An adventure full of sand[Τελος]

Καθώς φύγαμε από το πλοίο του Moria, βρεθήκαμε πάλι μέσα στην ομίχλη… Ήταν πολύ πυκνή και δεν μπορούσαμε να δούμε παρά μόνο ελάχιστα μέτρα μακριά. Πέρασαν μερικές ώρες αλλά ακόμα δεν είχαμε καταφέρει να βγούμε από αυτήν.
- Παλι αυτή η ομίχλη… είπε ο Ren αναστενάζοντας. Εχω βαρεθεί 4 μέρες τώρα να βλέπω παντού γύρω μου ομίχλη.
- Κάποια στιγμή θα βγούμε από εδώ μέσα… του απάντησε ο Kayle προσπαθώντας να του ανεβάσει την ψυχολογία. Η αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που συναντηθήκαμε με τον Ren, στο δωμάτιο που νίκησα τον Moria, και μετά είναι άλλος άνθρωπος. Η ψυχολογία του φαίνεται αρκετά πεσμένη και μιλάει λιγότερο από ότι συνήθως. Μάλιστα, όταν μιλάει, τις περισσότερες φορές παραπονιέται για κάτι.

- Έτοιμο το φαγητό!! Φώναξα από την κουζίνα στην οποία ετοίμαζα την σπεσιαλιτέ μου για μεσημεριανό: Μπιφτέκια με πατάτες τηγανητές… Οι άλλοι 2 αμέσως ήρθαν στην κουζίνα και ο Ren είπε:
- Καιρός ήταν! Είχα αρχίσει να πεινάω!
- Ren σταμάτα να παραπονιέσαι και τρώγε! Του είπε ο Kayle. Εκείνος γύρισε το κεφάλι από την άλλη και έκατσε στο τραπέζι. Σηκώσαμε και οι 3 τα ποτήρια μας που ήταν γεμάτα ρούμι και τσουγκρίσαμε.
- ΚΑΝΡΑΑΑΙΙ! Φωνάξαμε και αρχίσαμε να πίνουμε και να τρώμε. Όταν τελειώσαμε ο Kayle μου είπε:
- Πολύ ωραίο το φαγητό καπετάνιε, όμως αύριο θα μαγειρέψω εγώ! Ενώ έκανε έναν μορφασμό.
«Μάλλον δεν του άρεσε…..» σκέφτηκα.

- Ren σήμερα θα μαζέψεις εσύ τα πιάτα και θα τα πλύνεις! 4 μέρες τώρα το μόνο που κάνεις είναι να τρως, να αράζεις και να κοιμάσαι! Είπε ο Kayle στο Ren, μόλις τελειώσαμε το φαγητό. Εκείνος, αν και δυσανασχέτησε, άρχισε να μαζεύει τα πιάτα και τα ποτήρια. Εγώ και ο Kayle βγήκαμε στο κατάστρωμα και αρχίσαμε να συζητάμε για αυτή την αλλόκοτη συμπεριφορά του Ren. Τόσες μέρες δεν είχαμε μια τέτοια ευκαιρία μιας και όλη την ώρα κάποιος από εμάς τους πάντα έκανε μία δουλειά και ο Ren περιφερόταν άσκοπα γύρω από αυτόν που καθόταν.
- Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αντιδράει έτσι! Είναι λες και μας έχει θυμώσει για κάτι! Είπα, όντας ανήσυχος για τον Ren.
- Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται… Ακόμα κι εγώ που έχω μεγαλώσει μαζί του αδυνατώ να τον κατανοήσω πλέον… μου απάντησε ο Kayle.

Η συζήτηση συνεχίστηκε για άλλο ένα πεντάλεπτο περίπου χωρίς όμως να καταλήξουμε κάπου τελικά. Έτσι, πήγαμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο προβληματισμένοι για το τι έπρεπε να κάνουμε. Ο ύπνος μας διαταράχτηκε από έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Πετάχτηκα αμέσως πάνω και βγήκα στο κατάστρωμα. Είδα ένα πλοίο να πλησιάζει. Όμως δεν ήταν ένα απλό πλοίο, αλλά ένα πολεμικό των marines!
- Πειρατές, συλλαμβάνεστε στο όνομα της δικαιοσύνης! Ο Ren και ο Kayle είχαν έρθει κι αυτοί στο κατάστρωμα και κοιτούσαν έκπληκτοι και φοβισμένοι το πλοίο των marines πλησιάζει.
- Αν θέλετε να μας πιάσετε θα πρέπει να μας πολεμήσετε! Χωρίς μάχη δεν πάμε πουθενά! Φώναξα στους marines αφού δεν είχα καμία πρόθεση να παραδοθώ έτσι απλά.

- Μην νομίζετε ότι μπορείτε να μας νικήσετε! Παραδοθείτε και όλα θα γίνουν πιο εύκολα! Είπε πάλι το ίδιο άτομο από το πλοίο των marines.
- Τς…. Ποτέ δεν βάζουν μυαλό! Μονολόγησα και έπειτα γύρισα το κεφάλι μου και είπα στους άλλους 2 που φαίνονταν αγχωμένοι και φοβισμένοι. Μην φοβάστε… Θα τους νικήσουμε χωρίς μεγάλη δυσκολία! Πιθανότατα συμπεριφέρονταν έτσι επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν marines μετά την απόδρασή μας αλλά δεν ήμουν και σίγουρος…
- Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις είπε ο Ren και ήταν λίγο επιφυλακτικός. Παρέβλεψα το τελευταίο σχόλιο και ετοιμάστηκα για μάχη. Το ίδιο έκαναν και οι άλλοι 2 αμέσως μετά από εμένα.

Εγώ έγινα ολόκληρος ατσάλι και οι άλλοι 2 γέμισαν τα πιστόλια τους και έβαλαν και στις τσέπες τους σφαίρες για να τα ξαναγεμίζουν όταν θα αδειάζουν. Ή μάλλον καλύτερα όταν θα τα αδειάζουν στους αντιπάλους. Το πλοίο των marines δεν μας είχε φτάσει ακόμα, για να μπορούν να αποβιβαστούν στο πλοίο μας και να μας επιτεθούν, αλλά βρισκόταν σε απόσταση που θα μπορούσαν να μας ρίξουν με τα κανόνια.
- Τελευταία ευκαιρία. Αν δεν παραδοθείτε θα αρχίσουμε την επίθεση αμέσως! Είπε το ίδιο άτομο από το αντίπαλο πλοίο.
- Όσες ευκαιρίες και να μας δώσεις την ίδια απάντηση θα πάρεις!! Δεν παραδινόμαστε! Φώναξα.
- Πολύ καλά λοιπόν…. ΠΥΡ!!!

Αμέσως περίπου 5 κανόνια εκπυρσοκρότησαν και κανονιό-μπαλες κατευθύνθηκαν προς το πλοίο μας. Οι 3 έπεσαν στην θάλασσα μπροστά από το πλοίο και οι άλλες 2 αν δεν έκανα κάτι θα χτυπούσαν το πλοίο. Προχωρούσαν και οι 2 παράλληλα και θα έπεφταν περίπου κοντά στο κατάρτι, όπως υπολόγισα με μια γρήγορη ματιά. Έτσι μπήκα σε μία ευθεία με αυτές και πλέον τις έβλεπα να έρχονται κατά πάνω μου.
- Ittoryu Jigoku!!! Φώναξα καθώς περνούσα τα χέρια-λεπίδες μου μέσα και από τις 2 κόβοντας τες στην μέση. Τα 4 κομμάτια άλλαξαν πορεία και πέρασαν το πλοίο μας πέφτοντας στην θάλασσα πίσω από αυτό.
- Όπως θα περίμενε κανείς από τον καπετάνιο μας! Είπε ο Kayle και ο Ren απλά αγνόησε αυτό το σχόλιο.

Μέχρι να μας φτάσουν έριξαν άλλες 2 φορές με τα κανόνια. Την πρώτη δεν έφτασε καμία βολή προς το πλοίο αλλά την δεύτερη έφτασε μία και είχε την ίδια κατάληξη με τις 2 που έφτασαν στο πλοίο μας στην αρχή. Κόπηκε στην μέση και κατέληξε πίσω από το πλοίο. Μετά από την τελευταία τους προσπάθεια, είχαν πλησιάσει αρκετά και ξέρανε ότι πλέον θα μιλούσαν τα σπαθιά και τα όπλα και όχι τα κανόνια. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα μας έφτασαν.
- Μην επαναπαύεστε… Η πραγματική μάχη τώρα αρχίζει. Είπα στον Ren και στον Kayle.
- Πάμε..!! φώναξε ένας από το αντίπαλο πλοίο και κι marines άρχισαν να ρίχνουν σχοινιά και διάφορα άλλα για να φτιάξουν δρόμους και να περάσουν στο πλοίο μας.

- Σημαδέψτε όσα περισσότερα μπορείτε από αυτά για να περάσουν όσο το δυνατόν λιγότεροι στο πλοίο μας! Είπα στους άλλους 2 και εκείνοι ξεκίνησαν αμέσως. Έπειτα πήγα κι εγώ κοντά στα κάγκελα του πλοίου και άρχισα να κόβω με τα χέρια μου όσα περισσότερα σχοινιά μπορούσα. Μερικοί από τους marines είχαν ήδη αρχίσει να περνάνε από κάποια και προσπαθούσα να κόψω αυτά που έχουν άτομα πάνω για να πέσουν και αυτοί στην θάλασσα μαζί με τα σχοινιά. Ήταν αρκετά δύσκολο να τα κόψει κάποιος. Ακόμα κι εγώ με το φρούτο που έχω, δυσκολευόμουν να τα κόψω. Έτσι καθυστερούσαμε αρκετά και μερικοί από τους marines κόντευαν να φτάσουν στο πλοίο μας στα σχοινιά που δεν είχαμε κόψει.

Μετά από αρκετή προσπάθεια κόψαμε μόλις 7 από τα 16 σχοινιά που έριξαν στο πλοίο μας και από τα υπόλοιπα αρκετά άτομα επιβιβάστηκαν στο πλοίο μας. Αρχίσανε να μας επιτίθενται χωρίς να τους νοιάζει αν θα σπάσουν τίποτα πάνω στο πλοίο και έτσι έσπρωχναν διάφορα πράγματα για να πέσουν και να μας μπλοκάρουν τον δρόμο σε διάφορα σημεία.
- Μην πειράζετε τα πράγματα στο πλοίο μας!!! Φώναξα μόλις είδα το τι κάνανε. Αμέσως μετά τους επιτέθηκα. Οι πρώτες μου κινήσεις ήταν πιο πολύ διερευνητικές για να δω αν είχε κανείς από αυτούς μαζί του kairoseki. Από ότι κατάλαβα μάλλον δεν είχε κάνεις κι έτσι οι επιθέσεις μου έγιναν αρκετά πιο βίαιες και δολοφονικές από ότι οι πρώτες.

- Σας είπα αφήστε τα πράγματα στην ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!!!!! Φώναξα φανερά εκνευρισμένος. Μερικοί τρόμαξαν αλλά οι περισσότεροι συνέχισαν να σπάνε και να πετάνε πράγματα παντού.
- Αφου δεν ακούτε με το καλό θα σας κάνω να ακούσετε με τον άσχημο τρόπο. Ittoryu Nigiri! Φώναξα και επιτέθηκα σε 2 άτομα που προσπαθούσαν να ρίξουν ένα βαρέλι που περιείχε κρασί. Έπειτα και ο Ren με τον kayle, άρχισαν να πυροβολούν τους υπόλοιπους. Όσο γινόταν αυτό, όλο και περισσότεροι περνούσαν τα σχοινιά και έφτανα στο πλοίο μας.
- Είναι χρήστης φρούτου!!! Φώναξε κάποιος από τους marines και αμέσως όλοι οπισθοχωρούσαν. Πέρασαν πάλι στο πλοίο τους αρκετοί από αυτούς ενώ μερικοί έμειναν κοντά στα σχοινιά, μετά από διαταγή ενός ανώτερού τους, για να τα φυλάνε και να μην τα κόψουμε.

Δεν ήταν δύσκολο να τους νικήσουμε και να συνεχίσουμε να κόβουμε σχοινιά κι έτσι κι έγινε. Όταν τους βγάλαμε όλους νοκ-άουτ, αρχίσαμε να τους πετάμε στην θάλασσα είτε ήταν τραυματισμένοι είτε ήταν νεκροί. Έπειτα, συνεχίσαμε να κόβουμε όμως μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις καταφέραμε να κόψουμε άλλα 3 από τα σχοινιά. Συνέχισα τις επιθέσεις μου και μερικοί βγήκαν γρήγορα εκτός μάχης. Όμως την στιγμή που επιτέθηκα σε έναν, ένας άλλος ήρθε από πίσω μου κρατώντας μια ράβδο από kairoseki. Την ακούμπησε πάνω μου και ετοιμάστηκε να πυροβολήσει. Δεν θα προλάβαινα να αντιδράσω ότι και να έκανα… Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι η σφαίρα θα με πετύχαινε.

Άκουσα έναν πυροβολισμό, όμως καμία σφαίρα δεν με πέτυχε. Δεν ένοιωσα τον πόνο που είχα νοιώσει στο παρελθόν όταν με είχε ξαναχτυπήσει σφαίρα. Αντιθέτως είδα τον τύπο που πήγε να με πυροβολήσει να γονατίζει ενώ στο πρόσωπο του φαινόταν έκδηλος ο πόνος του. Έπειτα αίμα άρχισε να βρέχει την μπλούζα του κοντά στην καρδιά του. Αμέσως μετά έπεσε κάτω νεκρός. Από πίσω του είδα τον Ren να έχει σηκωμένο το όπλο του και κατάλαβα τι έγινε και πως σώθηκα…
- Ευχαριστώ! Του είπα κι εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να κουνήσει ανεπαίσθητα το κεφάλι του. Πρέπει να το τελειώσουμε αυτό… είπα και στους 2 κι εκείνοι συμφώνησαν. Έπειτα σκοτώσαμε όποιον marine εμφανίστηκε μπροστά μας.

Μερικά άτομα ακόμα πέρασαν τα σχοινιά και τα πετάξαμε στην θάλασσα κι αυτά.
- Πρέπει να πάμε στο πλοίο τους και να το τελειώσουμε αυτό! Έχει αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα αυτή η κατάσταση! Είπα και οι άλλοι 2 συμφώνησαν. Έτσι τρέξαμε προς τα σχοινιά και, αφού πιάσαμε ο καθένας από ένα, αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε μέχρι που φτάσαμε στο πλοίο των marines πριν προλάβουν να τα κόψουν.
- Κρίμα για εσάς! Δεν είναι η τυχερή σας μέρα… είπα και τους επιτέθηκα. Το ίδιο έκαναν και οι άλλοι 2 από μακριά. Έτσι ένας ένας σχεδόν όλοι οι marines στο πλοίο, βρίσκονταν νεκροί μπροστά μας. Μερικοί που ζούσαν ακόμα ετοίμασαν το πλοίο για να φύγουν. Μόλις είδα ότι δεν είχαν πρόθεση να πολεμήσουν μίλησα στους άλλους και ξαναγυρίσαμε στο πλοίο μας.

- Να τη θυμάσαι αυτή την μέρα πειρατή! Θα σε πιάσουμε για όσους άντρες μας σκότωσες… φώναξε ένας από τους επιζώντες καθώς απομακρύνονταν από το πλοίο μας.
- Ναι καλά… έχω χάσει το μέτρημα από το πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό… μονολογούσα καθώς κοιτούσα το πολεμικό πλοίο να φεύγει.
- Λοιπόν! Δεν χρειάζεται πια να το σκεφτόμαστε αυτό! Τους είπα με ένα χαμόγελο! Ας επικεντρωθούμε στην πορεία μας για να φτάσουmε στο επόμενο νησί που μας δείχνει η Log Pose! Συμπλήρωσα και την αφού πήγα στο πηδάλιο την κοίταξα. Είδα ότι είχαμε φύγει λίγο από την πορεία μας αλλά με ένα μικρό στρίψιμο του πηδαλίου ξαναβρεθήκαμε σε αυτήν.

Άλλη μία μέρα πέρασε αλλά ακόμα να φτάσουμε σε κάποιο νησί. Είχα αρχίσει να ανυπομονώ για εκείνη την ώρα μιας και έπρεπε να πάρουμε προμήθειες. Μετά από σχεδόν μία βδομάδα στο πλοίο οι προμήθειες άρχιζαν να τελειώνουν και αυτό πάντα με έκανε να αισθάνομαι ανήσυχος. Φάγαμε μεσημεριανό και έπειτα βγήκαμε στο κατάστρωμα για το καθιερωμένο ποτήρι κρασί μετά το φαγητό. Ξαφνικά, έτσι όπως καθόμασταν στις καρέκλες μας ο kayle φώναξε:
- Νησί!!! Και έδειξε μπροστά μας. Πράγματι, ένα νησί φαινόταν στον ορίζοντα. Αν και πάνω από εμάς υπήρχαν αρκετά σύννεφα σε εκείνο το νησί δεν υπήρχε τίποτα που να μπλόκαρε την θέα στον ουρανό. Επίσης από ότι μπορούσα να δω με τα κιάλια είχε το χρώμα της άμμου σε όλη την έκταση που μπορούσα να δω, οπότε υπέθεσα ότι θα είναι ένα από τα νησιά της Grand Line που έχει πάντα ζέστη.

- Θέλουμε ακόμα περίπου μία ώρα για φτάσουμε! Είπα υπολογίζοντας περίπου την απόσταση που απείχαμε από το νησί. Σε αυτή την μία ώρα είχαμε να τακτοποιήσουμε μερικές δουλειές στο πλοίο και να φτιάξουμε από ένα σακίδιο ο καθένας με τα απαραίτητα που θα χρειαζόμασταν μαζί μας στο νησί. Μετά από μισή ώρα είχαμε τελειώσει τις προετοιμασίες και με τα κιάλια προσπαθούσα να δω αν υπάρχει κάποια πόλη κοντά στο σημείο που πλησιάζαμε. Αφού βρήκα μία αποφασίσαμε να αφήσουμε το πλοίο λίγο έξω από την πόλη και να πάμε εκεί με τα πόδια. Το μόνο που έμενε ήταν να φτάσουμε στο νησί.
- Τι θα συναντήσουμε άραγε στο νησί? Απόρησε ο Kayle.
- Πάντως δεν νομίζω να βρούμε ζόμπι! Είπα και αρχίσαμε να γελάμε. Ο Ren όμως ήταν αρκετά σκεπτικός όπως πάντα τις τελευταίες μέρες.

Η ώρα πέρασε και φτάσαμε στην ακτή. Ρίξαμε άγκυρα και κατεβήκαμε από το πλοίο. Όλο το τοπίο ήταν γεμάτο άμμο οπότε δεν θα ήταν εύκολο να κινηθούμε οπουδήποτε σε αυτό το νησί.
- Υπάρχει πιθανότητα να χαθούμε αν πάμε μέσα από την άμμο για να βρούμε έναν σύντομο δρόμο. Είπε ο Ren και είχε δίκιο.
- Ας ακολουθήσουμε την ακτή προς την κατεύθυνση και λογικά θα φτάσουμε στην πόλη! Δεν έχουμε και άλλη επιλογή ακόμα και αν μας πάρει πολύ ώρα.
- Yosh! Ας ξεκινήσουμε! Είπε ο Kayle και άρχισε να περπατάει παράλληλα της ακτής. Εγώ και ο Ren τον ακολουθήσαμε και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το πλοίο. Η ακτή συνεχιζόταν γι περίπου μισό χιλιόμετρο ακόμα και μετά άρχιζε μία επικίνδυνη και απότομη περιοχή που όσο προχωρούσαμε πάνω της τόσο πιο ψηλά ανεβαίναμε από την ακτή.

Θύμιζε πιο πολύ επικίνδυνη αποστολή, παρά ένα ταξίδι για να βρούμε μία πόλη μέσα στην έρημο. Μετά από λίγο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε και ένα πεντάλεπτο αργότερα βρισκόμασταν και πάλι στο ίδιο επίπεδο με την θάλασσα.
- Ουφ… κουράστηκα να περπατάω κάτω από αυτό τον ήλιο… Θέλω γρήγορα μία σκιά… είπε ο Kayle προσπαθώντας να δροσιστεί κάπως.
- Υπομονή και όπου να ‘ναι φτάνουμε! Του είπα αν κι εγώ ήθελα γρήγορα ένα δροσερό περιβάλλον για να κάτσω. Ο ren προχωρούσε σκεπτικός, χωρίς να μιλάει, όπως ήταν συνήθως τελευταία και δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενά μας. Συνεχίσαμε να προχωράμε και μετά από ένα δεκάλεπτο είδαμε, επιτέλους, μπροστά μας την πόλη που ψάχναμε.

Από μακριά που την βλέπαμε, φαινόταν μεγάλη πόλη. Έτσι πλησιάσαμε κι άλλο και μπήκαμε μέσα σε αυτήν πιστεύοντας ότι θα βρούμε κάπου να μείνουμε και να πάρουμε προμήθειες. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι άμμο και τα κτήρια μικρά, κίτρινα και σε σχήμα κύβου. Περπατούσαμε ανάμεσα σε αυτά τα κτήρια και ψάχναμε κάποια επιγραφή που να υποδεικνύει ένα πανδοχείο για να μείνουμε. Μετά από αρκετή ώρα περπατήματος και ψαξίματος βρήκαμε μία επιγραφή που έλεγε: " Πανδοχείο: Ο καλός ύπνος". Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα και να πιάσουμε από ένα δωμάτιο για τον καθένα μιας και μετά από τόσο περπάτημα θέλαμε να ξαπλώσουμε κάπου.

Μπήκαμε μέσα και πλησιάσαμε τον πάγκο που είχε λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο.
- Καλησπέρα σας... Τι θα θέλατε? μας είπε ευγενικά η πανδοχέας.
- Πανδοχείο δεν είναι εδώ? ρώτησα ενοχλημένος...
- Ναι απάντησε...
- Ε τότε εσύ τι λες να ζητάμε?
- Καλά καλά... Μια κουβέντα είπα απάντησε και άρχισε να ψάχνει για ελεύθερα δωμάτια.
Ζητήσαμε 3 δωμάτια και μας τα έδωσε αμέσως. Έπειτα μας οδήγησε σε αυτά και όταν φτάσαμε μας άφησε και γύρισε στο πόστο της.
- Θα πάω κατευθείαν για ύπνο... Το ίδιο να κάνετε κι εσείς αφού όλο αυτό το δρομολόγιο στην έρημο ήταν αρκετά κουραστικό. τους είπα και μπήκα στο δωμάτιό μου. οι άλλοι 2 συμφώνησαν και μπήκαν κι εκείνοι στα δικά τους.

Όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιο, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δροσιστώ λίγο, κάνοντας ένα μπάνιο. Έπειτα έπεσα "ξερός" για ύπνο. Ξύπνησα κάποια στιγμή, λουσμένος στον ιδρώτα. Στο όνειρό μου έβλεπα την σκηνή στην οποία σκοτώθηκαν οι γονείς μου, την Conis από την skypiea με τον πατέρα της που πέθανε εκεί και γενικά πολλά από τα άτομα τα οποία έχουν πεθάνει μπροστά στα μάτια μου ενώ δεν ήθελα να τους συμβεί αυτό... Πετάχτηκα πάνω και μετά από λίγες στιγμές προσπάθησα να καταλάβω τι στο καλό ήταν αυτό που είδα και τι μπορεί να σήμαινε. Πήγα στο μπάνιο και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω και έπειτα έκατσα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μέχρι να ξημερώσει χωρίς να μπορώ να ξανακοιμηθώ.

Όσο κι αν προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να σήμαινε αυτό που είδα δεν τα κατάφερα. Όταν ξημέρωσε για τα καλά σηκώθηκα και αφού ετοιμάστηκα βγήκα από το δωμάτιο. Κατέβηκα στο ισόγειο όπου είχε ένα μικρό χώρο που μπορούσες να παραγγείλεις και να φας κι αυτό έκανα. Αφού παράγγειλα κάτι για πρωινό καθόμουν σκεπτικός, όπως τις προηγούμενες ώρες μετά το όνειρο που είδα. Κοίταξα για μια στιγμή τις σκάλες και είδα τον Kayle να κατεβαίνει.
- Καλημέρα…
- Μέρα!! Του είπα και έπειτα κάθισε σε μία καρέκλα δίπλα μου.
- Σήμερα λέω να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη και να αγοράσουμε κάποια πράγματα που λείπουν από το πλοίο… του είπα και εκείνος συμφώνησε. Από αύριο μπορούμε να πάμε και σε άλλες πόλεις του νησιού, αν βρούμε μέσο μεταφοράς στο οποίο δεν θα μας καίει ο ήλιος.

Μετά από λίγο ήρθε και ο Ren και φάγαμε όλοι μαζί πρωινό. Έπειτα αποφασίσαμε να πάμε για να αγοράσουμε τα πράγματα που χρειαζόμασταν. Έτσι, φύγαμε από το πανδοχείο και αρχίσαμε να περιπλανούμαστε στην πόλη για να βρούμε την αγορά. Μετά από λίγο περπάτημα την βρήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε μέσα σε όλα αυτά τα μαγαζιά που είχε τα κατάλληλα για να αγοράσουμε μόνο τα απαραίτητα προϊόντα μιας και δεν μας είχαν απομείνει και πολλά χρήματα. Αν βλέπαμε ότι το μαγαζί είχε πολύ κόσμο και δεν θα μας έβλεπαν εύκολα ακόμα και αν φεύγαμε μαζί με τα πράγματα χωρίς να πληρώσουμε τότε το κάναμε. Στα περισσότερα καταστήματα επικρατούσε χάος, αφού είχαν υπερβολικά πολύ κόσμο κι έτσι εξοικονομήσαμε πολλά χρήματα.

Καθώς φεύγαμε από την αγορά, ο Kayle κουβαλούσε τα λιγότερα πράγματα και περπατούσε σχεδόν αραχτός. Μάλιστα τα κρατούσε όλα στο ένα χέρι και όποτε καμιά όμορφη κοπέλα να περνάει από δίπλα μας, την χαιρετούσε. Κάποια στιγμή είπε:
- Μια χαρά την βγάλαμε και σήμερα. Ψωνίσαμε ένα κάρο πράγματα και δεν πληρώσαμε ούτε για τα μισά! Και έπειτα χαμογέλασε.
- Ναι… φώναξε το πιο δυνατά! Δεν σε άκουσαν ακόμα στην άκρη της πόλης. Και κουβάλα και τίποτα! Όλα εγώ και ο Teo τα κουβαλάμε κι εσύ άνετος χαιρετάς τις κοπέλες και τους στέλνεις φιλάκια… του είπε ο Ren.
- Καλά ντε… απάντησε ενοχλημένος ο Kayle και πήρε μερικές τσάντες και από τους 2 μας. Περπατήσαμε μέχρι το πανδοχείο και αφήσαμε όλες τις τσάντες στο δωμάτιο μου.