[Αρχή] Ένα μυστηριώδες πλοίο και μια άλλη θάλασσα

Έφυγα από το Destiny Island χαρούμενος διότι είχα εκπληρώσει άλλη μια αποστολή. Σκεφτόμουν την πρωτοφανή εύνοια της τύχης προς το πρόσωπό μου. Καταφέραμε να κάνουμε την ανακάλυψη κυτιολεκτικά την τελευταία στιγμή. Βέβαια το όνειρό μου μ' έβαζε σε σκέψεις αλλά τι να γίνει. Θα το άντεχα. Πήρα στα χέρια μου το φάκελο με την αποστολή. Επιτέλους κάτι που ήταν της αρεσκείας μου. Απλό κι εύκολο, να κανονίσω πειρατές. Βέβαια θα έπρεπε να συνεννοηθώ με τους κατοίκους του χωριού.
Αυτοί θ' αποφάσιζαν τη μοίρα τους.
"Θα πας στο Karate Island, στη South Blue θα βρείς το δήμαρχο της πόλης (Keiji) και θα παρουσιαστείς σε αυτόν. Χρειάζονται κάποιον να τους βοηθήσει με μια συμμορία πειρατών η οποία επιτίθεται και λεηλατεί το χωριό τους. Βοήθησέ τους να τους πολεμήσουν. "
"Υ.Γ.(1): Ένας δεύτερος άνθρωπος τον οποίον θα πρέπει να καλοπιάσεις είναι ο τοπικός δάσκαλος καράτε (Shinobu)
"Υ.Γ.(2): Δεν μας ενδιαφέρει αν θα γεμίσεις τον κόσμο πτώματα"
Απλή λητή και περιεκτική.

Πάντα απορούσα με την οργάνωση. Πού έβρισκε τόσες πληροφορίες; Τι δίκτυο κατασκόπων και διαφόρων άλλων πληροφοριοδοτών πρέπει να είχε για να έχει τέτοιο όγκο πληροφοριών. Και μόνο στην υπόθεση του μεγέθους μου ερχόταν φόβος. Άραγε ήξεραν και για 'μένα κάτι; Αν ναι τι, και το κυριότερο πως.
Κούνησα το κεφάλι μου διώχνοντας αυτές τις σκέψεις. Έβαλα πλώρη για τη South Blue και για το Karate Island. Ταξίδεψα μέρες και νύχτες κάτω από τον έναστρο ουρανό καθώς περνούσα από τα νησιά και πήγαινα προς τις θάλασσες του νότου. Κι εκεί τα πράγματα γίναν δύσκολα. Απειλητικά σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό. Μύριζε καταιγιδα κι εγώ ήμουν στη μέση του πουθενά με μια βάρκα και χωρίς κανένα νησί ή πλοίο κοντά μου για να ζητήσω καταφύγιο. Ημουν σε πολύ δύσκολη θέση.

Η καταιγίδα ξέσπασε με πρωτοφανή αγριότητα. Τα κύματα υψώνοννταν αρκετά πάνω από τη βάρκα μου παρασέρνοντάς την σαν καρυδότσουφλο προς κάθε κατεύθυνση. Έχασα τον προσανατολισμό μου, αλλά ήταν το τελευταίο που μ' ένοιαζε. Πάλευα σαν τρελός για τη ζωή μου. Το πανί μου σκίστηκε αφού δεν πρόλαβα να το μαζέψω. Όσο κι αν προσπαθούσα να κρατήσω το πηδάλιό μου σε σταθερή κατεύθυνση αλλά ήταν μάταιος κόπος. Η ορμή των κυμάτων με πετούσε από 'δω κια πό 'κει στερώντας μου κάθε έλεγχο του πλοίου μου. Έδεσα τον εαυτό μου στο πηδάλιο για να μην πέσω έξω από τη βάρκα λόγω των πολύ δυνατών αναταράξεων. Ένα πλευρικό κυμα ανασήκωσε τη βάρκα μου και από το τράνταγμα χτύπησα το κεφάλι μου στο πηδάλιο. Έχασα τον κόσμο από τα μάτια μου. Συνήλθα μετά από λίγο ή πολύ δεν ξέρω. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Δεν ήξερα που ήμουν και σε τι κατάσταση. Το μόνο που ήξερα ήταν πως η καταιγίδα μαινόταν ακόμα κι εγώ είχα με κάποιο πολύ τυχερό τρόπο είχα επιζήσει. Ήμουν βρεγμένος, χτυπημένος, κουρασμένος κι απελπισμένος.

Εκεί που έιχα αρχίσει ν' αποδέχομαι τον θάνατο, η τύχη μου γέλασε ξανά. Είδα φως από μακρυά. Δύο μικρές κυλίδες φωτός. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν φώτα πλοίου. Η ελπίδα για ζωή με αναζωογώνησε. Έτρεξα και ξανάναψα τη δικιά μου λάμπα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο έργο μιας κι όλα τα σύνεργα ήταν μούσκεμα. Αλλά τελικά τα κατάφερα. Άρχισα να κουνάω τη λάμπα και να φωνάζω. Καλούσα απελπισμένα σε βοήθεια.
-"Άνθρωπος στη θάλασσα" Επιτέλους. Κάποιος ναύτης με άκουσε, με είδε δεν μ' ένοιαζε ακριβώς.
Το πλοίο με πλεύρισε, και ρίξαν σκοινιά. Έδεσα τη βάρκα μου και ανέβηκα από τη σκάλα στο κατάστρωμα.
Οι ναύτες στο κατάστρωμα δεν ήταν ακριβώς οι φιγούρες που ελπίζει να συναντήσει κανείς. Μοιάζαν όλοι σαν πειρατές κι άνθρωπους του υποκόσμου. Ετοιμάστηκα για κάθε ενδεχόμενο. Τότε με πλεύρισε ο καπετάνιος.

-"Καλωσήρθες στο Μετακινούμενο κατάστημα του Νέου Κόσμου. Τι μπορούμε να κάνουμε για 'σένα ταξιδιώτη;"
Το Μετακινούμενο πλωτό κατάστημα του Νέου Κόσμου. Είχα ακούει μόνο φήμες γι' αυτό. Λειτουργούσε πάνω σ' ένα πλοίο, μετακινούνταν συνέχεια με αποτέλεσμα κανείς να μην ξέρει την ακριβή τοποθεσία του και πουλούσε ότι ήθελες. Από το πιο μικρό αντικείμενο μέχρι τον πιο μεγάλο θησαυρό. Τελικά είχα τύχη βουνό.
-"Θα 'ηθελα να μείνω στο πλοίο σας μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα. Μετά θα φύγω. Αν κι απ' ότι φαίνεται μάλλον θα χρειαστώ πανί και σκοινιά. Καθώς και ξυλεία, καρφιά και διάφορα άλλα υλικά για να επισκευάσω το πλοίο μου."
-"Τα εμπορεύματα θα στα παρέχουμε, για την κατάλληλη τιμή φυσικά. Την φιλοξενία όμως θα πρέπει να δεχτείς καποιους κανόνες για να την πάρεις."

-"Οι κανόνες είναι οι εξής:
1. Απαγορεύονται οι καβγάδες στο πλοίο μου.
2. Απαγορεύονται οι κλοπές.
3. Απ' τη στιγμή που θα φύγεις απαγορεύεται ν' αποκαλύψεις τη θέση του πλοίου μας σε κάποιον άλλο.
4. Αν παραβείς τους κανόνες θα σε πετάξουμε στη θάλασσα. Κατανοητό;"
Απόλυτα. Ήταν απλοί κι εύκολοι. Και πολύ λογικοί. Μου άρεσε αυτός ο τύπος. Θα κάναμε καλές δουλειές μαζί. Έβγαλα την υπόλοιπη καταιγίδα στην τραπεζαρία του πλοίου. Έφαγα κι ήπια με την ψυχή μου.
Όταν κόπασε ο αέρας κι ηρέμησε η θάλασσα, πήρα τον εξοπλισμό μου κι επιβιβάστηκα στη βάρκα μου.
Επισκεύασα το πανί και αντικατέστησα κάποια κομμάτια ξύλου που είχαν σπάσει. Ήλπιζα στο νησί να είχαν ναυπηγούς για να επισκευάσουν τη βάρκα. Διόρθωσα την πορεία μου και ξεκίνησα για το νησί.

Το ταξίδι ήταν ήρεμο και χωρίς απρόοπτα για πολλές μέρες. Ένας ξαφνικός άνεμος μ' έκανε να αποκλινω απ' την πορεία μου αλλά τίποτα σοβαρότερο. Έτσι σε μια εβδομάδα από την καταιγίδα έφτασα έξω από το νησί. Το θέαμα ήταν μαγευτικό. Ένα πράσινο νησί με λόφους και βουνά διάσπαρτα να τονίζουν τη φυσική ομορφιά του. Θαμπώθηκα από την ωραιότητα του τοπίου. Η πόλη φαινόταν από μακρυά μαζί με το λιμάνι της στο οποίο ήταν αραγμένο μόνο ένα πλοίο. " Καθόλου επισκέπτες αυτό τον καιρό. Καλό αυτό. Λιγότερος κόσμος στα πόδια μου." σκέφτηκα, ή έτσι πίστευα.
Καθώς πλησίασα στο λιμάνι είδα γιατί το πλοίο ήταν μόνο. Ήταν πειρατικό. Δεν είχε σημαία σηκωμένη για να μη δώσει στόχο. Ήχοι μάχης ακούγονταν καθαρά. Αν πλησίαζα έτσι χωρίς προφύλαξη τα κανόνια τους θα με διαλύανε. Μέσα σε μια στιγμή ρίχτηκα στο πηδάλιο κι άλλαξα πορεία. Θα αποβιβαζόμουν έξω από την πόλη και θα πλησίαζα με προσοχή. Αν έβρισκα πειρατές στο δρόμο θα τους σκότωνα. Απλό κι εύκολο σχέδιο.

Βέβαια όλα τα σχέδια έχουν μια τάση να χαλάνε κάπου. Πάντα κάτι πάει στραβά ακόμα και στα καλύτερα σχέδια. Βρήκα έναν ορμίσκο λίγο πιο μακρυά από το λιμάνι, και αγκυροβόλησα. Αρματώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κι άρχισα να τρέχω προς την πόλη. Ο δρόμος έκανε μια στροφή σε κάποιο σημείο του δημιουργόντας με ένα εξόγκωμα του λόφου πιο πάνω μια χαράδρα η οποία προσφερόταν για ενέδρα. Αποφάσισα να περάσω αόρατος για κάθε ενδεχόμενο. Σοφή απόφαση. Τρείς πειρατές περίμεναν εκεί για να εμποδίσουν τη διαφυγή των κατοίκων. Είχαν οχυρωθεί καλά με βράχια και σακιά με άμμο. Διάφορα πυροβόλα όπλα ήταν εκεί.
-"Πόσα λες να βγάλουμε σήμερα άραγε; Άκουσα πως ήταν καλές οι σοδιές φέτος κι ήρθαν λεφτά στο νησί."
-"Κι εγώ αυτό άκουσα. Μάλλον θα βγάλουμε πολλά. Ανυπομονώ να δω το μερίδιό μου."
-"Κι εγώ. Αν και θα ήθελα να είμαι στην πόλη. Θα γίνεται καλό πλιάτσικο. Όπως κάθε φορά οι κάτοικοι θα προσπαθήσουν να πολεμήσουν κι εμείς θα τους σκοτώσουμε και θα κάψουμε την π-"
Ποτέ δεν ολοκλήρωσε τη φράση του.

Το σπαθί μου διαπέρασε το λαιμό του πριν το καταλάβει. Οι άλλοι έβγαλαν τα σπαθιά τους και μου όρμησαν αλλά ήταν αργά. Τους αποτέλειωσα πριν καν καταλάβουν πως σκοτώθηκαν. Θα κάψουν την πόλη, θα σκοτώσουν τους κατοίκους; Επειδή αντιστέκονταν; Μνήμες παλιών καιρών ήρθαν πάλι πίσω. Και μαζί μ' αυτές η οργή, το μίσος. Όχι, δεν υπάρχει έλεος. Κάρφωσα τα κεφάλια των αχρείων στα κοντάρια που είχαν μαζί τους. Θα λειτουργούσε ενάντια σε όποιον ερχόταν από 'δω. Πήρα ένα τουφέκι και σφαίρες και έτρεξα στην πόλη. Δεν μ' έννοιαζε αν μ' έβλεπαν. Είχα τυφλωθεί από επιθυμία για εκδίκηση. Έφτασα στα πρώτα σπίτια μόνο και μόνο για να τα δω να φλέγονται. Είδα δύο πειρατές να ξεπροβάλουν από μέσα. Δύο τουφεκιές κι ήταν νεκροί. Συνέχισα να προχωράω προς την πλατεία. Εκεί αντίκρισα το σκηνικό της μάχης.

Στην πλατεία υπήρχαν πτώματα, φλεγόμενα σπίτια, άλλα τα οποία είχαν μετατραπεί σε χαρακώματα. άντρες πάλευαν σώμα με σώμα, άλλοι πυροβολούσαν πίσω απ' ότι μπορούσε να καλυφθεί ο καθένας (βαρέλια, κορμιά, σπίτια, κασόνια ότι έβρισκε). Οι κάτοικοι ανιστέκονταν γενναία αλλά μπροστά σε δοκιμασμένους στη μάχη πειρατές δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Μπήκα στη μάχη με το μένος ενός τρελού. Πυροβολούσα αδιακρίτος σε όποιον πειρατή έβλεπα μπροστά μου. Όταν μου τελείωσαν οι σφαίρες έβγαλα τα σπαθιά μου κι άρχισα να σφάζω. Δεν κατάλαβα πόσους σκότωσα ή τραυμάτισα. Έχασα το μέτρημα. Πληγές καινούργιες άνοιξαν, παλιές που δεν είχαν επουλωθεί ακόμα ξανάνοιξαν, αλλά δεν μ' ενδιέφερε. Μόνο να σκοτώνω ήθελα. Και το 'κανα πολύ καλά. Όλα αυτά τα χρόνια εκπαίδευσης απέδωσαν τα αναμενόμενα.

Το σινιάλο της υποχώρησης των πειρατών μας έσωσε. Αν η μάχη συνέχιζε κι άλλο θα τελείωναν όλα. Οι πειρατές τρέξαν στο πλοίο τους, σηκώσαν άγκυρα κι εξαφανίστηκαν. Οι κάτοικοι μείναν να τους κοιτάν και να υπολογίζουν τις ζημιές. Εγώ έμεινα με τα συναισθήματα να με κατακλύζουν. Ήθελα κι άλλο αίμα, κι άλλη σφαγή, κι άλλη εκδίκηση. Αλλά δεν θα την έπαιρνα σήμερα. Έννοιωσα κάποιους να με πλησιάζουν και συνήλθα από τις ονειροβασίες μου. Είδα τους κατοίκους να έρχονται με υψωμένα όπλα. Δεν τους αδικούσα. Δεν με ξέρανε.
-"Ποιός είσαι;" Ένας ψηλός, δυνατός, άντρας με ρώτησε. Υπέθεσα πως θα πρέπει να ήταν ο αρχηγός μιας κι ήταν και μιας κάποιας ηλικίας.
-"Ήρθα για ν' απαντήσω στο κάλεσμά σας για βοήθεια. Θα ήθελα να μιλήσω με τον δήμαρχο."
-"Κάλεσμα για βοήθεια ε, άργησες λιγάκι. Περίμενε να φωνάξω το δήμαρχο."
Γύρισε στους δικούς του και χάθηκε στο πλήθος.

Το έβρισκα πολύ λογικό που δεν μ' εμπιστεύονταν. Με κοιτούσαν καχύποπτα, περιμένοντας κάποια κίνηση για να με σκοτώσουν. Ο δήμαρχος εμφανίστηκε τελικά. Ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα μετρίου αναστήματος αλλά δυναμικός χαρακτήρας και αρκετά χειροδύναμος.
-"Κάντε άκρη αφήστε με να περάσω. Γειά σου ξένε. Ποιός είσαι και τί θέλεις από μας;"
-"Είμαι ο Saito Hajime κι ήρθα απαντώντας στο κάλεσμα σας για βοήθεια. Είμαι κυνηγός επικυρηγμένων."
-"Μάλιστα. Ώστε ήρθε βοήθεια ε. Σας πήρε λίγο καιρό."
-"Ναι η αλήθεια είναι ότι ο καιρός δε με βοήθησε να έρθω νωρίτερα."
-"Εντυπωσιακή απόδοση για έναν μονο άνθρωπο. Σε παρατήρησα στη μάχη. Είσαι καλός."
-"Όχι. Καλός θα είμαι πολύ αργότερα. Ακόμα είμαι μέτριος. Έχω πολλά να μάθω και να διδαχτώ."
-"Λένε πως η μετριοφροσύνη είναι αρετή. Εγώ λέω πως είναι η προυπόθεση για την αυτογνωσία. Κι η αυτογνωσία είναι η πύλη της σοφίας. Είσαι σε καλό δρόμο μικρέ."
Τα μάτια του δεν ανοιγόκλεισαν στιγμή όσο μιλούσαμε. Το βλέμμα του όμως είχε κάτι το τρομακτικό.

Το βλέμμα του ήταν λες και σε ήξερε. Σε διάβαζε με μια ματιά. Έννοιωσα να με γδύνει και να ξεφλουδίζει όλα τα αμυντικά μου οχυρώματα. Ότι χαρακτηριστικά είχα για κάλυμα του αληθινού μου εαυτού ήξερα πως τα είχε δει κι αγνοήσει. Τον είδα να χαμογελάει από ευχαρίστηση και γνώριζα ήδη πως με είχε διαβάσει σαν ανοιχτό βιβλίο. Μέχρι στιγμής φαινόταν να του αρέσουν όσα διάβασε. Με οδήγησε στο σπίτι του όπου μου έκανε το τραπέζι. Με σύστησε στον άλλο άντρα. Ήταν ο δάσκαλος του καράτε. Είχα τους δύο ανθρώπους που έπρεπε να προσέχω ακριβώς μπροστά μου. Ζήτησα από το δήμαρχο να με ενημερώσει για αυτούς τους πειρατές. Ήθελα να ξέρω τα πάντα. Με κοίταξε γι' άλλη μια φορά με το ερευνητικό του βλέμμα. Μετά μου έδωσε τις πληροφορίες που ζητούσα.

Οι πειρατές ερχόταν σε σταθερά και τακτά διαστήματα κυρίως όταν η πόλη είχε μόλις ορθοποδήσει ξανά. Ήταν σαν να ήξεραν τί συνέβαινε. Αυτό με έβαλε σε υποψίες. Δεν μπορεί να ήξεραν ακριβώς πότε οι σοδείες ήταν καλές και πότε οι κάτοικοι είχαν μόλις αρχίσει να βγάζουν περίσευμα χρημάτων. Κάποιος παρείχε πληροφορίες. Αλλά αυτό ήταν μόνο μια υποψία, έπρεπε να την επιβεβαιώσω. Κανείς δεν ήξερε που είχαν το λημέρι τους. Άρα θα έβγαινα μια βόλτα στο νησί. Αν κι η υπόθεσή μου ήταν πως το δάσος είχε πολλά μυστικά να μου αποκαλύψει. Θα το επισκεπτόμουν σύντομα. Ο αρχηγός των πειρατών ήταν ένας σκληρός κι αδίστακτος τύπος ονόματι Kazama κυβερνούσε με το φόβο το πλήρωμά του. Απ' ότι μου είπαν ήταν πολύ δυνατός αντίπαλος. Κι ανίκητος ως τώρα ακόμα κι από τον Shinobu.

Αυτό και μόνο ήταν κατά τον δήμαρχο αρκετή ένδειξη της ικανότητάς του. Εγώ είχα δει πολύ λίγο τον δάσκαλο στη μάχη οπότε δεν μπορούσα να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα, αν και από τα λίγα που είχα δει δεν ήταν καθόλου κακός. Αν ήταν δεν θα είχε 100 πειρατές να κάνουν τα θελήματά του.
-"Πρέπει να κάνω μερικές έρευνες στην περιοχή καθώς επίσης να ελεγξω την ικανότητα των κατοίκων του νησιού στη μάχη. Αν συνεργαστούμε θα τους νικήσουμε. Αλλά θέλει δουλειά. Και την προθημεία να κάνετε θυσίες. Σε έμψυχο κι άψυχο υλικό."
-"Τί εννοεις θυσίες νεαρέ; Αρκετές κάναμε ήδη. Υποτίθεται ήρθες να βοηθήσεις. Τί σκοπεύεις να κάνεις; Να κάθεσαι να κοιτάς;"
-"Shinobu άσε το άνθρωπο να μιλήσει."
-"Να πει τι Keiji, ότι δεν μπορεί να βοηθήσει; Έπρεπε να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου άλλου πιο δυνατού."
-"Με συγχωρείτε για την παρέμβαση αξιότιμοι κύριοι αλλά αν πιστεύετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να τα βάλει με τόσους πολλούς είστε γελασμένοι. Δεν έχετε μπροστά σας τον Ναύαρχο του στόλου, ούτε κανέναν Shichibukai. Κυνηγό επικυρηγμένων ζητήσατε όχι κανένα υπερόπλο. Μπορώ να σας βοηθήσω να κανονίσετε τους πειρατές αλλά θα σας χρειαστώ για υποστήριξη. Αλλιώς θα καταλήξουμε στο ίδιο έργο θεατές, μόνο που εγώ θα έχω θυσιάσει άδικα τη ζωή μου χωρίς κανένα αποτέλεσμα."
-"Είδες Keiji μόνος του το παραδέχεται ότι έιναι ανίσχυρος. Πρέπει να-"

Το χέρι του δημάρχου έπεσε βαρύ στο τραπέζι επιβάλοντας ησυχία. Ο Shinobu τον κοίταξε απορημένος. Φαίνεται πως ο δήμαρχος σπανίως τον διέκοπτε.
-"Αυτό που βλέπω εγώ είναι πως ο νεαρός ενεργεί με τη λογική του και είναι έτοιμος να μας προσφέρει μια ελπίδα σωτηρίας. Του οφείλουμε να τον ακούσουμε πριν τον κατηγορήσουμε για δειλία ή τον απορήψουμε λόγω ανικανότητας.". Είχα μείνει άναυδος. Η ξαφνική υποστήριξη αυτού του κατά τ' άλλα ξένου προς εμένα ανθρώπου ήταν ένα αναπάντεχο φαινόμενο. Ακόμα κι ο Shinobu ξαφνιάστηκε. Με κοίταξαν και οι δύο περιμένοντας τη συνέχεια.
-"Σκέφτομαι να στήσω μια παγίδα. Θα προσποιηθούμε πως βρίκαμε ξανά χρήματα κι έχουμε πολύτιμα τιμαλφή στο χωριό ώστε να προκαλέσουμε τους πειρατές να ξαναεπιτεθούν. Και τότε θα τους οδηγήσουμε σε μια καλοστημένη παγίδα και θα τους νικήσουμε. Θα πρσπαθήσω να μαζέψω πληροφορίες ανιχνεύοντας το δάσος για να βρω το κρυσφήγετό τους. Μετά θα αξιολογήσω τη μαχητική ικανότητα των κατοίκων και θα στήσουμε την παγίδα μας. Προσωρινά όμως πρέπει όλοι να παριστάνουν πως δε συμβαίνει τίποτα. Καλύτερα να μην κινήσουμε υποψίες."

-"Μάλιστα. Δηλαδή ζητάς από μας να πολεμήσουμ μαζί σου τους πειρατές νεαρέ μου. Σ' ένα σχέδιο αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Να υποθέσω επίσης ότι θα πολεμήσεις μαζί μας στην πρώτη γραμμή ε; Ή μήπως θα διευθύνεις τη μάχη από τα μετώπισθεν καθώς εμείς θα σφαγιαζόμαστε;"
-"Shinobu, αρκετά. Το σχεδιό του είναι αμφίβολο, ναι αλλά είναι το καλύτερο που έχουμε ως τώρα. Και το μοναδικό. Σταμάτα να είσαι καχύποπτος. Ο μικρός θα τα βγάλει πέρα. Πιστεύω ότι θα μας οδηγήσει στη νίκη. Και στη λύτρωση από τους πειρατές. Το διαβάζω στα μάτια του. Εξ' άλλου το να πάει μόνος στο δάσος ψάχνοντάς τους είναι από μόνο του αρκετά επικίνδυνο. Έχε ελπίδα και πίστη. Όλα θα παν καλά."
Η εμπιστοσύνη του συνεχιζόταν. Αναρωτήθηκα αν ήμουν αξιός της. Δεν είχα κάτι να προσθέσω. Ο δήμαρχος το κατάλαβε.
-"Ήρθε η ώρα να σου δείξω που θα μένεις. Έχουμε ένα σπίτι στο οποίο μένει μια κοπέλα. Δεν έχει οικογένεια. Οι δικοί της σκοτώθηκαν σε μια επιδρομή μπροστά στα μάτια της. Δεν μιλάει σε κανέναν εκτός κι αν είναι απαραίτητο. Έχει μπόλικο χώρο εκεί. Για κάποιο λογο πιστεύω πως θα τα πάτε μια χαρά."

Το βλέμμα μου με πρόδωσε. Το προσωπό μου ήταν μια μάσκα τρόμου. Είχα παγώσει στη θέση μου από τη φρίκη. Δεν πίστευα ότι υπήρχαν κι άλλοι σαν κι έμενα. Ναι την κατανοούσα. Την καταλάβαινα καλύτερα απ' τον καθένα. Θυμήθηκα ξανά τη φρίκη, τα συναισθήματα, τον πόνο. Πόσο καιρό πήρε να γιατρευτεί; Αλλά εγώ είχα βοήθεια, αυτή είχε; Πως άντεξε, από πια κρυμμένη σκέψη βρήκε τη δύναμη να υπομείνει και να κρατηθεί στη ζωή;. Άθελά μου τη θαύμασα. Και τη συμπάθησα αμέσως. Επίσης κατάλαβα αμέσως την αποστολή που μου έδιναν εκείνη τη στιγμή. Να φέρω αυτή την κοπέλα πίσω στην κοινωνία της. Να τη βοηθήσω να γιατρευτεί. Θαύμασα το δήμαρχο. Η διορατικότητα του ήταν εκπληκτική. Κατάλαβε τα πάντα με μια ματιά. Ξεκίνησα για το σπίτι γεμάτος πείσμα. Όλα θα πήγαιναν καλά. Θα έφερνα την αποστολή μου εις πέρας όποιο και να ήταν το κόστος, ότι κι αν χρειαζόταν. Έπρεπε να πετύχω. Η αποτυχία δεν συγχωρούνταν, όχι σε αυτή την αποστολή.

Το σπίτι ήταν ένα παραδοσιακό μονόπατο σπίτι με δύο δωμάτια. Πήρα το ένα και ξάπλωσα. Η κοπέλα δεν μου είχε πει τίποτα εκτός από τα απαραίτητα. Με καλωσόρισε, μου έδειξε το δωμάτιο και με άφησε. Τα μάτια της ήταν άδεια. Λες κι η ζωή είχε φύγει από μέσα της. Δεν μπορούσα να το αντέξω. Βγήκα έξω και τη βρήκα στην κουζίνα να μαγειρύει. Κάθισα στο τραπέζι πίσω της και προσπάθησα να πιάσω κουβέντα.
-"Συγνώμη για την ενόχληση, αλλά πως σε λένε; Μιας και θα μείνω εδώ θα ήθελα να μάθω κάτι για'σένα. Αν θέλεις να μου πεις φυσικά." Δεν πήρα καμμία απάντηση.
-"Είμαι ο Hajime Saito. Σ' ευχαριστώ που δέχτηκες να με φιλοξενήσεις. Ελπίζω να μη σου γίνομαι βάρος. Μόνη σου μένεις;" Πάλι σιωπή. Δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό.
-"Θέλω να σου πω μια ιστορία μικρή μου, μια ιστορία για ένα αγοράκι δέκα χρονών." Έτσι ξεκίνησα να λέω την ιστορία μου. Δεν γύρισε να με κοιτάξει καν. Δεν χρειάστηκε. Άκουγα το βουβό κλάμμα της όταν περιέγραψα την επίθεση στο χωριό. Ήξερα ότι θυμόταν τη δικιά της εμπειρία. Οι ώμοι της τραντάχτηκαν από τους λυγμούς. Είχε σταματήσιε το μαγείρεμα κι απλά έκλαιγε προσπαθώντας να το κρύψει.

Σηκώθηκα και την αγκάλιασα. Ξαφνιάστηκε και έβγαλε μια κραυγούλα φόβου.
-"Μη φοβάσαι μικρή μου, ξέρω τι πέρασες πολύ καλά. Σε καταλαβαίνω. Κλάψε, κλάψε όσο θες. Δεν είναι κακό. Κλάψε και βγάλε τη λύπη σου.". Το ξέσπασμά της ήταν απότομο, έκλαιγε, φώναζε και με χτυπούσε με τις γροθιές της. Ζητούσε να της πω γιατί, να βρω μια δικαιολογία για το όσα της συνέβησαν. Έβγαλε τη λύπη ετών σε μια στιγμή. Και μετά απλά ηρέμησε. Την πήγα σηκωτή στο κρεβάτι της και την άφησα να κοιμηθεί. Συνέχισα να μαγειρεύω εγώ για εκείνη κι όταν σηκώθηκε βρήκε το τραπέζι στρωμένο.
-"Με λένε Ilya. Σ'ευχαριστώ για το γεύμα.". Δεν είπε τίποτ' άλλο την υπόλοιπη μέρα. Αλλά ήταν μια αρχή.
Το απόγευμα βγήκα στο δάσος. Πλανήθηκα στα μονοπάτια του ανιχνεύοντας τη γύρω περιοχή. Ήταν πεδιάδα. Καθόλου βολική για ενέδρα. Μόνο τα δέντρα μπορούσα ν' αξιοποιήσω αν έκρυβα σκοπευτές εκεί πάνω. Το σημείωσα στο μυαλό μου.

Ερευνούσα τη γύρω περιοχή για φυσικά οχυρά και μέρη όπου μπορούσαμε να στήσουμε ενέδρες και παγίδες. Βρήκα αρκετά. Στενέματα του δάσους, σημεία με πολύ πυκνή βλάστηση που μπορούσαν να κρύψουν ωραίες παγίδες. Σημείωνα τα μέρη στο μυαλό μου σχεδιάζοντας τι θα στήσω. Το λημέρι των πειρατών όμως ούτε λόγος. Κρίμα. Όταν νύχτωσε γύρισα πίσω. Ήταν καιρός να βάλω αυτούς τους κατοίκους να δουλέψουν. Και μάλιστα σκληρά. Πήγα κατευθείαν στο σπίτι του δημάρχου.
-"Έχω μερικά πράγματα που θέλω να κάνετε στις επόμενες μέρες. ΤΟ πρώτο είναι να κόψετε κορμούς δέντρων. Αρκετούς ώστε να κλείσουν όλο το χωριό. Ναι θα χτίσετε ένα τοίχος. Και μετά θέλλω να φτιάξετε κι άλλους ώστε να φτιάξουμε και φράγμα με μυτερούς κορμούς στο έδαφος. Θέλω να υπάρχει μόνο μια είσοδος στην πόλη από κάθε πλευρά. Μετά θέλω τους καλύτερους σκαφτιάδες της πόλης αύριο μαζί μου. Καθώς και δέκα τόξα με 10 βέλη το καθένα. Έχουμε δουλειά.". Δεν του άφησα χρόνο ν' αρνηθεί. Έπρεπε να βιαστούμε.

Τις επόμενες μέρες το χωριό μπήκε σε πυρετώδεις προετοιμασίες. Όλοι οι διαθέσιμοι άντρες ασχολήθηκαν με την υλοτομεία. Οι υπόλοιποι μαζί μου σκάψανε λάκους, στήσανε παγίδες και φροντίσαμε να γίνει ο δρόμος των πειρατών πολύ δύσκολος. Κρυμμένα τόξα με βέλη, τρύπες στο έδαφος με μυτερούς πασσάλους στον πάτο απλές παγίδες. Έστειλα με τη βάρκα μου άντρες και ψάχνανε σε ναυάγια πλοίων για κανόνια και πολεμοφόδια. Βρήκαν τρία και πάρα πολλές μπάλες. Μπαρούτι και φυτίλι, εύκολο στείλαμε σε κοντινά νησιά και προμηθευτήκαμε. Στο μεταξύ η ανέγερση του τείχους προχωρούσε κανονικά. Σε τρεις εβδομάδες ήταν όλα έτοιμα. Σειρά είχαν οι ασκήσεις μάχης. Συγκέντρωσα τους κατοίκους και προσπάθησα να τους διδάξω τα βασικά της μάχης σε πόλη. Κίνηση και μάχη σε στενό δρόμο, σε ανοιχτή πλατεία, μέσα από σπίτια. Ξεχώρισα γρήγορα τους πιο ικανούς για κάθε δουλειά και τους χώρισα σε ομάδες.

Οι καλύτεροι σκοπευτές προμηθεύτηκαν όπλα και γυμνάζονταν στη σκοποβολή νυχθημερόν. Ομοίως και οι ξιφομάχοι και όλοι οι υπόλοιποι. Μου πήρε ακόμα ένα μήνα να ετοιμάσω τους χωρικούς. Σημαντικός υποστηρικτής μου σε αυτήν την προσπάθεια ο δήμαρχος. Έπεισε ακόμα και τον Shinobu να βοηθήσει στην εκπαίδευση των κατοίκων μαθαίνοντας ακόμα και στο πιο μικρό παιδί καράτε. Στο μεταξύ οι διάφορες ομάδες έρευνας και κατασκοπείας των πειρατώνα μας είχαν καταλάβει. Ήμουν σίγουρος ότι θα επιτίθονταν κάποτε αλλά δεν το κάναν. Μάλλον μάζευαν δυνάμεις. Δεν κάθισα άπραγος. Έστειλα παρατηρητές στο δάσος και τους εγκατέστησα σε μέρη όπου μπορούσαν να εντοπίσουν τους εχθρούς χωρίς να ρισκάρουν ν' αποκαλυφθούν. Καθιέρωσα ένα σύστημα συνιάλων με καθρεφτάκια (οι γυναίκες σίγουρα με μισούσαν γι' αυτό αλλά δεν είπαν τίποτα) για να μας ειδοποιήσουν έγκαιρα. Όσο για το λιμάνι τα κανόνια και σακιά γεμάτα με άμμο έστησαν μια ωραιά άμυνα η οποία ήλπιζα ότι θα κρατούσε.

Οι σχέσεις μου με την Ilya είχαν καλυτερέψει πάρα πολύ. Ήμασταν πλέον συνδεδεμένοι με άρρηκτους δεσμούς, τέτοιους που δημιουργούνται μόνο από βαθιά κατανόηση κι εκτίμηση. Μιλούσαμε ώρες για πολλά θέματα. Είχε ξαναβρεί τη δύναμη και το κουράγιο της για ζωή. Κατατάχτηκε ακόμα και στους στρατιώτες. Έγινε μια αξιόλογη σκοπευτής. Ήθελε πάρα πολύ να εκδικηθεί τους γονείς της. Δεν της χάλασα χατίρι.
Όταν τελείωσαν οι προετοιμασίες μας έθεσα σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου. Το δόλωμα.
Άφησα να διαρεύσουν φήμες ότι ανακαλύψαμε θησαυρό σ' ένα από τα ναυάγια των πλοίων και ότι το χωριό θα μπορούσε να γνωρίσει μεγάλη άνθιση χάρη σε αυτόν μια κι ήταν πάρα πολλά τα λεφτά. Περίμενα κάθε μέρα στα τείχη για να δω ποιός θα διαδώσει το νέο. Κι ένα βράδυ ανταμοίφθηκα για την υπομονή μου. Ένας χωρικός το έσκασε το βράδυ. Ήταν στις νυχτερινές φρουρές κι εκμεταλεύτηκε την ευκαιρία κι έφυγε. Τον ακολούθησα προσεκτικά. Θα με οδηγούσε στους πειρατές.

Προχωρούσαμε για ώρα στο δάσος. Στο τέλος φτάσαμε στο βουνό. Σε μια σπηλιά είδα φως και κόσμο να πηγαινοέρχεται. Ήξερα ότι είχαμε φτάσει. Ακολούθησα τον πειρατή μέσα στη σπηλιά. Και μόνο από τους χαιρετισμούς των άλλων κατάλαβα ότι ήταν κατάσκοπος. Είχα βρεί τον πληροφοριοδότη μου. Τον είδα ν' αναφέρει στον αρχηγό τους. Οι περιγραφές του ήταν ακριβείς. Ήταν τρομακτικός. Και στην όψη και στο βλέμμα. Ήταν εμφανές ότι ήταν αιμοδιψής. Τον διέταξε να γυρίσει στο πόστο του και να μας προδώσει όταν έφτανε η κρίσιμη στιγμή. Μόνο που δεν θα έφτανε ποτέ ζωντανός στο χωριό. Στη διαδρομή πίσω τον σκότωσα και κρέμασα το κορμί του σ' ένα δέντρο σημάδι για όποιον τολμούσε να έρθει. Μετά ξαναγύρισα στη σπηλιά. Δεν μπήκα όμως εκεί, είχα άλλη δουλειά. Πήγα στο πλοίο κι έβαλα φωτιά στη μπαρουταποθήκη. Η έκρηξη ήταν μεγαλειώδης. Το πλοίο δεν έιχε καμμία ελπίδα. Έτσι οι πειρατές θα έπρεπε να έρθουν από τη στεριά. Μέσα από το δάσος και τις παγίδες μας. Αύριο θα ήταν η μεγάλη μέρα.
Γύρισα στο χωριό και τους ειδοποίησα για τα συμβάντα. Ετοιμάστηκαν όλοι για πόλεμο.