ένας νέος φίλος [ΤΕΛΟΣ]

Το πιο πιθανο ειναι να απολαμβανει τις διακοπες του. Μαλλον θα επρεπε να λες τι περνανε οι φυλακες απο αυτον.. Επιπλεον τα πολλα λογια ειναι φτωχια.. Ξερουμε που θα καταληξουμε με αυτην την συζητηση αρα...και ορμαω πανω του ...

Ριχνω μια μπουνια επηκαλυμενη με μυχτο δηλητηριο,με τον αερα το δηλητηριο σκληρινε αρκετα ωστε να γινει τοσο σκληρο οσο πετρα. Οπως περιμενα η επιθεση μου δεν ειχε ιδιετερο αποτελεσμα. Αλλα πρεπει να συνεχισω να πολεμαω μεχρι να βρω το αδυνατο του σημειο...

Τον κοίταξα να μου ορμάει με όλη την δύναμη του....Είχε αλάξει τόσο πολύ μέσα σε 2 μερες?
Οι επιθέσεις του δεν με πετύχενανε,αλλά το επίπεδο του στην ταχύτητα δεν ήταν καθόλου άσχημο.....Είχε ένα θάρρος που δεν περίμενα από αυτόν.....
-Θα σου πω κάτι που ίσως που φανεί πολύ περίεργο...Δεν πρόκειτε να με κερδίσεις...ειδικά σήμερα!Προέρχομαι όσο και αν σου ακούγεται τρελό από μια περίοδο προπόνησης 50 χρόνων...Λέω να τεστάρω μερικές καινούργιες κινήσεις μου....
Πάγωσα στην θέση που βρισκόμουνα....Ακούμπησα το ένα χέρι μου στο έδαφος!
-Doro Doro no Mud Swamp.....
Τα πάντα γύρω μου καλυφθήκανε από λάσπη,η λίμνη από δηλητήριο καλύφθηκε και από πάνω της δημιοργήθηκε ένας βάλτος!
-Doro Doro no Mud Swap....
Η λάσπη άρχισε σιγά σιγά να σηκώνεται στον αέρα σε μορφή πολύ μικρών κομματιών και να περιφέρεται γύρω από εμάς....
-Release...
Τα κομμάτια της λάσπης πείρανε μια μυτερή μορφή και άρχισαν να κουνιούντε με αστραπιαία ταχύτητα γύρω και από τους δύο μας....Εμένα φυσικά δεν με επηρεάζανε...Δεν μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τον αντίπαλό μου!
Είχα γίνει ολοκλήρος λάσπη,τόσο πολύ που τα χαρακτηριστικά μου δεν φαινόντουσαν!
Άλλη μια κίνηση από την προπόνηση μου έκανε την εμφάνιση της!

Δεν ήξερα γιατί μα ένιωθα ένα τρομερό ανεξήγητο άγχος , η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει και στο μυαλό μου αντηχούσε μια φωνή που μου έλεγε πως έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σημείο που είχα παρατήσει τον Chris.. Αυτό το συναίσθημα γινότανε όλο και πιο δυνατό, έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάω. Βγήκα από την καλύβα, πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να τρέχω προς τα εκεί. Όσο πλησίαζα τόσο πιο πολύ αυξάνονταν το άγχος.
Όταν εν τέλει έφτασα αντίκρισα το πιο αναπάντεχο και παράλληλα απρόσμενο θέαμα..!
Έβλεπα τον αδελφό μου να κάνει μάχη με τον Chris και μάλιστα ο ίδιος να χάνει...!! Αυτό το θέαμα ξύπνησε μέσα μου τις χειρότερες αναμνήσεις : στα μάτια μου εμφανίστηκε και πάλι εκείνη η μέρα, που ο Arlong και η συμμορία του δολοφόνησε τον Kenshin μπροστά στα μάτια μου και τώρα ξαναζούσα πάλι την τραγική αυτή στιγμή βλέποντας τον Kenshin να πέφτει κάτω νεκρός και εγώ να ουρλιάζω κλαίγοντας και να προσπαθώ να τον ξυπνήσω... Ξαφνικά ξαναγύρισα στην πραγματικότητα....

Λογο του βαλτου απο κατω μου δεν μπορουσα να κουνηθω,και εβλεπα αυτα τα μυτερα κοματια να ερχονται κατα πανω μου ενω περασαν μεσα απο το σωμα του Kint μερικα.. Τοτε σκληρυνα το δηλητηριο που περιεβαλε το σωμα μου και ετσι αυτα το κοματια δεν με επηρεασανε.. Εκρινω το ιδιο δηλητηριο δημιουργοντας εναν σωληνα απο τον βαλτο μεχρι τον Kint και μεσω αυτου του σωληνα ξεφευγω απο τον βαλτο και εμφανιζομαι ακριβως πισω του.. Βγαζω τις kairoseki χειροπες οπου ειχα παρει απο τους μαριν στο Dawn Island και περναω την μια στο δεξι χερι του,υστερα τον κλωτσαω τον Kint ριχνοντας τον κατω. Παταω το ενα ποδι μου πανω και υψωνω το κατανα μου...

Kint D. One,αυτο θα ειναι το τελος σου. Εχω εδω ενα special δηλητηριο μονο για εσενα.. Για να υποφορεις οσο και εγω...

Ο Kint παρεμενε ανεκφραστος πραμα οπου με κανει να οργστω ακομα πιο πολυ. Χωρις περεταιρο φλυαριες ετοιμαζω το κατανα μου να καρφωθει στην κοιλια του...

Ο Chris επιτίθονταν στον αδελφό μου και παράλληλα o αδελφός μου δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει ή να αποφύγει τις επιθέσεις του, αντιθέτως λύγιζε... Ο Chris του είχε περάσει κάτι χειροπέδες από seastone!!έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπό μου. ΟΧΙ δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!!! ΟΧΙ δεν θα άφηνα τον Chris να σκοτώσει τον αδελφό μου ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να δώσω την ζωή μου για να το αποτρέψω!!!!
< Kint!!!! > φώναξα και οι δύο γύρισαν προς το μέρος μου και με κοίταξαν..
< Sakura... φύγε από εδώ...!!> ψέλλισε ο αδελφός μου καθώς ο Chris του επιτίθονταν για άλλη μία φορά...

Μια θάλασσα ανάμεικτων συναισθημάτων με κατέκλεισε. Πρώτα θλίψη και φόβος για τον αδελφό μου και μετά θυμός και οργή. Από τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα και δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου! Ένιωθα τις φλέβες μου να διαστέλλονται και το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι, παράλληλα η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που άκουγα τον ήχο της να αντηχεί σε όλο μου το σώμα. Ένιωθα να απλώνεται μέσα μου μία δύναμη πρωτόγνωρη και παράλληλα καταστροφική. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα νιώσει έτσι, ούτε καν όταν ο Kenshin δολοφονήθηκε μπροστά μου. Ένιωθα πως είχα την δύναμη να κάνω τα πάντα!! Και όσο έβλεπα τον αδελφό μου να λυγίζει μπροστά στις επιθέσεις του Chris τόσο μεγάλωνε ο θυμός μου και αυτό το ανεξέλεγκτο συναίσθημα!! Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα άφηνα τον αδελφό μου να πεθάνει ! Δεν είχα νιώσει ποτέ μα πότε έτσι...
Γύρο μου άρχισε να σηκώνεται αέρας μαζί με σκόνη και τα μαλλιά μου άρχισαν να ανεμίζουν..

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ!!!>ούρλιαξα με όλη μου την δύναμη και εκείνος σταμάτησε την επίθεση που έκανε και κοίταξε προς το μέρος μου με ένα παγερό αλλά παράλληλα και έκπληκτο βλέμμα.
Τότε όλα τα συναισθήματα βγήκαν απότομα σαν έκρηξη από μέσα μου!
< Bara Bara no...touch of death!!!> ούρλιαξα και το stealth katana έγινε ένα με τ χέρι μου καθώς το χέρι μου διαμελίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπει στην κυριολεξία μέσα του το katana. Το σώμα μου ανυψώθηκε και πέταξα κατευθείαν πάνω στον Chris. Με μία κίνηση του χεριού μου έκοψα την μέση του Chris οριζόντια από την μία άκρη έως την άλλη. Από το σημείο που τον έκοψα άρχισε να αναβλύζει δηλητήριο εγώ όμως δεν είχα επηρεαστεί καθώς το χέρι μου δεν τον ακούμπησε παρά μόνο η λεπίδα. Η επίθεση αυτή με εξουθένωσε τόσο που έπεσα στα γόνατα..

Δηλητηριο μαζι με αιμα ρεει απο τημ μεση μου... Απο την στιγμη οπου ο Kint φοραει της χειροπεδες δεν μου ειναι μεγαλη απειλη.. Υψωνω το κατανα και τα ματια του Kint και της Sakura
γουρλωσανε.. Καρφωσα το κατανα ακριβως στο κεντρο της κοιλιας του Kint και το αφησα εκει...

Αρχισα να περπαταω με κατευθυνση την Sakura.. Ταυτοχρονα απλωσα να χερια μου και αρχισα να εγκρινω δηλητηριο... Κατι ομως δεν ηταν φυσιολογικο αυτην την φορα.. Το χρωμα του δηλητηριου μου δεν ηταν μοβ οπως συνηθως αλλα πορτοκαλι... Εγκρινοντας στο τεραστιες ποσοτητες δημιουργησα μια φιγουρα σε μεγεθος γιγαντα απο το δηλητηριο μου ενω εγω ειμουνα στην βαση του περιβαλοντας με...

Δεν επρεπε να εμπλακεις... Σε νικησα ηδη 2 φορες,δεν εχω σε τιποτα να σε νικησω αλλη μια!

είδα τον κρις να καρφώνει το κατάνα στην κοιλιά του αδελφού μου!!!!!ένα σοκ με διαπέρασε σαν όλα να πάγωσαν και πάλι άνεμος σηκώθηκε γύρω μου και όλο και πιο πολύ ένιωθα πως μεγάλωνε η παράξενη δύναμη μέσα μου!!!ήμουν εντελώς εκτός ελέγχου και τώρα πια είχα θολώσει!!είχα άλλη μία έκρηξη:

<ΕΣΥ δεν έπρεπε να αγγίξεις τον αδελφό μου!!!! ΔΕΝ σε φοβάμαι!!!!θα κάνω τα πάντα για να μην πάθει τίποτα...και όσο για σένα ετοιμάσου να πεθάνεις!!!> του είπα.
έβγαλα το stealth katana απο το χέρι μου και το έπιασα κανονικά παίρνοντας θέση μάχης.
αν και κουρασμένη απο την προηγούμενή μου επίθεση αποφάσισα να κάνω άλλη μια δυνατή επίθεση ώστε να χαθεί το ομοίωμα που δημιούργησε ο κρις

< bara bara no...deception!!!>είπα και το σώμα μου διαμελίστηκε σε άπειρα μικρά κομμάτια τα οποία στριφογύριζαν γύρο απο το ομοίωμα με μεγάλη ταχύτητα, παράλληλα το χέρι που είχε το κατάνα με μεγάλη ταχύτητα έκοβε το ομοίωμα ξανά και ξανά μέχρι που όταν τελείωσα την επίθεση είχε γίνει σκόνη.

Η κουραση στο προσωπο σου ειναι ηδη εμφανης...και τοτε εγκρινω αλλη μια φορα το καινουργιο δηλητηριο επαναδημιουργοντας το γιγαντα μου... Λογω του μεγεθους του η ταχυτητα των επιθεσων ητανε μειωμενη χωρις να βρισκω ευκολα στοχο.. Το κατανα συνεχισε να κοβει κοματια ενω ευκολα μπορω να τα ξαναβγαλω.. Η πληγη μου ομως απο πριν ειχε αρχισει να με αποδυναμωνει και ο χειριμσος αυτης της τεραστιας μαζας πολυ ισχυρου δηλητηριου με εχει εξουθεωσει απιστευτα πολυ.. Επρεπε να σκεφτω γρηγορα μια τακτικη οπου θα τελειωνε την μαχη.. Τοτε η ιδεα ειρθε στο μυαλο μου και αποτομα αφησα ολο τον ελεγχοτου δηλητηριου,ετσι το δηλητηριο αψυχο επεσε ολο στο εδαφος δημιουργωντας μια μεγαλη λιμνη με εμενα στο επικεντρο της...

Για ελα εδω τωρα να σε δουμε..και βουλιαξα μεσα στην δηλητηριωδες λιμνη....

Κάπνιζα πάνω στο δέντρο που είχα αράξει και κοίταγα την μάχη με πολύ ενδιαφέρον...Ήταν και οι δύο πολύ νευριασμένοι και ο καθένας έδινε τα πάντα στην μάχη για τον δικό του σκοπό!Ο σκοπός μου βέβαια είχε τελειώσει...είδα ότι η μικρή μου αδερφή είναι ικανή να τα βγάλει πέρα μόνη της,επίσης το γεγονός ότι πήγε να με υπερασπιστεί με συγκίνησε πολύ....
Η μάχη αυτή βέβαια δεν είχε λόγο να συνεχιστεί....
-Με συγχωρείτε....μπορώ να επέμβω λίγο στην μάχη?
Γυρίσανε και οι δύο και με κοιτάξανε έκπληκτοι πάνω στο δέντρο....Μετά κοιτάξανε το καρφωμένο ομοίωμα μου που φορούσε τις χειροπέδες.....
-Δεν έχετε λόγο να πολεμάτε πιστεύω!Chris....όσα έχω με τον καπετάνειο σου,αφορούν εμάς τους δύο...δεν πιστεύω να χαρεί και ο ίδιος αν αναγκαστώ να πιάσω και εσένα....
Όσο για σένα αδερφούλα,με συγκίνησε το ότι ήθελες να με σώσεις,αλλά όπως βλέπεις είμαι σώος...Ας ηρεμήσουμε λίγο τα πνεύματα!Doro Doro no Mud Chains!
Λάσπινες αλυσίδες άρχισαν να βγαίνουν από την λάσπη που είχα δημιούργήσει πριν....Πλέον ήτανε και οι δύο δεμένοι χειροπόδαρα!

το ότι είδα τον αδελφό μου πάνω στο δέντρο σώο απο την μία με τσάντισε αλλά απο την άλλη ανακουφίστηκα που ήταν καλά...το συναίσθημα άρχισε να υποχωρεί...αλλά τώρα ήθελα να τον δείρω!!!με είχε δέσει με αλυσίδες αλλά εγώ διαμελίστηκα και ξέφυγα, μετά όλο το σώμα μου αιωρήθηκε (εκτως απο τα πέλματά μου καθώς πάντα οταν πετάω ένα μέλος μου πρέπει να είναι στη γη) και πήγα προς το μέρος του αδελφού μου...< ηλίθιε με τρόμαξες για το τίποτα!!!!!! bara bara no killing hands!!> φώναξα στον αδελφό μου και τα χέρια μου πήγαν κατά πάνω του αλλά δεν τον χτύπησαν καθώς ήταν λόγκια με αποτέλεσμα να βρεθούν μέσα στην λάσπη..<πραγματικά άμα μπορούσα θα σε πλάκωνα στο ξύλο!!>του είπα και ξαναένωσα το σώμα μου κάτω απο το δέντρο

μπορεί να ήμουν θυμωμένη μαζί του αλλά στην πραγματικότητα είχα ανακουφιστεί και είχε φύγει ένα βάρος από επάνω μου καθώς έβλεπα πως ήταν καλά.
αυτό που με ανησύχησε όμως ήταν το συναίσθημα που με είχε κατακλύσει πριν....τόσο περίεργο..τι στο καλό θα μπορούσε να ήταν/????πάντως με έκανε να νιώσω πιο δυνατή από ποτέ.

η κατάσταση ήταν περίπλοκη...ο κρις μισούσε τον αδελφό μου για αυτό που έκανε στον καπετάνιο του και προσπάθησε να τον εκδικηθεί μέσω εμού. μετά απο το πουθενά εμφανίστηκε ο αδελφός μου και έδωσε μάχη με τον κρις και κάνοντας ένα κόλπο με έκανε να πιστέψω πως θα πέθαινε με αποτέλεσμα να προσπαθήσω να σκοτώσω τον κρις..και εν τέλει σταμάτησε την μάχη και ήταν καλά!!λογικά είχε λήξει ισόπαλη...η κατάσταση ήταν τραγική και επιπλέον ένιωθα τρομερή εξάντληση εξ αιτίας των επιθέσεων που έκανα..

Βλεποντας το ολο σκηνικο αποροφησα ολο το δηλητηριο μου.. Ειμουνα πολυ κουρασμενος απο την μαχη και αφου βλεποντας οτι η μαχη δεν συνεχιζεται και ουτε προκειτε καθησα κατω. Ριχνω μια δευτερη ματια στις λασπινες χειροπεδες και τις σπαω καθως ηθελα να ξαπλωσω κατω και να καπνισω ενα τσιγαρο με την ησυχια μου.. Ριχνοντας μια δευτερη ματια βλεπω τον Kint και την Sakura να συζητανε μεταξυ τους χαρουμενοι... Καταλαβα οτι τον Kint δεν μπορω να τον πολεμησω ισαξια ακομα, οσο για την Sakura δεν υπαρχει κανενας απολυτως λογος να συνεχισω να την πολεμαω και γυρναω το βλεμα μου στον ουρανο.. Το στομαχι μου γουργουριζε και η γλωσσα μου ειχε στεγνωσει απο την διψα....

Koίταξα την μικρή μου αδερφή....Πλυμήρισα με συναισθήματα...Γινόταν όλο και πιο χαριτωμένη και όμορφη όσο μεγάλωνε....Τελικά ήταν ωραίο πράγμα να είσαι μεγάλος αδερφός....Πήδηξα από το δέντρο δίπλα της!
-Χαζή....πρέπει να περάσει πολύς καιρός μέχρι να έστω να διανοηθείς να με προκάλεσεις σε μάχη....Μέχρι τότε θα βγαίνουμε πάντα ισόπαλοι γιατί δεν πρόκειτε ποτέ να σε ακουμπήσω...Έτσι είναι να είσαι μεγάλος αδερφός υποθέτω...
Ακούμπησα τον δείκτη μου πάνω στο μέτωπό της....
-Μπορώ να πω πως μεγάλωσες αυτόν έναν μήνα που έχω να σε δω!

δεν άντεξα...έβαλα τα κλάματα...ένιωθα τόσο όμορφα μαζί με τον αδελφό μου..
<είσαι χαζός το ξέρεις???με κατατρόμαξες...δεν άντεξα στην ιδέα να σε χάσω...> του είπα και έπεσα στην αγκαλιά του κλαίγοντας....
<μην μου τα ξανακάνεις ποτέ αυτό..ακούς?ποτέ...> του ξαναείπα και έκλαιγα όλο και πιο πολύ..
μπορεί να το έπαιξα σκληρή αλλά κατά βάθος ήμουν ακόμα ένα μικρό κορίτσι, άλλωστε ήμουν μόνο 18..
απομακρύνθηκα λίγα εκατοστά και τον κοίταξα στα μάτια...<σαγαπάω..> του είπα με σπαστή φωνή καθώς τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι στα μάγουλά μου.

θα έδινα τα πάντα για να ζούσα μία φυσιολογική ζωή μαζί του..αλλά ήξερα πως δεν γινόταν και ήξερα πως και πάλι θα χωριζόμασταν...

<δεν μου είπες όμως..πώς και ήρθες σελ τάουν? δεν θα πήγαινες στην μεγάλη γραμμή?>τον ρώτησα ενώ σκούπιζα τα μάτια μου με τα δάχτυλά μου.

Δεν άντεχα να την βλέπω να κλαίει.....Ήξερα πως ένιωθε,γιατί ένιωθα και εγώ το ίδιο!Πήγα προς το μέρος της και την αγκάλιασα,ενώ της χάιδευα την πλάτη....μετά την φίλησα στο μέτωπο....
-Δεν πρόκειτε να πεθάνω...θα είμαι πάντα δίπλα σου!Και δεν πρέπει να στεναχωριέσαι που θα χωριστούμε πάλι...Θα ξαναβρεθούμε στην μεγάλη γραμμή και μετά δεν θα ξαναχωρίσουμε ποτέ....
Άρχισε να κλαιει πιο δύνατα,έτσι την έσφιξα πιο δυνατά στην αγγαλιά μου....
-Δεν πρέπει να χαραμίζουμε τον χρόνο μας με κλάματα...ας κοιτάξουμε να περάσουμε καλά όσο είμαστε εδώ....
Της ψιθύρισα στο αυτί...
-Γύρισα εδώ για να δω μια φίλη μου πριν μπω στην μεγάλη γραμμή...αλλά τελικά η χαρά μου θα είναι διπλή απ'ότι φαίνεται,αφού βρήκα και εσένα!

τον κοίταξα και χαμογέλασα.. αυτό που είπε... δεν θα ξαναχωρίσουμε ποτέ...και μόνο που το άκουσα ανακουφίστηκε η ψυχή μου...δεν θα ήμουν μόνη μου πια...είχαμε όμως πολλά να περάσουμε μέχρι τότε...όμως ήμουν σίγουρη πως αυτή η στιγμή θα ερχόταν!! και πως θα βρισκόμασταν...και φυσικά θα παραμέναμε ζωντανοί!!<φίλη το λέμε τώρα...!!χαχα γκομενιάρη!!!!θα τα πούμε κάποια στιγμή αυτά!!χαχχα>το πείραξα καθώς χαζογελούσα


κοίταξα πίσω μου τον κρις. ήταν ξαπλωμένος στο χορτάρι και κάπνιζε..
<κρίς!!!> του φώναξα και αυτός πετάχτηκε και με κοίταξε...
<τι?!>μου φώναξε με μία βαριεστημένη φωνή..
<έλα εδώ ρε στόκε!!!> του είπα εγω ξανά. ο αδελφός μου χαζογέλασε..και ο κρις σηκώθηκε όρθιος και αφού έτριψε μηχανικά το μαλλί του ήρθε προς το μέρος μας..

Τραβαω μια μεγαλη τζουρα και πεταω το τσιγαρο καθως πλησιαζα προς το μερος του Kint και της Sakura.. Στο μυαλο μου περασανε ολες οι σκηνες οπου εζησα εφοτου πατησα το ποδι μου σε αυτο το νησι.. Η πρωτη μαχη με την Sakura,το μπαρ,το ποτο,τα γκομενακια,οι μαριν,η 2ερη μαχη με την Sakura,η η μαχη μεσα στο μυαλο μου,η μαχη με τον Kint και η 3η μαχη με την Sakura... Σκεπτουμενος ολα απορω πως αντεχω ακομα και περπαταω αφου απο χθες βραδυ που πατησα το ποδι μου σε αυτο το νησι μεχρι τωρα δεν φαει τιποτα παρα μονο καμποσα λιτρα αλκοολ... Οπως και να ειχε απο ολη αυτη την βραδια ενιωθα λες και πολα ειχαν αλλαξει πανω μου.. Απο τον χαρακτηρα μεχρι και τις δυναμεις μου.Αλλα επισης εβγαλα το συμπερασμα οτι πρεπει να συντομα να ξεκινησω ακομα πιο εντατικη προπονηση αμα θελω να δυναμωσω κιαλλο ωστε να ελεγχω τις νεες μου δυναμεις... Ωστοσο την παρουσα στιγμη προτρεχουν αλλα ζητηματα..

Φτανοντας στο σημειο οπου στεκοντουσαν σταματαω χαμογελοντας αμηχανα. Βγαζω ενα ακομα τσιγαρο και το αναβω μηπως ενα μερος της αμηχανιας εφευγε..

όταν ήρθε ο κρις επικράτησε σιγή και αμηχανία..έτσι λοιπόν αποφάσισα να σπάσω εγώ τον πάγο καθώς ήξερα πως αν το άφηνα σε αυτούς τους 2 δεν θα γιόταν ποτέ, αφού ήτα τόσο υπερήφανοι και πεισματάρηδες που ήταν ικανοί να κάτσουν μια ολόκληρη μέρα και να κοιτάζονται χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα!!!!

<εμμμ chris...από εδώ ο αδελφός μου, kint....kint από εδώ ο φίλος μου chris...>με την λέξη 'φίλος΄ ο κρις με κοίταξε σαν να μου έλεγε 'καλά με δουλεύεις?' εγώ όμως το εννοούσα...άσχετα με το ότι έγινε...είχαμε περάσει καλά νωρίτερα..

οι 2 έδωσαν τα χέρια
<χάρηκα!!>είπε ο kint και χαμογελασε
<παρομοίως!!!>του απάντησε ο κρις...

Κοίταξα τον πειρατή καθώς δίναμε τα χέρια....
-Δεν θέλω να πάρεις προσωπικά αυτό που έγινε στο Mystery Island!Με τον καπετάνιό σου έχουμε τα πρόσωπικα μας,αυτό δεν σημαίνει ότι έχω προσωπικά προβλήματα με όλο σας το πλήρωμα....
Όταν η χειραψία μας σταμάτησε ένιωθα πως ο πάγος δεν είχε σπάσει ακόμα....
-Λοιπόν...πως γνωριστήκατε?

Eεεμ.. Στο λιμανι την ειχα δει πρωτη φορα να σκοτωνει κατι τυπους οπου την ενοχλουσαν. Θα μπορουσα να πω οτι γνωριστηκαμε σε μαχη παλι οπου μπλχτηκα απο μονος.. Υστερα πηγαμε σε ενα μπαρ και κατσαμε να τα πινουμε. Φανταζομαι για μετα το μπαρ θα γνωριζεις το τι εχει γινει... Εσυ πως ειρθες απο εδω αφου θα εφευγες για μεγαλη γραμμη?
Ηθελα να ερθω να αποχαιρετησω την αδερφη μου..
Ααα μαλιστα,οκ... Λοιπον οσο για αυτο που ειπες καταλαβαινω. Ουτοσιαλλιως ξερω τον καπετανιο που και δεν νομιζω να κατσει πολυ ακομα Ιμπελ Νταουν.. Λυπαμε για την παρεξηγηση. Λοιπον Sakura ηταν χαρα μου που σε γνωρισα,ελπιζω στο μελλον να ξανασυναντηθουμε καπου στη Grand Line! Αντιο σας!.... και γυρθιζω να φυγω... Επιστρεφω πρωτα στο ομοιωμα που ειχε δημιουργησει ο Kint και περνω το κατανα μου μαζι με τις χειροπεδες.. Τους αποχαιρετω αλλη μια φορα με το χερι μου και τραβηξα προς την πολη να παρω φαγητο και να παω στο πλοιο...

Φτανοντας στο λιμανι εφοσον ειχα ηδη περασει να παρω φαγητο και λιγο ρουμι σταματαω μολις βλεπω το πλοιο.. Το κοιταω και σκεφτομαι οτι μολις χθες το βραδυ το αφησα αλλα χαιρομαι τοσο που το βλεπω.. Ηταν λες και περασανε μερες ολοκληρες...

Ανεβενοντας πανω στο πλοιο σηκωνω αγκυρα και ανοιγω πανια. Την ιδια στιγμη παρατηρω κατι μαριν να ριχνουν προς το πλοιο με τα ντουφεκια τους. Τους αποχαιρετω χαμογελοντας ενω εκεινοι λογικα καλουσανε την βαση.. Ειχα πολυ καλη διαθεση τωρα για να μου την χαλασουν κατι μαρινς οποτε αφησα ενα δηλητηριωδες αεριο να ανεμιζεται προς το μερος των μαριν..

Βγαινοντας στα ανοιχτα ενιωθα παρα πολυ κουρασμενος υστερα απο ολη αυτην την περιπετεια. Χαραξα πορεια στον χαρτη προς ενα νησι που δεν ειχε ονομα ετσι ωστε να ξεκινησω εκει την προπονηση μου χωρις να με ενοχλησει κανενας. Υπολογισα με την πυξιδα προς τα που ειναι και πλοκαρα το πηδαλιο να κρατηθει σταθερη η πορεια. Παω και ξαπλωνω στο ντιβανι οπου ειχα βγαλει διπλα στο πηδαλιο. Μπορω οτι στιγμες σαν αυτες μου ψυλολυπει η φαλτσα φωνη του Τεο.. Αλλα πιστευω οτι σχετικα συντομα θα βρεθουμε ξανα! Οπως ελπιζω και με την νεα μου φιλη,την Sakura..

αφού αποχαιρέτησα τον κρις έμεινα λίγο με τον αδελφό μου...

<ουφ!!!τι μέρα και αυτή!!!>σχολίασα καθώς ξεφύσησα και ξάπλωσα στο χορτάρι..

<συμφωνω!!!>μου απάντησε εκείνος και ξάπλωσε δίπλα μου...
<πότε φεύγεις???>τον ρώτησα με σταθερή φωνή...
<σε λίγες ώρες...θα κάτσω λίγο μαζί σου και μετά θα πάω ναι χαιρετήσω αυτή την φίλη μου...>μου απάντησε καθώς κοιτούσαμε τον γαλανό ουρανό

<αχα!!! καλά να περάσεις λοιπόν!!!^^ ξέρεις και εγώ φεύγω...κανονικά αύριο...αλλά εξ αιτίας των τελευταίων γεγονότων αποφάσισα να φύγω μεθαύριο το πρωί...>του είπα με ενθουσιασμό!

<σου εύχομαι όπου και να πας να είσαι καλά...και θα ξανασυνατηθούμε στην μεγάλη γραμμή..> μου είπε και εγώ του χαμογέλασα... καθίσαμε έτσι για καμιά ώρα, χωρίς να μιλάμε απλά με είχε στην αγκαλιά του...

Αφού χαιρέτισα την αδερφή μου,άρχισα να περπατάω προς το ναυπηγείο της βίβη....Στον δρόμο σκεφτόμουν την αδερφή μου και το πόσο θα μου έλυπε ξανά......
Έφτασα τελικά έξω από το ναυπηγείο και κοίταξα μέσα.....Είδα δύο γαλανά μάτια να με κοιτάνε και να τρέχουν προς τα πάνω μου....Αυτά τα δύο μάτια που είχανε στιγματίσει την ζωή μου για πάντα....Μετά είδα την γυναικά της ζωής μου προς το μέρος μου....
Όταν τελικά έφτασε μπροστά μου φιληθήκαμε χωρίς να πούμε τίποτα...τα λόγια δεν είχανε μάλλον την δύναμη να περιγράψουν αυτά που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον!
-Μου έλυψες,το ξέρεις...?
Της ψιθύριζα στο αυτί καθώς χονόταν μέσα στην αγγαλιά μου...Ήτα και αυτή περίφανη όσο και εγώ...δεν βγήκε ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια της...προτιμούσε όπως και εγώ να χαμογελάει αυτές τις στιγμές....
-Πόσο θα καθίσεις?