηση.Κανένα απολύτως ίχνος πολιτισμού όμως.Συνέχισα να προχωράω με την ελπίδα ότι το νησί στο οποίο βρέθηκα ήταν κατοικημένο.Όμως οι ελπίδες μου έσβηναν όσο βαθύτερα μέσα στο νησί προχωρούσα.Είχα διανύσει μεγαλη απόσταση και ακόμα δεν είχα συναντήσει ψυχή.
-Στάθηκα άτυχος σκέφτηκα και άρχισα να περπατάω προς το πλοίο μου απογοητευμένος.Κάτι φωνές όμως από το δάσος με σταμάτησαν.

Έτρεξα προς την πηγή της φασαρίας.Ήταν δύσκολο να ανιχνεύσω τους ήχους μέσα στο δάσος παρόλαυτα η φωνή δεν ακούστηκε από μακριά.Όλο και δυνάμωνε..μέχρι που έφτασα σε σημείο να καταλαβαίνω τι λέει.Οι φωνες τελικά ήταν τέσσερεις.Τρεις άνδρες είχαν στριμώξει έναν γέροντα και τον απειλούσαν με τα όπλα τους,γρονθοκοπώντας τον παράλληλα.
-Αν θες να φύγεις από δω ζωντανός πρέπει να μιλήσεις.
-Που είναι θα μας πεις ή με το καλό ή με το άγριο συνέχισε ο δεύτερος από αυτούς
-Εγώ πάλι πιστεύω πως θέλει και άλλο "μαλάκωμα" για να μιλήσει Και με αυτά τα λόγια τον χτύπησε στο στομάχι
-Γκουχ γκουχ παλιάνθρωποι!Δεν θα το μάθετε ποτέ ! ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ ? ΠΟΤΕ!!!!!!!!!!! Μόνο ο εκλεκτός ..μόνο ο εκλεκτος...
-Εκλεκτός και Μ****ΙΕΣ.Νομίζεις ότι δίνουμε δεκάρα για τα πιστεύω σου?Josh ! συνέχισε να τον χτυπάς είπε στον τρίτο άνδρα
Αν και ο γέροντας φαινόταν λίγο σαλεμένος έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον βοηθήσω.

Ήταν περισσότεροι και δεν μπορούσα να ξέρω το επίπεδο των ικανοτήτων τους.Παρόλα αυτα έπρεπε να προσπαθήσω.Εκτός των άλλων,είχα το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.Δεν νομίζω να περίμεναν να τους ακούσει κάποιος τόσο βαθειά μέσα στο δάσος.Τραβηξα το σπαθί μου και πλησίασα σιγά σιγά.Ήταν ακόμα απασχολημένοι με τον γέροντα και δεν με είχαν αντιληφθεί.Έφτασα πίσω από τον πρώτο και όσο πιο γρήγορα μπρούσα έσπρωξα το σπαθί μου στην πλάτη του κλείνοντας του το στόμα για να μην μπορέσει να ουρλιάξει.Η λεπίδα τον διαπέρασε σπάζοντας ότι κόκκαλο βρήκε στην πορεία της και βάφοντας το ατσάλι της με το αίμα του.Τον τράβηξα πίσω και συνέχισα προς τον επόμενο.
-Josh ΠΙΣΩ ΣΟΥΥ!!!!!! Φώναξε ο ένας.Αποτυχία,με είδαν.Προσπάθησα να σκοτώσω τον αποκαλούμενο "Josh" πριν προλάβει να αντιδράσει αλλά για κακή μου τύχη ήταν πιο γρήγορος από ότι περίμενα και πρόλαβε να αποκρούσει το χτύπημα μου
-Δεν σου μαθε η μάνα σου να μην παριστάνεις τον ήρωα?
-Εσένα δεν σου μάθανε τον όρο "νεκρική σιγή" ?
-Τι είναι πάλι αυτό ?
-Θα καταλάβεις σύντομα.Εκτός και αν συνεχίζεις να μιλάς και χωρίς κεφάλι ( Όχι δεν είχα καλύτερη ατάκα )
Τελικά δεν ήταν ιδιαιτέρως καλοί ξιφομάχοι...τουλάχιστον όχι και οι δυό τους.Απέφευγα τα χτυπήματα τους και μετά από μικρό χρονικό διάστημα αντεπιτέθηκα,δημιουργώντας στον έναν μια πληγή από το πλευρό ως το πνεύμονα.Έπεσε κάτω νεκρός.Ο τελευταίος μου επιτέθηκε με περισσότερη μανία από oτι πριν

Η επίθεση του ήταν πολύ γρήγορη και δεν μπόρεσα να την αποφύγω τελείως.Με χτύπησε ελαφρά στο πλευρό σκίζοντας το ρούχο και ανοίγοντας μια μικρή πληγή στο σημείο.Αμέσως ξαναεπιτέθηκε αυτή τη φορά όμως απεκρουσα το χτύπημα του.Έσπρωξα το σπαθί του προς τα πίσω με το δικό μου και περιστρέφοντας το χέρι μου τον χτύπησα με τη λαβή του σπαθιού μου στο πρόσωπο κάνοντας τον να παραπατήσει και να οπισθοχωρήσει ελαφρώς.Εκμεταλλεύτηκα το κενό στην άμυνα του και εξαπελυσα μια σειρά απο διαδοχικά δυνατά χτυπήματα.Απέκρουσε τα περισσότερα από αυτά όμως κατόρθωσα να του προκαλέσω ένα βαθύ τράυμα στο γόνατο.Κινούταν πλέον με δυσκολία και λογικά θα ήταν δύσκολο να αμυνθεί.Έκανα δύο βήματα πίσω και σήκωσα το ξίφος μου στο ύψος του κεφαλιού μου.
-Ας τελειώνουμε! Shadow Assault!
Έκανα μια γρήγορη προσποίηση πως σηκώνομαι για άλμα,όμως τελευταία στιγμή σταματησα και έτρεξα κατά πάνω του,βγαίνοντας από το οπτικό του πεδίο.Πριν προλάβει να αντιληφθεί την κίνηση μου βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής με το ξίφος μου να αγγίζει το λαιμό του.Το πίεσα και πετάχτηκε ένα πίδακας αίματος από το κοψιμο.Ο άντρας έπεσε κάτω μετατρέποντας το πράσινο της χλόης σε βαθύ κόκκινο του αίματος.Αφού το καθάρισα έβαλα το σπαθί μου πίσω στη θήκη του.
-Ε παππ...
Γύρισα προς τον γέροντα άλλα προς μεγάλη μου έκπληξη είχε εξαφανιστεί...
-Και τώρα?πως θα πάω στην πόλη???

Σίγουρο κάπου στο νησί έπρεπε να υπήρχε μια πόλη ένα χωριό ή τέλος πάντων κατι!Οι άνθρωποι δεν φυτρώνουν από το πουθενά.Το θέμα είναι πως θα πήγαινα εκεί χωρίς χάρτη...το πιο πιθανόν είναι να χανόμουν αν περπατούσα στα τυφλά. Κοίταξα γύρω μου μήπως έβρισκα τίποτα που να βοηθάει αλλά δυστυχώς για μένα καμία τύχη..
-Πάμε και όπου βγει.... σκέφτηκα.
Συνέχισα να περπατάω στο δρόμο που είχα αρχίσει πριν ελπίζοντας να οδηγεί κάπου.Μετά από αρκετό περπάτημα άρχισε να εμφανίζεται μπροστά μου μια μικρή πόλη.Χωρίς να ξεφορτοθώ τη μεταμφίεση μου πέρασα από την πύλη και μπήκα στην πόλη.
-Και ναι!Eπιτέλους πολιτισμός!
Εψαξα στα γρήγορα γύρω για ένα μέρος να ξαποστάσω και σε ελάχιστο χρόνο το βρήκα.Ένα αρκετά μεγάλο μπαρ μου τράβηξε την προσοχή.Μπήκα μέσα και κάθισα όπου βρήκα.

Η σερβιτόρος ήρθε προς το μέρος μου για να με εξυπερετήσει.
-Καλησπέρα σας τι θα πάρετε?
-Θα ήθελα ένα ποτήρι κρασί και μετά αν έιναι δυνατόν λίγες πληροφορίες για το νησί
Επέστρεψε μετά απο λίγο με μια κανάτα στο χέρι της.Αφού με σέρβιρε με ρώτησε.
-Τι ακριβώς θέλετε να μάθετε?
-Τα πάντα....Βλέπετε δεν έχω ιδέα που βρίσκομαι.Δεν τα πάω καλά με τους χάρτες
-Αχά ένας ξένος εε ? Από που μας έρχεσαι? με ρώτησε με ένα πλατύ φιλικό χαμόγελο
Ώρα α τεστάρουμε σκέφτηκα.Έβγαλα την κουκούλα μου και την κοίταξα στα μάτια για λίγο.Δεν φάνηκε να με αναγνωρίζει.
-Ίσως να μπορώ να μείνω για λίγο σε αυτό το νησί... σκέφτηκα
-Έρχομαι από το dawn island και με ονομαζομαι Hikaru... Σάστισα.Δεν κατάλαβα πως και γιατί της έδωσα αυτήν την πληροφορία.Μπορεί εμφανισιακά να μην ήμουν γνωστός αλλά τα ονόματα ταξιδεύουν.
-Ηλίθιε είπα στον εαυτό μου.Για καλή μου τύχει δεν φάνηκε να ταράζεται με το όνομα.
-Χάρηκα,με λένε Rikika και από δω η κόρη μου η Rika μου είπε δείχνοντας μου ένα μικρό κοριτσάκι σε μια γωνιά του μπαρ.
-Αξιαγάπητη είναι.
-Σε ευχαριστώ Hikaru.Τώρα..τι ήθελες να μάθεις είπαμε ?

-Aς αρχίσουμε με το που βρίσκομαι...
-Βρίσκεσαι στο νησί της Shell town...όχι και πολυ μακριά από τα μέρη σου ξένε.
-Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό είπα με ένα χαμόγελο.Αν και δεν κατάλαβε το σχόλιο μου δεν απάντησε.
-Οπότε...σε ποια πόλη βρίσκομαι τώρα πάνω στο νησί?
-Στη μία και μοναδική!Βρίσκεσαι στην Shell Town από την οποία ονομάστηκε και το νησί.
-Γιατί μόνο μία?
-Όταν ήρθες λογικά θα παρατήρησες την πυκνή βλάστηση που επικρατεί στο νησί...Η Shelll town είναι το μοναδικό είδος πολιτισμού.Το μόνο που υπάρχει έξω από αυτή είναι δέντρα και ζώα.
Παράξενο.Τόσο μεγάλο νησί και μία μόνο πόλη...Κάτι τρέχει.Σίγουρα κάτι υπάρχει στη βλάστηση.Αλλιώς θα χαν ήδη κάνει κάτι για αυτό..Σταμάτησα τις σκέψεις και ρώτησα ευθέως...
-Για ποιο λόγο δεν φτιάχνονται και άλλες πόλεις?Το νησί είναι τεράστιο...Η βλάστηση δεν θα είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα.
-Όλα τα δέντρα και τα φυτά είναι μια μάσκα...στην πραγματικότητα ο μόνος ρόλος τους είναι να καμουφλάρουν και να κρύβουν την βάση της κυβέρνησης.
-Βάση ?Ποια βάση ? ρώτησα απορημένος
-13rd branch.Ο καπετάνιος Morgan και το τσιράκι του Ripper είναι οι αρμόδιοι για την ομαλή λειτουργία της. Σταμάτησε...Ξεροκατάπιε και συνέχισε..
-Είναι και οι δυο τους απαίσιοι άνθρωποι..

Χαμήλωσε κατά πολύ τον τόνο της φωνής της.Γύρισε και κοίταξε με μεγάλη ανησυχία την κόρη της που καθόταν ακόμα στη γωνία.Το κοριτσι ήταν πολύ μικρό αλλά και πολύ όμορφο.Στο πρόσωπο της Rikika εμφανίστηκαν σταγόνες από δάκρυα.Διένυσαν τα μάγουλα της και έπεσαν στο έδαφος.
-Ξέρεις φοβάμαι...Φοβάμαι πολύ για αυτήν.\
-Ότι θα κανε κάθε μητέρα της είπα για να την καθησυχάσω.
-Ο captain morgan φέρεται πολυ σκληρα σαν τους άντρες του για να τους προετοιμάσει όσο καλύτερα μπορεί... Σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε στα μάτια.
-Στους κατοίκους όμως...φέρεται ακόμα πιο βάναυσα
Ο θυμός μου άρχισε να με κυριεύει πάλι.Έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην τον εξωτερικεύσω.Γιατι απλα δεν αφηνουν τους άλλους ήσυχους???Πάντα υπάρχει κάποιος που καταπιέζει.Κάποιος που απειλεί.Συνέχισα τον διάλογο όσο πιο πολιτισμένα μπορούσα.
-Πως ακριβώς...βάναυσα?
-Απαιτεί τεράστια ποσά καθημερινά...τεράστια ποσά που δεν διαθέτουμε.Όποιος αντιστέκεται η δεν μπορεί να πληρώσει τον..τον.. Γονάτισε και ξέσπασε σε λυγμούς.
-Φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να την προστατέψω...Φοβάμαι πως,πως θα έρθουν.Θα έρθουν και θα την πάρουνε μακριά από μένα.Δεν μπορώ να τους πληρώσω Hikaru-san.Δεν μπορώ!

Η γυναίκα είχε καταρρεύσει και έκλαιγε σπαραχτικά μπροστά μου.Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι.Έγινα επαναστάτης για να εναντιώνομα στην καταπίεση,για να προστατεύω όσους με έχουν ανάγκες.Έπιασα τον ώμο μου στο σημείο που υπήρχε το ταττουάζ μου.Ένας κόκκινο δράκος,το σύμβολο των επαναστατών.Έσφιξα με δύναμη τη λάβή του σπαθιού μου...
-Τι άλλο μπορείς να μου πεις για αυτόν τον morgan? τη ρώτησα
-Είναι αδίστακτος,απόβρασμα τιποτένιος.Ένας ψευτοπερήφανος marine.Το σαγόνι του είναι σπασμένο και έχει αντικατασταθεί από σίδερο.Το χέρι του χάθηκε σε μια μάχη και στη θέση του έβαλε ένα πελώριο τσεκούρι.Καυχιέται συνέχεια για αυτό
-Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για αυτό.
-Ναι.Κάποιος.Κανείς όμως δεν τολμά να αντισταθεί.Όλοι σιωπαίνουν μπροστά του και απλά δέχονται τον εξευτελισμό.
-Όχι όλοι... έβγαλα το σπαθί μου μαζί με τη θήκη του από τη ζώνη μου και το κοίταξα με απλανές βλέμμα.
ΟΧΙ ΟΛΟΙ ! επανέλαβα.Με κοίταξε περίεργα.Με απορία μεν αλλά έδινε την εντύπωση ότι ήξερε ακριβώς τι γινόταν.
-Δ..Δεν εννοείς ότι...ότι...Τα μάτια της καρφώθηκαν πάνω στο ξίφος μου και μετά σε μένα.
-Ναι...εννοώ.Εννοώ ότι αυτός ο κάποιος,ήρθε.Εννοώ ότι δεν θα ξαναπεράσει από δω ο captain morgan.Εννοώ ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναφοβηθείς για την κόρη σου.
Η οργή φαινόταν καθαρά στο πρόσωπο μου ενώ έσφιγγα όλο και περισσότερο το σπαθί μου.Με μια γρήγορη κίνηση το τράβηξα και το κάρφωσα στο πάτωμα.
-Εννοώ...πως ο captain morgan θα πέσει,και θα πέσει από τα χέρια μου!

-Μα....μα γιατί?Δεν είναι δικιά σου μάχη..Στα αλήθεια θα ρισκάρεις τη ζωή σου για να σώσεις αγνώστους?
Έβγαλα τον μανδύα μου και της έδειξα τον δράκο στο μπράτσο μου.
-Φαντάζομαι ξέρεις τι είναι αυτό ...
-Το ότι είσαι επαναστάτης δεν αλλάζει τίποτα!Μπορεί να πολεμάς τη κυβέρνηση αλλά ρισκάρεις πάρα πολλά εδώ.Ο Morgan έχει αμέτρητους άνδρες κάτω από τις διαταγές του.Αναγκάζονται να τον υπακούν μεν αλλά από φόβο δεν θα διστάσουν λεπτό να σε σκοτώσουν.Δεν έχεις ελπίδα αν πας μόνος σου εναντίον τους.Καταλαβαίνω ότι θες να βοηθήσεις και σε ευχαριστώ μόνο και μόνο για την πρόθεση,άλλα δεν θέλω το βάρος του θανάτου σου πάνω μου.
Σταμάτησε να πάρει μια ανάσα.Η φωνή της ήταν τρεμάμενη.Μπορεί να μου ζήταγε να μην επεμβώ αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε.Θα έδινε και τη ζωή της χωρίς δισταγμό για να σώσει την κόρη της.Πόσο μάλλον ενός ξένου.
-Rikika...Δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να ανησυχείς για την τύχη του.Η απόφαση μου έχει παρθεί το μόνο που θέλω από σένα είναι να μου δώσεις πληροφορίες.
-Βλέπω δεν μπορώ να σε μεταπείσω...Θαμάζω το κουράγιο σου Hikaru.Για να ρισκάρεις τη ζωή σου για τον πρώτο τυχόντα χωρίς να λογαριάζεις τα νιάτα σου και όλα αυτά που ενδέχεται να θυσιάσεις με αυτην σου την επιλογή,θα γινεις σίγουρα σπουδαίος άντρας.Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να σε βοηθήσω άλλο.Δεν ξέρω το δρόμο για τη βάση.
-Δεν είναι αυτό που θέλω να μάθω από σένα Rikika...

Με κοίταξε έκπληκτη...
-Τι ακριβώς θες να μάθεις τότε Hikaru?
Χαμογέλασα καθώς είχα σκεφτεί τι έπρεπε να κάνω.Βεβαίως και δεν θα τα βαζα με όλους αυτούς τους marines.Ακόμα και με τις ικανότητες μου αυτό ήταν σκέτη αυτοκτονία.Αν όμως πέσει ο βοσκός,θα πέσουν και τα πρόβατα.
-Πότε θα έρθουν για να συλέξουν τους φόρους?
-Αύριο με την αυγή.
-Θα χρειαστώ τη βοήθεια σου.Αν δεν είσαι πρόθυμη να μου τη δώσεις θα το καταλάβω.
-Δεν υπάρχει καν λόγος να ρωτήσεις...Πες μου τι θες
-Πρέπει να περάσω κάπου τη νύχτα.Έχεις πρόβλημα με το να παρέχεις στέγη σε έναν επαναστάτη για μια νύχτα?
-Κανένα απολύτως.Αρκεί να μην καρφώνεις το πάτωμα μου!! Μου έδειξε το σπαθί μου και έσκασε στα γέλια
-Έχεις τον λόγο μου ! της είπα με ένα χαμόγελο
-Τι σκοπεύεις να κάνεις?
-Τώρα τίποτα..άυριο το πρωί όμως ΠΟΛΛΑ!

Αργότερα αφού έκλεισε πρώτα το μαγαζί,Η Rikika έβαλε την κόρη της για ύπνο.Αμέσως μετά ήρθε και έστρωσε σε έναν καναπέ ένα σεντόνι για να ξαπλώσω και γω.Έπρεπε να ξεκουραστώ,είχα πολλή δουλειά την επόμενη μέρα.Το πρωινό ξύπνημα ήταν ένα θέμα όπως και το ότι αποστολή μου ήταν δύσκολη.Ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα σκεπτόμενος ακόμα το σχέδιό μου.Ξύπνησα μετά από μικρό χρονικό διάστημα.Σε λίγο θα χάραζε,έπρεπε να πάω στο πόστο μου.Δε θέλησα να ξυπνησω τη Rikika.Παρόλα αυτά,άκουστηκε μια φωνή από πίσω μου καθώς άνοιγα την πόρτα.
-Είσαι σίγουρος για αυτό που πας να κάνεις?Δεν το μετάνοιωσες ή κάτι τέτοιο?
-Όχι...Είπα γυρίζοντας προς το μέρος της
-Τότε κάνε μου τη χάρη να προσέχεις...Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.Σίγουρα,θα γίνεις σπουδαίος άντρας Hikaru-san.δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό.Σε ευχαριστώ για όλα
-Δεν πρέπει να ευχαριστείς εμένα προσωπικά.Πρέπει να ευχαριστείς το κίνημα στο οποία πήρα όρκο.να ευχαριστείς όλους αυτούς που μάχονται καθημερινά ρισκάροντας τα πάντα για να ρίξουν τη κυβέρνηση και να σιγάσουν την καταπίεσή της.Πρέπει να ευχαριστείς κάθε επαναστάτη...
Δεν μίλησε.Απλά καθόταν και με κοιτούσε που έφευγα.Άνοιξα την πόρτα και ετοιμάστηκα να βγω στο δρόμο.Δεν με σταμάτησε και απλά κατευθύνθηκε πάλι προς την κοιμισμένη κόρη της.Πήρα θέση στον απέναντι δρόμο προσέχοντας το σημείο που διάλεξα να φαίνεται όσο το δυνατόν λιγότερο.Κάθισα όσο πιο αναπαυτικά μπορούσα και περίμενα την εξέλιξη του σχεδίου μου.Κοίταξα στον ουρανό.Είχε ξημερώσει,κανένα ίχνος ακόμα όμως.

Γιατί στο καλό αργούν τόσο πολύ?.Δεν έπρεπε να πάει τίποτα στραβά για να πετύχει το σχέδιο μου.Το παραμικρό λάθος θα οδηγούσε σε αποτυχία για την αποστολή μου και σε σοβαρές επιπτώσεις για μένα.
-Έπρεπε να ήταν ήδη εδώ!!! αναφώνησα.Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε μια μάζα στην κορυφή του δρόμου η οποία κατέβαινε προς το μέρος της πόλης.Επιτέλους έιχαν φτάσει.Διέκρινα γύρω στους 10 marines,καλά οπλισμένους.Κανείς όμως δεν ταίριαζε την περιγραφή του morgan.
-Δεν είναι κάτι που δεν περίμενα.Ένας τέτοιος άνδρας δεν κάνει ο ίδιος τις βρωμοδουλειές του,στέλνει τις μαριονέτες του.Το σχέδιο μου ήταν παράτολμο αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να μάθω που είναι η βάση.Περίμενα να δω σε ποιο σπίτι θα αρχίζαν να συλέγουν.Εντελώς συμπτωματικά,αυτό ήταν το bar που δούλευε η rikika.Πολύ βολικό! σκέφτηκα.Μπήκαν μεσα
-'Ει εσύ!Που είναι το αφεντικό σου?Δεν ξέρει ότι πρέπει να καταβάλει τους φόρους της σήμερα?
-Λείπει είπε η rikika.Εγώ είχα κατεβεί από το σημείο που κρυβόμουν και προχώρησα προς το bar.
-Τότε τι κρίμα,θα πληρώσεις εσύ το μερίδιο της.
-Δεν έχω τα λεφτά...
-Λυπάμαι τότε.Και συ θα πρεπε να λυπάσαι.Και για τον εαυτο σου και για το μπ****ρδό σου! Είπε δείχνοντας την κόρη της.Την επόμενη στιγμή το χέρι του βρισκόταν πεσμένο στο πάτωμα αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα του.
-Δεν ξέρεις ότι δεν μιλάμε έτσι στις κυρίες? Όμως ήταν πολυάσχολος και δεν μπορούσε να μου απαντήσει .Αντ' αυτού,ούρλιαζε και κρατούσε το χέρι του από τον πόνο.Οι υπόλοιποι marines μου επιτέθηκαν.Ήταν περισσότεροι,αλλά και πάλι τα κατάφερνα.Όμως ο στόχος μου δεν ήταν να κερδίσω αυτή τη μάχη.Απέκρουσα τα πρώτα χτυπήματα και προσπάθησα να αποδυναμώσω όσο γίνεται την ομάδα τους μέχρι να θέσω το σχέδιο μου σε εφαρμογή.Με τρία διαδοχικά χτυπήματα έπεσε ένας τους με μια τρύπα στον δεξί πνεύμονά του,ο άλλος με μια τεραστια πληγή από το ένα πλευρό στο ο άλλο και ο τρίτος με ένα τεράστιο άνοιγμα στο στέρνο.Έκανα δύο βήματα πίσω,έβαλα το σπαθί μου στη θήκη του και....παραδόθηκα!



Τέλος 'Α μέρους

Όνομα: Hikaru Kurοkage
Haki Points: 0
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Γεια σου ρε Highlander!Το κοβεις λιγο αποτομα ενω γραφεις μια χαρα. Γενικα δεν με πειθεις και πολυ απ ολα οσα σου ειπε η κοπελια στην ταβερνα, αλλα στο συνολο ειναι μια χαρα, ειδικα η πειργραφη μαχης!