[Τελος-παρελθον] Ενα παρελθον διχως μελλον η μηπως οχι?

Προχωρουσα απο το σπιτι μου προς το μπαρ του χωριου, για να πιω το καθιερωμενο μου μπουκαλι ρουμι. Εκει θα εβρισκα την Μakino την ιδιοκτητρια του μπαρ, εναν απο τους ελαχιστους ανθρωπους με τους οποιους μιλουσα και εκτιμουσα στο χωριο μου. Περασα μεσα απο την μικρη αγορα του χωριου και ειδα τον Gyoru να προσπαθει να πεισει τους ανθρωπους να αγορασουν ψαρια. παροχωρησα λιγο ακομα, εστριψα μεσα σε ενα στενο και μετα απο λιγα μετρα ξεπροβαλε μπροστα μου το μπαρ. Εκει πηγαινω και αφηνω πισω μου το παρελθον και ελα εκεινα που τοσο πολυ με εχουν σημαδεψει.

Περασα λοιπον το κατωφλι και ολο το μπαρ γυρισε να κοιταξει ποιος μπηκε. τα σχολια δεν αργησαν να φθασουν στα αυτια μου, αλλα πλεον τα ειχα συνηθισει. <<Ο γιος του>>, ειπε καποιος στα πρωτα τραπεζια, <<δεν νομιζω>>, απαντησε ενας αλλος, <<10 προς 1>>, ακουστηκε ο πρωτος. <<Μεσα...>>ηταν η τελευταια λεξη που ακουσα, καθως ειχα φτασει κιολας στην μπαρα. Εκει με χαιρετησε η Makino και εγω ανταπεδωσα. Μιλησαμε λιγο και μετα της ειπα <<το γνωστο>>. <<Εγινε>> ειπε και ακουμπησε στην μπαρα ενα μπουκαλι ρουμι. Το πηρα και πηγα και καθισα στην καθιερωμενη μου θεση-τερμα δεξια στην μπαρα-ερημος και απομονωμενος, ομωσ αυτο ηταν που ηθελα.

Ειχα ηδη πιει το μισο μπουκαλι και ενιωθα πραγματικα χαρουμενος. Το ποτο κυλουσε στις φλεβες μου, τοσο ζεστο που εκανε το αιμα μου να βραζει γεμιζωντας το σωμα μου και την ψυχη μου με ζωντανια και ευφορια. Το ποτο σκεφτηκα, ηταν πραγματι το αναλγυτικο που ειχα αναγκη. Ηπια αλλη μια μεγαλη γουλια και σκουπισα με το χερι μου το μουσκεμενο μου απο ρουμι, στομα. Τα ματια μου αρχισαν να βουρκωνουν, ομως ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου οτι δεν θα ξανακλαψω. Οι αναμνησεις εκεινης της μερας εκαναν παλι την εμφανιση τους με τοση μανια που το κεφαλι μου κοντευε να σπασει και τα χερια μου ετρεμαν μανιωδως. Δυστυχως θυμαμαι ακομη ολα οσα συνεβησαν εκεινα την ψυχρη μερα και ολα οσα ειχαν στηγματισει την ζωη μου τοσο πολυ.

[i] ηταν χειμωνας και εγω ημουν 12 χρονων. Καθομουν και επαιζα στο δωματιο μου καθως ειχε πολυ κρυο για να βγω στη εξοχη. Ξαφνικα ακουγεται ο χτυπος του κουδουνιου και εγω για εναν περιεργο λογο ενιωσα να πνιγομαι. Σταματησα να παιζω και ετρεξα γρηγορα να δω ποιος ειναι. Ενας κοντος γερος στεκοταν στο κατωφλι του σπιτιου. <<Γεια σου Αndo>> μου ειπε. Τι να ηθελε αραγε ο δημαρχος του χωριου σκεφτηκα? Ανταπεδωσα τον χαιρετισμο. <<Ψαχνω τον παππου σου>> ειπε, μηπως μπορεις να τον φωναξεις? Πριν προλαβω να φωναξω ο παππους μου εκανε την εμφανιση του καθως ειχε ακουσει τον χτυπο του κουδουνιου.
- Καλησπερα Woop Slap σε τι μπορω να σε βοηθησω?
- Reino, συγωμη για την ενοχληση αλλα πρεπει να σου μιλησω....ιδιεταιρως αν γινεται, και κοιταξε εμενα.
- Ας περασουμε στο γραφειο μου τοτε.

Οι δυο αντρες πηγαν στο γραφειο του παππου μου, αλλα εγω περιεργος ως ημουν, ανοιξα ελαχιστα την πορτα ωστε να ακουω και να βλεπω απο το μικρο ανοιγμα.
- Reino, ακουστηκε μια καθαρη αλλα τρεμουλιαστη φωνη, εχω πολυ ασχημα νεα να σου πω αλλα θελω να φανεις οσο πιο ψυχραιμος γινεται.
- Πες μου και μην με σκας.
- Ο γιος σου, ο Lion D. trace ειναι....(παυση)
- Πες μου επιτελους ειπε ο παππους μου ταραγμενος και επιασε τον Slap απο τα μπρατσα.
- Ειναι νεκρος Reino
Ο παππους μου εκανε ενα βημα προς τα πισω και σκονταψε στο γραφειο...ο Slap τον κρατησε για να μην πεσει. Δεν ειναι δυνατον φωναξε ο παππους μου ομως μετα σταματησε, γιατι ενας αλλος ηχος εφτασε στα αυτια του, ο γοερος ηχος του δικου μου κλαματος. Εκλεγα ασταματητα, δεν μπορουσα να το πιστεψω. Ειχε περασει τοσο μικρο διαστημα απο τον θανατο της μητερας μου και τωρα θα εχανα και τον πατερα μου. Ο παππους μου πεταχτηκε εξω απο το γραφειο του με τον δημαρχο να ακολουθει και με εσφιξε στην αγγαλια του. <<Μην φοβασαι παλικαρι μου, οσο ειμαι εγω εδω μην φοβασαι>> ειπε ο παππους μου. Αυτο με παρηγορησε λιγο αλλα δεν απαληνε τον πονο μου καθολου.
- Πες τα μου ολα Slap,θελω να μαθω πως εγινε, ειπε ο παπποους μου.

- Ando, δεν νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα να τα ακουσεις ολα αυτα, ειπε ο παππους μου
- Σε παρακαλω παππου, ειπα μεσα στα κλαματα.
Εκεινος τοτε συμφωνησε γιατι ηξερε οτι ειχα δικαιωμα να μαθω για τον θανατο του πατερα μου. Επειτα, Ο δημαρχος πηρε ενα πολυ σοβαρο και λυπημενο υφος και μας διηγηθηκε τα γεγονοτα.
- Ενας απο τους πιο δυνατους ξιφομαχους της east blue,ο Makuba Zito, εμφανιστηκε στο χωριο. Ο trace ηταν στο μπαρ και επινε ρουμι, οταν ακουσε φωνες εξω απο το μπαρ. Βγηκε, λοιπον, να δει τι συμβαινει. Eκει, ειδε τον Zito να προκαλει φασαρια και να προσπαθει να παρει μια κοπελα για σκλαβα του με την βια. Η συνεχεια δυστυχως δεν ειναι καλη. Ο trace μπλεχτηκε σε καυβα με τον Zito.
- Αρνουμε να πιστεψω οτι ο γιος μου ενας απο τους μεγαλυτερους ξιφομαχους της εποχης του ηττηθηκε απο απο εναν αημαντο ξιφομαχο της east blue, τον διεκοψε ο παππους μου και οι φλεβες κοντεψαν να πεταχτουν απο το κεφαλι του.
- Δεν ηττηθηκε, αυτο ειναι το θεμα, συνεχισε ο slap. ο Zito ενω ειχε χασει απο τον Trace εκανε ενα απο τα πιο βρωμικα κολπα που μπορει να κανει ανθρωπος. Τον πυροβολησε πισωπλατα, οταν ο Trace πηγε να φυγει και ενω του ειχε χαρισει την ζωη.
προσπαθουσα να καταλαβω τον λογο που σκοτωθηκε ο πατερας μου αλλα ημον πολυ μικρος για κατι τετοιο. Ο παππους μου δεν ειχε βγαλει μιλια, και για λιγο πιστεψα οτι δεν θα ξαναμιλησει, αλλα τελικα μιλησε.
- Πες μου που ειναι τωρα ο Zito, ειπε αγρια.
- Τι θα κανεις ρωτησε ο wood slap?
- Πες μου που ειναι φωναξε ο παππους μου και εγω ειλικρινα τρομαξα.
- Στο μπαρ ειναι ειπε τελικα ο δημαρχος
O παππους μου τοτε πεταχτηκε εξω τρεχοντας και χτυπησε δυνατα την πορτα πισω του, βλαστημωντας θεους και δαιμονες.

Μολις ειδα τον παππου μου να τρεχει και τον δημαρχο να τον ακολουθα απο πισω φωναζοντας του να σταματησει και να μην κανει καμια τρελα, τοτε αποφασισα οτι θα πηγαινα και εγω γιατι ηθελα να δω τον πατερα μου ακομη μια φορα, εστω και νεκρο. Ετρεχα με μανια για να προλαβω τον παππου μου αλλα ηταν πολυ γρηγορος για την ηλικια του. Ηταν γερο σκαρι και πολυ δυνατος πειρατης στην εποχη του. Μολις εφτασα δεν ειδα πουθενα τον πατερα μου αλλα τα σημαδια της μονομαχιας ηταν χαραγμενα στην γη. Κυλιδες αιματος ανακατεμενες με χωμα βρισκονταν εδω και εκει. Σπασμενα ξυλα και κατεστραμενα παρτερια δηλωναν οτι η μονομαχια ηταν τρομερη. Αποφασισα να μπω μεσα στο μπαρ αν και φοβομουν λιγο. Ο παππους μου, ενας πολυ ψηλος αντρας κρατουσε τον Zito με το δεξι του χερι, σηκωμενον στον αερα. Το προσωπο του κακοποιου ηταν καλυμενο με αιμα και ο ιδιος ειχε χασει τις αισθησεις του. Ο wood slap φοβισμενος ελεγε στον παππου μου να σταματησει, οτι δεν αξιζει. Τοτε ομως πεταχτυκα εγω και φωναξα να τον αποτελειωσει τοσο δυνατα που ο παππους μου ξαφνιαστηκε και ο δημαρχος τα εχασε για λιγο. Ειχα θυμωσει και το μονο που ηθελα ηταν να αποδωθει δικαιοσυνη. Ο παππους μου με κοιταξε και με μια κινηση αποτελειωσε τον Zito. Στην συνεχεια εβαλα τα κλαματα και ετρεξα να βρω το κουφαρι του πατερα μου.

Τον ειχαν σε ενα διπλανο σπιτι. Ειχαν προσπαθησει να τον σωσουν, αλλα ματαια. Ετρεξα και επεσα πανω του, κλαιγοντας με αναφυλητα. Ηξερα οτι δεν θα τον εβλεπα ξανα και αυτο μου εσχιζε την ψυχη στα δυο. Εχασα την μητερα μου και τωρα και τον πατερα μου και ενα μεγαλο γιατι τριεβελιζε το μυαλο μου. Μια αγωνια για το τι θα απογινω με επνιγε. Ο παππους μου ηρθε και με πηρε απο εκει, χαιρετησε για τελευταια φορα τον γιο του και πηγαμε σπιτι. Ακομη θυμομουν τα λογια του....<<μην φοβασαι παλικαρι μου,οσο ειμαι εγω εδω μην φοβασαι.>>

Γυρισαμε σπιτι με τον παππου μου και ημουν ακομη απαρηγορητος. προσπαθησε να με ηρεμισει αλλα δεν ειχε μεγαλη επιτυχια.
- Αγορι μου ειπε, και με κοιταξε με αυτα τα γαληνια και πραα ματια του, που πριν απο λιγη ωρα ειχα δει να αγριευουν. Ο πατερας σου ηταν καλος και δικαιος ανθρωπος. Το ιδιο θα ηθελε και απο εσενα. Ξερεις, ο Τrace υπηρξε πειρατης και μαλιστα πολυ ικανος. Ποτε του δεν σκοτωσε ανθρωπο. Αυτο που ειδες σημερα πρεπει να το ξεχασεις.
Δεν μπορουσα να μιλησω. Τα γεγονοτα με επνιγαν και επιπλεον ηταν και κατι αλλο. Ηθελα να σκοτωσει ο παππους μου αυτον τον παλιανθρωπο, εγω του ειπα να το κανει. Ειναι λες και τον σκοτωσα εγω.
- Εγω τον σκοτωσα, ειπα τελικα στον παππου μου. Δεν μπορω να εκπληρωσω την επιθυμια του πατερα μου. Δεν ειμαι ουτε καλος, ουτε δικαιος ειπα, και αμεσως ξεσπασα παλι σε κλαματα.
Ο παππους μου σηκωσε το κεφαλι μου, με κοιταξε στα ματια και μου ειπε
- Δεν τον σκοτωσες εσυ Ando, οι πραξεις του τον σκοτωσαν.
Μεσα μου ενιωσα καλυτερα και σιγουρα ο παππους μου βοηθησε σε αυτο. Αλλα, ενιωθα σαν κατι να ειχε σπασει μεσα μου, πιστευα οτι ημουν κακος, οτι εγω τον σκοτωσα.
- Παππου ειπα, ο μπαμπας θα παει να συναντισει την μαμα, ετσι? θα μπορουν να ειναι μαζι πλεον, ετσι?
- Ναι απαντησε, και μετα μου γυρισε την πλατη και εκλεγε σιωπηλα.

<<Αndo εισαι καλα?>> ακουστηκε η φωνη της Makino. Στην αρχη πιστευα οτι η φωνη ερχεται απο το υπερπεραν αλλα σιγα σιγα αρχισα να αποκταω επαφη με το περιβαλλον. Το βιαιο ξυπνημα απο την κιβωτο των αναμνησεων, μου προκαλεσε ενταση, με αποτελεσμα να ξεσπασω στην Makino φωναζωντας δυνατα οτι ημουν ενταξει. Εκεινη ξαφνιαστηκε και απορησε.
- Εισαι σιγουρος οτι εισαι καλα με ρωτησε? Μου φενεσαι λιγακι ταραγμενος.
- Δεν ειναι κατι ειπα, απλα ειναι το πεπρωμενο του να ζεις χωρις μελλον.
- Ολοι εχουν καποιο μελλον Ando, αρκει να μην παρετηθουν απο την ζωη ειπε, και εφυγε για να σερβιρει εναν πελατη.
Ηπια μια γουλια ρουμι απο το ελαχιστο που ειχε απομεινει και χαθηκα παλι στις αναμνησεις μου.

Το ιδιο βραδυ ο παππους μου ειχε ετοιμασει δειπνο για δυο ατομα και οχι για τρια. Δεν πεινουσα αλλα ο παππους μου επεμεινε να φαμε μαζι σαν οικογενεια. Τι ειρωνια, αφου η οικογενεια μου ειχε ηδη καταστραφει. Ηταν ομως ο μονος ανθρωπος που ειχα και τον αγαπουσα, ετσι δεν ηθελα να τον στεναχωρω. Καθησαμε στο τραπεζι, εγω με μια αδιαφορια και απαθεια και ο παππους μου με βαρυ τονο. Εφαγα ειπα στον παππου μου αν και δεν ειχα ακουμπησει καθολου το πιατο μου. Εκεινος καταλαβε οτι δεν ειχα ορεξη για φαγητο.
-Αγορι μου μου ειπε, πρεπει να σου πω κατι και τον κοιταξα ολος απορια. Ο πατερας σου, συνεχισε, σου αφησε το κοκκινο φουλαρι που φορουσε στον λαιμο του. Το εδωσε στην Makino λιγο πριν ξεψυχησει και εκεινη το εδωσε σε εμενα να στο δωσω. Της ειπε να το δωσει σε εσενα και οτι σε αγαπαει.
Ηθελα να κλαψω αλλα τα δακρυα ειχαν στερεψει. Πηρα το φουλαρι, το εβαλα στο λαιμο και υποσχεθηκα να το προσεχω σαν τα ματια μου.
- Εχεις και κατι ακομα απο τον μπαμπα σου. Μου ειχε δωσει ενα γραμμα πριν απο καποιο καιρο, οταν ηταν ακομα στις θαλασσε, να στο δωσω αν παθαινε κατι. Βεβαια δεν το επαθε τοτε στην θαλασσα αλλα τωρα στην ξηρα. Το γραμμα αυτο θα το ανοιξεις οταν γινεις 18 χρονων. Στο λεω τωρα, και οχι στα 18 σου, γιατι πρεπει να εχεις ενα λογο να συνεχισεις την ζωη σου.
Απορησα για το γραμμα αλλα υποσχεθηκα οτι δεν θα το ανοιξω. Υστερα σηκωθηκα απο το τραπεζι, φιλησα τον παππου μου, και πηγα για υπνο.

Το ρουμι που επινα ειχε τελειωσει και ετσι αποφασισα να βγω απο τις αναμνησεις μου για λιγο.
- Ακομη ενα φωναξα με το μπουκαλι σηκωμενο ψηλα.
Σε λιγοτερο απο λεπτο το νεο μπουκαλι ρουμι βρισκονταν μπροστα μου. Ηπια μια λαιμαργη γουλια και επειτα χαθηκα παλι στις φριχτες μου αναμνησεις.

Την επομενη ημερα μετα απο την την ημερα της φρικης συνεβει κατι αναπαντεχο. Ο παππους μου αποφασισε να με προπονησει. Μου ελεγε παντα να ειμαι σκληρος με τους σκληρους και δικαιος και φιλικος με τους καλους. Απο εκεινη την μερα δεν σταματησα να προπονουμαι. Στην αρχη ηταν απλες ασκησεις. Αργοτερα ομως μου εμαθε να χειριζομαι οπλα και σπαθια. Ειχε προσεξει οτι ημουν καλος ξιφομαχος και μου εδωσε θαρρος λεγοντας μου οτι και ο πατερας μου ηταν σπουδαιος με τα ξιφοι.

Οι αναμνησεις μου με οδηγουν 2 χρονια πριν. Οταν εγινα 18 χρονων. Ειχα ηδη χασει και τους δυο γονεις μου. Την μητερα μου απο μια ανιατη ασθενεια οταν ημουν 11 και τον πατερα μου στα 12 μου απο μια αδικη σφαιρα. Ειχα ομως τον παππου μου, που μου σταθηκε σε οτι και αν εκανα. Μεχρι ποσο ομως? Ηταν ηδη αρκετα μεγαλος αν και στεκοταν γερα στα ποδια του. Μονο μια φορα θυμαμαι τον <<μεγαλο Reino>> να επεσε αλλα, απο τοτε δεν ξανασηκωθηκε. Καρδιακη προσβολη ειπαν οι γιατροι. Ακομα θυμαμαι το υφος του γιατρο οταν μου το ελεγε, οταν ελεγε σε ενα 18χρονο παιδι οτι και το τελευταιο μελλος της οικογενειας του ειναι παρελθον. Ημουν 18 χρονων και μονος μου, αλλα ο παππους μου, μου μαθει πολλα παραπανω απο τα βασικα. Ημουν πλεον ενας ικανος ξιφομαχος που μαχεται χωρις φοβο αλλα και με ανθρωπια. Μετα τον θανατο του παππου μου αποφασισα να μην ξανακλαψω ποτε.

Μετα τη κηδεια του παππου μου, οπου ηταν και η τελευταια φορα που εκλαψα γυρισα σπιτι και πηγα στο δωματιο μου. Ημουν θυμωμενος, συντετριμενος και φοβισμενος. Γυρισα το κεφαλι μου προς το γραφειο και τοτε το ειδα! Ηταν εκει εδω και 6 χρονια! Το γραμμα που μου ειχε αφησει ο πατερας μου. Ολον αυτον τον καιρο ηταν εκει αλλα το ειχα ξεχασει. Το κρατησα στα χερια μου και το περιεργαστηκα. Ο φακελος ειχε κιτρινισει απο τον χρονο. Την στιγμη που πηγα να τον ανοιξω κοκαλωσα λες και ο εγγεφαλος μου σταματησε να λειτουργει. Επειτα πηρα τον φακελο φοβισμενος και αποφασισα οτι δεν θα τον ανοιξω. Οχι ακομα τουλαχιστον. Θα το κανω οταν ειμαι ετοιμος. Ειχα παραιτηθει απο την ζωη, δεν ειχα λογο να ζω και ο φοβος με ειχε εξουσιασει. Φοβομουν να ανοιξω αυτο το γραμμα, φοβομουν να ζησω.

Ξαναγυρισα στην πραγματικοτητα. Ακομα φοβαμαι να ζησω σκεφτηκα. Ακομα φοβαμαι να ανοιξω το γραμμα. Η <<ατυχια>> της οικογενειας μου με γδερνει ακομα και σημερα μετα απο τοσα χρονια. 9 χρονια απο τον θανατο της μητερας μου, 8 απο του πατερα μου και 2 απο του παππου μου. Δυστυχως η μαλλον ευτυχως, γιαγια δεν γνωρισα ποτε. Ειχε ηδη φυγει απο την ζωη οταν γεννηθηκα.
Ενω σκεφτομουν ολα αυτα και ειχα απορροφιθει, ακουσα εναν κτυπο στο τραπεζι. Σηκωσα το βλεμμα μου και ειδα ενα τριτο μπουκαλι ρουμι μπροστα μου. Η Makino μου εκλεισε το ματι.
- Ακομα στο δευτερο εισαι?
- Σημερα ειπα να μην πιω πολυ της απαντησα.
- Ενταξει σκληρε! ειπε και γελασε.
Για καποιο λογο μου φανηκε πολυ αστειο αυτο που ειπε και δεν μπορουσα να σταματησω να γελαω.
- Ξερεις κατι μου ειπε, με σοβαρο υφος τωρα. Εισαι ωραιος,δυνατος και εχεις ολη την ζωη μπροστα σου. Αν νιωθεις μονος ειναι γιατι εσυ το επελεξες.
- Δεν το επελεξα εγω να παιθανει ολη η οικογενεια μου ειπα, και ξαφνικα φουντωσα.
- Το ξερω αυτο, αλλα, σκεψου τι θα ηθελε η οικογενεια σου απο εσενα. Να παλευεις για την ζωη η να τα παρατας? Ο Reino ηταν ενας πολυ δυνατος ανθρωπος και σιγουρα δεν θα ηθελε αυτο για σενα. Το ιδιο και ο πατερας σου.
- Το ξερω! απαντησα.
- Δεν ειμαι τοσο σιγουρη......Κερασμενο το τριτο μου ειπε.
Πηρα το ρουμι και με μια γουλια το κατεβασα μεχρι την μεση. Υστερα, χαιρετησα την Makino και κινησα για το σπιτι, εχοντας τον μοναδικο μου φιλο συντροφια, το ρουμι.

Όνομα: Lion D. And
Haki Points: -
Player of the Month Points:9
Beli: 28.000(+3.000)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Αρχικά έκανες μικρά πόστ και χάλασε λίγο την γενική εικόνα της ιστορίας σου αλλά στην συνέχεια η ιστορία ήταν πολύ ωραία και με κάλυψε και με τα πόστ που έκανες.

» [ΤΕΛΟΣ] Το παρελθον που καθοριζει το μελλον...
» [Αρχή-Παρελθόν] A feeling deep inside [Τέλος-Παρελθόν]
» Το παρελθόν μου και το πως έγινα Marine [Τέλος-Παρελθόν]
» [Αρχή-Παρελθόν]"Who am I?"[Τέλος-Παρελθόν]
» [Αρχη-Παρελθον]Καθε τελος ενας νεος Marine.[Τελος]