Το μυστηριώδες νησί της East Blue[Τέλος]

Είχαμε φύγει από το Baratie και πλέαμε στην θάλασσα. Οι πληγές της Evriale και του Sorin έπειτα από την περιποίησή μου είχαν επουλωθεί. Δεν είχαμε αποφασίσει ποιος θα ήταν ο επόμενος προορισμός μας ακόμα. Έτσι λοιπόν τους φώναξα να έρθουν στην κουζίνα για να το συζητήσουμε. Άφησαν τα δωμάτιά τους και ήρθαν. Ο Sorin μόλις που είχε ξυπνήσει και το πρώτο πράγμα που είπε όταν μπήκε στην κουζίνα ήταν:
-Τι θες τέτοια ώρα καπετάνιε? Ελπίζω να είναι σημαντικό...
Η Evriale δεν είπε τίποτα, απλά έκατσε στο τραπέζι και άρχισε να τρώει το πρωινό της.
-Λοιπόν, τώρα που μαζευτήκαμε να δούμε σε ποιο νησί θα πάμε.
-Για αυτό μας φώναξες? Δεν μπορούσες να αποφασίσεις μόνος σου καπετάνιε? μου κάνει ο Sorin με μια εμφανή ενόχληση στο πρόσωπό του μιας και τον είχα ξυπνήσει.
-Όταν βρούμε πλοηγό θα το κανονίζει αυτός, προς το παρόν θα το κανονίζουμε όλοι μαζί.
Έβγαλα ένα χάρτη και τον άπλωσα στην άδεια πλευρά του τραπεζιού.
-Για πείτε μου λοιπόν, που προτείνετε να πάμε?
Πριν προλάβουν όμως να μου δώσουν απάντηση το πλοίο χτύπησε πάνω σε κάτι και σταματήσαμε.
-Τι στο...? Πετύχαμε βράχο?
Όλοι σηκωθήκαμε να πάμε να δούμε τι γίνεται. Προς έκπληξή μας είχαμε κολλήσει στην αμμουδιά της παραλίας ενός νησιού.
-Αφού δεν είχε κάποιο νησί στο χάρτη τόσο κοντά μας.... Τι γίνεται εδώ? σκέφτηκα από μέσα μου.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μου αρέσει να με ξυπνάνε. Κι ειδικά όταν έχω ανάγκη τον ύπνο για ν' αναρρώσω από τις πληγές μου. Ακόμα χειρότερος συνδυασμός είναι να έχω έναν βαθύ κι ωραίο ύπνο. Κι όλοι αυτοί οι συνδυασμοί συνέβησαν όταν με ξύπνησε ο καπετάνιος μου. Και γιατί ακριβώς; Για να κανονίσουμε τον επόμενο προορισμό μας. Δεν με πολυέννοιαζε εκείνη τη στιγμή οπότε απάντησα με κατήφεια και βαρεμάρα στις ερωτήσεις του. Κινήθηκα προς το τραπέζι μ' ένα ποτήρι καφέ στο χέρι για να παρακολουθήσω το χάρτη που είχε ανοίξει ο καπετάνιος μας. Εκείνη τη στιγμή νοιώσαμε όλοι ένα δυνατό τράνταγμα στο πλοίο μας. Η πρώτη μας ιδέα ήταν πως είχαμε βρει σε ύφαλο ή χτυπήσαμε με κάποιο άλλο πλεούμενο. Τρέξαμε στο κατάστρωμα να δούμε τι είχε συμβεί. Τίποτα απ' όλα αυτά. Είχαμε προσαράξει στην αμμουδιά ενός νησιού. Κοιτούσαμε όλοι με ύφος παραξενεμένο, εγώ είχα ένα ηλίθιο χαμόγελο να χάσκει στο στόμα μου, ο Raziel την κλασσική έκφραση απορίας κι η Evriale την επίσης κλασσική έκφραση δυσπιστίας. Εάν λέγαμε πως είχαμε έστω και την παραμικρή ιδέα του τι είχε συμβεί θα ήμασταν μεγάλοι ψεύτες.
-"Ε παιδιά, μπορεί να μου πει κάποιος τι στο καλό γίνεται εδώ;". Ήλπιζα να υπήρχε μια ωραία και λογική εξήγηση στο συμβάν, αν και πολύ φοβόμουν πως θα έμενα με την όρεξη.

Δεν είχα ξυπνήσει εντελώς όταν ο Raziel μας φώναξε στην κουζίνα του πλοίου. Σχεδόν δεν καταλάβαινα τι έλεγε αλλά ο δυνατός κρότος που ακούστηκε καθώς και το ταρακούνημα στο πλοίο μας ήταν αρκετό για να καταφέρω να ξυπνήσω πλήρως. Είχαμε πλέον ένα μυστήριο να λύσουμε. Μπροστά μας βρισκόταν ένα νησί το οποίο δεν βρισκόταν στον χάρτη και παρά της γνώσεις μου ούτε εγώ μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση του Sorin.

Δεν ξέρω. ίσως ο χάρτης να είναι παλιός ίσως το πλοίο μας να βρίσκεται σε διαφορετικό σημείο από αυτό που νομίζαμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή...πρέπει να το εξερευνήσετε...εε να το εξερευνήσουμε ήθελα να πω. Πρέπει όμως να αλλάξω πρώτα δεν μπορώ να βγω έτσι έξω.

Και έτσι προχώρησα προς στην καμπίνα μου όπου είχα τα λιγοστά μου ρούχα. Τα κοίταξα για λίγο και μετά αφού φόρεσα ένα κομψό μαύρο φόρεμα και ένα κίτρινο φουλάρι. Βγήκα και είπα.

Πάμε γρήγορα. Αν το νησί έχει πόλη θέλω να αγοράσω πολλά ωραία ρουχαλάκια

Κοιτάξαμε την Evriale μ' ένα βλέμμα το οποίο πρόδιδε την αποδοκιμασία μας για το σχόλιό της για τα ψώνια. Εδώ δεν ξέραμε τι γινόταν και που βρισκόμασταν κι η κυρία ήθελε αγορές και ψώνια. Ετοιμάστηκα να εκστομίσω μερικά πικρόχολα και καυστικά σχόλια αλλά μια σκουντιά του Raziel με συγκράτησε. Ναι ήταν ακόμα μικρό παιδί, στα 17 της χρόνια. Λογικό να ήθελε τέτοια πράγματα. Έπρεπε να δείξω λίγη αυτοσυγκράτηση. Αρκέστηκα απλά να πω το εξής:
-"Τότε ας ξεκινήσουμε σύντομα διότι απ' όσο ξέρω ο χρόνος που περνάει μια γυναίκα στην αγορά είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που χρειάζεται." κι έκανα το πρώτο βήμα για να πιάσω τη ράμπα και να την κατεβάσω. Αφού κατεβήκαμε και δέσαμε το πλοίο στη στεριά για να μην το παρασύρουν τα ρεύματα ξεκινήσαμε να πάμε προς την ενδοχώρα του νησιού. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής παρατηρούσαμε μ' ενδιαφέρον την φύση και την τοπογραφία του νησιού κι ιδιαίτερα η Evriale η οποία ήλπιζε ν' αναγνωρίσει κάτι που θα μας παρείχε έστω και την οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το νησί. Αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτα. Ήταν (εάν εξαιρούσες το γεγονός πως ξεφύτρωσε από το πουθενά) ένα κοινό νησί. Κοινό, τρόπος του λέγειν, διότι η μια έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. Όλο το νησί ήταν καλυμμένο με πέτρα, και τα ελάχιστα μέρη με βλάστηση φαινόταν πετρωμένα ("απολιθωμένα" όπως μας διόρθωσε η αρχαιολόγος μας).
Άλλη μια έκπληξη η οποία ενίσχυε το μυστήριο γύρω από αυτό νησί. Πολύ θα ήθελα να ήξερα τι στο καλό γινόταν εδώ.

Το νησί δεν είχε κατοίκους αλλά ούτε ενδείξεις πολιτισμού. Φαινόταν εντελώς ακατοίκητο λες και δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του άνθρωπος. Σαν να μην έφτανε αυτό έπρεπε να βρω απαντήσεις για το μυστήριο που το περιέβαλε. Καταρχήν, γιατί δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε κανένα ίχνος ζωής αλλά και γιατί είχε απολιθωθεί όλη η βλάστηση. Το βουνό που φαινόταν κοντά στο κέντρο του νησιού ίσως να ήταν ηφαίστειο, αλλά για μην έχει ακούσει κανείς ποτέ για αυτό το νησί ίσως να μην πλέον ενεργό. Διότι αν ήταν θα προκαλούσε προβλήματα στα γύρο νησιά. Κοιτώντας όμως προς τη θάλασσα δεν είδα κανένα νησί κοντά. Αυτό το μέρος είχε περισσότερη ιστορία από ότι είχα φανταστεί. Πλησίασα τον Raziel και του είπα.

έχω ένα κακό προαίσθημα για αυτό το μέρος. έχω διαβάσει ιστορίες για το East blue και νομίζω πως σε μία από αυτές υπήρχε μια αναφορά για αυτό. Το νησί της στάχτης...έτσι το είχε αποκαλέσει ο ταξιδιώτης. Λέγετε μάλιστα πως ο βασιλιάς των πειρατών είχε κάποτε έρθει σε αυτό το μέρος...αναρωτιέμαι το γιατί, τίποτα δεν δείχνει ενδιαφέρον εκτός από την απολιθωμένη βλάστηση.

Είπα καθώς συνεχίσαμε να προχωράμε προς το κέντρο του νησιού. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα τράνταγμα στα πόδια μου αλλά υπέθεσα πως απλά θα πάτησα πάνω σε καμία πέτρα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία

H Evriale μου είπε ότι κάτι την πείραζε από αυτό το νησί και έβαλε και εμένα σε σκέψεις. "Τι είναι ακριβώς αυτό το νησί? Τι θα συναντήσουμε εδώ? Γιατί είναι όλα απολιθωμένα? Γιατί δεν υπάρχει στον χάρτη? Πως βρεθήκαμε εμείς εδώ?" Όλα αυτά ήταν τα ερωτήματα που με βασάνιζαν. Καθώς όμως προχωρούσαμε το έδαφος άρχισε να τραντάζεται. Στην αρχή κανένας μας δεν έδωσε σημασία αλλά όταν κοίταξα προς το βουνό στο κέντρο του νησιού κατάλαβα γιατί τραντάχτηκε η γη. Το "βουνό" δεν ήταν τελικά βουνό αλλά κρατήρας ηφαιστείου και είχε μόλις αρχίσει να βγάζει καπνό. Προς το παρόν λίγο αλλά δεν έπαυε να αποτελεί κίνδυνο για εμάς διότι ήταν ενεργό. Προειδοποίησα και τους υπόλοιπους για το ηφαίστειο και ότι θα χρειαστεί να φύγουμε πριν εκραγεί γιατί αν καταστρεφόταν το καράβι μας θα μέναμε εδώ για πάντα. Έτσι συνεχίσαμε να την εξερεύνηση του νησιού αλλά είχαμε συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μας το ηφαίστειο και ότι δεν έπρεπε να πιαστούμε στην έκρηξή του.

Κοιτούσα το ηφαίστειο εκστασιασμένος. Δεν είχα δει κανένα από τόσο κοντά στη ζωή μου. Είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρός για τα ηφαίστεια και την τεράστια καταστροφική τους δύναμη αλλά οι φωτογραφίες από τα βιβλία δεν αντικατόπριζαν ούτε στο ελάχιστο την αληθινή εμπειρία. Οπότε το αποτεφρωμένο δάσος κι η πέτρα στο νησί εξηγούνταν εύκολα. Προέρχονταν από την έκρηξη του ηφαιστείου. Αμέσως μετά όμως κι αφού η χαρά της ανακάλυψης πέρασε, συνειδητοποίησα πως αυτό σήμαινε πως το ηφαίστειο αυτό εκρύγνηνταν αρκετά συχνά. Το οποίο με την σειρά του σήμαινε πως μπορεί να γινόταν ανά πάσα ώρα κι ίσως μας έπιανε η έκρηξη και μας. Άρα ο κίνδυνος μιας μακρόχρονης παραμονής στο νησί ήταν αρκετά μεγάλος. Ευτυχώς ο καπετάνιος μας είχε κοινή λογική και το παρατήρησε εξίσου γρήγορα. Οπότε η εξερεύνηση του νησιού έπρεπε να γίνει το συντομότερο δυνατό, ειδάλλως θα είχαμε προβλήματα. Συνεχίσαμε προς το κέντρο του νησιού αλλά δεν βρίσκαμε τίποτα. Ήταν λες και το νησί αυτό δεν κατοικήθηκε ποτέ. Ή ακόμα χειρότερα βασιζόμενος στην προηγούμενη παρατήρηση για το ηφαίστειο, λες και κάθε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας βρισκόταν θαμμένο κάτω από τόνους πέτρας.
-"Α ωραία, τουλάχιστον σε αυτό το νησί η αρχαιολόγος μας θα έχει αρκετή δουλειά να κάνει......" είπα με σκοπό να πειράξω λίγο τη μικρή μας κοπέλα.
Προφανώς το μόνο που εισέπραξα ήταν θυμωμένο βλέμμα και διάφορα σχόλια περί της αίσθησης του χιούμορ.

Παρόλο που το παγερό χιούμορ του Sorin με έκανε να γελάσω είχε δίκιο το νησί αυτό είχε ιστορία αν και το ηφαίστειο είχε φροντίσει να την θάψει. Δεν είχα το χρόνο για μία ανασκαφή αλλά θα μπορούσαμε να ρίξουμε μία μάτια. Κοίταξα προς τους πρόποδες του ηφαιστείου. Κρίνοντας από τα ερείπια εκεί πέρα κάποτε υπήρχε μία πόλη, μερικά κτήρια είχαν αφήσει πίσω τους κάποια συντρίμμια ίσως να έβρισκα κάτι χρήσιμο εκεί.

Ελάτε νομίζω βρήκα κάτι ενδιαφέρον που θα....

Ήμουν έτοιμη να πω όταν είδα μία φιγούρα ανάμεσα στα συντρίμμια . ήταν σίγουρα άνδρας λίγο ψηλότερος από εμένα. Μας είχε δει ήμουν σίγουρη για αυτό. Δεν ήξερα όμως ούτε ποίος ήταν και φυσικά ούτε τις προθέσεις του. Σίγουρα δεν ήταν από το νησί να ρούχα του μπορεί να ήταν λίγο σκονισμένα αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε ένα τέτοιο μέρος.

Ε! Εσύ, ποίος είσαι και τι δουλεία έχεις σε αυτό το μέρος?

Του φώναξα για να με ακούσει, δεν φοβόμουν στο κάτω κάτω της γραφής είχα τον Sorin και τον Raziel μαζί μου δεν μπορούσε να με πειράξει αν δεν τους νικούσε πρώτα και μαζί με τις στατιστικές μου και τη δύναμη τους πίστευα πως θα μπορούσαμε να νικήσουμε οποιωνδήποτε στο East blue

Μια φωνή ακούστηκε απ'τη μεριά των 3 ατόμων. Γυναικεία μάλιστα. Συνέχισα να είμαι επιφυλακτικός και κατευθύνθηκα με τη σειρά μου προς το μέρος μου, πάντα έτοιμος να επιτεθώ.
-Ποιος είσαι? ξαναρώτησε η γυναίκα.
Είχα φτάσει αρκετά κοντά τους για να διακρίνω τέλεια τα χαρακτηριστικά τους. Στο κέντρο ήταν ένας άντρας με μαύρα μαλλιά, μπλε μπλούζα με ένα τατουάζ στο αριστερό του μπράτσο. Στα δεξιά του ήταν ένας ψηλός άντρας με μαύρη καμπαρτίνα. Είχε κάτασπρα μαλλιά και ωχρό δέρμα και φάνταζε επικίνδυνος. Το τελευταίο άτομο στα αριστερά, ήταν η γυναίκα που με είχε φωνάξει. Είχε πράσινα μαλλιά και ήταν αρκετά αδύνατη.
-Kuran Kaname! απάντησα αφού τους επεξεργάστηκα για λίγο.
Δε φαίνονταν ιδιαίτερα φιλικοί, ειδικά ο τύπος με τα μαύρα μαλλιά. Είχα ένα περίεργο αίσθημα στο αντίκρισμα του.
-Εσείς ποιοι είστε?
-Είμαι η Evriale Snakeheart.
-Sorin Markov.
-Είμαι ο Raziel, καπετάνιος των Insanity Pirates.
Πειρατές... Τς. Τι χειρότερο από πειρατές στο ίδιο νησί με μένα, πόσο μάλλον κοντά σε ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού. Θα τα κατέστρεφαν όλα, όπως κάνουν όλοι απ'το συνάφι τους. Όπως και να χε δεν μπορούσα να είμαι αμελής. Ήταν 3 κι ήμουν ένας. Βρισκόμουν σε μειονεκτική θέση και αν είχαν στην κατοχή τους χρήστες Φρούτων, τότε ήμουν ξοφλημένος. Ο ήλιος σιγά σιγά έδυε και δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα εξελισσόταν αυτή η συνάντηση. Τότε ακούστηκε η φωνή της Evriale.
-Ελπίζω να μην πείραξες τα ερείπια. Γιατί αν το έκανες θα σε κάνω να το πληρώσεις!
Το ύφος ήταν σοβαρό και σίγουρα δεν ήταν απ'τα θηλυκά που πρέπει να υποτιμάει κανείς.
-Οι επαναστάτες δεν έχουν λόγο να καταστρέφουν πολύτιμες πληροφορίες γι αυτούς. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για σας. Αν πειράξετε τα ερείπια θα το πληρώσετε!
-Αυτό ήταν απειλή? ακούστηκε η φωνή του Raziel.
-Προειδοποίηση θα το έλεγα. Δε θες να σε κυνηγάει μια ολόκληρη παράταξη, επειδή κατέστρεψες μερικά αρχαία σωστά?
Όπως και να χαν τα πράγματα, έπρεπε να υπερασπιστώ την αρχαία πόλη μέχρι να ενημερώσω τους συντρόφους μου για να στείλουν κάποιον αρχαιολόγο εδώ. Ήλπιζα όμως να μην πολεμήσω με αυτό το πλήρωμα. Είχε κάτι περίεργο πάνω του.

Τελικά αυτό το νησί όντως μας επιφύλασσε τεράστιες εκπλήξεις. Δεν υπήρχε ένδειξη πολιτισμού πάνω του ούτε κι ενδείξεις πρόσφατης ανθρώπινης παρουσίας, αλλά να που ανάμεσα σε κάτι ερείπια υπήρχε ένας άνθρωπος. Ένας ζωντανός άνθρωπος με σάρκα και οστά. Ήταν μια αλλαγή σε αυτό το μονότονο τοπία πέτρας. Αν και με μια δεύτερη ματιά και σκέψη η παρουσία του εδώ μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ύποπτη. Διότι δεν υπήρχε πραγματικά κανένας λόγος για τον οποιονδήποτε να έρθει σε αυτό το νησί. Εκτός κι αν υπήρχε κάποιο κρυμμένο μυστικό σε αυτό το νησί που δεν το γνωρίζαμε, ή απλά κατέληξε σαν κι εμάς εδώ χωρίς να ξέρει τι γίνεται. Απέρριψα σχεδόν αμέσως αυτή την ιδέα όμως μιας και τον είδαμε να ψάχνει σχολαστικά τα ερείπια του νησιού. Άρα έψαχνε κάτι, αλλά τι; Ποια μυστικά έκρυβε αυτό το νησί άραγε; Στεκόταν σε προφανή θέση επιφυλακής. Δεν θα έλεγες πως φοβόταν, κάθε άλλο, απλά ήταν προσεκτικός (κάτι το οποίο τον ανέβασε ψηλά στην εκτίμησή μου). Ήταν μετρίου αναστήματος αδύνατος άντρας με καστανά μαλλιά και μαύρα σαν το έρεβος μάτια. Γυμνός από το στήθος και πάνω με μια κάπα στην πλάτη. Από το παρουσιαστικό του φαινόταν μπαρουτοκαπνισμένος κι αρκετά επικίνδυνος. Εξ' άλλου η στιχομυθία που αντάλλαξαν με την Evriale και τον Raziel ενίσχυσε την θεωρία μου. Ωστόσο η γενναιότητα του μου άρεσε. Είχε κότσια ο μικρός. Ειδικά για να απειλεί έτσι τον Raziel.
-"Απ' ότι βλέπω καπετάνιε δεν του προκαλείς τον παραμικρό φόβο. Μήπως σκούριασες από το πολύ καθισιό στο πλοίο; είπα ξέροντας πως αυτό θα τον ερέθιζε αρκετά. Ήλπιζα όχι τόσο όσο να χάσει τον έλεγχο.

Έπλεα με τη βάρκα μου για αρκετές ημέρες και οι προμήθείές μου κόντευαν να τελειώσουν. Ευτυχώς στον ορίζοντα φάνηκε ένα νησί οπότε γύρισα την βάρκα μου προς τα εκεί, με σκοπό να βρώ στο νησί κάποιο μαγαζί για να ανεφοδιαστώ και κυρίως να πάρω πληροφορίες για το που βρισκόμουν. Πλησιάζοντας, διέκρινα ένα πλοίο αγκυροβολιμένο στην μια πλευρά του νησιού, οπότε αποφάσισα να κρύψω τη βάρκα μου κάπου αλλού ωστε να μήν καταλάβει όποιος ήταν στο νησί την άφιξή μου.
" Το στοιχείο του αιφνιδιασμού πάντα μετραει σε κάτοι τέτοιες περιπτώσεις..."
Έτσι αφού άφησα την βάρκα μου σε έναν αρκετά καλά κρυμμένο κόλπο, άρχισα την εξερεύνηση του άγνωστου νησιού. Προς μεγάλη μου έκπληξή διαπίστωσα ότι ολο το νησί ήταν καλυμμένο με πέτρα, ακόμα και η βλάστηση φαινόταν πετρωμένη.
"Πολύ περίεργα πράγματα συμβαίνουν εδώ... Καλά θα κάνω να είμαι προετοιμασμένος για οτι μπορεί να συμβεί"
Με τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση, συνέχισα την εξερεύνηση για λίγη ώρα, μέχρι που βγήκα σε ένα ξέφωτο, όπου και με περίμενε άλλη μια μεγαλη έκπληξη. Τέσσερις άνθρωποί (οι πρώτοι που έβλεπα απο την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο νησί) βρήσκονταν στο ξέφωτο. Τρείς άνδρες και μία γυναίκα. Οι δύο απο τους άνδρες και οι γυναίκα φάινονταν να ήταν μαζί αφου βρίσκονταν απέναντι απο τον τέταρτο, και γενικά η ατμόσφαιρα "μύριζε μπαρούτι". Την στιγμή λοιπόν που ξεπρόβαλα εγώ, επικρατούσε απόλυτη υσηχία κι έτσι η παρουσία μου έγινε αισθητή αμέσως, αφού καί οι τέσσερις γύρισαν κατευθείαν προς το μέρος μου.
- Εεεεεμμ... Γειά... Ελπίζω να μην διέκοψα κάτι.....
Είπα ελπίζοντας οτι μία μικρή δόση χιούμορ θα ελάφρυνε λίγο την ατμόσφαιρα.

Τελικά όλα τα γεγονότα μπορούν να πάρουν ανεξέλεκτες τροπές και να παραλαχθούν κατά τρόπους οι οποίοι είναι πρακτικά αδύνατο να προβλεφθούν. Έτσι κι εδώ μια επικείμενη μάχη διακόπηκε βίαια από έναν άνθρωπο μετρίου αναστήματος αν και πλησίαζε αρκετά στα όρια του "ψηλού" ανθρώπου και σχετικά νεαρής ηλικίας. Είχε μαύρα ρούχα τα οποία απαρτίζονταν από μαύρες μπότες και παντελόνι, ομόχρωμη μπλούζα και καμπαρντίνα. Τα μαλλιά του δεμένα σε κοτσίδα πίσω από το κεφάλι του. Εμφανίστηκε από το πουθενά και προφανώς τράβηξε αμέσως όλη την προσοχή. Μιας κι όλοι οι υπόλοιποι είχαμε μια ιδέα του τι γύρευε ο καθένας στο νησί η άφιξη ενός αγνώστου στο χώρο σταμάτησε αμέσως ότι κι αν γινόταν και έστρεψε τους πάντες προς το μέρος του. Οι βασικές αρχές αυτοσυντήρησης επέβαλαν την άμεση εξακρίβωση των στοιχείων του ανθρώπου αυτού και των προθέσεων που είχε. Με όλες μας τις αισθήσεις σ' επιφυλακή τον κοιτάξαμε. Κάπως αμήχανα και προσπαθώντας ν' αστειευτεί είπε:
- "Εεεεεμμ... Γειά... Ελπίζω να μην διέκοψα κάτι....."
Η αλήθεια είναι πως με διασκέδασε η αφέλειά του. Πήγα να γελάσω αλλά αρκέστηκα σ' ένα χαμόγελο. Οι άλλοι από την άλλη δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου. Αμέσως πήραν θέσεις μάχης κι ετοιμάστηκαν να επιτεθούν με το παραμικρό ίχνος πρόκλησης. Μάλλον έπρεπε να προσπαθήσω να χαλαρώσω το κλίμα. Εξ' άλλου ήμουν περίεργος να μάθω ποιος ήταν αυτός.
-"Όπως βλέπεις διακόπτεις μια ανούσια και περιττή μάχη και γι' αυτό πρέπει να σ' ευχαριστήσω. Αλλά πρέπει να παραδεχτείς πως η είσοδός σου ήταν κάπως απότομη. Οφείλεις λοιπόν κάποιες εξηγήσεις ως προς την αιτία της παρουσίας σου εδώ. Τι λες;"
Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ήταν και πολύ λογικό να κάθομαι να ρωτάω κάποιον ο οποίος μπορεί να είναι πιθανός αντίπαλος με τέτοια ηρεμία αλλά ομολογώ πως μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον.

O επαναστάτης με προκαλούσε με τα λόγια του αλλά όπως είπε και ο ίδιος δεν ήθελα τους επαναστάτες πάνω από το κεφάλι μου. Ήδη είχα τους marines και τους bounty hunters να με κυνηγάνε λόγω της επικήρυξής μου. Ούτως ή άλλως δεν σκόπευα να καταστρέψω τα ερείπια καθώς ήταν σημαντικά και για εμάς. Όλο και κάποια πληροφορία για το νησί θα έπαιρνε η Evriale από αυτά. Ο Sorin όμως είχε όρεξη να με τσιγκλήσει όπως και το έκανε με τα λόγια του προς εμένα. Πάνω που πήγα όμως να του απαντήσω και μετά να γυρίσω και να πω δυο λογάκια με τον επαναστάτη για να τον βάλω στην θέση του, πετάχτηκε ένας τύπος από το πουθενά και διέκοψε κάθε ενέργειά μας. Μόλις τον είδαμε κατευθείαν όλοι γυρίσαμε προς το μέρος του και τον κοιτάξαμε ενώ ήμασταν έτοιμοι να του επιτεθούμε. Αυτός, μάλλον επειδή δεν ήθελε μπλεξίματα, με μια έκφραση αμηχανίας στο πρόσωπό του είπε:
-Εεεεεμμ... Γειά... Ελπίζω να μην διέκοψα κάτι.....
Ο Sorin στην αρχή χαμογέλασε καθώς του φάνηκε αστείο αυτό αλλά δεν έχασε καιρό και αμέσως του είπε να δώσει εξηγήσεις για τον ίδιο. Τι έκανε εδώ, πως βρέθηκε εδώ, ποιος είναι και ποιες είναι οι προθέσεις του απέναντί μας. Εμένα πάλι η εμφάνισή του και τα χαρακτηριστικά του με έβαλαν σε σκέψεις, κάτι μου θύμιζε αυτός ο τύπος αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι.

Ο τύπος φαινόταν ότι δεν ήθελε να τα βάλει με εμάς, μιας και ήμασταν πολλοί περισσότεροι από αυτόν, οπότε κάθισε και μας είπε ότι θέλαμε να μάθουμε. Το όνομά του ήταν Kain, το οποίο μόλις άκουσα με έβαλε σε ακόμα περισσότερες σκέψεις. Το νησί το είχε βρει τυχαία και ήρθε σε αυτό επειδή του τέλειωναν οι προμήθειες. Είχε δει το πλοίο μας αγκυροβολημένο στον κόλπο του νησιού αλλά δεν πίστευε ότι θα ήμασταν οι μόνοι άνθρωποι πάνω στο νησί μέχρι που είδε ότι είναι απολιθωμένο. Ξαφνιάστηκε που μας βρήκε στην αναζήτησή του για προμήθειες και αυτό φάνηκε από την αντίδρασή του. Όσο μας μιλούσε εγώ επεξεργαζόμουν αυτά που έλεγε και την εμφάνισή του και όλο και περισσότερο κατέληγα στο συμπέρασμα ότι τον ήξερα.
-Ρε λες να είναι αυτός? σκέφτηκα.
Όπως μιλούσε τον διέκοψα και τον ρώτησα μιας και ήθελα να σιγουρευτώ:
-Είσαι από το Banaro Island?
-Ναι! μου απαντάει ξαφνιασμένος.
-Ρε ξάδερφε, εγώ είμαι, ο Raziel!
Μόλις το είπα αυτό η Evriale και ο Sorin έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Ο Sorin αμέσως είπε:
-Ε? Τι γίνεται εδώ πέρα?
-Αυτό που άκουσες Sorin. Είναι ο ξάδερφός μου ο Kain!
-Πωωω, πλάκα μου κάνεις... Πέρασε τόσος καιρός και άλλαξες τόσο που δεν σε αναγνώρισα...
-Χρόνια και ζαμάνια. Τι έγινε? Πως και έφυγες από το νησί? Ταξιδεύεις στις θάλασσες? Πως τα πάνε οι δικοί μας και γενικά το νησί?
Περίμενα να μου δώσει πληροφορίες μιας και είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που έφυγα από το νησί και δεν είχα νέα από τους δικούς μας.

Οφείλω να ομολογήσω οτι αυτό ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να συναντήσω στο νησί. Τον ξάδερφo μου, τον Raziel. Είχε περάσει τόσος καιρός απο τότε που τον είδα τελευταία φορά που με το ζόρι τον αναγνώρισα. Όταν τελικά τελείωσαν οι αναγνωρίσεις, ζήτησε να μάθει πληροφορίες.
- Λοιπόν Raz δέν άλλαξαν πολλά απο την ημέρα που έφυγες απο το σπίτι μεχρι την ημέρα που έφυγα εγώ, έναν χρόνο περίπου μετα απο εσένα. Απο τη μέρα που έφυγα απο το Banaro, τρηγυρνάω στις θάλασσες και εξασκούμαι προσπαθώντας να δυναμώσω όσο παραπάνω μπορώ. Μέχρι πρίν απο λίγο καιρό ήμουν και μέλος ενός μικρού πειρατικού πληρώματος, όμως έγινε μια στραβή και αναγκάστηκα να φύγω απο το πλήρωμα, αφου.... εξαφάνισα μερικά απο τα μέλη του. Αλλα αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Εσύ τί ακριβώς κάνεις εδώ και ποιοί είναι όλοι αυτοί?
Στο ακουσμα του υποκοριστικού "Raz" ο ξάδερφός μου ξίνισε λίγο τα μουτρα του αφου ποτέ δεν του άρεσε να τον φωνάζω έτσι.
- Κain για αρχή κόψε το "Raz" γιατί θα πάρω ανάποδες. Αφού λοιπόν ρώτησες, εγώ είμαι καπετάνιος του πειρατικου πληρώματος "Insanity Pirates", με μέλη τον Sorin Markov και την Evriale Snakeheart. Ο τύπος απο εδώ ονομάζεται Kuran Kaname και είναι ένας επαναστάτης τον οποίο κι εμείς μόλις συναντήσαμε, αφού βρεθήκαμε τυχαία στο νησί αυτό.

Δε μου έφταναν οι 3 πειρατές, τώρα ήρθε κι άλλος. Κάνοντας μια "εντυπωσιακή" είσοδο, το πλήρωμα των πειρατών του ζήτησε εξηγήσεις για το ποιος είναι. Μετά την αφήγησή του, έμαθα ότι ήταν συγγενείς με τον Raziel και πιο συγκεκριμένα ξάδερφος του, που σύμφωνα με την ιστορία που μόλις διηγήθηκε είχε ακολουθήσει την πειρατική ζωή. Τέλεια, άλλος ένας αντίπαλος, για του οποίου τις δυνάμεις δεν είχα καμία ιδέα. Όλοι μας είχαμε στραμμένο το βλέμμα μας προς τον Kain, ο οποίος συζητούσε με τον Raziel για το νησί τους. Η ένταση είχε χαλαρώσει ελαφρώς, αλλά κανείς δεν έπαυε να είναι προσεκτικός.
-Συγγνώμη που σας χαλάω την στιγμή, αλλά πράγματι μας διέκοψες. Δε συμφωνείς "κύριε" Raziel?
Ο Raziel με κοίταξε μοχθηρά και στάθηκε μπροστά μου.
-Όντως. Ήμασταν στην στιγμή που θα σου έλεγα δυο λογάκια.
-Ωραία γιατί ανυπομονώ να τα ακούσω.
Η ένταση άρχισε και πάλι να φουντώνει, ενώ βρισκόμουν απέναντι απ'τον καπετάνιο του πειρατικού πληρώματος.
-Αρχικά, το πλήρωμά μου κι εγώ δε θα πειράξουμε τα αρχαία, μιας κι η Evriale από δω είναι αρχαιολόγος. Όσον αφορά τους επαναστάτες, είστε τόσο αδύναμοι που αν τις φάει κάποιος φωνάζει τα υπόλοιπα τσιράκια?
Στο άκουσμα του τελευταίου, η οργή μου άρχισε να με κυριεύει. Το σενάριο είχε πάρει τη χειρότερη πλοκή του και απ'ότι φαίνεται, θα έπρεπε να μονομαχήσω με ολόκληρο το πλήρωμα και κάτι μου έλεγε ότι δεν είχα πολλές ελπίδες.
-Τι θα έλεγες να δοκιμάσεις? του απάντησα και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για τη μάχη που θα ακολουθούσε.

Φυσικά όταν κάτι πρέπει να στραβώσει θα στραβώσει ότι και να γίνει. Έτσι λοιπόν αμέσως μετά τις απαραίτητες συστάσεις κι εξηγήσεις από τη μεριά του Kain ο επαναστάτης μας αποφάσισε να επαναφέρει τα γεγονότα στο σημείο που είχαν μείνει πριν από τη διακοπή τους. Και για να του αποδώσω τα εύσημα, το έκανε πολύ πετυχημένα. Με μερικές επιδέξιες "προτροπές" και προκλήσεις οδήγησε τον παρορμητικό μας καπετάνιο να τον προκαλέσει ανοιχτά και φυσικά εκείνος δεν έχασε την ευκαιρία. η μάχη λοιπόν απ' ότι φαινόταν θα διεξαγόταν κανονικά. Αλλά σαν κλασικός πεισματάρης (και σαν πολύ πιο έμπειρος από τον καπετάνιο μου ως προς τους επαναστάτες μιας κι είχα συνεργαστεί μαζί τους σε διάφορες "δουλειές") αποφάσισα να προσπαθήσω άλλη μια φορά για να σταματήσω έναν ανούσιο καυγά επείδηξης δύναμης.
-"Συγνώμη που διακόπτω αυτήν την ανταλλαγή πολιτισμού μεταξύ σας αλλά θα ήθελα να επικεντρώσω την προσοχή σας σε κάποια πιο επείγοντα ζητήματα. Αν και όπως είναι λογικό όλους μας καίει να μάθουμε ποιος από τους δυο σας είναι πιο δυνατός, αλλά νομίζω πως αυτή η αναμέτρηση μπορεί να περιμένει ώσπου να διευθετηθούν άλλα ζητήματα. Όπως για παράδειγμα τι στο καλό συμβαίνει με αυτό το νησί, πως θα φύγουμε από δω και όλα όσα σχετίζονται με αυτό. Α και για να μην ξεχνάω, τι θα γίνει με τον ξάδερφό σου καπετάνιε μου;"
Και οι δύο στράφηκαν προς τα μένα με θυμωμένο βλέμμα. Ενοχλήθηκαν που τους διέκοψα. Και φυσικά δεν έκαναν καμία κίνηση για να συμμορφωθούν με τις οδηγίες μου.
"Πολεμοχαρείς ηλίθιοι" σκέφτηκα. Όπως φαινότανε κι αυτή η προσπάθειά μου αποτύγχανε παταγωδώς. Όσο για τους άλλους δύο, η Evriale απλά χαχάνιζε σιωπηλά έχοντας καταλάβει τη λεπτή ειρωνεία κι όλως παραδόξως το ίδιο έκανε κι ο Kain.
"Να και κάποιος σε αυτό το σόι με αίσθηση του χιούμορ" σκέφτηκα με χαρά.
Βέβαια η χαρά μου δεν κράτησε πολύ διότι έπρεπε ξανά ν' ασχοληθώ με τους δύο ανόητους που ήθελαν να φαγωθούν σαν τα σκυλιά αντί να σκεφτούν.

Τα λεγόμενα του πειρατή εν ονόματι Sorin πέρασαν παγερά απ'τη συνείδησή μου. Παρόλο που πράγματι ήταν σημαντικά αυτά που ανέφερε, το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή, ήταν να δώσω ένα μάθημα στον Raziel. Κανείς δεν πιάνει τους επαναστάτες στο στόμα του. Μετά τη διακοπή αυτή, γύρισα και πάλι προς τον καπετάνιο, ενώ κατάφερα να διακρίνω τον Sorin να έχει πάρει ένα κατσούφικο ύφος, λες και έλεγε: "Τόσο έξυπνοι είστε, κάντε ότι θέλετε." Τράβηξα το σπαθί μου, ενώ την ίδια στιγμή ο Raziel τράβηξε το πιστόλι του. Δίχως να χάσω χρόνο, όρμησα κατά πάνω του κι εκείνος με σημάδεψε. Όταν έφτασα αρκετά κοντά του, πάτησε την σκανδάλη, αλλά μεταλλικά αντικείμενα δεν είχαν επίδραση πάνω μου. Έστειλα μαγνητικά κύματα προς την σφαίρα κι εκείνη πήρε την αντίθετη κατεύθυνση, πετυχαίνοντας τον Raziel λίγο πιο χαμηλά απ'το στέρνο. Στη συνέχεια, κάνοντας μια περιστροφή του σπαθιού μου, του προκάλεσα μια βαθιά σχισμή στην κοιλιά.
-Αυτό ήταν όλο? Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις?
Δεν έλαβα απάντηση. Στη θέση της είδα μια μαύρη αύρα να καλύπτει τις πληγές του και να επανέρχονται στο φυσιολογικό τους.
-Τέτοιου είδους επιθέσεις δεν έχουν επίδραση πάνω μου. Η σφαίρα γύρισε σε μένα. Πώς το έκανες?
-Λέγεται Φρούτο του Διαβόλου και πιο συγκεκριμένα Haku Haku no Mi. Ελέγχω το μαγνητισμό. Είσαι παρόμοιος με τον ηλίθιο τον Smoker. Είσαι χρήστης Logia σωστά?
-Ναι. Yami Yami no Mi, το στοιχείο του σκοταδιού.
Στο άκουσμα του τελευταίου, έβαλα το αριστερό μου χέρι στο πίσω μέρος του παντελονιού μου, όπου θα υπήρχε το κουτί με το Kairoseki, αλλά το είχα ξεχάσει στο καράβι. Δίχως αυτό δεν είχα ελπίδα εναντίον του. Ένα αίσθημα ανασφάλειας με κατέκλυσε. Δεν ήξερα τίποτα για τις ικανότητές του και δεν ήμουν σε θέση να τον τραυματίσω με τις δυνάμεις μου. Πώς θα εξελισσόταν η μάχη!?

Μόλις του είπα για το φρούτο μου κατευθείαν πήγε το ένα του χέρι στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο ότι μπορεί να κατέχει και αυτός κάποιο αντικείμενο όπως το Kairoseki Jutte του Smoker, αλλά ανακουφίστηκα όταν είδα ότι τελικά δεν είχε τίποτα. Η τύχη ήταν με το μέρος μου για μια ακόμη φορά.
-Τι γίνεται επαναστάτη? Αυτό ήταν όλο? Με απογοητεύεις... Και δείχνεις για σοβαρό και δυνατό άτομο...
-Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Τώρα είναι που αρχίζει η μάχη!
Ήξερε ότι δεν είχε ελπίδα απέναντί μου αλλά δεν θα το έβαζε κάτω με τίποτα. Δεν φαινόταν από τους τύπους που στα δύσκολα τα παρατάνε και μ' άρεσε να συναντάω τέτοιους τύπους είτε ως εχθρούς είτε ως φίλους.
-Ωραία λοιπόν, όπως θέλεις! Ώρα να σου δείξω μερικές δυνατότητες του φρούτου μου!
-Black Hole! - Liberetion!
Σκοτάδι βγήκε από το σώμα μου και απλώθηκε από πάνω του. Από το σκοτάδι άρχισαν να πέφτουν διάφορα πράγματα που είχα αποθηκεύσει μέσα του κατά πάνω του. Αυτός όμως χωρίς να χάσει καιρό δημιούργησε μια μεγάλη ασπίδα από μέταλλα με αποτέλεσμα να μην τον χτυπήσει τίποτα. Είδα ότι με μια τόσο απλή κίνηση δεν θα του έκανα τίποτα οπότε είπα να του δείξω μια πολύ ιδιαίτερη δύναμη του φρούτου μου που δεν θα περίμενε.
-Kurouzu! Έβαλα το δεξί μου χέρι μπροστά καλυμμένο με σκοτάδι και ο Kuran άρχισε να έλκεται προς το μέρος μου. Είχε πάρει μια έκφραση έκπληξης στο πρόσωπό του αλλά η "καλύτερή" του έκφραση ήταν όταν διαπίστωσε πως μόλις τον ακούμπησα δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του. Όπως τον κρατούσα και όσο ήταν ακόμα με την έκπληξη και την απορία, τον πέταξα στο έδαφος λίγο πιο πέρα. Δεν τον ένοιαζε τίποτα παρά μόνο το πως το έκανα αυτό, καθώς δεν είχε πάθει σχεδόν καθόλου ζημιά από την πτώση.
-Πως το έκανες αυτό?!
-Το φρούτο μου είναι το στοιχείο του σκοταδιού. Ίσως και το δυνατότερο φρούτο που υπάρχει και αυτό ήταν μια από τις πολύ ιδιαίτερες δυνάμεις που μου έχει δώσει! Όπως καταλαβαίνεις το σκοτάδι κυριαρχεί στα πάντα! Θες να συνεχίσουμε?!
Περίμενα να δω την απάντησή του καθώς από αυτήν θα κρίνονταν πολλά!

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ο Raziel ήταν πράγματι όσο ισχυρός φάνταζε. Όχι μόνο ήταν σε θέση να ακυρώσει τις δυνάμεις μου, αλλά μπορούσε εύκολα να υπερισχύσει στη μάχη μας. Ήταν με διαφορά ο πιο δυνατός αντίπαλος που είχα αντιμετωπίσει καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου. Οι δυνατότητες που του παρείχε το Φρούτο του σε συνδυασμό με τις ικανότητές του, δημιουργούσαν ένα φονικό δίδυμο. Εγώ απ'την άλλη, στεκόμουν ανίσχυρος μπροστά του. Τι μπορούσε να κάνει ο μαγνητισμός μπροστά στο σκοτάδι? Όπως και να χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις μου δε θα είχαν αποτέλεσμα, κάτι που διαπίστωσα με τις προηγούμενες απόπειρες. Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο για να πολεμήσω ισάξια μαζί του, αλλά χωρίς το Kairoseki δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι.
Στεκόμουν λίγα μέτρα μπροστά του μετά την πτώση μου και τον επεξεργαζόμουν. Τα κόκκινα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου και απλά περίμενε την επόμενη κίνησή μου. Όπως και να είχε η κατάσταση έπρεπε να συνεχίσω τη μάχη και η αλήθεια ήταν, ότι ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να αποδείξω στον εαυτό μου αν και πόσο είχα βελτιωθεί. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα και δίνοντάς τους μορφή, δημιούργησα δυο δόρυα, τα οποία ετοιμάστηκα να πετάξω στον Raziel. Ενισχύοντας την ορμή τους με μαγνητικά κύματα, τους έδωσα ακόμη μεγαλύτερη ώθηση, η οποία εξέπληξε τον καπετάνιο. Η αντίδρασή του αυτή θα του κόστιζε τη ζωή αν ήταν φυσιολογικός άνθρωπος, καθώς διαπέρασαν το στέρνο και την κοιλιά του, αλλά η δύναμη του Φρούτου του παραήταν ισχυρή για να τελειώσει έτσι. Περίπου 1,5 δευτερόλεπτα μετά, σκοτάδι κάλυψε τα σημεία που τρύπησαν τα δόρυα και τα επούλωσε.
-Αυτό είναι αδικία... είπα αγανακτισμένος προσπαθώντας να ελαφρύνω λίγο το κλίμα. Η μάχη είχε κριθεί απ'την στιγμή που δεν είχα το δίχτυ μαζί μου, το θέμα είναι πώς θα τελείωνε.

Ενώ μαίνεται η μάχη, η Evriale γυρίζει και κοιτάει τους Sorin και Kain, και βλέποντας τους να έχουν πορωθεί με την μάχη λέει:
"Εγώ φεύγω, πάω να βρω κάτι αξιόλογο στο νησί, εσείς ασχοληθείτε με ανούσιους και παιδιάστικους καυγάδες..."
Έφυγε ψάχνοντας για κάτι αρχαιολογικά αξιόλογο μέσα στα ερείπια...Προχωρώντας αρκετή ώρα, η ματιά της έπεσε πάνω σε έναν τοίχο που ήταν γεμάτος από σύμβολα μιας γραφής. Χωρίς να χάσει καιρό πήγε να τα μελετήσει. Όσο αυτή ήταν απορροφημένη με την μελέτη της, μια ομάδα Marines κατάφερε να την πιάσει στα πράσα. Ήξεραν για τις δυνάμεις της και πριν το καταλάβει της είχαν περάσει χειροπέδες από Kairōseki. Έτσι ήταν ανήμπορη να κάνει κάτι και οι Marines την πήραν στο πλοίο τους. Οι 10 από αυτούς κατέβηκαν από το πλοίο για να προσπαθήσουν να συλλάβουν και τους υπόλοιπους, ενώ το πλοίο με την Evriale και τους εναπομείναντες Marines αναχώρησε με άγνωστο προορισμό.

Εντωμεταξύ οι υπόλοιποι παρατηρείτε ότι η Evriale λείπει αρκετή ώρα...

Επεξήγηση: Οι Marines που συνέλαβαν την Evriale ήταν μια ομάδα Marines που σας είχε πάρει στο κυνήγι από την θάλασσα. Δεν τους είχατε καταλάβει και έτσι περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να σας συλλάβουν. Η ευκαιρία αυτή τους δόθηκε όταν φτάσατε στο νησί και μετά από λίγο που χωριστήκατε. Η ομάδα αυτή αποτελούταν από 20 άντρες.

Όση ώρα η άλλοι δύο πολεμοχαρείς κι άμυαλοι αποφάσιζαν να μας αποδείξουν ποιος είναι δυνατότερος η Evriale αποφάσισε να κάνει τον εαυτό της χρήσιμο και να πάει να εξερευνήσει το νησί μπας και βρει κάποιο ίχνος πληροφορίας. Έφυγε προς την ενδοχώρα του νησιού. Στο μεταξύ εγώ κι ο Kain είχαμε απορροφηθεί από τη μάχη. Όταν από κάποιο σημείο και μετά η υπεροχή του καπετάνιου μας άρχισε να γίνεται πλέον εμφανή γύρισα να δω την Evriale και δεν τη βρήκα εκεί. Προς στιγμήν σάστισα αλλά μετά συνειδητοποίησα πως είχε φύγει. Αλλά η αίσθηση του χρόνου μου έλεγε πως είχε περάσει πολύ ώρα από την αναχώρηση της. Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία καθώς σκέφτηκα πως θα είχε βρει κάποιο ενδιαφέρον ερείπιο και θα το ερευνούσε. Έστρεψα την προσοχή μου ξανά στη μάχη αλλά το ενδιαφέρον πια είχε χαθεί. Το ερώτημα που βρισκόταν η Evriale κι αν ήταν καλά με τριβέλιζε. Εξ' άλλου το ένστικτό μου με προειδοποίησε πως κάτι δεν ήταν σωστό στην όλη υπόθεση. Κάτι συνέβαινε στο νησί και δεν μου άρεσε που δεν ήξερα τίποτα. Κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως η ώρα είχε περάσει. Η αρχαιολόγος μας έλειπε για υπερβολικά πολύ ώρα ακόμα και για την πιθανότητα που σκέφτηκα πριν. Κάτι συνέβαινε. Αμέσως αποφάσισα να διακόψω την μάχη. Την ώρα που οι δυο τους ορμούσαν για να ξαναχτυπηθούν μπήκα ανάμεσά τους και τους φυλάκισα με δεσμά από άμμο τα οποία σκλήρυνα αμέσως. Με κοίταξαν με μάτια γεμάτα θυμό.
-"Τι κάνεις εδώ ανόητε! Δε βλέπεις πως μας διακόπτεις;" ούρλιαξε με λύσσα ο Raziel.
-"Ναι το βλέπω καπετάνιε μου αν κι αν άνοιγες κι εσύ τα μάτια σου να δεις τι γίνεται γύρω σου για λίγο θα έβλεπες πως η Evriale λείπει. Και προς ενημέρωσή σου λείπει πάρα πολύ ώρα. Αρκετή ώστε να με κάνει να υποπτεύομαι πως κάτι της έχει συμβεί. Κι αν το προαίσθημα μου είναι σωστό (που ελπίζω όχι αν και σπανίως λαθεύει) τότε βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο. Οπότε νομίζω πως η βλακώδης μονομαχία σας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Σωστά;;;" είπα συγκρατώντας με ολυμπιακή προσπάθεια τα νεύρα μου για να μην τον χτυπήσω.
Κι έτσι έγινα μάρτυρας μιας από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που ο καπετάνιος μου αποφάσιζε να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα του.

Πολεμούσαμε με τον Kuran συνεχώς χωρίς σταματημό. Οι επιθέσεις του δεν είχαν επίδραση πάνω μου αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν δυνατός καθώς μπορούσε και απέκρουε σχεδόν κάθε μου χτύπημα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ατελείωτης μάχης. Και οι δυο μας ήμασταν απορροφημένοι στην μάχη μας μέχρι την στιγμή που μας διέκοψε ο Sorin για να μας πει ότι η Evriale έλειπε πολύ ώρα. Όπως είπε και ο ίδιος μπορεί να είχε συμβεί το χειρότερο πιθανό σενάριο και αυτό δεν μ' άρεσε καθόλου. Είχε δίκιο ότι η μάχη μας έπρεπε να μπει σε δεύτερη μοίρα καθώς προείχε η Evriale. Έτσι γύρισα στον Kuran και του είπα:
-Η μάχη μας μπαίνει σε αναμονή προς το παρόν. Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα, θα λογαριαστούμε κάποια άλλη φορά οι δυο μας!
Γύρισα μετά στον Kain και στον Sorin για να δούμε τι θα κάνουμε με το θέμα της Evriale. Που μπορεί να είχε πάει? Τι μπορεί να της συνέβει σε αυτό το νησί? Μήπως απλά απορροφήθηκε σε κάτι που βρήκε ή όντως κάτι κακό της είχε συμβεί? Όλα αυτά ήταν ερωτήματα που περιτριγύριζαν μέσα στο μυαλό μου.

Αν και ήταν φανερό ότι ο ηττημένος θα ήμουν εγώ, δεν μπορούσα να πω ότι ήμουν ευχαριστημένος με τη διακοπή της μάχης. Παρόλα αυτά, ένα μέλος του πληρώματός τους έλειπε και έπρεπε να καταφύγουν στην αναζήτησή του. Μου ακούστηκε λογικό. Στη θέση τους θα έκανα το ίδιο πράγμα. Πριν πάει κοντά στους συντρόφους του μου δήλωσε ότι η μάχη μας θα συνεχιστεί κάποια άλλη στιγμή, αλλά δεν μπορούσε να κρύψει την ενόχλησή του που διακόπηκε. Αν και πειρατής, μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά αναχωρούσε με τους άντρες του. Ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ακολουθήσω και να μάθω περισσότερα για αυτό το μυστηριώδες νησί. Καθώς τους έβλεπα να απομακρύνονται πέρασε απ'το μυαλό μου η εικόνα των 2 επαναστατών που μου είχε ανατεθεί να διασώσω στο παρελθόν. Ένα ερώτημα προέκυψε την ίδια στιγμή που δεν μπορούσε να ήταν άλλο απ'το πώς εξαφανίστηκαν αφού τους έσωσα απ'την ομάδα των Marines. Δίχως να χάσω άλλο χρόνο, ακολούθησα την ίδια πορεία με το πειρατικό πλήρωμα. Έτσι κι αλλιώς, το μόνο σημείο του νησιού που δεν είχα εξερευνήσει βρισκόταν προς τα εκεί.
Προχωρούσα μερικά μέτρα πίσω τους, όταν έγινε αντιληπτή η παρουσία μου. Ο Raziel γύρισε να με αντιμετωπίσει, αλλά ο Sorin του έκανε νόημα να σταματήσει κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο καπετάνιος δε φάνηκε να του δίνει σημασία και μου φώναξε:
Τόσο πολύ θες να πεθάνεις?
-Σοβαρέψου! Αν ήθελα να πεθάνω θα φώναζα κανάν Marine, πιο ικανός θα ήταν από σένα. του απάντησα γνωρίζοντας ότι θα τον εκνευρίσω κι ότι πιθανότατα θα έδινα το έναυσμα για να συνεχιστεί η μάχη μας. Αντί γι αυτό όμως, ο Sorin μπήκε μπροστά στον Raziel και μου απεύθυνε τον λόγο.
-Μπορώ να μάθω ποιος είναι ο λόγος που μας ακολουθείς?
-Δε σας ακολουθώ. Θέλω να εξερευνήσω το νησί. Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να μάθω.
Εκείνος με κοίταξε δύσπιστα, αλλά μου γύρισε την πλάτη και συνέχισε την πορεία του. Όμως ο Raziel συνέχιζε να με κοιτά οργισμένα.
-Καπετάνιε, αν δεν ακολουθήσεις θα μείνεις πίσω.
-
Δίχως να έχει άλλη επιλογή, ακολούθησε τους 2 πειρατές στην αναζήτηση της Evriale, της οποίας η τύχη αγνοούνταν. Δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα τι της είχε συμβεί. Η απορία για το πώς είχαν εξαφανιστεί οι σύντροφοί μου τότε με βασάνιζε και δε θα έφευγα απ'αυτό το καταραμένο νησί μέχρι να μάθαινα την απάντηση.

Για έναν πολύ περίεργο λόγο ο ξάδερφός μου και η περίεργη παρέα του έδειχναν να με έχουν γραμμένο στα... παλιά τους τα παππούτσια. Ο Raziel έκανε τον καμπόσο στον επαναστάτη, (απολύτως λογικό αφού όπως είδα ήταν χρήστης logia φρούτου ενώ ο αντίπαλός του οχι) η συμπαθητική κοπέλα βαρέθηκε προφανώς την ηλίθια επίδειξη δύναμης και έφυγε, ενώ ο μαυροντυμένος τύπος, Sorin αν θυμαμαι καλα το όνομα, απλώς συγκρατούσε τα νεύρα του. Μετά απο λίγη ακόμα ώρα παρακολούθησης, ο Sorin ειδοποίησε επιτέλους τον καπετάνιο του οτι η Evriale έλειπτε ύποτα πολυ ώρα. Έτσι σταμάτησε ο ανούσιος καυγάς και έφυγαν όλοι για να βρουν ξεχνώντας οτι υπαρχω κι εγω στον μάταιο τούτο κόσμο....
"Μου τη δίνει όταν με αγνοούν....."
Ετσι ακολούθησα την παράξενη αυτή ομάδα προς την αναζήτηση της Evriale.