[Τέλος-Αποστολή] Η αναζήτηση του δράκου

[Αρχή]

Μετά την αποστολή μου στο Mystery Island και τη διάσωση των δυο επαναστατών, έπλεα προς το Warship Island.
-Επιτέλους λίγη ξεκούραση!!! αναφώνησα χαρούμενος.
Είχα καιρό να πάω σε ένα νησί καθαρά για να ξεκουραστώ. Είχα ακούσει διάφορες φήμες για το Warship Island. Λέγεται ότι είχε σχήμα πολεμικού πλοίου και ότι κάποτε ζούσαν δράκοι εκεί και αναπαράγονταν. Και μόνο η σκέψη με έκανε να θέλω να το επισκεφτώ. Οι δράκοι ήταν πάντοτε υψηλά στην υπόληψη μου, όπως και κάθε παιδιού. Ένα απ'τα όνειρα μου ήταν να γνωρίσω έναν κάποτε, αλλά φυσικά δεν υπήρχαν.

Γενικά είχα πολλά όνειρα όταν ήμουν μικρός, γεμάτα με μυθικά πλάσματα, αλλά όλοι οι μεγαλύτεροι γελούσαν εις βάρος μου. Έτσι αναγκάστηκα να τα εγκαταλείψω και όταν μεγάλωσα λίγο άρχισα να βοηθώ τον πατέρα μου με την ταβέρνα. Ξαφνικά, θυμήθηκα όλα αυτά τα όνειρα που έχει το κάθε παιδί σε εκείνη την ηλικία και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Ήμουν ξαπλωμένος στην σχεδία μου και ακουμπούσα το κεφάλι μου στον σάκο μου, κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό. Είχα περάσει μια δύσκολη νύχτα, καθώς είχε πολύ κακοκαιρία και μου έλειπε λίγος ύπνος.

Τα μάτια μου σιγά σιγά έκλειναν, όταν παρατήρησα κάτι να κινείται στον ουρανό. Ήταν το ίδιο γεράκι που με επισκέφτηκε προχτές. Προσγειώθηκε και πάλι μπροστά μου και τέντωσε το πόδι του προς το μέρος μου. Είχε δεμένο ένα φάκελο και αφού τον πήρα στα χέρια μου, μόνο μια φράση μπόρεσα να ξεστομίσω..
-ΟΧΙ ΠΑΛΙ!!!!
Αφού πέρασε η "κρίση", άνοιξα τον σφραγισμένο φάκελο. Ο κλασικός πλέον γραφικός χαρακτήρας μου εξηγούσε την επόμενη αποστολή μου.
-Τι στο καλό!? Μάντης είναι?? ψιθύρισα κατσούφικα.

Έπρεπε να πάω στο Warship Island για να ψάξω πληροφορίες σχετικά με τους δράκους. Λέγεται μάλιστα ότι ένα τέτοιο μυθικό πλάσμα είχε επισκεφτεί το νησί. Ήταν ίσως η καλύτερη αποστολή που μου είχε δοθεί ποτέ. Με έστελνε στο νησί που έτσι κι αλλιώς θα πήγαινα, θα έπρεπε να ψάξω πληροφορίες σχετικά με ένα πλάσμα που ονειρευόμουν απ'την παιδική μου ηλικία και φυσικά, δεν περιείχε μάχες!!! Χάρηκα με την νέα μου αποστολή και αναπαύτηκα ξανά στην σχεδία μου. Ανυπομονώντας να φτάσω στον προορισμό μου, μια αίσθηση κούρασης με κατέκλυσε και έκλεισα τα μάτια μου....

Πετάχτηκα απ'τον ύπνο μου, όταν ένιωσα ένα δυνατό ταρακούνημα. Κοίταξα αγουροξυπνημένος γύρω μου και έκπληκτος διαπίστωσα ότι είχα βρει σε στεριά. Αμέσως άνοιξα τους χάρτες μου και έλεγξα την πυξίδα μου. Ξεφύσηξα ανακουφισμένος, όταν σιγουρεύτηκα ότι είχα καταλήξει στο Warship Island. Μπορούσα να καταλάβω πώς απέκτησε το όνομα του. Πάνω απ'το κεφάλι μου, μπορούσα να διακρίνω ένα μικρό βουνό, το οποίο είχε σχήμα πολεμικού. Και μόνο το θέαμα, με έκανε να αισθάνομαι δέος και μια έντονη επιθυμία να εξερευνήσω το νησί δημιουργήθηκε.

Δίχως δεύτερη σκέψη, πήρα τα πράγματα μου και πήρα το μοναδικό προσιτό μονοπάτι. Μετά από 15 λεπτά ανηφορικού περπατήματος, έφτασα σε ένα χωριό. Το σκηνικό φάνταζε γαλήνιο. Ένα δάσος εκτεινόταν απ'την κορυφή του βουνού μέχρι τους πρόποδες και το κάθε σπίτι ήταν χτισμένο ανάμεσα σε δέντρα. Τα διάφορα λοφάκια που υπήρχαν, παρείχαν μεγάλη ασφάλεια στους κατοίκους, καθώς μπορούσαν να αμυνθούν από οποιαδήποτε απειλή. Πέντε άτομα με πλησίασαν κρατώντας ακόντια στα χέρια τους.

-Ποιος είσαι!? Τι θες εδώ?
-Ονομάζομαι Kuran Kaname! Είμαι περαστικός εδώ και θα ήθελα πολύ να εξερευνήσω το νησί σας!
-Δε θα σε αφήσουμε να περάσεις!!
-Μπορώ να σας δώσω τα όπλα μου ως ένδειξη ότι δε θα πειράξω κανέναν. Ήταν πάντοτε όνειρο μου να εξερευνήσω αυτό το νησί. Υπάρχει μια ολόκληρη θεωρεία γύρω από μυθικά πλάσματα που ζούσαν εδώ πριν πολλά χρόνια.
Οι φρουροί άρχισαν να γελούν και αυτός που μου μίλησε μου απεύθυνε και πάλι το λόγο.
-Σου εγγυώμαι ότι δε θα βρεις τέτοια πλάσματα εδώ. Είναι απλά μύθοι. Τώρα αν επιμένεις να περάσεις, θα πρέπει να το συζητήσουμε με τον αρχηγό.
-Πολύ καλά! Θα περιμένω.

Ο ένας απ'αυτούς έφυγε τρέχοντας προς τον καταυλισμό τους, ενώ οι άλλοι έμειναν να με παρατηρούν.
-Είσαι Επαναστάτης?
-Ναι!
-Άρα είσαι αυτός με τα 94.500.000 bounty.
-Μάλιστα.
Το ύφος τους άρχισε να αλλάζει. Άρχισαν να παίρνουν αμυντική στάση και με κοίταζαν πολύ επιφυλακτικά.
-Όπως οι ίδιοι είπατε, είμαι επαναστάτης όχι πειρατής. Δεν είμαι εδώ για να βλάψω κανέναν. Είχα μια αποστολή σε ένα κοντινό νησί και αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να κυνηγήσω αυτό που πάντοτε ονειρευόμουν.

Στο άκουσμα αυτών ηρέμησαν λίγο και ο άλλος φρουρός έφτασε δίπλα μας.
-Ο αρχηγός αποφάσισε ότι είναι ευπρόσδεκτος εδώ!
-Πολύ καλά! Καλά να περάσεις στο νησί μας Kuran Kaname.
-Σας ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία!
Μετά το διάλογο μας, κίνησα για το βουνό. Ήμουν σίγουρος ότι αν υπήρχε κάποια ένδειξη ζωής ενός τέτοιου μυθικού πλάσματος, θα βρισκόταν κάπου που οι άνθρωποι δε θα σύχναζαν. Περνώντας απ'τους πρόποδες, παρατήρησα το χωριό. Αν και τα σπίτια ήταν διάσπαρτα, ήταν "κοντά" μεταξύ τους. Για κάποιο περίεργο λόγο μου είχε σχηματιστεί αυτή η εντύπωση. Ίσως να έφταιγε η παρόμοια διακόσμηση τους ή η αρμονική τους συνύπαρξη με τα δέντρα. Όπως και να χε, αποτελούσε ένα πανέμορφο θέαμα.

Συνέχισα να ανηφορίζω το μονοπάτι που θα με οδηγούσε στην κορυφή του βουνού. Κατά τη διάρκεια της ανάβασης μου, διαπίστωσα ότι είχα δημιουργήσει λάθος εντύπωση για το νησί. Δεν έμοιαζε το βουνό με πολεμικό πλοίο. Ολόκληρο το νησί ήταν μια τέλεια απεικόνιση του. Το βουνό έμοιαζε με τα πάνω μέρη του πλοίου, ενώ η έκταση της στεριάς κάτω απ'τα πόδια μου έμοιαζε πολύ με το κατάστρωμα. Μερικά μέτρα μακριά απ'την ακτή όπου άφησα τη σχεδία μου, διέκρινα ένα μεγάλο μέρος στεριάς που "αιωρούταν" πάνω απ'τη θάλασσα, όμοιο με το έμβολο που είχαν τα καράβια.

Είχα ενθουσιαστεί με το σχήμα του νησιού και συνέχιζα την πορεία μου με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Το μονοπάτι όσο πήγαινε και ανηφόριζε, μέχρι που έφτασα μπροστά σε μια πληθώρα θάμνων. Το μέγεθος και η μάζα τους ήταν τόσο μεγάλες που με εμπόδιζαν απ'το να συνεχίσω την εξερεύνηση μου. Αφού δε βρήκα άλλη λύση, τράβηξα το σπαθί μου και έκοψα ένα μέρος τους, ανοίγοντας μου δρόμο. Απ'ότι φαίνεται περπατούσα για πολύ ώρα, καθώς ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Βρισκόμουν σχεδόν στην κορυφή του βουνού, όταν αντίκρισα μια σπηλιά στο δεξί μου χέρι.

Ενστικτωδώς μπήκα μέσα και άκουσα κάτι που με έκανε να μαρμαρώσω. Άκουσα μια κοριτσίστικη φωνή και ένα δυνατό μουγκρητό, παρόμοιο με το οποίο δεν είχα ξανακούσει. Προχώρησα βαθύτερα και αυτό που είδα με έκανε να γονατίσω. Ανάμικτα συναισθήματα με κατέκλυσαν. Απ'τη μια αισθανόμουν φόβο, ενώ απ'την άλλη ενθουσιασμό, έκπληξη και ένα άλλο γαλήνιο συναίσθημα, επειδή εκπλήρωσα τα όνειρα μου. Μπροστά μου βρισκόταν κουλουριασμένο ένα πλάσμα που κάλυπτε τα 3/4 του ύψους και του πλάτους της σπηλιάς. Ένα πλάσμα που είχα ακούσει μόνο σε παραμύθια και μύθους. Μπροστά μου βρισκόταν ένας δράκος!

Ήταν κάτι το μεγαλειώδες. Είχε μπλε φολίδες που κάλυπταν ολόκληρο το σώμα του και 2 φτερά που έπρεπε να ξεπερνούν τα 6 μέτρα. Απ'τη μεριά που ήμουν δεν μπορούσα να διακρίνω περισσότερα χαρακτηριστικά του, αλλά αυτά και μόνο μου αρκούσαν για να πιστέψω σε αυτά που άκουγα μικρός. Ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα απ'τη μεριά του δράκου και ένα μικρό κοριτσάκι ξεπρόβαλε. Στο πρόσωπό της ήταν διαγραμμένα η έκπληξη κι ο φόβος. Άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος της και της είπα: Ηρέμησε! Δεν ήρθα για κακό. Θέλω να μάθω μερικά πράγματα και θα φύγω.

Ο δράκος σήκωσε το κεφάλι του δείχνοντας απειλητικά τα κοφτερά του δόντια. Το κοριτσάκι μπροστά μου, άρθρωσε τραυλίζοντας: Π...Ποιος είσαι? Τι θες από μένα και τον Ryo?
-Δε θέλω τίποτα. Θέλω μόνο να μάθω μερικά πράγματα για τη ζωή του. Από που ήρθε. Πώς ζει. Πού είναι οι σύντροφοι του. Πάντοτε ήθελα να δω ένα δράκο!
-Γιατί να σε εμπιστευτώ? Πώς ξέρω ότι δε θα τον σκοτώσεις?
Ο δράκος χαμήλωσε το κεφάλι του και ξάπλωσε και πάλι στο πάτωμα. Στη συνέχεια άνοιξε το στόμα του και ένα περίεργο μουγκρητό ήχησε σε ολόκληρη τη σπηλιά. Τότε το κοριτσάκι έσκυψε το κεφάλι της και με παρότρυνε να πάω κοντά του.

Εκείνη ακολουθώντας το παράδειγμά της, έκατσε δίπλα του. Ο δράκος με κάρφωσε με τα μεγάλα κρυσταλλένια μάτια του. Ένιωσα σαν να με διαπερνάει, αλλά και μόνο η όψη του με έκανε να αισθάνομαι χαρά. Ρουθούνισε δυνατά και το κορίτσι μου απεύθυνε το λόγο.
-Ονομάζομαι Apies. Είμαι ένα απ'τα λίγα παιδιά του νησιού. Εγώ βρήκα το Ryo και τον έκρυψα εδώ για να μην το βρει κανένας.
-Με λένε Kuran. Πώς τον βρήκες?
-Μου είπε ότι το ένα του φτερό έχει σπάσει κι ότι έχει γεράσει αρκετά. Επίσης μου είπε ότι δε θα καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του. είπε με πίκρα η Apies.
-Σου είπε? Μιλάει?

Αρχικά φάνηκε διστακτική, αλλά μου απάντησε: Όχι. Πριν μερικά χρόνια έφαγα ένα Φρούτο του Διαβόλου, το οποίο μου επιτρέπει να μιλάω στα ζώα. Έτσι μπορώ και καταλαβαίνω τι μου λέει ο Ryo.
-Ωραία ιδιότητα. Έχω φάει κι εγώ Φρούτο του Διαβόλου. Μπορώ να ελέγχω τον μαγνητισμό. της απάντησα με ένα χαμόγελο και έβγαλα μια μεταλλική σφαίρα απ'την τσέπη μου. Στη συνέχεια άρχισα να την έλκω και να την αποθώ για να της δείξω τη δύναμη του Φρούτου μου. Ευτυχώς δε φοβήθηκε, αλλά ένιωσε πιο βολικά.
-Τι εννοείς με τον προορισμό του?

-Με βάση αυτά που μου είπε ο Ryo, οι δράκοι ζουν για πάρα πολλά χρόνια. Τόσα που ούτε αυτοί ξέρουν τον ακριβή αριθμό. Επί 1000 χρόνια περιπλανιούνται στις θάλασσες όλου του κόσμου, μέχρι τη στιγμή που το ένστικτο τους, τους καλεί να έρθουν στο νησί αυτό για να γεννηθεί νέα ζωή.
-Ώστε αυτή είναι η ζωή των δράκων ε?
-Ναι.
-Πώς μπορώ να βοηθήσω να ξαναπετάξει?
-Δεν μπορείς... Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να τον πείσω να μου πει πώς, αλλά αρνείται να δεχθεί βοήθεια...
-Είναι σίγουρο ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα?
-Ναι απάντησε λυπημένα.

-Πολύ καλά! Ευχαριστώ για τις πληροφορίες Apies. Θα ζητήσω βοήθεια από κάποιον που πιστεύω ότι μπορεί να τα καταφέρει. Έχε μου εμπιστοσύνη, δε θα αφήσω τον Ryo σε αυτή την κατάσταση.
Με αυτά τα λόγια βγήκα απ'την σπηλιά και κίνησα προς την σχεδία μου. Ήταν πλέον βράδυ και το μονοπάτι δε φαινόταν καλά, κάνοντας το δρόμο του γυρισμού επικίνδυνο. Μερικές ώρες αργότερα, είχα φτάσει στην ακτή. Αφού χαιρέτησα τους φρουρούς, έσπρωξα τη σχεδία μου και πάλι στη θάλασσα. Έκπληκτος πρόσεξα ότι το γεράκι βρισκόταν μπροστά στο κατάρτι λες και περίμενε την άφιξη μου.

Αυτό μου έδωσε μια άλλη ιδέα. Επιβιβάστηκα στην σχεδία και ανοίγοντας τον σάκο μου, έβγαλα ένα χαρτί και μια πένα. Άρχισα να καταγράφω όσες πληροφορίες μου διηγήθηκε η Apies και αφού τελείωσα την αναφορά, πρόσθεσα μια παράκληση προς τον Kakumeika και γενικότερα σε όλους τους Επαναστάτες. Ζητούσα να βοηθήσουν αυτό το δράκο. Είναι ένα μυθικό πλάσμα που ίσως κανείς μας να μην είχε την αξίωση να δει όσο ζούσε. Δεν άξιζε να χαθεί ένα τέτοιο θαύμα χωρίς την παρέμβαση μας. Έδεσα το γράμμα στο γεράκι και έμεινα το κοιτώ καθώς χανόταν στον ξάστερο ουρανό.

Με την ελπίδα ότι θα εισακουστεί η επιθυμία μου, έκλεισα τα μάτια μου σκεπτόμενος αυτά που συνέβησαν. Δεν με ενδιέφερε τόσο η αποστολή, αν και ίσως αποβεί σωτήρια, αλλά το εξαίσιο αυτό πλάσμα. Σίγουρα κάτι έπρεπε να γίνει για να σωθεί και αυτό και το είδος του. Χαμένος μέσα στις σκέψεις, παρατήρησα ότι υπήρχε μια επιστολή πεταμένη δίπλα στο κατάρτι. Την άνοιξα και κατάλαβα ότι ήταν η επόμενη αποστολή μου.
-Πώς το κάνουν αυτό το πράγμα ρε φίλε... λες και ήξερε ότι θα είχα τελειώσει.. έλεος.
Το τι είχα να κάνω στη συνέχεια ήταν ξεκάθαρο. Έτσι, προσπάθησα να αποκοιμηθώ, γιατί η επόμενη αποστολή μου θα χρειαζόταν αρκετή ενέργεια.

[Τέλος]