[Τελος]Hide and Seek! Looking for Ninjas!

Μετα απο μια βδομαδα τα ποδια μου ακουμπουσαν και παλι σε σταθερο εδαφος. Ειχα φτασει επιτελους στο Holger Island και επρεπε να βρω στοιχεια για την υπαρξη Ninja σε αυτο. Ειχα αγκυροβολησει λιγο πιο βαθια απο οτι συνηθως καθως ενας κοραλιογενης υφαλος εκανε αδυνατη την προσελευση με μεγαλο πλεουμενο. Οι βαρκουλες απο την αλλη δεν ειχαν κανενα απολυτως προβλημα και ηταν η τελεια λυση. Μπροστα μου βρισκοταν ενα δασος με τοσο πυκνη βλαστηση που νομιζες οτι θα σε καταπινε ενω δεξια και αριστερα μου απλωνοταν μια παραλια η οποια εμοιαζε σαν να συνεχιζε για ωρες. Ο πρωινος ηλιος σε συνδυασμο με ενα δροσερο αερακι εδινε μια ωραια αισθηση σε αυτο το φαινομενικα ερημο νησι. Το μονο που ηθελες ηταν απλα να ξαπλωσεις εκει και να μην κανεις τιποτα κατι το οποιο δεν μπορουσα να κανω. Ειχα ερθει για εναν σκοπο εδω και επρεπε να προχωρησω οσο ειχα ακομα φως. Αλλωστε οι πληροφοριες μου λεγανε πως οι Ninjas ηταν οι αρχοντες της σκιας και δεν θα ηθελα να με βρουν στο στοιχειο τους.

Δεν ειχε περασει ενα πενταλεπτο απο την εισοδο μου στο δασος και ηδη ειχε αρχισει να δροσιζει. Τα δεντρα ηταν μεγαλης ηλικιας καθως οι κορμοι τους ηταν σε παχος περιπου οσο το κεντρικο καταρτι ενος ναυτικου πλοιου. Τα κλαδια τους επλεκαν το ενα με το αλλο και σε συνδυασμο με τα μεγαλα φυλλα τους εφτιαχναν ενα φυσικο ταβανι. Τα παντα γυρω μου ειχαν ενα πρασινωπο χρωμα λογο των φυλλων που "εκαναν" πρασινες τις ακτινες του ηλιου. Ολο αυτο το θεαμα μου εβγαζε μια αλλοκοτη αυρα σαν κατι παραφυσικο να ηταν ετοιμο να ξεσπασει το οποιο και δεν αργησε.
Την ησυχια και γαληνη που υπηρχε σε ολο το δασος την διεκοψε ενας βρυχηθμος που εκανε αντιλαλο σε ολο το δασος. Καποια πουλια ξεπεταχτηκαν απο τα δεντρα και πεταξαν μακρια απο το σημειο που βρισκομουν. Ο βρυχηθμος ξανακουστηκε αλλα αυτη τη φορα πιο κοντα. Κατι με πλησιαζε και σιγουρα δεν θα καθοταν να το συζητησουμε οποτε εβγαλα τα σπαθια μου και περιμενα να εμφανιστει ο κυνηγος μου.

Εκανα κυκλους γυρω απο τον εαυτο μου προσπαθωντας να μαντεψω απο που θα εμφανιζοταν οταν εντελως απροειδοποιητα πεταχτηκε απο κατι θαμνους μια μαυρη φιγουρα και προσγειωθηκε μπροστα μου. Ηταν ενα μαυρο θηριο με κιτρινα ματια τα οποια ηταν καρφωμενα πανω μου. Ο πανθηρας ξεκινησε να φερνει κυκλους γυρω μου ελεγχωντας τον αντιπαλο του ενω κουνουσε την ουρα του περα δωθε. Την στιγμη που αποφασισε να κινηθει τελειωσαν ολα. Πηδηξε στον αερα και εκεινη την στιγμη με μια γρηγορη κινηση το απεφυγα και του ανοιξα το στομαχι και το θεριο προσγειωθηκε με κροτο στο εδαφος. Το πλησιασα για να βεβαιωθω οτι ηταν νεκρο οταν ακουσα κλαδια να σπανε πανω απο το κεφαλι μου. Κοιταξα προς τα πανω και ειδα εναν ανθρωπο να πεφτει απο τον ουρανο καταπανω μου.
Αντανακλαστικα εκανα ενα αλμα προς τα πισω και ο αντιπαλος μου προσγειωθηκε μπροστα μου. Ηταν ενας τυπος γυρω στο 1.60, ντυμενος στα μαυρα και το μονο που φαινοταν ηταν τα ματια του.
-Εσυ εισαι αυτος που σκοτωσε το κακομοιρο το ζωο?
-Βλεπεις καναν αλλον εδω γυρω? Και δεν νομιζω να ηταν τοσο κακομοιρο αφου ηθελε να με φαει για μεσημεριανο... του απαντησα ειρωνικα.
Ο περιεργος μαυροφορεμενος ανδρας απλωσε το χερι του σε ενα ειδος πουγκιου που ειχε στην ζωνη του και εβγαλε κατι που λαμποκοπησε στο φως και το πεταξε προς το μερος μου. Την τελευταια στιγμη το απεφυγα και αναγκαστηκα πηρα τα ματια μου απο πανω του. Οταν ξαναγυρισα προς το μερος του ειχε εξαφανιστει.

Δεν εριξα τις αμυνες μου καθως σιγουρα καπου θα παραμονευε ακομα. Προχωρουσα με σταθερα βηματα και με τα σπαθια μου στα χερια αφουγκραζομουν το περιβαλλον με καθε μου αισθηση. Η οραση μου και μονο δεν θα ηταν αρκετη για να αντιμετωπισω εναν εχθρο στο φυσικο του περιβαλλον. Τα κλαδια και τα φυλλα δημιουργουσαν διαφορες σκιες που με εκαναν μερικες φορες να αναπηδησω λογο αιφνιδιασμου. Εβγαλα απο την εσωτερικη τσεπη του παλτου μου το ρολοι μου και κοιταξα την ωρα. Ηταν περασμενες 11 και οι δεικτες του ρολογιου δεν μου εκαναν την χαρη να πανε πιο αργα. Οσο περπατουσα μια σκεψη τριγυριζε στο μυαλο μου και αυτη δεν ηταν αλλη απο το αν ο αντρας που συναντησα ηταν μια αποδειξη για αυτο που εψαχνα. Αν ναι τοτε ειχα χτυπησει φλεβα χρυσου.
Οι επομενες 2 ωρες κυλησαν σχετικα ηρεμα με εξαιρεση μερικες εμφανισεις διαφορων αγριων ζωων τα οποια απεφευγα με καθε κοστος. Ειχε πλεον μεσημεριασει και το στομαχι μου σημανε συναγερμο.

Εβγαλα απο το παλτο μου ενα πακετο με κρακερς που ειχα μαζι μου σε περιπτωση που μου συνεβαινε κατι τετοιο. Κοιταξα τριγυρω μου και ειδα κατι χοντρες ριζες ενος δεντρου που εφτιαχναν μια φυσικη πολυθρονα και φαινοταν οτι επρεπε για να ξαποστασω. Εκατσα στις ριζες και αφεθηκα στην κληση τους καταληγοντας να ειμαι μισοξαπλωμενος. Ανοιξα το πακετο με τα κρακερς και αρχισα να μασουλαω το πρωτο. Δεν ηταν και οτι καλυτερο για μεσημεριανο αλλα θα μπορουσε να ηταν και χειροτερα. Μολις εφαγα το πρωτο τιναξα τα ψιχουλα απο πανω μου και επιασα αλλο ενα. Μεχρι να το φαω και αυτο ειχαν μαζευτει 2-3 σπουργιτια και τσιμπαγαν τα ψιχουλα. Προσπαθησα να μην τα ενοχλησω τουλαχιστον μεχρι να ολοκληρωσω το γευμα μου.

Δυστυχως δεν καταφερα ποτε να το ολοκληρωσω καθως ο αγνωστος εκανε την κινηση του. Ενα μεταλλικο αντικειμενο σαν μαχαιρι καρφωθηκε απο το πουθενα ακριβως διπλα στο κεφαλι μου την στιγμη που εκανα μια κινηση για να ξεπιαστω. Με τον θορυβο του καρφωματος τα πουλια πεταξαν μακρια και μαζι τους σηκωθηκα και εγω βγαζοντας τα kodachi μου. Προσπαθησα να εντοπισω το σημειο απο οπου ηρθε το περιεργο αυτο μαχαιρι χωρις αποτελεσμα. Εκανα λιγα βηματα μακρια απο το δεντρο και τοτε ακουσα κατι να σκιζει τον αερα. Απο το πουθενα εμφανιστηκαν και αλλα μεταλλικα αντικειμενα να ερχονται προς τα πανω μου αλλα καταφερα να τα αποφυγω με μερικους ελιγμους.

Μολις σταματησα να κινουμαι σηκωσα το βλεμμα μου και ειδα παλι τον μαυροφορεμενο αντρα να στεκεται μπροστα μου.
-Ποιος εισαι και τι θελεις σε αυτο το νησι?
-Το ονομα μου δεν σε ενδιαφερει αν και μπορω να σου πω οτι ειμαι με την Κυβερνηση. Τωρα τι λες να μου πεις εσυ τιποτα, οπως για παραδειγμα γιαατι μου επιτεθηκες?
-Δεν με νοιαζει με ποιον εισαι παντως δεν θα σε αφησω να πατας αλλο το ποδι σου εδω.
Δεν προλαβα να συνεχισω και ο Ninja μου επιτεθηκε και παλι αυτη την φορα με το σπαθι του. Αμυνθηκα και εγω και τα σπαθια μας συγκρουστηκαν. Το ενα χτυπημα ακολουθουσε το αλλο ενω ταυτοχρονα μου πετουσε διαφορα μαχαιρια κανοντας με πιο πολυ να αμυνομαι παρα να επιτιθεμαι.

Η μαχη κρατησε αρκετη ωρα και ειχα αρχισει να κουραζομαι οποτε αποφασισα να δωσω ενα τελος. Μολις μου εδωσε λιγο χωρο χρησιμοποιησα το φρουτο μου για να τον παγιδευσω. Εξαπελυσα εναν μεγαλο αριθμο πεταλων προς αυτον κατι το οποιο τον εκανε να τα χασει και επεσε κατευθειαν μεσα τους. Ο πιδακας τον παρεσυρε και τον καρφωσε κανω σε ενα δεντρο. Τα πεταλα δεν ηταν ενισχυμενα ή κοφτερα οποτε δεν του εκαναν καθολου ζημια, αντιθετα με την επαφη του στο δεντρο τα ενισχυσα και τον "εδεσα" πανω στον κορμο. Εκεινος πασχιζε να ελευθερωθει αλλα ματαια.
-Και τωρα που ηρεμησες ωρα να μιλησουμε.
-Τι μου εκανες? Τι στο καλο εισαι?
-Ας πουμε οτι ειμαι... "ξεχωριστος"... Νομιζω σου αρκει. Και τωρα λεγε, εισαι ενας απο τους Ninja που λενε οτι κατοικουν σε αυτο το νησι?
-Εξαρταται πως εννοεις το "κατοικουν".
Δεν περιμενα μια τετοια απαντηση και το ενδιαφερον μου μεγαλωσε.
-Γιατι υπαρχουν πολλες εννοιες?
Ο Ninja δεν μιλησε αυτη την φορα.
-Λεγε!! Που ειναι οι αλλοι? Ποσοι ειστε?

-Οι αλλοι ειναι στο χωριο αλλα ειμαι ο μοναδικος επιγειος κατοικος.
Η φραση του με μπερδεψε. Δεν καταλαβα ακριβως τι εννοουσε με το επιγειος μεχρι που το μυαλο μου πηρε μπρος.
-Θες να πεις οτι οι αλλοι ζουν υπογεια?
-Δεν ζουν υπογεια... απλα κατοικουν υπογεια...
Οσο περισσοτερο μιλουσε τοσο πιο πολυ μπερδευομουν. Κατι τον εμποδιζε να μου πει ακριβως αυτο που ηθελε και επρεπε να τον πιεσω.
-Δεν καταλαβαινω τι θες να πεις ανθρωπε μου! Πες μου καθαρα ποσοι ειστε? Που ειναι οι αλλοι?
-Νεκροι! φωναξε και εβαλε τα κλαματα. Ειναι ολοι νεκροι! Ειμαι ο μοναδικος που απεμεινε! Ενταξει εισαι χαρουμενος τωρα ωω σπουδαιε Marine?

Τα εχασα... Νεκροι? Ο μοναδικος επιζων? Μια τραγωδια ειχε λαβει μερος σε αυτο το νησι και επρεπε να μαθω την ιστορια.
-Τι ακριβως συνεβει? Τον ρωτησα καθως τον ελευθερωνα απο τον κορμο αλλα εχοντας δεμενα ακομα τα χερια του με τις δυναμεις μου.
-Και γιατι να σου πω? Θα αλλαξει τιποτα?
-Ποσο καιρο εχεις να κανεις κανονικη συζητηση με ανθρωπο? Και σκεψου οτι μπορει ο επομενος που θα περασει απο εδω να μην κατσει καν να σε κρατησει ζωντανο ποσο μαλλον να σου μιλησει οποτε τωρα ειναι η ευκαιρια σου και να μιλησεις και να πεις και την ιστορια σου!
Για λιγα δευτερολεπτα το μονο που ακουγοταν ηταν ο ηχος απο ενα ρυακι που ηταν κοντα εκει. Ο ηλιος ηταν στο αποκορυφωμα του και ειχε αρχισει να κανει αρκετη ζεστη οποτε εβγαλα το παλτο μου και ανοιξα μερικα κουμπια στο πουκαμισο μου. Μπορει να απολαμβανα συνηθως τον καλο καιρο αλλα η ζεστη μου προκαλουσε νευρα και ο βουβος συνομιλητης μου το ειχε παρατηρησει. Ο Ninja πηρε μια βαθια ανασα και ξεκινησε να μιλαει.

-Θα σου πω την ιστορια μου με εναν ορο...
-Και ποιος ειναι αυτος?
-Να σε παω στο χωριο μου ωστε να δεις με τα ματια σου τι περασε αυτο το νησι.
-Δεκτο...
Τον βοηθησα να σηκωθει και ξεκινησαμε την πορεια μας για το χωριο. Μας πηρε περιπου 1 ωρα να φτασουμε. Το πρωτο πραγμα που ειδα ηταν ενας πελωριος ξυλινος τοιχος ο οποιος ηταν γεματος καψιματα, τρυπες και διαφορα φυτα τα οποια ειχαν απλωθει πανω του. Περασαμε την τεραστια πυλη και το θεαμα ηταν ανατριχιαστικο. Οπου και να κοιταζες υπηρχαν συντριμμια και εκει που καποτε υπηρχαν κτηρια δεν ειχε απομεινει τιποτε αλλο παρα γκρεμισμενοι τοιχοι. Ο αερας που φυσουσε περνουσε απο τις διαφορες τρυπες που δημιουργοντουσαν και εκαναν διαφορους ηχους που παγωναν το αιμα σου. Αν και μεσημερι το ολο θεαμα εκανε την φαντασια σου να οργιαζει και να βλεπεις με την ακρη του ματιου σου πραγματα τα οποια δεν υπηρχαν. Περπατησαμε αναμεσα στα κτηρια μεχρι που βγηκαμε απο το ερημο χωριο απο μια μικρη πισω πορτα.

-Αυτο ηταν το χωριο σου?
-Ναι... Ή τουλαχιστον οτι απεμεινε απο αυτο. Μην ανυσηχεις δεν σε οδηγω σε παγιδα. Μετα τους επομενους θαμνους θα μαθεις τα παντα.
Και ετσι εγινε. Μολις περασαμε μεσα απο κατι θαμνους οι οποιοι σχηματιζαν ενα φυσικο τουνελακι και αυτο που ειδα εμεινε στην μνημη μου για παντα.
Ενα μεγαλο ξεφωτο απλωνοταν μπορστα μου και μεσα του πανω απο 100 ξυλινοι σταυροι.
-Ειναι... αυτο που νομιζω?
-Ακριβως. Εδω ειναι ολοι οι φιλοι μου, οικογενεια και γνωστοι μου.
-Μα καλα τι ακριβως συνεβη?
-Η πτωση του χωριου μου ηρθε πριν απο ακριβως 7 χρονια...

-Μπροστα στο μπαρουτι τα σπαθια μας ηταν αχρηστα... Οι φιλοι μου αρχησαν να πεφτουν ο ενας μετα τον αλλο. Γυναικες βιαζονταν, γεροι και παιδια κατακρεουργουνταν και ολο το χωριο ειχε παρει φωτια. Σε καποια φαση προσπαθησα να επιτεθω στον καπετανιο τους αλλα με προλαβαν και με πυροβολησαν. Οταν ρωτησα το καπετανιο γιατι το κανει αυτο μου ειπε την εξης προταση. "Μαθαμε οτι ειστε δυνατοι και οτι εχετε πολυ χρυσο και ηρθαμε να δουμε αν αληθευει καποιο απο αυτα...". Εμενα με αφησε να ζησω γιατι ειπε ειχα τα κοτσια να τον απειλησω. Ακομα το μετανιωνω που δεν πεθανα εκεινη την ημερα. Και ετσι λοιπον ενα ομορφο και ειρηνικο χωριο εξαφανιστηκε για παντα. Μου πηρε ακριβως 2 χρονια για να καταφερω να τους θαψω ολους.
Η ιστορια του με συγκλωνησε. Για αλλη μια φορα οι πειρατες ευθυνονταν για μια τρομερη καταστροφη και κανενας δεν ειχε κανει τιποτα. Μολις τελειωσε την ιστορια του τον απελευθερωσα και φορεσα και παλι το παλτο μου. Εβγαλα το καπελο μου ως ενδειξη σεβασμου και πηρα τον δρομο για να γυρισω στην παραλια.
-Σε ευχαριστω που μοιραστηκες την ιστορια σου μαζι μου. Τωρα μπορεις να συνεχισεις την ζωη σου.

Οταν εφτασα στην παραλια ειχε ηδη σκοτεινιασει... Πηγα στο πλοιο μου οσο πιο γρηγορα γινοταν. Δεν ηξερα τι να γραψω πλεον στην αναφορα μου και ετσι κατεληξα να γραψω οτι οι φημες ειναι φημες και δεν υπαρχει τιποτα αλλο στο νησι εκτος απο αγρια ζωα. Μπορει να ελεγα ψεματα αλλα σιγουρα δεν θα χρειαζοταν σε τιποτα το νησι αυτο οποτε γιατι να μην το αφησουμε στην ησυχια του. Βεβαια αν ποτε μαθαινοταν οτι ειπα ψεμματα δεν ξερω και εγω τι θα συνεβαινε αλλα δεν ηθελα να σκεφτομαι ετσι. Αλλωστε η κυβερνηση δεν ηξερε καν για την κατασταση του. Ετσι αφου σφραγισα τον φακελο ξεκινησα ταξιδι για νεα νησια και θαλασσες...

Όνομα: Nozomu
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 17.000
Fame Points: -