[Τέλος-Αποστολή] Η αναζήτηση του κατασκόπου και η μάχη με τους πειρατές

Μπήκα στο ξενοδοχείο και σύντομα έφτασα στο υπνοδωμάτιο μου. Όλα μου τα πράγματα ήταν όπως τα είχα αφήσει ευτυχώς και αφού ξεντύθηκα, έπεσα αμέσως για ύπνο. Το επόμενο πρωί, άκουγα φωνές και γενικότερα αναταραχή έξω. Έτσι λοιπόν, σηκώθηκα και αφού ετοιμάστηκα, κατέβηκα στο ισόγειο. Ο ηλικιωμένος άντρας βρισκόταν στο πόστο του, αν και φαινόταν ότι κάτι τον προβλημάτιζε. Σκέφτηκα ότι ήταν καλή ευκαιρία να μάθω τι συμβαίνει και κατευθύνθηκα προς το μέρος του.
-Μπορώ να κάνω μια ερώτηση?
-Πείτε μου.
-Τι συμβαίνει έξω και επικρατεί τόση αναταραχή?

Φάνηκε να διστάζει, αλλά μου απάντησε: Λέγεται ότι οι Black Cats Pirates είχαν σταματήσει λίγο έξω απ'το νησί μας και τώρα ετοιμάζονται να μας επιτεθούν!
-Να επιτεθούν? Μα τι θα κερδίσουν?
-Λίγο πιο πάνω απ'την πόλη μας υπάρχει ένα αρχοντικό που φημίζεται στη γύρο περιοχή για τον πλούτο που κρύβει.
-Μάλιστα. Ώστε σκοπεύουν να το ληστέψουν ε?
-Έτσι έχει ακουστεί. Παρόλα αυτά, οι Marines της περιοχής δε φαίνονται πουθενά, ούτε έχουν ετοιμάσει κάποιο σχέδιο άμυνας. Είμαι πολύ αγχωμένος.
-Κατάλαβα.. Μείνετε ήσυχος, δεν πιστεύω ότι θα εξορμήσουν έτσι απλά, αλλά και να το κάνουν σας δίνω το λόγο μου ότι δε θα φτάσουν μέχρι την πόλη. Παρατήρησα ότι οι είσοδοι στο νησί είναι δύο. Υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν απ'το νότο?
-Δεν νομίζω, θα τους καθυστερήσει πολύ.
-Ωραία. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. του είπα και βγήκα στο δρόμο της πολιτείας.

Η εικόνα των πειρατών να συζητούν με τους Marines στο μπαρ την προηγούμενη μέρα, πέρναγε απ'το μυαλό μου. Σε συνδυασμό με αυτό που έμαθα τώρα, ένα περίεργο σενάριο δημιουργήθηκε. Κάτι μου έλεγε ότι οι πειρατές είχαν συνεννοηθεί με τους Marines για την επίθεση. Δεν υπήρχε άλλη λογική εξήγηση, καθώς είχα δει το πλοίο τους τη μέρα της άφιξης μου και η συνάντηση τους στο μπαρ φάνηκε πολύ προκαθορισμένη. Φυσικά αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω τους πολίτες έτσι. Είχα μια σαφή αποστολή, παρόλα αυτά ήμουν άνθρωπος και είχα και μια δική μου αντίληψη. Ο ρόλος του Επαναστάτη δεν έπρεπε να περιορίζεται μόνο στη μάχη κατά της Κυβέρνησης, αλλά και κατά των σκουπιδιών. Πειρατές, οι οποίοι δεν μάχονταν ενάντια της Κυβέρνησης, παρά μόνο λεηλατούσαν, ήταν απλά βάρος. Ένα βάρος που θα εξάλειφα ο ίδιος!

Η σωματική μου κατάσταση δεν ήταν και η κατάλληλη για μια μάχη με ολόκληρο πειρατικό πλήρωμα, αλλά δε θα τους επέτρεπα να πειράξουν τους κατοίκους, πόσο μάλλον να περάσει το σχέδιο τους με τους Marines. Αυτοί θα ήταν και οι επόμενοι. Η ώρα περνούσε και στην πόλη επικρατούσε πανικός. Όλοι οι κάτοικοι τρέχαν μανιασμένα στους δρόμους κουβαλώντας τα υπάρχοντα τους, λες και θα μετακόμιζαν. Ο ήλιος είχε φτάσει πλέον πάνω απ'τα κεφάλια μας, όταν αποφάσισα να κινήσω για το ανηφορικό δρομάκι. Εάν τους πολεμούσα εκεί θα είχα μεγάλο πλεονέκτημα και υπήρχε και περίπτωση να μην καταφέρουν να με αγγίξουν καν, κάτι που θα με βόλευε πολύ, καθώς οι πληγές μου συνέχιζαν να μου ρίχνουν σουβλιές μια στο τόσο.

Από το ύψωμα μπορούσα να διακρίνω το πειρατικό καράβι, το οποίο πλησίαζε όλο και περισσότερο. Συνέχισα να σκέφτομαι την στρατηγική που θα ακολουθούσα.
Ας πούμε ότι τους νικάω με ελαφρούς τραυματισμούς... σίγουρα οι Marines θα βρίσκονται κοντά για να καλύψουν κάποιο λάθος, που σημαίνει ότι λίγο μετά τη μάχη με τους πειρατές, θα πρέπει να πολεμήσω και με τους Marines. Αυτή η εκδοχή δε μου αρέσει. Δε γνωρίζω τίποτα για κανέναν απ'τους δύο μου αντιπάλους, ενώ αυτοί με το που με αναγνωρίσουν θα έχουν όσες πληροφορίες χρειάζονται. Όπως και να το δω, αν συμβεί αυτό δε με βλέπω σώο...

Το πειρατικό πλοίο έπιασε στεριά και κατάφερα να διακρίνω μερικές μορφές να ξεπροβάλλουν στην ακτή. Το πλήρωμα κατευθύνθηκε προς τον ανηφορικό δρόμο, στο τέλος του οποίου τους περίμενα εγώ. Πίσω μου, λίγος κόσμος είχε βγει απ'την πόλη και είχε μείνει να με κοιτάει. Τους ανταπέδωσα το βλέμμα και συνειδητοποίησα ότι το ποιος ήμουν δεν είχε σημασία πλέον. Έτσι, τράβηξα την κουκούλα του μανδύα μου, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα μου. Στην όψη μου οι περισσότεροι έτρεξαν πανικόβλητοι πίσω στην πόλη, ενώ οι υπόλοιποι δε φάνηκαν να με γνωρίζουν και συνέχιζαν να με παρακολουθούν. Το πειρατικό πλήρωμα είχε φτάσει σχεδόν στα μισά του δρόμου, όπου μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά μερικών αντρών.

Μπροστά, περπατούσε ένας άντρας με κοστούμι και γυαλιά. Φορούσε μάλλινα γάντια, μόνο που στο τέλος κάθε δαχτύλου του, υπήρχε μια λεπίδα που είχε το μέγεθος σπαθιού. Λίγο πίσω του πήγαινε ο τύπος που είχα κόψει στο μπαρ, ενώ πίσω κι απ'αυτόν ακολουθούσε το υπόλοιπο πλήρωμα.
Χμμμ... ο μπροστά είναι ο καπετάνιος κι ο γυαλάκιας ο υπαρχηγός.. ή το αντίθετο? Δε βαριέσαι.. τι σημασία έχει... Ας τους καλωσορίσω λοιπόν. σκέφτηκα και έβγαλα μερικές σφαίρες απ'την τσέπη μου. Παρατήρησα ότι είχαν λιγοστέψει αρκετά, αλλά μου έφταναν για να καθαρίσω αυτούς τους ανίκανους πειρατές. Τις έστρεψα προς το μέρος τους και ενισχύοντας τις με μαγνητικά κύματα, τις εκτόξευσα προς το μέρος τους.

Ο άντρας με το κοστούμι χαμήλωσε και με αστραπιαίες κινήσεις χτύπησε τις σφαίρες, αποκρούοντας τις. Στο θέαμα αυτό, ένα περίεργο συναίσθημα με κατέκλυσε. Δεν είχα ξαναδεί κάποιον να αποκρούει τις σφαίρες, πόσο μάλλον τις δικές μου που ήταν πιο γρήγορες από αυτές ενός απλού όπλου. Εκείνος, σήκωσε τα γυαλιά του, που είχαν χαμηλώσει, με την παλάμη του και συνέχισε να έρχεται προς το μέρος μου.
-Πολύ καλά... είπα χαμηλόφωνα, καθαρά εκνευρισμένος.
Έβγαλα μερικές ακόμα σφαίρες και τις εκσφενδόνισα προς το μέρος των πειρατών. Την προηγούμενη φορά δεν έκαναν κάποια κίνηση, αλλά αφού πέτυχα μερικούς, οι υπόλοιποι χίμηξαν κατά πάνω μου.

-Ε μικρέ!! Φύγε από κει! Είναι επικίνδυνα!! ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.
Γύρισα και αντίκρισα τον άντρα που το είπε. Νευριασμένος απ'την αποτυχία της αρχικής μου επίθεσης, έστειλα μια σφαίρα λίγο δίπλα απ'το κεφάλι του.
-Πρόσεχε σε ποιον μιλάς! του φώναξα κι όλο το πλήθος έτρεξε τρομοκρατημένο προς την πόλη. Ήταν καλύτερα έτσι, δε θα είχα να ανησυχώ και για τις ζωές άλλων. Οι πειρατές είχαν φτάσει αρκετά κοντά και όλοι τους κρατούσαν αιχμηρά σπαθιά, έτοιμα για χρήση.
-Magnetic Whirlpool!!!
Τα όπλα έφυγαν απ'τα χέρια τους και έφτασαν μπροστά απ'το δεξί μου χέρι, όπου και περιστρέφονταν συνεχώς, λες και τα τραβούσε ρουφήχτρα. Την επόμενη στιγμή τα εκσφενδόνισα προς το μέρος τους, θερίζοντας την πρώτη γραμμή τους. Τότε, δυο πειρατές ξεπρόβαλαν μπροστά μου. Δεν του είχα προσέξει και δεν κατάλαβα πότε πρόλαβαν και με έφτασαν.

Ο ένας ήταν χοντρός και φορούσε μια μαυρόασπρη μάσκα, ενώ ο άλλος λεπτός με ένα γελοίο πράσινο μαλλί. Και οι δυο τους φορούσαν γάντια που στο κάθε δάχτυλο τους, υπήρχε ένα μεταλλικό νύχι των 10 περίπου εκατοστών.
-Ει Sham, τι λες? Να τον σκοτώσουμε εμείς πρώτοι ή να τον αφήσουμε για τον Καπετάνιο Curo?
-Εγώ λέω να του πάμε το κεφάλι του σαν δώρο. Shshshshsh. Τι λες Buchi?
-Καλή ιδέα!
-Αν αναφέρεστε για εμένα, λυπάμαι που θα σας χαλάσω τα σχέδια, αλλά πρέπει να με ακουμπήσετε πρώτα! τους είπα και αμέσως έβγαλα μερικές σφαίρες, τις οποίες έκανα να αιωρούνται λίγο κάτω απ'τα δάχτυλα μου, με σκοπό να τους εκφοβίσω.
-Οοο! Χρήστης φρούτου ε? Δυστυχώς ο κάθε ανίκανος έχει ένα Φρούτο του Διαβόλου... τι αδικία. Βέβαια αν σε σκοτώσουμε, ο καπετάνιος ίσως μας δώσει προαγωγή.
-Ναι όντως! Ειδικά αν μάθαινε ότι σκοτώσαμε τον Kuran Kaname!
-Προσπαθήστε όσο θέλετε. Σας εγγυώμαι ότι δε θα καταφέρετε τίποτα!

Οι πειρατές επιτέθηκαν, στρέφοντας προς το μέρος μου τα κοφτερά "νύχια". Κάνοντας ένα πλάγιο βήμα, απέφυγα τις επιθέσεις τους και έστειλα τις σφαίρες κατά πάνω τους. Ο Sham τις απέφυγε, αλλά ο Buchi τις δέχτηκε όλες στο στήθος και σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος.
-Buchi!?
-Πφφ.. και νόμιζα ότι θα άξιζε η μάχη μας... του απάντησα και έβγαλα τρεις ακόμη σφαίρες.
-Πώς τόλμησες να σκοτώσεις τον αδερφό μου!!!??? Θα σε διαλύσω!!!!! ούρλιαξε και μου όρμησε.
Φυσικά οι επιθέσεις του δεν είχαν αποτέλεσμα. Το μίσος και η οργή τον είχαν κυριέψει και δεν έπραττε δίχως λογική και σχέδιο. Απέφυγα τις μανιασμένες του επιθέσεις και πηδώντας προς τα δεξιά μου, έστειλα τις ενισχυμένες με μαγνητικά κύματα σφαίρες κατά πάνω του. Εκείνος τις δέχτηκε και τις τρεις και έπεσε νεκρός.
-Τς... Ήλπιζα ότι θα είχε λίγο νόημα η μάχη μας.. Τέλος πάντων.. είπα και στράφηκα ενάντια στο πλήρωμα που όσο πήγαινε με πλησίαζε.

Οι πειρατές είχαν ανέβει σχεδόν την ανηφόρα και αν συνέχιζαν έτσι, θα με έφταναν. Εάν τους επέτρεπα να έρθουν δίπλα μου δε θα είχα πολλές ελπίδες να τους νικήσω λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής. Έβγαλα κι άλλες σφαίρες απ'τις τσέπες μου και άρχισα να τις πετώ με μανία προς το μέρος τους, σκοτώνοντας όποιον πετύχαινα. Λίγη ώρα αργότερα, η ποσότητα των πυρομαχικών μου είχε μειωθεί δραματικά. Μου είχε μείνει μόνο το κουτί με τις μεγάλες σφαίρες που είχα προμηθευτεί στην Loguetown, αλλά δεν είχε αρκετές μέσα. Έπρεπε να συμβιβαστώ και να τις χρησιμοποιώ με προσοχή. Τουλάχιστον η χρήση των σφαιρών δεν πήγε στράφι, καθώς η ζημιά που προκάλεσα στους αντιπάλους μου ήταν τεράστια.

Ο αριθμός των πειρατών είχε περιοριστεί στους δέκα περίπου. Δε θα επέτρεπα να ανέβουν τόσοι. Έβαλα τις τέσσερις ανάμεσα στα δάχτυλα μου και τις εκτόξευσα προς το μέρος τους. Την ίδια στιγμή τέσσερις εχθροί έπεσαν νεκροί. Ο άντρας με το κοστούμι, που προφανώς ήταν ο Kuro φαινόταν αρκετά εκνευρισμένος και χαμήλωσε ελαφρώς το σώμα του. Η ταχύτητα του αυξήθηκε βαθμιαία και έφτασε μπροστά μου, τεντώνοντας απειλητικά τα "νύχια-μαχαίρια" προς το μέρος μου. Αστραπιαία, τράβηξα το σπαθί μου και απέκρουσα το θανατηφόρο του χτύπημα. Το χρόνο αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι άντρες του και σκαρφάλωσαν στο δρόμο. Τώρα μπροστά μου βρίσκονταν έξι πειρατές. Ο Kuro, ο γυαλάκιας και άλλοι τέσσερις ντυμένοι με χαρακτηριστικά γάτας.

-Βρωμιάρη! Εξ αιτίας σου το σχέδιο μου κοντεύει να καταστραφεί! Δε θα το επιτρέψω!
-Λυπάμαι, αλλά δε θα σε αφήσω να πειράξεις αθώους πολίτες! του απάντησα και ετοιμάστηκα να επιτεθώ.
Οι άντρες του Kuro μου χίμηξαν τραβώντας τα σπαθιά τους. Απέφυγα κάνοντας πλάγια βήματα τις επιθέσεις τους και αντεπιτέθηκα, καρφώνοντας το σπαθί μου στο στήθος του ενός. Οι πολεμικές τους ικανότητες ήταν άθλιες. Δεν ήταν ικανοί ούτε να επιτεθούν, αλλά ούτε και αμυνθούν σωστά, κάνοντας το έργο μου ευκολότερο. Οι άλλοι τρεις φαίνονταν πολύ κουρασμένοι από τον ποδαρόδρομο..
Πόσο ανίκανοι μπορεί να είναι?...

Ο Kuro σήκωσε τα γυαλιά του με την παλάμη του αριστερού του χεριού και χαμήλωσε ξανά. Άρχισε να λικνίζεται μια προς τα δεξιά και μια προς τ' αριστερά. Την κίνηση ακολουθούσαν και τα χέρια του, όταν ξαφνικά φώναξε: Sakushi!!! και χάθηκε απ'το οπτικό μου πεδίο.
Βαθιές χαρακές εμφανίζονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο δρόμο. Ξαφνικά ένας πειρατής σωριάστηκε στο έδαφος σφαδάζοντας. Στην πλάτη του είχε πέντε βαθιά κοψίματα, που μου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν νεκρός. Ένιωσα πέντε μαχαίρια να γδέρνουν την πλάτη μου και ένα κύμα πόνου με κατέκλυσε. Πέφτοντας στα γόνατα, κατάφερα να διακρίνω τη μορφή του Kuro πίσω μου. Δεν μπόρεσα καν να τον δω... πώς είχε φτάσει πίσω μου και μάλιστα μου είχε πετύχει ένα τέτοιο χτύπημα. Είχα σχεδόν παραλύσει απ'τον πόνο. Προσπαθούσα να σηκωθώ, αλλά ήταν λες και η πληγή δεν μου το επέτρεπε. Ο καπετάνιος πλαισίωσε τα νύχια στο λαιμό μου, με ένα υποχθόνιο χαμόγελο.
-Τελευταία επιθυμία?

-Δε φαντάζομαι να πιστεύεις ότι νίκησες έτσι? είπα, καθώς ένα αίσθημα ενθουσιασμού με κυρίευε.
-Repel! φώναξα και χρησιμοποιώντας μαγνητικά κύματα, απόθησα τα "μεταλλικά νύχια", στέλνοντας τον Kuro μερικά μέτρα προς τα πίσω. Καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να παρατηρήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Τρεις πειρατές ήταν ζωντανοί, ένας απ'τους οποίους ήταν τραυματισμένος κι ο άλλος τρομοκρατημένος. Ουσιαστικά μόνο ο Kuro μπορούσε να με βλάψει και δεν σκόπευα να τον αφήσω άλλο να παίζει το παιχνίδι του. Μια επίθεση σαν αυτή ήταν ικανή να με παραλύσει σχεδόν. Δεν έπρεπε να υπάρξει δεύτερη φορά γιατί προφανώς θα ήταν και η τελευταία μου... Προσπάθησα να συγκεντρωθώ για να βρω έναν τρόπο να τον σταματήσω. Η ταχύτητα του ήταν εξωφρενική και δεν ήμουν σε θέση να τον δω καν, άρα έπρεπε να κάνω κάτι προτού επιτεθεί. Τα "νύχια-μαχαίρια" έπρεπε να γίνουν άχρηστα ή να έβρισκα κάποιον τρόπο να τον αποτρέψω απ'το να τα χρησιμοποιήσει. Το σχέδιο μου ήρθε την επόμενη στιγμή και ετοιμάστηκα να το βάλω σε δράση.

O Kuro πήρε την ίδια στάση με πριν και ετοιμάστηκε να χρησιμοποιήσει τη φονική του επίθεση. Τότε, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου στα μαχαίρια του δεξιού του χεριού και φώναξα:
Magnet Crush!
Την ίδια στιγμή έστειλα μαγνητικά κύματα προς αυτά, τα οποί τα πέτυχαν από όλες τις πιθανές μεριές, κάνοντας τα μαχαίρια να λυγίσουν και στη συνέχεια να διαλυθούν. Ο καπετάνιος των πειρατών έκπληκτος σταμάτησε να λικνίζεται και με κοίταξε έξαλλος.
-Μπά@@@ρδε!!!!! ούρλιαξε κι έτρεξε προς το μέρος μου δείχνοντας απειλητικά τα μαχαίρια του αριστερού του χεριού. Απ'την άλλη εγώ, τράβηξα το σπαθί μου, το οποίο είχα βάλει συνειδητά πριν στη θήκη του και ετοιμάστηκα να αμυνθώ. Κλάσματα αργότερα, τα "μεταλλικά νύχια" συγκρούστηκαν με το σπαθί μου και αρχίσαμε να επιτιθόμαστε με μανία ο ένας στον άλλον. Και οι δύο ήμασταν καλοί χειριστές των όπλων μας και κανείς δεν τραυματίστηκε απ'αυτούς τους διαξιφισμούς. Παρόλα αυτά, ο αντίπαλος μου είχε κουραστεί, κάτι που δεν ήταν σε θέση να αποκρύψει. Αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσα...

Φανερά εξουθενωμένος έπαιρνε βαθιές ανάσες, ενώ η απόσταση μεταξύ μας ήταν αρκετά μεγάλη για να προλάβει να αντιδράσει. Αστραπιαία έβαλα το αριστερό μου χέρι στην τσέπη μου και έβγαλα μια σφαίρα. Σημάδεψα γρήγορα τον Kuro, ο οποίος έτρεξε απεγνωσμένα προς το μέρος μου με σκοπό να αποφύγει την επίθεση και ενισχύοντας την με μαγνητικά κύματα, την έστειλα με ιλιγγιώδη ταχύτητα κατά πάνω του. Η σφαίρα καρφώθηκε στο στήθος του και εκείνος σωριάστηκε στο έδαφος. Ο ήχος των αγκομαχητών του έφτανε στ' αυτιά μου, αλλά δε με ενδιέφερε. Αργά ή γρήγορα θα ξεψυχούσε και η επίθεση των πειρατών θα έληγε. Τώρα έπρεπε να βγάλω απ'την μέση τους άλλους δύο και με αυτή τη σκέψη, γύρισα προς το μέρος όπου βρίσκονταν πριν λίγη ώρα.

Ο γυαλάκιας είχε εξαφανιστεί, ενώ ο άλλος είχε πέσει στα γόνατα παρακαλώντας για τη ζωή του. Κατάφερα να διακρίνω τη μορφή ενός ανθρώπου στην παραλία κοντά στο καράβι των πειρατών και υπέθεσα ότι ήταν αυτός. Έστριψα το σπαθί μου προς τον τρομοκρατημένο πειρατή και του το έμπηξα στο στήθος. Αφού σκούπισα το αίμα, το έβαλα πίσω στη θέση του και πήρα βαθιές ανάσες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα έλεγε ότι ήμουν αρκετά τυχερός... Σε όλες μου τις μονομαχίες όπου υπερτερούσαν σε αριθμό οι αντίπαλοί μου, είχα με το μέρος μου το στρατηγικό σημείο και κατάφερνα να νικάω. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Καθώς σκεφτόμουν αυτά, άκουσα ποδοβολητά απ'τη μεριά της πόλης και αμέσως γύρισα προς τα κει. Στο βάθος φαίνονταν μια ομάδα Marines να καταφτάνουν στο σημείο όπου έγινε η μάχη. Στο αντίκρισμα τους, έτρεξα προς το δρόμο που οδηγούσε στην παραλία και άρχισα να τον κατεβαίνω τρέχοντας. Δεν ήμουν σε θέση να αντιμετωπίσω άλλους εχθρούς και σίγουρα όχι καλά εκπαιδευμένους ναυτικούς που με περιμένουν με "ανοιχτές αγκάλιες".

Φωνές ακούγονταν απ'το δρόμο, αλλά είχα απομακρυνθεί αρκετά. Εφτασα κοντά στη βάρκα με την οποία είχα έρθει εδώ και σκέφτηκα πως να πράξω στη συνέχεια. Λογικά το πεδίο της μάχης είχε γεμίσει με Marines και σύντομα θα έρχονταν και προς το καράβι των πειρατών. Δε μου άφηναν άλλη επιλογή απ'το να ανοιχτώ. Έτσι, έσυρα και πάλι τη βάρκα στη θάλασσα και ξεκίνησα να πλέω προς το πλοίο μου. Θα φρόντιζα τις πληγές μου εκεί και θα έπαιρνα έναν υπνάκο, γιατί η μάχη με είχε εξουθενώσει. Επίσης, το τραύμα που μου δημιούργησε ο Kuro θα έκανε καιρό να φύγει και σίγουρα θα με δυσκόλευε πολύ στο να κινούμαι ελεύθερα... Ύστερα από λίγη ώρα, έφτασα στο καλά κρυμμένο καράβι μου και αφού έδεσα τη βάρκα στις αλυσίδες της άγκυρας, ανέβηκα στο κατάστρωμα. Αμέσως κίνησα προς το ιατρείο του πλοίου, που αν και μικρό είχε αρκετά αποθέματα φαρμάκων και γενικότερα υλικών που θα μου φαίνονταν χρήσιμα.

Αρχικά απολύμανα όλες τις προσβάσιμες πληγές και στη συνέχεια τις έδεσα με επιδέσμους. Αυτό που με ανησύχησε όμως, ήταν ότι δεν μπορούσα να φροντίσω τις βαθιές σχισμές που μου προκάλεσε ο Kuro. Δίχως να μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου. Όταν μπήκα μέσα έβγαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα για να ξεκουραστώ, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν πως θα κινηθώ στη συνέχεια. Προτού το καταλάβω με πήρε ο ύπνος...

~-Λοιπόν!? Ακόμα σκέφτεσαι αν θα μιλήσεις??
-Θα το θελες πολύ ε? Κρίμα.. (ακολούθησαν κραυγές πόνου)
-Δε θα σου πω τίποτα! Άδικα σπαταλάς το χρόνο σου..
-Ίσως.. αλλά το διασκεδάζω όταν κάνω τους άλλους να πονούν!!!~

Σηκώθηκα απότομα απ'το κρεβάτι και μια σουβλιά πόνου μου υπενθύμισε ότι το τραύμα του Kuro βρισκόταν ακόμη εκεί. Ήταν οι ίδιες φωνές με αυτές που είχα ονειρευτεί καθώς ερχόμουν στο Gecko Island. Τι στο καλό συνέβαινε? Τι όνειρα ήταν αυτά?

Συνοφρυωμένος ντύθηκα και βγήκα στο κατάστρωμα. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου είχε δώσει τη θέση του σε έναν συννεφιασμένο σκούρο ουρανό, σημάδι ότι σύντομα θα υπήρχε καταιγίδα. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για να ξαναπάω στην πόλη, αν και είχα τις αμφιβολίες μου ακόμα. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν καλή ιδέα, γιατί λογικά θα υπήρχαν παντού Marines και στην κατάσταση μου δε θα μπορούσα να ξεφύγω εύκολα. Παρόλα αυτά, η ανυπομονησία με είχε κυριεύσει και αφού φόρεσα τον μανδύα μου, πήδηξα στη βάρκα και ξεκίνησα για την παραλία. Λίγη ώρα αργότερα είχα φτάσει και αφού την έσυρα στη στεριά, κίνησα προσεκτικά για την πόλη. Οι πρώτες βροντές έκαναν αισθητή την παρουσία τους, ενώ εγώ ανέβαινα τον ανηφορικό δρόμο. Ύστερα από λίγο ακόμα περπάτημα, βρισκόμουν μπρος στην είσοδο της κομητείας. Έλεγξα το τοπίο γύρω μου για τυχόν "εκπλήξεις" και συνέχισα την πορεία μου.

Διέσχισα την είσοδο και πήγα προς το πανδοχείο όπου είχα διανυκτερεύσει για να πάρω το σάκο μου. Ήμουν προσεκτικός στο κάθε μου βήμα. Μονίμως είχα το νου μου για κάποιον Marine ή κάποια περιπολία, αλλά μέχρι στιγμής, δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους. Σύντομα έφτασα στον προορισμό μου και μπήκα στο κτήριο. Ο ηλικιωμένος ρεσεψιονίστ στεκόταν πιστά στο πόστο του διαβάζοντας κάποιους καταλόγους. Όταν με αντιλήφθηκε μου έκανε νόημα να πάω προς το μέρος του.
-Καλοσύνη εκ μέρους σου νεαρέ!
-Για ποιο πράγμα μιλάτε?
-Γνωρίζω ποιος είσαι και τι έκανες. Μπορεί να είμαι γέρος, αλλά όχι χαζός. Εκτιμώ την πράξη σου, αλλά σε πληροφορώ ότι αν δε φύγεις γρήγορα θα τα βρεις σκούρα.
-Τι συνέβη?
-Αφού αντιμετώπισες τους πειρατές, οι Marines ήρθαν και έλεγξαν το πεδίο της μάχης. Όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν ήσουν στην περιοχή πήγαν στη βάση τους και έστειλαν αμέσως αναφορά στα γραφεία της Κυβέρνησης. Σύντομα θα καταφθάσουν ενισχύσεις για την περίπτωση σου. Ότι είναι να κάνεις, κάν'το γρήγορα.
-Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Πάω να πάρω τα πράγματα μου και είμαι καθ'οδόν για τις υποχρεώσεις μου.

Μετά τη συζήτηση με το γέρο, ανέβηκα με σβέλτες κινήσεις τις σκάλες και πήγα προς το δωμάτιο που είχα νοικιάσει. Μέσα βρήκα το σάκο με τα πράγματα μου και αφού τον έβαλα στην άκρη της πλάτης μου, έκλεισα την πόρτα και έφυγα. Πριν βγω απ'το κτήριο, ο γέρος μου είπε: Μήπως μπορώ να σε βοηθήσω?
-Σε τι θα μπορούσατε να με βοηθήσετε? είπα με ένα γελάκι
-Συνήθως οι αποστολές των επαναστατών δε διαρκούν τόσο πολύ.
-Όντως. Ψάχνω κάποιον, αλλά είναι δύσκολο να τον εντοπίσω. Βέβαια, δεν μπορώ να μοιράζομαι τέτοιες πληροφορίες με τον καθένα.
-Ποιος θα άκουγε ένα γέρο που δουλεύει σε πανδοχείο?
Γέλασα και αποφάσισα να δεχτώ τη βοήθεια του. Έτσι κι αλλιώς δε μου έμενε πολύς χρόνος.
-Πρέπει να βρω έναν σύντροφο μου, αλλά είναι καλά κρυμμένος. Τον συνάντησα σε ένα κακόφημο μπαρ της πόλης, αλλά οι Marines δε με άφησαν να τον προλάβω και να του μιλήσω. Φορούσε έναν πράσινο μανδύα.
-Χμμ.. Πράγματι υπάρχει ένας τέτοιος τύπος. Είναι στην πόλη κοντά δυο βδομάδες και κυκλοφορεί με έναν τέτοιο μανδύα. Συχνάζει σε εκείνο το μπαρ και σε ένα λόφο λίγο έξω απ'την πόλη. Από κει και πέρα δε ξέρω άλλα γι αυτόν.
-Δεν πειράζει αυτά βοήθησαν αρκετά. Σας ευχαριστώ! και με αυτά τα λόγια έτρεξα προς το μπαρ.

Οι βροντές κι οι αστραπές έκαναν πιο αισθητή την παρουσία τους, ενώ οι πρώτες ψιχάλες έπεφταν στο δρόμο. Όσο κι αν με ενοχλούσε η πληγή μου δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Ήταν καλή ώρα για να πάει κάποιος στο μπαρ και απλά ήλπιζα να ήταν εκεί ο άνθρωπος που χρειαζόμουν. Μπήκα στο βρωμερό μπαρ λαχανιασμένος και έκατσα σε μια γωνία. Ζήτησα απ'τον μπάρμαν μια μπύρα κι άρχισα να παρατηρώ το τοπίο γύρω μου. Κάθε λογής κουμάσια βρίσκονταν στο μπαρ και μέσα σ'αυτά εντόπισα αυτόν που έψαχνα. Ο άντρας με τον πράσινο μανδύα καθόταν μόνος του στην απέναντι γωνία του μαγαζιού. Λίγες στιγμές πέρασαν και ο μπάρμαν μου έφερε το ποτό μου. Ξεκίνησα να πίνω, ενώ ταυτόχρονα είχα τα μάτια μου καρφωμένα στον κατάσκοπο. Αυτή τη φορά δε θα τον έχανα απ'το οπτικό μου πεδίο πάσι θυσία...