[Τέλος-Αποστολή] Η εκκαθάριση και το θαλάσσιο εστιατόριο

[Αρχή]

Έπλεα επί 3 μέρες προς το θαλάσσιο εστιατόριο Baratie. Εκεί μου είχε ανατεθεί αποστολή απ'τον Kakumeika. Σύμφωνα με την επιστολή, οι μάγειρες του περίφημου αυτού μαγαζιού, δέχονταν εκβιασμούς από μερικούς Marines. Αυτό που είχα να κάνω, ήταν να τους δώσω ένα καλό μάθημα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, οι πληγές μου είχαν επουλωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Το σημείο που με πυροβόλησε ο Marine στο Big Bird Island με πονούσε όταν έκανα απότομες κινήσεις, αλλά κατά τ' άλλα ένιωθα μια χαρά.

Τα τραύματα που μου είχε προκαλέσει ο Roy Mustang στην Loguetown, είχαν αφήσει σημάδια στους ώμους μου. Ήταν μια μάχη που σίγουρα δε θα ξεχνούσα και κάτι μου έλεγε ότι θα τον ξανασυναντούσα στο μέλλον. Αυτές τις 3 μέρες δεν είχα να ασχοληθώ με πολλά πράγματα και κυρίως κοιμόμουν για να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου. Επίσης περιεργάστηκα αρκετά την σφαιρική πυξίδα που μου έδωσε ο Kuni. Είπε ότι το Log Pose θα μου φαινόταν χρήσιμο στην Μεγάλη Γραμμή, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το πώς... Πιο συγκεκριμένα, δεν λειτουργούσε καν.

Στον ορίζοντα φάνηκε η μορφή του εστιατορίου. Ήταν πράγματι όπως περιγραφόταν στο γράμμα. Το μπροστινό του μέρος είχε σχήμα κεφαλής ψαριού, ενώ το μέγεθος του ήταν δυο φορές μικρότερο από ένα warship. Μπορούσα να διακρίνω 3 ορόφους, οι οποίοι έμοιαζαν να σχηματίζουν πυραμίδα. Δυο μεγάλα κατάρτια βρίσκονταν στο μπροστινό και πίσω μέρος και μια πύλη υπήρχε στο κέντρο.
Το όνομα B A R A T I E διακρινόταν πάνω απ'την πύλη και έμοιαζε σαν να σε προσκαλούσε να μπεις.

Σε λίγα λεπτά είχα φτάσει δίπλα του. Δίχως να το πολυσκεφτώ, πήδηξα στο κατάστρωμα και έδεσα τη σχεδία σε έναν πάσσαλο που είχαν τοποθετήσει ακριβώς γι αυτόν το σκοπό. Ένας σερβιτόρος με κοστούμι έφτασε δίπλα μου και κάνοντας μια μικρή υπόκλιση μου είπε:
Καλησπέρα σας! Θέλετε να επισκεφτείτε το εστιατόριο ή ήρθατε για ανεφοδιασμό?
-Γεια σας. Θα προτιμούσα να κάτσω και να δοκιμάσω το μενού σας.
-Φυσικά! Ακολουθήστε με παρακαλώ.
Ακολούθησα τον σερβιτόρο προσπαθώντας να μην αποκαλύψω την ταυτότητα και τις προθέσεις μου. Θα καθόμουν να φάω και να καταλάβω τι συμβαίνει.

Περπατήσαμε λίγο στο καλογυαλισμένο κατάστρωμα και μπήκαμε μέσα. Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος και το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο. Οι άνθρωποι πρέπει να ήταν εύπορης οικονομικής κατάστασης, καθώς ήταν πλούσια στολισμένοι. Πολλοί με κοίταξαν απαξιωτικά όταν πέρασα από δίπλα τους, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ο σερβιτόρος μου υπέδειξε ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Ήταν ότι έπρεπε. Είχα καλή θέα και μπορούσα να βλέπω σχεδόν όλο το εστιατόριο. Αφού έκατσα, μου έφερε έναν κατάλογο για τα κύρια πιάτα.

Είχε πλούσια ποικιλία και περιείχε φαγητά, τα οποία δεν είχα ξανακούσει. Οι τιμές του ήταν και αυτές προσαρμοσμένες για όλες τις τάξεις. Αποφάσισα να φάω μερικές μπριζόλες με μπύρα και έτσι άραξα στην καρέκλα μου εξετάζοντας το περιβάλλον. Υπήρχαν και άτομα όχι και τόσο εύπορα με τις οικογένειες τους που απολάμβαναν το φαγητό του εστιατορίου. Το μάτι μου πήρε σε μια γωνία έναν άντρα που είχε μικρή επικήρυξη. Έτρωγε μανιωδώς και φαινόταν αρκετά ταλαιπωρημένος.

Ο σερβιτόρος κατέφτασε με μια μεγάλη πιατέλα και ένα ποτήρι μπύρας. Τα άφησε στο τραπέζι και μου είπε: Θα θέλατε τίποτα άλλο?
-Για αρχή είμαι εντάξει. Σας ευχαριστώ.
Εκείνος έκανε να φύγει, αλλά τον ρώτησα: Να σας ρωτήσω κάτι?
-Φυσικά!
-Ο άντρας εκεί. Είναι επικηρυγμένος σωστά?
-Ναι. Δεν έχουμε πρόβλημα με εγκληματίες. Το προσωπικό μας είναι ιδικά εκπαιδευμένο για να αντιμετωπίζει οποιονδήποτε κίνδυνο.

Έσκυψε προς το μέρος μου, έτσι ώστε μόνο εγώ θα μπορούσα να τον ακούω.
-Με αυτή τη λογική, ούτε εσείς θα επιτρεπόταν να μπείτε εδώ, Kuran Kaname.
Όταν το είπε αυτό ένιωσα να ανατριχιάζω. Γνώριζαν εξαρχής ποιος ήμουν και παρ'όλα αυτά μου επέτρεψαν να μπω και να φάω.
-Γιατί το κάνετε αυτό?
-Σκοπός μας δεν είναι απλά να μαγειρεύουμε. Θέλουμε να σώζουμε και άτομα που λιμοκτονούν. Όλοι όσοι δουλεύουν εδώ το έχουν ζήσει. Όλοι τους περάσαν από μια φάση που κόντευαν να πεθάνουν λόγω έλλειψης φαγητού. Εκείνος ο άντρας έπαθε το ίδιο. Είναι αρχή μας. Όποιος κι αν είσαι, ότι κι αν είσαι, στο Baratie θα είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτος.

-Μάλιστα. Πραγματικά είναι αξιέπαινο αυτό που κάνετε. Δεν έχετε προβλήματα όμως? Πρέπει να είναι αρκετά κερδοφόρο το εστιατόριο.
-Ότι είναι, είναι, αλλά όπως σου είπα και πριν, το προσωπικό είναι ειδικά εκπαιδευμένο. Δε θα επιτρέψει σε κανέναν να βλάψει το πλοίο αυτό. Για όλους εμάς τους υπαλλήλους, το Baratie είναι το σπίτι μας.
-Κατάλαβα. Δηλαδή δεν υπάρχει πρόβλημα που βρίσκομαι εδώ?
-Φυσικά και όχι. Απ'τη στιγμή που δεν ήρθες με σκοπό να κάνεις τίποτα περίεργο. Βέβαια, για έναν επαναστάτη σαν του λόγου σου, είναι περίεργο να έχει έρθει μόνο για να δοκιμάσει το φαγητό.
- Ναι.. υπάρχει όντως ένας λόγος, αλλά δε θα τον αποκαλύψω. Μείνετε ήσυχοι, δε θα βλάψω αυτό το μέρος.

Κάνοντας μου μια μικρή υπόκλιση, μου είπε: Καλή σας όρεξη!!! και έφυγε να πάρει παραγγελίες. Το μέρος ήταν πολύ καλά οργανωμένο. Μου είχε κινήσει την περιέργεια να δω αυτήν την εκπαίδευση του προσωπικού, αλλά έπρεπε να μείνω προσηλωμένος στην αποστολή. Άρχισα να τρώω μιας και είχα να φάω φυσιολογικό φαγητό 3 μέρες και δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. Ήταν το ωραιότερο φαγητό που είχα δοκιμάσει σε όλη μου τη ζωή. Άξιζε πράγματι τη φήμη που είχε αποκτήσει.

Αφού χόρτασα, έμεινα να παρατηρώ γύρω μου. Όση ώρα βρισκόμουν στο θαλάσσιο εστιατόριο δεν είχα δει κανέναν Marine ούτε κάποια ύποπτη κίνηση. Γενικά, όλοι ήταν αφοσιωμένοι στο να τρώνε το φαγητό τους και οι υπάλληλοι στο να παίρνουν παραγγελίες και να μαγειρεύουν. Με γοργά βήματα ο σερβιτόρος με πλησίασε.
-Τελειώσατε?
-Ναι! Ήταν το ωραιότερο γεύμα που έφαγα ποτέ μου! Πόσα σας χρωστάω?
-Χαίρομαι που σας άρεσε! 85 belli.
Αφού τον πλήρωσα αποφάσισα να χαλαρώσω λίγο στην άνετη καρέκλα μου. Είχα ξεχαστεί και το όλο σκηνικό ήταν γαλήνιο. Ξαφνικά, μια ομάδα των 5 Marines μπήκε στο εστιατόριο, ο καθένας με ένα φαρδύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

-Χαίρεται!!! Φέρε τα κλασικά!! φώναξε ο ένας απ'αυτούς και άρχισαν ξανά να γελάνε.
-Κλασικά!? Θυμίστε μου παρακαλώ τι θέλετε.
-Μας δουλεύεις παιδαρέλι?? Τα βάζεις με τους Marines?
-Φυσικά και όχι. Έχουμε πολύ κόσμο καθημερινά και δεν είναι δυνατόν να θυμάμαι τις παραγγελίες του κάθε πελάτη.
-Δεν μου αρέσει το ύφος σου μικρέ. Δε μου αρέσει καθόλου και θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα. Φέρε μου τον ιδιοκτήτη! Δε βλέπω να έχεις για πολύ καιρό μέλλον εδώ.
-Όπως επιθυμείτε.

Ο σερβιτόρος έφυγε απ'το τραπέζι τους και κατευθύνθηκε προς το βάθος, όπου λογικά ήταν η κουζίνα. Γύρισα λίγο το πρόσωπό μου, έτσι ώστε να μη με αναγνωρίσουν. Του είχα υποσχεθεί ότι δε θα έκανα τίποτα στο εστιατόριο. Δεν έπρεπε να εμπλακώ μαζί τους. Λίγο αργότερα, ένας κοντός μάγειρας με ένα μεγάλο ξανθό μουστάκι κι ένα τεράστιο καπέλο κίνησε προς τους Marines. Το ένα του πόδι έλειπε και τη θέση του είχε πάρει ένα ξύλο, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν οι πειρατές.

-Zeff!? Τς! Εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης εδώ??
-Ναι! Ποιο είναι το πρόβλημα με τον σερβιτόρο μου?
-Ο σερβιτόρος σου ήταν πολύ θρασύς, να του μάθεις να μιλάει αλλιώς θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα.
Ο διάλογος τους ακουγόταν σε ολόκληρο το εστιατόριο και ήταν φανερό πώς αυτά που έλεγαν οι Marines ήταν παράλογα. Παρ'όλα αυτά, ο Zeff δεν τους απάντησε.
-Θα το ελέγξω. Θα μου πείτε τι θέλετε να φάτε τώρα?
-Φέρε μας τα καλύτερα θαλασσινά σου πιάτα και το καλύτερο κρασί!
-Είστε σίγουροι ότι έχετε τόσα λεφτά μαζί σας?
-Φέρτα και μην αντιμιλάς!

Ο Zeff πήγε κι αυτός στην κουζίνα και οι Marines έμειναν να χασκογελούν. Η αποστολή μου ήταν ξεκάθαρη, αλλά δεν έβλεπα να εκβιάζουν κανέναν. Το μόνο που έκαναν είναι να καυχιούνται και να νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Η ώρα πέρασε και οι ομάδα των ναυτών είχε καταβροχθίσει τα πάντα.
-Ααααχ.. καλά ήταν, αλλά η μητέρα μου μαγειρεύει καλύτερα.
-Ναι όντως. Πάντως κάτι είναι κι αυτό για να χορτάσεις.
Οι υπόλοιποι συμφώνησαν με επιφωνήματα. Ο ένας μάλιστα έκατσε στα 2 πόδια της καρέκλας του και ακούμπησε τα πόδια του στο τραπέζι. Ένας μάγειρας που στεκόταν σε μια γωνία, είχε γίνει κατακόκκινος από θυμό.

Ο Zeff εμφανίστηκε απ'την κουζίνα και πήγε μπροστά στο τραπέζι τους.
-Κατεβάστε τα πόδια σας απ'το τραπέζι. Δεν σας ανήκει το μέρος. Η τιμή είναι 64.000 belli.
-Ποιος νομίζεις ότι είσαι και μιλάς έτσι!? Ε!? Είμαστε Marines!!! Εμείς σας προστατεύουμε όλους και τολμάς να μας αντιμιλάς!? Εγώ λέω να μην πληρώσουμε για αντίποινα. Τι λέτε παιδιά?
-Συμφωνώ. Πάμε να φύγουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν τόσο καλό το φαγητό.
Ο Zeff είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και τους είπε: Δε θα φύγετε από δω εάν δεν πληρώσετε. Αυτό σας το εγγυώμαι.
-Θες να σου γκρεμίσουμε το μαγαζάκι σου Red-Leg Zeff???

Ο μάγειρας που στεκόταν στη γωνία είχε πάρει ένα απ'τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν για να κόβουν κρέατα και ήταν έτοιμος να τους χιμήξει. Δε θα του επέτρεπα να χαραμίσει τη ζωή του. Έτσι, σηκώθηκα και πήγα προς το τραπέζι τους.
-Δε θα πληρώσετε? Ντροπή. Και αποκαλείτε τους εαυτούς σας Marines? Ο σωστός Marine θα μπορούσε να διακρίνει την αδικία, την κλεψιά, τη δικαιοσύνη. Αυτά δεν τα έχετε ούτε εσείς, ούτε οι ανώτεροί σας. Ίσως, αυτός είναι και ο λόγος που... πρέπει να πεθάνετε.
-Πώς!? Χαχαχαχαχα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι? Ας τον σκοτώσουμε. Και αυτόν και όποιον μπει στη μέση!
Και οι 5 σηκώθηκαν και έβγαλαν τα πιστόλια τους, τα οποία είχαν στο πίσω μέρος της ζώνης τους.

Στη συνέχεια με στόχευσαν και αμέσως πυροβόλησαν. Οι σφαίρες, λίγο πριν με φτάσουν, έπεσαν στο πάτωμα. Ο πρώτος Marine έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.
-Τ..Τι είσαι?? Ποιος είσαι!?
Κοίταξα στα δεξιά μου και αντίκρισα τον σερβιτόρο, με τον οποίο μίλαγα πριν λίγη ώρα και του έκανα ένα νεύμα.
-Kuran Kaname! Επαναστάτης! Ελπίζω να είστε έτοιμοι να με αντιμετωπίσετε, γιατί δε θα δείξω έλεος!
Έκανα μερικά βήματα προς το μέρος τους, αλλά εκείνοι είχαν τρομοκρατηθεί και άρχισαν να με πυροβολούν, έχοντας όμως το ίδιο αποτέλεσμα.

Μάζεψα μερικές σφαίρες από κάτω και τις έστρεψα προς το μέρος τους.
-Έχετε δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να πεθάνετε εδώ. Η άλλη είναι να πάμε έξω και να σας δώσω μια ευκαιρία να ζήσετε. Τι λέτε?
Δεν απάντησαν, παρά έτρεξαν προς την έξοδο. Χωρίς να χάνω χρόνο τους ακολούθησα και βγήκα στο κατάστρωμα. Εκεί με περίμεναν με ένα χαιρέκακο ύφος.
-Mean Machine!!! Ή θα παραδοθείς, ή θα αναγκαστούμε να ασκήσουμε βία στον αθώο αυτό πολίτη. είπε ο ένας απ'αυτούς σημαδεύοντας έναν άντρα. Είχαν πιάσει έναν πελάτη του εστιατορίου που προφανώς είχε μόλις φτάσει και τον χρησιμοποιούσαν σαν όμηρο. Αλλά δεν ήταν αυτό που με πείραξε τόσο...

- ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΜΕ ΤΟ MEAN MACHINE??????
-Εεε.. Έτσι είναι το ψευδώνυμο σου. Έτσι είσαι γνωστός στα γραφεία της Κυβέρνησης!
- Είναι το πιο άθλιο ψευδώνυμο που έχω ακούσει... Οι επαναστάτες θα γελούν μαζί μου
-Λοιπόν? Θα παραδοθείς ή να τον σκοτώσουμε?
- Θα σας κάνω να πληρώσετε. Και για την προσβολή απέναντι στο εστιατόριο... ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΘΛΙΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΒΑΛΑΤΕΕΕΕ!!!!

Άνοιξα την παλάμη μου και φώναξα: Repel
Δυο σφαίρες εκσφενδονίστηκαν απ'το χέρι μου και καρφώθηκαν στο κεφάλι του Marine που κρατούσε τον αθώο πολίτη. Αμέσως οι άλλοι όπλισαν τα πιστόλια τους και άρχισαν αν με πυροβολούν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έτρεξα κατά πάνω τους και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του φρούτου μου, τους αφόπλισα. Στη συνέχεια έριξα μια γροθιά στον πρώτο Marine που είδα και τράβηξα τον άντρα προς τα πίσω.
-Φύγε! Πήγαινε μέσα.
Κάνοντας ένα καταφατικό νεύμα, έτρεξε φοβισμένος προς το εστιατόριο.

-Και τώρα μόνοι μας.
-Μ..Μη μας σκοτώσεις!!! Σε παρακαλώ!
Πήγα προς τη σχεδία μου και πήρα το κατάνα. Το έβγαλα απ'τη θήκη και περπάτησα αργά προς το μέρος τους.
-Λοιπόν? Θα πληρώσετε?
-Ν...Ναι!! Ναι! Θα πληρώσουμε!
Ξαφνικά, ο Zeff βγήκε στο κατάστρωμα.
-Ωραία! Ορίστε, εδώ είναι ο ιδιοκτήτης.
Διστακτικά, ο Marine έβγαλε απ'την τσέπη του τα χρήματα και τα έδωσε στον Zeff.

Με μια γρήγορη περιστροφή, τον αποκεφάλισα. Οι άλλοι 3 με κοίταγαν τρομοκρατημένοι.
-Θα είναι ανώδυνο, μην ανησυχείτε. Όλοι μας έχουμε εντολές και πρέπει να τις τηρούμε, έτσι?
Εκείνοι έπεσαν στα γόνατα παρακαλώντας με να τους λυπηθώ, αλλά δεν είχε νόημα. Τους μαχαίρωσα τον ένα μετά τον άλλο. Δε θα επέτρεπα σε κανέναν να βλάπτει αθώους πολίτες και φυσικά να καταχράται την εξουσία του.
-Συγγνώμη για αυτό.
-Δεν υπάρχει πρόβλημα. Καθάρισε τα και είσαι ελεύθερος.
-Ευχαριστώ.

Παρατήρησα ότι είχαν έρθει με πλοίο. Ευτυχώς που δεν ήταν κανένας άλλος επάνω. Έσυρα τα άψυχα σώματά τους πάνω και τα άφησα στο κατάστρωμα. Ύστερα πήρα μια σκούπα και άρχισα να καθαρίζω το αίμα που είχε χυθεί. Μου πήρε αρκετά λεπτά, αλλά ευτυχώς δε φαινόταν τίποτα. Το άλλο καλό, είναι ότι οι πελάτες δεν πανικοβλήθηκαν. Θα ήταν μάλλον συνηθισμένοι ή λογικότερα σοκαρισμένοι για να αντιδράσουν. Πάντως έβγαλα απ'την μέση τους Marines που ενοχλούσαν τους μάγειρες και ήμουν σίγουρος ότι δε θα επαναλαμβανόταν κάτι αντίστοιχο.

[Τέλος]