Το μυστηριώδες νησί της East Blue[Τέλος]

Ακολουθούσαμε σταθερή πορεία προς το Βορρά. Η περιοχή συνέχιζε να είναι γεμάτη απολιθωμένα τοπία, κάτι που μου είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση καθώς το σημείο του νησιού που είχα προσαράξει και τις δυο φορές που το είχα επισκεφτεί έσφυζε από ζωή. Βέβαια δεν το είχα εξερευνήσει τόσο, άρα απ'τη μια έστεκε που δεν είχα τόσες πληροφορίες. Συνέχιζα να περπατώ λίγα μέτρα πίσω απ'την παρέα των πειρατών, οι οποίοι έψαχναν μανιωδώς το χαμένο κορίτσι του πληρώματος. Πράγματι ήταν αξιοπερίεργο το πώς είχε εξαφανιστεί... Τα αρχαία της περιοχής ήταν αρκετά κοντά στο σημείο όπου πολεμούσαμε με τον Raziel, αλλά εκείνη είχε χαθεί εντελώς απ'το οπτικό μας πεδίο και μάλιστα δεν είχε αφήσει ίχνη πίσω της. Επιπλέον, καθ'όλη τη διάρκεια της πορείας μας δεν είχα βρει κάποιο στοιχείο για το λόγο εξαφάνισης των δυο επαναστατών. Τι στο καλό είχε γίνει? Αυτό το ερώτημα δεν έλεγε να φύγει απ'το μυαλό μου.
Όσο ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου, ο Sorin φάνηκε να βρήκε κάτι. Βρισκόμασταν σε ένα απολιθωμένο δάσος και μάλλον εντόπισε κάτι ανάμεσα στα δέντρα. Ακολούθησαν οι πειρατές και όσο κι αν προσπαθούσα να το παίξω αδιάφορος, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό και πήγα να κοιτάξω κι εγώ. Μερικά μέτρα έξω απ'το δάσος υπήρχαν μερικές μεγάλες πέτρες με σκαλισμένα γράμματα πάνω τους. Ο Raziel ακολουθούμενος απ'τον Sorin και τον Kain, κίνησαν γοργά προς την περιοχή και μην έχοντας κάποιο άλλο στοιχείο τους ακολούθησα. Είχα την εντύπωση ότι όσο περισσότερα αρχαία έβρισκα στο δρόμο μου, τόσο πιο κοντά θα ήμουν στην εξιχνίαση του μυστηρίου.

Σταθήκαμε στις πέτρες για κάποια ώρα. Κοιτάζαμε και σκεφτόμασταν τι να έγραφαν αυτές οι πέτρες. Ποιο ήταν αυτό το τόσο μεγάλο μυστικό που έκανε την Evriale ν' απομακρυνθεί από εμάς και τελικά να χαθεί. Δεν καταλάβαινα τη μικρή αρχαιολόγο αρκετά. Ίσως γιατί δεν είχα γνωρίσει ποτέ κανέναν και ειδικότερα γιατί δεν ήξερα τίποτα περί της αρχαιολογίας και του να είσαι αρχαιολόγος. Σε 'μένα φάνταζαν απλά κάποιοι άνθρωποι που ξόδευαν το χρόνο τους πίσω από απομεινάρια προηγούμενων γενεών. Τους σεβόμουν μεν, κατανοούσα την αξία και τα πιθανά πλεονεκτήματα που μπορούσε να έχει η δουλειά τους αλλά δεν τους έβρισκα χρήσιμους δε, μιας και κατά τη διάρκεια μιας μάχης αμφέβαλα αν η πλειοψηφία τους μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε χρήσιμο. Αλλά η συγκεκριμένη μικρή ήταν διαφορετική. Αυτή ήταν 100% χρήσιμη και μέλος του πληρώματος στο οποίο ανήκα. Αν και δεν με συνέδεε τίποτα μαζί της είχα αρχίσει να τη συμπαθώ και να την εκτιμώ (όσο αυτό ήταν δυνατό φυσικά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα). Μα τα περίεργα αυτά γράμματα παρέμειναν σιωπηλά. Και φυσικά κανένας εκτός από εκείνη δεν ήξερε να τα διαβάσει ή να τα καταλάβει. Σημείωσα με το μυαλό μου να μάθω κάποια στιγμή την αρχαιολογία. Δεν ήξερα που μπορούσε τελικά ν' αποβεί χρήσιμη. Αλλά η ώρα περνούσε κι έπρεπε να φύγουμε. Κάθε δευτερόλεπτο μετρούσε εδώ κι εμείς είχαμε αφήσει να σπαταληθούν πολλά. Συνεχίσαμε προς την ενδοχώρα του νησιού ακολουθώντας τα ερείπια. Κατά τους υπολογισμούς μας όπου υπήρχαν ερείπια ήταν η καλύτερη πιθανότητα να βρούμε την αρχαιολόγο μας. Οπότε έπρεπε να μείνουμε κοντά σε αυτά. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα κρατήσει μια σημείωση να παρακολουθώ τον επαναστάτη που μας ακολουθούσε. Δεν ήξερα ακόμα αν μπορούσα να τον εμπιστευτώ και σε πιο βαθμό. Αν μη τι άλλο δεν ήταν αρκετά άνανδρος ώστε να μας χτυπήσει πισώπλατα. Αν και δεν έβλαπτε να είμαστε προσεκτικοί. Τοποθέτησα τον εαυτό μου λοιπόν σε τέτοια θέση ώστε πάντα να μπορώ να τον βλέπω, όπως κι αν κινούμασταν. Αλλά κάτι σαν ένστικτο μου έλεγε πως αυτός δεν ήταν το μόνο ή το μεγαλύτερο από τα προβλήματά μας.

Βρισκόμουν μερικά βήματα πίσω απ'την ομάδα των πειρατών και τους παρακολουθούσα. Αν και δεν ήταν στα σχέδιά μου να ασχοληθώ μαζί τους, η όλη ιστορία μου κινούσε όλο και περισσότερο την περιέργεια, ενώ ταυτόχρονα ενισχυόταν η σκέψη ότι η τωρινή περίσταση είχε σχέση με την εξαφάνιση των δυο επαναστατών. Ο Sorin είχε πλησιάσει στις πέτρες και τις κοιτούσε, αλλά ήταν εμφανές ότι δεν καταλάβαινε γρι απ'όσα ήταν αποτυπωμένα. Ο Raziel εξερευνούσε με το βλέμμα του το τοπίο ελπίζοντας να βρει κάποιο στοιχείο, αλλά μάταια. Ο Kain πάλι, τον οποίο απ'ότι φάνηκε είχαν παραμελήσει ελαφρώς καθόταν σε ένα βράχο και περίμενε την επόμενη κίνηση του ξαδέρφου του. Δίχως να έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, πλησίασα κι εγώ προς τις πέτρες και άγγιξα το παγωμένο στέρεο υλικό. Ο Sorin μου έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα, σαν να μου έλεγε "αφού δεν πρόκειται να καταλάβεις τι το παλέβεις...". Αμέσως σκέφτηκα:
Αφού ούτε εσύ καταλαβαίνεις, τι το παίζεις υπεράνω...
Αυτό που ακολούθησε όμως, έκανε ακόμη πιο ενδιαφέρον το ταξίδι μου στο νησί. Καθώς στεκόμασταν και επεξεργαζόμασταν τους πλίνθους, μια δυνατή φωνή ακούστηκε και μια σειρά από πυροβολισμούς ήχησε στο παγερό τοπίο. Δεν συνειδητοποίησα αμέσως τι συνέβη, αλλά η εξήγηση ήρθε σύντομα. Ο Raziel στεκόταν λίγο πιο μακριά απ'τις πέτρες, σε τέτοια απόσταση που δεν τον έκρυβαν. Το πιο αξιοπερίεργο όμως, ήταν ότι αυτοί που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν ήταν Marines. Τι στο καλό δούλευαν σε αυτό το νησί Marines? Όπως και να χε, η απάντηση δε θα αργούσε να φτάσει. Επιτέλους λίγη δράση. Λίγη δράση μετά την άθλια διακοπή της μάχης μου με τον καπετάνιο του πειρατικού πληρώματος, ο οποίος δε φάνταζε ιδιαίτερα χαρούμενος που μερικές σφαίρες διαπέρασαν το κορμί του.

Όπως στεκόμουν κοντά στους βράχους και κοιτούσα γύρω-γύρω το τοπίο μπας και βρω κάποιο στοιχείο για την περίεργη εξαφάνιση της Evriale, ένιωσα κάτι περίεργο. "Κάτι" με προειδοποιούσε για κάποιο κίνδυνο που ερχόταν. Δεν κατάλαβα το πως και το γιατί αλλά ήμουν σε επιφυλακή για το οτιδήποτε. Όντως μετά από λίγο ακούστηκε μια φωνή και μερικές σφαίρες διαπέρασαν το σώμα μου. Αυτό το "κάτι" που με προειδοποίησε είχε δίκιο και μου βγήκε σε καλό που το εμπιστεύτηκα. Αμέσως μετά το πέρασμα των σφαιρών από το σώμα μου γύρισα προς το μέρος από το οποίο ήρθαν οι σφαίρες και είδα μερικούς Marines. Τι δουλειά είχαν εδώ οι Marines? Μήπως είχαν κάποια σχέση με την εξαφάνιση της Evriale? Αλλά προείχε πρώτα η τιμωρία τους για αυτό που μου έκαναν.
-Συνειδητοποιείτε ότι αυτό που κάνατε δεν ήταν σωστό από μέρους σας? Το ότι δεν παθαίνω ζημιά από τέτοιου είδους επιθέσεις δεν πάει να πει ότι δεν με ενοχλεί όταν κάποιος προσπαθεί να με χτυπήσει! Θα το μετανιώσετε που το προσπαθήσατε!
Άνοιξα μια μαύρη τρύπα από πάνω τους και τους ρούφηξα. Αφού την έκλεισα, μετά την ξανάνοιξα μπροστά μας και τους έβγαλα έξω. Ήταν 3 και είχαν πάθει μικροτραύματα αυτό το λίγο διάστημα που ήταν στην μαύρη τρύπα. Αν τους είχα αφήσει εκεί μέσα παραπάνω θα είχαν χάσει τις αισθήσεις τους από την ζημιά που θα πάθαιναν. Γυρνάω στον Sorin και του λέω:
-Sorin, τους αφήνω πάνω σου να τα "ξεράσουν" όλα. Μάθε τι δουλειά έχουν εδώ και αν έχουν σχέση με την εξαφάνιση της Evriale.

Και να λοιπόν που για άλλη μια φορά είχα δίκιο. Είχαμε άλλα προβλήματα στο νησί. Κι αυτά άκουγαν στο όνομα Marines. Ανάθεμά με αν ήξερα τι στο καλό ήθελαν αυτοί σε αυτό το νησί, αλλά το μόνο που είχα ήδη λυμένο στο μυαλό μου ήταν πως ότι κι αν ήθελαν δεν ήταν για καλό. Οι υποψίες μου αμέσως στράφηκαν σε αυτούς ως κύριους ενόχους για την εξαφάνιση της Evriale. Οπότε ο οποιοσδήποτε θα κατανοούσε τη χαρά μου όταν ο καπετάνιος μου μου τους παρέδωσε για να τους ανακρίνω. Τους σήκωσα όρθιους και τους έδεσα με υπέρ-σκληρυμένα δεσμά από άμμο. Μετά από μερικά χαστούκια ξύπνησαν όλοι τους. Στην αρχή προσπάθησαν να λυθούν και πάλεψαν αρκετά αλλά δεν τα κατάφεραν. Αμέσως μετά άρχισαν να κομπάζουν και να δηλώνουν πως δεν θα πουν τίποτα, πως ότι κι αν τους κάναμε θα το πληρώναμε πολλαπλάσια κι ότι άλλο παρόμοιο λέει κάθε κρατούμενος στο δεσμοφύλακα του περισσότερο για να πάρει κουράγιο και θάρρος. Τους άφησα να ξεθυμάνουν χωρίς ν' αντιδράσω. Τους κοιτούσα με βλέμμα δυσοίωνο κι απογυμνωμένο από κάθε συναίσθημα. Πάντα έπιανε, όταν ο αιχμάλωτος έβλεπε τον βασανιστή του να μην έχει καμία αντίδραση, δεν μπορούσε να τον ψυχολογήσει κάτι που τον γέμιζε φόβο γιατί πλέον δεν ήξερε τι θα επακολουθούσε. Όταν τελείωσαν με τις καυχησιές τους πλησίασα ήσυχα, τράβηξα το σπαθί μου κι έκοψα τα πόδια του πρώτου κι έβαλα από κάτω του ένα δοχείο από άμμο. . Τον άφησα έτσι και κοίταξα τους άλλους. Όταν καταλάγιασαν οι κραυγές του πρώτου (προφανώς είχε λιποθυμήσει από τον πόνο) τους μίλησα.
-"Έχετε στη διάθεσή σας χρόνο όσο χρειάζεται για να γεμίσει και να λιώσει το δοχείο από το αίμα. Αμέσως μετά θα σταθεροποιήσω την κατάσταση του πρώτου και θα προχωρήσω στον δεύτερο. Σε κάθε έναν από σας θα κόβω ένα διαφορετικό μέλος του σώματός σας. Στο τέλος απλά θα σας αφήσω σε αυτό το νησί ανίκανους και ανάπηρους να πεθάνετε από ασιτία ή από τη δίψα. Εκτός κι αν μου πείτε ότι ξέρετε γι' αυτό το νησί και το λόγο ύπαρξής σας σε αυτό. Όσο πιο γρήγορα μιλήσετε τόσο λιγότερο θα υποφέρετε. Η επιλογή είναι δική σας."
Τους γύρισα την πλάτη και απομακρύνθηκα. Οι υπόλοιποι με κοιτούσαν με φρίκη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Ακόμα κι αυτοί περίμεναν κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο φιλεύσπλαχνο ίσως. Αλλά όχι αυτό που έκανα. Τους καταδίκαζα σ' έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο. Στράφηκα στο Raziel.
-"Καπετάνιε θα ήθελα σε παρακαλώ όταν κρίνεις πως ο στρατιώτης κινδυνεύει να πεθάνει να του σταθεροποιήσεις την κατάσταση. Θέλω να υποφέρουν όσο το δυνατότερο γίνεται." Και μόνο η ιδέα δεν του άρεσε αλλά δεν διαφώνησε. Τώρα έπρεπε απλά να περιμένουμε τ' αποτελέσματα.

Παρακολουθούσα το θέαμα με κομμένη την ανάσα. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τόσο βάναυσο στη ζωή μου. Παρόλα αυτά δε διέκοψα τη διαδικασία, όχι μόνο επειδή δε με αφορούσε άμεσα το θέμα, αλλά κι επειδή οι αντίπαλοι ήταν Marines. Ακόμα κι αν έπραξαν ακολουθώντας διαταγές δε σήμαινε ότι έπρεπε να τους δείξει κανένας έλεος. Απ'τη στιγμή που καταπίεζαν έτσι τον κόσμο δεν ένιωθα καθόλου άσχημα βλέποντάς τους να υποφέρουν. Ο Sorin είχε απομακρυνθεί λιγάκι έχοντας ακόμα όμως το ίδιο ψυχρό ύφος. Απ'όσο κατάλαβα είχε εμπειρία σε τέτοια θέματα. Δε δίστασε να προκαλέσει πόνο και τρόμο στους αντιπάλους του, οι οποίοι ταυτόχρονα κοιτούσαν έντρομοι τον πληγωμένο σύντροφό τους. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι βρίσκονταν σε απόγνωση. Ήταν φυσικό άλλωστε. Ότι κι αν έκαναν, είτε μιλούσαν είτε σιωπούσαν, η κατάληξη θα ήταν η ίδια, θάνατος. Έπρεπε απλά να επιλέξουν ανάμεσα στον ακαριαίο και το βασανισμό. Περίμενα την αντίδρασή τους όσο ο Raziel τους επέβλεπε, όπως του είχε πει ο Sorin. Ο πληγωμένος ναυτικός χλώμιαζε όλο και περισσότερο με το πέρασμα της ώρας, αφού ο οργανισμός του στέρευε από αίμα. Μάλλον δεν μπορούσαν να αντέξουν την ιδέα και ο δεύτερος Marine ύψωσε το κεφάλι του προς τον Raziel.
-Σταματήστε! Θα σας πούμε. Απλά σταματήστε!
-Συγκινητικό. είπε ο Sorin γυρνώντας προς το μέρος τους, με το ίδιο ψυχρό ύφος.
Ο Raziel πλησίασε προς τον κουτσό Marine και βγάζοντας μια γάζα έδεσε το εναπομένων μέρος του ποδιού, σφίγγοντας με δύναμη για να σταματήσει η αιμορραγία. Ο Sorin στάθηκε μπροστά στον Marine και τον κοίταξε με ένα διαπεραστικό βλέμμα.
-Λοιπόν; Τι έχετε να μου πείτε;

Τελικά απέδωσε πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα. Πολύ πιο γρήγορα. Την τελευταία φορά που είχα χρησιμοποιήσει κάποια τέτοια τεχνική είχε πάρει πολύ περισσότερο χρόνο. Και πολύ περισσότερους ακρωτηριασμούς.
"Τελικά το επίπεδο γενναιότητας κι αποφασιστικότητας των Marine έφθηνε δραστικά τον τελευταίο καιρό." σκέφτηκα. Έτσι λοιπόν πλησίασα και τους προέτρεψα να μιλήσουν.
-"Θα μας αφήσεις να ζήσουμε αν στα πούμε όλα ε;" με ρώτησαν όλο αγωνία.
-"Αυτό θα εξαρτηθεί από τις πληροφορίες που θα μου δώσετε και τη σημασία τους. Οπότε προσέξτε όσα αποκαλύψετε να είναι η αλήθεια. Διότι αλλιώς απλά θα τιμωρηθείτε παραδειγματικά."
Αμέσως άρχισαν αν μιλάνε. όλοι μαζί λέγοντας ότι ήξεραν και δεν ήξεραν. Επέβαλα την τάξη αμέσως και συνέχισα την ανάκριση. Έμαθα λοιπόν αυτά που ήθελα και δυστυχώς δεν μου άρεσαν καθόλου. Μάθαμε λοιπόν πως μας είχαν εντοπίσει στη θάλασσα και μας κυνήγησαν. Μας ακολούθησαν όταν αράξαμε στο νησί κι αγκυροβόλησαν σε ασφαλή απόσταση. Μετά απλώθηκαν στο νησί για να μας βρουν και να μας συλλάβουν. Ήδη κάποιοι απ' αυτούς είχαν συλλάβει την "κοπέλα" και την είχαν παραδώσει στο πλήρωμα που είχε χωριστεί στη μέση. Οι μισοί παρέμειναν εδώ για να τελειώσουν τη δουλειά και περίμεναν πλοίο που είχε ειδοποιηθεί κι ήταν καθ' οδόν. Η κοπέλα είχε φυγαδευθεί ήδη με κατεύθυνση το Impel Down. Εγώ κι ο Raziel είχαμε μείνει άφωνοι από την παροιμιώδη απροσεξία που είχαμε δείξει. Κατά το ταξίδι είχαμε χαλαρώσει και δεν προσέχαμε και πολύ για το αν μας ακολουθούν ή αν μας έχουν εντοπίσει. Και τώρα ένα μέλος μας το πλήρωσε ακριβά. Ο θυμός μου ξεχείλισε από μέσα μου και πια φαινόμουν εκνευρισμένος. Ρώτησα κι έμαθα που ήταν η βάση τους. Πλέον αυτοί μου ήταν άχρηστοι. Και φυσικά δεν άφηνα ποτέ μάρτυρες. Τρεις πιστολιές έλυσαν το πρόβλημα. Αλλά δεν είχα ικανοποιηθεί. Ούτε κι ο Raziel. Δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια ματιά. Ξέραμε κι οι δύο τι θα επακολουθούσε. Μια ανηλεή σφαγή. Για χάρη της Evriale. Χωρίς άλλα λόγια και καθυστερήσεις κινήσαμε να βρούμε τους Marines. Τα μάτια μας γυαλίζαν από θυμό και διψούσαμε για αίμα κι εκδίκηση. Δεν θα υπήρχε καμία συγχώρεση, κανένα έλεος, μόνο αίμα και πολλά πτώματα.

Αυτά που μάθαμε από τους Marines με γέμισαν μίσος και οργή, προς αυτούς για αυτό που έκαναν αλλά και προς εμένα που ήμουν τόσο απρόσεκτος και άφησα να συμβεί κάτι τέτοιο. Από τις πληροφορίες που μας έδωσαν οι Marines που σκοτώσαμε ήταν ήδη πολύ αργά, δεν προλαβαίναμε να φτάσουμε το καράβι που μετέφερε την Evriale στο Impel Down. Ο μόνος τρόπος για να πας εκεί είναι μέσω της Calm Belt και για να γίνει αυτό πρέπει να έχεις ειδικό καράβι, αλλά και να φτάσεις εκεί δεν μπορείς να μπεις καθώς μια τεράστια πύλη κλείνει τον δρόμο για εκεί. Οπότε προς το παρόν δεν μπορούσαμε να κάνουμε απολύτως τίποτα για να σώσουμε την Evriale, θα έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον μέχρι να μπούνε στην Grand Line και από εκεί θα είχαμε μερικές ελπίδες να καταφέρουμε να εισχωρήσουμε στο Impel Down με τα κατάλληλα μέσα. Αυτό όμως με εξόργιζε πάρα πολύ και ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω προσωρινά ήταν να σκοτώσω όλους τους Marines που είχαν πάρει μέρος σε αυτό. Έτσι γύρισα στον Sorin και στον Kain και τους είπα:
-Φύγαμε για την βάση τους! Ώρα για σφαγή! Και θα σκοτώσουμε και τις ενισχύσεις τους που θα έρθουν σύντομα! Δεν θα αφήσουμε κανέναν ζωντανό, θα μετανιώσουν που τα έβαλαν μαζί μας!
Δεν μου έδωσαν κάποια απάντηση, απλά έγνεψαν καταφατικά δείχνοντας ότι συμφωνούσαν μαζί μας. Έτσι ξεκινήσαμε προς την βάση τους έτοιμοι να τους "λιώσουμε" σαν μυρμήγκια!

Τα λόγια των Marine με είχαν αφήσει άφωνο. Ήταν μεγάλο λάθος απ'τη μεριά του πειρατικού πληρώματος που δεν είχαν προσέξει ότι τους ακολουθούσαν, αλλά ακόμα χειρότερα, εξαιτίας αυτού του λάθους ένα μέλος της ομάδας τους είχε συλληφθεί και αυτή τη στιγμή οδηγούνταν προς το Impel Down. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχαν ιδέα περί τίνος πρόκειται το μέρος. Είχα την ατυχία να πάω εκεί στο παρελθόν, αλλά και την τύχη να δραπετεύσω. Παρόλα αυτά δεν ήμουν σίγουρος για το πόσο ήταν ικανό να κάνει κάτι παρόμοιο ένα κορίτσι. Όπως κι αν το έβλεπα εκείνη τη στιγμή το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Το κορίτσι θα πήγαινε στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου και πιθανότατα θα παρέμενε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής της. Οι πειρατές όμως δε φαινόταν να δέχονταν αυτή την εκδοχή. Ήταν αποφασισμένοι να τη σώσουν, αλλά πρώτα προείχε η εξουδετέρωση των ναυτικών που τους ακολούθησαν. Απ'τη μια οι πληροφορίες των Marine ήταν χρήσιμες, αλλά απ'την άλλη δε μου έδιναν απαντήσεις. Καμία απ'τις πληροφορίες τους δε μου εξηγούσε πώς εξαφανίστηκαν οι σύντροφοί μου παλαιότερα. Όσο σκεφτόμουν αυτά, οι 3 πειρατές είχαν ήδη ξεκινήσει την πορεία τους. Δε θα άφηναν κανέναν να πειράξει ένα μέλος του πληρώματός τους και αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που με ενθουσίαζαν. Δεν ήταν οι μόνοι όμως που είχαν έναν στόχο σε αυτό το νησί. Τα άλυτα ερωτήματα με βασάνιζαν και όσο πιο κοντά ήμουν με τους πειρατές, τόσες περισσότερες πιθανότητες είχα να πέσω σε Marines που πιθανότατα γνώριζαν κάτι σχετικό. Έτσι χωρίς να χάσω άλλο χρόνο ακολούθησα την ίδια πορεία με αυτούς. Κάτι μου έλεγε ότι δε θα ασχολούνταν καν με την παρουσία μου. Αυτή την στιγμή τους ένοιαζε μονάχα να αφανίσουν τους Marines και τίποτα άλλο.

Βαδίζαμε σταθερά προς τον προορισμό μας. Τίποτα δεν μπορούσε ν' ανακόψει την πορεία μας, όχι πως θα αφήναμε κάτι να το κάνει. Αν και μέσα στην οργή και το μίσος μας δεν προσέχαμε και πολλά γύρω μας. Είχαμε ξεχάσει που ήμασταν και τι κάναμε, πως ο κίνδυνος μπορεί να παραμονεύει παντού. Δεν μας ενδιέφερε εκείνη την ώρα. Ήμασταν δύο κλειδωμένες στο στόχο βόμβες οι οποίες δεν παρέκκλιναν καθόλου από τη διαδρομή τους κι αδιαφορούσαν για κάθε πιθανό εμπόδιο. Αν και για κακή τύχη των Marines και καλή δικιά μας τίποτα δεν παρουσιάστηκε στο δρόμο μας. Κάτι που με τη σειρά του σήμαινε πως φτάσαμε στη βάση τους ανενόχλητοι χωρίς να μας παρατηρήσουν και χωρίς να χρονοτριβήσουμε καθόλου. Είχαμε στη διάθεσή μας το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αν και δεν θα το χρειαζόμασταν εδώ. Ήταν τόσοι λίγοι κι εμείς αρκετά δυνατοί. Οπότε θα ήταν εύκολη δουλειά ακόμα κι αν ήξεραν πως ερχόμαστε. Η βάση τους, αν μπορούσε να θεωρηθεί έτσι, ήταν κατ' ουσία μερικές σκηνές με μια πρόχειρη στημένες σε κύκλο κοντά στην παραλία όπου είχαν δέσει το πλοίο τους. Σε μια από αυτές, τη μεγαλύτερη σε μέγεθος, ακούσαμε φωνές κι ομιλίες. Καταλάβαμε πως εκεί βρισκόταν το "αρχηγείο" της ομάδας και πιθανότατα κι όλος ο εξοπλισμός τους. Ο Raziel ήταν έτοιμος να ορμήξει όπως κι εγώ αλλά ο επαναστάτης μας συγκράτησε.
-"Μήπως θέλετε να περιμένετε να τελειώσουν πρώτα και μετά να τα κάνετε όλα γης μαδιάμ; Απ' ότι ακούω μιλάνε με κάποιον άλλο, άρα έχουν μαζί τους Den den Mushi. Αν βιαστείτε τώρα θα αναφέρουν τα συμβάντα κι οι ενισχύσεις θα είναι πολύ περισσότερες και καλύτερα εξοπλισμένες. Θα βρεθείτε σε δύσκολη θέση."
Ο Raziel πήγε κάτι να πει και να διαφωνήσει αλλά ο ξάδερφος του τον σταμάτησε.
-"Έχει δίκιο Raz, και το ξέρεις. Κι εγώ στη θέση σου θα ήθελα να τους σκοτώσω άμεσα αλλά δεν είναι σοφό να γίνει έτσι. Δεν ξέρουμε που και πότε θα έρθουν οι ενισχύσεις τους και πόσοι θα τις απαρτίζουν. Καλύτερα να περιμένουμε λίγο και μετά τους σφάζουμε όλους. Δεν θα φύγουν εδώ θα είναι."
Είχε κι αυτός απόλυτο δίκιο. Έπιασα τον καπετάνιο μου από το μπράτσο.
-"Κι εγώ θέλω να τους σφάξω όλους αλλά έχουν δίκιο. Ας περιμένουμε λίγο κι ας καταστρώσουμε ένα σχέδιο για περίπτωση ανάγκης. Καλύτερα να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα. Τι λες καπετάνιε; Μην την πατήσουμε και δεύτερη φορά σαν ηλίθιοι. Μία φορά αρκεί."
Ήξερα πως γι' αυτόν ήταν μεγάλη δοκιμασία να περιμένει. Αλλά αυτές ήταν οι δυσκολίες της ηγεσίας.

Στεκόμασταν μπροστά στο στρατόπεδο των Marines. Δε θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν καλά οργανωμένοι, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά φρουρές παρά μόνο μερικές σκηνές, στημένες σε κυκλικό σχηματισμό. Ο Raziel και ο Sorin συγκρατούσαν τους εαυτούς τους με το ζόρι, αλλά ήταν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Παρατήρησα καλύτερα το σημείο όπου είχαν στρατοπεδεύσει. Απ'την κεντρική σκηνή συνέχιζαν να ακούγονται φωνές, ενώ δεμένο στην παραλία ήταν το παραδοσιακό πλοίο των ναυτικών που μόνο στη θέα του ήθελες να το αφανίσεις απ'το χάρτη. Απ'όποια πλευρά κι αν το έβλεπα, οι Marines δεν είχαν καμία ελπίδα να επιβιώσουν. Έπρεπε να τα βάλουν πάνω απ'όλα με 2 χρήστες Logia Φρούτων. Γύρω μας υπήρχαν αποξηραμένα δέντρα που μας κάλυπταν απ'τα βλέμματα των ναυτικών. Κοινώς, η επιθυμία του Sorin να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για περίπτωση ανάγκης, ήταν περιττή, κάτι που αποφάσισα να το δηλώσω.
-Γιατί να χρειαστείτε σχέδιο; Πιστεύετε ότι θα χάσετε; Στη χειρότερη περίπτωση μπορούν απλά να έχουν Kairoseki, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είστε σε θέση να τους αντιμετωπίσετε. Έγινε ένα λάθος απροσεξίας. Δε χρειάζεται να στιγματίσετε τη ζωή σας με αυτό.
Την επόμενη στιγμή ο Sorin με έπιασε απ'το λαιμό και με κόλλησε σε ένα δέντρο.
-Τι ξέρεις εσύ για εμάς; Τι ξέρεις εσύ απ'το να χάνεις ένα μέλος του πληρώματός σου; Θα σου απαντήσω εγώ, τίποτα! Αυτό το λάθος απροσεξίας όπως λες έχει θέσει σε κίνδυνο την αρχαιολόγο μας, αλλά να μαντέψω δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ε;
-Επειδή μπορώ στο λέω! Για να πάνε στο Impel Down από εδώ θα χρειαστούν πάρα πολύ καιρό! Έχουν να περάσουν πολλές θάλασσες. Μπορείτε να τους φτάσετε και να τη σώσετε. Το πρόβλημα είναι να μπει. Αν πατήσει το πόδι της σε αυτή τη φυλακή είναι σχεδόν αδύνατο να σωθεί. Αυτό εξαρτάται από εσάς.
Το βλέμμα του Sorin ήταν ακόμα οργισμένο, καθώς και του Raziel ο οποίος προφανώς δεν πρόλαβε να ασχοληθεί μαζί μου. Την ίδια στιγμή η φωνή απ'την κεντρική σκηνή των Marines έσβησε και επικράτησε απόλυτη σιωπή.

Τα λόγια των 3ων υπολοίπων που ήταν μαζί μου με συγκράτησαν από το να ορμίσω κατευθείαν στους Marines. Αλλά δεν χρειαζόμασταν κάποιο σχέδιο όπως έλεγε ο Sorin, τα πράγματα ήταν απλά. Θα τους σκοτώναμε και αυτούς και τις ενισχύσεις που ήταν καθ' οδόν για το νησί. Στην τελική ήταν απλοί Marines αλλά και να είχαν κάποιο τρόπο να μας αντισταθούν δεν θα κατάφερναν τίποτα απέναντί μας σε αυτή την χρονική στιγμή. Θέλαμε εκδίκηση και δεν θα μας σταματούσε κανείς. Όσο για τα λόγια του Kuran δεν ήταν απολύτως σωστά. Μπορεί να χρειαζόταν κάποιος καιρός για να φτάσει το καράβι που μεταφέρει την Evriale στο Impel Down αλλά και πάλι δεν είχαμε ελπίδες να τους φτάσουμε. Τα καράβια τους είναι πιο εξελιγμένα και αυτοί χρησιμοποιούν περάσματα που είναι βατά μόνο από αυτούς και όσους έχουν καράβια παρόμοια με τα δικά τους. Είχα κάνει κρατούμενος στο Impel Down πριν καιρό και θυμάμαι τα πάντα για αυτό. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να αποδράσεις αλλά δεν ήταν και απίθανο. Εγώ τα είχα καταφέρει και δεν νομίζω να ήμουν ο μοναδικός στα τόσα χρόνια της φυλακής. Ο μόνος τρόπος για να την σώσουμε ήταν να δυναμώσουμε γιατί οι φύλακες του Impel Down δεν είναι παίξε-γέλασε. Τρόπο για να πάμε είχα σκεφτεί αλλά ήμασταν πολύ αδύναμοι για να τα βάλουμε με ολόκληρη την φυλακή χωρίς καμιά βοήθεια. Για αυτό θα έπρεπε μέχρι να μπούμε στην Grand Line να δυναμώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούμε. Τώρα αυτό που έπρεπε να γίνει για να ηρεμήσω προς το παρόν ήταν να σκοτώσουμε τους Marines εδώ και θα το κάναμε αφού σταματούσαν οι φωνές από την κεντρική σκηνή. Αφού σταμάτησαν έκανα νόημα στους υπόλοιπους ότι ορμάμε. Το στοιχείο του αιφνιδιασμού είναι πάντα καλό σε μια μάχη. Άρχισα πρώτος ανοίγοντας μια μαύρη τρύπα πάνω από τις καλύβες. Η μαύρη τρύπα άρχισε να ρουφάει τα πάντα από κάτω της μαζί με τις σκηνές και ότι άλλα αντικείμενα είχαν εκεί οι Marines. Μόλις το πήραν είδηση βγήκαν όλοι από τις σκηνές και είδαν τι γινόταν. Δεν πίστευαν στα μάτια τους! Δεν μας είχαν καταλάβει και για να κάνω αισθητή της παρουσία μου έκλεισα την μαύρη τρύπα και είπα:
-Black Hole! Liberation!
Έτσι άνοιξε πάλι μια μαύρη τρύπα μόνο που αυτή την φορά άρχισε να ρίχνει πάνω τους ότι είχε ρουφήξει προηγουμένως. Οι Marines πιάστηκαν εντελώς απροετοίμαστοι και έτρεχαν από εδώ και από εκεί για να πάρουν τα όπλα τους και να αντεπιτεθούν. Έκλεισα την μαύρη τρύπα και είπα στους άλλους:
-Ορμάμε! Δεν θέλω επιζώντες! Σκοτώστε τους όλους!

Ο Raziel άνοιξε μια μαύρη τρύπα ρουφώντας τις σκηνές και διάφορα άλλα αντικείμενα. Οι Marines τον αντιλήφθηκαν, αλλά την ίδια στιγμή δημιούργησε μια δεύτερη μαύρη τρύπα "επιστρέφοντας" ότι είχε "πάρει". Μετά από αυτή την ενέργεια έκανε σήμα να επιτεθούμε δηλώνοντας ότι δεν ήθελε κανέναν επιζώντα. Δεν είχα σκοπό να ακολουθήσω τις διαταγές του, δεν ήμουν μέλος του πληρώματός του. Θα σιγουρευόμουν όμως ότι κάποιος ναυτικός θα μου έδινε τις πληροφορίες που επιθυμούσα. Οι πειρατές είχαν ήδη ορμήσει προς του ναύτες και πραγματικά τους εξουδετέρωναν τον ένα μετά τον άλλο. Αυτό μέχρι να οργανωθούν. Σύντομα είχαν μπει σε σχηματισμό και απομόνωσαν τους τρεις αντιπάλους τους. Έτσι, η αναλογία ήταν 1 εναντίον 4. Η μεριά των Marines είχε ήδη 5 νεκρούς, ενώ η πλευρά των πειρατών ήταν ανέγγιχτη. Όπως περίμενα η έκβαση της μάχης ήταν καθορισμένη εξαρχής. Δε χρειαζόταν να συμμετάσχω, αλλά έπρεπε να αντλήσω από κάπου πληροφορίες και ποιος θα ήταν καλύτερος πέρα απ'τον επικεφαλής; Βάδισα λοιπόν κι εγώ προς το πεδίο της μάχης, αψηφώντας τους Marines που είχαν περικυκλώσει τους πειρατές και κατευθύνθηκα προς το κέντρο όπου υπήρχε πριν την επίθεση του Raziel η σκηνή του διοικητή. Πράγματι, πίσω απ'τα ρημαγμένα αντικείμενα, ήταν γονατιστός ένας άντρας με τη χαρακτηριστική ενδυμασία των αξιωματικών. Είχε την πλάτη του γυρισμένη σε εμένα και φαινόταν ότι προσπαθούσε να φτιάξει κάτι. Ποιο εύκολο δε θα μπορούσε να γίνει. σκέφτηκα και τράβηξα το σπαθί μου. Αμέσως όμως, ένιωσα μια γροθιά στο στομάχι μου και τις δυνάμεις μου να χάνονται για μια στιγμή. Έκανα μερικά πίσω βήματα και μπροστά μου μπήκαν δυο Marines που με κοιτούσαν με απέχθεια και γεμάτοι οργή. Το χειρότερο ήταν ότι τα πρόσωπά τους μου φαίνονταν γνωστά.
-Δε μας θυμάσαι Kuran Kaname;
-Πραγματικά, πίστευα ότι δε θα ξέχναγες τους ανθρώπους που σκότωσαν τους συντρόφους σου.
-Ποιοι είστε; ρώτησα κοφτά, ενώ οργή άρχισε να με κυριεύει λόγω του τελευταίου σχόλιου.
-Στο ίδιο νησί μας είχες νικήσει για να τους σώσεις, αλλά μας υποτίμησες. απάντησε και έτεινε τη γροθιά του προς το μέρος μου, στην οποία υπήρχε ένα δαχτυλίδι από Kairoseki. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, καθώς συνειδητοποίησα ποιοι ήταν.
-Μας θυμήθηκες τώρα; Μη νομίζεις ότι ήμαστε το ίδιο αδύναμοι με τότε, προπονούμασταν μέρα νύχτα μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, η στιγμή που θα σε στέλναμε στο Impel Down!

Τελικά τα πράγματα ίσως ήταν πιο απλά απ' ότι ήθελα να τα κάνω και αυτό αποδείχθηκε μέσα σε λίγη ώρα. Ορμήσαμε πάνω στους ανυπεράσπιστους Marines κι αρχίσαμε να τους πετσοκόβουμε. Αποφάσισα να μην τους τελειώσω γρήγορα. Ένας εύκολος κι ανώδυνος θάνατος ήταν πολύ βολικός γι' αυτούς. Απλά τους ακρωτηρίαζα και τους προκαλούσα σοβαρές πληγές, οι οποίες τους εξουδετέρωναν άμεσα αλλά τους επέφεραν πολύ δυνατό πόνο. Έτσι τους άφησα να πεθάνουν μαρτυρικά αν και αρκετούς τους αποτελείωσε πολύ φιλεύσπλαχνα οι υπόλοιποι. Σύντομα είχαμε σκοτώσει τους μισούς από αυτούς κι απέμεναν οι υπόλοιποι. Ο Επαναστάτης είχε καταπιαστεί με δύο από αυτούς και πάλευε μαζί τους. Φαινόταν σαν να ήταν παλιοί γνώριμοι, μιας κι είχαν πιάσει ψηλή κουβέντα ταυτόχρονα με την πάλη τους. Ο ξάδερφος του Raziel χρησιμοποιώντας κάποιο φρούτο κι αυτός (μάλλον τύπου Zoan αν έκρινα από τις δυνάμεις του και τις μεταμορφώσεις του σώματός του) μας βοηθούσε στη μάχη. Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στους υπόλοιπους και συνέχισα να σφάζω όποιον έβρισκα μπροστά μου. Εντός ολίγου όλοι οι Marines πλην αυτών που πάλευαν με τον Επαναστάτη ήταν νεκροί. Ο αρχηγός των τους είχε μόλις πριν από λίγο σκοτωθεί στα χέρια του καπετάνιου μας, αν και τον δυσκόλεψε λιγάκι. Μάλλον είχε ειδικό όπλο για εμάς τους χρήστες φρούτου. Αλλιώς δεν έβλεπα κάποιο καλό λόγο να δυσκολεύεται ο Raziel. Αμέσως γυρίσαμε προς τον Επαναστάτη κι ετοιμαστήκαμε να τον βοηθήσουμε αλλά μας έγνεψε αρνητικά.
-"Είναι δικοί μου αυτοί. Έχω κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους και πρέπει να τους κλείσω. Προσωπικά."
Δεν καταδέχτηκε να πει τίποτα άλλο ούτε κι εμείς ρωτήσαμε περισσότερα. Τον αφήσαμε να κάνει αυτό που ήθελε. Αν κατά τύχη αποτύγχανε ακόμα καλύτερα για εμάς. Κι εκείνος θα πέθαινε κι εμείς θα είχαμε περισσότερους για σκότωμα. Αν πάλι τους σκότωνε, δεν μας ενοχλούσε και πολύ. Υπήρχαν κι οι ενισχύσεις τους καθ' οδόν. Και μια που το είχα σκεφτεί, πήγα προς τη σκηνή του αρχηγείου κι έψαξα στα ερείπια για το Den den mushi. ΤΟ βρήκα και το ανασήκωσα, το έστησα στο τραπέζι και κάθισα σε μια κούτα δίπλα του. "Ποτέ δεν ξέρεις ποιος χαζός θα πάρει για οδηγίες, δεν βλάπτει να τις ακούσουμε" σκέφτηκα. Κι έκατσα ν' απολαύσω τη μάχη του επαναστάτη.

Οι αντίπαλοί μου έδειχναν αποφασισμένοι να με νικήσουν με κάθε τρόπο. Το δαχτυλίδι από Kairoseki που βρισκόταν στο δεξί χέρι του καθενός μου υπενθύμισε ποιοι ήταν. Ήταν δυο αδέρφια που υπηρετούσαν ως Marines και είχαν πολύ καλό συγχρονισμό και ευελιξία. Στην προηγούμενη "επίσκεψή" μου στο νησί που είχα κληθεί να μάθω πληροφορίες για δυο επαναστάτες που είχαν χαθεί, στάθηκαν εμπόδιο στις προσδοκίες μου και οφείλω να παραδεχτώ ότι με είχαν δυσκολέψει αρκετά. Παρόλα αυτά, οι δυνατότητες που μου παρείχε το Φρούτο μου, με έκαναν να υπερτερήσω εναντίον τους. Αν και είχαν τραυματιστεί θανάσιμα όπως είχα κρίνει τότε και δεν υπήρχε ελπίδα να επιζήσουν, τώρα στέκονταν μπροστά μου θέλοντας να πάρουν εκδίκηση. Βέβαια, ο ένας αδερφός ανέφερε ότι σκότωσαν τους δυο συντρόφους μου όταν είχαν απομακρυνθεί από κοντά μου, κάτι που άρχισε να με εκνευρίζει σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Σήκωσα το σπαθί μου και το έτεινα προς το μέρος τους, σκεπτόμενος πως θα τους επιτεθώ.
-Πάει καιρός που έχω να δείρω ναυτάκια. Ελπίζω να μη με απογοητεύσετε!
Η απάντηση ήταν μια γκριμάτσα και την επόμενη στιγμή μου όρμησαν μαζί τρέχοντας παράλληλα ο ένας με τον άλλο. Αυτός που ερχόταν απ'τα δεξιά μου έκανε να μου ρίξει γροθιά, αλλά ήταν πολύ προβλέψιμος. Απέφυγα άμεσα το χτύπημα, αλλά ο άλλος περίμενε την αντίδρασή μου, όπως και στην προηγούμενη μάχη μας. Η γροθιά του άλλου ναυτικού με βρήκε στο δεξί φρύδι και παραπατώντας έκανα μερικά πίσω βήματα. Το θαλάσσιο μέταλλο ήταν αρκετά σκληρό ώστε να κάνει το φρύδι μου να ματώσει. Τους περιεργάστηκα για λίγο και ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται σιγά-σιγά στο πρόσωπό μου. Ένας ενθουσιασμός άρχισε να με κυριεύει και το ύφος μου άλλαξε. Τους κοίταξα μοχθηρά, ενώ ένα αιμοβόρο αίσθημα συνδυάστηκε με τον ενθουσιασμό μου.
-Τι έγινε Kaname; Σε θυμόμουν πιο δυνατό.
-Πφφ.. ανόητοι. Δεν είμαι ούτε καν στην προθέρμανση. Για να δω πώς θα σας φανεί μια επίθεση από τα παλιά. είπα με το ίδιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και έβγαλα 10 σφαίρες απ'το παντελόνι μου.
Με τη χρήση των δυνάμεων του Φρούτου μου, πλαισίωσα την κάθε σφαίρα μερικά εκατοστά κάτω απ'το κάθε δάχτυλό μου. Στη συνέχεια ύψωσα τα χέρια μου προς τους δυο αντιπάλους μου, οι οποίοι φάνηκαν να δυσανασχετούν στη θέα της επίθεσης που τους κατατρόπωσε την προηγούμενη φορά.

-Gatling Barage! φώναξα, ενώ το μοχθηρό χαμόγελο όλο και μεγάλωνε.
Οι σφαίρες εκσφενδονίστηκαν προς το μέρος των δυο Marines, αλλά είχαν βελτιωθεί πραγματικά πολύ. Απέφυγαν τις σφαίρες, λες και ήξεραν που στόχευα και αμέσως γύρισαν τα κεφάλια τους προς τα πίσω για να τις αποφύγουν ξανά. Πράγματι, καθώς χρησιμοποίησα τη δύναμη του μαγνητισμού για να τις κάνω να χτυπήσουν τους αντιπάλους μου πισώπλατα, εκείνοι πήδηξαν πλάγια αποφεύγοντας τις. Οι σφαίρες "αιωρήθηκαν" λίγο μπροστά απ'τα δάχτυλά μου, ενώ άρχισα να σκέφτομαι πώς να τους επιτεθώ.
-Πφφ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι χάσαμε από κάποιον σαν εσένα.
-Πραγματικά. Πρέπει να ντρεπόμαστε.
-Μπορείτε να ντραπείτε όσο θέλετε... στον άλλο κόσμο.
Άπλωσα τα χέρια μου και εκσφενδόνισα τις 10 σφαίρες προς το μέρος του ενός ναυτικού. Ενισχύοντας την ταχύτητά τους με μαγνητικά κύματα, τις έκανα να κινούνται γρηγορότερα απ'ότι θα τις εκτόξευε ένα όπλο. Όπως ήταν λογικό δεν κατάφερε να αντιδράσει. Οι 7 αστόχησαν, άλλες χτύπησαν στο έδαφος και άλλες τα ερείπια των σκηνών, αλλά οι υπόλοιπες τρεις διαπέρασαν το σώμα του αντιπάλου μου, κάνοντάς τον να σωριαστεί στο έδαφος μέσα σε μια λίμνη αίματος.
-Να πάρει. Όταν τις επιταχύνω τόσο πάντα χάνω τον έλεγχο και αστοχώ. δήλωσα παίρνοντας ένα θιγμένο ύφος για να εκνευρίσω τον άλλο μου αντίπαλο.
Εκείνος κοίταξε τον τραυματισμένο αδερφό του, αλλά δεν έκανε καμία κίνηση για να τον βοηθήσει. Πολύ ψυχρό εκ μέρους του, αλλά φάνηκε πολύ ενδιαφέρον στα μάτια μου.
-Δε θα βοηθήσεις τον αδερφούλη σου; Θα πεθάνει από αιμορραγία αν τον αφήσεις...
-Αν προσπαθήσω να τον βοηθήσω θα πεθάνω. Θα σε σκοτώσω στα γρήγορα και μετά θα τον βοηθήσω.
-Ενδιαφέρον. απάντησα κι άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα από όλο το πεδίο της μάχης στο δεξί μου χέρι, δημιουργώντας ένα μεταλλικό χέρι ύψους πέντε μέτρων.
-Θέλω να δω πως θα τα καταφέρεις.
Το έντρομο βλέμμα του Marine χαράχτηκε στη μνήμη μου. Τον είχα αιφνιδιάσει για τα καλά με το μέγεθος των μεταλλικών αντικειμένων που έλεγχα.
-Τι απέγιναν οι επαναστάτες σκουπίδι; τον ρώτησα, ενώ το ύφος μου σοβάρεψε.
-Δεν πρόκειται να σου απαντήσω. απάντησε με ένα μοχθηρό χαμόγελο.
-Κρίμα. είπα στεγνά.
Τότε του έριξα γροθιά με το "μεταλλικό μου χέρι" με όλη μου τη δύναμη, παρασέρνοντας μαζί του το σώμα του τραυματισμένου ναυτικού και αρκετά ερείπια. Αφήνοντας τα μεταλλικά αντικείμενα να πέσουν στο έδαφος, είπα: Δεν πειράζει, έρχονται και ενισχύσεις. και χτύπησα τις γροθιές μου μεταξύ τους.

Λίγα λεπτά πριν (η μάχη με τον αρχηγό):

Καθώς σκοτώναμε τον έναν Marine μετά τον άλλο είδα τον επαναστάτη να πηγαίνει προς το μέρος του αρχηγού τους. Αυτός ήταν γυρισμένος πλάτη και κάτι έκανε. Ήταν εύκολος στόχος για τον επαναστάτη αλλά τελευταία στιγμή 2 Marines μπήκαν στον δρόμο του και τον απώθησαν. Αυτό ήταν καλό για εμένα καθώς ήθελα να σκοτώσω εγώ τον αρχηγό τους. Έτσι κατευθύνθηκα προς το μέρος του έτοιμος να τον σκοτώσω και να τελειώνουμε με αυτούς τους άχρηστους. Όπως πλησίαζα ο αρχηγός σηκώθηκε. Φαίνεται να τελείωσε με αυτό που έκανε. 2 εκδοχές υπήρχαν για το τι έκανε ο αρχηγός και δεν αντέδρασε ακόμα και όταν πήγε να του επιτεθεί ο επαναστάτης. Είτε καλούσε για βοήθεια είτε ετοίμαζε τον εξοπλισμό του για να πολεμήσει. Πράγματι είχα δίκιο στις σκέψεις μου, κρατούσε ένα περίεργο όπλο στο χέρι του. Αποτελούνταν από δύο μεταλλικές ράβδους που κατέληγαν σε λεπίδες και ήταν ενωμένες μεταξύ τους με μια σιδερένια αλυσίδα. Δεν είχα λόγο να ανησυχήσω όμως καθώς χάρη στο φρούτο μου δεν μπορούσε να μου κάνει τίποτα, ή έτσι τουλάχιστον πίστευα. Όπως μου όρμηξε ένιωσα πάλι "κάτι" να με προειδοποιεί για κίνδυνο. Την προηγούμενη φορά ήταν σωστό οπότε είπα να το ακούσω για μια ακόμη φορά και να αποφύγω την επίθεση του αρχηγού. Με βρήκε λίγο ξυστά στο αριστερό μου χέρι και όντως με έκοψε ελαφρώς. Για μια ακόμη φορά σώθηκα από ένα τραύμα. Είχε και αυτός ένα όπλο από Kairōseki όπως είχε ο Smoker. Τον κοίταξα και του είπα:
-Ώστε έχεις ένα όπλο από Kairōseki. Είναι ταυτόχρονα κακό σημάδι αλλά ενδιαφέρον για να δω αν μπορώ να σε νικήσω χωρίς την πλήρη χρήση του φρούτου μου.
Αυτός χωρίς να μου απαντήσει μου επιτέθηκε ξανά. Δεν ήθελε να μου δώσει την ευκαιρία να τον επεξεργαστώ φαίνεται. Το χτύπημα όμως ήταν μάταιο αυτή την φορά, πρόλαβα και το απέφυγα. Έβγαλα το πιστόλι μου και τον πυροβόλησα αλλά αυτός πολύ επιδέξια εξοστράκισε την σφαίρα με το όπλο του. Μετά μου όρμηξε και πάλι αλλά αυτή την φορά τελευταία στιγμή έπιασε το όπλο του από την μια ράβδο και το κίνησε πολύ γρήγορα και κατάφερε και με πετύχει και να με καρφώσει στο πόδι. Για καλή μου τύχη το τραύμα δεν ήταν βαθύ. Για κακή τύχη δικιά του όμως υπέγραψε την καταδίκη του καθώς χωρίς να χάσω χρόνο έπιασα την ράβδο με την οποία με κάρφωσε. Την έβγαλα από το πόδι μου και την τράβηξα με δύναμη πέρνοντάς την από τα χέρια του. Την πέταξα γρήγορα μακριά καθώς ήδη είχε αρχίσει να εξασθενεί η δύναμή μου όπως ήταν φυσικό. Ύστερα από αυτό έβαλα το χέρι μου μπροστά μετατρέποντάς το σε σκοτάδι.
-Kurouzu!
Άρχισα να τον έλκω προς το μέρος μου. Μόλις έφτασε και τον έπιασα με το χέρι μου μου κάρφωσε ένα στιλέτο στα πλευρά, το οποίο για κακή μου τύχη περιείχε και αυτό Kairōseki. Αμέσως όμως τον πυροβόλησα με το όπλο μου, το οποίο κρατούσα με το άλλο χέρι μου, στο κεφάλι με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος νεκρός.

Έπειτα από την μάχη έβγαλα το στιλέτο από πάνω μου και γύρισα να δω τι γινόταν στο υπόλοιπο πεδίο της μάχης. Ο Sorin και ο Kain είχαν σκοτώσει όλους τους Marines πλην των δυο που μπήκαν εμπόδιο στον επαναστάτη. Εγώ και ο Sorin κάναμε κίνηση προς το μέρος του για να τον βοηθήσουμε αλλά μας είπε ότι δεν ήθελε να μπλεχτούμε. Είχε ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους και ήθελε να τους κλείσει μόνος του, μια και καλή. Το σεβάστηκα αυτό και έκανα πίσω, όπως και ο Sorin. Είχα σκοτώσει τον αρχηγό τους και αυτό με ικανοποιούσε για την ώρα. Θα περιμέναμε μέχρι να έρχονταν οι ενισχύσεις για τον 2ο γύρο. Κάθισα σε έναν βράχο και αφού περιποιήθηκα τις πληγές μου έστρεψα το βλέμμα μου προς την μάχη του επαναστάτη για να την παρακολουθήσω. Οι δυο marines που αντιμετώπιζε ήταν καλοί, για το επίπεδό τους, αλλά πιο αδύναμοι από τον αρχηγό τους όπως ήταν φυσικό. Και ο επαναστάτης αλλά και οι δύο αυτοί marines απέφευγαν χτυπήματα και ανταπέδιδαν χτυπήματα το ίδιο καλά. Οι marines είχαν και αυτοί Kairōseki οπότε ήταν λογικό να δυσκολεύεται λίγο ο επαναστάτης. Δεν το έβαζε κάτω όμως, είχε τις δυνάμεις του φρούτου του και τις χρησιμοποίησε καλά. Με μια έξυπνη κίνηση αλλά, όπως αποδείχθηκε, λίγο εκτός ελέγχου, κατάφερε και τραυμάτισε τον έναν από τους δύο αρκετά ώστε να μην μπορεί να σηκωθεί από τον πόνο και την αιμορραγία. Μετά μάζεψε μεταλλικά αντικείμενα στο ένα του χέρι και το χρησιμοποίησε για να συνθλίψει τον δεύτερο marine μαζί με τον πρώτο. Αφού τελείωσε και αυτός περιποιήθηκε τις πληγές του και κάθισε να περιμένει τις ενισχύσεις. Εγώ όμως δεν είχα σκοπό να του αφήσω κανέναν άλλο, ήθελα να τους σκοτώσω όλους με τα ίδια μου τα χέρια. Εξ' άλλου δεν είχε δουλειά ο επαναστάτης με τις ενισχύσεις του. Έλυσε το θέμα του με τους marines προηγουμένως, άρα τώρα θα έπρεπε να κάτσει φρόνιμος και να κοιτάει. Σε περίπτωση που είχε αντίθετη άποψη είχα μια πολύ ωραία ιδέα στο μυαλό μου για να τον εμποδίσω! Απ' ότι μας είχαν πει, οι πρώτοι marines που πιάσαμε πριν έρθουμε εδώ, οι ενισχύσεις δεν θα αργούσαν να έρθουν. Έτσι καθόμασταν και περιμέναμε την άφιξή τους έτοιμοι να τους σφάξουμε σαν αρνιά που πάνε για σούβλα!

Το σκηνικό της γιορτής είχε στηθεί και το μόνο που περιμέναμε τώρα ήταν η άφιξη των καλεσμένων. Οι οποίοι αποτελούσαν και το κυρίως πιάτο της γιορτής. Εμείς οι διοργανωτές και οι προσκεκλημένοι είχαμε καλέσει τους εαυτούς μας σε μια γιορτή αίματος. Με κύρια διασκέδαση τη σφαγή ανυποψίαστων Marines. Τη στιγμή που μιλούσαμε ένα μπορεί και δυο πλοία γεμάτα με φρέσκους και ανυποψίαστους στρατιώτες ερχόταν προς το μέρος μας. Μια υπέροχη γιορτή θα διεξαγόταν με την άφιξή τους. Αλλά μέχρι να έρθουν θα έπρεπε να κάτσουμε υπομονετικά και να περιμένουμε. Δεν είχαμε ιδέα πότε και πόσοι θα έρχονταν. Γι' αυτό είχα κάτσει πάνω από το Den den mushi μιας και κανένας κάνει καμιά κλήση. Περιμέναμε αρκετές ώρες αλλά δεν εμφανίστηκε τίποτα. Και στο mushi σιγήν ιχθύος. Με ανησυχούσε αυτό. Δεν ήταν λογικό. Ερχόταν να μας συλλάβουν και δεν γνώριζαν πως το ξέραμε. Άρα λογικά θα έπρεπε να ζητήσουν ενημέρωση για την κατάσταση εδώ. Επίσης λογικά θα έπρεπε να έχουν τακτική επικοινωνία για να γνωρίζουν οι πλευρές την κατάσταση στο νησί και την πρόοδο της επιχείρησης καθώς και πιθανές αλλαγές στο σχέδιο. Οπότε η σιγή επικοινωνιών δεν ήταν φυσιολογική. Μες στο μυαλό μου υπήρχαν δύο πιθανές λύσεις. Ή είχαν προαποφασίσει το σχέδιο κι είχαν αποφασίσει να δράσουν κατά την κρίση των διοικητών τους ή απλά είχαν προλάβει να ειδοποιηθούν για την εισβολή μας στην κατασκήνωση τους. Δεν θα ήθελα να ισχύει το δεύτερο ενδεχόμενα αλλά και το πρώτο δεν ήταν και πολύ ευνοϊκό για μας. Αλλά ευτυχώς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού το είχαμε ακόμα εμείς. Οπότε είχαμε στα χέρια μας τα χαρτιά κι απλά έπρεπε να τα παίξουμε καλά. Η αναμονή μας τσάκιζε ψυχολογικά και ενέτεινε τα νεύρα μας. Όλοι ήμασταν ευέξαπτοι κι έτοιμοι ν' αρπαχτούμε με το παραμικρό. Ο Raziel κοίταζε τον επαναστάτη μ' ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα και προθέσεις αλλά λόγο της κατάστασης και μόνο ήταν ευνόητο πως μάλλον οι σκέψεις του δεν ήταν καλές. Αλλά όλοι μας λίγο πολλοί σ' αυτή την κατάσταση ήμασταν. Και συνεχίσαμε να είμαστε για όλη την υπόλοιπη μέρα. Διότι για όλη την ημέρα δεν εμφανίστηκε κανένας.
Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε γεμάτοι νεύρα, θυμό και μια διάθεση να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο. Κι ίσως το κάναμε αν δεν προλάβαιναν να εμφανιστούν τα δώρα μας. Διότι οι δύσμοιροι Marines έκαναν το λάθος να εμφανιστούν στη λάθος στιγμή γι' αυτούς και την καλύτερη για εμάς.

Οι Marines δεν φάνηκαν όλη την υπόλοιπη μέρα μετά την μάχη μας με τους Marines που ήταν στο νησί και αυτό δεν μ' άρεσε καθόλου. Δεν είχα καθόλου υπομονή στο να τους περιμένω, ήθελα να τους σκοτώσω και ήθελα να το κάνω εκείνη την στιγμή. Δυστυχώς για μένα όμως δεν μου έκαναν την χάρη να εμφανιστούν, οπότε απλά ξεκουραστήκαμε και κοιμηθήκαμε αναπληρώνοντας τις χαμένες μας δυνάμεις. Το πρωί της επομένης σηκώθηκα με νεύρα και θα ορμούσα στον επαναστάτη. Δεν μπορούσα άλλο την αναμονή και το ίδιο έδειχνε και ο Sorin. Καλώς ή κακώς οι Marines έκαναν την εμφάνισή τους πριν γίνει το οτιδήποτε μεταξύ μας. O Kain μας ειδοποίησε ότι είδε ένα πλοίο των Marine να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, καθώς ήταν ο μόνος που κοιτούσε στην θάλασσα, και τότε ήταν που οι Marines έκανα το λάθος να επικοινωνήσουν με την βάση τους εδώ για να μάθουν την κατάσταση που επικρατεί στο νησί. Ο Sorin πολύ ψύχραιμα μίλησε στο den den mushi χωρίς να τον καταλάβουν κάνοντας τον Marine. Μάλλον το είχε ξανακάνει για να το έκανε τόσο καλά. Οι πληροφορίες που μάθαμε ήταν πολύ χρήσιμες για εμάς. Ερχόντουσαν 2 καράβια στο νησί τα οποία είχαν το καθένα πάνω τους από 30 άντρες (Seaman Recruits). Πράγματι μετά από λίγο εμφανίστηκε και δεύτερο καράβι στον ορίζοντα. -Όσο πιο πολλοί τόσο περισσότερο ξύλο! σκέφτηκα. Το στοιχείο του αιφνιδιασμού το είχαμε ακόμη καθώς ο Sorin τους ενημέρωσε ότι δήθεν εμείς είχαμε περικυκλωθεί από αυτούς, μετά από μια μεγάλη μάχη μέσα στην βάση τους, αλλά δεν μπορούσαν να μας πιάσουν γιατί ήμαστε πολλοί δυνατοί και ότι περίμεναν την άφιξή τους για να καταφέρουν να μας συλλάβουν. Με αυτό το μήνυμα τα πλοία άρχισαν να έρχονται γρηγορότερα προς το νησί. Έτσι με το που πατούσαν το πόδι τους στο νησί θα γινόντουσαν τα θύματά μας! Ο αριθμός τους ήταν στο σύνολο 60 οπότε αντιστοιχούσαν 15 στον κάθε ένα από τους 4 μας, αλλά θα άλλαζα τα δεδομένα. Η αντιστοιχία θα γινόταν 20 στον κάθε ένα από τους 3, πλην του επαναστάτη για τον οποίο είχα άλλα σχέδια. Έπειτα από λίγη ώρα τα πλοία έριξαν άγκυρα στα ανοιχτά κοντά στο νησί και οι Marines άρχισαν να κατεβαίνουν στις βάρκες για να έρθουν στο νησί.
-Ετοιμαστείτε! Ήρθε η ώρα για τον δεύτερο γύρο που όλοι περιμέναμε! είπα στους υπόλοιπους και γέμισα το πιστόλι μου.
Μόλις οι βάρκες άρχισαν να φτάνουν μία-μία στο νησί και να αποβιβάζονται οι Marines κατάλαβαν ότι επρόκειτο για παγίδα γιατί η βάση των δικών τους ήταν κατεστραμμένη ολοσχερώς. Έτσι μόλις μας εντόπισαν μας όρμηξαν και ενημέρωσαν και τους υπόλοιπους ότι ήταν παγίδα για να έρθουν γρήγορα προς την βοήθειά τους. Πριν αρχίσουν τα πρώτα χτυπήματα γύρισα στον επαναστάτη και του είπα:
-Τα λέμε μετά την μάχη Kuran. Δεν σκοπεύω να αφήσω κανέναν για σένα!
Άνοιξα μια σκοτεινή δίνη και άρχισα να τον ρουφάω μέσα της. Αυτός άρχισε να με φωνάζει:
-Τι κάνεις εκεί? Άσε με! αλλά δεν του απάντησα και λίγο πριν τον ρουφήξει εντελώς είπε την τελευταία του πρόταση:
-Όταν βγω από εδώ μέσα θα το πληρώσεις! και εγώ του απάντησα:
-Βγες πρώτα και μετά βλέπουμε! Μέχρι τότε δεν θα έχει μείνει ούτε ένας Marine!
Έτσι η μάχη άρχισε με εμένα, τον Sorin και τον Kain από την μία πλευρά και από την άλλη τους 60 Marines οι οποίοι έρχονταν διάσπαρτα καθώς δεν αποβιβάστηκαν όλοι μαζί.

Το να εξαπατήσεις μερικούς χαζούς Marines δεν ήταν και πολύ απαιτητική δουλειά. Ειδικά αν το είχες ξανακάνει μερικές φορές, όπως εγώ στο παρελθόν. Επιβαλλόταν σε κάποιες από τις δουλειές που είχα κάνει. Ξεγέλασα τους αξιωματικούς στα καράβια και τους έπεισα ν' αποβιβαστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα διότι η κατάσταση ήταν σοβαρή. Όπερ κι εγένετο. Εντός ολίγου τα πρώτα πρόβατα εμφανίστηκαν στο σφαγείο. Αμέσως σηκωθήκαμε να τους υποδεχτούμε. Αλλά κι εκείνοι δεν έχασαν καιρό. Ειδοποίησαν τους υπολοίπους να έρθουν αμέσως διότι ήταν παγίδα. Ετοιμαστήκαμε να ορμήσουμε πάνω στους Marines σαν λύκοι σε ανυπεράσπιστο κοπάδι. Τότε όμως ο καπετάνιος μου έκανε άλλη μια παράλογη πράξη. Άνοιξε μια μαύρη τρύπα και ρούφηξε μέσα τον επαναστάτη. Η δικαιολογία του ήταν πως δεν ήθελε να μοιραστεί τους Marines με άλλον. Εμένα δεν μ' ενοχλούσε αυτό αν και τον επαναστάτη μας ήμουν σίγουρος πως δεν του άρεσε καθόλου. Πριν καταλήξει μέσα στην τρύπα υποσχέθηκε στον αρχηγό μας μια πλειάδα βασανιστηρίων. Βέβαια βασική προϋπόθεση ήταν να βγει από εκεί, κάτι το οποίο προσέκρουε στη θέληση του Raziel να τον βγάλει, υπόθεση η οποία κατέληγε σε άτοπο. Δεν θα έλεγες πως φημιζόταν για την μεγαλοψυχία του. Παντελώς αδιάφορος βέβαια ως προς τη μοίρα του επαναστάτη πήρα θέση μάχης περιμένοντας τους Marines να ξεκινήσουν τις εχθροπραξίες. Όχι πως θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Με δύο Logia φρούτα η μάχη ήταν ήδη χαμένη γι' αυτούς. Εκτός κι αν είχαν χρήστες Haki ή όπλα φτιαγμένα από Kairoseki . Αλλά δεν έβλεπα τέτοια όπλα και κανένας δεν προθυμοποιούνταν να έρθει μπροστά άρα μάλλον δεν είχαμε τέτοιο κίνδυνο. Αν και δεν ήταν κακό να πάρεις προφυλάξεις. Έτσι άφησα τον Raziel να πάει μπροστά και να τραβήξει την προσοχή τους καθώς και τις πιθανές απειλές. Επίσης υπήρχε κι ο Kain ο οποίος μπορούσε να λειτουργήσει σαν εξαιρετικός αντιπερισπασμός. Γι' αρχή λοιπόν προετοιμάστηκα να παρέχω υποστήριξη από απόσταση στους δύο που ετοιμάζονταν να ορμήσουν μπροστά. Κάπως έτσι η μάχη άρχισε και οι πρώτοι νεκροί ξαπλώθηκαν στο χώμα. Ο Kain είχε μεταμορφωθεί μερικώς σε σκορπιό και σκότωνε με την ουρά και τις δαγκάνες του. Ο Raziel σκότωνε με τα όπλα και τις τρύπες του. Από παντού πέφτανε αντικείμενα βροχή πάνω στους Marines προκαλώντας μεγάλες απώλειες. Αν κι οι ενισχύσεις των αντιπάλων είχαν φτάσει το μόνο που άλλαζε ήταν οι αριθμοί οι οποίοι ήταν ούτως ή άλλως εναντίων μας. Πάντως δεν φαινόταν να μας πτοεί καθόλου το γεγονός. Συνεχίζαμε να μαχόμαστε χωρίς να δίνουμε μια ίντσα γης στους επιτιθέμενους. Αν αυτό ήταν το καλύτερο που είχε να προσφέρει η Κυβέρνηση για στρατιώτες τότε ήμουν πολύ απογοητευμένος μαζί της. Ειλικρινά περίμενα κάτι πολύ περισσότερο από αυτούς αν ήθελαν να μας πιάσουν. Με τέτοιους στρατιώτες η μάχη θα τελείωνε πολύ σύντομα.

Οι Marines στην αρχή ορμούσαν κατά πάνω μας σαν ένα πλήθος από πανικόβλητα πρόβατα που έτρεχαν να σωθούν. Αυτό όμως δεν άργησε να διορθωθεί καθώς εμφανίστηκαν οι 2 αρχηγοί των Marine, από τα πλοία που ήρθαν, που τους έβαλαν σε τάξη. Έτσι μετά από αυτό άρχισαν να μας επιτίθενται πιο οργανωμένα και σε ομάδες από όλα τα μέτωπα. Αλλά και πάλι δεν κατάφερναν πολλά καθώς και οι 3 μας ήμασταν "άτρωτοι". Εγώ και ο Sorin ήμασταν χρήστες logia φρούτου και ο Kain είχε το σκληρό κέλυφος του σκορπιού που τον προστάτευε από τις επιθέσεις των Marine. Εγώ και ο Kain είχαμε ορμίσει μπροστά και ο Sorin κάθισε πίσω και βοηθούσε όπου ήταν ανάγκη καθώς ήθελε να είναι προσεκτικός και έτοιμος για παν ενδεχόμενο, κάτι το οποίο εμένα δεν με ένοιαζε πολύ εκείνη την ώρα. Αυτό που ήθελα ήταν να σκοτώσω τους Marines που τόλμησαν να τα βάλουν με εμένα και το πλήρωμά μου! Η μάχη εξελισσόταν και οι μόνοι που είχαν απώλειες ήταν οι Marines. Εγώ τους σκότωνα είτε με το πιστόλι είτε με την χρήση του φρούτου μου, τους ρουφούσα σε μαύρες τρύπες ή έριχνα πάνω τους ότι είχα ρουφήξει στις μαύρες τρύπες, ο Sorin τους "έλουζε" με άμμο και ο Kain τους σκότωνε με την χρήση της ουράς του και των δαγκάνων του. Μπορώ να πω ότι το φρούτο του Kain ήταν πολύ καλό και χρήσιμο στις μάχες και μ' άρεσε να βλέπω τον ξάδελφό μου να έχει γίνει ένας πολεμιστής ικανός για μάχες. Όπως σκότωνα τον έναν Marine μετά τον άλλο όλο και περισσότερο πλησίαζα τους 2 αρχηγούς, οι οποίοι ήταν ο κύριος στόχος μου! Μέχρι στιγμής είχαν πεθάνει γύρο στους 30 Marines και από τους 3 μας μαζί. Είχαμε ήδη μειώσει τον αριθμό τους στο μισό κάτι το οποίο δεν ήταν δύσκολο καθώς οι αντίπαλοί μας ήταν απλοί Marines. Εγώ, εν τω μεταξύ, συνέχιζα την πορεία μου προς τους αρχηγούς σκοτώνοντας όποιον έμπαινε μπροστά μου. Όταν έφτασα αρκετά κοντά τους και οι Marines άρχισαν να έρχονται σχεδόν όλοι προς το μέρος μου, για να προστατέψουν τους αρχηγούς τους, μου ήρθε μια ιδέα. Δεν ήθελα να το κάνω αυτό αλλά δεν είχα άλλη επιλογή έτσι ώστε να μπορέσω να ασχοληθώ με την ησυχία μου με τους αρχηγούς. Έτσι άνοιξα λίγο την σκοτεινή δίνη στην οποία είχα κλείσει τον επαναστάτη για να του πω. Αυτός όμως κατευθείαν άρχισε να φωνάζει:
-Άσε με να βγω! Θα μου το πληρώσεις! Θέλω να σκοτώσω και εγώ αυτούς τους απαίσιους!
-Θα σταματήσεις να φωνάζεις να σου πω?
Τότε σταμάτησε και του είπα:
-Έχω να σου προτείνω το εξής. Θα σε βγάλω από εκεί αν συμφωνήσεις να απασχολήσεις τους Marines όσο εγώ θα ασχολούμαι με τους αρχηγούς. Τι λες?
-Μόνο αν μου αφήσεις τον ένα αρχηγό. Τον θέλω για να πάρω απαντήσεις για τους επαναστάτες.
-Καλά καλά. Μου αρκεί και ο ένας, μετά θα ασχοληθώ με όσους Marines έχουν απομείνει.
Έτσι τον έβγαλα έξω και άρχισε να πλακώνεται με τους Marines που έρχονταν προς το μέρος μας. Εγώ πλέον είχα την πολυτέλεια να ασχοληθώ με τους αρχηγούς. Γύρισα προς το μέρος τους και ο ένας από τους δύο μου όρμηξε, αφού πρώτα είπαν κάτι μεταξύ τους.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Μετά από μερικά βασανιστικά λεπτά ο ανόητος καπετάνιος με έβγαλε απ'την άθλια μαύρη τρύπα, που όχι και τίποτα άλλο, αλλά είχε και μπάζα μέσα καθιστώντας άβολο το μέρος. Αν και έκανα συμφωνία με τον Raziel για να βγω, αυτό δεν ελάφρυνε τα νεύρα μου.
- Raziel, θύμησε μου να σε σπάσω στο ξύλο μετά τους βλάκες!
-Όποτε θες!
-Πουλάς και τρέλα από πάνω!?
-Εεεε! Όχι ότι με χαλάει, αλλά θα αναγκαστώ να σκοτώσω και τους δικούς σας αντιπάλους.
-Μην τολμήσεις! απαντήσαμε ταυτόχρονα και ρίχνοντας μια δολοφονική ματιά ο ένας στον άλλο, ριχτήκαμε στη μάχη.
Δίχως καθυστέρηση, μια ομάδα των 5 Marines έφτασε να αντιμετωπίσει το νέο μέλος του πάρτι! Αφού με περικύκλωσαν, ο ένας από αυτούς αποφάσισε να πει την "κλασσική" πλέον ατάκα.
-Παραδώσου και θα σου χαρίσουμε τη ζωή! είπε αν και διακρινόταν εύκολα το τρέμουλο στη φωνή του.
-Πόσο τους έχουν δείρει θεέ μου... σκέφτηκα.
Με μια κίνηση του χεριού μου όλα τα μεταλλικά αντικείμενα της γύρω περιοχής, συμπεριλαμβανομένου και τα δικά τους, "έκατσαν" στο δεξί μου χέρι.
-Έχω τόσα νεύρα με τον πειρατή που βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί σας. Πού είναι ο αρχηγός σας? Πείτε μου αυτό και ίσως σκεφτώ σοβαρά να μη σας λιώσω σαν μυρμήγκια. τους δήλωσα ενώ είχα σηκώσει το μεταλλικό μου χέρι στον αέρα. Ο τρόμος ήταν εμφανής στα πρόσωπά τους, αλλά είχαν προπονηθεί καλά και ήταν πολύ πειθαρχημένοι για να παραδοθούν μπροστά σε έναν επικηρυγμένο.
-Γιατί να στο πούμε αυτό βρωμιάρη?
-Το φαντάστηκα... απάντησα και στρέφοντας το χέρι μου προς αυτούς, το άφησα να πέσει πάνω τους, συνθλίβοντας τους.
Άφησα τα μεταλλικά αντικείμενα να πέσουν στο έδαφος και κοίταξα διερευνητικά το τοπίο. Προσπαθούσα να εντοπίσω τον έναν αρχηγό, αφού ήμουν αναγκασμένος να κάνω τη συμφωνία με τον Raziel για να με βγάλει απ'τις ανόητες τρύπες του. Δεν ήταν δύσκολο να τον βρω, στεκόταν λίγο μπροστά απ'το πλοίο του και έδινε οδηγίες σε μια ομάδα των 10 περίπου Marine. Στη θέα του έσφιξα τις γροθιές μου, καθώς ένα αίσθημα ανυπομονησίας με κατέκλυσε. Είχε έρθει η ώρα να πάρω τις απαντήσεις που ήθελα και με αυτή την σκέψη, κίνησα προς αυτόν.

Και φυσικά αυτός ο βλαμμένος που είχα για καπετάνιο αντί να κάνει τη ζωή μας εύκολη έπρεπε ντε και καλά με κάθε ευκαιρία να δυσκόλευε ότι κι αν κάναμε. Αυτή τη φορά λοιπόν αποφάσισε να αφήσει τον επαναστάτη ελεύθερο. Μια χαρά τον είχε κλείσει στην τρύπα του κι είχαμε περισσότερο κόσμο να φάμε και τώρα μας τον άφηνε ελεύθερο να πάρει μερίδιο από τους στρατιώτες. Και μάλιστα ήθελε τον αρχηγό! Φυσικά ο δικός μου βλαμμένος του τον παραχώρησε χωρίς καν να με ρωτήσει ή έστω να σκεφτεί πως κι εγώ θέλω να διασκεδάσω λιγάκι. Ευτυχώς είχαν ξεχαστεί με το να καβγαδίζουν μεταξύ τους και βρήκα ευκαιρία να φάω μερικούς Marine ακόμα. Αλλά δυστυχώς το συζυγικό τους καυγαδάκι κρατούσε πολύ κι είπα να τους επαναφέρω στην τάξη. Πράγμα εύκολο. Με την απλή υπόνοια πως θα σκοτώσω τους Marines που τους αναλογούσαν σταμάτησαν κι επικεντρώθηκαν και πάλι στο σκοπό μας. κάτι το οποίο ήταν ευχάριστο για μας αλλά δυσάρεστο για τους αντιπάλους μας. Πολύ δυσάρεστο θα έλεγα, μιας κι ο ρυθμός θανάτωσης των Marines αυξήθηκε γεωμετρικά. Σχεδόν το πρώτο πλοίο είχε πλέον σαν αριθμό πληρώματος πλήρως εξουδετερωθεί. Έμεναν τόσο λίγοι που σχεδόν μπορούσα να τους χειριστώ μόνος μου. Οπότε αποφάσισα να τους αναλάβω προσωπικά. Σαν άλλος Νώε τους "έλουσα" με μια "θάλασσα" από άμμο και τη χώρισα στη μέση δημιουργώντας ένα τοίχος γύρω τους που τους απέκοψε από φίλους κι εχθρούς. Είχα αφήσει μια είσοδο και σ' αυτή στεκόμουν εγώ.
-"Καλησπέρα σας κύριοι. Καλώς ήρθατε στην εκτέλεσή σας."
Κι αμέσως εξαπέλυσα πάνω τους όλο το οπλοστάσιο επιθέσεων μου. Στον πρώτο έκοψα ένα πόδι στο δεύτερο ένα χέρι και στον τρίτο ένα άλλο κομμάτι του σώματός του. Σε δέκα λεπτά είχα διαμελίσει αρκετούς ώστε να ουρλιάζουν και να σφαδάζουν ανήμποροι από τους πόνους. Στάθηκα πάνω τους κι άρχισα να γελάω σαν τρελός μ' ένα ανατριχιαστικό γέλιο. Σήκωσα από κάτω ένα μαχαίρι.
-"Τώρα παιδιά θα περάσουμε καλά. Μην κάνετε τον κόπο να με παρακαλέσετε για έλεος. Δεν θα δείξω κανένα. Θα πεθάνετε μαρτυρικά και ο θάνατος σας θ' αποτελέσει μαρτυρία για την τρομερή εκδίκηση που περιμένει τον οποιονδήποτε απειλήσει ή βλάψει το πλήρωμα μας."
Για αρκετή ώρα μετά οι φωνές τους ακούγονταν διαπεραστικά σε μεγάλη απόσταση γεμίζοντας τρόμο πολλούς άλλους συναδέλφους τους (σύμφωνα με τις διηγήσεις του Raziel). Τους υπέβαλα σε κάθε πιθανό φρικτό βασανιστήριο κι όταν η δίψα μου κορέστηκε τους σκότωσα και γκρέμισα τον τοίχο. Στο μεταξύ όλοι οι Marines είχαν πεθάνει εκτός των δύο αρχηγών τους οι οποίοι συνέχιζαν να παλεύουν λυσσασμένα ενάντια στον Raziel και τον Kaname. Ο Kain είχε ακόμα την ουρά σκορπιού στη φόρα και καθόταν πάνω της κοιτώντας απορροφημένος το θέαμα. Μιας και δεν είχα τίποτα να κάνω έφερα μια βόλτα στο πεδίο της μάχης και μ' ένα πιστόλι που βρήκα στο έδαφος και μερικές σφαίρες αποτελείωσα όποιον Marine είχε επιζήσει από τη σφαγή. Όταν τελείωσα κάθισα δίπλα στον Kain και τον έβαλα να μου πει τι είχε γίνει όσο εγώ διασκέδαζα.

Δεν άργησα να φτάσω μερικά μέτρα μπροστά του. Όταν με αντίκρισε έκανε νεύμα στην ομάδα που βρισκόταν κοντά του να φύγει, αλλά δεν είχα σκοπό να τους αφήσω να γλιτώσουν έτσι απλά. Καθώς στράφηκαν προς τη μεριά του Sorin και του Kain, άρχισαν να τρέχουν, αλλά μια μεγάλη ποσότητα σφαιρών διαπέρασε τα σώματά τους ρίχνοντάς τους αναίσθητους. Μάλλον είχα αστοχήσει ελαφρώς, αφού ένας στεκόταν ακόμα όρθιος και έτρεχε πανικόβλητος προς τον Kain. Εκείνος τον είχε δει όμως και καθώς επιχείρησε να περάσει από δίπλα του, άπλωσε τη δαγκάνα του και κλείνοντας την τον αποκεφάλισε. Έχοντας βγάλει τους ναύτες απ'τη μέση, μπορούσα πλέον να ασχοληθώ αποκλειστικά με τον αρχηγό του πλοίου.
-Ας κάνουμε μια συμφωνία, σου δίνω το λόγο μου ότι δε θα σε πονέσω πολύ αν μου δώσεις μερικές απαντήσεις. Τι λες?
Ως απάντηση τράβηξε ένα δόρυ που είχε στην πλάτη του και μου όρμησε. Εγώ με τη σειρά μου ξεθήκωσα το σπαθί μου και αρχίσαμε να πολεμάμε. Ήταν πολύ καλός χρήστης του όπλου του και σε πολλές συγκρούσεις υπερίσχυε. Δεν είχα σκοπό να χάσω όμως, έτσι, άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Απ'ότι φαίνεται ο αρχηγός ήταν προιδεασμένος για τις δυνάμεις μου και απομακρύνθηκε παίρνοντας αμυντική στάση. Τα μεταλλικά αντικείμενα "κάθισαν" στο αριστερό μου χέρι, ενώ ταυτόχρονα ο Marine με παρακολουθούσε προσεχτικά. Γνώριζε ότι ένα χτύπημα από μια τέτοια επίθεση θα μπορούσε να του στοιχίσει τη ζωή ή να του επιφέρει τρομερές ζημιές και ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να το ρισκάρει.
-Πριν λίγο καιρό είχαν έρθει εδώ δυο επαναστάτες που συνελήφθησαν από εσάς, τι απέγιναν?
-Σου ακούγεται γνωστό το μέρος Impel Down σκουλήκι? Ελπίζω πώς ναι, γιατί σύντομα θα μεταφερθείς εκεί!
-Τς! Άλλοι μου λένε ότι τους σκοτώσατε κι εσύ ότι τους φυλακίσατε... τι να πιστέψω?
-Αυτόν που θα σε στείλει στην κλούβα.
-Δε σε πιάνω... του απάντησα και την επόμενη στιγμή έστρεψα το μεταλλικό χέρι προς το μέρος του. Ελπίζω να χάρηκες τη ζωή σου. Μην περιμένεις να το αποφύγεις... θα γίνει αστραπιαία. Repel!
Το μεταλλικό χέρι εκσφενδονίστηκε με εξωφρενική ταχύτητα προς τον Marine, στέλνοντας τον να χτυπήσει στο πλοίο που απείχε μόλις μερικά μέτρα. Τα μεταλλικά αντικείμενα έπεσαν στη θάλασσα κι έκατσα να ξεκουραστώ. Είχα χρησιμοποιήσει πολύ τις δυνάμεις μου και ένιωθα εξουθενωμένος, αλλά η μάχη είχε τελειώσει και είχα πάρει τις απαντήσεις που ήθελα, αν και ήλπιζα να ήταν χαρμόσυνα τα νέα αντί γι αυτά...