[Παρελθόν] Το ξεκίνημα του μεγάλου ταξιδιού [Τέλος]

Χρώματα ιστορίας

Victor D. Dreik
Γιατρός

---

Ήταν ένα αυγουστιατικο απόγευμα. Kαι στο Dawn Island μια νέα ζωή θα ξεκινούσε. Μια ζωή που αργότερα θα έφερνε τα πάνω κάτω στον κόσμο. Στο σπίτι των Dreik επικρατούσε αναστάτωση. Ο marine Victor D. Dreik επρόκειτο να γίνει πατέρας. Ενώ ο ίδιος βρισκόταν στο σαλόνι άκουγε κάθε τόσο τη γυναίκα του, Ισαβέλα, να ουρλιάζει απο τους πόνους. Μετά απο αρκετές ώρες τα ουρλιαχτά σταμάτησαν. Τότε άκουσε μια δυνατή κραυγή. Αμέσως έτρξε στο δωματιο. Όταν μπήκε είδε την γυναίκα του αναίσθητη και το γιατρό πάνω απο το μωρό.
-Τι συμβαίνει, ρώτησε ανήσυχος.
-Η Ισαβέλα λιποθύμησε γιατί δεν άντεξε αλλο απο τη πίεση. Αλλά το παιδί..... Υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφερει. Έκανα οτι περνούσε απο το χέρι μου Victor. Πραγματικά. Τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε.
Ο Victor πήγε και κάθισε δίπλα στο νεογέννητο γιό του και τον κοίταζε.
-Κουράγιο γιέ μου....κουράγιο. Πολέμησε τον. Ξέρω οτι μπορείς.

Χρώματα ιστορίας

Γιατρός
Victor D. Dreik
Ισαβέλα

---

Ήταν λίγο πριν ξημερώσει, όταν ένας θόρυβος ξύπνησε τον Victor, ο οποίος είχε αποκοιμηθεί στη πολυθρόνα που καθόταν. Ήταν το κλάμα του παιδιού. Έτρεξε αμέσως να φέρει τον γιατρό για να το εξετάσει. Όταν έφτασε ο γιατρός στο σπίτι, άρχισε να εξετάζει το μωρό. Η Ισαβέλα περίμενε με αγωνία να μάθει αν είναι καλά το παιδί της.
-Δεν μπορεί....
-Τι συμβαίνει;
-Δεν είναι δυνατόν....
-Ποιο πράγμα;
-Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό...
-Τι θα γίνει ρε γιατρέ; Θα μας πεις τι συμβαίνει επιτέλους ή θα σε αρχίσω στις γρήγορες;
-Το παιδί.... Φαίνεται υγιέστατο. Είναι σαν μην είχε κανένα πρόβλημα. Ο πυρετός έπεσε και ανασαίνει φυσιολογικά.
-Ευτυχώς. Αν πάθαινε κάτι δεν θα το άντεχα.
Ο Victor πήρε το γιο του στα χέρια του και το αγκάλιασε.
-Χαχαχαχα. Το ήξερα οτι θα τα καταφέρεις. Απο τώρα έδειξες τι άντρας θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Τα έβαλες με τον ισχυρότερο αντίπαλο, και τον νίκησες. Για αυτό θα είσαι πάντα νικητής.
-Πρέπει να δώσουμε όμως και ένα όνομα στον... νικητής μας, είπε χαμογελαστή η Ισαβέλα.
-Του ταιριάζει ένα όνομα δυνατό, που να δηλώνει τη νίκη. Θα τον βγάλουμε....Alexander. Alexander D. Dreik.

20 χρόνια μετά.

Σήμερα αποφάσισα να παω στη παραλία και να μη προπονηθώ. Εδώ και αρκετές ώρες σκέφτομαι το παρελθόν μου χαζευόντας τη θάλασσα. Δεν μπορώ να καταλάβω. Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτα. Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Απο εκείνη τη μέρα ποτέ μου δεν το ξανασκέφτηκα. Πάντα κοίταζα μπροστά. Μονο μπροστά. Γιατι λοιπόν τώρα τα σκέφτομαι όλα αυτά; Γιατι; Γιατι;
Μάλλον γιατί πλέον ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσω την υπόσχεση που έδωσα εκείνη την ημέρα. Εκείνη την ημέρα...... Την ήμερα που όλος μου ο κόσμος ήρθε πάνω κάτω. 13 περίπου χρόνια πέρασαν απο εκείνη τη μέρα. Την ημέρα που αποφάσισα να γίνω πειρατης.

Χρώματα ιστορίας

Ace
Εγώ

---

13 χρόνια πριν.

Ο πατέρας μου, Victor D. Dreik, ήταν ένας marine. Δούλευε στα Κεντρικά, και ετσι ελειπε πολύ καιρο απο το σπίτι. Και όταν ερχόταν έμενε μόνο για λίγες μέρες. Βασικά η μητέρα μου με μεγάλωσε. Τον πατέρα μου τον θαύμαζα πολύ. Λογικό ήταν άλλωστε. Η δουλειά του ήταν να μας προστατεύει απο αυτούς τους εγκληματίες τους πειρατες που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να σκοτώνουν ή να πλιατσικολογούν. Ήθελα και εγώ να γίνω ένας marine. Για την ακρίβεια ένας Admiral. Αλλα δεν μπορούσα να γίνω αν δεν ήμουν δυνατός. Ο πατέρας μου, εμπιστεύτηκε την εκπαίδευση μου σε ένα φίλο του, τον Robert Harvey. Ήταν και αυτός marine, αλλα είχε αποσυρθεί γιατι ήθελε να είναι μαζί με την οικογένεια του. Ήταν απο τους λίγους ανθρώπους που ήξεραν να χειρίζονται τόσο καλά ενα όπλο όσο και ενα katana. Είχε ένα γιο. Τον Ace. Ο Ace είναι ο μικρός μου αδερφός. Δεν έχουμε βιολογική συγγενεια αλλα είμαστε σαν αδέρφια. Είναι 2 χρόνια μικρότερος μου και πολύ πεισματάρης. Είμαστε οι καλυτεροι φίλοι. Παντού πηγαίνουμε μαζί. Τις πλάκες στους κατοίκους του χωριού, μαζί τις κάνουμε. Κάνουμε τα πάντα μαζί. Το κυριοτερο όμως που κάνουμε μαζί είναι η προπόνηση. Κάθε μέρα, εγώ με τον Ace προπονούμαστε εντατικά για να γίνουμε όσο πιο δυνατοί γίνεται. Είναι λίγο πιο μικροκαμωμένος απο μένα αλλα είναι πολυ δύνατος. Τον Ace τον ενδιέφερε να μάθει πιο πολύ τη τέχνη του σπαθιού. Εγω απο την άλλη, είμαι πιο πολυ των πιστολιών και των στιλέτων.
Μια φορά καθόμασταν στη παραλία και κοιτούσαμε των ορίζοντα.
-Μια μέρα, μου είπε, θα γίνουμε Admirals. Και θα κυνηγήσουμε όλους τους πειρατές.
-Δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας ξεφύγει. Και θα προστατεύουμε μια ζωή τους ανθρώπους απο αυτούς του άθλιους.
Αυτό ήταν πραγματικά το όνειρο μου. Αυτό. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Robert
Ισαβέλα

---

Έκεινη τη μέρα έβρεχε. Περισσοτερο απο κάθε άλλη φορά. Αποφασίσαμε με τον Ace να μην κάνουμε αλλη προπόνηση για να μην αρρωστήσουμε. Όταν έφτασα στο σπίτι άκουσα φώνες. Μόλις μπήκα μέσα άκουσα τη μητέρα μου να κλαίει. Έτρεξα αμέσως προς το μέρος απο όπου ακουγόταν η φωνή της. Ήταν στο σαλόνι μαζί με τον πατέρα του Ace. Μόλις με είδε ήρθε κλαίγοντας και με αγκάλιασε.
-Τι συμβαίνει ρε μάνα γιατί κλαίς;
Δεν μου απάντησε αλλα συνέχισε να κλαίει.
Ο Robert ήρθε προς το μέρος μου και τη σήκωσε.
-Πήγαινε να κοιμηθείς Ισαβέλα. Θα σου κάνει καλό.
-Δεν θέλω να πάω να κοιμηθω!!!!!
-Πρέπει να κοιμηθείς για να ηρεμήσεις Ισαβέλα. Σκέψου και τον Alexander. Του κάνεις κακό με το να σε βλέπει έτσι.
Η μητέρα μου τον άκουσε και πήγε προς το δωμάτιο της. Μόλις έφυγε, ο Robert μου είπε:
-Alexander. Υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω. Κάτι πολύ σημαντικό.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Robert

---

Όταν το άκουσα αυτό πάγωσα. Πως είναι δυνατόν ο πατέρας μου, ο άνθρωπος που ήθελε να ανήκει κάποια μέρα στην ηγεσία των marines, να είναι φίλος με ένα πειρατή.
-Δεν μπορεί να είναι αλήθεια.... Πως...πως....πως είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
-Είναι όπως είσαι εσύ με τον Ace. Έτσι και αυτοί. Ήταν φίλοι απο παιδιά. Alexander..... ξέρω πόσο δύσκολο είναι να το αποδεχτείς αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
-Και τώρα;
-Και τώρα τι;
-Θα τον βάλουν φυλακή;
-Τον....τον έβαλαν ήδη!
-Σε ποιά φυλακή;
-..........
-Σε ποιά φυλακή τον έβαλαν Robert;
-Στο Impel Down.
Impel Down, Impel Down, Impel Down.... η λέξη αντηχούσε στο κεφάλι μου τόσο πολύ που νόμιζα οτι θα σπασει. Ολο μου το κορμί πάγωσε. Impel Down. Η ίδια η κόλαση.
-Και φαντάζομαι δεν πρόκειται να τον αφήσουν ξαναβγεί απο εκεί μέσα.
-Για την ακρίβεια...... βγήκε.
Μόλις το άκουσα αυτό έμεινα να τον χαζεύω. Το Impel Down είναι διαβόητο γιατί όποιος μπαίνει δεν ξαναβγαίνει.
-Τι εννοείς βγήκε;
-Το πήγαν στα Κεντρικά.
-Για ποιο λόγο;
-Για να.... τον εκτελέσουν.
-Τι πράγμα;;;;!!!! Πως είναι δυνατόν;;; Ο πατέρας μου έχει πιάσει τόσους πειρατές. Δε υπάρχει κανένας marine πιο πιστός απο τον πατέρα μου και θα.... τον εκτελέσουν; Επειδή έκανε ένα λάθος;
-Βοήθησε ένα πειρατή Alexander! Αυτό είναι έγκλημα. Αυτός ο οποίος βοηθάει κάποιον πειρατή θεωρείται και ο ίδιος πειρατής.
-Κάτι πρέπει να κάνουμε για να τον βοηθήσουμε. Κάτι θα υπάρχει που μπορούμε να κάουμε.
-Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πλέον.
-Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε; Αν σκεφτούμε....
-Γιατί είναι πολύ αργά πλεόν Alexander.
-Γιατί; Γιατί είναι πολύ αργά;
-Γιατί πριν απο 2 μέρες....ο πατέρας σου εκτελέστηκε!!!!

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Robert

---

Μόλις το άκουσα πάγωσα. Ο πατέρας μου νεκρός. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πέθανε. Και μάλιστα απο το ναυτικό, το οποιο αγαπούσε απεριόριστα. Δεν πρόκειται να τον ξαναδω. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω απο τα πόδια μου. Όχι, σκέφτηκα. Δεν έχω χρόνο τώρα για να μένω άπραγος. Πρέπει να προστατέψω τη μητέρα μου. Τώρα εγώ είμαι ο άντρας του σπιτιού. Αφού σκούπισα τα δάκρυα μου κοιταξα τον Robert. Tα μάτια του είχαν αρχίσει να δακρύζουν. Τα κρατούσε τόση ώρα για να μη πονέσει περισσότερο η μητέρα μου, αλλα πλέον δεν άντεχε άλλο.
-Robert, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
-Ο,τι θέλεις Alexander.
-Tώρα που ο πατέρας μου πέθανε, θα αναλάβω εγώ την οικογένεια. Και θέλω να με βοηθήσεις. Γιατί δεν ξέρω πως είναι...να είσαι ο αρχηγός του σπιτιού.
-Μην ανησυχεις Alexander. Σε οτι με χρειαστεις θα είμαι δίπλα σου. Άλλωστε μια οικογένεια είμαστε.
-Αν χρειαστώ κάτι λοιπόν ξέρω που να βασιστώ.
-Εγώ θα φύγω τώρα, για να ξεκουραστείς και εσυ. Αλλα να θυμάσαι Alexander. Πρέπει να το ξεπεράσετε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και ο πατέρας σου το ίδιο θα ήθελε.
Ο Robert κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα.
-Robert, κάτι τελευταιο. Μη πεις τίποτα στον Ace. Eννοώ σχετικά με τον λόγο της εκτέλεσης του πατέρα μου. Τον αγαπούσε πολύ και αυτό ίσως να τον οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις. Δεν θέλω να καταστρέψω το όνειρο του.
-Μην ανησυχείς. Δεν θα του πω τίποτα.

Tις επόμενες δύο μέρες δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήμουν συνεχώς ξαπλώμένος και σκεφτόμουν ενώ κοίταζα το ταβάνι. Ήξερα οτι έπρεπε να το ξεπεράσω. Αλλα δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να δεχτώ οτι το ίδιο το ναυτικο σκότωσε τον πατέρα μου. Οτι έκανε το έκανε για να προστατέψει τον φίλο του. Μπορει να ήταν πειρατης, αλλα έγινε στη πορεια. Δεν γεννήθηκε πειρατης. Με τον πατέρα μου ήταν φίλοι απο παιδιά. Που να ήξερε τι θα γινόταν; Το χειρότερο όμως ήταν άλλο. Ο πατέρας μου πάντα υπηρετούσε τη δικαιοσύνη. Οσο σκληρή και αν ήταν. Ακόμα και εγώ να εγκληματούσα, ισως να με παρεδιδε στις αρχές. Όσο φίλοι και να ήταν δεν θα παρεβαινε ποτέ τη δικαιοσύνη. Αλλα δεν μπορεί. Πως είναι δυνατόν ένας πειρατής να μη παραβαίνει τη δικαιοσύνη; Αλλα και οι πράξεις του να είναι τέτοιες ώστε να κάνουν τον πατέρα μου να εναντιωθεί στο ναυτικό; Κατι αλλο υπάρχει και δεν μπορω να το δω. Τι όμως; Κοίταξα έξω απο το παράθυρο του δωματίου μου. Χαζευα τα πουλιά που πέταγαν και κατευθύνονταν προς τη θάλασσα. Μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του πατέρα μου. Το τι κάναμε κάθε φορά που ερχόταν σπίτι αλλα και οι ατελείωτες ώρες που περνούσε.....
-Αυτό είναι! Μόνο σε ένα μέρος μπορώ να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω. Στο γραφείο του πατέρα μου.

Εδώ και 3 ώρες είμαι στο γραφείο του πατέρα μου και ψάχνω τα αρχεία του. Προσπαθώ να βρω κάτι. Κατι που να μου δείξει για τι έγιναν όλα αυτά. Στο δεύτερο συρτάρι του κάτω απο ένα βουνό χαρτιά υπήρχε ένα τετράδιο. Έμοιαζε με ημερολόγιο. Άρχισα να το διαβάζω. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν είχα διαβάσει ούτε 10 σελίδες και αυτά που έμαθα για το ναυτικό και τις πρακτικές του δεν τα χωρούσε η λογική. Αν στις 10 σελίδες είναι τόσο τρομακτικά τα πράγματα παρακάτω τι έχει; αναρωτήθηκα. Αυτό όμως που πραγματικά με έκανε να παγώσω ήταν η χειρότερη τακτική του ναυτικού. Το λεγόμενο Buster Call. 10 πολεμικά πλοιά κατευθυνόμενα απο 5 Vice Admirals, με μόνο σκοπό να κάψουν τον στόχο που τους δώθηκε. Δεν λογαριάζουν ούτε παιδια, ουτε γυναίκες ούτε τίποτα. Πρέπει να κάψουν το στόχο άσχετα απο το ποιος είναι εκεί. Ανεξάρτητα απο το αν είναι αθώος ή οχι.
-Πως μπορούν και κάνουν κάτι τέτοιο; Πως μπορούν να σκοτώνουν χωρίς κανένα έλεος μικρά παιδιά; Αυτή είναι η περιβόητη δικαιοσύνη τους;

Όταν τελείωσα το ημερολόγιο είχα μείνει άναυδος απο αυτά που έμαθα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τόσα χρόνια πίστευα οτι το ναυτικό μας προστατεύει απο τους πειρατές και είναι φορείς της δικαοσύνης αλλα είναι το ίδιο με αυτούς. Μόνο που αυτοί είναι χειρότεροι. Γιατι οι πειρατές δεν εμφανίζονται ως οι δίκαιοι, αυτοί που προσπαθούν να προστατέψουν το κόσμο. Ήξερα όμως οτι υπήρχαν και άλλα να μάθω. Και άλλες πληροφοριες. Προσπάθησα να ανοίξω το 3ο συρτάρι αλλα δεν άνοιγε. Ήταν κλειδωμένο. Θυμάμαι ο πατέρας μου, μου είχε απαγορέψει να τον ανόιξω. Και φυσικά πάντα ακολουθούσα τις εντολές του. Όμως τώρα θα τον παρακούσω. Πρέπει να μάθω τι άλλο υπάρχει. Προσπάθησα, προσπάθησα αλλα τίποτα. Δεν άνοιγε με τίποτα. Αποφάσισα να το σπάσω. Το χτύπησα μια φορα, δεν ανοιξε. 2η φορα, 3η φορά, 4η, 5η τίποτα. Τελικά στην 8η άνοιξε. Μέσα είχε ένα γράμμα. Στο πίσω μέρος έγραφε: Στον γιο μου, Alexander D. Dreik

Σε μένα; Γιατί μου έγραψε γράμμα; Μπορούσε να πει οτι ήθελε οσο βρισκόταν στο νησί. Άνοιξα το γράμμα και άρχισα να διαβάζω.
Alexander,
Για να διαβάζεις αυτό το γράμμα σημαίνει οτι έχουν συμβεί 2 πράγματα. Ή παράκουσες την εντολή μου και άνοιξες το συρτάρι ή είμαι νεκρός. Βέβαια, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα σου θα έλεγα οτι συμβαίνει το 2ο. Γιε μου δεν προκειται να σου πω πολλα. Αλλωστε την αγάπη μου και το ενδιαφέρον μου για σενα τα ξέρεις γιατί προσπαθούσα πάντα να στα δείχνω. Τώρα που είμαι νεκρός πέφτει πάνω σου όλη η ευθύνη της οικογένειας. Θα πρέπει να φροντίζεις τη μητέρα σου και τον μικρό σου αδερφό. Να τους προστατεύεις απο κάθε κίνδυνο. Και εδώ φτάνουμε στο κύριο λόγο που σου έγραψα το γράμμα. Πριν απο καιρό, σε ενα απο τα ταξίδια μου βρήκα ένα όπλο. Ενα πολύ ισχυρό όπλο που θα σε βοηθήσει να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς. Αλλα προκειμένου να πάρεις αυτή τη δύναμη θα πρέπει να κάνει μια θυσία. Να μη κολυμπήσεις ποτέ ξανά. Γιατί αν το κάνεις θα πεθάνεις. Το τι θα επιλέξεις είναι δικό σου θέμα. Είναι κρυμμένο στο χρηματοκιβώτιο που βρίσκεται πίσω απο τον πίνακα στα δεξιά του γραφείου. Η επιλογή ειναι δική σου. Αν όμως επιλέξεις να πάρεις αυτό το όπλο να θυμάσαι ένα πράγμα. Η μεγάλη δύναμη, φέρνει και μεγάλες ευθύνες.

Σε αγαπώ για πάντα,
Ο πατέρας σου

Πήγα και κατέβασα τον πίνακα. Είδα τη πόρτα απο ένα χρηματοκιβώτιο.
-Χρειάζεται κάποιο κωδικό. Αλλιώς δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να ανοίξει. Ποιός όμως είναι ο κωδικός;
Προσπάθησα διάφορους αριθμόυς. Τα γενεθλιά μου, της μάνας μου του πατέρα μου. Ακόμα και τη μέρα που παντρεύτηκαν οι γονείς μου. Κοίταξα στο γράμμα μήπως έχει γραμμένο κάποιον αριθμό εκει πέρα αλλα τίποτα. Έψαξα στα διάφορα χαρτιά που είχε ο πατέρας μου, αλλα δεν βρήκα κάτι. Ποιος να είναι ο κωδικός; Προσπάθησα να σκεφτώ μήπως είχε αναφέρει κανα αριθμό κάποια στιγμη ο πατέρας μου. Και τότα θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει για το ναυτικό. Όταν είχε πάει για να μπει στο ναυτικό, ήταν η χρονιά των περισσότερων εισακτέων. Μάλιστα ο πατέρας μου μου είχε πει οτι ήταν το νούμερο... το νούμερο....21....83. Το 2183
Γύρισα το τροχό, με βάση τα νούμερα. Ακούστηκε ένα Κλικ και άνοιξε. Όταν είδα το περιεχόμενο έμεινα κάγκελο.
-Τώρα με δουλεύεις.....ένα σεντούκι;;; Έκανα που έκανα 10 ώρες για να ανοίξω το χρηματοκιβώτιο, θα κάνω αλλες τόσες για να ανοίξω το σεντούκι;
Το έβγαλα απο το χρηματοκιβώτιο και το άφησα στο πάτωμα.
-Ευτυχώς. Μια απλή κλειδαριά έχει μόνο. Κοίταξα στο χρηματοκιβώτιο αλλα δεν βρήκα κάποιο κλειδί. Μάλλον θα το είχε μαζί του. Έτρεξα στην αποθήκη και πήρα το φτυάρι. Μόλις γύρισα στο γραφείο του πατέρα που, άρχισα να βαράω τη κλειδαρία. Με τη 2η φορά που τη χτύπησα έσπασε. Το άνοιξα. Αυτό που είδα οτι είχε μέσα με παραξένεψε. Ένα φρούτο; Αυτό το μεγάλο όπλο, το τόσο δυνατό είναι ένα φρούτο;. Πάντως ήταν ένα περίεργο φρούτο. Τόσο το σχήμα του όσο και το χρώμα του.
-Δεν υπάρχει περίπτωση ο πατέρας μου να μου έλεγε ψέμματα. Λογικά όταν το φας σου δίνει μια ιδιότητα. Αν το φάω τότε δεν θα έχει γυρισμό. Δεν πειράζει. Αλλωστε πάντα έπαιζα με τις πιθανότητες. Ας ελπίσουμε λοιπόν οτι η θεά τύχη είναι με το μέρος μου.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Robert
Αce

---

Δύο μέρες μετά είχα πάει για προπόνηση. Τόσο ο Ace οσο και ο πατέρας του, μου είπαν οτι δεν χρειαζόταν να ξεκινήσω τόσο γρήγορα. Όμως δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Δύο μέρες πέρασαν απο τότε που έφαγα το φρούτο και ακόμα δεν ήξερα ποιες δυνάμεις είχα πάρει. Και ήθελα να τις μάθω για να μπορέσω να τις βελτιώσω.
Με τον Ace αρχίσαμε τη προπόνηση. Πάντα στην αρχή κάναμε κάποιες ασκήσεις για ζέσταμα. Απο εκεί και πέρα πολεμούσαμε μεταξύ μας. Ο Robert πάντα έλεγε οτι ο μόνος τρόπος για να μάθει κάποιος να μάχεται, είναι να πολεμάει με κάποιον αντίπαλο. Οι μάχες μου με τον Ace πάντα κρατούσαν πολύ ώρα. Και αυτό γιατί είμασταν σχεδόν ισοδύναμοι. Εκείνη τη μέρα όμως, η μάχη μας δεν κράτησε πολύ. Γιατί δεν είχα το μυαλό μου στη μάχη αλλα στα όσα είχαν συμβεί τις τελευταίες 2 μέρες. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε, έμαθα τόσα τρομακτικά πράγματα για τους marines, άλλαξα το στόχο μου και έφαγα ένα περιέργο φρούτο. Το οποίο ήταν αηδιαστικό. Αναγκάστικα να το φάω όλο με τη μια γιατί θα ξερνούσα. Πρώτη φορά έτρωγα κάτι με τόσο άσχημη γεύση. Και ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, χτυπάει το πόδι μου σε μια πέτρα και πέφτω κάτω. Εκείνη τη στιγμη είδα τον Ace να μου επιτήθεται. Και λίγο πριν φτασει σε μένα, βλέπω ένα μαύρο πράγμα να σηκώνεται.
-Τι στο διαόλο είναι αυτό; φώναξα
-Βγήκε απο το έδαφος ή εγώ δεν είδα καλά;
Είχαμε μείνει άναυδοι και οι δύο. Τι στο διάβολο είναι αυτό το πράγμα;
-Παιδιά ηρεμείστε.
-Εσύ ευθύνεσαι για αυτό; Το ξέρεις οτι μπορεί να πάθουμε κανα έμφραγμα; Τι στο καλό είναι αυτό το πράγμα;
-Καταρχάς δεν το έκανα εγώ.
-Και ποιός το έκανε;
-Κρίνοντας απο το σχήμα του θα έλεγα εσύ.
-Πως γίνεται να το έκανα.....
-Μάλλον βρήκες το πως το έκανες.
Αυτό είναι. Η δύναμη που μου έδωσε εκείνο το φρούτο.
-Έφαγες ένα φρούτο έτσι δεν είναι;
-Πως το ξέρεις;
-Μικρέ ναυτικός ήμουν. Λες να μην έχω ακούσει για αυτα; Το φρούτο που έφαγες λέγεται Φρούτο του Διαβόλου και δίνει σε αυτόν που θα το φάει μια δύναμη.
-Δηλαδή τώρα έχει μια εξωπραγματική δύναμη;
-Περίπου.
-Τέλεια. Γουστάρω πολύ. Θέλω και εγώ να φάω ένα τέτοιο φρούτο.
-Μην είσαι ανόητος. Το να φας ένα φρούτο του διαβόλου έχει και περενέργειες
-Εννοείς το οτι δεν μπορώ πλέον να κολυμπήσω;
-Βλέπω οτι γνωρίζεις ήδη. Και παρόλα αυτά το έφαγες. Μπορείς να μου πεις που το βρήκες;
-Ήταν του πατέρα μου. Μου είχε αφήσειι ένα γράμμα στο οποίο μου έλεγε που το είχε και ήθελα να το έπαιρνα.
-Κατάλαβα. Και το έφαγες γιατί πιστεύεις οτι θα μπορέσεις να προστατεψεις πιο εύκολα τους αλλους σωστά; Ανόητε. Τελοςπάντων. Οτι έγινε έγινε και τώρα δεν αλλάζει. Αφού το έφαγες δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πάντως νομίζω οτι ξέρω ποιο φρούτο έχεις φάει και θα σου πω τι κάνει. Αλλα θα πρέπει να θυμάσαι ένα πράγμα Alexander. Πλέον θα πρέπει να λιώσεις στη προπόνηση. Οχι μόνο για να μάθεις και να βελτιώσεις τις ικανότητες του φρούτου σου αλλα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις αν κάποια στιγμη πάει κάποιος να σε ρίξει στη θάλασσα.

Χρώματα ιστορίας

Αce
Eγώ

13 Ολόκληρα χρόνια πέρασαν απο τότε που συνέβησαν όλα αυτά. Και μου φαίνεται σαν να ήταν χθες. Συνέχισα να κοιτάζω τη θάλασσα. Μόνο σε αυτη έβρισκα ηρεμία. Οτι και να είχα, οσο φορτισμένος και να ήμουν και μόνο που καθόμουν και κοίταζα τη θάλασσα τα ξεχνούσα όλα. Το μυαλό μου άδειαζε απο κάθε σκέψη και εγνοια. Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μαλλον γιατί έφτασε η ώρα. Δεν μπορώ να μείνω αλλο στο νησί. Πρεπει να φύγω. Μόνο ετσι θα μπορέσω να δυναμώσω και να πετύχω τον στόχο μου. Εκείνη τη στιγμη ήρθε ο Ace και κάθισε δίπλα μου.
-Καλά ρε Σκιά, τι κάνεις τόση ώρα εδω πέρα; Δεν βαρέθηκες να κοιτάς τόση ώρα τη θάλασσα;
-Ace.... Θέλω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό.
Τι έγινε ρε συ; Επαθες κάτι εσυ ή μάνα σου;
-Οχι, οχι. μια χαρά είμαστε. Εχω πάρει μια απόφαση και θέλω να στη πω.
Αποφάσισα να φύγω απο το νησί.
-Τι πράγμα; Δεν μιλας σοβαρά; Χαχαχα επιτέλους. Θα κυνηγήσεις το όνειρο σου. Να γίνει ένας marine όπως ο πατέρας σου.
-Για την ακρίβεια.... όχι.
-Τι εννοείς όχι;
-Εννοώ οτι δεν θα γίνω marine
-Αλλα τι θα γίνεις Alexander;
-Πειρατής
-Τι πράγμα; Αστειεύεσαι έτσι; Πως είναι δυνατόν να θέλεις να γίνεις πειρατης; Μια ζωή λέγαμε οτι θα γίνουμε marines
-Έχουν αλλάξει πολλά απο τότε.
-Καλά, άσε το ονειρό μας. Το όνομα του πατέρα σου που ήταν ένας απο τους καλύτερους marines δεν το σκεφτεσαι; Τι θα πεις στη μάνα σου; Οτι θα γίνεις αυτό που κυνηγούσε ο πατέρας σου;
-Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα γνωρίζεις Ace. Πράγματα που με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Οπως και να έχει η απόφαση μου είναι τελική. Και όσο αφορά τη μητέρα μου, το γνωρίζει. Οπως και ο πατέρας σου.
-Δεν πρόκειται να σου σταθώ εμπόδιο και το ξέρεις. Αλλωστε πάντα σε όλες σου τις αποφάσεις ήμουνα μαζί σου. Απλώς θέλω να μου εξηγήσεις τι σε έκανε να πάς απο το ένα ακρο στο άλλο.
-Ακουσέ με Ace. Αυτα που έχω μάθει μπορούν να συνταράξουν ολόκληρο τον κόσμο σου. Αν θες ρώτα τον πατέρα σου. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα σου διαλύσει το όνειρο.
-Τι εννοείς;
-Δεν έχει σημασία. Αυτό που ήθελα να σου πώ ήταν αυτό. Γιατι ήθελα να ξέρεις τι σκοπεύω να γίνω.
-Και δεν μπορώ να σε μεταπείσω;
-Πλέον Ace όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Εδώ και καιρό έχω παραγγείλει ένα raft. Είναι ήδη έτοιμο. Αυριο φεύγω.

Χρώματα ιστορίας
Εγώ
Johny

---

Oλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Ήταν η τελευταία μου νύχτα στο νησί. Ποιος ξέρει πότε θα επιστρέψω; Και αν δηλαδή θα επιστρέψω ποτε. Ποιος ξέρει τι θα μου συμβει στη θάλασσα. Μόλις ξημέρωσε πήγα στον Johnny. Ο John Trekken ήταν ο καλύτερος ναυπηγός στο νησί. Είναι μόλις 5 χρόνια μεγαλύτερος απο μένα αλλα στη τέχνη του δεν τον ξεπερναει κανείς. Επειδή δουλεύει στο ναυπηγείο συνέχεια(πολλές φορές δεν κοιμάται καν) μένει εκει πέρα. Δεν μου πήρε πολύ ωρα να φτάσω. Μόλις έφτασα άρχισα να τον φωνάζω.
-Johny, Johny, Johny. Ξύπνα ρε!!!!!
Μετά απο λίγο άνοιξε η πόρτα.
-Τι φωνάζεις ρε άχρηστε πρωινιάτικα. Ούτε 7 δεν είναι η ώρα
-Επιτέλους ξύπνησες.
-Αμα φωνάζεις είναι δυνατόν να κοιμηθεί κανείς;
-Είναι έτοιμο;
-Ναι. Πριν απο κανα 2 ώρες το τελείωσα. Έλα να το δεις.
-Πρέπει να σου πω οτι με παρεξένεψε αυτό που ζήτησες. Πρώτη φορά μου ζητάει κάποιος raft σε σχήμα φέρετρου

Σπόιλερ:

.
-Ασε το σχήμα. Αυτα που σου είπα τα έβαλες;
-Εννοείς τις θέσεις για τους δαυλούς και το προβολέα;
-Ακριβώς αυτά εννοώ.
-Όλα είναι όπως τα ζήτησες. Τη μπαταρία για το προβολέα την έβαλα έτσι ώστε να μη μπορεί να βραχεί με τίποτα.
Αλλα γιατί τα θέλεις όλα αυτά; Εννοώ, οτι όταν θα ταξιδεύεις το βράδυ, με τόσο φως θα είσαι εύκολος στόχος.
-Πίστεψε με. Αν δεν έχω καθόλου φως, τότε θα είμαι πολύ πιο εύκολος στόχος

Χρώματα ιστορίας
Εγώ
Ισαβέλα(η μάνα μου)


Μόλις έφυγα απο τον Johny, πήγα κατευθείαν στο σπίτι μου και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου.
-Τελικά το αποφάσισες; Θα φύγεις;
-Καταλαβέ με ρε μάνα. Πρέπει να το κάνω.
-Νομίζεις οτι είναι καλό το να πάρεις εκδίκηση για τον πατέρα σου;
-Ποιος σου είπε οτι αυτό που ψάχνω είναι η εκδίκηση;
-Αλλά; Τι είναι;
-Η ελευθερία μάνα, η ελευθερία. Και μόνο σαν πειρατής μπορώ να κάνω οτι θέλω χωρίς να δίνω σε κανέναν αναφορά. Και ο πατέρας που ήταν με τους "καλούς", υποτίθεται, είδες τι έπαθε. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να συμβεί το ίδιο και σε μένα. Δεν πρόκειται ποτέ μου να δεχθώ εντολές απο κανέναν.
-Μια ζωή ξεροκέφαλος ήσουν, σαν τον πατέρα σου. Τουλάχιστον υποσχέσου μου κάτι.
-Τι;
-Γύρνα γρήγορα στο σπίτι.
-Μάνα......θα.... θα το προσπαθήσω.
Μόλις μάζεψα τα πράγματα μου πήγα προς τη πόρτα.
-Τα πήρες όλα;
-Ναι.
-Σίγουρα;
-Ναι.
-Μήπως θες να φας κάτι πριν φύγεις;
-Οχι ρε μάνα.
-Να σου φέρω μια μπλούζα να βάλεις θα κρυώσεις έτσι όπως είσαι.
-Οχι ρε μάνα δεν χρειαζομαι τίποτα.
-Τελικά δεν θα έρθεις;
-Δεν μπορώ. Θυμάμαι τον πατέρα σου όταν έφευγε και δεν μπορώ να δω και εσένα.
-Όπως θές. Αν χρειαστεις κάτι ζήτα το απο τον Robert ή τον Ace. Και μη στεναχωριέσαι. Θα γυρίσω. Εντάξει;
Μου έγνεψε καταφατικά και με αγκάλιασε.
-Στο καλό να πας αγόρι μου... Και να προσέχεις.

Χρώματα ιστορίας
Εγώ
Ace

---

Άρχισα να κατεβαίνω το λόφο και πήγαινα προς το λιμάνι για να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Στο μισά του δρόμου είδα τον Ace να κάθετε κάτω απο ένα δέντρο.
-Τι κάνεις εδώ;
-Σε περίμενα.
-Γιατί;
-Τι γιατί ρε Σκιά; ξεκινάς ένα ολόκληρο ταξίδι στη θάλασσα και δεν θα σε αποχαιρετήσω;
Είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
-Και τι κάθεσαι ρε άχρηστε; Αντε σήκω να πάμε στο λιμάνι. Δεν θα περμένω εσένα 20 ώρες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τον Ace και πήγαμε προς το λιμάνι. Σε όλη την διαδρόμη δεν μιλήσαμε καθόλου. Η σιωπή τα λέει όλα, σκέφτηκα. Μετά απο λίγη ώρα φτάσαμε στο λιμάνι.
Έβαλα τα πράγματα στο raft και ετοιμάστηκα για να ξεκινήσω.
-Αlexander....δεν ξέρω τους λόγους που θες να γίνεις πειρατής, αλλα ξέρω εσένα. Και δεν είσαι ο άνθρωπος που αλλάζει γνώμη απο τη μια μέρα στην άλλη γιατί πολύ απλά είσαι ξεροκέφαλος.
-Μπράβο. 2 φορές ο ίδιος χαρακτηρισμός σε μια μέρα....αυτό πρέπει να το προσέξω.
-Όπως έλεγα, δεν αλλάζεις εύκολα γνώμη και σκέφτεσαι πολλές φορές πριν κάνεις κάτι. Είμαι σίγουρος λοιπόν οτι κάνεις το σωστό πράγμα. Και να ξέρεις οτι όσο και αν σου πάρει, εγώ θα είμαι εδω και θα σε περμένω.
-Αστο διάολο ρε βλάκα, του είπα και κλαίγοντας αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλο.
Μπήκα στο raft και αφού έλυσα το σκοινι που το κρατούσε άνοιξα τα πανιά.
-Θα τα ξαναπούμε, του φώναξα
-Να προσέχεις Σκιά, να προσέχεις.

Kαι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στο άγνωστο.

Όνομα: Alexander D. Dreik
Haki Points: -
Player of the Week Points: 10
Beli: 25.000 +5.000 λόγω παρελθόντος
Bounty/Fame Points:-

Υ.Γ Την απόλαυσα την ιστορία σου,μπράβο...ήταν φοβερή ;)