[Αρχή]Η αρχή ενός καλλιτέχνη.[Παλιός χαρακτήρας]

Σπόιλερ:

Σημαντικά Πρόσωπα:

Opening 1:

 Σκοτάδι...Από την αρχή βέβαια το μόνο που είχε ήταν ένα μικρό φαναράκι,όμως αυτό είχε σβήσει καιρό τώρα.Του είχαν φέρει σπίρτα και λάδι να το ανάψει,όμως δεν είχε μπει καν στο κόπο να τα σηκώσει από εκεί όπου του τα είχαν αφήσει.Δεν τα χρειαζόταν.Δεν χρειαζόταν φως για να δει το έργο του.Ήξερε πολύ καλά τι είχε σχεδιάσει.Πως ήταν η εικόνα,τι χρώματα είχε.
 Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι ο ίδιος μπορούσε να δει το βαθύ κόκκινο που κάλυπτε ολόκληρο το χώρο γύρο του και με αυτό είχε σχεδιαστεί το μεγαλύτερο μέρος του έργου του.Μπορούσε ακόμα να δει εκείνο το αμυδρό ροζ,το χρώμα του ανθρώπινου δέρματος,που ακόμα το είχε αφήσει διασκορπισμένο.Ήθελε να είναι η τελευταία του πινελιά.Όταν τελείωνε θα το μάζευε όλο και με αυτό θα ολοκλήρωνε το έργο του.
 Όμως δεν μπορούσε ακόμα.Του έλειπαν τα υλικά.Η μπογιά του είχε τελειώσει και περίμενε πως και πως για να του φέρουν καινούργια.Σήμερα θα ερχόταν η "παραγγελία"..έτσι είχε ακούσει και ότι άκουγε ήξερε πως δεν ήταν ποτέ λάθος.Ανυπομονούσε πως και πως να το τελειώσει.Ήταν το πιο σπουδαίο και πιο μεγάλο έργο που είχε κάνει μέχρι στιγμής.Παρότι τον έθλιβε το γεγονός ότι τελείωνε,η χαρά του να ολοκληρώσει ήταν μεγαλύτερη.Έπειτα μόλις τελείωνε θα άρχιζε ξανά κάτι άλλο.Αυτή ήταν η χαρά της δημιουργίας,η χαρά της τέχνης...το δώρο των Θεών προς τους ανθρώπους.

Τους άκουγε.Άκουγε τα βήματα των Marines να κατεβαίνουν τα σκαλιά.Τους άκουγε να περπατάνε στο διάδρομο πριν την πόρτα του."Έφτασαν επιτέλους!" και ένα χαμόγελο ευχαρίστησης γράφτηκε στο πρόσωπο του.
Δύο Marines,με τα όπλα τους στο χέρι προχωρούσαν κατά μήκος του διαδρόμου,έχοντας μπροστά τους δύο αλυσοδεμένους κρατούμενους.Κατέβαιναν εδώ κάτω συχνά ειδικά τον τελευταίο μήνα που η εγκληματικότητα είχε αυξηθεί.Τουλάχιστον έτσι οι φυλακές τους δεν ήταν ποτέ γεμάτες.Παρόλα αυτά εξακολουθούσαν να νιώθουν μια ανατριχίλα να τρέχει σε όλο τους το σώμα,εξακολουθούσαν να νιώθουν κάποιον φόβο αν και γνώριζαν ότι οι ίδιοι δεν κινδύνευαν από τίποτα.Όσες φορές και να κατέβαιναν εδώ κάτω,όσες φορές και να κοιτούσαν τους τοίχους του διαδρόμου και τις σκαλισμένες εικόνες πάνω του δεν μπορούσαν παρά να νιώθουν δέος και φόβο.
Εικόνες πολέμου,ανθρώπων που σφάζονταν μεταξύ τους και δίπλα εικόνες τεράτων γιγάντια πουλιά και δράκοι είχαν καταλάβει τα ανώτερα σημεία του τοίχου και παραμόνευαν ν επιτεθούν στους θνητούς από κάτω.Σίγουρα ο καλλιτέχνης είχαν ταλέντο.Δεν είχαν ξαναδεί ποτέ κάτι τόσο ρεαλιστικό,αυτό του το παραδεχόντουσαν.Όμως αυτή η ρεαλιστικότητα ήταν που τους τρόμαζε.Ήθελαν απλά να τελειώνανε.Να άφηναν τους κρατούμενους και να έβγαιναν ξανά έξω στον φωτεινό κόσμο.Να γλίτωναν από τις σκιές που παραμόνευαν εδώ.
-Χα!Τι είναι όλα αυτά;... είπε κοροϊδευτικά ένας από τους κρατούμενους ...Φαίνεται ότι δεν έχετε καμία αίσθηση διακόσμησης. συμπλήρωσε και έκανε και τον δεύτερο κρατούμενο να γελάσει.
-Σιωπή και προχωράτε! είπε ο ένας φρουρός και έσπρωξε τον άντρα που μίλησε με το όπλο του.
Τι άλλο να του έλεγε;Αν ο κρατούμενος ήξερε τι τον περίμενε στο τέλος του διαδρόμου δεν θα ήταν τόσο γελαστός.

Καθώς έφταναν στο τέλους του διαδρόμου μια ξύλινη πόρτα φάνηκε μπροστά τους.Η εικόνα όμως δεν ήρθε μόνη της...συνοδευόταν και από μία μυρωδιά:αυτή της σαπίλας και της φθοράς του δέρματος.Τόσο έντονη ήταν η μυρωδιά που έφερνε αναγούλα σε όσους την μοίραζαν.Κάποιοι είχε τύχει και να ξεράσουν κιόλας.
-Ώρε φίλε...τι είναι αυτή η μπόχα; ρώτησε ένας από τους κρατούμενους και έπιασε την μύτη του.
-Θα μάθεις... του ανταποκρίθηκε ένας από τους Marines ...απλά θα το μετανιώσεις.
Τα λόγια του δεν είχαν μίσος ούτε ήταν περιπαιχτικά.Βγήκαν εντελώς αβίαστα και ψύχραιμα από το στόμα του,γεγονός που δήλωνε ότι έλεγε την αλήθεια.Ο Marine πλησίασε την πόρτα και έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά.Την άνοιξε και έκανε νόημα στους κρατούμενους να προχωρήσουν.
-Επιτέλους...είχα ξεμείνει από υλικά εδώ και μέρες. ακούστηκε μια χαρούμενη φωνή μέσα από το βαθύ σκοτάδι του όχι και τόσο μεγάλου δωματίου.
Το φως του διαδρόμου έπεσε και φώτισε το δωμάτιο.Τα μάτια των κρατουμένων άνοιξαν διάπλατα στη θέα μπροστά τους.Η αναγούλα επέστρεψε ακαριαία όμως δεν μπόρεσε να βγει τίποτα,καθώς οι κραυγές τους ήταν αυτές που πετάχτηκαν πρώτες έξω από τα στόματα τους.
Η πόρτα πίσω τους έκλεισε.Το κλειδί γύρισε δύο φορές και κλείδωσε την πόρτα,σφραγίζοντας την μοίρα των ανθρώπων μέσα στο δωμάτιο.Οι δύο φρουροί πήραν το δρόμο τους για την επιφάνεια με τις φωνές των κρατουμένων να τους ακολουθούν και με τις ζωγραφιές στους τοίχους ακόμα να έχουν τα βλέμματα τους πάνω τους.Απλά ήθελαν να φύγουν από εκεί μέσα.

3 ώρες μετά

Ένας εύσωμος άντρας με το λογότυπο των Marines πάνω στην κάπα του κατεβαίνει τα ίδια σκαλιά,όμως δεν είναι όπως οι προηγούμενη Marines που μπήκαν εδώ.Δεν δείχνει ούτε στο ελάχιστο φοβισμένο.Με αργά βήματα προχωράει κατά μήκος του διαδρόμου με ένα χαρούμενο σφύριγμα να βγαίνει από τα χείλι του και τα κλειδιά της πόρτας να παίζουν στα χέρια του.
Πάνε τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά που πάτησε το πόδι του σε αυτόν εδώ τον χώρο.Κι όμως θυμόταν τις ζωγραφιές τριγύρω του καλύτερα από όλους.Ήξερε που θα έβλεπε τι και τι σήμαιναν.Ανυπομονούσε να δει και την τελευταία δημιουργία του ανθρώπου που αποκαλούσε γιο του.Μεταξύ τους δεν είχαν καμία απολύτως συγγένεια,όμως ο ίδιος πάντα του φερόταν σαν γιο του.Τέσσερις μήνες είχε να τον δει.Θα πρέπει να είχε κάνει καλή δουλειά.
Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση άνοιξε την πόρτα.
-Σε περίμενα... του είπε ο άντρας μέσα στο δωμάτιο,χωρίς καν να γυρίσει την πλάτη του να τον κοιτάξει.
Ο Marine χαμογέλασε και έπειτα κοίταξε το χώρο γύρω του.Είχε την εντύπωση ότι το πάτωμα ήταν καφέ,όμως δεν θυμόταν πλέον.Και να το κοίταζε δεν θα καταλάβαινε κάτι.Πλέον το πάτωμα ήταν κόκκινο.Τέσσερις μήνες έστελνε ανθρώπους εδώ μέσα.Τέσσερις μήνες αίματος...ήταν λογικό το πάτωμα να είναι κόκκινο.Όποιον εγκληματία και να είχε πιάσει,πειρατή,επαναστάτη,κάποιον κοινό κλέφτη,τον είχε στείλει εδώ κάτω.Ο γιος του ήθελε υλικά και ο ίδιος κρατούσε την φυλακή του άδεια σε περίπτωση ανάγκης.Όλοι ήταν χαρούμενοι έτσι.
-Το αποκαλώ "Η αναγέννηση του Φοίνικα μέσα από τις στάχτες της ανθρωπότητας" είπε ο άντρας και ύψωσε τα χέρια του για να επιδείξει το μεγαλείο του έργου του.
Ο Marine σήκωσε το κεφάλι του να το δει.Ήταν πράγματι ένας Φοίνικας.Ένας κόκκινος Φοίνικας σχεδιασμένος από αίμα.Η ακρίβεια στην ζωγραφιά ήταν εκπληκτική.Τόση λεπτομέρεια,τόση αληθοφάνεια.Από το πτηνό το ίδιο μέχρι και τις φλόγες που το περιέβαλαν.
Στο κάτω μέρος εκεί όπου ο τείχος συναντά το πάτωμα ήταν στοιβαγμένα τα πτώματα όλων των ανθρώπων που είχαν σταλεί εδώ κάτω αυτούς τους τέσσερις μήνες.Πάνω από το καθένα γραμμές από αίμα είχαν τραβηχτεί οι οποίες οδηγούσαν στο Φοίνικα.Οι γραμμές αυτές αντιπροσώπευαν τις ψυχές των ανθρώπων που χάνονταν και απορροφούνταν από τον Φοίνικα για την μεγαλειώδη αναγέννηση του.

Ο εύσωμος άντρας χαμογέλασε και άρχισε να χειροκρωτεί.
-Πανέμορφο Jack.Νομίζω ότι είναι η σπουδαιότερη δημιουργία σου.Μέχρι τώρα φυσικά.
-Το ξέρω... ανταποκρίθηκε ο Jack ...Είμαι πολύ περήφανος για αυτή μου τη δουλειά.Άξιζε κάθε μέρα που πέρασα εδώ. είπε χωρίς να κρύβει την περηφάνεια του.
Ο Jack γύρισε και αντίκρησε τον άντρα για πρώτη φορά,μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες.Πάντα ερχόταν όταν τελείωνε για να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε τη νέα δημιουργία του γιου του,όμως δεν ερχόταν ποτέ νωρίτερα.Ο άντρας είχε πολύ δουλειά να κάνει και ο Jack δεν ήθελε να τον ενοχλούνε,οπότε δεν ήταν λίγες οι φορές που οι δύο τους ανταμώνανε παρά μόνο μία με δύο φορές τον χρόνο.
Ο άντρας έβαλε το χέρι του στον ώμο του Jack.
-Ποτέ δεν μετάνιωσα την στιγμή που σε πήρα κάτω από το φτερό μου γιε μου.Οι ικανότητες σου είναι μοναδικές και κάτω από την καθοδήγηση μου θα γίνουν ακόμα καλύτερες.
-Χαίρομαι απλά που κάποιος κατανοεί το δώρο που προσφέρω σε αυτό τον κόσμο.
Ο άντρας χαμογέλασε και πάλι.
-Παρεπιπτόντως...ξέρεις τι ήταν τον προηγούμενο μήνα; ρώτησε.
Ήταν γύρω στα έξι του χρόνια όταν ο Jack έγινε ο γιος αυτού του άντρα και από τότε ο χρόνος δεν σήμαινε τίποτα για αυτόν.Από τότε ήξερε την ζωή του να είναι μέσα σε ένα δωμάτιο,μόνος,με την ελάχιστη επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.Τα λεπτά,οι ώρες,οι μέρες,οι μήνες,τα χρόνια...δεν είχαν καμία σημασία για αυτόν.Οι ημερομηνίες δεν του έλεγαν τίποτα.Φυσικά και δεν ήξερε τι ήταν τον προηγούμενο μήνα και ο πατέρας του το ήξερε καλά αυτό.
-Ήταν τα γενέθλια σου... είπε ο άντρας χωρίς να περιμένει απάντηση.
Γενέθλια...Ο Jack θεωρούσε ότι ήταν ανόητο για τους ανθρώπους να γιορτάζουν κάτι τέτοιο.Η γιορτή θα έπρεπε να υπάρχει μόνο για τα σηματνικά άτομα,όπως για εκείνον.Θεωρούσε τον εαυτό του τον σπουδαιότερο άνθρωπο,τον μεσσία που έφερνε το φως της τέχνης του,σε αυτόν τον κόσμο που είχε καταχτηθεί από το σκοτάδι της ανθρωπότητας.Γενέθλια...ακόμα και για τον εαυτό του ήταν μια φτιαχτή ημέρα.Δεν ήξερε πότε ήταν τα κανονικά του γενέθλια.Η μέρα στην οποία ο άντρας αναφερόταν ήταν η μέρα που τον βρήκε και τον πήρε μαζί του,για να γίνει ο γιος του.
-Τον περασμένο μήνα έγινες 18.Μια σημαντική ηληκία.Για αυτό και έχω φροντίσει για ένα μεγάλο δώρο για σένα.
Να κάτι που κίνησε το ενδιαφέρον του Jack.
-Πως σου φαίνεται η ιδέα ενός ολόκληρου χωριού για να αποτελέσει τα υλικά σου για το νέο σου έργο;
Ο Jack γούρλωσε τα μάτια του.
-Χαχαχα...Ω ναι!Μπορώ ήδη να το δω.Οι ιδέες πλυμμηρίζουν το μυαλό μου...Ναι...Ναι!Θα είναι τέλειο.Πρέπει να αρχίσω αμέσως.
-Μα δεν σου είπα ακόμα το καλύτερο.Το κερασάκι στην τούρτα...Βασιλικό αίμα.
Η έκσταση που γέμιζε τον Jack πλέον φαινόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο του.Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν.Η χαρά της δημιουργίας τον είχε κατακλήσει,πριν ακόμα πάρει στα χέρια του τα υλικά και ξεκινήσει.Η Θεία Φώτειση ήταν ήδη μέσα στο καφάλι του.
Ο άντρας σταμάτησε να κοιτάει τον Jack και παρατήρησε λίγο πιο πέρα στο πάτωμα πιάτα με φαγητό τα οποία δεν είχαν καν αγγιχτεί.Το φαγητό βέβαια δεν τρωγόταν πλέον.
-Πάλι δεν έτρωγες;
-Το μόνο που χρειάζομαι για να τραφώ είναι η τέχνη μου.
-Φυσικά,αλλά μιας και τελείωσες το έργο σου και δεν τρέφεσαι για την ώρα πάμε να δούμε τι έχει ο μάγειρας έτοιμο.
-Υποθέτω λίγη τροφή θα με βοηθήσει να οραματιστώ το επόμενο έργο μου καλύτερα.
-Υπέροχα.Και όσο τρως μπορούμε να συζητήσουμε σχετικά με το δώρο σου. είπε ο άντρας  και βγήκε στον διάδρομο,με τον Jack να τον ακολουθεί από πίσω του.
Ο Jack ένιωθε άβολα να βγαίνει από τους χώρους της τέχνης του.Τους είχε σχεδιάσει όλους τέλεια ώστε να τεριάζουν τα γούστα του και να τον κάνουν να νιώθει άνετα.Έπειτα δεν είχε καμία συμπάθεια για τους ανθρώπους.Με εξαίρεση ίσως τον πατέρα του,θεωρούσε τους υπόλοιπους τίποτα περισσότερο από σκουπίδια.Το καλύτερο που είχε να τους προσφέρει ήταν να τους ανακυκλώσει και να τους κάνει τέχνη.Τι καλύτερο από ένα πανέμορφο τέλος για χάρη της τέχνης.Και μεγάλη χάρη έκανε σε αυτά τα αποβράσματα που τους χρησιμοποιούσε.