το παράξενο εστιατόριο και άλλη μια μάχη : ένα τρομερό νέο (part 2)[ΤΕΛΟΣ]

όλοι είχαν μείνει να με κοιτούν έκπληκτοι, αναμενόμενο αφού είχα σκοτώσει το περλ σχετικά εύκολα!

<σε ευχαριστούμε πολύ sakura-san >μου είπε ο ζέφου και εγώ του χαμογέλασα
<δεν κάνει τίποτα...α! ορίστε και τα λεφτά για το υπέροχο γεύμα!> του είπα και έβγαλα κάμποσα μπέλι και του τα έδωσα

ήμουν χαρούμενη που είχα υπερασπιστεί αυτό το εστιατόριο, χωρίς να ξέρω τον λόγο απλά κάτι μέσα ου μου έλεγε πως έπρεπε να το κάνω, έπρεπε να υποστηρίξω το όνειρο αυτού του ανθρώπου!

ξαναμπήκαμε μέσα στο μαγαζί και ο ζέφου μου έκανε νόημα να κατέβουμε και πάλι κάτω λέγοντάς μου πως ήθελε να μου μιλήσει. εγώ φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη τον ακολούθησα. μου άρεσε να ακούω αυτόν τον άνθρωπο.

γενικά ήταν τόσο περίεργο το ενδιαφέρον μου για αυτόν.... μόλις είχα σκοτώσει έναν πειρατή που βανδάλιζε το εστιατόριο αλλά το θέμα ήταν γιατί το έκανα!? τι δουλειά είχα να ανακατευτώ?λες και θα ξαναδώ ποτέ αυτό το μέρος ή θα ξαναμιλήσω με τον γέρο μάγειρα....και όμως το έκανα! το έκανα σαν να με αφορούσε άμεσα, σαν να μου ανοίκε και εμένα αυτό το μέρος, σαν να μοιραζόμουν το υλοποιημένο όνειρο αυτού του πρώην πειρατή. μήπως έβλεπα κάποια κοινά μεταξύ μας?μήπως ευθυνόταν αυτό που μου είχε πει? πως έβλεπε τον εαυτό του μέσα μου? ή μήπως το έκανα απλά για δικιά μου ευχαρίστηση, σαν ένας κατά συρροήν δολοφόνος?δεν ήξερα, πόσο μάλλον οι γύρο μου! δεν ήξερα τι συνέβαινε με τον εαυτό μου, για ποιο λόγο αντιδρούσα έτσι? η παλιά σάκουρα δεν θα ασχολούνταν καν. μήπως έφταιγε η κατάσταση που μόλις βίωσα? μιλώντας πάντοτε για τον θάνατο του αδελφού μου κια του πληρώματός μου ή η ξαφνική εμφάνιση του φίλου μου κενσιν που θεωρούσα νεκρό και ουσιαστικά για χάρη του είχα γίνει πειρατίνα....μόνο και μόνο για να εκδικηθώ....

όλες αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν μέσα στο μυαλό μου και εναλλάσσονταν ανά δευτερόλεπτα και με μπέρδευαν όλο και πιο πολύ και επιπλέον καθώς βρισκόμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου και αφηρημένη δεν κατάλαβα για πότε και πάλι είχα βρεθεί στο γραφείο του ζεφου.. καθίσαμε στους ίδιους μαύρους δερμάτινους καναπέδες και στις ίδιες θέσεις, αυτός απέναντί μου αλλά έχοντας αυτή την φορά ένα διαφορετικό σκοτεινό βλέμμα. δεν μπορούσα να καταλάβω τι ή ποιος ευθύνονταν για αυτό, μπορεί και εγώ βεβαία...η ατμόσφαιρα ήταν κάπως μουντή και βαριά. δεν είχε ξαναγεμίσει τα ποτήρια μας με ρούμι, πραγματικά έμοιαζε σαν να ήθελε να μου πει κάτι σοβαρό μα τι θα μπορούσε να ήταν? δεν με ήξερε καν.
με κοίταζε για κάποια δευτερόλεπτα χωρίς να μιλάει αλλά ξαφνικά μου είπε το μόνο πράγμα που δεν περίμενα
<έκανες πολύ καλή δουλειά με αυτόν εκει έξω....> μου είπε και με κοίταζε στα μάτια.
<ευ...> προσπάθησα να τον ευχαριστήσω αλλά εκείνος με διέκοψε κάνοντας ένα νεύμα με το χέρι του.

<κοίτα να δεις...έχω γνωρίσει πολλούς πειρατές στην ζωή μου, νέους και γέρους αλλά σε εσένα βλέπω κάτι διαφορετικό...βλέπω ένα πάθος και παράλληλα μία ψυχρότητα..σαν να έχεις χτίσει ένα τεράστιο τοίχο γύρο σου και να μην αφήνεις κανέναν να τον διαπεράσει ή να τον γκρεμίσει...> είπε και σταμάτησε για λίγο. έσκυψε το κεφάλι του προς τα κάτω και έσφιξε με τις γροθιές του τα γόνατά του.
<μα πώς...?> τον ρώτησα κοιτώντας τον παγωμένη και αποσβολωμένη. πώς στο καλό είχε βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα απο την στιγμή που δεν με ήξερε καν?

<θα σου εξηγήσω....εσύ με γνώρισες σήμερα σωστα?> με ρώτησε και του απάντησα καταφατικά με μία κίνηση του κεφαλιού μου
<εγώ όμως σε ήξερα...>μου είπε και με κοίταξε στα μάτια.
στο άκουσμα αυτών των λέξεων πραγματικά σκάλωσα! απο πού στο καλό με ήξερε?ήταν οι παράνοιες ενως γέρου-μάγειρα παράφρονα ή μήπως έλεγε την αλήθεια?

κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει και η καρδιά μου χτυπούσε σαν να πήγαινε να σπάσει! δεν ήξερα τον λόγο αλλά ήμουν σίγουρη πως αυτό που επρόκειτο να επακολουθήσει θα ήταν κάθε άλλο παρά αναμενόμενο!

<καταρχην...δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά η μητέρα σου είναι πειρατίνα..> άρχισε εκείνος και φαινόταν νευρικός καθώς έπαιζε με το μουστάκι του
<ναι...το ξέρω...> του απάντησα εγω. είχα αρχίσει να υποπτεύομαι πού το πήγαινε.
<ξέρω όλη την ιστορία της ζωής σου και γενικά έχω βάλει δικούς μου να παρακολουθούν την πορεία σου. πραγματικά με έχεις αφήσει έκπληκτο!> μου απάντησε ξανά εκείνος. πραγματικά δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν έτοιμη να ακούσω αυτά που θα μου έλεγε.

<βασικά δεν ξέρω αν ξέρεις για τον θάνατο του πατέρα σου...λογικά όμως για τον αδελφό σου θα έχεις μάθει αφού πρόσφατα γνωριστήκατε...>συνέχισε εκείνος.
η αναφορά στον αδελφό μου με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα, ένας λυγμός ανέβηκε στον λαιμό μου αλλά τον κατάπια πριν φανεί.
<μετά τον θάνατο του πατέρα σου η μητέρα σου έφυγε για να πάει να βρει τον αδελφό σου που τον είχε αρπάξει ο θείος σας...έτσι λοιπόν ήρθε σε εμένα...και μου ζήτησε να μπει στο πλήρωμά μου για λίγο καιρό, μέχρι να βρει ένα δικό της πλήρωμα, όμως έπαθα το ατύχημα και σταμάτησα, έτσι ουσιαστικά της 'δώρισα' το πλήρωμά μου, την έκανα καπετάνιο.> είπε αυτός και παρατήρησα πως τα έλεγε με μεγάλη λύπη.
<η μητέρα σου έψαχνε απεγνωσμένα τον αδελφό σου αλλά δεν μπορούσε να τον βρει πουθενά. έτσι αποφάσισε να πάει στην γουεστ μπλου και να ψάξει και εκεί.πριν φύγει όμως μου ζήτησε να σε προσέχω για εκείνη. σε αγαπούσε πολύ, όπως και τον πατέρα σου..>η φωνή του χαμήλωσε στις τελευταίες λέξεις, σταμάτησε για λίγο. έμοιαζε σαν να σκεφτόταν τι να πει παρακάτω..

ένιωθα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με τότε που ο αδελφός μου μου έλεγε την αλήθεια για την οικογένειά μου.ήμουν τόσο μπερδεμένη και δεν ήξερα τι έπρεπε να πιστέψω..μου είχε έρθει τόσο ξαφνικό...ο ζέφου απ ότι φαινόταν δεν σκόπευε να μου τα πει σιγά σιγά ωστε να τα χωνέψω..πριν το καταλάβω συνέχισε να μιλάει...
<κοίτα...η μητέρα σου ήταν ο έρωτας της ζωής μου αλλά εκείνη δεν με κοίταξε ποτέ..πάντα αγαπούσε τον πατέρα σου...> είπε και με κοίταξε. εγω όμως δεν άντεξα να μην ρωτήσω
<κοίτα..πιστεύω πως λες αλήθεια....αλλά πες μου...ξέρεις που είναι η μητέρα μου?!> τον ρώτησα αγωνιωδώς
<.κοιτα. όταν η μητέρα σου έμαθε ποιος ήταν ο αδελφός σου γύρισε απο την σαουθ μπλου που βρισκόταν και ήρθε εδώ σε εμένα. μου είπε πως έμαθε ποιος ήταν και θα πήγαινε να τον βρει....αυτό έγινε 2 χρόνια πριν...για πολύ καιρό δεν είχα νέα της...και πρόσφατα έμαθα πως έπεσε σε μια καταιγίδα ...και γενικά έχουν χαθεί τα ίχνη της απο τότε...το μόνο που βρέθηκε απο αυτήν ήταν το όπλο της..μου το έφεραν εδώ δύο άνδρες του πληρώματός της ..>
τώρα πραγματικά φαινόταν πολύ λυπημένος....αλλά και εγώ δεν πήγαινα πίσω..αν ήταν νεκρή?όχι όχι...δεν ήθελα να κάνω τέτοιες σκέψεις...δεν έπρεπε να κάνω...!

τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα...απο την μία ήθελα να κάνω τα πάντα για να τον ευχαριστήσω για τα νέα που μου είπε για την μαμά μου καθώς είχα να ακούσω για αυτή απο τότε που με άφησε. απο την άλλη ήθελα να ουρλιάξω όσο πιο δυνατά μπορούσα με την τελευταία του πρόταση....ένιωθα τόσο μπερδεμένη, χαρούμενη, λυπημένη! δεν ήξερα ούτε και η ίδια τι ένιωθα τελικά.
ο ζέφου σηκώθηκε και κοντοστάθηκε λιγάκι. μετά πλησίασε την βιβλιοθήκη και άνοιξε την γυάλινη βιτρίνα, αυτό με βοήθησε στο να διακρίνω καλύτερα τα βιβλία που είχε μέσα, ήταν σίγουρα πολύ ακριβά...φαινόταν απο χιλιόμετρα!
αφού περιεργάστηκε λίγο μια σειρά βιβλίων, θαρρείς πως σκεφτόταν, άπλωσε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του και χάιδεψε 4-5 δερματόδετους τόμους. μετά άπλωσε και το άλλο του χέρι και με τα δυο μαζί τους έβγαλε με προσοχή και τους ακούμπησε στο τζαμάκι του ξύλινου τραπεζιού που βρισκόταν δίπλα του.

στην αρχή πίστεψα πως ίσως ήθελε να μου δείξει κάτι που βρισκόταν μέσα σε ένα απο αυτά τα βιβλία μα πίσω απο τα βιβλία που τράβηξε βρισκόταν ένας μοχλός! αυτός τον γύρισε προς τα αριστερά και τότε όλη η βιβλιοθήκη μετακινήθηκε στο πλάι!!! πίσω της υπήρχε ένα πέρασμα...απίστευτο!!
<πέρασε...>μου είπε και μου έκανε νόημα με τις παλάμες του.
έτσι εγώ σηκώθηκα απο τον καναπέ και τον ακολούθησα...πίσω μας η βιβλιοθήκη έκλεισε και τώρα βρισκόμασταν οι 2 μας σε ένα πέρασμα μέσα σε ένα πλωτό εστιατόριο! αυτό και αν είναι εξωπραγματικό!
εκείνος άναψε ένα δαυλό και ακολούθησε τον διάδρομο, εγώ απο την άλλη δνε τόλμησα να τον ρωτήσω που με πηγαίνει και η αλήθεια ήταν πως και ο ίδιος δεν φάνηκε ιδιαιτέρα πρόθυμος να μου πει καθώς δεν είχε βγάλει κουβέντα..

στο τέλος του διαδρόμου που ακολουθήσαμε υπήρχε μία ξύλινη πόρτα. όταν φτάσαμε εκεί ο ζέφου την άνοιξε με ένα κλειδί που είχε κρεμασμένο σε μια αλυσίδα στον λαιμό του. εγώ δεν σχολίασα καν...δεν είχα τι να πω άλλωστε...δεν περίμενα τίποτα απο όλα αυτά και ποιος ξέρει τι θα έβλεπα ακόμα!!!
περάσαμε μέσα στο δωμάτιο το οποίο ήταν θεοσκότεινο στην κυριολεξία! ο ζέφου όμως άναψε με τον δαυλό που κρατούσε 2 άλλους δαυλούς που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά της πόρτας, τότε όλο το δωμάτιο φωτίστηκε και εγώ έμεινα άναυδη με αυτό που αντίκρισα..
ήταν ένα δωμάτιο καλυμμένο πλήρως απο καθρέφτες...
ετοιμάστηκα να μιλήσω αλλά ο ζέφου έβαλε το δάχτυλό του πάνω στα χείλη μου πριν καλά καλά ανοίξω το στόμα μου..μετά προχώρησε προς έναν μεγάλο καθρέφτη ο οποίος είχε γύρο του σκαλιστή ξύλινη μπορντούρα και πραγματικά ήταν χάρμα οφθαλμών! ακούμπησε το χέρι του επάνω στο τζάμι του καθρέφτη και εκείνο μετακινήθηκε ελαφρώς προς τα πίσω..μετά προς το πλάι..άλλο ένα πέρασμα!!!

ένιωθα τόσο περίεργα! δεν είχα φανταστεί με την καμία πως μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο!!ήταν τόσο τέλειο πραγματικά!!!έμοιαζε περισσότερο σαν μεσαιωνικό κάστρο στην Σκωτία παρά με ένα πλωτό εστιατόριο!!αλλά πιο πολύ απ όλα με είχε κυριεύσει η περιέργεια...για ποιο λόγο με έφερε εδώ και ιδικά απο την στιγμή που δεν με ήξερε!!!

περάσαμε μέσα στο άλλο δωμάτιο, αυτό δεν ήταν σκοτεινό, αντιθέτως!!!! μόλις αντίκρισα τι περιείχε μέσα έμεινα άναυδη και με ανοιχτό το στόμα! παντού υπήρχαν χρυσά και ασημένια αντικείμενα, χρυσά νομίσματα, κοσμήματα, πολύτιμοι λίθοι... ένας αμύθητος θησαυρός που ακτινοβολούσε!

ο ζέφου με κοίταξε και άρχισε να μιλά σπάζοντας την σιγή που επικρατούσε τα τελευταία λεπτά.

<από τότε που δημιουργήθηκε το πλωτό εστιατόριο όλοι οι θυσαυροί που είχα μαζέψει όσο ήμουν πειρατής, μεταφέρθηκαν εδώ. ελάχιστοι ξέρουν αυτό το μέρος αλλά πολλοί έχουν ακούσει φήμες για τον θησαυρό, έτσι το εστιατόριο έχει γίνει στόχος πολλών πειρατικών επιθέσεων...> είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα.
<χμμ αναμενόμενο....όμως γιατί με έφερες εδώ? εννοώ, οκ ωραίος ο θησαυρός σου και συγχαρητήρια πραγματικά, πολλοί θα ήθελαν να είναι στην θέση σου....όμως τι σχέση έχω εγώ με όλο αυτό?!> τον ρώτησα ευθέως...ήταν αλήθεια αυτό που είπα! δεν υπήρχε εξήγηση ούτε επρόκειτο να μου τον δώσει και στην τελική και να το έκανε εγώ δεν θα τον δεχόμουν...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
< άφησε με να τελειώσω,...>μου απάντησε εκείνος καρφώνοντας με με ένα βλέμμα.

<πάντα με τους μάγειρες...που κάποιοι απο αυτούς παλιά βρίσκονταν στο πλήρωμα, όλα αυτά τα χρόνια προστατεύουμε αυτό το εστιατόριο με όλες μας τις δυνάμεις..όμως ποτέ κανείς μέχρι τώρα δεν μας έχει υπερασπιστεί όπως έκανες εσύ. ακόμα είσαι κόρη της Άννας...οπότε ένας λόγος παραπάνω να σου κάνω αυτό το δώρο διότι ουσιαστικά σου ανήκει> συνέχισε αυτός και κατευθύνθηκε προς ένα μεγάλο χρηματοκιβώτιο. μα τι σκόπευε να μου δώσει? τι εννοούσε με την φράση 'σου ανήκει ΄? η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. αυτός γύρισε μερικές φορές ένα στρογγυλό κουμπί που ήταν επάνω σχηματίζοντας έναν κωδικό και μετά γυρνώντας έναν μοχλό άνοιξε το χρηματοκιβώτιο. τι περίεργο!! ήταν άδειο...είχε μόνο ένα ξύλινο κουτί μέσα...αυτός πήρε το κουτί με τα χέρια του και το ακούμπησε σε ένα τραπεζάκι που υπήρχε εκεί, μετά μου έκανε νόημα να πλησιάσω...

εγώ πλησίασα και στάθηκα απέναντί του και εκείνος άνοιξε το κουτί προς το μέρος μου..
μέσα σε αυτό κάτι ήταν τυλιγμένο σε μοβ βελούδινα υφάσματα που το αγκάλιαζαν....
<αυτό το αντικείμενο που θα σου δώσω είναι πολύ σπάνιο και πολύτιμο....να το προσέχεις πολύ...και να το χρησιμοποιείς με σύνεση...ακόμα αυτό ανήκε στην μητέρα σου...ήταν το μόνο πράγμα που βρήκαν απο αυτήν...>είπε εκείνος
η καρδιά μου πήγαινε σαν τρελή και μετά σαν καρφί με χτύπησε η τελευταία του λέξη...
<ε?> ρώτησα εγώ αμήχανα..
εκείνος δεν μίλησε μονάχα με κοίταξε, μετά ξεδίπλωσε με προσοχή το βελούδινο ύφασμα και εγώ έμεινα άναυδη μπροστά στο θέαμα που αντίκρισα. εκείνος σήκωσε με προσοχή το αντικείμενο που ήταν μέσα και μου το έδειξε...
<αυτό ονομάζεται Flail...ήταν της μητέρας σου και είναι φτιαγμένο απο καιροσουκι...στο δίνω λοιπόν εσένα...> μου είπε και μου το έδωσε...ήταν πανέμορφο και είχε τρομερή δουλειά...η μεγάλη μεταλλική λαβή στις άκρες είχε χρυσές σκαλιστές μπορντούρες ενώ μια μπάλα με καρφιά κρεμόταν απο την αλυσίδα που ήταν συνδεδεμένη με την λαβή. ήταν πανέμορφο...δάκρυσα....

είχα κάτι απο την μητέρα μου...μετά απο τόσα χρόνια...αυτό πραγματικά με έκανε τόσο χαρούμενη!!πήρα αμέσως το όπλο και τον ευχαρίστησα, μετά κάνοντας την ίδια διαδρομή βγήκαμε και πάλι στο γραφείο του...
<κοντεύει να νυχτώσει...τι θα έλεγες για ένα ποτήρι ρούμι στο κατάστρωμα? και να ακούσεις καμία ιστορία απο τα παλιά?>μου πρότεινε εκείνος και εγώ καθώς ήμουν τόσο ευγνώμων δέχτηκα. έτσι ανεβήκαμε τις σκάλες προς το κατάστρωμα καθώς παράλληλα εκείνος είπε σε έναν σερβιτόρο να φέρει 2 ποτήρια με ρούμι.
εμείς ανεβήκαμε επάνω και πραγματικά η θέα ήταν εκθαμβωτική!ο ουρανούς είχε πάρει τους πιο όμορφους χρωματισμούς: κόκκινο, πορτοκαλί, μοβ και λίγο μπλε σκούρο. όλη αυτή η πανδαισία χρωμάτων απλώνονταν και αναμειγνύονταν δημιουργώντας σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι μέσα σε μία δύνη συναισθημάτων..ήταν όμορφα...πολύ όμορφα...!

αυτή την όμορφη στιγμή ήρθε όμως να χαλάσει ένας εκκωφαντικός κρότος και μία κανονόμπαλα που έσκασε ακριβώς μπροστά μας και η οποία παρατρίχα δεν χτύπησε το πλοίο. ξαφνιασμένοι εγώ και ο ζέφου γυρίσαμε προς το μέρος απ το οποίο ήρθε η κανονόμπαλα. ήταν ένα τεράστιο πλοίο με μία πειρατική σημαία!!
<don krieg....> ψιθύρισε ο ζέφου αγχωμένος...
<ποιος είναι αυτός?!> τον ρώτησα έξαλλη που μου χάλασε την στιγμή...!
το πλοίο τώρα βρισκόταν σε 'απόσταση αναπνοής' απο το πλωτό εστιατόριο και ο καπετάνιος του βρισκόταν στην πλώρη. ήταν ψηλός και άσχημος και φορούσε μια περίεργη πανοπλία που φαινόταν να τον κάνει ανίκητο..

< ZEFU!!!!!δώσε μου τον θησαυρό σου τώρα!!!! αλλιώς το εστιατόριο σου θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας...!!!> είπε ο πειρατής. ένιωσα τον ζέφου να αγχώνεται...και εμένα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! ποιος νόμιζε οτι ήταν?!

τότε παρατήρησα ότι το μάτι του έπεσε πάνω στο πτώμα του περλ...το πρόσωπό του γέμισε ρυτίδες και άρχισε να ουρλιάζει με οργή:
<αααα!!τι κανατε στον περλ?!!!! θα σας σκοτώσω όλους!!!!θα μου το πληρώσετεεε!!!!>

<ΕΓΩ τον σκότωσα!!!! και εσύ δεν θα αγγίξεις κανένα! σου δίνω μία ευκαιρία να φύγεις!εαν δεν το κάνεις θα αναγκαστώ να σε σκοτώσω!> είπα εγώ.και το εννοούσα!!!!δεν θα επέτρεπα να βλάψει κανένα αθώο...
<μα τι στο καλό κάνεις θα σε σκοτώσει!> μου είπε ο ζέφου αλλα δεν με ένοιαζε...ήμουν πρόθυμη να δώσω την ζωή μου....
<χα!!! και ποια είσαι εσύ κοριτσάκι?!!μουαχαχαχα>με ρώτησε αυτός ειρωνικά
εγώ απο την άλλη δεν του απάντησα, μόνο έσκασα ένα στραβό χαμόγελο και με ένα σάλτο βρέθηκα πάνω στο πλοίο του.
Bara Bara no free drop!>φώναξα με το που προσγειώθηκα στο πλοίο και τα χέρια μου αποκολλήθηκαν αιφνιδιάζοντας τον κρεγκ , μετά τον έπιασαν απο τον λαιμό τον σήκωσαν στα 4 μέτρα και τον πέταξαν απότομα κάτω. όλοι είχαν μείνει άναυδοι και με κοίταζαν.

ο κρεγκ σηκώθηκε και με κοίταξε έκπληκτος....
δεν είναι δυνατόν!!!!αγκρρρρρ> είπε και με έναν περίεργο τρόπο ενώνοντας δύο κομμάτια της πανοπλίας του δημιούργησε ένα περίεργο ξίφος και ήρθε κατευθείαν επάνω μου..εγώ όμως κάνοντας ένα άλμα στο πλάι τον απέφυγα και τράβηξα το φλειλ απο την θήκη του που είχα περασμένη στην μέση, μετά με μία κίνηση αποκόλλησα τα χέρια μου και τον χτύπησα με την μπάλα με τα καρφιά στην πλάτη κάνοντας την πανοπλία του να ραγίσει.
οι γύρο κοίταζαν έντρομοι την μάχη που διεξάγονταν.
ο κρεγκ ήταν πολύ εκνευρισμένος και αυτό τον έκανε να μην σκέφτεται σωστά. χρισημοποιόντας την διαμαντένια γριθιά του με χτύπησε στο πρόσωπο. αυτό πόνεσε όμως τότε εγώ σηκώθηκα και αφού απομακρύνθηκα λίγο φώναξα
<Bara Bara no touch of death!!> αφού πήρα φόρα με μία κίνηση του κατάνα έσκισα τον αέρα και μία δύναμη συμπιεσμένου αέρα χτύπησε τον κρεγκ σπάζοντας του εντελώς την πανοπλία και πετάγοντάς τον στο κατάστρωμα του εστιατορίου...εκείνος τότε με τα μάτια του κάρφωσε τον ζέφου και σηκώθηκε αιφνιδιάζοντας τον και πιάνοντας τον απο τον λαιμό..τον έπνιγε!!!!

<όχι!!!! ζέφου!!!!> ούρλιαξα και ένιωσα μία δύναμη μέσα μου...αυτή η δύναμη προέρχονταν απο το φλειλ!!!!! μπορούσε να ήταν η μητέρα μου?! ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο?!! άκουγα μία φωνή μέσα μου να μου λέει βοήθησε τον....μην τον αφήσεις να πεθάνει!μην αφήσεις αυτό το τέρας να σκοτώσει τον ζέφου!!!
αν και κουρασμένη απο τις αλλεπάλληλες επιθέσεις αυτή η φωνή μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω.
<ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ!!!!> φώναξα και με ένα σάλτο βρέθηκα και πάλι στο κατάστρωμα του εστιατορίου πίσω απο τον κρεγκ, αυτός γύρισε έκπληκτος και με κοίταξε
<εεε?!!!>πρόλαβε να πει
<με λένε ΣΑΚΟΥΡΑ!!!> είπα εγώ και αυτός γούρλωσε τα μάτια, με μια κίνηση του κατάνα μου το κεφάλι του βρέθηκε στο πάτωμα και το σώμα του σωριάστηκε κάτω.
<νομίζω πως δεν θα σας ξαναενοχλήσει....>είπα στον ζέφου.
<κορίτσι μου!!!! δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω!!!!!>είπε εκείνος και με αγκάλιασε.
<απλά άμα ξαναδείτε την μητέρα μου...πέστε της πως την αγαπάω...> του απάντησα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

το πλήρωμα του κρεγκ μετά τον θάνατό του έγινε κυριολεκτικά καπνός και εγώ αφού αποχαιρέτησα τον ζέφου κινήθηκα προς την βάρκα μου.
έπλεα προς μια άγνωστη κατεύθυνση αλλά δεν με ένοιαζε..ήμουν για πρώτη φορά μετά απο καιρό χαρούμενη που είχα μάθει κάποια νέα για την μητέρα μου, αν και οι θάνατοι των φίλων μου και του αδελφού μου συνέχιζαν να με στοιχειώνουν....


κάποιες φορές εκεί που δεν το περιμένουμε παίρνουμε τις σημαντικές πληροφορίες που ψάχναμε τόσο καιρό. το θέμα είναι να τις αξιοποιούμε σωστά και με σύνεση...ωστε να μας οδηγήσουν στο αποτέλεσμα που αποζητούμε. αν όμως δεν τις αξιοποιήσουμε σωστά θα πάνε χαμένες ή θα γυρίσουν εναντίων μας. για αυτό λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει να αξιοποιεί το μυαλό του και να το βάζει να δουλεύει έτσι ώστε να επιτύχει τους στόχους του, άλλωστε αυτό είναι που τον διαφοροποιεί απο τα άλλα ζώα... το μυαλό και η προσωπικότητα

[ΤΕΛΟΣ β' μερος]

Όνομα: Sakura
Haki Points: 0
Player of the Week Points: 9
Beli:21,000
Bounty/Fame Points: -

πολυ ομορφη ιστορια! γεματη αγωνια και αγχος. Μου αρεσε. Συνεχισε ετσι! Ανυπομονω να δω τι θα γινει με την οικογενεια σου (συγκεκριμενα την μητερα σου γιατι οι αλλοι...)