[Τέλος]Το εστιατόριο

Link προηγούμενης ιστορίας:

Σπόιλερ:

Link προηγούμενης χρονικά ιστορίας:

Σπόιλερ:

Περίληψη Προηγούμενων:

Σπόιλερ:

Μετά απο όλα όσα είχαν γίνει με τη Caterina και τους δικούς της, είχα αποφασίσει να κρατήσω χαμηλό προφίλ και να μην βλεπόμαστε για κάποιο διάστημα με την Caterina, κυρίως για να μην έχει κάποιο πρόβλημα με τους δικούς της. Και η ευκαιρία που έψαχνα μου δόθηκε ακριβώς την επόμενη μέρα του κυνηγητού. O Richard με είχε φωνάξει στο γραφείο του, μαζί με τον Dorian, κάτι πολύ συνηθισμένο πλέον καθώς ήταν πολλές οι φορές που μας καλούσε για να μας τα ψάλει για τα μπλεξίματα μας.
-Λοιπόν. Ο λόγος που σας κάλεσα εδώ είναι....
-Ξέρουμε. Ξέρουμε...
-Τι εννοείς ξέρετε;
-Σου λέω ξέρουμε. Εντάξει έχεις δίκιο. Αλλα εγινε. Τι να κάνουμε τώρα;
-Κάτσε γιατί δεν θα συνεννοηθούμε. Για ποιο πράγμα μιλάς;
-Για αυτό που έγινε χθες. Που μας κυνήγησαν.
-Ποιος σας κυνήγησε;;;
-Τι ποιος μας κυνήγησε; Ο πατέρας της Caterina. Με έπιασε στο δωμάτιο της λίγο πριν φύγω απο το παράθυρο και καθώς έτρεχα, βρήκα τον Dorian και αρχίσαμε να τρέχουμε.
-Τι πράγμα;;;;!!!!!!!!

Ο Richard ήταν σοκαρισμένος. Είχε γουρλώσει τα μάτια και είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Αφού για μια στιγμή νόμιζα πως είχε πάθει εγκεφαλικό.
-Ωχχχχχ.....δεν το....ήξερες;;;;
-Τελικά είσαι πολύ βλάκας μωρέ αδερφάκι μου.
-Που να το ήξερα ρε; Υπέθεσα πως το είχε μάθει και για αυτό.....
-Αν το είχε μάθει ρε άχρηστε θα μας κυνηγούσε απο χθες. Δεν θα μας φώναζε για κουβεντούλα
-Είστε.....είστε....είστε σοβαροί ρε; Τι πήγατε και κάνατε;
-Εμένα μη με κοιτάς....Αυτός έκανε. Δηλαδή τι; Αλλος....και άλλος πληρώνει;;; Και στο κάτω κάτω ρε πατέρα δεν έγινε και τίποτα.
-Ε όχι δεν έγινε και τίποτα. Μη λέμε και ότι θέλουμε
Ο Dorian με κοίταξε αγριεμένος.
-Ρε πατέρα οτι έγινε έγινε. Και εδώ που τα λέμε λογικό ήταν. Σε αυτή την ηλικία.....
-Καλά ναι...έχεις δίκιο.....στην ηλικία σας αλλωστε και εγώ τα ίδια έκανα
-Ορίστε;;;;
-Γιατί ρε αμφιβάλεις; Εγώ στην ηλικία σας..... δεκα δέκα τις έπαιρνα.
-Καλά ναι....αυτό είναι γνωστό....Όλοι οι πατεράδες......
-...και οι θείοι,
-..... σε όλο το κόσμο, όταν ήταν νέοι δέκα δέκα τις έπαιρναν.
-Για να μη σου πω είκοσι είκοσι.
-Βρε αϊ στο διάλο κωλόπαιδα.....κοροίδεύετε κιόλας.
-Πάμε, είπαμε με τον Dorian και σηκωθήκαμε για να φύγουμε.
-Που πάτε;
-Εκεί που μας έστειλες
-Άιντε καθίστε κάτω ρε. Κάνετε και πλάκες. Θέλω να σας μιλήσω.
-Σε ακούμε.....

Ο Richard έμεινε για λίγο σκεπτικός, κοιτάζοντας χαμηλά στα χαρτιά που είχε πάνω στο γραφείο του.
-Λοιπόν....Αν και δεν σας κάλεσα για αυτό που νομίζατε, ωστόσο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό που ήθελα να σας πω.
-Τι εννοείς;
-Είναι απλό. Καταρχάς Faust, είμαι σίγουρος πως έχεις αντιληφθεί οτι θα πρέπει να μείνεις, έστω και για λίγο μακριά απο τη Caterina.
-Αυτό είναι αλήθεια. Και εγώ το ίδιο σκεφτόμουν.
-Χαίρομαι που σκέφτεσαι λογικά και όχι παρορμητικά. Και αν θέσουμε υπόψιν μας το συμβάν με τον Higuma τότε το να μην βρεθείτε για κάποιο διάστημα είναι αναγκαίο.
-Μια στιγμή....Ξέρεις για τον Higuma;
-Σοβαρά μικρέ πιστεύεις πως δεν έχω ιδέα τι γίνεται στο νησί μου;;;
-Καλά ναι....σε αυτό έχεις δίκιο.....
-Και σε συνδυασμό με τις άλλες ηλιθιότητες που έχετε κάνει κατα καιρούς, φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε γιατί πράγμα μιλάω;;;
-Ναι....
-Σε συνδυασμό λοιπόν με όλα αυτά που έχετε κάνει, θεωρώ πως θα ήταν καλό να εξαφανιστείτε για λίγο καιρό.
-Τι εννοείς να εξαφανιστούμε;
-Ένας παλιός μου φίλος, έχει ένα εστιατόριο και τα κανόνισα να πάτε για λίγο καιρό να δουλέψετε εκεί.
-Να δουλέψουμε εκεί ως τι;
-Ώς μπαλαρίνες....Τι ως τι ρε στόκο; Ως μάγειρες.
-Ωωωωχχχχχ.....
-Δεν θέλω ώχχχ......Έτσι και θα ξεχαστούν τα διάφορα ζητήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και θα δουλέψετε για να δείτε πως βγαίνουν τα λεφτά. Τεμπέληδες.......

Έτσι λοιπόν την επόμενη κιόλας μέρα, αφού μαζέψαμε τα πράγματα μας, πήραμε το πλοίο που θα μας πήγαινε στο Baratie. Όπως όλες τις φορές που ταξίδευα καθόμουν στο κατάστρωμα και χάζευα τη θάλασσα. Τότε ήρθε δίπλα μου ο Dorian.
-Όχι.
-Τι όχι;
-Σε αυτό που θα με ρωτήσεις η απάντηση είναι όχι.
-Μα έτσι και αλλιώς δεν θα σε ρωτούσα κάτι.
-Καλά τότε.
Έβγαλε απο τη τσέπη του ένα τσιγάρο και το άναψε. Μόλις φύσηξε το καπνό μου είπε:
-Ξέρεις Faust....έχεις αλλάξει.
-Τι εννοείς;
-Να....πριν απο μερικούς μήνες, όταν επέστρεψες δηλαδή, ήσουν συνεχώς κατσουφιασμένος και στον κόσμο σου. Και όποτε βρισκόσουν στο ίδιο δωμάτιο με τον πατέρα μου τον κοίταζες με ένα δολοφονικό βλέμμα. Ενώ τώρα δεν συμβαίνει τίποτα απο όλα αυτά. Και όχι μόνο αυτό, αλλα αν σου πει κάτι, το κάνεις χωρίς να φέρεις καμία αντίρρηση.
-Ξέρεις Dorian....η αλήθεια είναι πως τον μισούσα τον πατέρα σου. Τον μισούσα για αυτό που με ανάγκασε να περάσω.
-Αλήθεια ποτέ δεν μου είπες τι ακριβώς συνέβη στο mystery island....πέραν δηλαδή απο κάποια σκόρπια πράγματα που σου ξέφευγαν που και που.
-Δεν έχει σημασία. Ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Απλώς απο τότε που γύρισα, και κυρίως χάρη σε εσένα, σκέφτηκα αρκετά και αναθεώρησα κάποια πράγματα. Αν για παράδειγμα ο πατέρας σου δεν με έστελνε εκεί, εγώ δεν θα μπορούσα να πλακώσω τότε τον Higuma και τα τσιράκια του.
-Μη το λες.
-Μόνος μου εννοώ. Το ξέρεις πολύ καλά πως δεν θα μπορούσα μόνος μου. Ενώ τώρα είναι διαφορετικά. Βέβαια υπάρχουν κάποια αλλα πράγματα που συνέβησαν τότε για τα οποία μπορεί αρχικά να κατηγόρησα τον πατέρα σου και κάποιους αλλους, αλλα η ευθύνη είναι δική μου.
-Για ποιο πράγμα μιλάς;
-Καλύτερα να μην ξέρεις....ακόμα και εγώ προσπαθώ να το ξεχάσω.....ακόμη και αν ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ μου να το ξεχάσω......

Είχε περάσει μια μέρα απο τότε που φύγαμε απο το dawn island, και εγώ βρισκόμουν στη καμπίνα μου και κοιμόμουν. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε γνωρίσει στο πλοίο κάτι τουρίστριες και τα πίναμε στο κατάστρωμα μέχρι το πρωι. Τώρα, τα πίναμε, κάναμε κάτι αλλο, ούτε καν μπορώ να θυμηθώ. Κοιμόμουν βαθιά, όταν ένιωσα ολόκληρο το κορμί μου να τραντάζεται. Αμέσως πετάχτηκα πάνω βαριανασαίνοντας. Κοίταξα γύρω μου και είδα τον Dorian δίπλα μου.
-Σήκω πάμε.
Και έτσι όπως είναι καθώς μου το λέει αυτό του τραβάω μια μπουνιά και τον ρίχνω κάτω απο το κρεβάτι.
-Είσαι βλαμμένος;;!!!
-Εγώ ή εσύ ρε ηλίθιε που άρχισες να με ταρακουνάς;;!!! Επικοινωνείς με το περιβάλον;;!!! Θα μπορούσα να πάθω τίποτα.
-Σιγά ρε....
-Τι σιγά βρε ηλίθιε; Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή και το χέρι μου ακόμα τρέμει...να δες, του λέω και του ρίχνω μια μούτζα με το τρεμάμενο αριστερό μου χέρι.
-Αυτό αδελφάκι ήταν η εκδίκηση μου για χθες.
Χθες το πρωι, λίγο πριν φύγουμε απο το dawn island, εγώ είχα ξυπνήσει και είχα μαζέψει όλα μου τα πράγματα, ενώ ο Dorian συνέχισε να κοιμάται του καλού καιρού. Ετσι λοιπόν καθώς κοιμόταν πήγα απο πάνω του και του ούρλιαξα ακριβώς μέσα στο αυτί του "ΞΥΠΝΑ".....Πετάχτηκε σαν ελατήριο απο το κρεβάτι ενώ εγώ έπεσα κάτω στο πάτωμα και χτυπιόμουν απο τα γέλια....
-Λοιπόν....ο λόγος που σε ξύπνησα είναι γιατί φτάσαμε.
-Και για αυτό έπρεπε να με ξυπνήσεις;
-Ε ναι...έπρεπε να σε αφήσω να κοιμηθείς και να κατέβαινες στο επόμενο λιμάνι. Σωστά;;; Άιντα...σήκω, μάζεψε τα πράγματα σου να πηγαίνουμε σιγά σιγά.
-Ωωω ρεεε πρωινιάτικα.....
-Απόγευμα είναι μοσχάρι.....δεκάωρο θα κλείσεις σε λίγο.....
-Σώπα ρε....και να φανταστείς νιώθω κουρασμένος
-Ε βέβαια....είναι πολύ κουραστικό να κοιμάσαι όλη τη μέρα....Άιντε σήκω ρε....
-Καλάαααα.....και με αργές κινήσεις και έχοντας τα μάτια κλειστά κατάφερα, όσο ακατόρθωτο και αν φαινόταν, να σηκωθώ απο το κρεβάτι......

Αφού σηκώθηκα μετά βίας απο το κρεβάτι και μάζεψα τα πράγματα μου, πήγα μαζί με τον Dorian στο κατάστρωμα. Είχε πολύ κόσμο και μου φάνηκε παράξενο.
-Καλά ρε, όλοι εδώ θα κατέβουν;
-Αφού σου είπα ρε. Είναι πασίγνωστο αυτό το εστιατόριο. Θεωρείται ως το καλύτερο της East blue και ένα απο τα καλύτερα όλων των blue.
-Ναι ρε συ, αλλα αφού το βλέπεις. Μια σταλιά είναι. Αν ανέβουν όλο αυτοί θα βυθιστεί.
-Μη λες βλακείες ρε. Τίποτα δεν θα γίνει. Άντε μπες τώρα στη σειρά γιατί το βλέπω να κάνουμε κανα χρόνο μέχρι να αποβιβαστούμε.....
Και πράγματι είχε δίκιο. Πρώτη φορά μου είχε πάρει τόσο πολύ ώρα για να κατέβω απο ένα πλοίο. Βέβαια ήταν λίγο περίεργο γιατί κατέβαινα απο ένα πλοίο για να πάω σε άλλο. Αλλο ένα που δεν γνώριζα για το συγκεκριμένο εστιατόριο. Εγώ νόμιζα πως ήταν ένα μικρό νησάκι, στο οποίο κάποιος πήγε και έφτιαξε ένα εστιατόριο. Αλλα το ίδιο το εστιατόριο ήταν πλοίο. Βέβαια μου άρεσε πολύ το πως το είχαν φτιαξει απο έξω. Ένα εστιατόριο, το οποίο είναι και πλοίο, άρα τι καλύτερο απο το να έχει μια πρόσωψη ψαριού;;;; Και δεν κάνω πλάκα. Ήταν σαν να πήγε κάποιος, να πήρε ένα τεράστιο ψάρι και να το έχτισε.

Σπόιλερ:

-Μεγάλη έμπνευση πρέπει να είχε αυτός που το έφτιαξε.
-Γιατί ρε; Εμένα μου αρέσει.
-Ε καλά....το περίεργο θα ήταν να μη σου άρεσε. Το καλό βέβαια είναι πως φαίνεται μεγάλο.
-Τι μεγάλο..... τεράστιο είναι.
-Και εσύ που το ξέρεις ρε;
-Έχω ξανάρθει.
-Με τους δικούς σου;
-Τι λες ρε βλάκα; Με γυναίκα έχω έρθει. Την είχα φέρει εδώ για να της το παίξω αριστοκράτης και να τη γοητεύσω.
-Τι να το παίξεις βρε ηλίθιε αφού είσαι αριστοκράτης.
-Δηλαδή τώρα εσύ έτσι όπως με βλέπεις λες να ένας αριστοκράτης;
Τον κοίταξα απο πάνω μέχτι κάτω. Φορούσε ένα μπλε ανοιχτό πουκάμισο με ανοιχτά τα μισά κουμπιά, ένα άσπρο, λίγο βρώμικο, κοντό παντελόνι που του έφτανε λίγο πιο κάτω απο το γόνατο και σαγιονάρες.
-Όχι....όχι.....Σίγουρα όχι
-Είδες που σου λέω......Λοιπόν....Αστα αυτά τώρα και πάμε γιατί ήδη έχουμε αργήσει, και αφού σπρώξαμε λίγο κόσμο καταφέραμε και μπήκαμε στο εστιατόριο.....

Όταν μπήκαμε το εστιατόριο είχε ήδη γεμίσει. Καθόλου περίεργο καθώς απο το καράβι που μας έφερε πρέπει να είχαν κατέβει καμιά σαρανταριά άτομα. Το παράξενο ήταν πως αν και είχε τόσο κόσμο μέσα -όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα- υπήρχε ευρυχωρία. Μπορούσε κανείς να περάσει πολύ εύκολα και άνετα ανάμεσα απο τα τραπέζια. Τελικά είχε δίκιο ο Dorian που είπε πως ήταν τεράστιο. Αφού ρώτησε έναν σερβιτόρο, ανεβήκαμε στο δεύτερο όροφο όπου βρισκόταν ο αρχισέφ και ιδιοκτήτης του εστιατορίου Zeff. Ήταν ένας επιβλητικός άνδρας, ψηλός και γεροδεμένος. Είχε ξανθά μαλλιά, που τα κάλυπτε με ένα τεράστιο ψηλό άσπρο σκούφο μάγειρα, και δυο πελώριες ξανθές μουστάκες. Το χαρακτηριστικότερο στο σώμα του ήταν το ξύλινο δεξί του πόδι. Τόσο απο το παρουσιαστικό του αλλά όσο και απο την άγρια όψη του δεν φαινόταν σαν να ήταν ένας απλός μάγειρας. Η όψη του μου θύμισε πολύ την όψη των μεγαλύτερων ανδρών του mystery island. Έτσι ακριβώς και αυτός. Έφερνε περισσότερο σε έναν πολεμιστή που αναγκάστηκε να παραιτηθεί απο τη βία του πολέμου παρά για έναν ήσυχο ιδιοκτήτη εστιατορίου-μάγειρα. Ακόμα και η φωνή του. Καθαρή, κοφτή, απόλυτη. Μόνο ένα κοίταγμα του έφτανε για να για να κάνει ακόμη και τη καρδιά ενός δυνατού άνδρα να χτυπάει απο φόβο. Τόσο επιβλητικός ήταν ο αρχιμάγειρας Zeff.....

Απο τη πρώτη κιόλας μέρα ο Zeff μας έστρωσε στη δουλειά. Και συγκεκριμένα στη λάτζα. Γιατί όπως είπε ο καλός μάγειρας πάντα απο εκεί ξεκινάει. Τώρα πως γίνεται να γίνει κανείς καλός μάγειρας πλένοντας πιάτα ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Αυτό όμως που κατάλαβα απο τη πρώτη στιγμή ήταν το πόσο δύσκολη είναι αυτή η δουλειά. Συνέχεια έπλενα πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα. Πρώτη φορά είχα δει στη ζωή μου τόσα πολλά πιάτα. Τι διαολο; Ούτε συλλογή να τα κάνανε. Δεν μπορούσες να σταματήσεις ούτε λεπτό. Έτσι και σταματούσες για λίγο, να πιεις λίγο νερό βρε αδερφέ, νααα μια στίβα πιάτα. Λες και επίτηδες το κάνανε. Αφού ακόμα και τα χέρια μου μετά απο λίγα λεπτά είχανε μουλιάσει τόσο πολύ που νόμιζα πως θα μου ξεκόλλαγε το δέρμα. Είχα ήδη ψοφήσει απο τη κούραση. Και να σκεφτεί κανείς οτι δούλευα μόνο για κανα τρίωρο. Και εκεί που εγώ ήμουν ψόφιος απο τη κούραση και αναπολούσα τις ξεγνοιαστες μέρες στο dawn island, είχα απο δίπλα τον Dorian να είναι μέσ' το κέφι. Και πως να μην ήταν αφού τελείωνε μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Ούτε που προλάβαιναν να του πάνε πιάτα και μετά απο λίγα λεπτά δεν υπήρχε τίποτα μπροστά του. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως στο διάολο το έκανε. Τον κοίταζα, τον ξανακοίταζα....έκανε ακριβώς ότι και εγώ. Ε ώσπου κάποια στιγμή έτσι όπως ήμουν γυρισμένος νιώθω μια παρουσία πίσω μου. Γυρίζω και τι βλέπω; Τον Dorian να αφήνει μια ντουζίνα άπλυτα πιάτα δίπλα στα δικά μου. Ο γελοίος έβαζε τα δικά του σε μένα και έτσι εγώ έπλενα και των δυό μας!!! Ετσι όπως είναι τον πιάνω και τον βουτάω μέσα σε μια λεκάνη με νερό που είχα δίπλα. Παίρνω και όλα μου τα πιάτα και τον βάζω έτσι όπως είναι μούσκεμα με το νερό να στάζει να τα πλύνει όλα μέχρι να μπορώ να δω το προσωπό μου μέσα στα πιάτα......Το καθίκι....

H δουλειά ήταν συνεχώς αρκετή και εξαντλητική. Αυτό όμως το πρώτο διάστημα. Μετά απο δυο βδομάδες είχα πλέον συνηθίσει και μου φαινόταν σαν κάτι το φυσιολογικό. Πλέον ήταν πολύ πιο απλά τα πράγματα. Είχαμε βρει και ένα σύστημα με τον Dorian ώστε να πλένουμε πιο γρήγορα και ξεκούραστα τα πιάτα και έτσι δεν είχαμε πλέον τα προβλήματα των πρώτων ημερών. Το μοναδικό ίσως πρόβλημα που υπήρχε ήταν όταν ο Dorian προσφερόταν να βοηθήσει στο σερβίρισμα και καλά για να ξεκουράσει τους σερβιτόρους. Το μόνο βέβαια που έκανε ήταν να τη πέφτει σε όποια πελάτισα έβρισκε. Και όχι μόνο αυτό αλλα τις κέρναγε κιόλας. Βέβαια δεν κράτησε και πολύ. Και αυτό γιατί μια μέρα μου είπε ο Zeff πως κρατάει λογαριασμό με αυτά που κερνάει και πως για να τον ξεπληρώσουμε θα δουλεύαμε στο εστιατόριο για περισσότερο καιρό απο το προκαθορισμένο. Και δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο. Για αυτό και κατάφερα, με πολύ δυσκολία βέβαια, να κρατήσω τον Dorian μέσα στη κουζίνα και δεν τον άφησα να ξαναβγεί απο εκεί. Μετά απο λίγο καιρό, ο Zeff μας έβγαλε απο τη λάτζα και μας έβαλε στη κουζίνα. Όχι στο να μαγειρεύουμε αλλα να βοηθάμε τους μάγειρες. Να ξεπλένουμε τα λαχανικά και να τα ετοιμάζουμε για να τα μαγειρέψουν οι μάγειρες στους οποίους δίπλα πάντα θα έπρεπε να υπάρχουν τα υλικά που χρειαζόντουσαν καθώς επίσης και οι πάγκοι θα έπρεπε συνεχώς να είναι καθαροί. Ακόμη, έπρεπε να καθαρίζουμε κρεμύδια και πατάτες. Το τι πατάτα καθάρισα μέσα σε λίγες μόνος μέρες ένας θεός το ξέρει. Αν ήξερα πόσο κουραστικό πράγμα είναι να καθαρίζεις πατάτες δεν θα παρήγγειλα ποτέ μου όποτε πήγαινα σε εστιατόριο ....Καλά ναι ....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ....

Είχε περάσει ήδη αρκετός καιρός απο τότε που είχαμε έρθει στο εστιατόριο Baratie και είχαμε ξιεκινήσει δουλειά. Μάλιστα σε μερικές ημέρες θα κλείναμε δύο μήνες πάνω στο εστιατόριο. Και εκεί που όλα κυλούσαν ήσυχα συνέβη κάτι που διατάραξε την ηρεμία που είχαμε όλον αυτό το καιρό. Μια μέρα καθώς είμασταν στη κουζίνα κάνοντας τις συνηθισμένες πλέον αγγαρείες, ακούσαμε φασαρία απο τη τραπεζαρία. Πρώτη φορά συνέβαινε κάτι τέτοιο. Εγώ και ο Dorian αλλα και οι υπόλοιποι μάγειρες σταματήσαμε τις δουλειές μας και βγήκαμε απο τη κουζίνα να δούμε τι συνέβαινε. Όταν βγήκαμε έξω μείναμε άναυδοι απο το θέαμα. Ο Patty ένας απο τους μάγειρες του εστιατορίου, βρισκόταν πάνω απο ένα σπασμένο τραπέζι στο οποίο ακριβώς δίπλα υπήρχε ένας πεσμένος άνδρας.
-Τι συνέβη;
-Είναι πειρατής, είπε ένας απο τους μάγειρες που ήταν απο πριν έξω.
-Για αυτό τον χτύπησε;
-Όχι.....επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει. Ήρθε εδώ και ζήτησε φαγητό για αυτόν και τους συντρόφους του. Αλλα όταν ο Patty τον ρώτησε αν έχει χρήματα τον σημάδεψε με το όπλο του.
-Ααα...ώστε για αυτό τον χτύπησε.
-Ναι αλλα κυρίως επειδη δεν είχε χρήματα.
Ο Patty τότε τον έπιασε και άρχισε να τον σέρνει απο τα πόδια ως την έξοδο.
-Μια στιγμή Patty, ακούστηκε μια φωνή απο πάνω μας. Ήταν ο Zeff. Προχώρησε προς τη τραπεζαρία κατεβαίνοντας τις σκάλες έχοντας πάνω του έναν μεγάλο σάκο τον οποίο πήγε και τον άφησε μπροστά στον άνδρα.
-Εδώ έχει φαγητό για καμια τριανταριά άτομα. Πάρτο.
Εγώ είχα μείνει άφωνος. Του έδωσε φαγητό ενώ γνώριζε πως ήταν πειρατής και το κυριότερο χωρίς να πληρώσει. Γιατί;
Αμέσως όλοι άρχισαν να του φωνάζουν να μη του το δώσει αλλα ο Ζeff με το γνωστό του ύφος τους σταμάτησε. Και αφού ξαναείπε στον άνδρα να πάρει το φαγητό και να φύγει, εκείνος πήρε τον σάκο στη πλάτη του, τον ευχαρίστησε κάνοντας κιόλας μια υπόκλιση και έφυγε απο το εστιατόριο.....

Μόλις έφυγε εκείνος ο άνδρας, επιστρέψαμε αμέσως όλοι στις δουλειές μας. Αν και στην αρχή υπήρξαν κάποιες διαμαρτυρίες απο τους μάγειρες σχετικά με το γιατί του έδωσε ενώ ήταν πειρατής, αλλα κυρίως γιατί δεν είχε να πληρώσει, αλλα μετά σταμάτησαν και ούτε που το ξαναανέφεραν. Αλλα εγώ δεν μπορούσα να το βγάλω απο το μυαλό μου. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που έμεναν στο οτι δεν είχε να πληρώσει εγώ έμενα στο οτι ήταν πειρατής. Γιατί να βοηθήσεις έναν εγκληματία;
Έχοντας αυτή την απορία να βασανίζει το μυαλό μου, το βράδυ, όταν πλέον είχε κλείσει το εστιατόριο και όλοι είχαν πάει για ύπνο πήγα στο δωμάτιο του Zeff. Όταν μπήκα μέσα τον είδα να κάθεται στο γραφείο του και να διαβάζει ένα παλιό τετράδιο. Το δωμάτιο του ήταν τελείως λιτό. Είχε μόνο ένα κρεβάτι, μια ντουλάπα και ένα γραφείο. Ενώ στο τοίχο υπήρχε μια φωτογραφία απο τα εγκαίνια του ετσιατορίου με ένα μικρό ξανθό αγόρι δίπλα του.
-Τι συμβαίνει μικρέ, μου είπε μόλις μπήκα στο δωμάτιο του.
-Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
-Και δεν μπορεί να περιμένει ως το πρωι;
-Όχι.....

Έβγαλε το καπέλο του, το άφησε στο γραφείο και πέρασε το χέρι του απο τις πελώριες μουστάκες του.
-Πφφφ....εσείς οι νέοι είστε πολύ ανυπόμονοι. Τελοςπάντων. Λέγε.
-Γιατί;
-Γιατί τι;
-Γιατί του έδωσες φαγητό;
-Πεινούσε.
-Και; Δεν είχε να πληρώσει. Και το κυριότερο είναι πειρατής.
-Και;
-Τι και; Οι πειρατές είναι εγκληματίες!
-Και εσύ που το ξέρεις;
-Τι που το ξέρω; Όλος ο κόσμος.....
-Βρε άσε τον κόσμο. Εσύ....εσύ έχεις γνωρίσει ποτέ σου κάποιον πειρατή;
-Όχι αλλα έχω γνωρίσει τη θηριωδία τους.
-Τη θηριωδία κάποιων πειρατών. Δεν είναι όλοι το ίδιο.
-Φυσικά και όλοι.....
-Αν ένας marine σκοτώσει έναν αθώο πολίτη, σημαίνει πως όλοι οι marines είναι κακοί και σφαγείς;
-Δεν είναι το ίδιο.
-Πως δεν είναι. Η μόνη διαφορά τους είναι πως ο ένας κάνει οτι γουστάρει με πλαίσιο το νόμο, σκύβοντας το κεφάλι σε μια ανώτερη αρχή, ενώ ο άλλος κάνει οτι θέλει χωρίς να προσκυνά κανένα. Η μόνη διαφορά τους είναι τα ρούχα.
-Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος.
-Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Αλλα θα σου πω κάτι. Έχεις πεινάσει ποτέ;
-Ναι.
-Δεν μιλάω για μια....
-Περίπου ένα μήνα μόνο με νερό.
-Αρα ξέρεις πως είναι. Και ενώ ξέρεις τι βάσανο είναι, λες οτι δεν έπρεπε να δώσω φαγητό σε έναν πεινασμένο;
-Ναι αλλα....
-Άκου μικρέ....Είναι καθήκον του μάγειρα να μην αφήνει κάποιον να πεινάει. Αν το κάνει δεν είναι καλός μάγειρας. Και πρέπει να ξέρεις κάτι πολύ σημαντικό. Όλοι οι άνθρωποι, είτε πειρατές, ειτε marines είτε οτιδήποτε άλλο, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως, είμαστε δουλοι της κοιλιάς μας. Και ποτέ μα ποτέ, δεν πρέπει να αφήνεις κάποιον άνθρωπο να πεινάει. Όποιος και αν είναι, ό,τι και αν έχει κάνει. Αυτό να το θυμάσαι πάντα. Άντε πήγαινε τώρα γιατί αύριο θα είναι μια δύσκολη μέρα, μου είπε και έτσι έφυγα απο το δωμάτιο του.....

Εγώ αν και είχα πάει στο δωμάτιο μου απο ώρα δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ. Συνεχώς στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Όταν πια άρχισα να ξεφυσάω γιατί αντιλήφθηκα πως δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ σηκώθηκα απο το κρεβάτι. Φόρεσα το παντελόνι μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν ήταν ακριβώς μπαλκόνι αλλα το κατάστρωμα του πλοίου εστιατορίου, απλώς εγώ το έλεγα μπαλκόνι γιατί έτσι μου είχε κολλήσει απο την αρχή. Μόλις βγήκα έξω ο κρύος αέρας μου προκάλεσε ένα ρίγος που διαπέρασε όλο μου το κορμί αλλα μέσα σε λίγα δεύτερα το συνήθισα το κρύο. Πήγα και κάθισα στο τοίχο και κοίταζα το φεγγάρι.
-Αϋπνίες;
Γύρισα και είδα τον Dorian, o οποίος ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
-Και εσύ;
-Ναι αλλα για άλλο λόγο.
-Αφού σου είπα βρε ηλίθιε να μη φας το χταπόδι βραδιάτικα. Αλλα εκεί να το φας λες και δεν θα ξανάτρωγες.
-Αφού μου άρεσε.
-Αυτό όμως σήμαινε πως έπρεπε να φας ένα ολόκληρο χταπόδι.
-Τελοςπάντων.....Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ για αυτό. Εσύ γιατί;
-Δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου εκείνον τον πειρατή.
-Τι έγινε μωρή κουλή; Το γύρισες και εσύ;
-Βρε αι στο διάολο.
-Χαχαχα....Έλα ρε πλάκα σου κάνω....Σκέφτεσαι οτι μπορεί να γυρίσει;
-Και με τους φίλους του μαζί.
-Αυτό δυστυχώς είναι πολύ πιθανό, μου είπε δίνοντας μου ένα χαρτί. Ήταν ένα Wanted Poster με τη φάτσα εκείνου του πειρατή και απο κάτω έγραφε Gin.
-Το όνομα Don Κrieg σου λέει κάτι;;;

Εγώ πάγωσα. Ο Don Krieg ήταν απο τους πιο γνωστούς πειρατές και μάλιστα θεωρούνταν ως ο ισχυρότερος στην east blue.
-Δεν μιλάς σοβαρά;
-Όχι μόνο είναι στο πλήρωμα του, αλλα απο όσο μπορώ να γνωρίζω, απο διάσπαρτες πληροφορίες που έχω ακούσει κατα καιρούς για τον Krieg πρέπει να είναι και ο ύπαρχος του.
Αμέσως πετάχτηκα όρθιος.
-Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Πρέπει να....
-Κάτσε κάτω ρε, μου είπε τραβώντας με.
-Μα πρέπει.....
-Νομίζεις πως είναι σωστό να προκαλέσεις τέτοιο πανικό βραδιάτικα;
-Πρέπει να ξέρουν. Να φύγουν όσον το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται.
-Γιατί;
-Για να γλυτώσουν φυσικά. Αν είναι έτσι όπως τα λες τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ο Krieg διοικεί ολόκληρο στόλο. Μπορεί να διαλύσει το εστιατόριο με μια μόνο κανονιά. Μερικοί μάγειρες δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα.
-Μερικοί μάγειρες; Αυτό δε το περίμενα απο εσένα.
-Τι εννοείς;
-Faust....όχι μόνο ξέρεις να πολεμάς, αλλα μπορείς και αντιλαμβάνεσαι τη δυναμική ενός ανθρώπου. Όσοι βρίσκονται εδώ σε αυτό το εστιατόριο και κυρίως ο Zeff, σου φαίνονται για απλοί μάγειρες;

Είχε απόλυτο δίκιο. Όλοι τους ανεξαιρέτως εκτός απο πολύ μεγάλη σωματική δύναμη ήταν και αρκετά ικανοί στο να χειρίζονται τα μαχαίρια. Έτσι και τους έβλεπε κάποιος χωρίς τη στολή, πιο πιθανό ήταν να τους περάσει για πειρατές παρά για μάγειρες. Kαι κυρίως ο Zeff. Το ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι ένας μάγειρας. Ήταν ένας πολεμιστής. Απο εκεί πήγαζε η σιγουριά του. Μπορεί να έλεγε οτι θα βοηθούσε το οποιοδήποτε πείναγε, αλλα δεν ήταν η πλήρης αλήθεια. Κανένας άνθρωπος δεν θα βοηθούσε κάποιον που θα μπορούσε να του κάνει κακό εκτός και αν γνώριζε απο πριν, πως ότι ακόμα και αν προσπαθούσε να τον βλάψει θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Αυτό απόπνεε η τόσο μεγάλη σιγουριά του Zeff. Γνώριζε πως όσο δυνατός και αν είναι ο Gin ή ακόμα και ο ίδιος ο Krieg θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Και αυτόν και το πλήρωμα του. Παρόλο όμως που ο Dorian και εγώ, μετά βέβαια απο τη κουβέντα με τον Dorian γνωρίζαμε πως θα ήταν ικανοί να προστατέψουν το εστιατόριο και τους εαυτούς τους, ωστόσο δεν μπορούσαμε να αποκλείσουμε τη πιθανότητα να μην μπορέσουν να τον αντιμετωπίσουν. Έτσι ο Dorian, μόλις ξημέρωσε, πήρε τηλέφωνο τον πατέρα του να τον ενημερώσει πως ο Don Krieg βρίσκεται στην east blue και πολύ πιθανόν σε κάποια βραχονησίδα κοντά στο εστιατόριο baratie. Έτσι, λίγο πριν το μεσημέρι τουλάχιστον πέντε warship των marines άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Είχαν ήδη αρχίσει το ψάξιμο για τον Krieg και το πλήρωμα του. Και μόνο στο άκουσμα οτι ο Krieg τριγυρνούσε ελεύθερος στην east blue θα ήταν αρκετό για να προκληθεί πανικός σε όλα τα νησιά. Δύο ημέρες αργότερα φύγαμε και εμείς απο το εστιατόριο. Όχι μόνο γιατί είχε έρθει ο καιρός για να φύγουμε αλλα κυρίως γιατί ο Richard δεν ήθελε να μπλεχτούμε σε κάποια μάχη με τον krieg. Όλοι τους ήταν συγκινημένοι που φεύγαμε. Μπορεί να είμασταν μόλις δυο μήνες στο εστιατόριο, αλλα είχαμε δεθεί αρκετά με τα παιδιά. Έτσι όπως έβλεπα το εστιατόριο να χάνεται καθώς απομακρυνόμασταν μου ήρθαν οι μνήμες απο όταν πρωτοπάτησα στο εστιατόριο που ευχόμουν να περάσουν γρήγορα οι μέρες για να έφευγα απο εκεί. Ποιος άλλωστε θα άντεχε να βρίσκεται σε ένα εστιατόριο για δυο ολόκληρους μήνες; Και τελικά όντως έτσι έγινε. Πέρασε γρήγορα. Γιατί όταν περνάς καλά ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβεις.....